Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-12-2010
wc-deuren
Met het koude weer, komt het makkelijker voor. De blaas wil dan wel wat sneller geledigd. Op zo'n momenten ben ik nog steeds erg blij, dat ik geen chauffeur meer ben. In m'n rijperiode had ik het er toch regelmatig moeilijk mee, geen tijd te hebben om de natuur haar werk te laten doen. O, ja, natuurlijk heb ik dikwijls de wijze raad gekregen, zowel van collega's chauffeurs als van controleurs, dat, wanneer je moet, je de tijd ervoor moet nemen. Maar om één of andere reden (wellicht de aard van het beestje) lukte dat systeem niet voor mij. Als ik me wil reppen, wil het lichaam de geest niet altijd volgen. In détail ga ik niet treden, maar ik vermoed dat 'k toch duidelijk genoeg ben. Enfin, ik voelde me er helemaal niet lekker bij, me te moeten haasten en dat wreekte zich dan op een zodanige manier dat ik me nog ongemakkelijker voelde. Vicieuze-cirkeltoestanden dus, beter te vermijden, want moeilijk om er uit te raken...
Nu echter, wanneer m'n lichaam vraagt naar een beetje privacy, stap ik (wanneer de situatie het toelaat) van bus of tram in de omgeving van één van onze sanitaire accomodaties, om de natuur voorrang te verlenen. Wanneer Kees klaar is, hervat ik m'n job op de gewenste rustige manier, die iedereen maar ten goede kan komen. No pipi, no stress... als ik het zo mag stellen.
Dus kom ik af en toe op de Rooseveltplaats in de sanitaire voorzieningen terecht. Het was ondertussen enkele dagen geleden dat ik daar nog was geweest. Vandaag stel ik vast, dat de deuren van de toilethokjes weer zijn geschilderd. Het is amper een jaar geleden, misschien nog helemaal geen jaar (tijd vliegt zo hé, ik heb er geen vat meer op) dat ze werden geschilderd, in zwart. Toen vond ik dat een goed idee. Eerder waren ze in het wit. Men had er in gekrast tot mijn verbazing, naïef als ik ben. Ik kan me met de grootste inspanning niet inbeelden dat collega's met scherpe voorwerpen in deuren gaan kerven. En... dàt niet alleen, maar wàt men in die deuren kerft... Begot, dingen die je van puberkes in volle sexuele ontspruiting kan verwachten, maar die ik toch zeker niet zou verwachten van volwassen mensen die verantwoordelijkheid dragen in het verkeer, zowel over de reizigers als medeweggebruikers. Maar... tja, ik ben ook maar een mens, en vergis me dus bij deze. En, daar leg ik me bij neer, zonder boe of ba. Het is nou eenmaal zo en daarmee is de kous afgedaan. Bon, de deuren werden in een zwarte lak gezet en de boel was tijdens het intense zit-moment egaal om op te staren.
Het duurde echter niet lang, of de sex of pornogetinte boodschappen verschenen alweer op de deuren. Wie zin heeft in wat, in hoe en met wie, mocht elke vrouwelijke collega geweten hebben, met gsm nrs erbij. Je kan je al ontlastend zitten afvragen of er ooit iemand naar één van die nrs belt. Je kan de tekeningskes bewonderen of verafschuwen. Je kan je fantasie los laten bij de beschrijvingen van de nummerkes te beleven met Mie Katoen of Jef Den Brouwer. (alle mensen die zich herkennen in één van de namen of beschrijvingen hoeven me geen verantwoording te laten afleggen, het is fictie dus puur toeval)
Nu... zijn de deuren egaal grijs. Ik ben alleszins erg benieuwd voor hoelang...
Bijna kerstvakantie, of schrijf ik 'wintervakantie' zoals Patrick Jansens het voorstelt... Donderdag, de examenperiode is voorbij, nog één dag en de vakantie begint. Morgen, vrijdag zal het kerstavond zijn. In scholen wil men zich daar op voorbereiden. Scholieren mogen hun rapporten deze avond al komen halen. Kleuters zullen maar een halve dag school hebben. Misschien zijn er uitzonderingen, maar voor de meesten loopt het wel zo.
En, het is te merken. Tegen de middag lopen al heel wat jongeren door de stad. Een groepje lawaaierige jongens en meisjes, stappen op de bus. Ze hebben koeken en drankjes in de handen. M'n collega die vooraan staat, heeft hen gezegd de boel weg te steken. Ik weet dat niet, (naderhand vertelt hij het me) maar merk, wanneer ze achteraan in de bus plaats nemen dat ze aan't eten zijn en spreek er hen op aan. Ze steken de boel prompt weg in hun tassen en ondertussen gilt één van de meisjes: 'Mevrouw!!! Ik ben geslaagd!!!' De anderen van de groep reageren met veel lawaai. Ze zijn enorm uitgelaten. De spanningen van de afgelopen dagen worden duidelijk afgereageerd. 't Kan geen kwaad, ik ga met hen in gesprek en het is best aangenaam. Ze willen allemaal wel wat kwijt over de buizen of goede punten. Ik wens hen, wanneer ze uitstappen nog een fijne vakantie toe en krijg van hen ook de beste wensen voor een prettig kerstfeest.
