Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-08-2012
PretOV
Foto: Nieuwsblad.be
Nog niet zo lang geleden werden lijnen 10 en 5 doorgetrokken tot in Wijnegem. Wel, ondertussen werd ook lijn 15 doorgetrokken tot Boechout. Wat wil ik die graag eens uitproberen. Hoewel er niks te proberen valt, je moet het gewoon doen natuurlijk. Op het nieuws preek minister Hilde Crevits in het gloednieuwe model hermelijn, net aangekocht, of is het, net geleverd... Fier als een giet(st)er legde ze uit hoeveel vooruitgang het openbaar vervoer boekt met het uitbreiden van de tramlijnen. Ik hoor het haar nog zeggen: 'Nu kan men van Boechout naar de stad en van de stad naar Boechout'. En dan denk ik: yep, daarvoor kijk ik naar het nieuws. Dàt, had ik echt niet zelf kunnen bedenken, dat de tram daarvoor dient... Oja, 'k moet (h)eerlijk zijn, het woord 'veiligheid' is ook gevallen, maar zo snel ergens tussen gewrongen, dat het haast niet opviel. Niet dat ik kritiek ga leveren hoor. Vergeve me, 'k zou niet durven tegenover zo iemand, die het toch heus veel beter weet dan ik, ons, wij. Maar soms moet ik effe m'n cynisme de vrije loop laten, dat heet overleven, en daaraan ben ik toe, dus permitteer ik me wat meer dan anders. Ik had gehoopt dat ze op z'n minst zou gezegd hebben, dat men nou met de tram, zonder overstappen tot centrum stad of zelfs linkeroever zou geraken vanuit Boechout. 't Had gewoonweg beter verkocht... denk ik. Vooral met de zeer nakende wijzigingen in het lijnaanbod in onze Koekenstad.
Maar het voertuig op zich. Wat futuristisch gestroomlijnd, wat equivalent staat aan aerodynamisch-achtig vloeiende lijnen. En over 'lijnen' mogen we het hebben, nietwaar. Hoewel dat dan weer een flauw grap is. Enfin, 'k zou het graag toch es een keer allemaal van wat dichterbij bekijken. Dus, ga ik, op een dag dat het geen slecht weer is (vanwege weerstandsgebrek) en, ik me goed genoeg voel, en ik niks anders aan de hand heb, eens gewoon meerijden om te kijken, te observeren, te voelen, mee te maken.
't Lijkt BobbeLijnLand wel...
Post scriptum: Een collega stuurde me een verbetering, (waarvoor dank) want, m'n redenatie over de nieuwe tram klopt niet. Deze voertuigen zijn nog niet in de running. Ik dacht op het nieuws een nieuw model herkend te hebben, maar misschien doet de medicatiemix me wat ijlen... Want, aan mezelf ligt zo'n fvaut natuurlijk helemaal niet... De tram die nu op lijn 15 rijdt, is eentje met een led-lijnfilm. Da's dan nog wel niet aerodynamisch, maar men moet klein beginnen nietwaar...
Het is uitzonderlijk warm. Ik hou me rustig, een beetje uit noodzaak. Maar, zo heb ik er natuurlijk ook niet veel last van. Toch kan ik het niet nalaten, te denken aan de collega's die op deze dagen werken. Een voertuig met airco brengt de nodige verlichting in deze dagen. Hoewel ik, maar da's heel persoonlijk, absoluut tegen airco's ben, hoop ik op zulke dagen dat vooral de voertuigen mét, worden uitgezonden. Als we ze dan toch hebben, kunnen we ze maar best gebruiken op de momenten waarvoor die airco werd geplaatst.
Voor die enkele extreem warme dagen ocharme die wij in ons landje kennen, vind ik airco overbodig. 't Is trouwens ook slecht voor ons milieu. Terug naar voertuigen met raampjes die open kunnen, zou ik echt een verbetering vinden. Maar ach, wie ben ik? 'k Heb me altijd afgevraagd waarom men is afgestapt van het principe 'open raampjes' in de voertuigen. Tocht, zegt u??? Maak mij niet wijs dat airco geen bacteriën verspreidt, er zijn voorbeelden genoeg terug te vinden. Op vliegtuigen krijgt men hierdoor zelfs tbc. 'k Moet er niet aan denken, nu ik geen weerstand heb. Voor mensen zoals ik zou dit hen het leven kosten. Oké, toegegeven, er wordt ruzie gemaakt op trammekes over, raampje open of raampje toe. Domme ruzies natuurlijk. Gewoon omdat mensen niet geneigd zijn toe te geven. Enkel zichzelf op de eerste plaats willen zetten. Soms aardt het uit in fysieke agressie. Maar dit percentage is zo klein, plus, zulke mensen worden ook agressief over andere luttele dingen. Bij hen gaat het niet over een open of gesloten raampje, maar over een manier om zichzelf te kunnen profileren naar anderen toe. Wanneer zij ook maar de kans kunnen krijgen, grijpen ze die. Dit allemaal geschreven zijnde, ook al maak ik de laatste dagen geen gebruik van het openbaar vervoer, voel ik mee met hen die op bus of tram zitten.
