Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-08-2008
krijsen in file
Een ongeval op de E17, schijnt er de oorzaak van te zijn. De binnenstad zit pottoe. Geen ontkomen is er aan. Iedereen ondervindt het. Je kan niet op een normale wijze de stad doorkruisen.
Wij, op de bus, schuiven dus braafkes mee langzaam aan richting groot kruispunt, waar we nog dichter op mekaar geplakt worden, of de loef worden afgestoken, door ongeduldige automobilisten. In de bus, kijken mensen al eens een keertje meer op hun horloge. Je hoort er al eens een zucht, maar eigenlijk valt het nog goed mee.
Er zit een moeder met kleine uk op de bus. Kleine uk, is het buggyzitten moe. Kleine uk, geeft te verstaan aan mama, dat ze er uit wil. Ze wil op de knopjes, de haltebelletjes drukken. Ze wil het mooie rode hamertje om de noodvenster mee door te kloppen. Ze wil rondlopen in de bus. Ze wil... ze wil... ze wil, al wat niet mogelijk is. Ze krijst met gezonde, goed gevulde, niet-rokerslongetjes om mama te overtuigen. Ach... het gaat nog, mama krijgt ukje nog stil door haar aandacht wat af te leiden. Echter niet voor lang. Ze zet opnieuw aan... neemt een flinke teug lucht binnen en laat haar krijsen weergalmen door de bus. Ik sta ondertussen even vooraan, dicht bij de chauffeur. Na een tijdje krijsen, kijk ik eens goed naar mama en ukje. Meer achteraan zitten nog passagiers. Allerhande nationaliteiten en kleuren mensen zitten op de bus. Nogal wat dames ook. Zij, besluiten om mama met ukje wat te helpen. Zij horen het krijsen niet zo graag en gaan dus wat sjussen en snoeten trekken en geluiden maken om ukje het zwijgen op te leggen.
Ik kijk, en geniet, van het samenzweerderige werk van alle vreemden onder en bij mekaar. Leuk is het te merken, dat gelijk in welke taal het gesus gebeurt, het kind het ook begrijpt. Mama, laat de anderen hun gangetje gaan. Ukje, is afgeleid en zwijgt... en zwijgt... en zwijgt, tot mama afstapt.
In stilte kruipen we langzaam verder het grote obstakekruispunt tegemoet...
Hoera!!! Driewerf hoeraaaaa!!! Aangekomen (niet in gewicht), goed op tijd, op het werk. Ga ik -zoals gewoonlijk- pollekes geven aan iedereen. Een gewoonte die bij ons heel normaal is en zeker geen kwaad kan. 'k Zie mijne baas, die we gemakkelijkheidshalve 'chef' noemen. Hem groet ik dus, net zoals ik met de anderen doe. Hij zegt dat 'k eens moet mee komen naar z'n kantoor.
Nieuwsgierig geworden, want er zit een toontje da'k niet vertrouw. Het kan ook aan m'n oren, of aan een waanidee liggen... Of... wordt ik op het matje geroepen voor iets dat ik mispeuterd heb? vraag ik me af in oogwenken... Braaf en gedwee als ik kan zijn als ik zin heb om dat te zijn, volg ik de brave man naar zijn kantoor.
Hij tovert een papier te voorschijn. 'Dàt... is voor jou'; zegt hij. Hij vertelt me dat het project waaraan we meewerken -nu nog met zes personen- verder wordt gezet. Ik mag het ondertekenen, wanneer ik zin heb om in deze functie te blijven. Haastig, zonder dralen, doe ik wat hij me vraagt. Het was een proefproject, het jaar is al een tijdje verstreken. Wij hadden al wel ronken gehoord en gelezen, maar officieel hadden we nog niks gehoord, noch gezien. Daar ik niet voor ongewenste verrassingen wil komen te staan, daar waar ik dat kan voorkomen, geloof ik pas wat, wanneer het me daadwerkelijk op een geoorloofde manier wordt gezegd of voorgeschoteld. De beste manier om teleurstellingen te voorkomen, denk ik maar zo.
