Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
26-06-2012
twee keren werk...
De laatste weken had ik nogal wat rond m'n hoofd. Het lukte me niet goed iets te schrijven daardoor. Maar nu, nu het verdict is gevallen, zal nog blijken of m'n blog -voor mij althans- een gezonde manier van ventileren biedt. Mezelf kennende, peins ik van wel. De tijd zal het uitmaken.
M'n gezondheid moet effe voorrang. Nou, da's altijd het belangrijkste, maar nu... eist deze volop de aandacht op. 'k Heb de uitslag van een resum testen en ik blijk de fiere bezitter van een cyste met slechte cellen. Kanker dus. Nog wat concreter... borstkanker.
Oké. Zo zij het. De ingreep vindt volgende week plaats, maar eerst moet ik nog een reeks vooronderzoeken ondergaan. En, nu ik dat allemaal weet, kan ik verder. Beter nog. Ik gà verder, met de wetenschap dat stilstand achteruitgang is. 'k Zal er hier misschien regelmatig over schrijven. Hangt ervan af, of ik er zin in heb. Ik zal alleszins nog wel met het openbaar vervoer rijden als passagier de komende maand. En zo zal ik beslist nog wel voldoende redenen hebben om hier annekdotes neer te zetten. Vanuit het standpunt van reiziger, zoals ik af en toe al deed.
Waarom ik dit nu schrijf? Om te beginnen... wil ik meehelpen aan het doorbreken van Het Grote Taboe. Kanker veroorzaakt dikwijls dood. Als je'r tijdig bij bent én geluk hebt, blijft het bij een ziekte die je overwint. Ik zal wellicht tot de laatste groep behoren. Eens, een belofte geschreven, kan ik er niet meer onderuit.
Het zal me nog meer doen stilstaan bij kleine onbelangrijke dingen, waar mensen toch graag een drama over maken. Vannacht kon ik niet slapen. Logisch natuurlijk. Het nieuws verwerkend. En plots, tussen dat geestelijk gerommel door, schoot me nog een annekdote te binnen. Het was vorige week, op lijn 19, waar ik na een lange tijd nog eens het hele traject moest meerijden.
Een vrouw met kinderwagen stapt op de bus. Het is de derde kinderwagen op het voertuig, maar ze kan haar kw niet tussen de twee andere zetten. Eén kw is leeg en staat niet mooi geschikt. Die is zomaar neergekwakt, bij wijze van spreken. Ik vraag dus luidop wie de eigenaar is. Geen antwoord. Ik herhaal nadrukkelijk m'n vraag. Enkele mensen wijzen een vrouw aan die bijna achteraan in de bus zit. En, inderdaad, ik merk ook een klein ukje naast haar op de zetel. Ik wend me dus persoonlijk naar haar. Boos roept ze dat die buggy niet toe kan, want het kleintje moet er in. Waarop ik: 'Nou, de buggy is toch leeg. Dan kan die ondertussen toch opgevouwd worden.' Kwaad roept ze: ' 'k Zal hem op mijn hoofd zetten zeker!!!' Ik vind dit echt wel lachwekkend en antwoord dus, dat ze dat gerust mag doen, als ze denkt dat dit een oplossing biedt.
't Is misschien niet echt mooi van me. Vooral niet omdat ze zo 'het' mikpunt in de bus is geworden en mensen het grapje blijken te kunnen waarderen. Zij niet. Ze sleurt het arme kind van de zetel en ploft haar bruusk in de buggy. Zet het rijtuig wat opzij, zodat -eindelijk- de andere vrouw ook uit de weg kan staan, en reizigers probleemloos kunnen afstappen. Na enkele tellen probeer ik stilletjes en diplomatisch de boel recht te trekken. Ik vertel haar, dat we samen gebruik maken van de bus en we het best dus samen proberen het aangenaam te houden voor iedereen, nietwaar. Ook dàt kan ze niet appreciëren...
Tja, dan heeft ze twee keer werk hé... zo leerde mijn moeder me vroeger altijd als ik boos was...
In het centrum van de stad wordt ter hoogte van een superbelangrijke halte aan het wegdek gewerkt. Het was dringend nodig. De grote gelede bussen zijn te zwaar. Of, beter geformuleerd, het wegdek is niet geschikt voor de vele bussen die er constant passeren. Het was één hobbelig gedoe. Regelmatig schoot het stuur haast uit de hand van de chauffeur, wanneer die er niet op was berekend. Tenslotte is de chauffeur ook nog dikwijls met een klant bezig wanneer hij vertrekt aan deze halte. Dat, heeft dan weer te maken met de overcapaciteit hier en de tijd dat hij verliest, wanneer het licht weer op rood springt. Groen, blijft het immers niet lang. Als je klaar staat om te vertrekken, kunnen er amper twee bussen door. Die tweede gaat dan door oranje... Deze halte is een continue komen en gaan van bussen.
