Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-12-2009
laatste werkdag van't jaar
Voor dit jaar, het laatste blogje...
De sneeuw is weg, grote mensen zijn tevreden. Kinderen, zeuren er niet om, want zijn deze maand al flink verwend door de sint en de kerstman. Vieze gezichten zijn dus grotendeels verdwenen. File... is er nog wel af en toe, maar omdat ook vele mensen niet gaan werken, valt het heel goed mee. Tijdens het weekeinde heb je de shoppersfiles, maar dat zijn mensen die zowiezo tijd hebben ingelast, want ze weten of verwachten op z'n minst wel een drukte.
Wanneer we aan een halte staan te wachten, worden we heerlijk geconfronteerd met mensen die grapjes maken. Uiteraard staat niet iedereen 't Antwerps Zot uit te hangen. Toch mogen we regelmatig lachen met gekke situaties of uitstpraken. Dat maakt onze dag, want die sfeer blijft makkelijk hangen. Een oud koppeltje, die we al wel kennen omdat ze her en der in de stad opduiken, zijn mekaar echt wel waard. Wanneer we een schuilplaatske innemen om aan de regen te ontsnappen, komt mevrouw al direct naar ons. Ze maakt kleine grapjes op een sappige manier, ouwe Sinjoren eigen. Ze zingt o.a. een regeltje: 'Zie ik de lichtjes van de Schelde' en ze stopt. Waarop ik haar vraag of ze't helemaal kent. Niet dat ik hou van dit liedje, maar wel van wat het doet bij den echte Sinjoor. Ze reageert prompt op mijn vraag door het helemaal te zingen. Het laatste deeltje zing ik heel zachtjes mee, zodat niemand anders dan zij en m'n collega het horen. Gezellig toch, niet...? Haar man lijkt een hele stil type tot er een kindje tegen hem opbotst. Hij roept luid: 'Boem!!!' De kleine z'n ouders, net als wij en andere omstaanders, schateren het uit. Wachten op de tram? Vervelend zei u? Nooitvanmeleven...
Een zestiger, zit op de tram, met een groot blik bier in z'n handen. Hij neemt een ferme teug. De man ziet er wat gehavend uit, dus vermoed ik dat hij een dakloze of op z'n minst een sukkelaar is. Opgewekt wens ik hem een goede middag. Ik heb een direct contact met hem, waarmee ik wil zeggen, hij kijkt me direct aan en zet zich wat rechter, op een positieve manier. Hij groet me terug, klaar en duidelijk, alhoewel met een dikke tong. Opgetutte mensen rondom, kijken toe met een lichaamstaal die 'afstand nemen' van de man uitstraalt... duidelijk. Ik zeg: 'Zou je me eens een pleziertje willen doen, meneer, en efkes wachten met drinken tot je afstapt?' Hij verontschuldigt zich en steekt z'n blik in z'n binnenzak. Ik merk dus maar op, dat ie voorzichtig moet zijn om niet te morsen, om niet helemaal 'biernat' te worden. Dàt... vindt hij helemaal niet erg en hij wuift het weg. Hij stelt me vragen, wie ik ben, of ik 'van' De Lijn ben. Hij vindt me vriendelijk. Hij geeft niet anders dan positieve opmerkingen en komt me zelfs een hand schudden. Hij zwijgt geen moment. Mensen rondom krijgen er wel pret in, zie ik. Ik ontsnap niet aan z'n aandacht, maar ach, liever zo, dan dat ie iemand ongewild stoort. Wanneer hij gaat afstappen, wenst ie me fijne feesten en een gelukkig jaar toe.
Wat later staan we op een ander perron een voertuig op te wachten. Er komt een totaal onbekende, maar dronken man, voorbij. Hij stevent wat wankel en zo recht hij kan, naar ons beiden toe. Geeft ons de hand, die we niet weigeren en groet ons. Ook hij wenst ons het allerbeste voor het nieuwe jaar. Wij danken hem en wensen hem ook van harte 't beste toe. Zonder aarzelen gaat ie verder, wankelend overstekend tussen de auto's door.
Het geeft een raar gevoel. Iemand die het helemaal niet zo goed heeft als wij, een fijn jaar toewensen op die manier. Het wekt een beetje een schaamtegevoel op, bij me. 'k Bedoel maar, het lijkt wel of er spot mee gemoeid is, wat helemaal niet zo is. Het doet me 'weeral' nadenken over 'het grote lot' in het leven. Ik moet dit neerschrijven, want het zijn in dit geval mensen op de rand van de samenleving, die mij een fijn gevoel weten te geven...
