Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
Men vindt zowat allerhande op bus en tram, omdat mensen zowat allerhande verliezen op bus en tram. 'k Denk dat ik er al wel eerder over geschreven heb, want ooit vond ik een damesslipje achteraan in de bus. 'k Ben er toen maar af gebleven. 't Leek me wat te gortig dàt aan te raken, hoewel het tot veel mannen hun verbeelding zal gesproken hebben dit kledingsstuk in de bus te zien liggen. 't Lag wat verdoken, dus niet echt op een zetel, anders had ik het wel weg moeten nemen hé... Er zijn immers grenzen... Zo vond ik gisteren een papierke. Nou, ja een papierke, zou je zeggen, zulks vind je beslist toch alle dagen op de voertuigen. Dit echter, was een handleiding, mét tekeningetjes. Het kwam uit een verpakking voor condooms. De tekeningetjes waren dus ook tot de verbeelding sprekend voor heel wat jongeren... denk ik zo. Daarom heb ik dat toch maar weggenomen. Toen ik het aan m'n collega liet zien, vond hij laconiek dat het gelukkig maar het papiertje was. (...) Ik... gaf hem prompt gelijk!
En dan iets anders... Toen ik vandaag naar huis ging van 't werk stapte een man op die m'n aandacht trok. Een grote zeventiger met loshangende lange, verzorgde witte haren en een grijswitte baard. Ik dacht dat hij de man kende waar hij bij was gaan staan, omdat hij er gemoedelijk mee praatte. M'n aandacht gleed weer naar gevels, straten, kruispunten en verkeer. Je kent dat wel, aandacht die er geen is. Tot ik het begin van een gedicht hoorde oreren: - O, krinklende, winklende waterding, met 't zwarte kabotseken aan... Al direct gingen m'n antennekes op. Ik hoor Guido Gezelle!!! Juichte ik heel stillekes. Ik keek dus op naar de grijsaard, die het spijtig genoeg enkel bij deze woorden hield. Hij was blijkbaar weer in gesprek met de andere man, heerlijk rustig. Hij sprak ook een vrouw aan, die hem antwoordde. Ik kòn het niet laten, ik bleef hem bekijken, ik vond hem gewéldig op een speciale manier. Toen ie me in't vizier kreeg, zei hij: "'t Is toch zo hé, een beetje cultuur op de tram kan nooit kwaad". Ik beaamde natuurlijk, "enòf datdà geen kwaad kan! Ga gerust verder meneer, gij doet dat goed". Maar de man ging niet verder met het gedicht. Hij zei: " We praten een hele dag, allemaal. Alleen zeggen we't niet hardop, maar hierboven, die grijze massa is altijd maar bezig en sommigen zeggen niks. Zielig toch hé. Al die energie! Beeld je dat in zeg, hoeveel energie er op die manier verloren gaat. Da's toch zonde. 't Is op de tram altijd zo stil, dat ik wel iets moet zeggen. 't Kan toch niet dat zovele mensen samen zitten, aan vanalles denken en dan niet praten met mekaar". Ik hield direct van deze man. Een filosoof weliswaar... Uiteraard moest ik lachen en terwijl hij maar bleef praten, kòn niemand iets zeggen, maar dàt had hij dan niet echt door. Ondertussen kwamen we aan een halte dicht bij een café. Waarop hij zeide: "Ha... een café! Ik denk da'k er nog eentje ga pakken en daar wat de beest uithangen". Zo gauw de tram stil hield, daalde hij kwiek van de tredes om zich te gaan amuseren met het rijke gegiste vocht. De man achter me had er duidelijk ook pret in. En ik besloot naar hem toe met de wijsheid: "Als de mensen allemaal op die manier dronken zouden zijn, zou 't leuk zijn, toch...?
