Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-03-2013
Lost but not least...
'Jamaar', vertelt ze: 'er stond echt wel veel volk aan het wachthokje. Ik kon er gewoon niet bij. Dus ik zette me enkele meters verder. De zon scheen toch hé, dus dat viel wel mee. Een groot deel van de mensen stapte op bus 21. En dan kwam bus 30, daar stapten ook nogal wat mensen op. Toen was ik moe en heb me op de bank in het wachthokje gezet, want daar was ondertussen plaats vrij gekomen. 'k Heb nog stiekem moeten lachen, want er was een meisje naast me komen zitten. Die had haar tas naast zich op de bank gezet en was met haar gsm in de weer. Toen kwam er nog een mevrouw, en die vrouw vroeg of ze naast me kon komen zitten. Aan m'n andere zijde. Natuurlijk mocht dat, waarom niet ? Ik schoof dus wat dichter naar dat meisje, zodat die mevrouw voldoende zitruimte zou hebben. Ze was nogal zwaar, zie je. Dat meisje moest dus ook nog wat opschuiven en schoof haar tas van de bank. Die kletterde pardoes op de grond. Niks kapot hoor, gelukkig maar. Toch wel best grappig, vond ik dat. Na een hele tijd wachten, dacht ik dat er toch wat mis moest zijn. Bus 32 rijdt frequent, dus normaal gezien is dat maar een tiental minuten wachten. Dit duurde veel langer. Maar oké, er kan altijd wat gebeurd zijn, dus wachtte ik nog maar wat. Ondertussen kwam de derde bus 21 er al aan. Toen die weg was, besloot ik om toch es te kijken of er geen vermelding of iets in dien aard in het bushokje hing. En, wat zag ik? iiieeeeeeeehhhhhhh er hing een papier aangaande lijn 32. De bus komt hier nu niet vanwege wegenwerken. Natuurlijk zag ik dat papier niet toen ik hier aan kwam. Al die mensen stonden er voor. Dedoeme toch hé. Ik probeerde dus het papier goed te lezen, maar het hing wat hoog en met m'n bril met progressieve glazen is het moeilijk lezen hoor, op die manier. Al die kleine letterkes. En ik moest m'n hoofd helemaal omhoog houden. Echt om er een stijve nek van te krijgen. Er stonden straatnamen, die ik niet ken, waar ik de bus wel kon nemen. Maar tja, daar schoot ik niet mee op hé en er was ook een planneke, maar dat was zo klein afgebeeld dat ik daar geen oriëntatiepunt op kon vinden Enfin, 'k zat in de rats. Ik las ook iets over de Draakplaats, maar toen kon ik helemaal niet meer volgen, want waarom zou bus 32 nou langs de Draakplaats gaan rijden? Enfin, ik besloot dan maar tot ginder te wandelen. Zoals ik eerder al zei: de zon scheen toch hé. Toen ik aan de Draakplaats kwam, zag ik niks hangen in verband met lijn 32, wat ik eigenlijk al wel had verwacht. Ik kreeg het wel stilaan op mijn zenuwen, hoewel ik me had voorgenomen me niet aan tijd bloot te geven. Maar ja, soms laat een mens zich toch vangen door onvoorziene omstandigheden. Allez ja ikke toch. Maar goed dat ik net die wandeling had gemaakt, zo had ik al een beetje afgereageerd, anders zou ik mijn kas opgefret hebben. Toen, zag ik bus 20 komen aangereden. Richting Roosveltplaats. Natuurlijk moest ik daar helemaal niet zijn, maar toch kwam die ingeving. En als die komt, laat ik me meestal ook vangen. 