Het valt me op dat veel mensen echt in de kerstsfeer komen, want nogal wat reizigers, wensen ons aangename dagen toe. En er loopt wat volk rond in Antwerpen. Het glazen huis van Studio Brussel trekt heel wat volk. Dan is er nog de kerstmarkt en de normale koopjesloop voor de pakjes onder de kerstboom natuurlijk. De sfeer is best aangenaam, hoewel we ook horen van agressie. Wij merken er alleszins niks van.
De sneeuw en gladde wegen zorgen voor een uitgesproken 'witte-kerstsfeer'. Niet dat ik er specifiek naar verlang. Ik besef dat het wit maar voor eventjes is. Maar al te snel ligt er een vuile moddersmurrie waarover je al even makkelijk uitglijdt, langs de wegen. Ik ben er niet bepaald gek van...
'Maar ach', pep ik mezelf op, 'de dagen worden alweer wat langer'.
Hoe zeiden "Ze" 't ook weer? We beleven nu (de tweede helft van december) al de meeste sneeuwdagen sinds 1945. Dàt jaar moet het vreselijk geweest zijn. De levensomstandigheden waren helemaal niet te vergelijken met nu. Ik denk dat ik het me kan voorstellen, maar waarschijnlijk zit ik er met die imaginatie nog heel ver naast, want, hoe stelt men zich ellende voor...? Maar, ja dus, we hebben al wat sneeuwdagen achter de rug en misschien nog voor de boeg. Toch, vind ik alle klaagredes overdreven. We zijn zo'n luxebeesten geworden hé. We willen alles altijd onmiddellijk en overal. We klagen als vliegtuigen niet kunnen opstijgen, maar vergeten dat veiligheid op de eerste plaats komt. We klagen als veldbedden niet direct geleverd worden, omdat we vastzitten op vlieghaven of ergens anders ten velde, maar vergeten dat een paar duizend veldbedden niet zomaar uit iemand z'n binnenzak kunnen getoverd worden. We klagen dat de bussen niet arriveren op het tijdschema, maar vergeten dat ook die bussen door de besneeuwde en ijzelwegen moeten gedirigeerd worden. We klagen dat we niet op tijd zijn, en vooral dàt, ligt altijd aan de andere. Wat maken we er ons toch makkelijk tussen uit hé...
Toch, zou het moeten kunnen... Als de bus niet rijdt, te voet naar je werk gaan, of een alternatief bedenken waardoor het vele verkeer niet vast komt te zitten. Oké, leuk is het niet, maar enkele kms te voet, is heus geen drama. Je geniet onderweg van de mooie besneeuwde taferelen en relaxeert meer dan je zou durven vermoeden. Al wat we moeten doen, is het gevecht met de tijd aan durven gaan. Da's de grootste zelf gecreëerde vijand van ons ego.
Trouwens, ook al doet tram of bus er langer over dan we zouden willen. Soms is het een geschenk... We moeten het enkel maar willen zien!
Wellicht omdat de trams meer het centrum van de stad aandoen, zie je daar een grotere variëteit aan mensen. Telkens weer geniet ik ervan om die grote verscheidenheid aan persoonlijkheden, uiterlijken, poses en kleuren te zien. Natuurlijk is dat geen constante. Maar op een weekenddag, wanneer velen -vooral met de nakende kerstperiode- naar de stad trekken, is het opvallend... nou, voor mij toch. De meeste mensen zijn relaxed, wat bijdraagt tot een aangename toets.
Wanneer iemand met kruk opstapt, zijn mensen niet verschillend, ook al is hun achtergrond heel anders. Men geeft zijn of haar plaats af. Ach ja, natuurlijk is er de jeugd. Die staan er niet altijd bij stil. Daarom zijn ze dus nog jeugd. De meesten onder hen veranderen heus nog wel, eens ze wat ouder worden. Vooral, wanneer wij, volwassenen hen het goede voorbeeld blijven geven. Er zijn niettegenstaande toch ook dikwijls jongeren die hun plaats wél afstaan. Geen uiterlijk of kleur verandert daar iets aan.
De sfeer zit goed, want er is vanalles te doen in de stad. En, gelukkig had men het voorzien. Alle trams rijden gekoppeld. Er moeten tot hier toe geen mensen blijven wachten omdat ze'r niet bij kunnen en rond het middaguur zijn de voertuigen ruim bezet door de passagiers. Er zal vertraging komen, peins ik. De weekenddiensten zijn niet allemaal goed voorzien van voldoende tijd, wanneer het zo druk is. Maar dat hoort er dan maar bij. Niemand klaagt... tot hiertoe...
