Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
16-12-2013
Oooohhhh... die OverHeerlijke Kollegialitijt
Niet lang geleden, vertelde een collega tramchauffeur me -nog heel vroeg in de morgen- dat ze pech had gehad met haar auto, op weg naar de loods. Ze werd aangehouden tijdens een alcoholcontrole. Geen probleem, niks aan de hand. Raampje naar beneden gedraaid. Geblazen. Goed gekeurd. Maar dan... kreeg ze dat verdekte raampje niet meer dicht. Het zat vast. Die morgen was het bitter koud (naar onze normen weliswaar). Er zat niks anders op dan met het open raampje naar de loods te rijden. En, ach, ook daarvan ga je niet dood. Maar, het probleem was, dat ze die auto open moest achterlaten. Je kan je deur wel sluiten, maar da's niet veel gekort als je raampje helemaal open staat. Blijkbaar... zijn wij allemaal, collega's ondereen, ook maar mensen. Je kan dus je wagen zo achter laten, maar we weten allemaal evengoed, dat er een redelijke kans is (tot ons aller spijt) dat er dan wat mispeuterd wordt, om het maar deftig uit te drukken. Ze zat er dus mee. Maar ze kon niet blijven sakkeren en proberen, het lukte niet om het raam te sluiten, dus liet ze haar auto zo achter. Even later, wanneer ze naar haar trammeke ging en daar een loodsarbeider zag, moest ze haar vet kwijt. Ze luchtte haar hart tegen hem. En nu komt het. De lieve kerel stelde voor om haar verder te helpen tijdens z'n schaftijd. Dat heeft hij ook wel degelijk gedaan. Hij is na z'n uren nog gebleven om haar auto zo goed en kwaad mogelijk in orde te brengen. Zij was natuurlijk helemaal in de wolken door die collegialiteit. Ze herhaalde meermaals haar bewondering voor deze kerel tegenover haar.
Ik was de gelukkige getuige van wat zoiets doet met een mens. Haar dag kon echt niet meer stuk. 'k Kan me voorstellen dat ze hem ne goeie pakkerd gegeven heeft...
Gisteren... ging ik naar de bbq van Respect op De Lijn. De afsluiter van de jaarlijkse actie, werd georganiseerd op de Draakplaats. Onder de brug. Da's niet ver vanwaar ik woon, dus nam ik de fiets. Ik heb zo'n prutsfietske dat het wonderwel goed genoeg doet. Berchem is een leuke plaats om te wonen. Voor fietsers echter, zijn vele straten in het berchemse een overdadig trilfestijn vanwege de kinderkoppekes. Voor hen die geen nederlands begrijpen... dat zijn kasseien. Ooit vertelde een Canadees me dat ie zulk wegmateriaal nog nooit in z'n leven had gezien. Ze zijn dus blijkbaar redelijk uniek en wie weet wel haast erfgoedmaterie. In elk geval, zijn ze ook de reden waarom een moer van een vijs aan m'n voorwiel was getrild. Uiteraard, zonder mijn medeweten. Ik ondervond het toen ik m'n fiets parkeerde onder de brug aan de fietsenstalling. Ik hoorde de vijs vallen, maar kon ze niet terug vast zetten want vond de moer niet meer. Te riskant om naderhand naar huis te fietsen. Ik besloot dus ook te rade te gaan in de busgarage, daar net tegenover. De mecaniekers van dienst hadden ook net pauze. Da's simpelweg een kwestie van goei timing hé. Bon, ene van hen ging direct naar een kaske en vond al direct een moerke dat zou passen. Grappig eigenlijk, daar ik veronderstelde dat er vooral groot materiaal zou liggen ipv kleine prutsdingeskes. Maar in bussen zijn ook veel klein vijsjes nodig natuurlijk. De lieve schat van een collega stelde voor dat ik m'n fiets even zou halen. Dan zou hij dat wel effe fiksen op een deftige manier. Ik begreep natuurlijk wel de onderliggende fierheid op z'n job, die basis was om te insinueren dat mijne man dat vijske niet goed had aangedraaid. Ik gunde hem dat plezierke van harte in ruil voor dat moerke. Hihihi... ruilhandel (...) Die Superman heeft dat in geen tijd geklaard voor me. Een kus heb ik hem niet gegeven, maar wel nen hartelijken driedubbele merciekes, met nog een zwaaihandje daarbovenop.
