Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-08-2010
vibes
Het kraakt... er hangt wat in de lucht, dat is duidelijk. Want... mensen zijn vies gemoed. Erger, het werkt als een kettingreactie. 'k Merkte het al op weg naar 't werk en neem me alvast voor, vooral niet in de val te trappen en me te laten meesleuren.
Zodra we op weg gaan, merkt m'n collega 't zelfde op als ik op weg naar 't werk had gevoeld, gezien. Chauffeurs klagen over het klagen van klanten. Mensen op straat doen de allergekste dingen en steken dan woedend de vuist op naar diegene die ze de schuld geven. Wanneer een chauffeur z'n beklag doet over 'de mensen vandaag' probeer ik hem wat op te peppen door te stellen dat hij daar boven staat. Hij moet ze maar laten jammeren en boos zijn, zolang hij z'n ding doet zoals het hoort, weten wij wel beter. Hij moet erom lachen en zet zichzelf op een welverdiend voetstuk. Z'n dagje zit er toch haast op, nog een rit over en weer en hij mag 'beschikken'.
We merken ook dat mensen op straat onderling gemeen in de clinch gaan. Wanneer we in centrum Stad op de bus staan te wachten, moeten we tussen twee kwaaie jonge vrouwen komen. We zijn net op tijd of er zou gevochten worden. De ene is overdreven woedend en scheldt de andere de huid vol, geeft haar een ferme duw. De andere maakte een fout, zeer zeker, maar is heel boos voor die ongehoorde duw. Je merkt dat ze eigenlijk een jonge vrouw is die redeneert alvorens agressief uit de hoek te komen. Doch, de gemene por neemt ze niet. De kwaaiste van de twee maakt zich snel uit de voeten wanneer wij tussenbeide komen. Aan de andere, geven we uitleg over het feit dat een fietser moet stoppen wanneer mensen van de bus stappen, als dat aan een fietspad is. Ze toont begrip, verontschuldigt zich, maar legt uit dat het gedrag van die andere vrouw ongehoord bruut is, en absoluut niet hoort. We geven haar gemeend en volmondig gelijk.
Naderhand, wanneer dit euvel alweer enkele momenten voorbij is, passeert ons een vijftiger. De man spreekt m'n collega aan. Hij vindt dat we ons niet hadden horen te mengen met deze vrouwen eerder. Waarop ik me moei in het gesprek en zeg dat wij inderdaad geen politie of gerechtelijke rol hebben. Niettegenstaande hoort het niet om toe te kijken als mensen zo in de clinch gaan. Het gebeurde aan een bushalte en het is onze job de vrede proberen te bewaren. Het kàn toch niet, dat wij, wachtend op de bus, gemoedelijk zouden staan toekijken hoe mensen ruzie maken... De man had het zo niet bekeken en geeft ons gelijk. Prachtig is dat!!! Dit is écht zeer zeldzaam, iemand die zo makkelijk, zonder enig sarcasme, z'n ongelijk toegeeft. 'k Wil niet sexistisch overkomen, maar ik ondervind maar al te makkelijk dat nogal wat mannen niet graag worden terecht gewezen door een vrouw. De eer ofzo... vermoed ik. Daarom doet het erg goed, valt het ook enorm op wanneer een man z'n ander inzicht als 'verkeerd' of 'foutief' toegeeft. Snel voeg ik hieraan toe, dat ik ook heel wat mannen ken die het hier niet moeilijk mee hebben. Toch, bij onbekenden komt het meer voor. Dus, laat ik hem nog weten dat we het erg appreciëren dat hij ons er over aansprak en we dit dus hebben kunnen uitpraten, we leren van mekaar.
Wanneer we weer wat later op de tram zitten, wordt m'n collega aangesproken door een andere vijftiger. Hij heeft een fotoapparaat bij. Ik merk op dat ze een gesprek hebben maar kan het niet volgen, want ben met reizigers bezig. Later, wanneer we afstappen, vertelt mijne maat dat de man foto's nam van hem, want, hij heeft een 'Karakterkop'. 'k Moet er uiteraard mee lachen, want hij heeft inderdaad wel een fotogeniek smoeleke, met z'n baard, snor die hij aanschouwt als een kunstvoorwerp en dan z'n lange haren, verzorgd en fijn. 'k Heb al dikwijls gemerkt hoe hij bekeken wordt...
