Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
26-07-2009
abonnement
Heel dikwijls slaagt onze medemens in paniek bij het zien van ons... uniform wellicht. Ik hoop tot in het diepst van m'n hart dat het niet ons uiterlijk is. Vele regelmatige gebruikers weten heel goed dat 'wij' geen tickets controleren, maar met een regelmaat zien we mensen nog snel (op het laatste nipperke) de biezen pakken, wanneer wij opstappen. Anderen, staan recht en gaan nog snel een ticketje kopen bij de chauffeur en weer anderen zijn nog beter voorzien... wat zij doen, ga ik hier niet uitleggen, ik wil niemand op ideeën brengen. Truuks zien we met hopen, maar ze toelichten zou een beetje teveel van het goede zijn.
We stappen dus op, m'n kompaan achteraan, ik vooraan het voertuig. Meneer en mevrouw zitten rustig samen op de tram. Meneer ziet me, springt nogal hevig recht en wil zich naar voren begeven. Mevrouw echter zegt 'non' en houdt z'n arm vast. Hij maakt zich los, aarzelt en zet enkele stappen naar de chauffeursrichting. Ik kijk, merk op en negeer de situatie. Ik wacht af. Ze roept nog eens duidelijk 'non' en dan een uitleg, waar het woord contole duidelijk verstaanbaar is. Hij aarzelt, maar gaat toch een ticket kopen. Wanneer hij het ticket gekocht heeft, kan ik niet nalaten me toch eventjes naar het koppel te begeven, als meneer terug zit. Ik vond het een beetje te overduidelijk en vind dat ik iets moet doen, daar de mensen rondom dit koppel, dit ook hebben opgemerkt natuurlijk. Het lag er té vingerdik op. Maar al te dikwijls komt er gemopper van derden. Dàt wil ik voorkomen, daar dit wel eens in een discussie zou kunnen uitdraaien.
- Goeie middag mevrouw, weet u, u moet steeds een ticketje kopen bij het opstappen.
...richt ik me tot de dame, daar zij het was die de man ervan wilde tegenhouden. De man echter neemt het spontaan voor haar op, wat ik steeds prachtig vind, geef ik toe. Hij is even correct als ik en legt me uit dat mevrouw nog geen ticketje had, daar ze net had gemerkt dat ze haar abonnement niet bij heeft. Hij had er al eentje gekocht, ik mocht het zelfs vragen aan de chauffeur zei hij me. Natuurlijk ben ik er me van bewust dat hij het me kan tonen, maar ik vraag het niet en hij doet het niet. Wat betreft het gaan vragen aan de chauffeur, eigenlijk wattman want we zitten in de tram, dàt doe ik ook niet. Hem, de beschermer geloven, doe ik evenmin. Maar hierbij blijft het. Geen verdere discussie, ik heb m'n boodschap gegeven. Het vervoersbewijs is immers gekocht. Case closed, het leven op de tram gaat verder en ik wil geen zure smoelentrekker worden. Ik geef hen zelfs een glimlach zo mooi ik kan, speel het spel mee, want mijn werkdag is ook zeer belangrijk voor mij. Die wil ik lachend beginnen, en lachend eindigen. Het gedeelte tussenin kan wat mij betreft liefst in dezelfde sfeer doorgebracht worden, dat werkt aangenaam. Ik leerde immers dat een glimlach wonderen kan doen. En, ik geef eerlijk toe, wonderen heb ik nooit verricht, maar slecht verlopen mijn dagen beslist niet op het werk.
Wat later staan we op het perron te wachten op tram of bus. We zullen nemen, dàt wat er eerst passeert. Ik lach wat met m'n collega, straatnamen opgevend, terwijl hij moet zeggen waar die zijn. We bedenken regelmatig wel wat om onze wachttijd door te komen en niemand informatie nodig heeft. Er staan auto's voor het rode verkeerslicht. Ramen open, wij horen dus hun muziek, zij zullen -wanneer ze de muziek niet te luid hebben staan- ons ook wel horen. We staan immers dicht bij mekaar. Ik merk dat een autochauffeur m'n vraag aan m'n collega hoorde. Hij lacht me toe en knikt, waarop ik ook hem groet. M'n aandacht is echter bij m'n vriend collega die even diep nadenkt voor hij me het juiste antwoord wil geven. Ondertussen trekt de autobestuurder onze aandacht, we kijken dus. Hij toont z'n De Lijnabonnement, en vraagt of ie zo in orde is. Lachend knikken we hem toe, dat alles oké is en dat ie gerust mag verder rijden.