Jaja... ik besef het heel goed. Ik heb m'n collega een enorm fijne dag bezorgd op die manier...
Ik sta in de bus. Vooraan, want het is heel rustig. Nog vroeg. We stoppen voor rood. In de tegenovergestelde richting is ook een bus gestopt. We staan naast mekaar. Maar het achterste gedeelte van de andere bus komt op gelijke hoogte met ons. Er ligt een koppeltje, mooi onderuit op de zetels. Ze slapen vast, zo lijkt het. Zij heeft haar hoofd op zijn schouder en hij leunt zijn hoofd op dat van haar. Haar lichaam is naar hem toegedraaid. Knieën lichtjes opgetrokken, leunt ze tegen hem. Hij, straalt z'n masculisme uit als heerser van de slaap. Hij ligt languit. Z'n voeten uiteraard op de zetel tegenover. Voor niks of niemand zal hij wijken, lijkt het. Da's natuurlijk maar uiterlijk vertoon. Hij hoeft zich tegen niemand te bewijzen, want er is simpelweg niemand. Op dit vroege uur is de bus nog zo goed als leeg. 'Mijn chauffeur' en ik vinden het een prachtig plaatje. Hij zou er graag een kiekje van nemen, maar weet dat ie daarvoor niet voldoende tijd zal hebben. Trouwens, z'n gsm zit nogal goed weggemoffeld. Zelf begin ik er ook niet aan. Soms heb ik een fotoapparaat bij me, maar de laatste tijd verzuim ik. Geen fysieke digitale foto dus. Een spirituele des te meer. 'k Hoef er maar aan te denken, of ik zie ze gedetailleerd. Hoewel ik waarschijnlijk al wel sommige details naar m'n eigen fantasie heb aangepast. Dat doet -volgens de boekskes- iedereen...
Wel is er het moment dat ik hardop denk: als ik nu van de ene bus op de andere zou kunnen hoppen, zo van 'beam me up mr Spock', zou ik hen zowiezo uit hun zalige dromen moeten verstoren, vanwege die verkeerd gedeponeerde voetjes. 'k Zie het al voor me... Lieve mensen, wakker worden, we zijn bijna aan de eindhalte en zoudt ge asjeblief met uw beide 42skes op de begane grond willen blijven. Kwestie van goed in het leven (en eventueel de bus) te staan. Knipoog als orgelpunt om de vrolijke noot van m'n gewichtige boodschap te spekken...
Maar nee, niks van dit alles. Het wordt groen. We rijden verder. De bikkelharde realiteit in...
Eergisteren was er op één van de lijnen waar ik meerij, agressie naar de chauffeur. Zelf was ik niet op het voertuig. Maar toch denk ik dan, wat zou... als...? Dom eigenlijk, want één antwoord kan hierop nooit gegeven worden. Misschien had er niks geweest, misschien gewoonweg een ongemakkelijke situatie, of misschien had ik dan ook in de klappen mogen delen. Waanzinnig om wakker te liggen van 'misschien'... ja toch... Niettegenstaande vind ik het, achteraf bekeken, doorgaans erg spijtig dat ik niet aanwezig was, want op z'n minst had ik kunnen helpen in het ergste geval. Waarom worden mensen zo boos dat ze op iemand willen slaan? Iets dat ik me telkens weer afvraag. Eigenlijk ken ik dat niet. 'k Ben dat niet gewend. Ik... ben dus (vanuit mijn standpunt bekeken) normaal. Oef, geruststelling. 't Is net als met een ongeval met twee betrokken partijen. Ene mag zo voorzichtig zijn als ie wil, als den andere roekeloos is, wordt die ene erin betrokken tegen wil en dank. Neem ik nou gewoontjes m'n korte dienst van vandaag onder de loep...
