Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
27-09-2008
Milk Inc- jeugd
Wanneer er wat te doen is in't Sportpaleis, zitten de bussen en trams op lijnen die, deze evenementenhal aandoen, proppensvol. Velen komen van verre en zijn redelijk onzeker. Anderen zijn misschien wat betere plantrekkers, of komen niet voor de eerste keer en weten dat ze tijdig kunnen zien, wanneer ze moeten afstappen. 't Is telkens weer een leuke bedoening. Een gezellige drukte. Oké, je staat wel effe dicht tegen mekaar geplakt, maar ach, mensen gaan uit, ze zijn dus proper gewassen en gestreken. Op zulke momenten, noch lijfgeurtjes, noch boze gezichten. Iedereen is natuurlijk goedgeluimd. Luchtige commentaren worden door de bus geslingerd in dialecten en talen uit zowat alle hoeken van ons kleine landje. Wanneer ik door de bus roep: 'Volgende halte, voor het Sportpaleis!!!', komt er een golf van beweging in het voertuig. Wanneer ze afstappen, maan ik hen toe, zich vooral goed te amuseren, waarvoor ik dan ook weer bedankt wordt.
Wanneer de Milk Inc show bijna is afgelopen, gaan er al jongeren huiswaarts. Ik vraag hen of ze zich goed hebben vermaakt en krijg een volmondig 'ja' als antwoord. Ze vinden het heus spijtig dat ze de laatste trein moeten halen en daardoor vroeger moesten vertrekken. Dat geldt voor jongeren uit de Vlaanders, dat geldt ook zo voor jongeren uit Luik. De Luikenaars zijn prachtige exemplaren. Ze spreken me aan in 't Engels. We geraken in gesprek, in't Engels dus, waarin eentje van hen me dus zegt dat ze van Luik komen. Wanneer ik de kerel feliciteer met z'n goede Engelse uitspraak, wat voor een franssprekende niet zo evident is, komt hij nog losser. Wordt het gesprek over de communautaire boeg gegooid. Het fijne is, dat Walen en Vlamingen veel beter overeenkomen, dan politici doen vermoeden. Ze zijn van Luik, niet uit het taalgrensgebied natuurlijk, misschien geeft dat ook wel wat. Enfin, we praten in het Engels, Frans en Nederlands en het gesprek verloopt aangenaam vlotjes. Misschien kan ik de volgende keer een taalkwisje organiseren tijdens het rijden... bedenk ik me vermakend.
De jeugd bedankt me voor het onderhoud bij het afstappen. De Vlaamse jeugd, groet me ook zeer beleefd. Ik dank hen voor mijn mooie werkavond...
O, wat zijn ze blij! O, wat zijn ze vrij! Ze bezochten eerder een museum. Zware kost, ook al doet men veel moeite om het voor kinderen zo luchtig mogelijk te houden. Voor een half uurke gaat het voor de meesten wel, maar dan begint het voor velen hé. Het is niet afwisselend genoeg, tenzij ze echt worden geëntertaint. 't Is maar normaal natuurlijk, voor kinderen van 8 à 9 jaar. Ze hebben zich dus hard genoeg ingespannen om braaf en aandachtig te zijn. En nu, is het dus zover, ze zijn blij en eventjes vrij.
We rijden met de bus voorbij een grote groep kinderen, spelend in de speeltuin. We staan voor het rode licht. We moeten even aanschuiven. We hebben dus tijd om te kijken. 'We', dat zijn wij dus, passagiers, chauffeur, begeleider. Iedereen z'n aandacht is min of meer bij hetzelfde... spelende kinderen.
