De eerste zitplaats in de bus, haast naast de chauffeur is een plaats waar je fantastisch goed kan zien. Gegeerd dus. Is het omdat ik met de tram heb gereden en dus liever een goed zicht heb op de weg...? 'k Weet het niet, maar ook voor mij geldt dit. 'k Zal er nooit voor vechten, maar ik aarzel niet om daar plaats te nemen. Ook nu heb ik me daar neergeplant. Zowat een eretroon. Hoewel ik weet dat de chauffeur nog niet lang bij De Lijn is, ga ik me absoluut niet op hem focussen. Mijn leven is echt wel ruimer dan dat. Ik geniet van de rit en 't zonneke dat vandaag zin heeft om te schijnen.
Er stappen twee vrouwen en een man op. Hij heeft geen witte stok, maar ik merk dat de man geleid wordt door de jongste vrouw. Ze zetten zich op de zetel naast mij, vooraan. De andere vrouw vraagt aan de chauffeur hoe ze voor drie personen een ticket moet aanmaken. Met de hulp van de chauffeur lukt het haar. Ze blijft naast mijn zitplaats staan. Ik kan het niet laten, want heb ondertussen wel door, dat ze geen regelmatige gebruikers zijn en niet afkomstig uit het antwerpse. Ik vraag of meneer slechtziend of blind is. Na bevestiging, vraag ik of ze weten dat de man én begeleider gratis kunnen meerijden. De nodige informatie wordt gegeven. Dit is de aanzet tot een gesprek voor de rest van de rit. Een zeer aangenaam gesprek uiteraard. Ik kom heel wat te weten, wat ik altijd wel fijn vind. Sommige mensen zijn interessante tot zelfs aangename wezens. Soms kan zo'n verhaal leerzaam zijn. Lessen des levens, noem ik dat.
De man komt uit het verre oosten en heeft net een snelcursus Nederlands aan de unief achter de rug. Hij doet het al goed, na nog maar enkele maanden in het land. Eind deze week gaat hij huwen met z'n begeleidster. Ze kennen mekaar al jaren. Het hele verhaal wordt met fierheid verteld. Ze komen uit West-Vlaanderen. Het leukste aan de historie is, dat de bruid haar vader 'Lot mie mor lope langs de strate' van Willem Vermandere zal brengen. De bruidegom, zal ook een strofe in het westvlaams zingen. Ik vind het prachtig gewoon en op m'n eigenste enthousiaste manier laat ik dat ook weten natuurlijk. De blinde, oosterse jonge man, bruidegom in spe, lacht wat verlegen. Tegelijk straalt hij voldoende vertrouwen uit, waardoor ik weet dat hij het goed zal doen. Wie weet vind ik volgende week hiervan een filmke terug op youtube... 't Zou leuk zijn.
Ik maak hen nog wegwijs over hun te volgen traject, want ze kennen de buurt niet. Dan stappen ze uit na nog maar eens warme wensen voor een fijn huwelijk en toekomst te moeten aanhoren. En dan stel ik vast, wanneer ik hen nog eventjes nawuif, dat men het me maar weer geflikt heeft. Ik... blijf achter, rijdend naar mijn doel, alleen met de chauffeur in de bus, én met een tof gevoel.
30-05-2013 om 12:50
geschreven door xxxamxxx 
|