'k Ben ook maar een mens hé. Enfin, ik ben dan maar met bus 20 meegereden naar de Roosveltplaats. Toen ik daar kwam, dacht ik dat 't nou wel makkelijk zou gaan hé. 'k Dacht, ik neem gewoon bus 32, hier aan de eindhalte op de Roosveltplaats. Maar, toen ik aan de eindhalte van bus 32 kwam, merkte ik -gelukkig al snel, een mens leert bij- dat de haltepaal weg was. Woepssssss. Niet normaal. Wat nu? Beetje rondgekeken, of ik iets zag dat me verder zou kunnen helpen. Na een tijdje ontwaarde ik een verlebberd papierken aan één of ander nutteloos paaltje, dichtbij de fietsenstalling. Gelukkig was dit, ondanks de regen van afgelopen dagen, nog een beetje leesbaar. Er stond op dat bus 32 nu kan genomen worden aan perron euhhhhh iets in de vijftig. 'k Ben 't kwijt. Enfin, ikke dus op zoek naar perron 'iets in de vijftig'. Al die peronnekes geteld, ik bedoel, gelezen wat er op die plakkaatjes stond hé. 'k Heb heus geen vijftig perronnekes gaan tellen se. Zo onnozel ben ik nu ook weer niet. Ik, ben niet van gisteren se! Allez ja, toen vond ik dat perron toch, maar er was geen bus. Dat, zou te mooi geweest zijn. Nog een tiental minten wachten geblazen. Dan kwam de bus er aan, maar voor die vertrok waren we nòg bijna tien minuten verder. Er kwam nog een mevrouw aangelopen, en die vroeg tijdens het opstappen hoe lang het zou duren alvorens de bus zou vertrekken. De chauffeur, ach, die viel wel mee se, antwoordde haar, dat ie al lang weg had moeten zijn. Ik dacht, nou, ik ook Ik had eigenlijk al tien keer op plaats van bestemming geweest, denk ik, tegen de tijd dat ik eindelijk dààr kwam.'
En dan, is het stil. Ze heeft er lang over gedaan. Maar, ze is blij, dat ze'r uiteindelijk is. En 't valt allemaal nog wel mee want de zon schijnt nog steeds.
Laat me nu merken dat men tegenwoordig armbanden verkoopt met stadsmetroplan. Voor zover ik weet, koop je zo niet in de winkel, maar via een website voor designonderwerpen. Echt wel leuk bedacht! Sommigen zijn met kleur geprint in een metalen armband, sommigen kleurloos. Er bestaan er van de metro van NY, Londen, Parijs, Berlijn. Ons pre-metro'tje is wellicht wat te min om vergeleken te worden met wereldsteden. Het idee is anders prachtig, toch... Je plannetje altijd bij de hand, of beter, aan de hand. Voor hen die niet digitaal willen gaan...
Ze zitten net voor ons op de tram. Allez vooruit... omdat het vandaag nog een extra winterweerdagje is, met sneeuw, ijs en bijhorende ongemakken, zal ik de puntjes op de 'i' zetten en ze IN de tram laten zitten ipv er op. Flauw grapje eigenlijk, maar 'k heb ondervonden dat Nederlanders daar soms een punt van maken. Wij gebruiken volgens hen onze voorzetsels verkeerd. Hoe, in godsnaam, komen ze daar toch bij hé...?