Een groep jongetjes haalt het beste uit zichzelf met voetballen. De bal wordt wild in de hoogte getrapt, en schiet blijkbaar een denkbeeldig doel in, want de helft van hen, juicht uitbundig. Andere kinderen zien we schommelen, zo hoog ze kunnen. Waarschijnlijk zijn zij op weg naar de maan. Of gaan de kinderen daar nu niet meer naartoe? Moet het verder nu? De melkweg door, op zoek naar het beruchte 'zwarte gat'? De glijbaan is anders ook geliefd. Een stoere bink wil enkele meisjes tonen waartoe hij in staat is. Ze staan bewonderend, gibberend, toontjes hoog en laag te uiten en hij lacht stoer tevreden. Dan is er het... hoe heet zo'n ding ook? Een horizontaal klimtouw, waar je evenwichtskunstenaar moet zijn, om het over te steken. Ook daar zijn enkelen zich roepend en juichend door aan't proberen te bewegen, met haken en stoten. Dan is er nog de ...zandbak!!! Die grote zandbak, die al decennia- of eeuwenlang kindervriend. Fantasie wordt er gebotvierd. Zo ook creativiteit alom. Ze werken samen. Een stuk of zes, zeven meisjes en jongens. Regering kan er een voorbeeld aan nemen, zou ik durven stellen.
Heel even gooi ik een blik op de inzittenden van onze bus. Iedereen heeft een glimlachend gezicht. Kinderen kunnen dat tevoorschijn toveren, zonder het te beseffen, da's het bewijs. Het wordt groen. We rijden zachtjes verder. We slaan af. Daardoor rijden we rondom de speeltuin en kan ik nog eventjes kijken. Er staat een houten klimrek met schutsel. Daar zie ik, twee eenzame meisjes, rustig gezeten, leunend tegen dat schutsel, praten. Ernstig voor zo'n twee kleintjes. Maar vooral, afgezonderd...
Zondag, voor velen een vrije dag. Mooi weertje, da's lekker meegenomen op een vrije dag, denk ik de mensen toe. Zelf ben ik niet vrij. Ik werk en doe m'n ding op de bus, zoals het hoort. De sfeer is goed, best, gezellig. Het is niet té druk, maar nu ook weer niet echt kalm. Er zit dus redelijk wat volk op het voertuig, maar we staan niet bepaald op mekaars tenen te trappen.
Er stapt een jonge kerel met z'n vriendin op de bus. Ze hebben twee plakkaten van ongeveer 1,5 vierkante meter bij. Allebei zijn de grote platen met graffiti bespoten. Ze houden ze beiden vast, de platen tegen mekaar gedrukt, met de tekeningen aan de buitenkant. De ene hoek het meisje, de andere hoek, de jonge kerel. Wanneer ze hun plaatske gevonden hebben op de bus, kan ik het niet nalaten, bevestigend te zeggen: 'Dit is nu eens een keer echt Kunst Op De Bus!' ...vinden ze wel grappig.
Hij vertelt: 'Ik ben nog niet lang geleden beginnen werken en op dat bedrijf was het vandaag open familiedag. We zijn daar dus naartoe gegaan hé. Er was zo'n graffitikunstenaar en kijk, eentje heeft hij gemaakt voor ons en het andere hebben wij gemaakt.' Dat van de kunstenaar was zeker niet slecht. Het was in zwart grijs, sober, een voorstelling van dieren, mooi door mekaar, maar geen rommeltje. Het andere, was veel kleurrijker en hier en daar had de verf gelekt. Het was abstract, en ja hoor, het had wel iets. Ik vroeg hen wat ze ermee gingen doen. Toch wel bijhouden zeker hé. Ik stelde grappend voor om het eventueel in de living te hangen. Het meisje hapte gretig 'Ja!!!!' terwijl de jongen, ietwat nuchterder, 'er nog wel eens over zou nadenken'.
Eventjes later stapten ze af. Op weg naar huis met hun gewonnen kunst, zo fier als wat. Gelukkig was het mooi weer... Ikzelf hoop nu maar dat meer mensen die naar de kunstveiling zijn geweest ook de bus willen nemen naar huis. Zo kan iedereen eventjes meegenieten.