Wat mij betreft, mag hij best 'het gezicht van De Lijn' zijn, hoewel hij uniek is.
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
De bekendste antwerpse straatbewoner, 'k zal hem maar zo noemen, daar ik denk dat hij niet meer dakloos is, maar nog steeds van 's morgens tot 's avonds op straat zit, loopt, hangt... Loewie, bekend omdat hij in het nieuws kwam voor het zich ontfermen over twee kinderen die door hun gedrogeerde ouders werden achter gelaten onder zijn hoede. Loewie dus. Als hij iemand met uniform ziet rondlopen, komt ie een praatje maken. Zo heeft hij ons, mij en m'n collega al dikwijls aangesproken. Politiemensen zullen hem ook wel kennen op deze manier. Hij is als het ware een soort straathoekwerker geworden. Een zeer sociale mens is hij. Hij weet zowat alles over de buurt waar hij zich meestal bevindt, de stationsbuurt.
Wij bevinden ons ook in deze omgeving, geven nog iemand raad over de te volgen weg en we worden hartelijk begroet bij wijze van een vriendelijk schoudertik. Wanneer ik me verrast omdraai, kijk ik in de vriendelijke ogen en verweerd, baardig gezicht van Loewie. Deze keer ontsnap ik aan een kus, wat me een tijdje geleden niet lukte. Hij is vriendelijk, maar ik ben echt meer dan tevreden met een groet. Fier vertelt hij ons dat hij de komende nacht in de caravan op Astridplein mag slapen. 'Men' vroeg het hem. De caravan werd net geïnstalleerd als infopunt voor de vele toeristen en kijklustigen die worden verwacht de komende drie dagen. Hij draagt graag verantwoordelijkheid, hij geniet van z'n bekendheid, hoe plaatselijk ook. Hij is dan wel geen Antwerpenaar, maar hij draagt Antwerpen in z'n hart, anders zou hij al lang ergens anders zitten. We krijgen het hele verhaal te horen over De Duiker Zijn Hand en de Kleine Reuzin. Nu hij op die caravan zal letten, voelt hij dat hij meewerkt aan de Zomer van Antwerpen.
Wanneer we een dag later aan het perron aan de Nationale Bank zijn, merken we een heuse groep mindervaliden op. Ze zijn met 25 en 4 begeleiders. Geen sinecure, denk ik. Ik stel voor aan m'n collega om hen mee te begeleiden. Zij zijn op weg naar Sint-Jansplein, waar de duiker of de kleine reuzin zich bevinden. De begeleiders appreciëren dit erg, laten ze weten. Drie rolstoelen moeten op de bus, waar gelukkig niet veel volk op zit. We laten dus mensen op een andere stoel plaats nemen om plaats te maken (door de stoeltjes toe te klappen) voor die rolstoelen. Terwijl we met z'n allen op mekaar gepropt staan in de bus, leg ik aan de begeleiders uit dat ze best informeren bij De Lijn als ze met zo'n grote groep mensen samen op stap willen. Met drie rolstoelen mag men normaal gezien niet op één bus, leg ik uit. Er is immers maar één veiligheidsgordel. Toch wat verbaasd, vraagt een begeleidster hoe het dan zit met buggy's bijvoorbeeld...? Al pratend zijn we al snel aan de afstaphalte, waar de bus leeg loopt. Zowel van andere reizigers als van de groep krijgen we een bedankje en de nodige uitdrukking van appreciatie voor onze job.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
We stappen op de bus en wanneer ik naar achter wandel, sta ik op het punt twee dames met elk twee kinderen te passeren. Eén van de kindjes zit op het puntje van de stoel en ik versta niet wat mama zegt, maar lichaamstaal spreekt dikwijls voor zich. Ze maant het kindje aan, zich beter te zetten, zodat ze veiliger zit. Het meisje geeft er geen aandacht aan. Daar ik net ter hoogte van het kind ben, neem ik het effe over van de moeder. Ik leg het kleintje uit dat ze met de rug tegen de leuning kan leunen en zet haar heel vriendelijk zoals het hoort. Het kleine meisje staart me met grote ogen aan. Mama vertaalt, want verstaat ook mijn lichaamstaal. Daarop vraag ik de vrouw of het kindje geen Nederlands spreekt. De vrouw legt me fier uit, terwijl ze me twee mooie A4-formaten-diploma's laat zien, dat de kinderen net een zomercursus Nederlands gevolgd hebben. Ze hebben zonet het diploma afgehaald. Ik feliciteer de vier kinderen uitbundig en vraag in 't Nederlands hoe ze heten. Mooi, zoals ze leerden, antwoorden ze het ingestudeerde zinneke met hun naam. Leuk is het wel. De moeder legt me uit dat ze nog maar net hier wonen en de kinderen snel de taal zullen moeten kunnen om naar school te gaan. Zijzelf doet ook echt haar best om zich in't Nederlands uit te drukken. We hebben een leuk gesprek.