Een goede manier om het jaar te eindigen en het nieuwe te starten. Spijs om na te denken over mijn leuke job, want wie...? Wie krijgt zo makkelijk complimentjes en groetjes tijdens het uitvoeren ervan?
Het is druk. De tram is zo goed als vol. Er wordt gedrumd om toch maar mee te kunnen. Ik sta vooraan, zo heb ik een redelijk overzicht en kan ik makkelijker mensen laten doorschuiven, indien daar nog de mogelijkheid toe is. Ik noem dit 'psychologisch duwen'. Als ik achteraan in het voertuig sta en ik wil de mensen naar achter laten doorschuiven noem ik dat 'psychologisch trekken'. Dàt werkt moeilijker, men reageert daar minder goed op. Dus, sta ik meestal vooraan. Nu dus ook.
We houden halt aan een perron. Er stappen enkelen af, en er willen meerderen mee. Zo ook een man, die ik nog al heb opgemerkt op bus en tram. 'k Weet niet wat ik van hem moet denken, maar hij is alleszins niet gewoon. Hij heeft een grote herdershond bij zich. Een rustig dier met een langharige vacht, gehuld in een fluojacket, net als de man zelf. Hij is duidelijk niet blind, maar heeft een kruk bij zich, die hij, net als een blindenstok, schuin vooruit steekt. De man wil mee. Er is helaas niet genoeg ruimte. Ik zeg hem dat dit zeer moeilijk zal gaan. Hij is er niet tevreden mee en maakt dat dan ook duidelijk. 'Dit is een geleide hond' herhaalt hij steeds. Maar dàt is het probleem niet, het is de grootte van het dier. Ik kan hem toch niet zomaar tussen iedereen z'n benen gaan proppen...
Er komt een tram achter de onze het perron opgereden. Ik raad de man aan de volgende tram te proberen, want daar zit helemaal niet zoveel volk op. Die tram gaat dezelfde richting uit als wij. De man moppert en klaagt. Zo ken ik hem van de andere keren dat hij mee reed. Hij wilde een hele tijd geleden ook mee op een overvol voertuig. Toen heb ik toegegeven en plantte hij de hond pardoes voor de voordeur. De mensen moesten over het dier heen stappen. Nu wilde ik deze situatie vermijden. Want, om het even wat ik zeg, de man doet z'n zin en telkens weer herhaalt hij dat de hond een geleide hond is...
Wanneer ik afstap om daarna het volgende voertuig te nemen, vertelt die chauffeur me dat ie een hele rare tiep op z'n voertuig kreeg. Een man met een grote hond. Hij verklaarde allerlei gekke dingen die geen steek hielden. Hij klaagde en sprong met z'n uitleg van de hak op de tak. De chauffeur heeft niet gereageerd, maar kreeg het op den duur wel moeilijk niet te lachen, want het was lachwekkend...
Ik vertel m'n collega dat ik deze man naar zijn tram stuurde. Waarop hij me hartelijk bedankt!
De afgelopen dagen heeft het winterweer met pakje sneeuw voor heel wat verkeersellende gezorgd. Toch, mogen we beslist niet klagen, want de timing had niet beter gekund. Stel je voor dat het geen schoolvakantie zou zijn, of 'den bouw' niet zou stilliggen... Heel wat mensen nemen zowiezo deze periode vakantie, dus de gewoonlijke drukte bleef uit. Maar nee, klagen, klagen en nog eens klagen doen de mensen hé...
Want... de trams lopen vertraging op omdat de wissels bevriezen, idem dito de treinen. De bussen lopen dan weer vertraging op wegens het gladde wegdek, wat uiteraard voor de automobilisten van hetzelfde laken een broek is. Klaagbalken laten horen dat 'voor ene keer dat het es sneeuwt, België plat ligt' met verwijtende toon. Maar het is allemaal de schuld van de verantwoordelijken, wie dat ook mogen zijn. Er wordt vergeten dat 'wij' diegene zijn, die persé ons drukdoenerij willen blijven doen in hetzelfde tempo als anders. Het zijn 'wij' die ons niet willen aanpassen aan ongewone weersomstandigheden. Die 'wij' zijn wij, mensen, allemaal, stuk voor stuk.
