'k Ben wat plattekes, maar wijd het aan die 'stomme verkoudheid'. Maar ja, 'k bijt het wel door en na enkele dagen zal 't wel beter zijn zeker... Ik vertrek naar 't werk met de gedachte dat ik het rustig aan zal doen, zeker niet in discussie gaan, want het gonst in m'n hoofd. Enfin, dat probeer ik zowiezo altijd al te mijden. Soms echter, lukt dat niet zo goed. 't Jaar is nog erg pril, er zijn nog heel wat collega's die ik nog niet zag na nieuwjaarsdag, dus probeer ik het kussen te vermijden. Ook dat lukt niet altijd. Wanneer een collega me begroet met de beste wensen en hij aanstalte maakt om de drievoudige smakkerd te geven, antwoord ik telkens gestaag: 'Ik wens mezelf dit jaar een grote zakdoek toe. Liever geen kusjes, want... beestjes, beestjes, beestjes, atchoem'. De meesten bekijken me dan raar. Een enkeling begrijpt de boodschap en heeft door dat het wel grappend wordt gezegd maar ook gemeend is. Toch, de meerderheid trekt me dichterbij om toch maar die jaarlijkse dosis (dit jaar dan toch) bacteriën in ontvangst te nemen. Dom... dom... dom, ja toch. Maar oké, verder stoor ik me er niet aan. Uiteraard menen die gasten dat goed hé.
Gisteren, met onze late dienst, was het 2/1/11. Nogal wat mensen waren grimmig. De drank zat veel meer in de stadsbezoeker dan anders. Dat zorgde hier en daar voor vechtpartijen of een koele sfeer. Maar ook, voor hier en daar uitgelaten plezierige zwetserijen, wel of niet naar ons gericht. Dat laatste viel wel mee, want zolang het grappig blijft, is het makkelijk om in te spelen. Vandaag echter was de sfeer veel grijzer onder de mensen. De grimmigheden waren dan wel nooit tegen ons gericht, maar wanneer de confrontatie daar is, moet men als burger toch ingrijpen. Men gaat toch niet zomaar twee vechtenden voorbij, zonder deel te nemen, ttz in te grijpen...? Dàt, kan op verschillende manieren. Men hoeft bijlange niet mee op de vuist te gaan, maar ik hou er altijd rekening mee dat bij een gevecht tussen twee personen er altijd toch één van hen slachtoffer kan zijn. Waarmee ik bedoel, dat het niet altijd een confrontatie hoeft te zijn tussen twee agressievelingen, maar iemand kan gewoon lastiggevallen worden of erger. Zo iemand laat je niet aan zijn of haar lot over, vind ik. En, het toeval (...) wil, dat we aan de halte wachtend, zo'n situatie zien. Ik kan het er niet bij laten, maar hou me voorlopig op afstand. Langzaam stappend en de boel bestuderend (er is een stok te zien) nader ik. Een derde, gewoon een burger probeert tussenbeide te komen. Hij kan het niet alleen aan. De agressiefste wordt door deze jonge man wat opzij gedrukt en hij probeert hem te sussen door zo rustig mogelijk te praten. Hij doet het verdomd goed, maar de vechtersjas keert telkens weer naar z'n slachtoffer. Die, is een sukkelaar, met kruk (da's die bewuste stok, zo blijkt). Ik rep me naar hem en kalmeer hem, want hij antwoordt, telkens de vechtersbaas hem toesnauwt en net die reactie lokt de ander telkens weer. Op deze manier lukt het wel, de twee te scheiden. De jonge man met burgerzin bedank ik bij deze voor z'n moed. Er waren veel toeschouwers maar enkel deze jonge man durfde te handelen.
Voor de rest passeert deze namiddag rustig genoeg. Maar naargelang de avond vordert, voel ik me slechter. M'n toffe collega, steekt me een hart onder de riem met warme woorden. Zo is hij nu eenmaal. Het krikt me weer wat op, maar 'k ben blij als de werkdag voorbij is en ik naar huis kan. Wanneer ik op de tram sta te wachten, komen er meer mensen in het wachthokje staan. We zijn in hartje stad, dus staat er een heuse mensenmix allerhande dicht bij mekaar. Er komt een dronkaard bij, die gelijk twee mannen aanspreekt met de vraag: 'Wat doen jullie hier? Ga terug naar je eigen land' enz... Wat overrompeld reageert één van hen met vragen als: 'Wablief?' en 'Waarom?' De man z'n taal is redelijk explosief en ik verwacht moeilijkheden als hij doorgaat. Dus, grijp ik in, hoewel ik m'n uniformjas niet meer draag. Die laat ik immers achter op het werk. De confrontatie wordt redelijk lastig, want de dronken ambetanterik wil in discussie gaan, terwijl hij niet redelijk kan converseren in z'n toestand. Na een tijd zeg ik hem dat ie maar beter te voet kan gaan of een ander vervoersmiddel nemen, maar dat ie met deze houding absoluut niet welkom is op voertuigen van De Lijn. Wij doen immers niet aan racisme! Enfin, die laatste zin is de mijne, ik duld het niet en wil hierover dan erg duidelijk zijn naar zulke mensen toe.
'k Kon m'n eigen ogen en oren haast niet geloven toen de man na een tijdje aankondigde dat hij wel te voet zou verder gaan. De hele tijd had ik m'n telefoon in de hand, klaar om dispatching op te bellen indien het nodig zou zijn. Ik had een controlewagen in het zicht op het plein en wist dus dat binnen de drie tellen een controleur aanwezig zou zijn. Maar gelukkig was dat allemaal niet nodig. Enkele mensen in het wachthokje bedankten me, wanneer m'n tram er aan kwam en ik opstapte. Opgelucht kon ik naar huis. Zonder die helse hoofdpijn zou ik ervan genoten hebben...
Maar nu, eerst effe uitzieken...
10-01-2011 om 10:25
geschreven door xxxamxxx 
|