Leuke opdracht vandaag!!! We gaan een groep kinderen ophalen om hen te begeleiden. Vanmorgen kregen ze begeleiding van collega's, maar men had vergeten deze ook te vragen om huiswaarts te keren. De groep is groot en de eigen begeleiding volstaat niet om moegespeelde kleintjes op een veilige manier naar huis te verzekeren. Dat is nochtans zéér belangrijk, zal elke volwassene met wat verantwoordelijkheidsgevoel in ons toegeven.
We zorgen er dus voor dat we goed op tijd ter bestemming zijn. Dichtbij het bos, dààr waar ze vanmorgen zijn afgestapt, om hen op te halen. We zijn een klein half uurke te vroeg, maar da's niks. Stel dat ze wat vroeger zouden komen hé. Trouwens het regent (nu) niet. Er staat wel een frisse wind en veel beschutting hebben we niet, maar er is toch een bushokje waar we een beetje uit de wind kunnen gaan staan. Het ruikt hier verfrissend zalig. Zo ver zijn we niet uit de stad, maar ik geniet van de humusgeur door de natte grond. Hier fluiten vogels luider en klaarder dan in de stad. Alleen, is er de grote baan waarlangs het verkeer onherroepelijk met de nodige decibels voorbij zoeft. Het lijkt me een monster dat niks ontziet. Ik zeg tegen m'n collega dat we maar best de groep al bijstaan als ze de drukke baan moeten oversteken, want dat lijkt me niet echt een sinecure. Hij gaat hier gretig mee akkoord. En we wachten geduldig. Maar wanneer ze een kwartier te laat zijn en nog niks in zicht is, besluit ik om m'n baas op te bellen. Misschien kan hij stappen ondernemen om te achterhalen of ze gewoon 'te laat' zijn, of er iets misgelopen is...? Hij doet z'n best maar kan helaas geen verantwoordelijke bereiken. Na nòg en kwartier zien we de groep in de verte. We helpen hen de drukke baan veilig over te steken. Ze kunnen niet met z'n allen in het wachthokje, enkele kinderen blijven dus op de berm onder ons wakend oog in de koude wind staan. De allerkleinsten zijn erg moe, maar het is mooi om te zien hoe de grotere kinderen over hen waken. Er zitten natuurlijk ook deugnieten tussen, maar ze zijn braaf.
Op de bus is het een drukte van belang. Vrije zitplaatsen vinden we niet, dus moeten we (spijtig genoeg) de kinderen her en der verspreiden en vooral in de tussengang laten plaats nemen. Sommige volwassenen kijken stuurs en vinden het kindergeweld maar niks, lees ik zo af van hun gelaat. Anderen zie ik pretlichtjes in de ogen krijgen en glimlachen wanneer ze gesprekjes opvangen. Enkele kinderen vinden het haar maar vies van een koppeltje met dreadlocks. Ze drukken zich ludiek uit en ook ik heb pret. Enkele jongetjes verdedigen hun kennis over trams en bussen. Wat is het snelst? Ze geraken er niet uit en vragen het dan maar aan mij. De twee tegenpartijen willen natuurlijk gelijk krijgen, dus los ik dit zo diplomatisch mogelijk op. Op de snelweg is de bus het snelst... Op de trambedding is de tram het snelst, want je ziet altijd de bus achter de tram rijden... Ze lijken tevreden, een beetje in gedachten verzonken.
Ik zie een man met een stanleymes. Hij prutst aan z'n muts met dat mes. Ik hou hem in't oog. Ik kan maar beter eerst goed taxeren hoe hij zal reageren als ik iets zeg. Want wat eerder heb ik een klein kind naast hem gezet, zonder dat mes te zien uiteraard. Ik wil dit kind niet opschrikken, maar zolang die man een mes vast heeft, is het zeker niet veilig. Ik verwittig heel stilletjes een begeleider die dicht bij me staat. Dan vraag ik de man heel vriendelijk of hij dat mes niet zou wegsteken, voor de veiligheid, zie je. En oef... hij reageert niet boos en begrijpt de situatie. Hij blijft rustig zitten, het kind naast hem is in slaap gevallen.