Aan een dame die nogal lelijk tekeer gaat tegen me als vertegenwoordiger van één van de verantwoordelijk gestelde partijen voor al dit onheil -ze zei me, dat, als ze dit had geweten, ze de auto had genomen- antwoord ik: 'Tja mevrouw, dan had je met je auto mee in de file gestaan'. Ze neemt het me niet in dank af en snauwt De Lijn af, met een bewoording die niet voor herhaling vatbaar is. Ik zucht haar duidelijk toe en spreek geen letter meer. 't Is niet de moeite waard. 'k Help veel liever iemand die me om raad vraagt... 'maar goed' denk ik, ze gaat niet tekeer tegen m'n collega, die zich geconcentreerd door het verkeer wrikt.
We helpen enkele buschauffeurs met hun gelede bus uit de miserie, want ze moeten op een moeilijke plaats terugdraaien. Ze waren niet op de hoogte van een omleiding en zouden zich volledig vast gereden hebben op een doodlopend stuk (onderbroken weg). Gelukkig zagen we hen tijdig en konden hen inlichten, zodat ze nog net voor het grote onheil, met ietwat manoeuvreren, richting omleiding konden geraken. Dispatchers herhalen hun oproep, om meer vergissingen te vermijden. Ook op één van deze bussen, mogen we een hoop beledigingen slikken van een dame die niet gediend is met deze omleiding. Ze gaat tekeer tegen me, precies of ik heb dat gat in de weg verderdoor zelf gaan hakken. Effe pruttel ik tegen, maar er is geen houden aan. Zij weet het en ik zal het horen en slikken. Het gaat het ene oor in, het andere weer uit. Ze blaast naar m'n uniform, maar niet tegen mij, vermoed ik maar. Gelukkig doet ze't niet naar de chauffeur, ik ben z'n bumper en dàt geeft mij nou net een goed gevoel. In overleg laten we iedereen afstappen langs de voordeur, alvorens aan het manoeuver te beginnen. Er is net een tram aan komen rijden en na onze vraag, opent deze prachtcollega, de deuren om iedereen mee te nemen. We zijn immers niet aan een halte. Maar 't is veilig, daar hebben we voor gezorgd en ik vreesde dat er anders incidenten zouden gebeuren.
Eens de buschauffeurs, want het zijn twee gelede bussen na mekaar, geholpen zijn en alles weer achter de rug is, krijgen we een gemeende 'dankjewel' van beide collega's, die tevreden hun dienst kunnen verder zetten.
Klagers content, collega's tevreden, en wij... een goed gevoel. Meer moet dat niet zijn hé!
Gisteren... merkte ik, toen ik naar werk vertrok, dat er wat niet loos was. Ik zag dat 'mijn lijn' niet reed zoals het hoort. De lichtjesaanduiding gaf niks aan, terwijl het systeem toch werkte, want de andere lijn werd duidelijk aangegeven. Een groot voordeel is dit systeem hé. Wanneer het werkt toch, kan men zien of de boel het doet zoals het hoort. Wat dus gisteren niet het geval was, bij m'n vertrek. Alternatief genomen dus. De andere lijn, mits overstap op nog weer een andere, kon me wel tot het werk brengen. Alle wegen leiden immers naar Rome.
Ik besef natuurlijk wel, dat op een snelle manier een alternatief nemen, voor mij peanuts is, maar voor heel wat reizigers niet haalbaar. Niet iedereen is zodanig vertrouwd met het openbaar vervoer om de verschillende routes te kennen die de lijnen aandoen. De meeste mensen kennen enkel hun vertrouwde route en hun DeLijn-kennis gaat niet verder dan dàt.
Men gaat dan -zeker met koud of slecht weer- al snel over tot steen-en-been-klagen over de slechte organisatie bij het openbaar vervoer. Want, alles moet voorzien worden, niks wordt geaccepteerd ter verontschuldiging, want 't is altijd wel wat. Maar bon, daar ik regelmatig met dit soort commentaar wordt geconfronteerd, lig ik daar al lang niet meer wakker van. Op het werk, verneem ik dat de reden van het onheil, de werken zijn op de drukke verkeersas. Men heeft zich daar misrekent met graven. Een paal waar hoogspanningskabels aan gehecht zijn, werd te diep uitgegraven en verloor de nodige steun, waardoor die scheef zakte. De kabels kwamen dus mee naar beneden, of zo ongeveer en het tramverkeer was voor een uur uitgeteld.