Zoals steeds sta ik vooraan op de bus. Mensen stappen in en ik groet. De meesten beantwoorden die groet. Een zestal mensen stappen in. Maar nr 4 heeft een open drankblikje in de hand. Hij loopt me al groetend voorbij. Fysiek hou ik hem niet tegen. Geen haar op m'n hoofd dat daar aan denkt. Ik zeg dus luid en duidelijk dat het blikje niet mee kan. Hij draait zich om en mompelt wat, maar gaat dan verder de bus in. Ik herhaal dat het blikje niet mee kan. Effe snel weggooien of het rustig verder, buiten leeg drinken kan ook natuurlijk. Hij gaat naar achter in de bus en laat merken dat ie niet akkoord gaat. Dus, opper ik om het busje ad fundum leeg te drinken. 't Rook zoet, dus is het geen bier, hoewel om 7.20u dat geen uitzondering zou zijn voor sommige mensen. De chauffeur vraagt me of hij zal wachten, maar ik laat hem verder rijden. Om een blikje ga ik echt de controleurs niet laten komen en voor oponthoud zorgen. Ik hou de man in 't oog, wacht even af. Na een tijdje ga ik naar achter in de bus. Wanneer ik hem passeer, vraag ik hem waar hij het busje liet. Het steekt in een zijzakje van z'n rugzak. Hij is kwaad en laat het goed merken. En dan haal ik m'n goeie vriend Diplomatie erbij hé. Ik zet me neer in de man z'n omgeving. Niet naast hem natuurlijk, maar ook niet te ver, zodat we op een aangename manier kunnen praten. Al roepend kom je te agressief over. Ik vraag hem welke taal hij spreekt, want z'n nederlands is te slecht om in te converseren, merkte ik eerder al. Grieks. Dus zeg ik: What a pitty that I don't speak Greek. 'k Heb geluk... hij smelt wat. Z'n blik wordt al een hoop vriendelijker. Dan leg ik hem uit waarom zo'n open blikje niet mee mag op de bus. Ik neem er m'n tijd voor, da's de luxe die ik heb. En hij legt verontschuldigend z'n hand op m'n arm. Het ijs is gebroken, hij toont begrip. Zalig toch!
Later staat een groep sportjongens op het perron. Blijkbaar spreken ze daar af om samen naar het sportveld te trekken. De groep groeit. Ze zijn ondertussen toch met een twaalftal. Een tram komt aangereden en er is niks leukers dan met die deuren te spelen. Ze stappen niet in, want moeten (nog) niet mee. Ik wandel naar hen en vraag of ze gaan voetballen seffes. Ja hoor, laten ze opgewekt weten. Er staan twee volwassenen (de trainers wellicht) bij hen, die evengoed antwoorden. 'Wel', ga ik verder 'weet je, reageer je dan seffes maar heel goed af op de bal op het veld. Laat die trammekes maar voor wat ze zijn. Die hebben niks met 't voetbal te maken hé.' ...bazel ik zo onnozel als mogelijk maar vriendelijk voort. Ik groet hen, en wandel rustig wat verder. Natuurlijk blijf ik in de omgeving, daar ik merkte dat de begeleiders zich niet met die knapen bezig houden. Die rol neem ik van op afstand dus voor me. Gelukkig is verder optreden helemaal niet meer nodig.
Waar leg je dé grens...? Vanaf wanneer negeer je iemand, hopende dat dit de beste manier is, hem of haar de mond te snoeren...? 't Is altijd wikken en wegen, maar liefst niet te lang of het kernpunt wordt al snel verschoven naar erger. Da's toch altijd één van de leuke dingen in deze job. Blijkt een situatie dan toch meer uit de hand te lopen dan je zou willen, kan je naderhand de boel voor jezelf ontleden. Zou je niet beter zus of zo hebben gedaan of gezegd??? Ook in de andere situatie. Loopt het helemaal niet uit de hand, dan doe ik dat. Evolueren, bedoel ik. Want ik moet beseffen dat elke situatie -hoe gelijkend ook- toch telkens anders is. Meestal echter, reageer ik impulsief. Dat reageren kan natuurlijk ook bestaan uit helemaal niet reageren, maar 't begint steeds impulsief. Buikgevoel. En wanneer de situatie zich verder zet, neem ik de tijd om er goed overwogen in verder te gaan.