Wat later zijn we op een andere bus en ik geraak even in een gesprek met Spaanstaligen. Ik geef hen antwoord op een vraag. Eventjes later komt een Afrikaanse man naar me en hij vraagt of ik goed Spaans spreek. Hijzelf spreekt Engels. Z'n vrouw hoorde me bezig en zij woonde 20jaar in Spanje en feliciteert me. Zij wonen ook nog niet lang hier en zijn op zoek naar werk. Ze willen ook snel Nederlands leren en dienden zich al aan in een school, want hoe sneller ze Nederlands kunnen, hoe makkelijker ze werk zullen vinden, weet de man. Ook met dit koppel geraak ik in een aangenaam gesprek. Ik wens hen veel geluk wanneer er meer volk opstapt en het nodig is dat ik m'n job ga doen. Kinderwagens worden naast mekaar gestald zodat niemand nog kan passeren. Daar moet dringend wat aan gedaan worden.
We zijn natuurlijk niet continue op bus of tram, soms staan we een tijdje aan een halte te wachten. Ook daar worden we regelmatig om informatie verzocht. Vandaag zien we een man uitgestrekt liggen slapen (...) in een wachthokje. We gaan hem wakker maken, want niemand wil gebruik maken van het wachthokje op deze manier. Ik vraag hem of hij oké is, en het lijkt zo te zijn. We keren dus weer naar de halteplaats waar we stonden. Even later, komt de man m'n huid volschelden. Wat hij eigenlijk wil, weet ik niet, maar ik weet wél, dat hij het zelf wellicht ook niet weet... Al wat ik hem antwoord is iets in de zin van: 'Ook nog een fijne dag!' Verder maak ik me niet druk over wat hij me toeroept, maar 't is nodig onze veiligheidsdienst toch hierover te informeren, want hij komt agressief over. Hij staat blijkbaar met me te vechten, alleen ben ik de lucht rondom hem. 't Doet me goed, te merken dat m'n collega's het fijn voor me opnemen, zonder de zaak op te blazen. Wanneer hij op een tram springt, besluiten we toch maar beter lekker mee te rijden, daar er nogal wat volk op die tram zit. Als hij daar ook zo gaat doen, zou het wel eens uit de hand kunnen lopen. Gelukkig is dat niet het geval. We zijn, toevallig, op dat moment met drie, dus we zouden het echt wel opgelost krijgen, in afwachting van de ploeg controleurs die op komst is.
Tja, ook dat gebeurt wel eens. Maar, wanneer ik aan het begin van de dag denk, schud ik al snel dat negatieve van me af... met alle plezier!
