Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
08-06-2010
dr van drank en dr van drugs
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Wanneer ik van de tram stap en nog eventjes te voet verder moet, haal ik enkele malen diep adem en bedenk me, dat ikzelf in de hand heb of m'n dag wel of niet goed zal verlopen. Ik besluit dus ervoor te zorgen dat m'n aura wat positiever gaat stralen, recht m'n schouders, kin omhoog en denk aan vrolijke dingen, zoals bijv. m'n lieve schatten van kleinkinderen, die steeds stralen. Wanneer ik m'n collega's op het werk zie en groet, helpt het ook al. En tegen de tijd dat ik met m'n maat de dienst begin, voel ik dat 'het' wel goed zit.
En ja hoor, er wordt weer normaal gegroet, geglimlacht en geknikt zoals het een beschaafd mens betaamt. Even later, wanneer we op de Rooseveltplaats een bus willen nemen, laten 2 chauffeurs me weten dat ik wat verder op het perron een kijkje moet nemen want er is wat loos. Er zit een vrouw -onder invloed van drank en drugs- een man die op een ander perron zit, een hoop te verwijten. De man blijft er -gelukkig maar- rustig bij, maar z'n gezicht staat ernstig genoeg zodat ik een mogelijke reactie niet uitsluit, als dit blijft duren. Ik neem het heft in handen en wend me tot haar, zodat ze de man gerust laat. En, het lukt! Nou, ben ik aan beurt, ik kan haar vertrouwen winnen en ze barst in tranen uit en neemt me vast, precies of we zijn de beste vriendinnen en we hebben mekaar in eeuwen niet gezien. Nou, knuffelen doe ik best graag met de juiste persoon, maar ik ben er echt niet gek op, met iemand die ik niet ken. Nog minder met mensen onder invloed van watdanook. Maar ja, ik kan haar, zo wenend en klagend niet zomaar wegduwen hé. Laten begaan dus maar. Uiteindelijk besluit ik -met goedknikkend gebaar van m'n collega- haar op weg te begeleiden. Want, als ik haar hier achter laat, zal ze direct iemand anders lastig vallen. We nemen de tram en ik zet me naast haar tot ze afstapt. Ze vertelt haar misère -vicieuze cirkel waar ze niet uitgeraakt- en we zitten lang genoeg op de tram om haar een beetje opgepept te krijgen, net voor ze afstapt. Prachtig vind ik dat, ook al zitten mensen met hun hoofd te schudden voor 'zo'n schandalig gedrag enz...' iemand een zakdoekje komt brengen, naar het voorbeeld van m'n collega die me zo eerder al heeft geprobeerd te vrijwaren van overtollig lichaamsvocht van deze vrouw.
Naderhand, besluit ik tegen m'n collega dat ik -alvorens het werk verder te zetten- naar de dichtstbijzijnde loods wil gaan om me op te frissen. M'n hemd is helemaal vuil van haar oogschaduw en ik voel me niet bepaald proper na al de kussen, de tranen en lebbers waarmee ze me doopte. Niettegenstaande heb ik toch een heel klein beetje een tevreden gevoel omdat m'n opzet geslaagd is. Niemand werd nog lastig gevallen en ze is tevreden naar huis... ofzo... Echt helpen kan ik niet, maar dat kleine momentje heb ik dan toch een lichtpuntje kunnen tonen, hoop ik.
Een jonge collega die op een andere lijn rijdt, verlossen we van een bierblikje dat achter hem in z'n stuurpost ligt. Het zit weggepropt tegen het raam en is dus heel zichtbaar voor de passagiers. Absoluut geen zicht, besluiten we al lachend. Het is niet van de chauffeur, daar zijn we wel zeker van. Hij wist het niet, maakt zich er niet erg druk om, maar begrijpt onze reactie wel. We vermoeden dat iemand dat blikje aan de voorganger van deze chauffeur heeft gegeven, gevonden op de tram, en die dat daar heeft geplaatst om het nadien weg te gooien, maar vergeten. 'k Had er eigenlijk dolgraag een foto van genomen, maar heb geen apparaat bij me. Bon, het imago van De Lijn hebben we vandaag weer eens een flinke poetsbeurt gegeven, peins ik een beetje sarcastisch grappend.
