Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-10-2011
goednieuwstram
Klein maar fijn. Klein zinnetje met toch wel een vrij grote betekenis, soms. Een moeder met jong kind stapt op de tram. Ik zit meer achterin. Niet aan't werk. Toch kan je me betrappen op meer in het voertuig kijken naar mensen, dan naar buiten, naar het bekende stadsbeeld van rijen huizen dat aan me voorbij gaat. 't Is niet erg druk, hoewel de zitplaatsen stilaan gevuld geraken in de lagevloertram. De moeder ziet nog een vrij plaatske en laat haar dochtertje van ongeveer 8 jaar zitten. Zijzelf zet zich wat opzij zodat ze niemand in de weg zal staan. Dochterlief vraagt en vertelt af en toe wat aan mama. Dan is er stilte. Het jonge kind kijkt naar buiten. Er heerst verder een doodse stilte op de tram. Zo'n stilte die voor mij niet te lang hoeft te duren. Maar dan breekt het jonge meisje die stilte op een zeer aangename manier. Ik hoor: 'Mama...' waarop de moeder antwoordt: 'Ja schat?' 'Ik hou van jou' zegt het kind.
Moeder glimlacht en antwoordt: 'Ik hou ook van jou.'
Et voilà, denk ik dan, wij zijn de goednieuwstram.
Het is een dagje als zovele andere. Gewoontjes. De lucht kleurt mooi blauw met af en toe een mooi wit wollen wolkje, dat het blauw nog meer accent geeft. Meestal heb ik de indruk dat niet veel mensen op zulke dingen letten. Maar hierin kan ik er ferm naast zitten. Het is duidelijk dat op zulke dagen, de mensen hun humeur zich in hogere staat van pret bevindt. Er wordt niet zo makkelijk gesakkerd dan op grijze dagen. Men kan meer 'ver'dragen van een ander. Ik ben ervan overtuigd dat het weer ons gedrag bïnvloedt. Tegenwoordig ben ik meer allert op grijze dagen, hoewel, misschien is dit maar een idee, want 't kan ook zijn dat ik m'n eigen gedrag als weerspiegeling zie in anderen...?
Niet te lang bij stil gestaan, al zeker niet op zo'n mooie dag als vandaag. Genieten van wat is gekomen en nog kan komen, en het beste maken van de rest, neem ik me voor. Gelukkig maar, moet ik niet ingrijpen vandaag. Geen akkefietjes, wel vragen naar of over iets. Leuk, mensen informeren zodat ze verder kunnen is ook één van de aangename dingen van de job.
Ik sta op de bus, aan de afstapdeur. De bus is al redelijk goed gevuld, maar er kan nog best wat volk bij. Door de inrichting van vele bussen schuiven mensen niet goed door. Er is altijd een psychologische stop aan de afstapdeur. Daar hoopt de massa zich op. De boel stropt en op den duur kan men niet meer opstappen, terwijl er nog heel wat ruimte is in de gangweg tussen de zetels achter in de bus. Niemand gaat daar graag staan. Het lijkt wel, of je iemand 's privacy stoort, daar achteraan. Of, als er dan iemand moet passeren om af te stappen, sta je in de weg. Kortom, ik zou het echt fijn vinden, moesten interieurontwerpers van stadsbussen daar ook eens rekening mee willen houden. De bussenserie met drie deuren is daarom mijn favoriete serie. Daar heb je niet zo'n doorschuifproblematiek.
Enfin, het is dus weer zo ver hé. Ik begin alvast m'n keel te schrapen, want ik moet me effe laten gelden, zodat iedereen nog mee kan. Er staat een jonge vrouw dicht bij mij. Ze heeft zich zodanig gezet, dat net Niemand kan doorschuiven in die beruchte gang. Ik vraag haar dus vriendelijk of ze zich wil verzetten of doorschuiven. Ze doet direct wat ik haar vroeg. Ze lacht me toe en begint te vertellen dat ze ook bij De Lijn komt werken. Moest dit een stripverhaal zijn, zouden mijn ogen twee vraagtekens worden. Dus gaat ze verder. 'Ik ben in opleiding voor de bus. Ik ben in de laatste week. Volgende week zal ik met de praktische opleiding beginnen. Dan doe ik lijnverkenning enz.' Ze is zo fier als wat. Het straalt van haar af. Ik feliciteer haar: 'Ha, da's leuk. Dan ben jij een toekomstige collega! Vind je't plezierig?' ga ik verder, hoewel het nog te vroeg is om deze vraag te stellen. Gretig knikt ze 'ja'. Ze kijkt uit naar het rijden met de bus. Haar enthousiasme is een heel goed teken. Ik wens haar het beste toe. Er komt een plaats vrij en ze gaat zitten.
Wanneer ze een tijdje later afstapt, waait ze me nog eens fijntjes toe, van op de straat.
