Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
Vandaag ben ik vrij. En dit met een prachtig lenteweertje. De renovatie in huis wordt op een lager pitje gezet dan goed is voor snelle vorderingen. Maar een mens leeft maar één keer, nietwaar... Time out, voor enkele uurtjes en de stad in om nog wat te ontdekken. Een beetje vakantie in eigen stad maakt ons 'samen-gezellig-weekendje' gewoonweg perfect, tussen het stenen sleuren en muur metselen door.
Achter ons in de tram, zitten twee bejaarde dames. Ze zijn een stuk in de zeventig, daarvan ben ik zeker. Ook zij hebben een stapje in onze koekenstad gezet en zijn op weg naar huis. Eén is goed op de hoogte van de komende veranderingen van onze tramlijnen in de stad. Half april gaat de nieuwe loods in Wijnegem open en hun gesprek gaat daarover. Vooral over de daarbij horende gevolgen. Een nieuwe tramlijn. Tramlijnen die helemaal veranderen. Tramlijnen die verdwijnen. Hoewel een deel van deze veranderingen pas zullen doorgaan vanaf september. Maar zeker vanaf 14 april, zullen twee lijnen -vanaf het openen van de loods dus- verder doorrijden en een aangepaste reisweg krijgen. Ze haalde de informatie uit de folders die terug te vinden zijn in de trams. Goei punten voor De Lijn!!! De dame leerde haar les bijzonder goed.
En, de voordelen ziet de dame goed zitten. Ik geniet van hun gesprek in een dialect dat ik niet na kan spreken, maar beslist z'n charme heeft. Goed dat er mensen zijn die de voordelen zien. Zo gaat het altijd hé. Sommigen zijn bevoordeeld, anderen hebben pech en zullen moeten overstappen. Zij, kunnen alvast dra van Deurne (Eksterlaar) tot Linkeroever zonder overstappen en dat zien ze beslist zitten. Niet lang later ziet de andere dame toch een nadeel. Om naar één van hun vaste uitgaansadressen te geraken zullen ze toch moeten overstappen. 'Maar ja', beslist de ene dan weer: 'Je kan ook niet alles hebben'. 'Toch', vindt de andere: 'Na pakke z'onzenacht af. z'Hadde nem beiter zoeë geloate, twas goe gelak et was'. De ene dan weer: 'Of ge na mè ne vier rijdt of den acht, das toch 'tzelfde zekers'. Enfin, de andere vindt het overdreven, ze hadden de vier moeten deleten, en dan zou tram acht wel het traject kunnen rijden dat lijn vier nu zal volgen.
Het gesprek blijft maar doorgaan, de hele weg. Mijn man, hoort het al lang niet meer, hoewel we een tijdje gezellig blikken wisselden vol pret en verstandhouding. Hij kijkt naar buiten en is met z'n gedachten ergens ver weg. Ik, stoor hem niet, want ik heb m'n oren vol met luisteren en genieten.
De laatste week heb ik mogen meewerken met de Doe-dagen. Dit zijn verkeersdagen voor schoolkinderen. Politie, stad, wit-gele kruis en De Lijn werken samen om kinderen verkeersonderricht te geven op een voor hen aantrekkelijke manier. Scholen worden uitgenodigd om hieraan deel te nemen met het vierde of vijfde klasje lager onderwijs. Kinderen die zich al groot genoeg wanen om alleen naar school of een ander gebeuren te begeven door het soms chaotische verkeer, kunnen maar vast onderricht krijgen voor de veiligheid.
Het is erg leuk om te werken met kinderen. Zij hebben het hart op de tong. Door hun enthousiasme, wel of niet aanwezig, merk ja al snel of je uitleg saai wordt of niet. Laat ze maar kritisch zijn, zo wordt de manier van werken al snel bijgeschaafd en gaat het de volgende keer veel beter. Al doende leert men. Maar het valt allemaal goed mee. M'n neus wordt niet afgebeten. Ik wordt 'juf' genoemd, of soms zelfs, wanneer het een klasje is dat een meester heeft... 'meester' uit gewoonte, hoop ik dan toch. In dat geval excuseren ze zich, en lachen ze met mekaar voor de vergissing.
