Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
21-07-2012
kRul
Ik probeer het niet te doen, maar 't is niet zo makkelijk... aftellen... Aftellen naar het begin van de eerste chemotherapie. Maar 't is nog zo ver niet. Da's pas de laatste dag van deze maand. Ondertussen wil ik me voorbereiden op het minst leuke, buiten de misselijkheid wellicht. 'k Ken genoeg mannen die het niet leuk vinden hun haar te verliezen. Hoewel dat nog wat anders is. Als mannen hun haar verliezen (hormoongevoelig) is dat voor de rest van hun leven. Haarverlies bij zo'n therapie is tijdelijk, nou, hoop ik toch voor mezelf (groen lachje). Tot hiertoe heb ik nog niet veel vrouwen ontmoet die kaalhoofdigheid als een oogstreling beschouwen, als het over zichzelf gaat. Trouwens, je kaal scheren is één ding, maar bij dit soort haarverlies, zijn ook je wenkbrauwen en wimpers weg. Dat komt altijd vreemd over... Maar oké, ik bereid me er op voor, hoewel er een ietsie pietsie kansje is, dat ik ontsnap door een techniek die men gaat toepassen. Geen garantie, maar een betrachting.
Wanneer m'n ega thuis komt na't werk, heb ik wel zin in een wandelingetje. Niet te ver, want ik word snel moe, maar wat beweging is een must. Hij stelt voor om naar de stad te trekken. Daarover moet ik niet twijfelen als hij er aan toevoegt om eens te gaan kijken of we een muts of pet of watdanook kunnen vinden, dat ik de moeite vind. Oepsss... ik wilde eerst thuis nog vanalles uitproberen, met het gerief dat ik heb liggen. Maar waarom ook niet geprofiteerd van de solden, hij heeft gelijk. We vinden drie petten waar hij me wel mee ziet zitten (...) Huh... en ikzelf ook. Op weg naar huis, zet ik er alvast eentje op. Kwestie van het wennen. M'n ene échte krul, die ik afgelopen jaar spaarde, komt er leuk onderuit en hangt laag over m'n gezicht. De oncologe had het al gezegd; 'Spaar die krul. Laat ze niet uitvallen, maar spaar ze. Wees creatief.' M'n man geeft de nodige complimentjes. Het is een leuke pet, ze mag heerlijk laag over het hoofd. Het doet goed hoor.
Dan nemen we de tram huiswaarts. 'k Ben best moe. Er is nog zitplaats, we hebben chanse. Het duurt echter niet lang of de tram is vol. Ik zet me langs het raam, zo zet m'n man zich naast me en kan niemand tegen m'n pijnlijke arm stoten door de drukte. En druk is het. Ik heb de pet lekker laag over m'n hoofd getrokken, zo zit ze goed. Door de klep, kan ik haast geen gezichten zien. Ik zit min of meer in een coconnetje. Wanneer we gaan afstappen en ik net ben opgestaan, rukt er iemand aan m'n krul. Ik kijk om, en merk iemand van de gemeenschapswachters op. Ik ken deze mensen van op kantoor. Ze groet me. Ik groet haar.
Het was de bedoeling om deze krul, wanneer het nodig is, af te knippen en vast te naaien op een lint dat ik onder een pet of doek zou dragen. Dat lijkt reëeler. Iedereen is ondertussen die lok in m'n gezicht gewend. Ik ook. Ik wil het echt proberen. Maar dan hoop ik maar, dat niet iedereen die me wil groeten aan die ene lok zal trekken... 't Zou effe schrikken zijn, wanneer men die lok plots in z'n hand zal houden...
Blijkbaar toch een gevaar voor op het openbaar vervoer...
Hier ga ik dan... Eigenlijk stap ik van m'n principe af, wat tegen m'n zin. Het is, was, de bedoeling dat ik hier over tram- en buservaringen met mensen zou schrijven. Nu is de boel -wat dat betreft- stil gevallen. Toch, ik werd er me van bewust dat er meer collega's blijken mee te lezen dan ik eerder vermoedde. De hartverwarmende ruggesteuntjes die ik via mail krijg van collega's wijzen me hierop. Tja... wat kanker al niet vermag...
Eind deze maand, juli dus, zal ik starten met de eerste reeks chemotherapie. Ik zal twee reeksen ondergaan. Ik kijk uit naar de laatste chemo-dag, dat zal zijn, de dag na kerst. Er bestaan heel erg dappere mensen die tijdens de chemo-periode blijven werken, in de mate van het mogelijke. Men heeft erg zware periodes van misselijkheid enz... In mijn geval is dat niet aangewezen, daar trams en bussen redelijke broeihaarden zijn en de kans te groot is dat ik een infectie zal oplopen. De weerstand vermindert namelijk, tijdens die chemo(zotte)kuren. Oké dus, ik zal lang thuis zijn, langer dan ik durfde denken. Niet goed, maar niks aan te doen. 'k Loop een te groot risico op herval. Bon, na die chemo, zal ik nog radiotherpie ondergaan. Momenteel interesseert het me zelfs niet hoe lang of kort dit zal duren. Da's nog de ver-van-m'n-bed-show.