Nog niet lang geleden kon men zich vacant stellen om mee te werken aan Trammelant. Zo'n kans wilde ik beslist niet voorbij laten gaan. Als ik aan iets positiefs kan meewerken, doe ik dat met genoegen. Dus, stuurde ik m'n motivatie naar de betreffende verantwoordelijke. Het resultaat is, dat ik -veel sneller dan verwacht- enkele dagen mag meewerken aan de 'Doe-dagen'. In samenwerking met politie, stad en andere hulpdiensten, werken we aan verkeersopvoeding met jongeren. 'k Wist al wel dat dit bestond, maar had nooit de kans om er achter te komen wat zo'n doe-dag inhoudt. Nu mocht ik er deel van uitmaken. Mij ga je beslist niet horen reclameren.
Omdat ik niet vertrouwd ben met het te hanteren materiaal, loopt er wel eens wat mis, maar met wat creativiteit en heel stil binnensmonds gesakker, raakt de boel wel opgelost. Hoewel ik misschien toch net iets te perfectionistisch ben, ...het liever foutloos laat verlopen, ben ik toch best tevreden. Zoals veel leerkrachten plegen te zeggen: 'Kinderen zijn erg dankbaar om mee te werken.' Ze zijn (h)eerlijk, ze zeggen wat op de tong ligt. M'n stembanden, niet meer gewend om een hele dag méér te presteren dan heel af en toe een lichte stemverheffing, laten het lichtjes afweten. Ja natuurlijk, we hebben een micro ter beschikking. Maar door mijn technische onkunde laat nou net op de cruciale momenten het geluid het afweten. Daardoor besluit ik dan maar, in het vuur van de strijd, om m'n natuurlijke geluidsversterking, zijnde, stembanden wat luider dan gewoonlijk maar naturel, aan te spreken. Maar da's niet zo erg. Na een avondje zwijgen (o, ja hoor, dat lukt wel) zal dat morgen al veel beter zijn.
Het leuke is, dat je voelt dat je de kinderen en ook de leerkrachten wat hebt kunnen bijleren over de tram (in mijn geval). Het enthousiasme waarmee ze meedoen. Hun aandacht die je kan vasthouden. Naderhand zelfs van een enkele leerkracht een gemeende felicitatie, stimuleert een mens om het de volgende keer nog maar wat beter te doen.
M'n aanwezige collega's waarmee ik nog nooit samenwerkte, staan klaar om een tandje bij te steken. Ook dit werkt enorm bevorderlijk voor een goede samenwerking naderhand op de werkvloer. Kortom, het is best leuk te voelen dat je samen makkelijker je doel bereikt ('t lijkt wel of ik nou ironisch het samen-onderweggevoel als op de reclameclipjes van De Lijn ga vergelijken...)
Twee dagen na mekaar een dagdienst gedaan dus. Een vreemd gevoel. 's Avonds véél tijd over om heerlijk thuis te vanallessen. En tegen morgen goed opgeladen om terug een gewone dienst te kloppen...
Momenteel loopt de jaarlijkse actie van 'Respect op De Lijn'. Dit jaar spreken we de reizigers en/of collega's aan over respect. Nu heb ik de chanse om in mijn job daartoe de ideale gelegenheid te creëren, daar ik met m'n neus tussen situaties sta. Het drommels leuke van deze actie is, dat ik ze kan aanwenden om negatieve dingen erg positief te benaderen. Een aanpak, die ik zeker en vast moet onthouden voor de toekomst. Het is verdomd plezierig om mensen die ik moet terecht wijzen, op positieve manier te benaderen. 'k Heb nooit problemen gehad met het uitvoeren van m'n job, ik doe dit erg graag. Maar nu loopt het de spuigaten uit. Straks gaat men me nog moeten tegenhouden om een dagje thuis te blijven. Het lijkt eigenlijk, als ik het zo neerzet, een beetje overgereageerd of naar het naïeve toe. Maar ik 'zweer' het, zoals jongeren plegen te zeggen, de laatste week geniet ik de hele dag door van de reacties van mensen die ik aanspreek.
We geven een klein ding, een sleutelhanger met de boodschap 'respect' op. Daarbij hoort dan een foldertje met de boodschap " 't is toffer trammen en bussen met een vriendelijk woord ertussen". Op die folder staat ook uitleg over wat je kan doen om deel te nemen aan een wedstrijd en een Samsung Galaxy Gio winnen. Nu maak ik reclame, 'k weet het. Maar 'k moet het juist schrijven hé. Ik denk bijv aan de reclameslogan, "zeg nooit zomaar banaan tegen een Chiquita " Dus durf ik niet zomaar te schrijven zoals ik het meestal zeg tegen de mensen: "Je kan met wat geluk een gee-es-emmeke winnen." Dàt zinnetje is altijd m'n afsluiter. Want eigenlijk gaat het mij niet daarom, maar wel om het respect tegenover mekaar op zich natuurlijk.