Ja... toegegeven, het is een rommelig boeltje. Krijg het maar verkocht, denk ik bij mezelf. Deze bepaalde lijn is in korte tijd, verschillende malen gedeeltelijk van traject veranderd. De juiste reden? Daar wordt veel over gezegd, maar niks officieels, dus weet ik het eigenlijk niet. 'k Weet natuurlijk wel wat anderen, zowel collega's als reizigers me vertellen. Daar moet ik een redelijke uitleg uit knijpen, want 'men' vraagt het me maar al te dikwijls. Waarom toch? Nu wéér veranderd? Voor hoe lang? Het was toch makkelijker zus of zo...? Maar waarom dan toch?
En dan... ga ik een beetje af hé. Dan... voel ik me niet echt gesteund. 't Is natuurlijk de bedoeling dat wij, begeleiders een antwoord kunnen geven, maar... Uiteindelijk worden wij redelijk laat op de hoogte gebracht van de wijziging van het traject, en al helemaal niet, over het waarom. Het gaat hier om een wijziging, niet door wegenwerken ofzo. Nee, een wijziging, omdat -denk ik- het traject maar steeds te kampen heeft met obstakels. Maar sinds de werken aan de Leien, is het traject al enkele keren veranderd. Mensen weten het niet meer nu. Nou, ze wisten het tevoren ook al niet meer. Telkens weer zijn er reizigers, die het afreageren tegen de chauffeur.
Die arme collega kan daar ook niks aan doen, noch veranderen. Die moet ook maar de opgelegde route volgen en liefst geen problemen maken hé... Mensen klagen dat de bus een halte heeft voor de deur. Mensen dienen klacht in omdat de bussen de straten doen daveren. Wat heus wel kan, als chauffeurs te snel rijden, geef ik grif toe. Auto's staan verkeerd geparkeerd, zodat bussen niet kunnen afdraaien. Noem maar op, het is een allegaartje aan redenen. Waarschijnlijk zoekt met naar de geschikte oplossing die zich maar niet aanbiedt. Maar tja, oplossingen komen niet vanzelf op een platteauke naar je toe gebracht. Daar moet je zelf wat creatief naar zoeken.
Als... als... mooi toch, maar, wel... àls ik iets zou kunnen inbrengen, zou ik een petitie uithangen en reizigers zelf een traject laten uistippen, daar, waar de problemen zich voordoen. De mensen er in betrekken om zo tot een eindresultaat te komen. Niemand geïteresseerd? zeg je? Haaaa... dàt geloof ik niet, want dan zou men niet het hoofd van de chauffeur zo op hol brengen. Te omslachtig? zeg je? Haaaa... dàt geloof ik ook niet, want kan het nog omslachtiger dan het nu bezig is? Elke paar maanden het traject aanpassen is ook niet de goede oplossing hé...
Dus... laat ze komen, die ideeën! Want... iedereen weet het toch beter, niet?
Acht uur des morgens. 't Is tijd om naar school te gaan, te rijden eventueel, met de bus of tram. Ouders gaan niet meer mee, als hun kinderen 10 jaar zijn. Nee, dan zijn ze groot genoeg om de stad alleen te doorkruisen, blijkbaar.
Op deze bus, sta ik. Eén van de velen, met schoolgaande jeugd, gemengd met mensen op weg naar het werk en toch, hier en daar een ouder die kleutertjes naar school begeleiden. 't Is best wel leuk hoor. Kinderen van ongeveer 14 à 15 jaar, die zich wereldkenners wanen, wijsheden hunnentwege te horen verkondigen aan hun maats. Ze vertellen honderduit hoe je een meisje kan veroveren. De meisjes daarentegen, verraden hun vriendinnetjes dan weer het omgekeerde en brengen mekaar ook op de hoogte over onderwijzend personeel en andere leerlingen hun 'slechte' kantjes...
