Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-02-2014
sprookjesgedoe
Het begint al redelijk vroeg. Kinderen worden immers al vroeg naar school gebracht, door werkende ouders. Voorbewaking, heette dat vroeger. Nu, weet ik niet hoe ze het noemen, maar ik kan me inbeelden dat men het woord 'bewaking' net iets te rechts/streng/negatief vindt klinken en dat onze taal-in-beweging ondertussen al lang een andere term heeft toegepast gekregen door vindingrijke gebruikers. Voortijds schooltoezicht misschien? Ach, het doet er eigenlijk niet toe. 'k Wil maar zeggen dat bij de vroege vogeltjes al enkele verklede mussen zitten. Het is vandaag de laatste schooldag voor de carnavalvakantie. Kleuter- en lageronderwijs draaien dus energiek fantasierijk op volle toeren. Een prinsesje wordt door mama naar school gebracht met de tram. Een beertje met bolle wangetjes mag ook mee.
De chauffeur vraagt zich hardop af -tegen mij- of er wat aan de hand is. Nogal wat kinderen lopen in rare pakjes naar school, concludeert hij. Hmmmm... ik schat m'n collega om en rond de 30, maar kan er flink naast zitten natuurlijk. 'k Zeg hem, dat het tijd wordt dat hij kindjes krijgt, zodat ie op z'n minst weet wanneer het carnavaltijd is. 'Natùùrlijk! Carnaval!' Gaat hij verder. Hoewel hij massa's neven en nichtjes blijkt te hebben was het hem toch ontgaan. Tja, de brave man (hij is echt een sympathieke bink) heeft duidelijk andere prioriteiten dan kleine rondlopende creatuurtjes in apenpakjes, merk ik. Ook goed natuurlijk. Ieder zijn ding hé.
Maar niemand houdt carnaval tegen. On-mo-ge-lijk! Je wordt er flink met je neus ingeduwd. In rondgedraaid. Haast in geplet of je't wil of niet. Elk jaar weer, vermoed ik, schrijf ik er wel een blogje over. Maar het is ook telkens weer zo hartverwarmend, die contente wichtjes te zien in ons openbaar vervoer. Het rekenhof mag dan -zoals ik las in de krant- het één en ander van De Lijn ferm in een negatief daglicht willen zetten. (terecht of niet, dat laat ik in het midden) Carnaval op bus en tram roert niet, wijkt voor niks of niemand. We rijden met sprookjeskinderen door een sprookjesstad, kleurrijk prettig.
Wanneer de ochtenddrukte voorbij is en er weer zitplaats is voor iedereen op de tram, rijden we voorbij een grote carnavalstoet van de plaatselijke school. Ouders lopen mee met hun telgen, tussen leerkrachten en ander begeleidend personeel. De kinderen juichen uitgelaten.
Laat de wereld maar eens lekker gek zijn dan vergeten we effe onze eventuele zorgen.
Gegroet. Nog redelijk vroeg voor velen, op een niet regenachtige zondagmorgen. De chauffeuse -chauffage, pleegt E. te zeggen. Humor boven alles- laat
me weten dat haar dagje al gemaakt is, nu wij, collega's effe
meerijden. Sommige dagen mag er worden gesmeten met onnodige
complimentjes. Ze worden met plezier toch in ontvangst genomen. Blij,
happy, vrolijk. Ondertussen rijden we natuurlijk wel
verder. 't Zou nogal mooi zijn. Onze weinige (zondagmorgen weetjewel)
klanten leggen we met genoegen in de Lijnwatten.