Maar nu, moet ik niet bepaald spreken van een teleurstelling. Tevreden lach ik hem toe, nou, de chef dan. Ik ben een tevreden werknemer. Dat laat ik blijken in mijn commentaar én lach. Hij ziet zijn vermoeden bevestigd en is dus ook best tevreden.
Even later vat ik mijn werk aan. Wie kan er zich een betere start voor een werkdag inbeelden?
Wat een drukte toch... Het lijkt wel of alle 'buggymoeders' net deze bus willen nemen. Tot mijn spijt moet ik zelfs mensen met een kinderwagen weigeren. Je kan ze natuurlijk niet opstapelen.
Volgens het 'Lijnreglement' moeten die buggy's opgevouwen in tram of bus. Het moeilijke aan de situatie is dikwijls, dat je niet kan zeggen tegen een vrouw alleen met buggy dat ze de kleine er moet uit nemen, de buggy opvouwen en de boel ook effe dicht bij zich houden in het voertuig. 't Zou nogal een scheldpartij worden. Een vrouw die vindt dat ze toch nog mee kan, zeg ik (ze is immers niet alleen) dat ze wel degelijk nog mee kan, wanneer ze de kinderwagen toevouwt. Haar zoontje van ongeveer 11 jaar, helpt flink mee.
Een rit later, herhaalt de situatie zich. Weer herhaal ik de opvouwboodschap aan de moeder in kwestie. Ook zij heeft iemand bij die kan helpen. De buggy echter is zo'n vervelend model, dat ze haast niet toe krijgt. Wanneer het uiteindelijk toegevouwen is, is het toestel nog even ruim als wanneer het open staat. Ze blokkeert er de deur mee. Ze spreekt haast geen Nederlands. Wanneer ik haar vraag wat door te schuiven, antwoordt ze dat ze 'af moet'. Maar aan de halte gekomen, gaat de deur aan één kant niet open en moeten mensen om haar heen. Ik zeg haar dat ze uit de weg moet, desnoods eventjes afstappen om dan weer op te stappen. Wanneer mensen die van de bus willen, er niet af kunnen, zou er wel eens rel kunnen ontstaan hé. Toch moet ik nogal wat overredingskracht gebruiken, want ze vertrouwt het zaakje niet. Ze vermoed blijkbaar dat ik met de chauffeur samenzweer om mensen met buggy's uit de bus te weren. Nou... het is lichtelijk overdreven natuurlijk. Het gaat 'em gewoon om een schrik die mensen hebben om niet tijdig meer te kunnen opstappen. In haar geval, begrijp ik het, daar het andere kind, nog met de kleine op de schoot in de bus zit. Dus, laat ik duidelijk zichtbaar m'n voet op de drempel van de bus staan. Ze lucht wat op.
Wat later stapt een man op, die me vraagt wat eigenlijk m'n job is. Hij vraagt expliciet of ik mensen moet groeten? Lachen geblazen... da's echt wel een leutige opmerking. Hij legt me uit dat de dames die mijn job doen, heel sympathiek zijn. Ik bedankt hem, en zeg hem dat ik m'n collega zijn complimentje zal doorgeven. We zijn immers maar met twee dames.
Voldaan gniffelend, zet ik m'n dagje tussen buggy's vouwen, richtlijnen geven om buggy's en caddy's zo goed mogelijk uit de weg te zetten en halteplaatsen aangeven verder...
Maandagmorgen, tweede helft augustus... Spits... Daar gaan we. Regen wordt verwacht, die is er echter nog niet. Drukte daarentegen op sommige strategische plaatsen rondom de stad, is er zeker en vast. Verkeersdrukte dan hé.
Stillekes aan is het duidelijk. België is stilaan terug thuis uit vakantie. Voorbereidingen voor de schooljeugd worden getroffen. De tweede-zitters, zijn wellicht ook terug, om hun testen over te doen. 'We' geraken langzaamaan terug in de schooljaarroutine. Dàt is merkbaar aan de ochtendspits.