Ondertussen heb ik al heel veel kunnen oefenen en ik mag toch stellen dat m'n techniek er op verbetert. Ik geniet van de lichaamstaal, wanneer ik mensen aanspreek. In eerste instantie voel ik, dat de meesten denken in de eerste plaats, dat ik hen wil corrigeren op iets. Verwondering, en dan, klaar om zichzelf te verdedigen. Maar ik praat door, zoals een échte verkoper. Ik zeg hen dat ze een prachtig voorbeeld zijn voor andere reizigers. Sommigen worden zelfs een beetje verlegen rood. Anderen krijgen een heerlijke glimlach en genieten duidelijk. En deze reactie is puur. Die is er al, voor men weet dat er wat valt te winnen. Dat laatste zinnetje maakt het voor velen dan ook helemaal leuk natuurlijk. Ze voelen zich extra beloond. Ik dank hen voor hun aangename manier voor ons, mensen van De Lijn, maar ook voor de andere gebruikers van tram en bus. En dan groeien mensen, 'k denk dat ik dit 't best zo kan uitdrukken. En dàt, vind ik nou zo aangenaam hé.
Er stapt een vrouw op met een blikje in de hand. Blikje open. Ik ga er rustig heen en wijs haar er vriendelijk op dat dit eigenlijk niet toegelaten is. Ze weet het, zegt ze, maar ze had het nog maar net geopend wanneer de tram er aan kwam. Ik leg uit dat er een deel kan uit spetten, wanneer de chauffeur bruusk zou moeten stoppen, voor een onvoorzichtige voetganger ofzo. Ze begrijpt het. Daar we op dat moment net aan een halte komen, stelt ze zelf voor om het weg te werpen in de vuilbak. De jonge man die haar vergezelt, haar zoon ofzo, vreest dat de vrouw niet tijdig op het voertuig zal geraken. Ik stel hem gerust. Ik ga in de deuropening staan, zodat hij ziet dat ik het meen. De chauffeur leg ik naderhand wel uit waarom ik dat deed, want we staan achteraan in de tram. Wanneer de vrouw terug bij ons, de zoon en ik is, bedank ik haar hartelijk, voor haar fantastische reactie. De zoon zegt teleurgesteld dat zo'n blikje toch wel duur is om zomaar weg te werpen. Ik leg hem uit, dat ze dat niet moest, dat ze ook eerst het blikje kan leegdrinken alvorens in te stappen. Of, ze kan wachten met het blikje te openen als ze persé deze tram wil nemen. Keuzes genoeg, ik kan nooit verlangen van iemand dat die z'n eten of drinken wegwerpt, leg ik hem kalmpjes uit. Ik begrijp hieruit wel, dat deze mensen het niet breed hebben. Vandaar dat ik de vrouw duidelijk ophemel voor haar zeer respectvolle manier waarop ze reageerde. Ik hemel haar op en zij stelt dat dan weer op prijs. Ik geef haar de sleutelhanger en de folder met eerst de nodige uitleg over onze actie. En ze bedankt me hartelijk. Ook haar zoon is zeer tevreden en groet me, samen met z'n vriendin, heel beleefd wanneer ze naderhand afstappen.
Er leunt een jonge kerel tegen de tramdeur. Er zit niet zoveel volk op de tram, dus er is helemaal geen reden om in de deurweg te blijven staan, al helemaal niet op de treden. Ik benader hem vriendelijk en wijs hem erop. Hij reageert spontaan met een verontschuldiging en zet zich opzij. Daarom leg ik ook hem de hele boel over onze actie uit. Ook hij en z'n twee vrienden reageren hier erg gecharmeerd. Die gasten zijn immers meer gewend om standjes te krijgen, dat merk ik zo. Maar ik druk er op dat hij een fantastische kerel moet zijn, daar hij zo positief reageerde op mijn verwijzing. Ik geef hem de sleutelhanger en folder mét de nodige blablabla. Als ik hem zeg dat hij een prachtig voorbeeld geeft aan andere jongeren, wordt hij verlegen. Z'n vriend zegt: "Nù is hij blij seh". Ik vraag: "Was je eerder niet blij dan?" Z'n vriend weer: " Nee, hij was heel triestig." Ik denk natuurlijk dat ze me in de maling willen nemen. De jongen zelf zegt: "Ja, ik was vanmorgen boos en daardoor ook treurig daarnet". Hij lacht en z'n oogjes tintelen.
Hola, en niet te vergeten de jongeren die NIET met de voeten op de bank zitten. Ik leg hen uit dat zij daartoe, zoals velen doen, ook de kans hebben, want ze zitten in het salon, achteraan een lagevloertram. Ze kijken me verbaasd aan. Wellicht vragen ze zich af, of ik gek ben geworden. Ga ik hen nou aanpraten om dingen te doen waarvoor ze zelfs een boete kunnen krijgen? Ik ga verder, dat dit op zich al toont dat ze respect hebben voor hun medereizigers. En zo, is duidelijk merkbaar, zijn ze niet gewend benaderd te worden. Zo hadden ze't nog niet bekeken. Om respect te tonen hoef je eigenlijk niet veel moeite te doen. Kijk ik doe niks en toch is men tevreden. Ik zeg: "Stel je nou effe voor, dat jullie hier zouden zitten met je voeten op de zetel. Hoe zouden die en die mensen naar jullie kijken? Ze zouden beslist niet vriendelijk kijken, integendeel. Nu kijken deze mensen vriendelijk. Dit is echt zeer belangrijk om een goede sfeer te hebben op tram en bus, waar we toch met velen op een kleine plaats doorbrengen." Ook deze jongens kijken vrolijk en danken me hartelijk voor de kleine attentie.