- Zou het niet veiliger zijn als de tram ook een veiligheidsgordel heeft? Een vraag die veelvuldig wordt gesteld. Wanneer het over de lange remafstand gaat, zijn ze ook altijd erg verrast en het gewicht raden is zooooo moeilijk. Zeker als ze eerder over de trein spraken in een vorige les. Trein en tram worden door nogal wat kinderen verward.
We zingen ook samen een verkeersliedje. Daarvoor breng ik SPECIAAL-VOOR-HEN mijn gitaar mee. In 't begin wat onwennig maar al snel enthousiast schalt ons verkeerslied door de tent. Mijn ondertussen schor wordende stem, overstemd door hun (b)engelengeluidjes, is haast niet meer hoorbaar. En naderhand mogen ze een letterspelletje spelen waarmee ze punten kunnen verdienen. Ze zijn haast niet te houden.
En dan, telkens weer, wanneer de les is afgelopen, zijn er kinderen die hun eigen complimentjes of bedankjes geven. Zo is er eentje dat me bezorgd vraagt of het haarlokje dat voor m'n ogen bengelt niet vervelend is.
Een gelede bus vervoert al heel wat mensen op dit uur van de dag. Alle zitplaatsen zijn bezet. Hier en daar een buggy, waaronder één (egoïstisch...?) open maar leeg teveel plaats in beslag neemt, zodat een andere kinderwagen midden in de doorgang blijft staan en mensen moeilijk kunnen passeren. Hij gaat niet toe, zeggen de ouders die het kleintje op hun schoot hebben. Ik hou het er bij, ik voel aan dat het wel eens een krachtstrijd zou kunnen worden. Eigenlijk heerst er vrede in de bus, ik wil het liever zou houden. De ukjes zien mekaar. Ze zijn ongeveer een jaartje jong, maar duidelijk van verschillende afkomst. Ze praten met mekaar. Nou... praten... Het meisje is nog geen praatvaak, maar al wel duidelijk een brabbelvaak. Haar volume is ook best oké, het mag er wezen. Het jongetje probeert haar te overstemmen en antwoordt telkens wanneer de ukkiejuf hem wat toefrazelt. Universele kindertaal waarbij volwassenen hoogstens pret zonder clou kunnen hebben. Er wordt goedkeurend gelachen, men geniet. Goed voor de sfeer in de bus.
Op de tram waarmee ik wat later meerij, is een man gestapt die me doet denken aan euhhhh... hoe heet ie ook weer... die sportjournalist...? Ik kom er niet op. Jaaa, hij lijkt er heel erg op. M'n aandacht wordt afgeleid. Niks ergs, maar toch maar effe een moeder vriendelijk haar kleine kindje laten neerzetten ipv staand op de zetel te laten meerijden. Veiligheid primeert immers! Ik wandel langzaam meer naar achter in het lange voertuig. Een moslimvrouw spreekt me aan. 'Ha... er rijden bekende Vlamingen mee met de tram hé', laat ze me weten. Ik beaam, er wonen immers nogal wat bekenden in Antwerpen Zuid. Deze tram rijdt door dit gedeelte van de stad. Ze vindt het leuk. 'Hoe heet hij ook weer...?' vraagt ze me. Waarop ik antwoordt dat ik z'n naam kwijt ben. 'Raes...' zegt ze me wijs. Waarop ik verder ga:'Natuurlijk, Frank!' Wij zijn best tevreden met het resultaat van onze samenzwering en konkelfoezen samen nog een beetje over Bekenden Op Het Openbaar Vervoer.
Het is opendeurdag op enkele universiteitscampussen. Jongeren trekken de stad door, gewapend met mapjes en wegbeschrijvingen. Goed zo! Ze moeten hun plan leren trekken, dat zal ook nodig zijn wanneer ze volgend jaar op unief gaan studeren. Doch, zit er een groep meiden op de tram die nog net op tijd vragen of ze aan de volgende halte moeten afstappen om op een bepaald adres te geraken. Het valt me vandaag op dat nogal wat mensen denken dat als ze vragen naar bijv De Karel de Grote Hogeschool, ik direct zou kunnen zeggen waar ze moeten zijn, terwijl deze campussen op verschillende plaatsen gevestigd zijn. Ze noteren het adres niet, maar denken dat de campus waar zij heen gaan, de enige échte is. Maar oké, met een lach en een zwans komen we er samen wel uit. Zij gaan een grote keuze in hun leven maken. Welke richting zullen ze uitgaan? Hoe zullen ze hun leventje verder zetten?