Er zitten maar een vijftal mensen op de bus. Maar we staan vast in het drukke verkeerspunt ten noorden van Antwerpen. 20 minuten aanschuiven voor een verkeerslicht is daar niet abnormaal, de laatste paar jaren. Auto's en vooral vrachtwagens, beletten het verkeer dat uit onze richting komt, door te laten. Telkens het rood wordt voor de andere richtingen, is er nog wel een camion of een paar personenwagens, die net het rode licht meepakken. Zij komen dan midden op het kruispunt te staan. Voor ons, staat ook een vrachtwagen en hij kan gewoon niet verder, zolang er een wagen op dat kruispunt staat.
Da's niet ongewoon. Da's schering en inslag. Het valt me op dat in de meeste auto's rondom ons, maar één persoon zit. Carpooling is nog echt niet in hoor. De vijf mensen op onze bus zuchten, kijken naar hun horloge, nemen hun gsm en bellen naar ik weet niet wie of waar. Ein-de-lijk... kunnen we dan toch verder. Wat later stapt er iemand af. Hij blaast met bolle wangen de ochtenddruk van z'n schouders en begint alweer te bellen... Ik beeld me in dat ie z'n baas belt, omdat ie z'n aansluiting gemist heeft. Weer eventjes verder stormen twee mensen zo snel mogelijk de bus af en zetten het direct op een lopen.
Weer... weer, is het bijna zo ver. De normale sleur.
Een pauze tussen twee diensten in, komt er aan. Normaal gezien, stap ik een halte verder af, da's dichter bij kantoor. Nu maak ik een uitzondering om nog even een broodje te halen. De honger moet ook gestild, hé.
Hartje druk Antwerpen, bij het centrale station. Hier wemelt het van mensensoorten in alle maten en gewichten. De meesten hebben een doel, zo lijkt het. Het voetpad is hier wat aan de smalle kant, in verhouding tot het grote aantal voetgangers. Fietsers zullen het geweten hebben. Het fietspad wordt immers ook door voetgangers in beslag genomen. Het wordt toegeëigend, zonder boe of bah. Er wordt niet omgekeken of er fietsers aankomen. Fietsbellen en -toeters klinken hier dan ook als een onsamenhangende symfonie langsheen de straat.
'k Sta voor het rood licht. Het goede voorbeeld gevend, in m'n uniform, blijf ik braaf wachten. Een man van Marokkaanse origine ('k schat hem rond de 40) spreekt me heel enthousiast aan. Hij steekt z'n hand uit, wil de mijne schudden. 'k Heb er nog nooit bij stil gestaan, maar het is een automatisme om dan ook je hand uit te steken. Ook al ken je de persoon niet. Ik reageer dus zoals het automatisme vraagt en geef hem een hand. Hij blijft en blijft maar schudden... Ondertussen krijg ik een regen, beter nog, een storm van lachjes en groeten en vragen in de vorm van: 'hoe is het met je? 't is lang geleden hé? Heb je gedaan met werken?' over me heen. Eerst wat overdonderd, nadien herpakkend en met vraagoogjes reagerend (ik krijg er namelijk geen woord tussen).
Het helpt, hij valt eventjes stil. M'n gezichtsuitdrukking heeft ook gesproken. Hij zegt dat wij mekaar kennen. Waarop ik opmerk, dat ik hem van gezicht wel ken, maar ik vraag me echt af... 'Van in de bus hé, van in de bus...' laat ie me weten, alsof ik alle gezichten die ik ooit ontmoette in de bus effe heel snel eens voor de geest zou willen halen. 'Haaa jaaaa, van in de bus': geef ik hem gelijk. Ik verontschuldig me, dat ik niet iedereen onthou, want ik zie toch zo veel mensen hé... Ook verontschuldig ik me dat ik verder moet, want anders te laat kom voor de volgende bus.