In hartje stad stappen we af en moeten we nog een stukje te voet gaan om een metrolijn te nemen. Ik heb wel wat ervaring opgedaan wat dat betreft, en ik heb een duidelijke afspraak gemaakt met de erg jonge begeleiders van de groep. Alles loopt -of beter, wandelt- zoals het hoort. Haastig gaat het zeker niet, want de kleinsten zijn echt doodmoe. Een kind strompelt zowat slapend en ik neem hem op m'n arm. Een begeleider laat me weten dat het kleintje een ferme 'warme' broek heeft en dat ik dus maar beter kan uitkijken m'n kledij niet te bevuilen. Wwoepssss... en het kleintje mag dus weer stappen van mij... dan gaat het maar wat trager, niks aan te doen.
Ongeduldige ouders staan hun kinderen op te wachten, wanneer we weer terug zijn. Een man haalt direct z'n kinderen uit de groep, want hij staat slecht geparkeerd. Ik moei me niet, maar heb het altijd moeilijk met zo'n mensen. Eigenlijk moeten de ouders binnen in het gebouw een papier ondertekenen als ze hun kinderen ophalen. Maar deze verantwoordelijkheid is niet de mijne.
Met m'n hoofd nog vol kindergejoel keer ik weer naar kantoor en zet ik de avond verder rustig door.
Ik ben geen ijverMie, bijlange niet. Vroeger noemde m'n broer me terecht een 'dolle Mina', maar dat had meer met het ontwijken van huishoudelijke taken te maken en dus het ijveren naar meer vrije tijd binnen een groot gezin. Niettegenstaande vind ik het een goede zaak dat vrouwen dezelfde rechten moeten hebben (niet krijgen, maar hebben) als mannen. Da's maar normaal, elk mens is gelijk. Ook hier is er nog veel werk aan de winkel. Wees maar zeker, hierover heb ik een uitgesproken mening. Toch, die hou ik liever voor mezelf. Waarom ik er dan toch hier over begin? Weet ik veel of ook maar iemand zich die vraag stelt, maar ze is voor wie dit ook leest, vanzelfsprekend. Vandaar ook een antwoord. Namelijk, op het openbaar vervoer, ja ook daar, worden vrouwen geconfronteerd met een vorm van discriminatie. Niet door De Lijn, gelukkig maar. Ik schreef het heel veel vroeger al. Ik, ben maar al te blij met de kans die ik kreeg. Als vrouw, de veertig gepasseerd, kreeg ik een werkkans die ik maar al te graag met beide handen heb gegrepen. Spijt heb ik nog steeds niet in het minst.
Sommige passagiers kunnen soms aardig -waarmee ik niet aardig als lief bedoel- uit de hoek komen tegen vrouwen. 'Gij moet zwijgen!' 'Gij moet je niet moeien!' 'Kutwijf!' 'Trut!' 'Stom wijf!' Zijn enkele voorbeelden waarmee vrouwen regelmatig geconfronteerd worden. Dit niet omdat de vrouwen in kwestie moeilijk doen, maar omdat ze iemand wijzen op iets dat ongehoord is. Helaas word ook ik én m'n vrouwelijke collega's met een regelmaat op deze manier opzij gezet. Nou, opzij gezet, niet echt, omdat we dat zelf niet toelaten, maar da's toch de bedoeling van deze figuren. Echt druk maak ik me er niet om, want dit zijn meestal ofwel mensen uit andere culturen, die blijkbaar nog niet mee zijn met onze manier van gelijkstellen. Volgens mij zijn deze mensen nog niet helemaal geïntegreerd, want ook dàt is integratie als je't mij vraagt. De meerderheid echter, van mannen die zich zo uitlaten zijn nou net heren waarmee niet te praten valt. Ik laat het dus meestal achterwege om met zo'n kerels in discussie te gaan, want dat mondt gemakkelijk uit in verbale agressie.