Voor de mannen die de boel zo snel-en-wel mogelijk komen repareren, heb ik een enorm respect. Op zulke momenten kan ik me inbeelden dat de stressfactor toch ook meewerkt. Maar ze presteren het toch telkens weer, om zo snel mogelijk als kan, ervoor te zorgen dat trams weer mogen bollen om ons, mensen-die-hun-speeltje-niet-mag-afgenomen-worden (...) tevreden te stellen. Toch, gelukkig zijn er ook diegenen, die wanneer hen de reden van het ongemak duidelijk wordt, laten horen, dat zulke dingen nu eenmaal spijtig genoeg gebeuren, doch, het einde van de wereld niet zijn. Oef...
Vandaag... sneeuwt het!!! Jippie!!! 's Morgens valt het mee in het antwerpse. Er is duidelijk gestrooid, want de trams schuiven enorm. De chauffeurs rijden erg geconcentreerd om vooral aan de haltes geen aanrijdingen te doen. Ze jammeren, maar weten ook wel, dat er moest gestrooid worden. Het jammeren is een stress-afvoer, niet meer dan dat. Wat later, wanneer het vlokjes gaat sneeuwen, wil het voor de trams minder schuiven. Het is nu aan de buschauffeurs om zich in te spannen. Ze schuiven ferm, wanneer ze over de bus-trambaan rijden. Eén chauffeur spant zich zodanig in, dat ie met z'n tong tussen z'n lippen heel erg geconcentreerd (en dus ook redelijk gespannen) z'n weg aflegt. De man doet het goed hoor, rustig en veilig, maar z'n lichaamstaal is duidelijk een blok zenuwen. In het verkeer wordt van hot naar her geschoven. Een auto die de trambaan wilde kruisen, stopt nog tijdig, maar schuift. Net niet raakt hij het voertuig, waar wij op staan. Zo gaat het maar verder, meer en meer, naargelang de dag vordert, en de buien vorderen. Nochtans sneeuwt het niet zo erg, maar blijkbaar genoeg om ons verkeerssysteem (er rijden gewoonweg teveel auto's in de stad) in de war te gooien.
Wanneer ik stop met werken, wijzig ik m'n planning. Ipv nog één en ander af te lopen, met het openbaar vervoer, beslis ik om maar beter huiswaarts te keren, want ik voorzie nog wat verkeerselende, later op de dag. Ik moet niet te lang wachten, en heb meer geluk dan ik op het moment besef. Er stappen mensen op 'mijn lijn' die 40 minuten hebben gewacht, zo vertellen ze me (ze kennen me ondertussen door m'n job). Ik merk dat er drie trams van 'mijn lijn' achter mekaar rijden. Ik geloof deze mensen dus. 'Maar goed', troost ik, 'eindelijk zit je warm en droog.' Ik rep met geen woord over het op mekaar gepresst staan, door het vele volk dat hierdoor op 'mijn lijn' stond te wachten. De chauffeur rijdt langzaam, net iets té... Er staat iemand bij hem, hij is in gesprek. Het is natuurlijk op heel wat plaatsen best gevaarlijk. Zo merken we op een groot kruispunt, dat een vrachtwagen zowat alles blokkeert. Hij heeft zich in een oneffenheid vastgereden en hij raakt niet weg, met alle moeite die hij doet. De tram kan net voorbij, maar 't scheelt maar een haar.
Wat later merk ik dat 'we' nog een tram in het rijtje hebben bij gekregen op 'mijn lijn'. De stoet wordt langer. Aan een halte, begint de chauffeur een boodschap in te spreken. Ik heb direct door, dat hij een verkorte rit zal maken, dus ik wip stante pede van de tram om z'n achtermaat te vervoegen. Deze chauffeur ergert zich blauw aan de ander. Op deze manier lukt het gewoonweg niet op tijd te rijden, die kerel doet het om ons te pesten... 'Begrijpelijke reactie' denk ik bij mezelf. Weer even verder merk ik dat we werkelijk met zes, ja 6 voertuigen van 'mijn lijn' achter mekaar rijden. Dat wil zeggen dat er maar één voertuig in de andere richting is aan't rijden. Erg, erg, erg, vreselijk... vind ik dit voor al die wachtende mensen.