De leute tijdens onze werkdag kan maar weer eens niet op...
Hallo... Haallooo... Héhéééé HALLOOOOOOO!!! ...trekt m'n aandacht. En, woepssss... het is naar mij gericht. De dame in kwestie kijkt me met veelbelovende blik aan. Ik lach haar dus toe en groet haar ook. Ik ken haar gezicht. Ze is één van de vele mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer. Ver weg, heb ik een vleugje herinnering van een vraag die ze me stelde, maar verder ken ik de dame absoluut niet. Heel enthousiast vertelt ze me luidkeels dat ze naar de tandarts gaat, maar eerst nog eventjes langs haar broer die er niet ver van af woont. Zij staat in de achterste helft van de tram, terwijl ik haast vooraan sta. Daar het lijkt, dat ze op deze manier een hele converstatie zal houden, begeef ik me naar haar. Converseren op deze manier zou wel eens bij geluidsoverlast kunnen horen, veronderstel ik. Toen ik nog reed met de tram, waren zulke conversaties voor mij althans een heerlijke afwijking van het normale. Ik genoot er telkens weer van te kunnen meegenieten met zulke toestanden. Ze blijft luid spreken wanneer ik ook naast haar sta. Ik antwoord zachtjes, om zo aan te geven dat het ook wel wat stiller kan. Mensen in de omgeving keken haar eerder al een beetje verstoord aan, maar maakten geen gewag. Nu ik bij haar sta, kijken enkel nog passagiers in de directe omgeving eens raar op. Ach, op deze lijn, is dit schering en inslag, de mensen zijn het dus ook wel gewoon. Ze vertelt me dat ze morgen naar zee gaat, en de détails worden me niet gespaard. Nou... mij... zowat de helft van de aanwezigen kennen nu ook deze détails. Maar de dame is zo vriendelijk, ze weet gewoon niet beter. Ik blijf dus bij haar staan tot ze afstapt.
Zo krijgen we vandaag nog wel enkele leuke dingen gepasseerd op trams en bussen. De chauffeurs, mits een uitzondering, zijn haast allemaal goed geluimd. Wanneer we op de streekbussen vooraan opstappen, krijgen we steeds een glimlach en een hartelijk woordje. De mensen laten we vrolijk doorschuiven, aankondigend dat achteraan geen wilde beesten zitten, er echt geen gevaar verbonden is bij het doorschuiven en... integendeel tot wat sommigen misschien vermoeden, je dan nog meer ruimte krijgt ook. Er wordt aarzelend doorgeschoven. Wanneer kinderwagens de gangen of in- en uitgangen versperren, manen we de mensen vriendelijk, toch doorzettend aan, wat verder te gaan, zodat iedereen kan in- en uitstappen zonder problemen. We krijgen schouderklopjes van de één, en een ander neemt ons kwalijk dat dit geen "controle" is, "en dàt... met al die zwartrijders"!!! ...
En dan is er nog... de ontwikkelingen van de laatste dagen. Grieperdepiep-piep-piep... Af en toe niest er iemand ferm nat, waarmee ik wil zeggen, geen handen, noch zakdoek voor de mond. 't Is redelijk moeilijk een niesbui zo te beschrijven als zou je't vertellen. Maar, er zijn mensen die zo'n ttssjjmmm-niesje hebben. Braaf, ingetogen... ik vergelijk het wat met een kleine implosie, het keert zich naar binnen dus. Het is eigen aan dames, die zijn getraind om dit soort kriebelniesjes voor zich te houden. Die hebben geen zakdoekje nodig, want lippen blijven stevig op mekaar. Er zijn ook mensen die zeer uitbundig niezen, zo van, laat de boel maar lekker uitwaaien. Dat gaat dan eerder goed geaccentueerd van; aa-aaaaatttsssjjjooooeeeeemmmmmmm. Mond wijd open, de vochtspetten zie je rondvliegen. En kijk je toevallig niet naar de persoon, dan hoor je waarschijnlijk het niesvocht tegen het raam of de zetel voor deze persoon kletteren. Het verschil tussen deze twee is onherroepelijk monsterachtig groot. Als deze laatsten dan geen zakdoek of gelijk wat voor de mond houden, denkt men nu in de eerste plaats aan de verwachte griep. Mexicaans, varkens of vogel- het doet er niet toe, 't is een ferme griep. Niemand wil ze, haast iedereen zal ze krijgen, als we de media mogen geloven. Maar... we kregen een flesje ontsmettingsgel. Ondertussen gebruik ik hem zo weinig mogelijk op de bovenkant van m'n handen, want na één dag, droogt de huid zodanig uit, dat ik een hoop andere verzorgingscrémes zou moeten meesleuren om m'n handen te verzorgen. Een collega die een heuse brandwonde opliep als kind, op z'n hand, kan deze gel op die hand niet gebruiken. Wat niet wil zeggen dat ik critisch ben, wanneer ik zelf nies, ook al gebruik ik m'n zakdoek, smeer ik m'n handpalmen zowiezo met die gel in.