...en onwillekeurig moet ik terugdenken aan die brabbelende ukjes van vanmorgen. Nog geen unief of school voor hen. Laat ze nog maar effe ten volle genieten van hun VIP-rol binnen onze maatschappij...
Af en toe laat ik me verleiden tot een ander soort bericht, dan het verhalen van annekdotes of gedachten. Als iets me raakt, dat ook met het bus- of tramvervoer heeft te maken, kan ik het evengoed hier neerzetten. Vanmorgen las ik de krant, alvorens te gaan werken. Nav het zware busongeval dat eergisteren gebeurde in Zwitserland, las ik volgend bericht -een lezersbrief- in de krant. Ik ben zo vrij geweest de tekst, mét naam van de auteur letterlijk over te nemen, in de hoop dat niemand het me kwalijk neemt.
Quote uit De Morgen, editie van 16/3/2012
Kostbaarste lading, Als buschauffeur ben ik uiteraard diep geraakt door het ongeluk. Temeer omdat ik al meer dan 27 jaar lang elke dag schoolkinderen vervoer. Ik heb ooit eens als kerstcadeautje van een mama een beker gekregen met als tekst er op: 'Buschauffeurs vervoeren de kostbaarste lading ter wereld.' Dat is ook zo. Ik wil ouders geruststellen dat wij onze job zéér ernstig nemen én ons best doen om kinderen veilig naar school en terug te brengen. U kunt op ons blijven rekenen. Georges Houtmeyers, Genk.
Dat heeft Georges mooi neergezet. En nu hou ik m'n minuut stilte.
Onlangs mocht ik -onverwacht- deelnemen aan een dagje 'Trammelant'. Normaal gezien zou ik een gewone dienst doen, maar door ziekte van één van de medewerkers, mocht ik de arena in. Ach, de arena... Dat is het natuurlijk helemaal niet, hoewel veel volwassenen toch dat gevoel hebben als ze met jongeren moeten werken. We -we waren met drie medewerkers- brachten de dag door in een school in Borgerhout. En, zoals ik me ook nog herinner uit m'n eigen schooltijd, vooral als 14-jarige, zijn kinderen van die ouderdom grensaftasters. Dat hoort er nu eenmaal bij. Dat heet opgroeien hé. Ik heb in een eerder leven wel ervaring opgedaan met voor een klas te staan, maar dat waren meestal kinderen tot het zesde studiejaar, jonger dus dan deze sntnzn.
Als je zowat een hele dag met jongeren doorbrengt, zie je min of meer echt hoe ze zijn. Op de bus of tram, en zeker wanneer ze met vriendjes zijn, wordt men eerder geconfronteerd met momenten. Men wil stoer doen, net om zich te bewijzen bijv. Het typische cliché. Kortom wat je ziet is een momentopname. In de klas daarentegen, is zo'n dag helemaal anders. Er zijn altijd wel leerlingen die zich niet laten vangen en knap zichzelf blijven. Ook zij beïnvloeden de groep. Toch, als je dit es een keertje doet, begrijp je beter wat leerkrachten bedoelen met 'zwaar beroep'. Niettegenstaande heb ik er van kop tot teen van genoten.
Tussen de activiteiten door, had ik leuke, vooral leerzame gesprekken met enkele van de leerlingen. Niet dat ik me zomaar bij hen zet als ze samen staan te konkelfoezen hoor. Maar er valt een woordje (positief) en voor je't weet staat een groepje bij je met een resum vragen en ik stel de mijne ook natuurlijk. Op zulke momenten ging het er best hartelijk aan toe. Toen de dag om was, bleken zowel leerkrachten, als kinderen én wij, leken, best voldaan over het verloop.
Vandaag ontmoette ik twee van de leerlingen op de bus. Ze kwamen me direct groeten. Andersom, was ik naar hen toe ook eerlijk enthousiast. Kort, want het was redelijk druk, maar hartelijk. Eigenlijk zijn ze lieve bakvisjes, die als ze zich gewaardeerd voelen, met plezier meewerken. Da's nu duidelijk te merken. Op mijn vraag om door te schuiven in de bus, want iedereen wil altijd en immer op dezelfde plek blijven staan, maken ze direct aanstalten om mijn kleine wens te vervullen, waarop anderen makkelijk volgen.