Eens aan de terugkeerlus gekomen, zijn de rails ondergesneeuwd. Automobilisten merken dus niet dat ze de auto op de rails parkeren, die de baan kruisen. De tram voor ons, kan dus niet terugdraaien. De trage chauffeur doet er 10 minuten over, om vast te stellen dat ie toch niet kan terugdraaien. We staan met z'n vijven, geduldig te wachten tot de man eindelijk zin krijgt om verder te rijden. Eén van de andere chauffeurs wordt het teveel. Hij is uitgestapt om z'n collega es effe de huid vol te schelden, vermoed ik. 'Niet moeien' denk ik, " 'k heb gedaan met werken."
'Mijn lijn' brengt me, eindelijk, in een stoet van zes voertuigen dicht bij huis, waar ik dolgelukkig afstap om de heerlijke warmte en winterse gezelligheid op te zoeken.
Bij de weinige buschauffeurs die we zagen tijdens onze dienst, valt het mee. De verwarming doet het zoals het hoort. De tramchauffeurs daarentegen, kampen meer met vooral koude voeten. Die oude trammekes hebben een aparte voetverwarming, die het wel es durft laten afweten. Wanneer de temperatuur dan plots een duik neemt, om middernacht was het toch -3°C, hartje A'pen, dan willen de tenen wel eens tintelen natuurlijk. Daar je steevast in diezelfde houding moet blijven zitten, jeweetwel, voetjes mooi op de pedalen of je gaat niet vooruit, hoef ik verder geen uitleg te geven hé. Meeleven met onze collega's is dus het minste dat we kunnen doen.
Bij het opstappen op een gekoppeld pcc-stel (tram dus), merk ik dat de voorste deur van de gekoppelde wagen, niet sluit. Woepsssss... de tram staat aan een halte voor het rode licht. Ik merk dat de chauffeur de banalisatie af (hij sluit de deuren) zet, ik weet dat ie dus wil gaan vertrekken. Dus, draai ik aan de noodknop, zodat ie lekker moet blijven staan en z'n oren gaan tuiten van het lawaai. 'k Weet dat z'n eerste reactie een binnensmondse vloek zal zijn, maar ik moet hem eerst verwittigen en ik geraak anders niet naar het eerste voertuig, waar hij -uiteraard- zit. Hij schrikt zich geen hoedje, maar een ferme sombrero, wanneer hij samen met mij de vaststelling doet van een stang die is afgebroken en de deur simpelweg niet kan gesloten worden. De twee rijtuigen zitten volgeladen. We vinden het dus niet erg evident om iedereen maar buiten te bonjoeren, nog ver van waar iedereen heen wil.
'k Stel voor, om zowiezo al een beetje verder te rijden, want hier, centrum stad, aan de halte die door vier tramlijnen wordt aan gedaan, moet zo snel mogelijk plaats gemaakt worden. Er staan op deze korte tijd al twee achter ons aan te schuiven. 'k Opteer dus, om wat verder te rijden tot voor de wissel, ondertussen een oproep naar dispatching te doen met eventueel de mogelijkheid om het plein nog op te draaien om het tweede voertuig af te koppelen. Afwachten wat men bij dispatching zegt.
Ik blijf bij de kapotte deur, ik zet me d'r schrap voor, en laat niemand op of omtrent deze deur. Ik merk, de chauffeur rijdt de wissel over. Tjiens, denk ik. Mensen in mijn buurt vragen of ze moeten afstappen. Waarop ik zeg, dat ze respijt hebben. Ze kunnen nog verder mee, minstens tot de volgende mogelijkheid, een heel stuk verder, waar de tram pas zou kunnen worden ontkoppeld. Tevreden glunderen ze, dat ze dan toch nog zonder oponthoud thuis gaan geraken. Ondertussen merk ik, dat de haltebelletjes op dit gekoppeld tuig, ook verstek geven. Dus, breng ik aan de volgende halte de chauffeur nog op de hoogte dat ie aan elke halte zowiezo moet stoppen, voor alle zekerheid. Weer op m'n plaats de wacht houdend, rijden we uiteindelijk mee tot aan de eindhalte, waar de tram niet kan ontkoppeld worden doordat de lus niet kan gebruikt worden wegens werken. Dus moet ik nog blijven staan tot we weer centrum stad zijn, om dan pas de boel in orde te brengen.
Het heeft z'n voordeel natuurlijk. De chauffeur moest afgelost worden en kan nu tijdig lunchen. De andere chauffeur wordt opgevangen door twee controleurs die ruimschoots de tijd hebben gekregen om klaar te staan aan het punt van opvang. Ik, heb de hele tijd voor die deur blijven toezicht houden. Ze sloot niet en het was een heus trekgat. Maar, 'k stel me de vraag, net als de chauffeur: Wie weet hoe lang hij zo al reed, zonder enig besef van het gevaar...