Als afsluiter is er nog de vagebond. De arme sukkelaar heeft een halve liter pint in z'n hand. Ik dacht dat het blik gesloten was, maar als ik me bij hem voeg, merk ik dat 't open is en nog vol. Ik leg hem dus uit dat dit niet kan en voeg er aan toe dat ik zeker ben dat hij niemand wil bevuilen. Hij beaamt, is zeer vriendelijk en legt op mijn aanwijzen z'n hand op het blik, zodat er niks uit kan spetten. Ik bedank hem omdat hij me vriendelijk antwoord, geen problemen maakt rond mijn verwijzing. En hij geeft me een heel verhaal over mensen en respect, voor en tegen-toestanden. Ook hem geef ik de folder en sleutelhanger natuurlijk.
Collega's chauffeurs, gemeenschapswachters en metrowachters, worden benaderd om hen te laten weten dat hun manier van werken enorm wordt geappreciëered. Stuk voor stuk, zijn ze gecharmeerd, want 't is best tof een compliment van een collega te krijgen. Er zitten dan ook wel echte toffe binken en bink'innen' tussen hoor. Ze zijn eerder blij met het compliment, dan het feit dat ze wat kunnen winnen, want zij weten dat er maar één kan winnen en de kans dus klein is.
En wie denk je nu dat daardoor ook een flinke oppepbeurt heeft gehad deze actiedagen?
Zo blijft het m'n hele dienst doorgaan
Zo'n dagen wil ik inkaderen en ergens hangen, zodat ik het nog eens kan herinneren voor mijn mindere dagen.
Ik sta aan het perron te wachten op de bus. M'n dienst is net begonnen. 't Is de bedoeling dat ik mee rij met een bus die moet pendelen. De bedoeling in theorie is goed genoeg, want zo vangt men in die drukke straat het volk mee op die de andere lijn niet alleen aan kan. Maar het probleem in de praktijk is, dat de pendelbus niet ver genoeg rijdt. Wanneer dat wel zo zou zijn, zou haast niemand reclameren. De chauffeurs zijn deze situatie grondig beu en informeren mensen niet meer, want zo krijgen ze tal van discusie's tot scheldpartijen. En dàt, net in het spitsmoment... je hebt als chauffeur dan wel wat anders aan je hoofd.
Dus wij rijden mee op deze pendelbus. 'k Heb tot hiertoe nog niet mee gereden met een chauffeur die daar iets op tegen heeft. Alleen... loopt het vandaag net iets anders uit. Ik sta dus nog te wachten op de bus en krijg telefoon. Of ik m'n collega voor enkele uurtjes wil helpen... Dus doe ik dat, uiteraard. Men is een verhuis aan 't doen voor een firma, aan de Roosveltplaats (waar ik trouwens sta te wachten). Door de verhuisliften die men hiervoor gebruikt, kan een perron niet gebruikt worden. Er is wel iemand van De Lijn aanwezig, maar die man is alleen. De bussen die gebruik moeten maken van het bewuste perron moeten dus aan één van de nabije perrons hun halte aandoen. Da's allemaal niet erg, maar hier moet natuurlijk wel wat geregisseerd worden. Anders wordt het een dikke soep. Wanneer een bus haar vertrektijd staat af te wachten en de andere die geen tijd op overschot heeft, komt later aan, moet er plaats gemaakt worden. Lijkt zo simpel als wat, maar op de Roosveltplaats is niet erg veel plaats om rondjes te draaien met gelede bussen. Zeker niet tijdens de spits. Wij houden dus de vertrektijden goed in het oog en verwijzen bussen naar een ander perron naargelang het moment van aankomst én vertrek.
Na een uur, vraag ik me toch af, waarom mensen nog steeds tussen de verhuisliften op het ongebruikte perron gaan staan. Ze moeten toch merken dat daar geen bus kan halte houden. Ik zeg dit tegen m'n collega die droogjes laat weten, dat dit typisch is hé. Ja, da's waar, weet ik maar al te goed. Maar toch... ze gaan als het ware tussen de verhuizers staan. M'n woorden zijn nog niet koud of de eerste komt vragen waar de bus zal stoppen die ie wil nemen (normaal gezien aan deze halte dus). 'Raar toch' denk ik: ' Ik zeg het net hardop, 't is net of men het hoorde'. Vanaf dat moment moeten we regelmatig deze vraag beantwoorden. Wel, dàt... vind ik normaal se.