Deze halte dus, is vandaag niet berijdbaar. Geen probleem, als je weet dat er ook nog de trambedding is, waarover maar twee lijnen rijden. Voor een dagje mogen de bussen via de tramhalte om hun reizigers van harte te zijn. Twee van m'n collega's mogen hun dagje hier doorbrengen om de mensen te verwijzen naar de trambedding, als ze de bus willen nemen.
Bijkomend probleempje is, dat die tramhalte wel groot is, maar zo'n grote capaciteit reizigers niet aankan. Plus, er kan op deze halte enkel één gelede bus staan, of één gelede tram. Dat wil dus zeggen, dat er lang, langer, erg lang moet worden aangeschoven. Het verkeerslicht hier is nog venijniger dan aan de bushalte. Hier kan, wanneer het "eindelijk' groen wordt, één voertuig doorrijden. Om nog meer chaos te vermijden, laat men de trams een ommetje maken zodat zij een andere halte kunnen nemen. Enfin, het komt er op neer dat m'n collega's zich niet in het minst vervelen vandaag. Wanneer ik later één van hen zie op weg naar huis, want hij heeft vroeger dan ik gedaan met werken, toont hij z'n hemd. Het was immers mooi weer vandaag. Hij deed z'n dienst gewoon in z'n wit hemd. Wel, dat is zo vuil als wat. Zo'n dag in het centrum van de stad verdient een ferme douche en wasbeurt. Ik, durf me niet afvragen hoeveel stof m'n collega heeft ingeademd. Gezond kan ik het niet noemen...
Wanneer ik op kantoor ben om te eten, komt een lieve bediende me roepen. 'Ben je alleen? Is er nog iemand anders?' Ik ben alleen. Ze vraagt hulp. Of ik bang ben van muizen... Het is sluitingstijd, ze gaat naar huis en moet de hele santenboetik afsluiten, maar er zit een muis en, en... en... Jaaaa, ik begrijp het wel. Ik vertel haar wijs, precies of ik heb alle dagen met muizen vandoen, dat het beestje wellicht een pak banger is van haar dan omgekeerd. 'Dat was er niet aan te zien, ze zat naar mij te staren.... echt, ze zat me te bekijken...' Overtuigt het meisje me van haar angst. Zelf ben ik helemaal geen tiepetje dat dieren aanraakt. Muizen en ander gedierte gun ik hun lieve leven, maar dat wil niet zeggen dat ik ze zal aanhalen. In mijn ogen zijn het onhygiënische dieren. Wegjagen wil ik, maar verder ook niks. Ik ga mee met onze jonge dame om haar gerust te stellen. Ik besef immers dat het diertje allang niet meer te vinden is. Ik zie een bezem en veeg wat voor ons uit, zodat het muisje alvast op de hoogte wordt gesteld van onze komst, moest het toch zo vrank en vrij zijn om dapper te blijven zitten.
Het lukt de jongedame om de boel af te sluiten. Adrenaline daalt weer naar het gewone peil. Ademhaling gaat weer regelmatiger en de glimlach verschijnt weer verontschuldigend op haar gezicht.
De lucht is helder blauw, al vroeg in de morgen. Vandaag belooft een drukke dag te worden, want, zondag, én veel mooier weer dan men eerder deze week voorspelde, hoewel ik gisteravond laat nog een wending van het oorspronkelijke weerbericht hoorde van Frank Deboosere. Niettegenstaande blijft de grote massa weg uit de stad, merken we tijdens de voormiddag op. De gebruikelijke drukte voor de Vogelmarkt is er natuurlijk wel. Mensen kopen kippen in dozen. Waarmee ik bedoel, ze kopen kippen en vervoeren ze in grote kartonnen dozen. Er wordt vandaag dus af en toe gekakeld op de bus. Ik heb gezelschap van twee collega's vandaag. Zo gaat alles heerlijk vlotjes. Het is een aangename manier van werken zo. Als je wat opmerkt, komt er zowiezo geen discussie, want het uniform is ook op de achtergrond aanwezig. Alles en iedereen is braaf, of doet z'n best het te zijn.
Grootouders met hun kleindochtertje van ongeveer 5jaar, zitten al een tijdje op de bus. Het meisje kijkt erg bedrukt. Ik hou haar in 't oog. 'k Krijg de indruk dat ze ofwel triest of boos is. Misschien wel allebei. Ik wandel langzaam naar het kleintje en groet haar opgewekt. 'k Vraag haar of ze het prettig vindt op de bus. Haar lieve gezichtje klaart wat op. Grootvader zegt dat ze zich verveelt. We praten een beetje. Ik pep haar wat op, wat ze makkelijk toelaat. Zalig toch. Tenslotte schudden we mekaars hand als goei vrienden. De oogjes tintelen weer zoals het hoort bij kindjes, zelfs bij de grootouders zie ik pretblinks stralen.