Ze, dat is een toeristenkoppeltje uit Duitsland, vermoed ik, daar ze Duits spreken. Jonge mensen. Met rugzak en valiesje met wielekens. Grappig altijd, die rijdende valiezen. Maar daar zal ik het dan wel eens een ander keertje over hebben. Er gaat te veel afgeweken (of is het uitgeweken...? ) worden anders. Rustige tiepetjes. Vooral... verliefde tiepetjes. Zij schuift zo dicht als mogelijk tegen hem aan. Hoewel ik zou vermoeden dat hij haar warmte zou moeten opzoeken, want hij heeft weliswaar een prachtig maar veel te dun vestje aan voor dit weer. Hij moet toch wel kou hebben. Maar nee, zij is het dus die hem fysiek opzoekt. Haar mond zoekt de zijne. Hij kust haar gretig. Het geluid beschrijf ik niet. Voor ons alleszins duidelijk hoorbaar omdat we'r dichtbij zitten hé. Dicht-bij-ons-bed-show. Ze is tevreden met z'n antwoord. Hij, wil meer, waarmee ik bedoel, meer kussen. Niet dat ie verder wil gaan dan is veroorloofd buiten de privacy. Kussen telt men niet, dus hou ik me daarmee niet bezig. Trouwens, 'k zou al snel de tel kwijt geraken. Maar gedorie 't is mooie reclame voor liefde, zeg ik tegen mijn wederhelft. Hij. Mijn wederhelft dus, is het zoals heel dikwijls met me eens. Woorden gebruikt hij niet om me gelijk te geven. Hij zet z'n mond in een lieflijk tuitje en buigt zich naar me toe. Tja, zoiets laat een mens toch niet ongemoeid. 't Zou nogal schoon zijn... Het werkt dus blijkbaar wel aanstekelijk. We maken dus ook liefdesreclame op den tram.
Ondertussen denk ik: Goh... 't zou best leuk zijn, moesten alle koppels dat nu doen. Flashmob. Zo ver is't niet gekomen. Maar ik blijf hopen...
Sfeeravond. De laatste in het huidige provinciehuis. Spijtig wel. Ook al is het gebouw aan zeer dringende herstelling nodig, het heeft iets. Het wordt veel dwingender dan renovatie. Het wordt afbraak. Er komt een ander. Ondertussen denk ik wel, ook het nieuwe gebouw mooi te zullen vinden, na het bekijken van de maquette. Over geld zal ik maar zwijgen. Twee keer ben ik er binnen geweest. Twee keer was ik getoucheerd. Niet dat ik veel zag, maar wat ik zag, was zeker de moeite. Dus vanavond moeten we er beslist heen. Daarvoor nemen we twee trams. Een overstap die vlotjes verloopt bij valavond. De trams zitten afgeladen vol. Een beetje mierennestgevoel neemt meester van me, maar ik bemachtig al snel een zitplaats en ik laat de sardienendrukte aan de wet-van-het-O-V over.
Bij onze overstap in het terugkomen, hebben we veel chanse. We moeten amper wachten. De tram die komt aangereden is zo goed als leeg. We nemen plaats achter een koppel van middelbare leeftijd. Achteraan in de tram, het gedeelte dat men wel eens 'het salon' noemt, heerst er een gezellige drukte. Afrikaanse mensen, groot, klein, ouders en kinderen houden de sfeer er in. We verstaan niks van de taal die wordt gehanteerd, maar we zijn precies op één of andere markt op vakantie. Mij stoort het alleszins helemaal niet, integendeel, ik hou daar wel van. Ik merk dat enkele stoelen voor ons, een jongeman zit met een pitbull, naast zich op de bank. Jakkesssss, denk ik. Viesss!!! Ik hou het bij denken. Ook tegen m'n man zeg ik hierover niks. Steeds denk ik in zo'n situatie: 'ik ben NIET aan het werk.' Het is nu ook weer niet zo storend dat hierdoor amok moet worden gemaakt. Niet in uniform zijnde, wordt het regelmatig niet geaccepteerd als men opmerkingen maakt, vandaar. Gedachten worden makkelijk verzet na zo'n leuk bezoekje aan het provinciehuis met z'n kunstschatten, mooi uitgestald voor het publiek.