Een collega komt me groeten en blijft nog een tijdje bij ons om wat te helpen. Er komt een dame naar hem. Ze spreekt hem opgewonden aan. Ik versta haar hoegenaamd niet. Ik heb echt tijd nodig om nog maar te beseffen dat ze nederlands praat. M'n collega daarentegen geeft haar antwoorden, precies of hij praat dagelijks met haar. Het gaat over iets dat gestolen is. Ik hoor het woord politie vallen. Nee, ik raap het niet op. Dan nog iets over schoonvader, en papieren die weg zijn. Ik begrijp verkeerdelijk, weet ik naderhand, dat zij of haar schoonvader bestolen is. Maar wanneer ze (eindelijk) weg is, doet m'n collega het verhaal. En nee, hij kent haar niet. Ik geef hem een ferme pluim dat ie begreep wat ze vertelde, want ze praatte als een lallende dronkaard. Ik hoorde haast enkel klinkers die met 'w' en 'j' aan mekaar werden gehecht. 'Zo zie je maar', grap ik hem toe: 'Je moet een taal beheersen om ze te begrijpen hé'. Hij kan er wel mee om... hopelijk...
Na een tijdje gaat hij naar kantoor, zijn werktijd zit er zowat op. Wanneer hij weer wat later passeert, op weg naar huis, sta ik net met veel geduld naar een vrouw te luisteren die ik ken van de tijd dat ik nog met de tram reed. Ze is doof en franstalig. Ze is mikpunt van pesterijen door jongeren, omdat ze een kale plek heeft, daar waar men haar een apparaatje inplantte op het hoofd. Ze roept steeds, dus geeft ze de indruk boos te zijn. Dat wordt door velen in eerste instantie verkeerd begrepen. Ook ik dacht het jaren geleden toen ze me wat wilde zeggen op de tram. Maar ze heeft me haar hele verhaal een keer gedaan. Ze kan liplezen, maar heeft moeite met het Nederlands (nogal wiedes). Wanneer ze me nu ziet, komt ze haar frustraties vertellen. Over de mensen in het algemeen, maar ook over misverstanden met bus- of tramchauffeurs. Ze begrijpen haar niet, of ze luisteren niet... Ik heb de tijd, dus luister ik. Veel meer kan ik niet doen, vrees ik. Meestal eindigt zo'n gesprek met een bedanking omdat ze even aandacht heeft gekregen. Maar het duurt lang... lang... lang. M'n collega kent haar niet en komt me nog eens groeten. De vrouw draait zich om en gaat er vandoor wanneer ze hem ziet.
De verhuis duurt uiteindelijk bijna 6uur, het dubbel van de tijd die men ons vermeld had. De pendelbusritten zijn ondertussen ook net voorbij, als ik ze zou gedaan hebben. De laagstaande zon is al een hele tijd achter de gebouwen verdwenen. Ik ril want heb het ondertussen koud gekregen. De Roosveltplaats is enkel warm wanneer het buiten minstens 25°C is... Ik vind dat ik een pakje friet verdient heb, rep me naar een frituur dichtbij en daarna naar onze refter.
Het eerste deel van m'n dienst zit er op. Ik ga eten. Om naar kantoor te gaan, loop ik in de zon over een groot perron. Er staat wat volk, niet echt veel. Bijna aan het einde van 't perron staat een ouwe dame, fleurig en jong maar voldoende smaakvol gekleed. Ze spreekt me aan. Ze is 'die typische Antwaarpse vraa', voor mij althans. Ze straalt het uit. En, ik hou van zo'n mensen. Het hart op de tong, niks ontziend zeggen ze hun mening. Klikt het niet dan botst het maar. Je weet gelijk waar je staat hé. Ze spreekt het dialect nog zoals weinigen het kunnen zonder ordinair te zijn. Ik kan niet zo plat hoor. Haar gezicht heeft zoveel sympathieke rimpels dat Van Fleteren de kriebels zou krijgen om haar te kunnen fotograferen. Nogal wat schilders zouden ook ferm in de nopjes zijn met zo'n dankbaar aangezicht, om het op doek vast te leggen. Ze had net iemand die de weg niet kent, geholpen, zag ik. Ze spreekt me aan, maar tegelijkertijd zijn er nog mensen die ik effe wegwijs moet maken. Eén in 't Engels, een ander in 't Frans. Wanneer ik hiermee klaar ben, laat ze weten ongeduldig te zijn, want ze moet om half elf ergens zijn. Ze zou te voet gaan, maar vreest er dan niet tijdig te zullen geraken. Ze moet lijn 10 of 11 hebben. Ik priem in de verte maar zie ook nog niks naderen. Ondertussen vertelt ze waarheen ze enkele mensen heeft geholpen. Ze somt de mogelijkheden op van trams of bussen die men kan nemen. Vlotjes alsof ze dat traject alle dagen doet. Ik merk op dat ze goed op de hoogte is. Ijverig reageert ze dat ze de stad goed kent want ze is er geboren en getogen. Ze is zelfs van de verschillende betaalmogelijkheden goed op de hoogte. Haar ouderdom krijg ik er gratis bij te horen. 81 asjeblieft! Lichamelijk nog pico bello en geestelijk niet minder, stel ik vast. Ik zeg haar, dat de stad haar best zou kunnen aanstellen als gids. Ze kent duidelijk haar stad als haar binnenzak. Daarop is ze is fier natuurlijk. Het gesprek gaat maar verder. Ze heeft de nodige sarcastische humor die ik beslist kan smaken, maar ook de nodige portie opmerkingen over openbare diensten en toestanden. Ze stopt niet met praten, maar ze is aangenaam om te horen. Een eenakter van jewelste. Haar tram komt er aan en ik besluit toch maar nog een ritje mee te doen. Ze blijft vooraan staan, maar niet in de weg en zorgt voor nogal wat goede sfeer op de tram. Wat een fantastisch aura heeft deze oude vrouw. Ook de chauffeur kijkt af en toe geamuseerd in de binnenspiegel. Z'n gezicht geplooid in glimlach. Ze gaat naar de Scheldewijding. Ik wist niet eens dat dit vandaag zou zijn. Eerst zal er een eucharistieviering zijn en dan gaat men in processie naar 't Scheld met meneer pastoor en zal de stroom gewijd worden. Kan het feest nòg antwerpser...?