Regelmatig stapt wel iemand op de bus die me kent. Aan de manier waarop men me aanspreekt heb ik direct door dat deze mensen me kennen van ziens en ik ga mee met de flow. Want, toegegeven, ik herken lang niet iedereen die ik ooit al groette of zag op bus en tram. 's Zondags gebeurt het wel meer dat mensen met me meevoelen omdat ik op een rustdag moet werken. Telkens wijs ik hen er op dat bussen en trams zondags rijden, dus ook wij, net als de chauffeurs en controleurs, werken. Een redenatie die nogal mensen vergeten blijkbaar. Maar 't is lief die empathie.
Ook 'ons' kattenvroutje zie ik vandaag. 't Was een tijd geleden. Ze is geopereerd geweest, vandaar. Het oude dametje, is alweer op weg met kattenvoeding om diertjes in verschillende wijken te gaan voeden. Steevast met haar caddy. Ze ziet er eigenlijk niet zo goed uit. Misschien is ze nog niet helemaal gerecupereerd van de operatie. 'k Vraag het haar niet. Maar het doet me een enorm plezier, ook haar nog eens te mogen groeten vandaag. Zij steekt het ook niet onder stoelen of banken.
'k Heb er nog niet bij stil gestaan hoeveel mensen ik ondertussen heb leren kennen door deze job. Maar telkens weer is't aangenaam hen te kennen en te herkennen. Een warme groet te geven en te ontvangen. Gewoon, omdat we het openbaar vervoer samen delen.
We hebben net onze tijd afgewacht aan de voorlopige eindhalte. Zolang de Sinksenfoor duurt, kan de bus niet aan haar normale eindhalte komen. Ik zie mensen aan de halte staan en ga naar voor in de bus, zodat ik duidelijk zichtbaar ben bij het instappen.
Hij, is een alternatieve joe tatoe, als ik een korte maar duidelijke omschrijving mag geven. Niks mis mee bedoeld, gewoon een objectieve beschrijving. Zij, staat te rillen in een oversized t-shirt met korte mouwen. Het is niet bepaald warm buiten. Er vloeit gelijk een overwelmend compassiegevoel door m'n hartstreek. Haar t-shirt reikt tot aan haar lies, zo ongeveer. Ze is zeer blits opgemaakt. Ze doet me wat denken aan iemand die voor fee of elf speelt in één of ander theaterstuk.
Terwijl hij de deuren opent, zegt de chauffeur iets, dus draai ik even m'n hoofd naar hem. Ondertussen stappen ze in. Wanneer ik m'n hoofd terug draai, is de jonge vrouw al binnen. Ik zie haar achterkant en merk gewoon haar blote derrière. Niks meer, niks minder. 'k Zeg tegen de chauffeur: 'Oei, dat kind heeft gewoon niks aan. 'k Denk dat ik er toch maar es naartoe ga, want dat kan natuurlijk niet...' De chauffeur antwoordt: 'Dat kan toch geen kwaad...' (smile) 'Nou,' geef ik mee 'vorige week stapte een man met ontbloot bovenlijf op de bus. Die heb ik toch gevraagd om iets aan te trekken, wat hij trouwens ook braafkes deed.' De chauffeur vertelt me dat hij deze mensen tijdens de vorige rit heeft gezien in de buurt. Ze waren een fotoshoot aan 't nemen. Zij, heeft wél iets aan hoor. Je ziet het enkel niet. Ze draagt een string. Tiperend toch, dat een man zulke details al snel veel beter opmerkt. Ik geef grif toe, dat de vrouw best mag gezien worden, maw, ze heeft een poepke zoals gepubliceerd in bepaalde boekskes.
Oké, nu kan ik al één en ander plaatsen, maar begrijp toch niet waarom zij niks anders meebracht om naderhand aan te trekken. Tenzij... ze dat is kwijt gespeeld... gestolen, weggewaaid... weet ik veel... Enfin, ze zitten nu. Het is rustig, dus ik overweeg dat het op dit ogenblik best is, geen aandacht te trekken. In plaats daarvan zal ik alles goed in't oog houden. Als ze zit, valt het niet op natuurlijk. Omdat in deze buurt nogal wat mensen uit een andere cultuur gebruik maken van de bus, wil ik extra allert zijn. Maar het blijft rustig.
In het centrum van de stad, stappen ze uit. Zij negeert iedereen compleet. Ik, vind haar superdapper. Misschien heeft ze zich wel moed in gedronken ofzo... De ogen van de mannelijke passagiers puilen uit en ze kijken het koppel zo lang als mogelijk reikhalzend na.