Eerder deze week hadden wij, collega's besloten mekaar niet meer te groeten met pollekes geven en kussen, zoals we gewend zijn, maar gewoon te groeten. Een leukerd was begonnen met lichte ellebogenstootjes als groet. Er werd gelachen en we probeerden het over te nemen, maar het is zo niet echt genoeg. Ga maar eens langs een groep mensen, geef hen allemaal afzonderlijk een hand. Dan wend je je ook persoonlijk tot die persoon. Maar als je geen hand geeft, maak je het helemaal niet zo persoonlijk, dan creëer je eerder een afstand. Na enkele dagen, hielden we het dus voor bekeken. Niks vluchtigs, terug de pollen en de kaken. Maar... beloven we, we moeten wel heel erg eerlijk blijven en wanneer we ook maar iets voelen en daarbij de gedachte kunnen opwekken dat we 'besmet' zouden zijn, houden we afstand, tot we zeker zijn van het tegendeel.
We rijden met bussen en trams door het centrum van de stad. Dàt al drie dagen na mekaar. Het weekeinde mocht best tellen, ook al was dit een zwart weekeinde op de autostrades in onze buurlanden, vanwege vakantiegangers die allemaal samen vertrokken. Er zijn heel wat mensen niet op vakantie. Mensen die wilden genieten van de soldes, van openluchtconcerten en van de zon die gisternamiddag toch nog tevoorschijn kwam. Maar, liever zo, een levendige stad, brengt echt wel een heerlijke sfeer mee. Collega's geven hun blijk van waardering, wanneer we meerijden. 't Is altijd leuk je aanwezigheid aan hen te tonen, een handje schudden, zodat ze weten dat ze op je kunnen terugvallen wanneer het nodig moest zijn. Of, het gewoon even kwijt kunnen, wat ze net toch weer hebben voorgehad...
Vandaag gebeurde een ongeval, waardoor lijnen van route moesten veranderen, daar ze anders allemaal achter mekaar zouden stil komen te staan. Een bus kan al makkelijk via een stukje omleiding haar route verder zetten, bij een tram is dat niet zo evident. Het is net op dat moment lekker druk, want de avondspits is in gang. Een collega trambestuurder, vraagt of we niet even willen meerijden en legt ons z'n situatie uit. Daar hij toch de richting moet nemen, waar wij ook onze neus moeten laten zien, gaan we hier uiteraard op in. Trammetje vol, komen we aan de Rooseveltplaats. We informeren de mensen op de tram dat dit voertuig niet z'n normale weg kan verder zetten. We helpen paniekerige mensen aan de nodige informatie zodat ze toch kunnen geraken waarheen ze willen. Op zo'n moment is het steeds een chaos. Iedereen komt apart vragen hoe ie naar die of gene straat moet geraken, telkens weer. Ondertussen is nog een collega op het perron ook mensen wegwijs aan't maken. Maar, geen probleem, met z'n drieën geraken we'r best uit. De tramchauffeur is tevreden, hij kan zich permitteren zich op verkeer en veiligheid te focussen. Wanneer dit euvel is opgelost, spreekt een dame me aan, tijdens een volgende rit. Ze vraagt me wat er toch weer allemaal aan de hand is, en waarom we niet de nodige informatie aan de reizigers op tijd en stond geven? "'t Is altijd 't zelfde met jullie", gaat ze verwijtend verder. Ze raaskalt een tijdje door. Maar na een tijdje zet ik toch maar in m'n antwoord uiteen, dat we erg ons best hebben gedaan om iedereen die we konden, verder te helpen. Ik geniet ervan, dat ik in deze functie de tijd kan nemen, haar een goed en duidelijk antwoord te geven. Het kan worden uitgepraat zoals het hoort en uiteindelijk gaat ze toch redelijk afgekoeld de tram af, daar, waar ze moet zijn. ...Zo, iedereen tevreden...