Nog nooit woonde ik dit bij. Misschien, als dit hopelijk nog lang blijft bestaan, zal ik later, wanneer ik éénentachtig, gerimpeld en fit en jong van hart nog zal zijn, daar dan ook naartoe gaan. Misschien wel iets eerder. Want ik hou wel van dit soort waardevolle culturele stadsaangelegenheden. Wij, zijn toch de Scheldestad bij uitstek, nietwaar...
Op de tram, op weg naar 't werk. Wanneer ik instap is het rustig, plaats genoeg, alles gaat bijzonder goed. Ik zet me op een tweezit, maar zorg er zoals steeds voor dat iemand anders genoeg ruimte heeft om naast me plaats te nemen. Het duurt niet lang of een vrouw zet zich naast me. Een opvallend type, zonder dat ze 't beseft weliswaar. Ze laat zich direct horen, spreekt luid, erg plat en kent duidelijk geen gène. Ze vertelt dat ze ziek is geweest. Ik krijg alle détails van fluimen tot hoeveel graden koorts en medicatie te horen. Ik knik, antwoord niet, want weet, dat wanneer ik dat doe, de rust helemaal voorbij zal zijn. Hoewel... mijn knik moedigt helaas nog voldoende aan om verder te gaan. Hare 'vent' heeft ook één en ander aan de hand en ze vindt dat ik daarvan ook stellig op de hoogte moet gebracht worden. Ik heb een i-pod bij de hand. De oortjes zitten in m'n oren. De muziek had ik afgezet omdat ik in eerste instatie dacht dat ze me iets wilde vragen. Ik besluit de muziek niet weer op te zetten omdat ik toch niet kan genieten. Maar de oortjes blijven zitten, zo denkt ze dat ik muziek beluister... denk ik. M'n strategie doet het. Ze keert zich naar de mensen achter me, telkens ze iets ziet waarover ze wat kwijt moet. Dat gaat over volle vuilbakken of een man met een raar kapsel (in haar ogen dan). Ze zwijgt geen moment en zegt niks zinnigs. De tram zit ondertussen nokvol en aan elke halte staat volk te wachten. Het lijkt spitsuur, maar dat is het niet. Af en toe, beslissen mensen om niet op te stappen omdat de tram al zo vol zit. Op zeker moment merk ik een dame met hondjeswagen waarin twee hondjes, wachtend aan de halte waar we aankomen. Ook m'n tweezitster heeft haar opgemerkt. Ik -egoistisch mens- denk: "Godnogaantoe, laat haar beslissen niet in te stappen met die kar. Ze gaat zeker en vast op mensen hun tenen komen te staan met dat ding." M'n tweezitster zegt: "Ooooohhhhh, lief, die hondekes! Ziedaddaandaar!!! Oooohhhhh... schattig héééééé!!!" Wanneer niemand antwoordt, herhaalt ze't nogmaals, maar met nog wat decibels erbij. De hondenvrouw, wroet zich tussen mensenlichamen een weg vooraan de tram en zet zich in het deurgat met haar twee vierpoters. Vooraan staan nogal wat mensen van andere origine. Iedereen kijkt en kijkt, maar zwijgt en laat begaan. Ik zou geld willen geven om al die hoofden te kunnen binnendringen en te weten wat ze denken. Niettegenstaande nemen ze de kuren van anderen erbij. Ik zwijg ook. Ik heb er geen last van, maar vindt het toch maar vrij egocentrisch van de hondenvrouw dat ze iedereen zomaar opzij dringt. Mijn tweezitster wurmt zich door de massa om naast die hondenkar te geraken. Ze begint de beestjes te aaien en de hondendame moet zich tevreden stellen met hele verhalen over hoe schoon en hoe lief en hoe schattig die hondjes zijn. Hihihi... ikke binnenpret, wanneer ik moet uitstappen en verlost ben...