Ik laat die conversaties, me zachtjes strelend, langs me heen waaien. Soms moet ik echt luisteren, gaat het niet anders, maar uit respect voor hen, die, hun ernstige bedenkingen openbaren tegen hun reisgezellen, ga ik dan toch maar wat verder staan. Zo versta ik niet alles meer en kan ik ook geen grimassen laten ontsnappen. Heel soms is het té verleidelijk en blijf ik staan. Heel soms word ik mee betrokken partij, omdat de jeugd ook mijn mening wil of een antwoordje. Heel soms, is het 'show' bij de jongens, een beetje haantjesgedrag tegenover een uniformke, zie je. Maar het is zo enorm echt en leuk.
Achteraan in de bus zitten twee jongens van een jaar of 10. Eén van hen zie ik schrijven. Daar ik niet kan zien waarop ie schrijft, begeef ik me naar achter. 'k Zet me bij hen en merk dat de jongen in kwestie, straf zit te schrijven. Hij ziet er nog zo onschuldig en braaf uit, je zou gaan smelten. Ik vraag niet waarom hij die kreeg, maar ik krijg wel het hele verhaal te horen. Hun (de beide jongens) besluit staat vast. Hij kan er niet aan doen. Maar hij legt er zich bij neer en schrijft, want gisteren had hij geen tijd, hij moest gaan sjotten en met mama naar de winkel en met vrienden 'gamen'. Het valt me op hoe mooi hij schrijft, zelfs tijdens het schokkend rijden van de bus. Natuurlijk zeg ik het hem hé.
Besluit: Straf schrijven is goed hoor. Zo oefen je je geschrift aardig. De jongen schrijft ijverig verder, zelfs wanneer ze beiden afstappen en te voet verder gaan, blijft hij gretig pennen.
Meester of juf, als je dit toevallig moest lezen... Hij doet toch wel z'n best een beetje hé...
Een dame met haar vierjarige dochtertje stappen op de bus. Ze zetten zich in mijn nabijheid. Ze spreken Spaans. De moeder legt haar hand op het voorhoofd van haar kind en merkt op dat de koorts is gezakt. Mijn Spaans uit een vorig leven is nog goed genoeg om hen te begrijpen. Het trekt dus m'n aandacht, want ik vind het alvast niet gewoon om met een ziek kind de bus op te stappen. Maar, bedenk ik me, misschien komen deze mensen van de dokter ofzo, en hebben ze geen auto. Je weet nooit hé...
Het kleine meisje en ik hebben oogcontact. Ik vraag haar of ze ziek is. Het is rustig op de bus. Ik kan best een gesprekje aangaan. De moeder, een beetje overdonderd omdat ik Spaans spreek, zegt dat het kleintje een keelontsteking heeft. Zo'n jonge kinderen moeten dikwijls al hoge koorts hebben, voor ze onderuit gaan. 'k Weet het wel, mijn zoontje had dat ook. Die bleef spelen toen ie de mazelen had. 39° koorts en hij at nog en speelde of het een lieve lust was... Ik vond het op zich vreselijk, omdat ik zo soms niet tijdig ingreep, daar ik niet snel genoeg besefte dat hij ziek was.
Het kleine meisje stelt me veel vragen, maar spreekt heel stilletjes. Misschien vanwege de keelpijn... Tot ze plots begint te braken. Mama neemt snel twee t-shirts uit een plastiek zakje en probeert de boel proper te houden. Ze kan er niet aan doen -dat kan je nooit, volgens mij- en ze heeft haar best gedaan de zetel proper te maken, maar...
Normaal gezien, moet ik de dame haar gegevens vragen, noteren. Maar ik kan het echt niet over m'n hart krijgen. Ik vraag de chauffeur of ie me de koker met zand, die op alle bussen -gevuld weliswaar- aanwezig zou moeten zijn, zou willen overhandigen. Hij geeft me de koker, die ik wil leegstrooien over de zetel om geurhinder te voorkomen en zo gaat er ook niemand op zitten... De koker is echter leeg. Daar staan we dan. Dame en kind zijn ondertussen afgestapt. De chauffeur roept dispatching op en hij zal binnen een uurtje een andere bus ter beschikking krijgen.