Volgend voertuig heeft de chauffeur problemen om tickets aan te maken. Hij heeft zelfs problemen om dispatching te verwittigen, maar moet dra binnen rijden. Dus neemt hij ondertussen de moeite niet meer om nog op te roepen, daar men hem tijdens de chaos die er reeds heerst, niet direct zal kunnen bijstaan, vermoed hij. Ondertussen hou ik de apparatuur wat mee in't oog, zodat ik de mensen kan verwittigen wanneer ze dan toch hun ticketje kunnen ontwaarden, wanneer de ontwaarders plots terug opspringen. Een rare situatie, die wel eens durft voor komen op de oude trammetjes.
Wanneer de dag teneinde is en ik op m'n tram huiswaarts wacht is er een akkefietje op het perron, waar ik sta. Een oudere dame staat op het fietspad, wat regelmatig gebeurt. Een fietser scheert haar voorbij en ze raakt in paniek. Ze krijst het uit tegen haar man, stampt hevig met haar voeten kwaad op de grond en wordt zoniet, nog woedender. Net op dat moment komt m'n trammeke er aan. Ik hou de oude dame in't oog, en ja, ze stapt ook op, met haar man uiteraard. Die man is blijkbaar gewend aan haar reactie. Hij reageert niet en slikt rustig haar gekrijs en gevloek tegen hem, want hij mag het heus ontgelden. Ik geef m'n tas aan m'n collega trambestuurster en merk op dat er wellicht animatie op komst is. Een uitdrukking die elke collega wel begrijpt. En... we moeten ook niet lang wachten, de dame in kwestie is volop haar mondje aan't roeren tegen zowat iedereen in haar omgeving én, uiteraard ook weer haar lieve echtgenoot, die maar niet reageert. Ik zeg tegen m'n collega dat ik het wat in't oog zal houden, maar niet te snel tussen wil komen, daar ik anders de boel misschien toch maar erger maak. In haar omgeving, zitten mensen rustig te luisteren naar haar gevloek en gesakker, maar niemand neemt het persoonlijk. We staan aan een halte voor het rode licht, met nog een andere tram voor ons, dus houden we afstand, zoals het hoort. De dame in kwestie begint te sakkeren op de chauffeur: "Ahhh, 't is een vrouw natuurlijk! Gohhh, zeg dat't niet waar is, 't is nog een blonde ook!!!" enz... Tijd om in te grijpen, denk ik. Ik ga dus rustig richting oude dame (ik hou er rekening mee dat deze dame best iets kan hebben, waardoor ze de controle over zichzelf kwijt is), want ik vind het beter dat ze weet, dat er iemand is op het voertuig die de boel in't oog houdt. En ja hoor, het helpt. Ze kalmeert al snel, alhoewel ik haar toch regelmatig nog iets hoor trekkebekken tegen haar man. Toch, ze laat andere mensen in haar omgeving, met rust, zodat de situatie niet uit de hand kan lopen. De rust keert weer.
Oeffff!!! En nu, m'n heerlijke avondje thuis tegemoet...
Zondagavond, niet te druk, maar toch heel wat beweging in de stad. Het weer wil nog goed mee. Vandaag is het nog warm geweest, maar nu 's avonds is het heerlijk zwoel. Het doet wat met een mens. Regelmatig, moeten we mensen wijzen op de ijsjes die ze snoepen, de blikjes bier die ze drinken of fietsen die ze meezeulen op de voertuigen. Niemand reclameert, iedereen begrijpt en accepteert. Fijn toch! Steeds gaat het er beleefd aan toe. Het is heel leuk respect te tonen, zeker als je daarvoor respect terug krijgt.