Eens het trammeke en de situatie uit handen gegeven, ga ik snel iets warm drinken om er naderhand weer vol energie in te vliegen.
Er staat enorm veel volk op het perron. Het merendeel van deze mensen wil mee met de tram waar ik me ook op bevind. Gelukkig is dit een gekoppeld pcc-stel, anders zouden we heel wat mensen moeten laten staan. Toch, het opstappen gaat moeizaam. Doorschuiven is niet direct wat de meesten in gedachten hebben, eens ze zich op het voertuig bevinden.
Het regent. Het is dus noodzaak, de boel een beetje sneller te laten verlopen. Want, wie wacht graag in zo'n plensbui...? Daarom maan ik aan, wat door te schuiven. Ik doe dat op een zo vriendelijk maar kordate manier mogelijk. Toch, wellicht, niet kordaat genoeg. 'k Ben wel niet van de kleinste, maar toch zijn vele mensen groter dan ik. Dus, zet ik me zo hoog mogelijk op m'n tenen en laat met luide stem nogmaals galmen dat doorschuiven geapprecieerd wordt. Langzaam maar zeker komt er beweging in de meute en worden openingen tussen 'het volk' kleiner, zodat de nog wachtenden -me dankbaar knikkend- opstappen.
Vooraan staat een dame, met roots in een aziatisch land. Haar Nederlands is onberispelijk prachtig Antwaarps dialect. Ze geeft me een tip: ik krijg een middeltje opgesomd, waardoor m'n stembanden genezing zullen krijgen, indien nodig. Iemand anders vraagt haar waarom ze deze tip geeft, ik klink toch luid. De vrouw antwoordt daarop dat ik wellicht na m'n dienst met keelpijn thuis kom, als ik regelmatig de mensen zo moet motiveren om door te schuiven, want... dat zal heus wel dikwijls nodig zijn. Ik dank haar beleefd voor het recept dat ik ondertussen alweer vergeten ben, maar lach haar vriendelijk toe. De andere persoon begrijpt en knikt me ook toe.
Verder gaan we ondertussen. Met stukjes en beetjes, stappen meer mensen af dan op en krijgen we meer plaats in het voertuig. Wanneer ik na een tijdje ook zal afstappen, gaat toevallig ook net de vriendelijke aziatische dame van de tram. Ze groet me nogmaals en zegt: Nog een fijne avond hé... Schat!!!
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Voor dit jaar, het laatste blogje...
Het is druk. De tram is zo goed als vol. Er wordt gedrumd om toch maar mee te kunnen. Ik sta vooraan, zo heb ik een redelijk overzicht en kan ik makkelijker mensen laten doorschuiven, indien daar nog de mogelijkheid toe is. Ik noem dit 'psychologisch duwen'. Als ik achteraan in het voertuig sta en ik wil de mensen naar achter laten doorschuiven noem ik dat 'psychologisch trekken'. Dàt werkt moeilijker, men reageert daar minder goed op. Dus, sta ik meestal vooraan. Nu dus ook.
De afgelopen dagen heeft het winterweer met pakje sneeuw voor heel wat verkeersellende gezorgd. Toch, mogen we beslist niet klagen, want de timing had niet beter gekund. Stel je voor dat het geen schoolvakantie zou zijn, of 'den bouw' niet zou stilliggen... Heel wat mensen nemen zowiezo deze periode vakantie, dus de gewoonlijke drukte bleef uit. Maar nee, klagen, klagen en nog eens klagen doen de mensen hé...
Gisteren...
Bij de weinige buschauffeurs die we zagen tijdens onze dienst, valt het mee. De verwarming doet het zoals het hoort. De tramchauffeurs daarentegen, kampen meer met vooral koude voeten. Die oude trammekes hebben een aparte voetverwarming, die het wel es durft laten afweten. Wanneer de temperatuur dan plots een duik neemt, om middernacht was het toch -3°C, hartje A'pen, dan willen de tenen wel eens tintelen natuurlijk. Daar je steevast in diezelfde houding moet blijven zitten, jeweetwel, voetjes mooi op de pedalen of je gaat niet vooruit, hoef ik verder geen uitleg te geven hé. Meeleven met onze collega's is dus het minste dat we kunnen doen.