Ondertussen mag ik de wacht houden bij de vuile zetel. Ik zorg er voor dat niemand plaats neemt. Als ik de mensen vertel waarom ik ze daar niet laat zitten, zijn ze natuurlijk allemaal tevreden dat 'De Lijn' zo goed voor de passagiers zorgt.
Er is dichtbij een Marokkaanse passagier gaan zitten met z'n inkopen. Waaronder een zak munt. Zalig... die geur!!! Ik geniet, staande bij die vuile zetel, van de muntgeur, die zich in m'n neusgaten nestelt. Die ik niet meer wil lossen. Een hele tijd later, stapt mijn geurverspreider af. Spijtig... Ik zeg het hem ook. De kerel vindt het een leuk compliment en groet me lachend.
20 min. later, krijgen we onze andere, propere bus... Oeffff!!!
Een week al. Een hele week, is het school geweest. Ik had 'het geluk' de eerste schooldag vrij te zijn. Niet dat ik niet van schooljeugd hou. Trouwens, schooljeugd is jeugd hé... uitgaande van het feit dat iedereen naar school moet, uitzonderingen om uiteenlopende redenen, daar gelaten.
De tweede schooldag begon mijn werk op de bus maar vanaf 17.45u, dus na de school-huis-rush. Woensdag moest ik maar om 13.30u de bus op... ja, dus, ook weer nadat de schoolpoorten voor de meesten al gesloten waren. Woensdag namiddag heb ik meer sportieve jeugd ontmoet op de bus. Ouders die hun piepkleine voetballerkes begeleiden naar en van de sportvelden. Met shoe's op de bus, want douchen en omkleden is er niet altijd bij, blijkbaar. Ook spelers van oudere leeftijd, die alleen, of beter nog, met vrienden, na het voetbal, huiswaarts keerden. Maar zij waren moe en hielden het bij een rustig onderonsje met hun vrienden.
Mijn zonen hebben ook gevoetbald. Zij mochten niet naar huis van hun trainer als ze niet eerst gedoucht hadden. Hygiëne vond de man -terecht- zeer belangrijk. Tot mijn spijt, gaat het er niet zo aan toe in alle clubs. 'k Heb opgelet, de shoe's kleefden niet vol met modderklodders, anders had ik de jeugdige sportievelingen er beslist op gewezen.
Donderdag, was dus de eerste dag van dit schooljaar dat ik schooljeugd bij het naar huis gaan mocht begeleiden in de bus. Daar ik wist dat er deze week op verschillende plaatsen in de stad is gevochten of andere vormen van agressie zijn geweest, vreesde ik min of meer, voor onaangename toestanden af en toe. 'k Besef heus wel, dat jongeren graag grenzen aftasten. Dat ze zich graag laten gelden tegenover hun maatjes. Ze willen hun plaats veroveren en aanzien hebben bij eventuele nieuwe vrienden. Maar mijn lichte vrees was voor niks. Alles liep fantastisch goed. Hier en daar stond wel eens een mp-3 spelerke te hard. Maar na het vriendelijk vragen om het volume wat zachter te zetten, werd er steevast positief gereageerd.
Vrijdag, de ochtendspits. Van hetzelfde laken een broek. Geen problemen met schoolgaanders, niet in het minst. Ofwel, is het, omdat ze me reeds kennen, daar wij steeds dezelfde lijnen aandoen. Ofwel, heb ik gewoon geluk gehad. Ofwel, en dàt zou de leukste optie zijn, is de jeugd er heel snel, goed op vooruit gegaan. Dit is uiteraard algemeen bedoeld, want ik scheer heus niet iedereen over dezelfde kam hoor. De meerderheid gedraagt zich echt wel altijd zoals het hoort. Maar de eerste dagen schoolgaan, zonder begeleiding van volwassenen, geeft een vrijgevochten gevoel bij sommigen, dat gemakkelijk uit de hand loopt.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