Ik blijf vooraan. Een goed overzicht langs alle kanten is meegenomen. Ik zie wat de
chauffeur niet ziet. Die heeft haar ogen op de weg gericht, niet op het
meerijdend publiek. Maar ik zie ook, wat de chauffeur wél ziet, door
de grote voorruit. We komen aan één van de drukste punten, centrum
stad. Maar nu is het dus nog rustig. Er staat een bestelwagen verkeerd
geparkeerd. 'Verboden te parkeren'. En ietwat dicht tegen de sporen,
maar we kunnen er net voorbij, als we de spiegel dichtklappen. Dàt,
stel ik voor aan de chauffeur. Met de voordeur ter hoogte van die
spiegel, opent ze de deuren, zodat ik niet hoef uit te stappen om te
doen wat ik voorstelde. Voorzichtigjes, want lang gelee, had ik ooit
zo'n spiegel bij het dichtklappen, plotsklaps in de hand. Niet leuk en
dus niet voor herhaling vatbaar. Dit keer lukt het zonder stukken te
maken. Traagjes rijdt de chauffeur verder, goed kijkend of ze die
spiegel wel of niet zal raken. Ik daarentegen, zie een fietser langs
links voorbij razen. Hij, een knapperd met lange wild wapperende haren,
wil heel kort voor de tram terug naar rechts manoeuvreren. Chauffeur
ziet het niet want is nog in haar spiegel gefocust voor de te passeren
wagen. De fietser schrikt omdat de tram in beweging komt. Gelukkig
zeer traag. Hij trekt even aan z'n stuur en z'n wiel raakt wat vast in
de sporen. Hij valt. Heel erg dicht voor de tram. Chauffeur merkt het
niet. Ik geef aan: Wow, stoppeuhhhhh Gelukkig is ze niet doof en
reageert ze zoals het hoort. De fietser springt flink geschrokken
recht, neemt z'n 'velo'fiets en kan, bij wijze van spreken, niet snel genoeg opzij springen.
Chauffeur ziet hem dan pas. Ik reik hoger omdat ik sta, zij zit en zag
daarom die fietser niet tegen de vlakte gaan. Ze schrikt zich niet één
maar wel tien hoedjes. Eerste reactie van harentwege: Waar komt die
vandaan??? Is een normale reactie natuurlijk. De voordeur weer geopend
en nagegaan of meneer all right is. Ik bedoel, fysiek, want in de
hersenpan is dat niet zo het geval, heb ik gemerkt. Enfin,
verkeersgewijs dan toch niet Gelukkig overtuigt hij me dat hij oké is,
nadat ik nogmaals twee keren de vraag herhaald heb. De koude rillingen
lopen over m'n rug. Djiezessss, hoe dom kan je zijn? Reageer ik
naderhand af. Het moet uit m'n systeem hé. De chauffeur blijft er
stoïcijns onder, na toch een enkele maal te hebben gezegd, dat die kerel
goed gek is.
Jaaaaa-zeker, zondagmorgen... 't is lekker rustig in de stad...
Het is reeds duidelijk, nog op weg naar 't werk, om 6u. In groepjes voelen velen zich meer uitgelaten. Ze gaan tekeer als wilden soms. Soms roepend, soms discussiërend, soms plezier makend. Dronkaards. Sommigen in een waanzinnige toestand, sommigen toch nog met redelijke controle over hun doen en laten. Ik fiets, langs hen heen, maar weet wel waaraan ik me kan verwachten, eens op de werkvloer. Niettegenstaande valt het nog flink mee. Vandaag, zondagmorgen, heb ik chanse. Nog een collega doet vroege dienst en we kunnen samen op pad.
We zijn nog maar net onderweg of we horen via de radio een oproep. Daar we dicht bij de gevraagde plaats zijn, stappen we uit de tram en begeven we ons daarheen. Een meisje is op de bus, haar make up nat geschreid, helemaal uitgelopen. Haren flink in de war en duidelijk onder invloed van WeetIkVeelWatVoorRommel. Om een lang verhaal kort te maken, stapt ze op een gegeven moment van de bus. Na snel overleg met de collega's zijn we het eens dat we haar niet zomaar aan haar lot kunnen overlaten. We moeten zeker zijn dat ze veilig op weg naar huis geraakt. Ik ga dus achter haar aan en vraag voor de zoveelste maal waarheen ze wil. Nog maar eens de nadruk leggend op het feit dat we haar willen helpen. Ze zegt iets over een trein. Haar Nederlands is niet zo duidelijk, maar ik versta wel degelijk het woord 'trein'. Dus, vraag ik, welke trein ze wil nemen, waarheen ze wil. Ze snauwt me toe dat ze wil dat er 'een trein over haar rijdt'. Oei... ik rep me om haar met een bemoedigende toon op te peppen. M'n collega spreekt door de radio, hij is niet ver van me verwijderd. Maar de jonge meid, hoort het woord 'politie' en zet het op een lopen. Controleurs nemen het van ons over.