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Als ik alles op een rijtje zou zetten, zouden de tegenkantingen zeker en vast in oorlog gaan met mekaar. En er zijn er zo heel wat. Maar, ieder heeft recht op z'n eigen mening. Voor mij maakt het niet uit, we moeten er door en we maken er beter maar het beste van. Zo heb ik enkele dagen een speciale opdracht. We moeten post gaan vatten aan het winkelcentrum om de mensen op de hoogte te brengen over wààr ze de bus moeten nemen om terug stadinwaarts te keren. Er worden namelijk enkele haltes niet bediend, het is te gevaarlijk. Heel toevallig en vooral erg spijtig viel er een dode te betreuren, de eerste dag van de verkeerswijziging op deze gevaarlijke baan. Dat heeft niks met De Lijn te maken, maar het is gespreksonderwerp nummer 1 en versterkt het gevoel van ellende tijdens deze werken, bij nogal wat mensen.
De koopjesperiode loopt ten einde en velen willen deze laatste dagen nog profiteren van de laatste solden. Het is dus druk.
Verassend goedgeluimd accepteren de mensen het 'slechte' nieuws dat ze verder moeten gaan om huiswaarts te keren, als ik hen aanspreek bij het afstappen van de bus, wanneer ze willen komen winkelen. Ik vertel hen dat ze beter een andere uitgang nemen in het winkelcentrum om zo dichter bij die andere halte te komen om huiswaarts te keren. Anderen, die het niet weten en uit het centrum komen, verwijs ik door naar waar ze heen moeten. Sommigen klagen even omdat ze al moe zijn van het winkelen. Ik weet dat dit een luxeprobleempje is, maar zeg dit vooral niet, want 't zou niet in goede aarde vallen. In de plaats zeg ik, dat het de beste optie is, want de andere kant uit, zou nog een veel langere wandeling worden. De meesten hebben een ijsje of knabbeltje in hun handen en daar speel ik ook op in. Ik moedig hen aan daarvan te genieten terwijl ze naar de bushalte stappen, zo moeten ze 't niet weggooien als de bus er aan komt. Iedereen is tevreden en vertrekt met een glimlach en vooral nogal wat beleefde bedankingen voor de moeite die genomen wordt. Yep, goed gedaan, De Lijn een pluim van het publiek geeft een goed gevoel.
Dit winkelcentrum is er al een hele tijd, maar ik kom er nooit. Ik wist al wel dat 't hier druk is en waar veel mensen komen, komen uiteraard ook veel verschillende mensen. Toch, nu merk ik hoeveel mensen van vreemde origine met het openbaar vervoer naar dit winkelcentrum komen. De witten zijn in de minderheid, da's duidelijk. Ik vermoed dat de meeste witjes met hun auto komen. Lees goed, ik schrijf 'witjes' en niet 'watjes'. Hoewel ik het openbaar vervoer hier liever meer zou aanprijzen, want parkeerplaatsen zijn er verdomd veel, en nog niet genoeg. Het verkeer is erg druk. Nu nog meer omdat men van twee naar één baanvak moet
Welja, daarom is het niet drukker, maar lijkt het zo. Doch, gevaarlijker is het des te meer. Wanneer ik over m'n dagje praat met collega's, wordt me regelmatig gevraagd of ik veel herrie heb gehad. En content over het tegendeel mag ik hen tegenspreken.
Zo zie je maar, een goede inlichting verricht wonderen!
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
Een bejaarde dame schijnt met regelmaat op zoek naar 'Rozentuin'. Al enkele malen vroegen collega's me of ik wist waar de rozentuin was. Natuurlijk weet ik dat. In het park is een bekende rozentuin. Als antwoord hoor ik dat ze daar niet aan gedacht hadden. Maar, naar 't schijnt zou die rozentuin in Deurne zijn, dan weer in Mortsel, terwijl het door mij bedoelde park in Wilrijk ligt. Bon, zelf kreeg ik nog nooit de vraag naar die rozentuin, maar ik ben op m'n hoede, want op een goede dag, weet ik, zal ikzelf die vraag gesteld krijgen. En het is zo ver. Ik vraag aan de dame in kwestie of ze ongeveer weet in welke omgeving die rozentuin zich bevindt? Ja, in Mortsel... Daar ben ik niet zo bekend en ik stel me de vraag of er in één van de parken of forten een rozentuin zou zijn. Ik vermoed van wel, maar weet niet exact waar. Ook de chauffeur van deze bus, kent de rozentuin niet. De vrouw lijkt verward en stapt van de bus.