Trammeke is gestopt aan een halte. Mensen zijn uitgestapt, ingestapt. De chauffeur doet de deuren toe en als laatste, sluit ie de voordeur. Net op dat moment komt een mevrouwtje aan die eerste deur en redelijk agressief wil ze er op slaan. We, zowel m'n collega als ik, hebben het in 't snuitje. Hij, doet direct die deuren weer open. Mevrouwtje hijst zich in de tram. Zuur gezicht. Als ze niet oplet, zet ze haar voet nog op haar onderlip. Wenkbrauwen gefronst. Ondertussen zeg ik: 'Woepssss... 'k vreesde dat je karate ging toepassen.' Enkele mensen vooraan het voertuig vinden het wel grappig. Ik tover m'n naïefste blik op m'n gezicht, een beetje gekruid toch met een glimlach. Niet overdreven, maar zo vriendelijk mogelijk. En mevrouwtje lacht mee en antwoordt verontschuldigend dat ze dacht dat we gingen doorrijden zonder haar. Ijs gebroken en genen ambras dus. Oef...
En dan is er dat ander madammeke... Ook op de tram. Bij wijze van groet laat ze me al direct weten dat we veel te veel zwartrijders toelaten. Ze wil controle hier controle daar controle altijd en overal. Ik ben er dus helemaal van overtuigd dat dit menske zelf nooit iets heeft misdaan in haar meer dan zeventigjarige leventje. Zij kent me niet, maar ik herken haar wel. Toen ik nog met de tram reed, stapte ze ook bij mij regelmatig in. Telkens weer had ze wel over iets te klagen. Gelukkig niet over mij (nou, de kans is groot dat ze't achter de rug deed natuurlijk) maar De Lijn als bedrijf kwam in zowat alles tekort en vooral de buitenlanders waren voor niks goed om dan nog maar te zwijgen over de inactiviteit van de politie als men ook maar iets van dit orgaan verwachtte, en haar ex-schoonzoon, nou... die moet pas echt een schurk geweest zijn. ZIJ... is het dus. Ik probeer niks van m'n afkeer te laten merken. Ik knik bij wijze van groet en wend me tot de chauffeur om m'n administratie in orde te maken. ZIJ herhaalt haar boodschap, luid en duidelijk. Het geldtekort bij De Lijn is te wijten aan al die vreemden, want die betalen niet. Er priemt een flits door m'n hoofd: 'Hou je kalm!!!' Niettegenstaande kan ik dit niet negeren. Het hoort nu eenmaal niet dat ik zulke larie over me heen laat gaan. Er zitten mensen van alle slag op de tram en iedereen (die oprecht gebruik wil maken van het OV) moet zich welkom voelen, daarom moet ik reageren. 'Oneerlijkheid heeft niks te maken met huidskleur maar met ingesteldheid,' geef ik ten hore. Op de derde bank oa, zit een man die zeer aandachtig volgt en hij is niet de enige. Ik leg uit dat mensen met een abonnement al hebben betaald. Maar met haar valt niet te redeneren, dat is -net als vroeger- al snel duidelijk. ZIJ, duldt geen tegenspraak. ZIJ kan het toch weten zeker. ZIJ is al twee keren overvallen. ZIJ schijnt dus te weten dat als er ene slecht is, 'ze allemaal' slecht zijn, ofzo... Tijd om te negeren, want het loopt seffes uit de hand. Maar ze komt haast voor me staan om m'n aandacht te trekken. Ik weet blijkbaar niks van de wereld. Ook niet hoe onveilig het is, want ZIJ moet om vijf uur thuis zijn anders is't te gevaarlijk. 'k Heb geen idee voor wie ze me aanziet, misschien wel voor de minister van justitie, hoewel ik mezelf bestuderend in de spiegel toch helemaal niet vind lijken op Annemie Turtelboom... Gelukkig komen we aan haar afstaphalte. Gelukkig redeneert niet iedereen zoals ZIJ. Hoewel ik best enige frustratie kan begrijpen als je overvallen werd. Maar... echt waar... dààr kan IK echt niks aan doen...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