We bevinden ons op een gegeven moment op tram 11. 't Trammetje rijdt heel dicht bij het voetpad. 'k Heb ook in mijn chauffeurstijd hier gereden met 'mijn' trammeke 10. Steeds was ik hier heel erg op m'n hoede. 'k Vond het immers altijd zeer eng, zo dicht bij voetgangers voorbij te snorren, of moet ik glijden zeggen? Er loopt een jongedame op het voetpad, voor ons. We naderen haar, ze doet heel normaal, waarmee ik bedoel dat ze niet te dicht bij de rand van het voetpad wandelt. Ze loopt niet ver meer voor ons uit. Plots merken we dat ze wat laat vallen. Ik zie een voorwerpje dichtbij de stoeprand op de grond neerkomen. Ze schrikt, maakt aanstalten om zich te bukken, maar kijkt dan -gelukkig- verschrikt op en ziet ons naderen. De chauffeur had z'n voet al op de rem staan, waardoor we even met een schok vertragen. Doch, tijdig stilstaan had onmogelijk geweest, indien ze wél zou zijn gebukt. We passeren haar en kadoeffff... hobbelen we ergens over, iets dat in of op de sporen lag. We, de chauffeur, m'n kompaan en ik zijn ook een beetje geschrokken. Niet dat we uit de sporen gingen, maar we zijn duidelijk ergens over gereden ter hoogte van die jongedame. Ik ga dus naar achter in de tram om te kijken en merk dat de vrouw iets opraapt. De chauffeur zegt dat ie had gezien dat ze wat op het spoor liet vallen. We stoppen aan de halte een twintigtal meter verder. De vrouw komt een beetje verstomd naar het voertuig toe en we blijven wachten op haar. Ze stapt op en heeft een overschot van haar gsm in de handen. De batterij, die er uit was gevalen en op de stoep terecht kwam, lijkt nog in orde. Maar ze heeft ook de sim-kaart, helemaal geplet in haar hand. De gsm op zich is -net als in tekenfilms- vervormd in een plat spoorvormig toestelletje. M'n kompaan heeft een zakdoek voor haar, om de boel wat proper te maken en ik heb een plastiek zakje, zodat ze die boel niet in haar propere handtas moet stoppen. Ze is niet boos, wel teleurgesteld, want al haar contacten... ojee... Versteld is ze natuurlijk wel. Er wordt heen en weer verontschuldigd.
Heel mooi trouwens vond ik de eerste gedachte, die bij haar opkwam. Ze vertelt ons dat ze in eerste instantie dacht: Neee!!! Die tram gaat toch niet uit de sporen gaan!!! Dat siert haar, vind ik. Waarop ik haar antwoord, dat mijn eerste gedachte was: Neee!!! Niet bukken, jongedame, niet doen!!! Ze begrijpt het niet zo goed. Eigenlijk wilde ze dat wel doen, omdat ze dus dacht dat die gsm de tram zou doen ontsporen, maar toen zag ze dat we te dicht genaderd waren en ze waarschijnlijk het toestel niet tijdig uit het spoor zou kunnen vissen. Oeffff, zeg ik: Goed dat je't niet deed, want dat had echt nefast afgelopen. Je had hier niet gestaan, vertel ik haar wijs. Zij is opgelucht dat het dus 'maar' bij die gsm is gebleven.
Morgen gaat ze naar de winkel, die m'n kompaan heeft voorgesteld. Daar krijg je korting bij aankoop van een nieuw toestel als je je oud toestel binnen brengt. Ze gaat het scharminkel binnenbrengen en wie weet, misschien is de zaakvoerder wel een tof persoontje die ook wat wil meeleven, zodat ze toch wat korting kan krijgen.
Een dag vrij, met fantastisch weer. Niet binnen gebleven dus, maar buiten, buiten en nog eens buiten. Ik heb m'n kleindochter een belofte gemaakt. Ik doe niet aan peperkoekenbeloftes, dus hou ik m'n woord, we gaan samen op stap. Niettegenstaande is er een kleine kink in de kabel geslopen. Creatief als ik probeer te zijn, heb ik daaraan een mouwtje gepast. Er zit niks anders op dan met het kleintje naar de stad te tenen om een cadeautje te gaan kopen voor m'n pasgeboren neefje. 't Moet vandaag of het lukt anders niet de eerste weken. 't Is trouwens ook beter de mama te bezoeken, wanneer ze nog in het hospitaal is. Thuis is het al snel een drukte van belang. Met een derde kindje, waarvan het eerste heel erg veel zorg nodig heeft, hebben de ouders meer dan hun handen vol. Ik laat ze liever rustig hun thuisritme zoeken en besluit dus om vandaag dat bezoekje te doen, samen met kleindochterlief.