Mevrouw die voor ons zit, heeft de hond ook zien zitten en klaagt wél, bij haar echtgenoot. Die wil absoluut niet verwikkeld raken in wat voor -gemeen zich kan voordoen met 'die jonge gasten van tegenwoordig'. 'k Kan het wel begrijpen hoor. Je hoort en leest ook zoveel hé. Nee dus, hij sist z'n vrouw toe, dat ze zich koest moet houden. Hoewel deze term eerder voor de hond bedoeld zou moeten zijn... Zij, laat zich niet zomaar opzij zetten en uit hoe langer hoe luider haar afkeer voor de houding van de jongeman. Volgens mij, hoort die kerel maar al te goed het gesprek achter zich, maar stoort zich niet. Na lang over en weer geharrewar van het koppel, wringt mevrouw zich zo lenig mogelijk over meneer z'n knie naar de jonge kerel toe. Wellicht zo vriendelijk als voor haar mogelijk is, maar wat toch niet erg als tactvol kan beschouwd worden naar mijns inziens, maakt ze de kerel duidelijk hoe de zaken staan over honden en zitplaatsen in de tram. Ze heeft gelijk. Volkomen. De manier waarop kon wel beter. De kerel gaat dus in de tegenaanval en liegt dat het een deugd is. De controleur heeft eerder gezegd dat honden wél op die stoelen mogen, laat hij droogweg weten. Blablabla... Verdikkemerd, het jeukt me toch wel hoor. Met veel moeite bijt ik een punt van m'n tong. Het zou maar al te makkelijk een wij-jullie-spelletje worden. Mevrouw gaat hulp halen bij de chauffeur. Haar man gebaart dat ze 't moet laten, maar onderneemt verder niks. De chauffeur komt naar achter. Rustig. Afwachtend en benieuwd. De hondenkerel neemt de hond van de stoel voor de chauffeur iets heeft kunnen opmerken. Hij herhaalt z'n controleurleugentje. De chauffeur vraagt vriendelijk aan de kerel om de hond toch maar op de grond te laten, daar er voldoende plaats voorzien is. Mevrouw neemt tevreden weer plaats naast haar zwijgende echtgenoot. Ze blijft er nog over doorgaan om toch maar de verdiende medaille voor haar overwinning dubbel en dik onder zijn neus te wrijven. Dankzij de chauffeur is dit rustig verlopen. Zijn houding was beslissend voor het verloop. Knap gedaan makker!
Wanneer we later uitstappen is mevrouw nog steeds haar gelijk aan't herhalen. Bis. Bis. Bis. En ik denk: 'Ook al heeft ze gelijk. Toch, ocharme, voor meneer...'
Er zijn wegenwerken aan de gang. De bus wordt omgeleid. Aan deze voorlopige halte is het goed uitkijken alvorens op te stappen, want er loopt een redelijk druk bereden fietspad over de halte. Dat wil zeggen, men staat op het fietspad te wachten, daar er geen voetpad is. Fietsers rijden voorzichtig, daar niet van, maar als mensen de bus zien komen, letten ze niet meer op de fietsers. Dikwijls meen ik gemompel te ontwaren bij voorbij manouevrerende niet gemotoriseerde tweewielergebruikers. Toch wel een beetje terecht, denk ik.
Later op de dag neem ik de bus terug. Een drukke baan. M'n zus, waarmee ik op stap ben geweest, neemt de bus aan de overkant. Ik miste mijn bus net. Zij, toevallig ook. We hebben er pret om en lachen mekaar toe, over voorbij rijdende auto's en vrachtwagens. We zwaaien en lachen en maken allerhande onduidelijke gebaren. Enkel diegene die het gebaar maakt, kent de boodschap. De ander probeert te raden. Uiteindelijk neem ik op een puberale manier m'n gsm en stuur haar het smsje:'Wie zal eerst haar bus hebben? Wie wint?' Terwijl zij leest, zie ik m'n bus aankomen in de verte. Ze merkt het niet direct, want wil me antwoorden natuurlijk. Ik probeer haar aandacht te trekken, wat uiteindelijk lukt. 'k Doe teken en sta ondertussen victorie te kraaien in stilte maar met veel beweging. Ik dans en maak pret. Wat die pret betreft, zusje doet lekker mee. Er staat nog een dame dicht bij me in het bushokje. Ze merkt onze pleziertjes op. Eerst had ze niet door dat ik contact maakte met iemand aan de overkant en ze vond het maar een raar gedoe. Ik vertel haar dat m'n zus daar staat en dat het toch zo leuk is om over kleine dingen pret te maken. Mevrouw beaamt. Ze zegt: 'Het is niet enkel jullie pret, het is ondertussen ook de mijne, want ik geniet daar ook wel van.' En dan denk ik, wat heeft goed gevoel op zich toch een kracht hé...