Dit wil niet zeggen dat het getolereerd moet worden. Er is dus nog veel werk aan de winkel!
Kleine meisjes van nu, zullen er later -hoop ik- minder mee geconfronteerd worden. Zo zit er eentje vrolijke wijsjes te zingen, gewoon voor zichzelve, op de tram. Ik merk dat de mensen rondom glimlachen. Dezelfde glimlach als zou dit een klein jongetje zijn in dezelfde omstandigheden. Zonder het te beseffen spreekt het kleine wicht een waarheid om 'U' tegen te zeggen. Een meneer stelt haar de vraag waar papa is. Ze antwoordt dat hij uit werken is. De man wil het gesprek verder zetten over haar papa, maar ze onderbreekt hem met de woorden: 'Mama werkt ook. Mama werkt thuis.' Ik ken haar, haar mama is huismoeder.
En ik besef maar al goed dat dit kleine kind, een groOote waarheid vertelt!!!
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Men vindt zowat allerhande op bus en tram, omdat mensen zowat allerhande verliezen op bus en tram. 'k Denk dat ik er al wel eerder over geschreven heb, want ooit vond ik een damesslipje achteraan in de bus. 'k Ben er toen maar af gebleven. 't Leek me wat te gortig dàt aan te raken, hoewel het tot veel mannen hun verbeelding zal gesproken hebben dit kledingsstuk in de bus te zien liggen. 't Lag wat verdoken, dus niet echt op een zetel, anders had ik het wel weg moeten nemen hé... Er zijn immers grenzen... Zo vond ik gisteren een papierke. Nou, ja een papierke, zou je zeggen, zulks vind je beslist toch alle dagen op de voertuigen. Dit echter, was een handleiding, mét tekeningetjes. Het kwam uit een verpakking voor condooms. De tekeningetjes waren dus ook tot de verbeelding sprekend voor heel wat jongeren... denk ik zo. Daarom heb ik dat toch maar weggenomen. Toen ik het aan m'n collega liet zien, vond hij laconiek dat het gelukkig maar het papiertje was. (...) Ik... gaf hem prompt gelijk!
Leuke opdracht vandaag!!! We gaan een groep kinderen ophalen om hen te begeleiden. Vanmorgen kregen ze begeleiding van collega's, maar men had vergeten deze ook te vragen om huiswaarts te keren. De groep is groot en de eigen begeleiding volstaat niet om moegespeelde kleintjes op een veilige manier naar huis te verzekeren. Dat is nochtans zéér belangrijk, zal elke volwassene met wat verantwoordelijkheidsgevoel in ons toegeven.
Ik ben geen ijverMie, bijlange niet. Vroeger noemde m'n broer me terecht een 'dolle Mina', maar dat had meer met het ontwijken van huishoudelijke taken te maken en dus het ijveren naar meer vrije tijd binnen een groot gezin. Niettegenstaande vind ik het een goede zaak dat vrouwen dezelfde rechten moeten hebben (niet krijgen, maar hebben) als mannen. Da's maar normaal, elk mens is gelijk. Ook hier is er nog veel werk aan de winkel. Wees maar zeker, hierover heb ik een uitgesproken mening. Toch, die hou ik liever voor mezelf. Waarom ik er dan toch hier over begin? Weet ik veel of ook maar iemand zich die vraag stelt, maar ze is voor wie dit ook leest, vanzelfsprekend. Vandaar ook een antwoord. Namelijk, op het openbaar vervoer, ja ook daar, worden vrouwen geconfronteerd met een vorm van discriminatie. Niet door De Lijn, gelukkig maar. Ik schreef het heel veel vroeger al. Ik, ben maar al te blij met de kans die ik kreeg. Als vrouw, de veertig gepasseerd, kreeg ik een werkkans die ik maar al te graag met beide handen heb gegrepen. Spijt heb ik nog steeds niet in het minst.