Het zal warm worden, dus is het belangrijk de juiste kledij te kiezen. Daar hou ik van. Rommelen in m'n beperkte garderobe, net als in de film. Wat zal ik aandoen...? Een ensemble uitgehaald, het toch niet zien zitten en dan maar weer op zoek naar wat anders. Het wordt een jurk, eentje die makkelijk zit uit één stuk, ideaal. Een zeer lichte stof, wat vandaag geen overbodige luxe zal zijn. Ik voel me goed en spring de bus op, naar m'n zoon thuis, waar het kleintje opgewonden de voordeur opent, want ze gaat met moeke op stap.
Na een kopje koffie en een tater met m'n lieve schoondochter, trek ik er op uit met het kleintje. We nemen de bus naar de stad. Ze is opgewonden, maar zo braaf als een kleinkind zijn kan. Ik krijg van dit kleintje zowat alles gedaan. Op de bus is het vreselijk warm. Geen airco, geen ramen, (nou, wel ramen uiteraard, maar geen die je kan openen). Een dakluik is wel voorzien... eentje maar, en dat in een gelede bus... lap! Ik wacht tot we in een straat zijn waar ik schaduw zie en besluit hier uit te stappen en een ander voertuig te nemen. Naar de stad toe is immers geen probleem, mogelijkheden zat. We stappen dus uit en moeten helemaal niet lang wachten op de volgende bus. Die is veel koeler, ik ben dus blij dat tijd me vandaag geen zorg moet wezen. Wanneer ik gehaast was geweest, zou ik niet uitgestapt zijn natuurlijk. We voelen ons veel beter en laten ons naar de Meir rijden. Daar gaan we een cadeautje zoeken voor de pasgeborene.
Dan wordt het tijd om naar huis te gaan. Er moet gegeten worden. Iets dat ik wel doe met m'n kleinkind, maar haast nooit wanneer ik alleen thuis ben. We nemen tram 11 en vorderen langzaam naar huis. Langzaam is hier niet kritisch bedoeld, maar kleindochtertje zegt me, wanneer we aan de Roosveltplaats komen dat ze moet plassen. Nog geen drie jaar, ben ik niet zeker of het haar zal lukken te wachten tot wanneer we thuis zijn. Zelf uit de kleintjes gegroeid komt het niet in me op, om af te stappen en ergens binnen te gaan om haar te laten doen wat nodig is. Gelukkig heeft m'n kleindochter wat van mij en kan wel degelijk op houden tot thuis. Er is buiten genoeg te zien om haar af te leiden en blijkbaar lukt dat. 'k Heb haar natuurlijk ook uitgelegd dat in de tram plassen vies is, dat mag niet hé. Ze knikt heel ernstig, volledig akkoord met dit gegeven.
Thuis, gegeten, wat gespeeld en opgeknapt, wordt het tijd om de bus te nemen naar Mortsel. Deze kleine meid gaat het openbaar vervoersnet leren kennen voor haar 6 jaar als ze dikwijls bij mij vertoeft. Monter stapt ze richting bushalte. Er is wat wind, m'n goed uitgekozen, prachtige pronkjurk waait wat mee met de heerlijke luchtverplaatsing. Net niet à-la-Monroe, beweegt de stof en streelt m'n kleine meisje aan de hand. Ze vindt het prettig en jubelt: Moeke uw jurk danst! Deze uitspraak vind ik gewoonweg fantastisch bedacht. Daarvoor moet je m'n kleindochter zijn natuurlijk, om dàt te bedenken. Onthouden zal ik het vanzelfsprekend. Ik beaam met pretoogjes. Eens we de bus opstappen duurt het niet erg lang of het kleintje valt in slaap. Nu dansen haar dromen waarschijnlijk.
Na het bezoek moeten we weer naar Hoboken, dus zijn we weer een tijd onderweg. Er wordt overgestapt waar het moet en wachtend op de tram, herhaalt de wind zijn streling, mijn jurk het wapperen en m'n kleindochter haar uitspraak. Grappig toch hoe simpel ze het verwoordt en eigenlijk gelijk heeft. Trots denk ik weer: Hmmmm, dàt heeft ze beslist van mij, met een heerlijke knipoog naar mezelf... Misschien is het interessant te weten dat ik m'n beste vriend ben...