Wat later tijdens m'n dienst zit er een hoogbejaard koppeltje op de bus. We rijden door een lange straat in stad. We staan voor het rode licht en op het fietspad zien we een mama op de fiets met vooraan twee kindjes in een laadbak, passeren. De oudjes vinden het leuk. Ze wijzen en uiten hun positieve mening onderling. Mama heeft het gezien en lacht hen toe. De oude dame zag dat dan weer en laat zich ook hierover uit tegenover haar man. Ze zijn allebei onderling flink geamuseerd over fietsen met kinderen bezig, wanneer de bus terug gaat rijden en we de fietsende mama terug voorbij rijden. Mama heeft haar kindjes aangemoedigd om te wuiven naar de bus, wat ze ook doen. De oudjes merken het, en reageren net iets te laat. Mama en kindjes zien helaas de terugwuivende oudjes niet. Tja, hoe gaat dat... wat ouder en wat trager reageren hé... Maar, de bus moet stoppen aan een halte een klein beetje verder en mama komt weer voorbij gefietst. De kindjes wuiven weer. De oudjes hebben nog steeds veel pret. Wanneer de bus alweer vertrokken is en nogmaals het leuke trio voorbijrijdt, zitten ze paraat en wuiven tijdig en hartelijk mama en kindjes toe. Het contact is er geweest. De vonken springen ervan af. Niemand heeft door dat ik meegeniet. Tot wanneer ze uitstappen zijn de oudjes in hun sas over de kindjes.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Klein maar fijn. Klein zinnetje met toch wel een vrij grote betekenis, soms. Een moeder met jong kind stapt op de tram. Ik zit meer achterin. Niet aan't werk. Toch kan je me betrappen op meer in het voertuig kijken naar mensen, dan naar buiten, naar het bekende stadsbeeld van rijen huizen dat aan me voorbij gaat. 't Is niet erg druk, hoewel de zitplaatsen stilaan gevuld geraken in de lagevloertram. De moeder ziet nog een vrij plaatske en laat haar dochtertje van ongeveer 8 jaar zitten. Zijzelf zet zich wat opzij zodat ze niemand in de weg zal staan. Dochterlief vraagt en vertelt af en toe wat aan mama. Dan is er stilte. Het jonge kind kijkt naar buiten. Er heerst verder een doodse stilte op de tram. Zo'n stilte die voor mij niet te lang hoeft te duren. Maar dan breekt het jonge meisje die stilte op een zeer aangename manier. Ik hoor: 'Mama...' waarop de moeder antwoordt: 'Ja schat?' 'Ik hou van jou' zegt het kind.
Het is een dagje als zovele andere. Gewoontjes. De lucht kleurt mooi blauw met af en toe een mooi wit wollen wolkje, dat het blauw nog meer accent geeft. Meestal heb ik de indruk dat niet veel mensen op zulke dingen letten. Maar hierin kan ik er ferm naast zitten. Het is duidelijk dat op zulke dagen, de mensen hun humeur zich in hogere staat van pret bevindt. Er wordt niet zo makkelijk gesakkerd dan op grijze dagen. Men kan meer 'ver'dragen van een ander. Ik ben ervan overtuigd dat het weer ons gedrag bïnvloedt. Tegenwoordig ben ik meer allert op grijze dagen, hoewel, misschien is dit maar een idee, want 't kan ook zijn dat ik m'n eigen gedrag als weerspiegeling zie in anderen...?
Het eerste deel van m'n dienst zit er op. Ik ga eten. Om naar kantoor te gaan, loop ik in de zon over een groot perron. Er staat wat volk, niet echt veel. Bijna aan het einde van 't perron staat een ouwe dame, fleurig en jong maar voldoende smaakvol gekleed. Ze spreekt me aan. Ze is 'die typische Antwaarpse vraa', voor mij althans. Ze straalt het uit. En, ik hou van zo'n mensen. Het hart op de tong, niks ontziend zeggen ze hun mening. Klikt het niet dan botst het maar. Je weet gelijk waar je staat hé. Ze spreekt het dialect nog zoals weinigen het kunnen zonder ordinair te zijn. Ik kan niet zo plat hoor. Haar gezicht heeft zoveel sympathieke rimpels dat Van Fleteren de kriebels zou krijgen om haar te kunnen fotograferen. Nogal wat schilders zouden ook ferm in de nopjes zijn met zo'n dankbaar aangezicht, om het op doek vast te leggen. Ze had net iemand die de weg niet kent, geholpen, zag ik. Ze spreekt me aan, maar tegelijkertijd zijn er nog mensen die ik effe wegwijs moet maken. Eén in 't Engels, een ander in 't Frans. Wanneer ik hiermee klaar ben, laat ze weten ongeduldig te zijn, want ze moet om half elf ergens zijn. Ze zou te voet gaan, maar vreest er dan niet tijdig te zullen geraken. Ze moet lijn 10 of 11 hebben. Ik priem in de verte maar zie ook nog niks naderen. Ondertussen vertelt ze waarheen ze enkele mensen heeft geholpen. Ze somt de mogelijkheden op van trams of bussen die men kan nemen. Vlotjes alsof ze dat traject alle dagen doet. Ik merk op dat ze goed op de hoogte is. Ijverig reageert ze dat ze de stad goed kent want ze is er geboren en getogen. Ze is zelfs van de verschillende betaalmogelijkheden goed op de hoogte. Haar ouderdom krijg ik er gratis bij te horen. 