Achter de grote voorruit waar de zon volop schijnt kan de temperatuur aardig oplopen. Passagiers zitten een kwartier of een half uur op bus of tram. De chauffeur vijf uur of langer aan één stuk door. Het alomgekende hard verdiende zweetuurke zou op dagen boven de 30°C wat mij betreft mogen opgetrokken worden tot een dubbel betaalde dag. Zoveel van die dagen zijn er heus niet, denkend in het kader van besparingen. Geconcentreerd blijven, terwijl je stil moet blijven zitten in zo'n hitte, is heus niet zo evident. Puffend denkt een chauffeur al rijdend aan gelijk welke frisse tegemoetkoming die hij zou kunnen gebruiken, terwijl andere weggebruikers hem voor de wielen komen. Wat hem wellicht algauw weer effe terug doet komen bij de hoofdzaak, namelijk veiligheid in het verkeer. Tot hij al weer snel overmand wordt door de warmte. Het kleine ventilateurke draait met een trillend geluid op volle toeren, de warme lucht verplaatsend, maar oké, het doet toch iets. Toch, na een tijdje, weet de chauffeur niet meer of het nou wel of niet een verschil geeft en zet het even af. Maar al snel, besluit hij dat het inderdaad toch wel iets geeft en het geluid er dan liever bij neemt. Terug op, dat klere ding...
Ik denk aan hen. Ik hoop dat er nog passagiers zijn, zoals ikzelf ooit eens ondervond, die je zelfs een fris drankje aanbieden. Ook al wilde ik het toen niet direct aannemen, het doet je enorm goed, te weten dat mensen wel degelijk beseffen dat het in de cabine snikheet wordt. Beste collega's... drink voldoende en stap telkens uit aan de eindhalte om, als er de mogelijkheid toe is, je te verfrissen. Hier, thuis, zit iemand, die aan jullie denkt... ;-)
Ondertussen ben ik al zowat anderhalve maand thuis. Al goed gerecupereerd van de operatie op zich. Maar nog in de beginfase van de chemovuiligheid. 'k Wist wel dat 't alles behalve zou zijn, maar heb me toch nog mispakt aan het pakket. Pfffffttttt... 't is verdomd zwaar. Niettegenstaande gaat het nu stukken beter dan enkele dagen geleden. Daarom wil ik er van profiteren om een ziekenbriefje binnen te brengen. Ik had het eerder al per mail verzonden, maar uiteraard moet ook het origineel ter plekke geraken. Ik wacht er niet graag mee, dus nu is het moment. Ik moet de tram nemen. Zodra ik aan de halte kom, merk ik dat de tram op komst is, dankzij de signalisatie. Toch zet ik me neer in het wachthokje, tussen een bejaarde dame en een jonge mp3-luisterende kerel. Enkele mensen herkennen me en groeten. Ik knik, maar hou het daarbij. Eens ik op de tram zit, kijk ik rustig naar buiten. Het is niet druk, da's fijn. Toch, wanneer een Tibetaans lijkende moeder en zoon opstappen, komt de ouwe getrouwe gezellige rumoerige sfeer boven drijven. Mama tatert er op los tegen zoon, een kind van 11jaar, schat ik. Eerst wil hij niet bij haar zitten, maar ze blijft hem aanmanen tot ie eindelijk doet wat ze wil. Wat een taal. Heerlijk om de onverstaanbare geluidengolven aan te horen. Haar bijhorende gestes scheppen meer duidelijkheid, voor me. Gebarentaal... universeel... Ze zetten zich net voor me en laten me volop genieten van een documentaire live op de tram. Toch een ietwat traditioneel-achtig gekleed als ze is, bestudeer ik stilletjes de vrouw. De manier waarop ze met mekaar omgaan is mooi. De jongen plaagt haar wat. Zij ondergaat genietend. Maar tegelijkertijd knuffelt hij haar. Echt mooi om gade te slaan.
Thuis ben ik een boek aan 't lezen over een Italiaanse vrouw die als kind naar België immigreerde. Haar herinneringen, haar problematiek, haar ontworteling... Kortom, het boek fascineert me. En ik denk, terwijl ik naar deze moeder en zoon kijk, gezeten tussen nog een aantal verschillende wereldmensen, dat ik beslist moet genezen. Ik wil graag nog een hele tijd tussen deze mensen kunnen werken. Eventjes was ik het gevoel vergeten. Maar al snel weet ik terug, dat ik het niet mag vergeten...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Foto: Nieuwsblad.be