Wanneer m'n kleine meisje thuis is bij haar ouders en ik weer op weg naar huis, zit ik in de tram naast een mama met kleine uk. Hij wijst naar al wat beweegt buiten. 'Kijk, een auto', roept ie. 'Kijk, een fiets. Kijk, een bus. Kijk een meneer'... enz... Ook ik moet kijken, hij maakt me attent op het feit dat ik niet direct antwoord. Z'n mama alleen, volstaat niet. Ik val dus moedig bij, de uk glundert. We komen eventjes parallel te rijden met een spoorwegbrug. Hij wijst en vraagt: 'Trein?' Mama zegt dat er momenteel geen trein is. Hij beaamt en antwoordt: 'De trein slaapt!'
Kinderlogica, prachtig toch, vooral als je de tijd hebt ernaar te luisteren. Ik denk... yep, die trein zal ook last hebben van het warme weer... hij slaapt...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Hallo... Haallooo... Héhéééé HALLOOOOOOO!!! ...trekt m'n aandacht. En, woepssss... het is naar mij gericht. De dame in kwestie kijkt me met veelbelovende blik aan. Ik lach haar dus toe en groet haar ook. Ik ken haar gezicht. Ze is één van de vele mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer. Ver weg, heb ik een vleugje herinnering van een vraag die ze me stelde, maar verder ken ik de dame absoluut niet. Heel enthousiast vertelt ze me luidkeels dat ze naar de tandarts gaat, maar eerst nog eventjes langs haar broer die er niet ver van af woont. Zij staat in de achterste helft van de tram, terwijl ik haast vooraan sta. Daar het lijkt, dat ze op deze manier een hele converstatie zal houden, begeef ik me naar haar. Converseren op deze manier zou wel eens bij geluidsoverlast kunnen horen, veronderstel ik. Toen ik nog reed met de tram, waren zulke conversaties voor mij althans een heerlijke afwijking van het normale. Ik genoot er telkens weer van te kunnen meegenieten met zulke toestanden. Ze blijft luid spreken wanneer ik ook naast haar sta. Ik antwoord zachtjes, om zo aan te geven dat het ook wel wat stiller kan. Mensen in de omgeving keken haar eerder al een beetje verstoord aan, maar maakten geen gewag. Nu ik bij haar sta, kijken enkel nog passagiers in de directe omgeving eens raar op. Ach, op deze lijn, is dit schering en inslag, de mensen zijn het dus ook wel gewoon. Ze vertelt me dat ze morgen naar zee gaat, en de détails worden me niet gespaard. Nou... mij... zowat de helft van de aanwezigen kennen nu ook deze détails. Maar de dame is zo vriendelijk, ze weet gewoon niet beter. Ik blijf dus bij haar staan tot ze afstapt.
Zondagavond, niet te druk, maar toch heel wat beweging in de stad. Het weer wil nog goed mee. Vandaag is het nog warm geweest, maar nu 's avonds is het heerlijk zwoel. Het doet wat met een mens. Regelmatig, moeten we mensen wijzen op de ijsjes die ze snoepen, de blikjes bier die ze drinken of fietsen die ze meezeulen op de voertuigen. Niemand reclameert, iedereen begrijpt en accepteert. Fijn toch! Steeds gaat het er beleefd aan toe. Het is heel leuk respect te tonen, zeker als je daarvoor respect terug krijgt.
Een dag vrij, met fantastisch weer. Niet binnen gebleven dus, maar buiten, buiten en nog eens buiten. Ik heb m'n kleindochter een belofte gemaakt. Ik doe niet aan peperkoekenbeloftes, dus hou ik m'n woord, we gaan samen op stap. Niettegenstaande is er een kleine kink in de kabel geslopen. Creatief als ik probeer te zijn, heb ik daaraan een mouwtje gepast. Er zit niks anders op dan met het kleintje naar de stad te tenen om een cadeautje te gaan kopen voor m'n pasgeboren neefje. 't Moet vandaag of het lukt anders niet de eerste weken. 't Is trouwens ook beter de mama te bezoeken, wanneer ze nog in het hospitaal is. Thuis is het al snel een drukte van belang. Met een derde kindje, waarvan het eerste heel erg veel zorg nodig heeft, hebben de ouders meer dan hun handen vol. Ik laat ze liever rustig hun thuisritme zoeken en besluit dus om vandaag dat bezoekje te doen, samen met kleindochterlief.