Op de bus, zoek ik m'n plaatske en geniet van de rit. Een jonge man met vermoedelijk Marokkaanse roots stapt de bus op met twee grote dozen speelgoed. Er staat een foto van een koersbaan op. Het kind waarvoor dit bedoeld is, zal heus tevreden zijn, vermoed ik. Of, 't is misschien wel voor zichzelve, wieweet. Ook volwassenen spelen nog graag met auto'tjes, waarom een jongeman als hij dan niet... Hij heeft wat problemen om de dozen uit de weg te krijgen. Gelukkig is het niet te druk op de bus. Niet veel verder, stapt een vrouw op met kind en... poes in box. Poezen hebben iets. Nogal wat mensen smelten bij het zien van huisdieren. Er wordt dus opgemerkt, maar niemand zegt iets. Hier en daar zie ik een vertederde blik, vergezeld met een glimlach. De vrouw zet zich in het midden van de bus. Ze blijft staan. Wellicht heeft ze meer ruimte, daar in het midden. De poes miauwt. De vrouw antwoordt: 'Ja manneke, ik weet het.' Ze heeft duidelijk medelijden met poes. De poes herhaalt haar boodschap en zo ook de vrouw. Uiteindelijk blijft het doorgaan. De aandacht van zowat iedereen gaat naar het stel. Het kind staat er braafjes bij, verroert zich niet. Het meisje helpt de vrouw met het dragen van zakjes. Het duurt niet lang of menig passagier geeft vermurwt commentaar op de miauwende poes. 'Is ze ziek?' 'Ocharme toch, het beestje.' 'O, 't is toch zo'n lief poezeke.' 'Wat heeft ze dan?' Ziezo. Zo is het makkelijk ijs te breken op een plaats waar vreemden samen komen. De sfeer in de bus, wordt heel wat huiselijker dan enkele minuten voorheen. De vrouw stapt even later uit. Met kind en poes. En, in de bus wordt het weer (muis)stil.
In principe kan ik zonder ver te stappen, naar plaats van afspraak. In dat geval neem ik de tram en twee haltes verder, stap ik over op de bus. Daar een beetje wandelen heus niet dodelijk is, integendeel, ga ik te voet naar de bushalte. Ruimschoots op tijd vertrek ik. Zo kan ik rustig de brug over de snelweg overwandelen. Wanneer ik me boven de snelweg bevind, kijk ik naar de auto's die en masse naar me toe komen gereden. Ze scheren onder me door. Telkens weer, bezorgt dat me een vreemd gevoel. Vroeger kende ik geen hoogtevrees. Integendeel. Ik zocht wel eens graag een kickje. Niet overdreven, zoals benjispringen, maar een diepte kon me niet deren. Nu, ben ik wat ouder, maar vooral wat wijzer geworden. 'k Ga ervan uit dat ik daarom nu een vreselijk gevoel krijg als ik in een diepte kijk. Niks erg hoor. Da's normaal. Wanneer ik nu dus aan de reling op de brug boven de snelweg kijk naar die toesnellende gemotoriseerde massa vierwielers, begint m'n bloed te jagen, m'n ogen draaien, m'n oren tintelen en m'n hasses kunnen nog net registreren dat ik niet zal overreden worden. Onmogelijk. Een raar, maar tegelijkertijd een tof gevoel. Dit kickje drijft me verder naar de bushalte, waar ik goedgeluimd (niet moeten wachten, draagt ook bij tot een prima dagbegin) de bus die net komt aanrijden opstap.