Zondag. Manlief is dan steeds vrij. Dat maakt het soms wat vervelend om uit werken te gaan. Maar, vandaag besluit hij dat hij me vergezelt op weg naar 't werk. En dàt, maakt m'n dag al half goed. We merken dat de lucht veel blauwer is dan de vorige dagen, wat ook lekker meegenomen is. In de tram genieten we onderling lekker al door uitspraken die we horen en toch o, zo ludiek overkomen. Kortom, de dag kriebelt...
Ik werk vandaag vooral in de binnenstad. Mijn opdracht luidt: een bepaald traject volgen en alle lijnen die hier rijden, begeleid ik. Veel afwisseling dus. Leuk!
Ik merk; een jonge man met een valies. Niks speciaals, zou je zeggen. Maar deze valies is kleurrijk bedrukt met Keith Haring-afbeeldingen. Kunst, cultuur in de bus, dà màg! Als Haringfan vind ik deze valies gewoonweg prachtig. 'k Moet me bedwingen om de man niet te gaan vragen waar hij de koffer haalde.
Een 82-jarige dame, vraagt me bezorgd informatie over de prijs en meer voor het nieuwe 65+pasje. Ze vreest dat ze dra geen pasje meer zal krijgen. Ik stel haar gerust. Haar pasje is nog geldig tot eind van dit jaar. Voorlopig moet ze zich geen zorgen maken. Ze vertelt me dat ze erg veel met de bus meerijdt. Voor haar is het handig, ze zou het voor geen geld (nou het beetje dat ze kan missen dan) willen missen. Ze neemt ook altijd deel aan enquetes. En, wanneer dan een wedstrijdvraag op het einde wordt gesteld, wil ze ook altijd heel erg graag deelnemen. Maar telkens wanneer ze dan haar ouderdom moet intikken, want die wordt gevraagd, sluit het programma plots. Waarop ik jammer, dat dit niet behoorlijk is. Voor alle zekerheid vraag ik toch maar of ze die enquetes met de computer invult. Ze beaamt: 'Oh, ja natuurlak datte. Ne mens moet mee mè zannen taaed hé.' Ze stapt van de bus als een kwikke huppeldepupper aan de Vogelmarkt, ze gaat genieten en een koffietje drinken.
We arriveren aan een perron waar meerdere lijnen stoppen. Er wordt controle gehouden. Het is er druk. Nogal wat controleurs en redelijk wat anderen vullen het perron rijkelijk. Enkele marginaalgetinte mannen stappen op de bus. Hun houding straalt testosteron met hopen uit. Rustig blijf ik staan, hen negerend, maar toch m'n antennekes serieus geactiveerd. Eén van hen spreekt me aan in Engels. Hij zwaait met een groen briefke. Ik herken het onmiddellijk. Het is een vaststelling. Hij had geen ticket en men heeft hem beboet. Hij grimast: ' I've got to pay, but how do I do that if I have no money...' Het is een retorische vraag. Geamuseerd kijkt hij me aan. Ik doe m'n best om hem aan te kijken met van die oogskes die een klein jongetje betrappen op het ongevraagd nemen van een snoepje. Hij en de tweede doen een beetje hun beklag over de maatschappij. Waarop ik wat meega in het gesprek. Ze lijken het wel leuk te vinden en er wordt à volonté gefilosofeerd. Nou, die ene lijkt dan uiterlijk wel wat marginaal, maar dom is hij beslist niet. Wanneer de eerste twee zijn uitgestapt, komt de derde naast me staan en vertelt me z'n negatieve ervaringen met de politie. Hij bekent dat hij vanalles doet dat niet hoort. Hij erkent dat ie daarvoor 'den bak' in moest, maar uit wel z'n ongenoegen over vanalles en nog wat. Maar hij doet dat op een zeer volwassen manier. Er wordt niet gescholden, niet geroepen, geen vuisten gebald. Hij zegt rustig wat hem op de lever ligt. En da's heel wat. Enkele emotionele kilo's minder, zo lijkt het, stapt ook hij uit, me nog een leuke middag toewensend.