Eén ding staat vast, ik eindig m'n werkdag maar weer met een goed gevoel.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
Met 'niks' begint m'n dag op weg naar 't werk. Maar, ik heb chanse want 'niks' verandert na 'een kwartierke te laat' naar 'trammeke op komst'. Daar ik altijd goed op tijd vertrek en dus meestal te vroeg op het werk ben, heb ik wat respijt. Vele mensen staan te wachten en daar ik vandaag (soms doet een mens rare dingen) in uniform naar 't werk ga, wordt ik door velen onder hen ter verantwoording geroepen. Maar, mijn naam is haas, ik weet echt van niks. Al wat ik kan doen, is vermoeden, maar mijn vermoedens durven wel eens ferm verkeerd zijn, en vooral daarvan breng ik de mensen op de hoogte. Wanneer we zien aan de 'bollekes' dat er een trammeke op komst is, stel ik iedereen gerust. Maar ik besef maar al te goed, dat de kans redelijk groot is, dat er al erg veel volk op het voertuig zal zijn. En er komt een pcc'ke, een lief, enkel platkopke. Een oud trammeke dus, met van die kleine deurkes, waar de kinderwagens van hedentedage niet op geraken, tenzij toegeplooid. Maar soit, mensen willen hun best doen tevreden te zijn en de moeder met niet-opgevouwde kinderwagen blijft dapper wachten op de volgende tram, daar ze er toch niet bij zou kunnen met die hele santenboetiek. Wij -want ook ik ben opgestapt- rijden verder, traag, want de chauffeur krijgt een 'b'fout en wordt afgeremd terwijl we een brandlucht in de tram krijgen. Ondertussen vertelt hij me in grote lijnen dat men langer dan een uur onderbreking heeft gehad vanwege een panne aan de bovenleiding. Ik besef dat ik dus veel geluk heb, maar een kwartierke te laat te vertrekken. Maar...
Zodra we aan de volgende halte komen, laat het voertuig het afweten. We merken dat er problemen zijn met de trommelremmen en ik help alvast de chauffeur en ga er twee afzetten. Psychologisch heeft dat ook het voordeel dat de passagiers zien dat er iets mis is en wanneer de controleur -zeer snel trouwens- ter plaatse komt, zit er niks anders op dan iedereen weer te laten uitstappen. Er stond ook op dit perron al veel volk, dus nu staan de mensen zowat op mekaar gepropt, wachtend op de volgende tram. Sommigen vragen naar alternatieven en ik geef hen de nodige informatie. Maar begrip is er, enkelen zeggen me dat ze al vermoedden dat er wat mis was, vanwege de brandgeur en ze hadden me bezig gezien, toen ik m'n handen ging viesmaken... De kapotte wagen wordt verderdoor opzij gezet.
Wanneer weer een tijd later de volgende tram komt, is het een lagevloertram, dat valt dus mee, want iedereen kan mee. Ik zie de geduldige kinderwagendame en knik haar toe. Ze lacht me toe en is tevreden met de ruimte die ze hier heeft.
Daar er één en ander is veranderd met het openbaar vervoer in onze Koekenstad, hebben mensen het wel eens moeilijk met die veranderingen, dat is 'des mensen'. Niet iedereen staat er voor open. Er wordt dus veel geklaagd, soms onterecht, maar soms ook terecht. Vandaag moeten we op een andere lijn dan gewoonlijk meerijden om poolshoogte te nemen, hoe het verloopt na zo'n verandering. Er wordt geklaagd, gezucht en vooral, veel vragen gesteld. Wij luisteren, geven uitleg voor zover we zelf op de hoogte zijn en maken notities voor ons verslag, later op de dag. Eén man klaagt: 'Vijftig minuten asjeblieft, om zes km verder naar m'n werk te gaan. Besef je dat wel...? Alle dagen vijftig minuten... da's toch teveel van het goede hé.' Ik vraag hem, denkende dat het antwoord 'een half uurke' ofzo zal zijn: 'Ja meneer? En terwijl het vroeger hoe lang duurde om naar het werk te geraken?' Waarop de man zonder slag of stoot: 'Ja... toen duurde het langer...' antwoordt. Ik ben van m'n melk, want begrijp echt niet goed wat het probleem is. Maar hij blijft maar doorgaan, zeggende dat hij geluk heeft dat men op z'n werk soepel is wat zulks betreft. Ik besluit om geen discusie aan te gaan, maar zeg hem dat hij altijd een klacht kan neerleggen indien hij wenst en dat hij de situatie dan maar goed moet uitleggen in zijn klacht.
Dàt soort klachten mag men van mij op de daarvoor voorziene dienst beantwoorden...
En ik... denk er nog wel efkes over na, of zo'n klacht nou van een klagende klager is of een tevreden klager...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