Natuurlijk groet ik de chauffeur als ik hem voorbijga. Redelijk kleurrijk gekleed als ik ben, weet ik, dat enkel de collega's die me beter kennen, hèrkennen. Het is maar normaal dat wanneer je gewend bent iemand in uniform te zien en die dan onverwacht in burger ziet, niet direct herkent. Ik verwacht daarom helemaal geen tekenen van herkenning. Toch merk ik maar al te dikwijls dat het kleine, simpele groetje, de aandacht trekt van de betrokken collega. Meestal krijg ik dan een vriendelijke groet terug. Ik neem plaats achteraan. Het is rustig vandaag. Ik weet dus dat ik knap op tijd op plaats van aankomst zal zijn. Gevaarlijk toch, ooit iets in dien aard, nog maar te durven overwegen, voor de aankomst... Een beetje verder, rijden we een smalle eenrichtingsstraat in. Nu ja, smal. 't Is te zeggen, auto's staan aan weerszijden geparkeerd en de bus kan er net mooi tussen balanceren. Geen probleem voor een beetje buschauffeur. Tot, op het punt gekomen, dat er een ladderwagen van de brandweer z'n ding is aan't doen. Politie is ook aanwezig. Blijkbaar zijn stukken bezetting van een gevel los gekomen en vormen een gevaar voor eventuele voetgangers. Die moeten dus worden verwijderd. Ook daarvoor komt de brandweer in actie. Onze chauffeur stapt rustig uit en gaat informeren bij de ordediensten. Hij komt terug en laat weten dat we een klein kwartierke vertraging zullen oplopen. Meer kan de man ook niet doen. Hij verwittigt dispatching. Ik zit goed. Blijf zitten. Enkele passagiers stappen uit. Niemand maakt problemen, ook al zijn mensen op weg naar 't werk. Een man gaat naar de chauffeur. Hij vraagt of hij effe naar buiten kan om een sigaretje te roken. Geen probleem natuurlijk. Ik overweeg. Als bij toeval heb ik m'n fotoapparaatje bij. Zou ik...? 't Is dat het zo opvalt, als je vooraan in de bus foto's gaat nemen. Da's niet m'n bedoeling. Maar 'k zou 't wel leuk vinden. De kriebels winnen. Ik wandel naar voren, zeg tegen de chauffeur, dat dit wel eens een leuke foto zou kunnen worden voor een blogje en doe m'n ding. De sympathieke man vindt het precies ook wel leuk. We raken aan de praat. Plots herkent hij me. Hé, jij bent Annemie... *smile* klapje, praatje, babbel... sneller dan we denken raakt het probleem opgelost. Een controleur komt nog ter plaatse om te constateren dat we bijna kunnen verder rijden.
Inderdaad, een klein kwartiertje later -zoals beloofd- kunnen we verder rijden. De sigarettenman mag er weer op en weg zijn we. Ik, laat m'n collega z'n job doen zonder storen, neem weer plaats op m'n makkelijke stoel en constateer bij aankomst, dat ik net zoals gisteren, nog net op tijd kom. Oef...