De zon schijnt. Zelfs de kinderwagens, die vanwege het mooie weer, talrijk in het straat-, bus-, trambeeld aanwezig zijn, kunnen anderen blijkbaar niet storen. Baby's krieuwen lachend, mensen glimlachen mee, moeders zijn tevreden. Men stapt over voeten met maat 48, over tassen die niet verder opzij kunnen verzet worden, en een klein manneke mag op een ouwe dame haar schoot plaats nemen, wanneer ze merkt dat de vader wat bezorgd het kind vasthoudt omdat er geen zitplaats is.
Zonder het goed te beseffen neurie ik heel erg stil Here comes the sun, afgewisseld met The sun is shining scoobidoo doo doo, en zelfs het ouwe getrouwe Ooo soleil soleil spookt me plots door het hoofd.
Zoals gewoonlijk is de bus behoorlijk bezet, doch niet volzet. Gelukkig zijn er ook momenten als dit. Iedereen kan zitten, zelfs de vrouw met de kinderwagen zet zich op het vouwstoeltje naast haar buggy. Deze vrouw is speciaal. Vind ik toch... Ze heeft zes kinderen bij, naast de baby in de wagen. Ik vermoed dat ze allemaal hààr kinderen zijn. Ik denk haar nationaliteit makkelijk te herkennen, van beelden op tv. Het nieuws, documentaires of infoprogrammas... Wij zijn heden allemaal wereldwijs, nietwaar... Grenzen zijn er haast niet meer. Die bestaan enkel nog politiek of economisch. Maar elke normale mens die even rondkijkt, ziet het toch. Wij trekken naar verre exotische landen, al is het maar voor een week of een maand. Of, we zoeken het avontuur aan de andere kant van de wereld, want, het gras is altijd groener aan de andere kant. Mensen van de overkant zoeken ook hier hun fortuin, zoals we dat een eeuw geleden gingen delven bij hen. Geen politiek statement, daar begin ik niet aan. Er zijn immers erg veel verschillende redenen waarom mensen emigreren.
Terug naar mijn vrouw... (waarmee ik het niet over m'n privéleven heb, ter verduidelijking). Ik durf er m'n vel onder verwedden dat ze Somalisch is. Ik hoor haar spreken tegen haar kinderen. Ze klinkt alsof er niet moet worden gespot met haar. Maar dat wil niet zeggen dat ze boos is. Kordaat eerder. Hoewel ik geen snars begrijp van de woorden, klanken, zinnen. Lichaamstaal is universeel. Ze wijst de kinderen aan waar ze best gaan zitten. Het grootste meisje krijgt de opdracht voor het jongste lopertje te zorgen. Die wil echter niet bij z'n zus. Hij weent niet, maar kreunt eerder duidelijk aangevend dat ie bij mama wil blijven. Mama is niet akkoord. Te gevaarlijk op een rijdende bus. Hij moet en zal veilig op de zetel bij z'n zusje blijven. Moeders' overredingskracht is en blijft een ongeschreven heiligheid. Daar zijn wél grenzen. De kinderen worden opgevoed met duidelijke normen. Dat merk ik aanstonds. Geen twijfel mogelijk. Ze weten dat iedereen zich moet gedragen. Zij zijn -om het zomaar eens te stellen- een echt voorbeeld voor nogal wat anderen.
'Mijn vrouw' brengt haar kroost naar school. Ik zie haar wel meer. Telkens weer is de rit en de daarbij horende sociale inhoud idem dito. Er zijn geen uitspringers. Telkens weer, is dit kroostrijke gezinnetje het prachtigste voorbeeld van hoe het wel kan, als je met je kinderen de bus neemt.
Hoewel ik nooit-van-m'n-leven heb gedacht aan het feit zo'n groot gezin te creëren, bewonder ik haar. Ze is steeds volledig onder controle, kalm, rustig maar vast besloten. Geen spot met moeder en liefde zal gegeven worden, of iets in dien aard. Ze zijn allemaal kreukvrij, rimpelloos en kraaknet gekleed, gewassen en gestreken op weg naar school. Ontbijt hadden ze thuis, want geen snoep of koekjes op de bus. Het neusje van het zeurend kleintje wordt direct geveegd, als dat nodig is. Mama ziet àlles! Wanneer nog iemand met een kinderwagen opstapt, maakt 'mijn vrouw' onmiddellijk plaats.
Ik geef hààr ook beslist een plaats. Een ereplaats op het podium der verdienste, in m'n hart.