Hij lost eindelijk. Ik groet hem nog en ga verder, lachend, goedgehumeurd. Daar heeft hij zeker voor gezorgd. Het broodje goed humeur smaakt heerlijk!
Een drukke zondag. Stillekes aan wil de drukte nog wel toenemen. Tot de bus volzet is. Het is dus zondag, Antwerpen-zingt-dag. Van de randgemeenten, -of moet ik schrijven, randdistricten?- komen mensen afgezakt naar de gedempte Zuiderdokken. Daar waar hét te doen is. Het podium staat er al een dag. De geparkeerde auto's, zijn verwijderd. De dwanghekken opgesteld.
Velen beseffen dat ze hun wagen niet in de omgeving zullen kunnen kwijt geraken en opteerden dus voor het openbaar vervoer. Het is ook duidelijk dat de zangers in spe, niet gewend zijn, met de bus te rijden. Ze weten wel dat we in de buurt komen, maar niet waar ze moeten afstappen.
Heel af en toe is er iemand die het me durft te vragen. Maar ik heb het natuurlijk wel door. Mensen die willen gaan zingen herken ik zonder moeite. Ze hebben een bepaalde outfit, een bepaalde uitstraling én, zijn haast altijd in gezelschap. Wanneer we naderen, laat ik klaar en duidelijk, met een heldere stem, weten, dat ze de volgende halte kunnen afstappen voor het zangevenement.
Telkens weer, vraagt men me waar ze de bus terug kunnen nemen. Telkens weer vertel ik het hen. No problem, I repeat the whole thing over and over again. Telkens weer, wil men weten om hoe laat de laatste bus naar huis vertrekt. Daarop antwoord ik, dat aan de halteplaats een uurrooster hangt en ze daar de nodige informatie kunnen vinden. Plezier maken is één ding, maar men mag niet te lui worden hé... *knipoog*
Ik stop met werken om 21u. en vraag me af hoe druk het straks zal zijn. Die laatste bus naar huis, met zo'n paar honderden pasagiers, zou ik willen zien... Maar nee, ik blijf toch maar niet wachten...
Lekker weertje vandaag! Genieten is een must, in de mate van het mogelijke. Ik werk alleszins, maar klagen doe ik niet. Werken met mooi weer is best leuker dan onder een grijs wolkendek.
Mevrouw, wil ook genieten van het prachtige weer. Ze heeft besloten naar het Rivierenhof te trekken. Het provinciaals domein heeft nogal wat te bieden in de zomer. Er wordt een namiddag muziek gepresenteerd. Met dit mooie weer, kan dat alleen maar goed zijn. Dus, neemt ze de bus voor haar wandeling in het grote park. Ze besluit ook haar hondje mee te nemen. Een wandeling voor de vierpoter, kan helemaal geen kwaad. Hij (of is het een teefje...) gaat dus ook mee de bus op.
Tussen twee kinderwagens komt nu een hondenwagen te staan... Want, hondjelief heeft dan wel vier pootjes, 't wordt gespaard van slijtage. Mevrouw heeft een echte hondenwagen, waarvan ik op het eeste ogenblik denk dat het een buggy is. De twee moeders kijken argwanend naar de concurentie tussen hun voituren op de bus. Ik slik eventjes, heel stillekes. De hondenvoiture kan net tussen die twee andere. 'k Bedenk me; stel je voor dat er nu nog iemand met een baby of klein ukje in een wagen opstapt... wie gaat dan plaats maken voor wie?
Eigenlijk hoop ik eventjes, met een ondeugende, ondernemende geest dat het ook zal gebeuren. Maar nee, spijtig genoeg niet. Het wordt me niet gegund.
Toch vind ik het heus typerend hé... Naar 't park trekken met je hond, zodat ie daar kan rondlopen, ruimte heeft. Maar om er naartoe te gaan, dat diertje met een wagentje rijden... Twee of drie haltes met de bus... Wat nu ook weer niet echt ver is...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
