Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
09-09-2012
Ach die jeugd
Er is vanalles te doen in de stad. Ook dichter bij huis. Omdat ik snel moe ben, nemen we de tram voor maar drie haltes. Er zit al wat volk, maar er is nog wel wat plaats tussen jonge gasten die ruim plaats hebben genomen. Ik zet me dus naast zo'n jonge kerel van een jaar of 17. Onderling spreken ze Spaans. Wat zij niet weten is dat ik hen versta. Ze schampen verbaal. Eerst is er de nodige pret van de twee die samen zitten naar de twee anderen toe. Omdat er nu iemand naast hen heeft plaats genomen. Maar dan begint de jonge man achter me over mij. Ik heb immers een sjaaltje op m'n hoofd. Hij houdt er niet over op. Ik krijg eigenlijk schrik dat hij het zou weg trekken... Gelukkig gaat hij niet zo ver, maar ik voel me echt niet lekker. Toch besluit ik niet te reageren. Wanneer ik zal afstappen zal ik hem wel hebben, denk ik. En wanneer we aan Berchem station komen en ik opsta, groet ik hen klaar en duidelijk in't Spaans. De stoutmoedigste onder hen, die achter me zat slaat z'n handen voor z'n gezicht. Alle vier hun mond blijft open staan van versteltenis.
't Schooljaar is nog eens begonnen. Zo ook een resum veranderingen bij De Lijn. Hoe het verloopt, moet je mij niet vragen. Ik leef niet erg Lijnbewust de laatste tijd. Hoewel, niks weten over De Lijn moeilijk kan. Je zet het nieuws op en De Lijn achtervolgt je gewoon. Stalkers. Enfin, meestal, als er nieuws op 't nieuws is, blijkt het wel met een negatief tintje, als het over De Lijn gaat. Pantobreuken, stakingen, ongevallen, enz... Blijkbaar zijn al heel wat studenten te laat gekomen op de eerste schooldag. De tweede schooldag, van 't zelfde laken een broek. Om er dan toch nog een positieve noot aan te geven... voor zover ik op de hoogte ben, was het niet op dezelfde lijn. Het leed wordt dus verdeeld. Eerlijk. Net zoals we vroeger van moeder ook moesten delen onder broers en zussen.
Vandaag riskeerde ik ook het openbaar vervoer te nemen. En ik had chanse. Maar op de bus kwam ik naast een dame te zitten, die door een handeling van de chauffeur een negatieve noot moest kraken. Tja, soms is nou net dat ene ding, de beruchte druppel die de boel doet overlopen. Ze klaagt steen en been over chauffeurs. Ik doe, wat ik in zo'n geval altijd doe. Luisteren in de eerste plaats. Als het negatieve wat op is geraakt, is't aan mij. Ik voel met haar mee, want er lopen nogal karwatsen rond op de wereld hé. Maar, gelukkig zijn er ook die andere chauffeurs, want toegegeven, de meesten zijn echt wel toffe kadees hoor. En, ze geeft toe. Heerlijk gewoon! Op den duur heeft ze compassie met de chauffeurs die zich soms uit benarde situaties moeten redden. Omleidingen, lastige passagiers, verkeersstress... Uiteindelijk draait ze wel wat bij en tegen dat ze van de bus gaat stappen, is ze al weer een stuk monterder.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
't Schooljaar is nog eens begonnen. Zo ook een resum veranderingen bij De Lijn. Hoe het verloopt, moet je mij niet vragen. Ik leef niet erg Lijnbewust de laatste tijd. Hoewel, niks weten over De Lijn moeilijk kan. Je zet het nieuws op en De Lijn achtervolgt je gewoon. Stalkers. Enfin, meestal, als er nieuws op 't nieuws is, blijkt het wel met een negatief tintje, als het over De Lijn gaat. Pantobreuken, stakingen, ongevallen, enz... Blijkbaar zijn al heel wat studenten te laat gekomen op de eerste schooldag. De tweede schooldag, van 't zelfde laken een broek. Om er dan toch nog een positieve noot aan te geven... voor zover ik op de hoogte ben, was het niet op dezelfde lijn. Het leed wordt dus verdeeld. Eerlijk. Net zoals we vroeger van moeder ook moesten delen onder broers en zussen.