Het staat vast. Ik ben zoals iedereen. Er zijn natuurlijk kleine verschillen, maar globaal genomen ben ik net zoals anderen. Dus, beken ik. Ik... ben... verslaafd. Toegegeven. Onherroepelijk verslaafd. ...aan vriendelijke snoeten, glimlachen of knikjes of, zelfs een knipoog als het effe kan. Het heeft wat aarde aan den dijk gehad, voor ik het kon toegeven. Maar is je verslaafdheid toegeven, niet het begin van genezing...? In dat geval, vraag ik me in mijn geval af, wat dat zou kunnen inhouden...
Het valt me immers op, dat de laatste tijd (Heb ik het nou over dagen of weken???) de mensen nors zijn. Gelukkig maar, telt het niet voor iedereen. Maar de negatieve sfeer hangt meer in de lucht dan normaal. Ik voel het al een tijdje. Oorspronkelijk dacht ik dat enkel ik het zo interpretteerde, of, voor diegenen die geen Latijn spreken (...) Ik meende dat het aan mezelf lag. Doch, ik hoor hoe langer hoe meer collega's dezelfde opmerkingen maken hierover. So, Beware For The Negative Vibes!!!
Dus ga ik tegenwoordig goed gewapend op stap. Gewapend met een voorzichtig opgebouwde muur, zodat ik gevrijwaard blijf van enige mentale kwetsuren of hartbrekerij. 'k Heb namelijk een fantastisch leuke job, maar hou er nog steeds meer van om goedgeluimd huiswaarts te keren. 'Dat moet zo blijven', zegt m'n alter ego, diegene dus die instaat voor het behoeden van m'n optimisme.
Daarom hou ik me soms met twee handen vast, tijdens periodes zoals deze, aan dat kleine kind dat zwaait en opgewekt kraait als ik terugzwaai. Aan die vriendelijke vrouw, die met plezier en vooral respect, plaats maakt voor de andere die met veel zwier een dubbele plaats opeist. Aan de chauffeur die zo zijn best doet om zich niet te laten vangen aan domme opmerkingen die zijn richting worden uitgestrooid. Aan de man die de oude man op de bus helpt. Aan de schooljongen die beleefd groet bij het opstappen. Aan de collega, die me komt bijstaan om het me wat makkelijker te maken. Want, het ìs wel degelijk zo, dat, af en toe de weegschaal wel eens dreigt door te slaan naar die andere kant.
En nu ik het dan toch weet, denk ik dat ik maar liever verslaafd blijf.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Een gelede bus vervoert al heel wat mensen op dit uur van de dag. Alle zitplaatsen zijn bezet. Hier en daar een buggy, waaronder één (egoïstisch...?) open maar leeg teveel plaats in beslag neemt, zodat een andere kinderwagen midden in de doorgang blijft staan en mensen moeilijk kunnen passeren. Hij gaat niet toe, zeggen de ouders die het kleintje op hun schoot hebben. Ik hou het er bij, ik voel aan dat het wel eens een krachtstrijd zou kunnen worden. Eigenlijk heerst er vrede in de bus, ik wil het liever zou houden. De ukjes zien mekaar. Ze zijn ongeveer een jaartje jong, maar duidelijk van verschillende afkomst. Ze praten met mekaar. Nou... praten... Het meisje is nog geen praatvaak, maar al wel duidelijk een brabbelvaak. Haar volume is ook best oké, het mag er wezen. Het jongetje probeert haar te overstemmen en antwoordt telkens wanneer de ukkiejuf hem wat toefrazelt. Universele kindertaal waarbij volwassenen hoogstens pret zonder clou kunnen hebben. Er wordt goedkeurend gelachen, men geniet. Goed voor de sfeer in de bus.
Het staat vast. Ik ben zoals iedereen. Er zijn natuurlijk kleine verschillen, maar globaal genomen ben ik net zoals anderen. Dus, beken ik. Ik... ben... verslaafd. Toegegeven. Onherroepelijk verslaafd. ...aan vriendelijke snoeten, glimlachen of knikjes of, zelfs een knipoog als het effe kan. Het heeft wat aarde aan den dijk gehad, voor ik het kon toegeven. Maar is je verslaafdheid toegeven, niet het begin van genezing...? In dat geval, vraag ik me in mijn geval af, wat dat zou kunnen inhouden...