Het gaat goed. Waarmee ik bedoel, ik zit niet in een dip ofzo. Momenteel moet ik nog wel rustig aan doen, daar ik nog herstellend ben van de operatie. Doktersbezoeken, wat wandelen, wat creatief bezig houden en vooral me voorbereiden op het onaangename kale hoofd. Heel wat mutsensites en -ideeën worden afgesurfd. En, nee... ik zet hier dan beslist geen foto van mezelf... ;-)
Eigenlijk is 't nu het moment bij uitstek om een weddenschap te verliezen, met als inzet het kaal scheren...
Nee, ik neem bus noch tram. Hoewel ik gebruiker ben ten ziele uit, besef ik, dat het openbaar vervoer nu effe best kan ontweken worden. De laatste keer dat ik de bus nam, lijkt me lang geleden. Eigenlijk is het maar een kwestie van veertien dagen ongeveer. Misschien zelfs iets minder, ik ga het niet natellen... Toen stapte ik op een redelijk gevulde bus. Een collega zag me en hield een plaats voor me vrij. Dus zette ik me naast hem. Hij was op weg naar de plaats waar ie z'n dienst zou aanvatten. We spraken over vakantie. Die van hem zat er aan te komen. Hij glunderde, zag er echt naar uit. Hij gaat naar z'n thuisland, de grote plas over. Oorspronkelijk is hij spaanstalig. Ik had hem een hele tijd geleden duidelijk gemaakt, dat ik hem tijdens m'n dienst liefst in 't Nederlands zou aanspreken. Kwestie van de accenten voor gedragsregels met respect naar mekaar en reizigers, juist te leggen. Hij begreep me. Nu, konden we dus vrijuit Spaans praten. Goed voor mij, om de taal wat te onderhouden. En hij genoot er zichtbaar van.
De airco van de bus lekte. Hij zat onder de druppels die hij opving met z'n hand. Zo zou z'n tas niet te nat worden. Ik, had er beslist niet blijven zitten, maar hem deerde het precies niet erg. Ons gesprek kreeg natuurlijk de wending die ik niet kon ontwijken. Het ging ook over mijn kanker. Misschien daarom, vond hij het natte gedoe niet zo erg. Een druppel... peanuts, vergeleken bij... en ach, het wàs dan ook die ene, warme dag.
En nu, binnen enkele dagen, mogen de draadjes er uit. Oeffff... dàt zal goed doen, want dan zal het verband ook wel niet meer hoeven. Putjes in de weg, wat kort stoppen, of een ietsje te snel in de bocht gaan, doet me niet goed. De zwaartekracht zorgt dan voor onaangename kwaalpijntjes. Daarom zal m'n man vrij nemen om me met de auto, lekker milieu-onvriendelijk, naar de dokter te brengen en het verdict mee te aanhoren. M'n lieve, liefste morele steun... Want chemo-therapie wordt voor me klaargestoomd. Dat weet ik al. Het wat en hoe moet ik nog vernemen. 'k Vrees dat 'k dus nog een tijdje enkel passagier zal blijven...
De officiële voorlaatste schooldag. Mooi weer. Wie zou er klagen???
Niettegenstaande is het met de ochtendspits behoorlijk druk op de bus. Het valt me op dat universiteitsstudenten nog volop aan de gang zijn met hun cursussen. Ik zit op de bus die me naar het ziekenhuis rijdt. Die passeert ook de universiteit. 'k Moet er heen om een reeks vooronderzoeken te ondergaan. Kinderen zitten lichtjes opgewonden te zijn. Ze zitten op de achterste bank. Net als in de cinema, een zeer populaire zitplaats. Er wordt gegibberd, ik durf het wel eens 'eikes leggen' noemen, vanwege de gelijkenissen in het geluid dat kippen maken. Het werkt aanstekelijk, want ook ik krijg pret. Hoewel ik meestal denk: als er zo gegibberd wordt, durft dat wel eens eindigen met ruzie. Hier is dat niet het geval. Voor er ruzie kan uitbreken, stappen de youngsters van de bus.
De studenten daarentegen, zijn in discussie over planten, onkruid en vooral de juiste benamingen. Latijnse benamingen hoor ik niet, maar mooie Nederlandse klinken me als klokjes in de oren. Het gaat over oa melganzevoet, varkensgras, hagewinde en nog een reeks waarvan ik nooit hoorde. Spijtig genoeg onthou ik de namen niet. Wat mij betreft is hun kennis knap. Telkens is er een kerel die luchtig z'n wetenschap te kennen geeft met wat en hoe over elke plant die wordt benoemt.
Later op de dag, rij ik weer over en weer naar het ziekenhuis. Deze keer is de sfeer totaal anders. Ik vecht me een weg naar vrije zetels, tussen kinderwagens door. Tja, ik laat me niet kennen door braaf te staan wachten tot mensen eindelijk door krijgen dat ze in de weg staan. Zoals tijdens m'n job, laat ik een klaar en duidelijke 'pardon' horen met een astublieft erop volgend. En komt er geen beweging, wring ik me er wel door. Ik zit. Verder geniet ik van m'n mp3-speler, met oortjes uiteraard. Ik sluit me af, want het commentaar dat ik hoor in de bus staat me niet aan. Oké, de dames blokkeren de gang en het tussenstuk. Maar dat heeft met houding te maken en niks met huidskleur of afkomst. Als ik me niet op m'n muziek concentreer, zou ik me mengen met wie weet wat voor reactie van de anderen. En daar, heb ik nou écht helemaal geen zin in.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