Enkele uren later merk ik de oude vrouw weer op, ze zit op de bus waar ik opstap. Ik herken haar, maar laat haar. Ze zit vooraan, het is redelijk druk op de bus. Ik hou de boel wat in de gaten zoals het hoort. Ik merk, dat ze aan de chauffeur vraagt of we'r al zijn, waarop m'n collega antwoordt dat dit niet het geval is. Toch, eventjes later stapt de vrouw af. Zowel de chauffeur als ik merken het. Voor alle zekerheid vraag ik of deze dame nog naar die rozentuin zoekt en de chauffeur beaamt, hoewel deze collega (zoals iedereen blijkbaar) ook niet weet waar die verdomde rozentuin nou is. Ik ga dus achter de oude dame aan, daar ik vermoed dat ze verward is en misschien gaat dwalen ofzo. 'k Wil vermijden dat ze verloren loopt en zeg m'n collega, maar verder te rijden, ik help die dame wel.
Ik spreek de vrouw aan en vraag of ze even naast mij aan de bushalte op de stoel wil komen zitten, zodat we rustig kunnen uitzoeken waarheen ze wil. Ze gaat akkoord. Ze vindt het toch zo spijtig dat niemand de rozentuin weet zijn. Ik begin vragen te stellen, of ze de naam van het park ofzo kent, of ze een straatnaam in die buurt kent enz Plots haalt ze een papiertje boven, waar op staat te lezen: 'Rozentuin nr. ' Verbaasd besef ik dat dit een adres is. Rozentuin is een straatnaam, zonder de vermelding 'straat' of 'laan' of 'dreef' enz Gek, gekker gekst Ik neem het stadsplan dat ik altijd bij me heb en vind Rozentuin in Mortsel. Ik besluit de dame op weg te helpen, we moeten de volgende bus weer op voor nog enkele haltes. Dan moet ze nog een wandeling maken, maar dat stoort haar niet.
Wachtend op de bus, het duurt even, want het is zondag, praten we wat om de tijd te doden. Nou, om eerlijk te zijn, da's wat ìk doe. De vrouw heeft een andere reden om me één en ander te vertellen. Ze moet wat kwijt en heeft blijkbaar niemand met de nodige tijd of geduld. Ze vertelt me dat haar man 13 jaar geleden werd vermoord om de auto, maw een carjacking met dodelijke afloop. In eerste instantie denk ik dat de man in een verkeersongeval z'n leven liet. Toch, nee, ze doet het hele griezelverhaal en vertelt wat dit met een gezin doet. Ze is verre van verward, merk ik. Ze kan niet thuis blijven, ze moet altijd maar weg. Vooral niet alleen thuis zijn Ik probeer op de juiste manier te antwoorden, en vooral niet kwetsend of zonder begrip over te komen. Ze zaagt niet, klaagt niet, eigenlijk, denk ik, kan ik nog veel leren van haar. Maar, eens haar verhaal gedaan, lukt het, weer een positieve noot boven te halen, het gesprek krijgt een wending, want ze vindt m'n blouse zo mooi. De Lijn scoort dus!!! want ik heb m'n uniformhemd aan natuurlijk.
De bus komt er vlugger aan dan verwacht, dat heb je zo wanneer je aan de praat bent hé. Wanneer we op de bus zitten, besluit ik om samen met haar aan de juiste halte af te stappen en haar een stukje te begeleiden in de goede richting. Niet veel later herkent ze de boel en gaat ze alleen op weg.
Ze bedankt me zo uitbundig als mogelijk, wanneer ze dapper aan haar wandeling begint. Het is heel hoog tijd dat ik naar kantoor keer, want anders worden het overuren. Onderweg denk ik over haar en haar situatie na en concludeer dat ik weer een levensles leerde vandaag. Denk nooit iets te weten alvorens aandachtig te hebben geluisterd. 'k Wist het al wel, maar vandaag voelde ik echt tot in't diepst van m'n hart, hoe belangrijk luisteren is.
Opgetogen omdat ik nu weet waar 'Rozentuin' is, én dat ik deze dame ontmoette, kan ik vandaag een punt achter m'n dienst zetten.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