Er is nog een plaatske vrij op het bankje. Ik zet me naast een jong manneke die veel te laat op school zal arriveren. Het kriebelt enorm om hem daarover aan te spreken. Niet vermanend uiteraard, ik ben noch leerkracht noch betrokken ouder. Hij is ijverig in de weer met z'n i-phone. Z'n eigen wereld slokt hem helemaal op. Ik zeg dus beter maar niks. Niet één keer kijkt ie naar het uur. Laat komen is altijd té, zal hij denken. Of het nu 10 minuten zijn of een uur, te laat is hij toch. De bus komt er niet door. Het wordt druk aan de halte. Een vrouw met baby, gedragen op de buik, komt aan de andere kant naast me zitten. Door het kleintje raken we snel in gesprek. Ze is duidelijk gestreeld met m'n bewondering voor het kindje. Een Marokkaans ogende dame neemt ook deel in het gesprek. Er worden opvoedkundige wijsheden verkondigd en vergeleken. Busje komt laat... merken we samen op, maar treuren doen we niet. We blijven in een leuk gesprek gewikkeld met z'n drietjes. Eindelijk is er een bus. Alleen ik kan er bij. Ze is helemaal volzet, hoewel het in eerste instantie niet opvalt, daar er erg veel jonge kinderen de bus bezetten. Een schooltrip, jeujjjj! Genoodzaakt voorin te blijven staan, vraag ik aan de chauffeur of ie enig idee heeft waar z'n voormaat zich ergens bevindt. Droogjes laat ie me weten dat die achter hem rijdt. Het verkeer is erg druk geweest. Aanschuiven blablabla, tijd verloren blablabla. Kan er niks aan doen blablabla. Zo gaat dat hé. Dat zal zich seffens wel oplossen. Zoniet, zal dispatching de brave laatrijder wel weer op z'n plaats manoeuvreren. Ofzo... 'k Ben opgelucht te weten dat de mensen die achterbleven dan niet lang hoeven te wachten op hun vervoer.
Ik hoor een juf twee meisjes naar voor in de bus sturen. Streng. De onzekere meisjes moeten zich helemaal vooraan wringen langs volwassenen. Da's niet evident voor zomaar ieder kind van maximum 8 jaar. Ze durven niet vragen of ze langs mogen. Ik kan het niet laten, val in m'n De Lijn-rol. Ik merk de toch wat bange kinderen op, terwijl hun juf hen streng vermaant, voort te maken. Eerst dacht ik dat ze straf kregen ofzo. Maar nee, ze voelen zich niet goed. Eentje is echt wel bleek. Ik vraag aan de juf wat de bedoeling is en krijg als antwoord dat ze vooraan aan het raam moeten gaan staan want ze moeten overgeven. De vraagtekens schieten me als pijlen uit het hoofd, net zoals in een strip. Huhhhh??? M'n diplomatische conclusie: Euhhhh... juf, hebben ze een plastiek zakje dan? Waarop de juf een zakje doorgeeft, zodat ik het aan de kindjes kan geven. Ik bedank en laat weten, dat vooraan braken even nefast is als in't midden van de bus. Ik ben namelijk solidair met de chauffeur. Die man glimlacht en bedankt. Gelukkig komt het niet zo ver. Ze kregen op deze plaats natuurlijk wel wat meer lucht, dan tussen al die grote mensen. En de meisjes hebben verder genoten van de rit.
Ik heb ook geluk. 'k Haal nog net op tijd m'n afspraak.
Een tramhalte op de Gitschotellei tijdens de voorbereidingswerken, het rooien van de bomen. Toch wel pijnlijk. Men gaat het veiliger maken. De boel wordt herlegd. Er zouden nieuwe bomen komen. Trouwens, de bomen zouden ziek geweest zijn, werd er ons, brave burgers meegedeeld.
Ik ging langs om werken als deze, die niet dikwijls in je omgeving worden uitgevoerd, te gaan bekijken. Niet bewonderen, want, houthakkers bestaan niet meer. Het duurt nog geen drie minuten om een boom met wat omvang te vellen. Electrische zaag. Den baas zal blij zijn dat het vooruit gaat. Werken op zondag, dubbel betaald en verder economisch euhhhh... gelul (?)... Maar toegegeven, het fietspad was verre van veilig. Veel te dicht bij de tramsporen. Heb ik altijd gevonden als ik daar al eens doorgleed, toen ik nog met de tram reed. Ik durfde daar niet snel rijden omdat je aan de ene kant dikwijls veel te dicht geparkeerde auto's had en aan de andere kant fietsers die je zou raken als ze een klein beetje zouden uitwijken. Wat deze werken al niet voor mijmeringen boven brengen. Nostalgie...? Er zijn in elk geval nog wel wat ramptoeristen komen opdagen. Het grijze, kille weer trotserend, foto's nemend, bewonderend of een beetje verslagen vanwege de trieste bomenblik. Niemand zegt iets. Ze, we, laten 'het' over aan de stilte.