Cultuurverschil of niet... begeerte is universeel.
Mensen kunnen veel verlangen, maar de natuur heeft de bovenhand. De ene wil warm weer, de andere geeft voorkeur aan een constante temperatuur van 20C° en nog een ander heeft niet liever dan drie maal in de week, regen. Het weer is hét onderwerp bij voorkeur om over te klagen. Hoewel wij in een landje wonen waar w' er ons erg makkelijk gewoonweg bij zouden neerleggen. Toch, is het op voorhand geweten, wanneer 'de mens' zich moeilijk zal gedragen. Als het wat te warm is, als 't wat te erg regent, als het wat te koud is. Alles met 'te' is reden genoeg om de controle te verliezen. Niettegenstaande is een paraplu al een goei remedie hé.
Het regent dus, jaaaa. Dikke druppels stromen neer in stralen en pletsen blaasjes in groeiende plassen. 'k Heb geen kap aan m'n uniformjas en ik neem geen paraplu mee omdat ik die wellicht toch ergens onderweg zou verliezen. Het werkt ook niet makkelijk, ik heb graag m'n handen vrij, want, regelmatig nodig... Daarom beslis ik m'n grijze muts op te zetten, hoewel het niet echt mutsenweer is. Zo blijft m'n haar toch min of meer droog, zodat ik geen verzopen kieken ga lijken. Maar dat een mens nat wordt als 't regent is nogal wiedes.
Het humeur van sommige mensen is ondermaats, maar het gaat nog, daar chauffeurs tot hiertoe werden gevrijwaard van scheldpartijen of andere tergende ongemakken des mensen. Er zit weinig volk op de bus. Er stappen twee mannen in, die duidelijk iets téveel binnen hebben van iets dat niet bevorderlijk is voor hun welzijn. Drank of een andere drug, wie zal het zeggen...? Ze zijn erg luidruchtig en beginnen te ruziën. Ik hou de boel goed in 't oog, want ik merk dat anderen geërgerd raken. Daar ik alleen ben, denk ik aan kleine dieren die zich moeten weren in hun keiharde wereldje. Zij spreiden vleugels of zetten stekels op, of krommen hun rug en zetten de pelsharen rechtop om groter te lijken. Dat doe ik ook. Niet dat ik op m'n tenen ga staan hoor. Zover gaat het niet. Maar ik zorg ervoor dat ik opgemerkt word... euhhhh... van op een veilige afstand. Het duurt niet lang of één van hen gaat naar de deur om af te stappen. We staan aan een halte voor rood licht. De chauffeur laat dus de deur open staan. De uitdager blijft van op het perron roepen naar de achterblijver. Die, laat het hier niet bij en stapt ook snel uit. Goed zo, denk ik bij mezelf.
Ondertussen stapt een moeder op met haar dochtertje. Het kind zoekt een plaats achter de chauffeur. Wij... zijn opgelucht dat de kibbelaars van de bus zijn, het is weer rustig zoals het hoort. Het meisje zingt een deuntje. Steeds weer hetzelfde melodietje. Het kinderstemmetje klinkt als een zilveren klokje, na de scène die we net hadden. Het meisje kijkt naar me, ik knipoog. Ze is niet verlegen en lacht. Hoewel ik verwacht dat ze wat verlegen zal stoppen met zingen, gebeurt het tegendeel. Ze zingt in haar kindertaaltje: Appie birdeej toe joe... De sfeer is volledig omgeslagen.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
De laatste weken had ik nogal wat rond m'n hoofd. Het lukte me niet goed iets te schrijven daardoor. Maar nu, nu het verdict is gevallen, zal nog blijken of m'n blog -voor mij althans- een gezonde manier van ventileren biedt. Mezelf kennende, peins ik van wel. De tijd zal het uitmaken.
In het centrum van de stad wordt ter hoogte van een superbelangrijke halte aan het wegdek gewerkt. Het was dringend nodig. De grote gelede bussen zijn te zwaar. Of, beter geformuleerd, het wegdek is niet geschikt voor de vele bussen die er constant passeren. Het was één hobbelig gedoe. Regelmatig schoot het stuur haast uit de hand van de chauffeur, wanneer die er niet op was berekend. Tenslotte is de chauffeur ook nog dikwijls met een klant bezig wanneer hij vertrekt aan deze halte. Dat, heeft dan weer te maken met de overcapaciteit hier en de tijd dat hij verliest, wanneer het licht weer op rood springt. Groen, blijft het immers niet lang. Als je klaar staat om te vertrekken, kunnen er amper twee bussen door. Die tweede gaat dan door oranje... Deze halte is een continue komen en gaan van bussen.