M'n collega zegt me naderhand dat ie toch heel erg z'n best heeft moeten doen om het niet uit te schateren. Ik, ben niet goed mee. Hij verklaart dat hij het meisje hoorde zeggen: 'Ik wil dat een trein over me rijdt'. En dan hoorde hij me vragen: 'Welke trein moet je hebben?' Nog heel serieus met die handeling in gedachten antwoord ik hem nog: 'Ah ja, maar ik had haar niet goed verstaan en daarom... blablabla...' Maar terwijl ik hem antwoordt, begrijp ik het lachwekkende van de conversatie. Hoewel we enorm begaan zijn met het welzijn van dat meisje, valt de beheersing toch effe weg. We schateren het uit. Het lijkt wel de tekst voor een mopje. Hoe iets vrij ernstigs toch zo'n grappige ondertoon kan hebben...
Naderhand in het kantoor, spreek ik met de controleurs die het overnamen. Ze hebben haar nog gevonden en haar veilig en wel op een bus richting huiswaarts gezet. Ook zij waren erg met haar begaan. En ik denk: Asjeblieft, ouders, of verantwoordelijken, hou een oog in het zeil. Sommige meisjes zijn leep genoeg om er onderuit te muizen om uit te kunnen gaan, maar te naïef (of mag ik zelfs het woord 'dom' gebruiken?) om veilig terug thuis te geraken...
Ochtendspits. Lang Leve School- en Werkdagen. Kinderen worden in de tram gepropt en volwassenen drummen zich zo goed als kan bij hun telgen. Een kinderwagen, met bijhorende vader weet uit ochtenspitservaring welke deur hij het best neemt, bij zo'n platkoptrammeke, om zijn vervoersmiddel mét telg incluis (wat niet altijd een feit is) op het OV-voertuig te krijgen. Een andere 'gebruiker' weet door zijn dagelijkse ervaring op weg naar het werk, dat deze man kan geholpen worden en doet dat ook. Hij is er klaar voor. Ik sta erbij en kijk ernaar. Er is niks (enfin, bij wijze van spreken) schoner dan mensen die mekaar spontaan helpen. Na de handeling, gaan de deuren toe. We rijden verder. Het verloopt zo vlotjes als mogelijk. Zij knikken mekaar nog eens toe, bij wijze van understatement en wisselen verder geen woord meer met elkaar.
Een moeder met twee kinderen stapt wat verder in. Het oudste zoontje, een jaar of tien, heeft twee krukken. Een voet heel dik ingepakt houdt hij omhoog, zodat ie veilig en pijnloos blijft. Moeilijk hoor, om als jongetje die toch wel hoge tredes op te manoeuvreren. Moeder ondersteunt hem zo goed ze kan. Ik maak wat ruimte voor hem en vraag aan de mensen vooraan om een zitplaats vrij te maken. Eerst één persoon, dan een tweede en wanneer een vrouw door krijgt wat en hoe, een derde, staan op voor het jongetje. Moeder maakt er gretig gebruik van en zet haar jongere telg en zichzelf op de teveel vrijgekomen plaatsen. Spijtig dat ze niemand bedankt. Ik doe dat vast wel, vooral voor de man die z'n plaats zonder aarzelen afstond voor de jongen.
Aan andere haltes komen mensen precies nog uit verstopte doosjes gesprongen om plots vanuit het niets -zo lijkt het- de tram nog te halen. Vooral zij, worden duidelijk gegroet, zodat ze opmerken dat er inderdaad een chauffeur aanwezig is die nog eventjes wacht op hen. De hint wordt meermaals begrepen, en een groetje of bedankje volgt. Doet altijd goed natuurlijk hé.