'Beste reizigers', klinkt het door het voertuig. '...door werkzaamheden zal morgen geen tram rijden door de bubbelebubstraat. Lijn zus en zo zullen rijden tot aan het station. Een pendelbus zal de reizigers die tot aan de eindhalte willen, verder brengen. Gelieve te verontschuldigen voor dit ongemak...' De audiokwaliteit laat lichtjes te wensen over, maar ja, we zitten dan ook in een voertuig dat tussen de 50 en 60 jaar oud is. Er zit wat slijtage op, neem ik aan. Het was verstaanbaar volgens mij, maar ik ken het jargon en ben op de hoogte van de werkzaamheden. Daarover kreeg ik al enkele flyers in de brievenbus.
Een mevrouw zit meewarig een duidelijke 'nee' te schudden met het hoofd. Ze kijkt zeer ernstig. Ik vraag me af, of ze niet akkoord gaat. Ze zegt niks, laat verder niks blijken. Zij, denkt er het hare van, of, ze zit met andere zware muizenissen in het hoofd, die hiermee niks vandoen hebben, en begon het neeknikken toevallig wanneer de boodschap door de tram weergalmde.
Achter me, zit een moeder met zoon. Een gezond nieuwsgierig jongetje van schatweg 10 jaar. Hij stelde al verschillende vragen aan z'n moeder over wat hij zag tijdens het traject. Moeder antwoordt telkens zeer duidelijk en geduldig, zoals het een ouder betaamt. De jongen is ofwel tevreden ofwel wil ie zich meer verdiepen in bepaalde antwoorden. Hij heeft de boodschap niet begrepen. Dat, kan je'm niet kwalijk nemen. Hij is nog geen volleerd tramreiziger, da's duidelijk, en hij weet ook niets over de werken die enkele maanden zullen duren. Morgen worden bomen gerooid, net naast de tramsporen. Vandaar dat de voertuigen niet verder kunnen rijden. Mama legt het allemaal klaar en duidelijk uit aan de jonge nieuwsgierigaard.
Door werken verder op het traject, kan ook vandaag de tram niet verder en moet de chauffeur wat uitleg verschaffen aan mensen die nog niet op hun bestemming zijn aangekomen. Ik ken deze collega goed, hij is een zeer rustige, aangename persoon. Nog nooit zag ik hem zenuwachtig of boos. Hij straalt vriendelijkheid uit en laat het duidelijk niet aan z'n hart komen, wanneer nog enkele mensen extra uitleg komen vragen over hoe ze op hun bestemming kunnen geraken, wanneer het hen allemaal niet duidelijk genoeg is. Hij is echt geknipt voor z'n job. Voor het uitstappen snel ik naar hem toe om hem nog een fijne dag toe te wensen, z'n glimlach nog eens te zien en hem uit te wuiven bij wijze van spreken. Sommige mensen ga je missen, als je ze lang niet hebt gezien...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Ze zitten net voor ons op de tram. Allez vooruit... omdat het vandaag nog een extra winterweerdagje is, met sneeuw, ijs en bijhorende ongemakken, zal ik de puntjes op de 'i' zetten en ze IN de tram laten zitten ipv er op. Flauw grapje eigenlijk, maar 'k heb ondervonden dat Nederlanders daar soms een punt van maken. Wij gebruiken volgens hen onze voorzetsels verkeerd. Hoe, in godsnaam, komen ze daar toch bij hé...?