81 asjeblieft! Lichamelijk nog pico bello en geestelijk niet minder, stel ik vast. Ik zeg haar, dat de stad haar best zou kunnen aanstellen als gids. Ze kent duidelijk haar stad als haar binnenzak. Daarop is ze is fier natuurlijk. Het gesprek gaat maar verder. Ze heeft de nodige sarcastische humor die ik beslist kan smaken, maar ook de nodige portie opmerkingen over openbare diensten en toestanden. Ze stopt niet met praten, maar ze is aangenaam om te horen. Een eenakter van jewelste. Haar tram komt er aan en ik besluit toch maar nog een ritje mee te doen. Ze blijft vooraan staan, maar niet in de weg en zorgt voor nogal wat goede sfeer op de tram. Wat een fantastisch aura heeft deze oude vrouw. Ook de chauffeur kijkt af en toe geamuseerd in de binnenspiegel. Z'n gezicht geplooid in glimlach. Ze gaat naar de Scheldewijding. Ik wist niet eens dat dit vandaag zou zijn. Eerst zal er een eucharistieviering zijn en dan gaat men in processie naar 't Scheld met meneer pastoor en zal de stroom gewijd worden. Kan het feest nòg antwerpser...?
Op de tram, op weg naar 't werk. Wanneer ik instap is het rustig, plaats genoeg, alles gaat bijzonder goed. Ik zet me op een tweezit, maar zorg er zoals steeds voor dat iemand anders genoeg ruimte heeft om naast me plaats te nemen. Het duurt niet lang of een vrouw zet zich naast me. Een opvallend type, zonder dat ze 't beseft weliswaar. Ze laat zich direct horen, spreekt luid, erg plat en kent duidelijk geen gène. Ze vertelt dat ze ziek is geweest. Ik krijg alle détails van fluimen tot hoeveel graden koorts en medicatie te horen. Ik knik, antwoord niet, want weet, dat wanneer ik dat doe, de rust helemaal voorbij zal zijn. Hoewel... mijn knik moedigt helaas nog voldoende aan om verder te gaan. Hare 'vent' heeft ook één en ander aan de hand en ze vindt dat ik daarvan ook stellig op de hoogte moet gebracht worden. Ik heb een i-pod bij de hand. De oortjes zitten in m'n oren. De muziek had ik afgezet omdat ik in eerste instatie dacht dat ze me iets wilde vragen. Ik besluit de muziek niet weer op te zetten omdat ik toch niet kan genieten. Maar de oortjes blijven zitten, zo denkt ze dat ik muziek beluister... denk ik. M'n strategie doet het. Ze keert zich naar de mensen achter me, telkens ze iets ziet waarover ze wat kwijt moet. Dat gaat over volle vuilbakken of een man met een raar kapsel (in haar ogen dan). Ze zwijgt geen moment en zegt niks zinnigs. De tram zit ondertussen nokvol en aan elke halte staat volk te wachten. Het lijkt spitsuur, maar dat is het niet. Af en toe, beslissen mensen om niet op te stappen omdat de tram al zo vol zit. Op zeker moment merk ik een dame met hondjeswagen waarin twee hondjes, wachtend aan de halte waar we aankomen. Ook m'n tweezitster heeft haar opgemerkt. Ik -egoistisch mens- denk: "Godnogaantoe, laat haar beslissen niet in te stappen met die kar. Ze gaat zeker en vast op mensen hun tenen komen te staan met dat ding." M'n tweezitster zegt: "Ooooohhhhh, lief, die hondekes! Ziedaddaandaar!!! Oooohhhhh... schattig héééééé!!!" Wanneer niemand antwoordt, herhaalt ze't nogmaals, maar met nog wat decibels erbij. De hondenvrouw, wroet zich tussen mensenlichamen een weg vooraan de tram en zet zich in het deurgat met haar twee vierpoters. Vooraan staan nogal wat mensen van andere origine. Iedereen kijkt en kijkt, maar zwijgt en laat begaan. Ik zou geld willen geven om al die hoofden te kunnen binnendringen en te weten wat ze denken. Niettegenstaande nemen ze de kuren van anderen erbij. Ik zwijg ook. Ik heb er geen last van, maar vindt het toch maar vrij egocentrisch van de hondenvrouw dat ze iedereen zomaar opzij dringt. Mijn tweezitster wurmt zich door de massa om naast die hondenkar te geraken. Ze begint de beestjes te aaien en de hondendame moet zich tevreden stellen met hele verhalen over hoe schoon en hoe lief en hoe schattig die hondjes zijn. Hihihi... ikke binnenpret, wanneer ik moet uitstappen en verlost ben...