Een man met pint in de hand gaat achteraan instappen, merk ik. Ik rep me naar de achterdeur. Gelukkig kan ik nog netjes langs ochtendlijven heen scheren om min of meer tijdig die deur te halen. Hoewel de man al in z'n 'opstapbeweging' zit, wat ik liever voorkom, doet hij toch niet moeilijk. Ik maak hem duidelijk dat hij met die pint beter niet meerijdt. Ik geef hem mogelijke oplossingen. Hij kiest om terug uit te stappen en z'n bier aan de halte verder op te drinken. Mij goed. Ook de chauffeur is tevreden dat het zo vlotjes verloopt. Effectief, een halte verder merk ik een andere man-met-pint op in het voertuig. Ik schrijd me zijn richting uit. Ik groet hem zo vriendelijk mogelijk. Z'n aandacht op oneindig. Ik herhaal en wacht even. 'k Geef hem de kans om te merken dat ik medewerker van De Lijn ben, zie je. En, het blijkt te werken. Wanneer ik z'n aandacht heb, geef ik hem dezelfde boodschap als bij de vorige kerel. En, dezelfde reactie volgt. Deze keer zelfs met een verontschuldiging. Het is natuurlijk wel leuk dat deze mannen niet lastig zijn, maar de situatie is toch maar alles behalve. Ik weet dat dit echt mensen op de dool zijn. Sukkelaars in meelijwekkende zin. Maar ik kan niet anders dan hen dit verbieden. Er zitten immers nogal wat schoolkinderen op het voertuig. Wij, volwassenen dragen een maatschappelijke verantwoordelijkheid tegenover onze jeugd. Ik meen ook een zucht van opluchting op te merken bij enkele ouders op de tram, wanneer onze arme drankorgels weg zijn. Niemand zegt iets. De tram rijdt verder.
'k Ben met mijn gat in de boter gevallen, want 'k heb het geluk bij uitstek om in m'n dienstrol (4dagen werken, 2 vrij) steeds dezelfde uren te mogen presteren. Normaal gezien werken we met een shiftsysteem binnen die 4 dagen. Ik niet meer dus, al een tijdje. Da's dan de goeie kant van tegenslag maar hé... 'k Deel de optimistische mening dat vele slechte dingen ook positieve kantjes hebben. Andersom is niet minder waar natuurlijk. Zo moet ik nu alle dagen om 5.30u uit de veren. Meestal gaat dat wel, ik ga immers zowat met de kippen op stok. Maar soms, heel soms, is het wat moeilijker dan anders.
Vandaag was m'n allereerste gedachte van de dag: 'Oh nee... nog niet... nee, nu nog niet opstaan...' Op zo'n moment moet ik effe op robot, hopla uit dat warme nest. Da's snel over natuurlijk. Zo gauw ik op weg naar het werk ben, en ochtendgezichten zie van andere vroege vogels, vind ik mezelf een stralend wicht. Leuk wordt het dan helemaal wanneer de buschauffeur, die me niet kent, al zingend door de nog redelijk stille straten manoeuvreert. Met 'Make the world a better place' brengt hij me, a-la Michael Jackson naar het werk. Je zou van minder vrolijk worden.
Tijdens m'n dienst is alles heerlijk rustig. De stad ontwaakt langzaam. We rijden met de bus door straten waar je een goed verkeersinzicht nodig hebt om er zonder blutsen of schrammen door te geraken. Als er dan een bus als tegenligger komt, moeten de collega's het vooral van mekaar hebben. Oogcontact, lichaamstaal, voorrangsregels en galanterie zijn dan echt niet overbodig. Steeds weer merk ik dat de meeste buschauffeurs dit toepassen en collegialiteit hoog in het vaandel dragen. Fijn hoor. Het maakt het werken voor iedereen aangenaam.
En zo, wordt zelfs voor mij een beginnend baaldagje al snel een pittig smile Lijndagje...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