Een man die ik ken als reiziger, die ook wegenwerker is en momenteel in de Carnotstraat aan de slag is, heeft vrij. Hij is onderweg en vertelt me ondertussen over de technische kantjes van zijn vak. De grond in Antwerpen schijnt zacht te zijn om in te graven. 't Is namelijk natte grond, vertelt hij me. 'k Vind het heus grappig dat een Kongolees me over de grondeigenschappen van Mijn Stad vertelt. Hij zal het wel weten! Ik geef toe, zelf nog nooit met m'n handen in de grond geploeterd te hebben in centrum stad.
De feestdagen nakend, zijn er natuurlijk ook acties van De Lijn. Men gaat zoals steeds, de hele nacht door voor vervoer zorgen tijdens oud-op-nieuw. Er zijn voordelen aan verbonden. Wanneer het district waar men woonachtig is, meewerkt, kan men zelfs gratis rijden. De folders zijn in de running. Ook op trams wordt reclame gemaakt, dat 'deze bus' je veilig naar huis brengt die avond... Nou, er kàn verwarring door ontstaan natuurlijk, over wàt tram of bus is... Langs de andere kant, is het misschien wel de bedoeling van de reclameleuzebedenker om op deze manier de aandacht te trekken. Grote letters op de tram, vertellen dat dit voertuig een bus is die je veilig thuis brengt...
Ik kan er alvast ferm om lachen!
ps: Fr. één van m'n collega's nam bijhorende foto voor me, waarvoor dank, kerel!!!
De laatste dagen genieten we van een vroege winter. Kou, sneeuw en ijzel zijn in't land, nog voor de Sint. Hoeraaa, hoezeee!!! Nu begin ìk zelfs te mijmeren over vroeger, toen de winters harder waren. Ik blijf me het jaar telkens, elke winter weer, te boven halen, dat ik met allerheiligen met bevroren tenen en knikkende knieën als klein chiromeisje naar het kerkhof moest, zoals het hoorde. We moesten de dode mensen op een vreemd kerkhof gaan eren. En daar stonden we dan. Een twintigtal kleine grutten temidden van een kerkhof te kleumen van de kou, met onze voetjes in de natte sneeuw. Stilstaan was de boodschap want anders hadden we blijkbaar niet voldoende respect voor mensen die geen mens meer waren en waarmee wij, ukken van een jaar of 9 niet in het minst een voeling konden krijgen op zulk moment. Dood, wat wist ik nu over dood? Ik was een gelukkig kind, grootouders, ouders, broers, zussen, tantes en nonkels. Iedereen omringde ons nog. Wat dus het meest daarover is blijven hangen door de jaren heen, is het gevoel dat ik had op dat moment en niet het gevoel dat ik had moeten hebben (volgens de toenmalige pedagogen). Men wilde ons blijkbaar leren meevoelen met anderen over de dood. In plaats daarvan, voelden wij ons enkel ellendig omdat we zo lange stil moesten blijven staan... in die ellendige (ja, dat meende ik toen al) koude, natte sneeuw.
En nu is het de laatste dagen, vroeg voor de tijd, al weer koning winter die heerst. 'k Vraag me af, waarom we dat zo noemen... We spreken toch ook niet over koningin zomer of prins lente of herfst? Enfin, hij heerst en we zullen het geweten hebben. Wat het openbaar vervoer betreft, mogen we blij zijn dat de treinen het tot hiertoe mooi blijven doen. Rijden, wil ik dan zeggen. Onze trams en bussen doen het ook niet slecht. Hier en daar zijn er plaatsen waar het rijden haast niet mogelijk is. Dan gaat het over de busroutes. Hier en daar is het spekglad en onze chauffeurs zijn ook 'maar' chauffeurs. Ze zijn geen tovenaars, beste mensen. Ga dus alstublieft ook geen toverkunsten verlangen van hen. De mensen die ik tot hiertoe zag, doen echt ferm hun best om iedereen veilig op z'n bestemming te brengen.
Ik werd geconfronteerd met Pieteman die wat onvoorzichtig was. Misschien is hij het ook niet meer gewoon om zich op een glad wegdek te begeven. Misschien zat hij nog met z'n hoofd vol zorgen, hoe hij alle cadeau'tjes tijdig moet bezorgd krijgen en was hij daarom niet genoeg geconcentreerd op het verkeer. Het scheelde maar een haar of hij reed of gleed prompt tegen de tram waarmee ik naar het werk op weg was. Zie je't me al vertellen tegen m'n baas? Sorry man, maar we liepen een heuse vertraging op door een ongeval met Zwarte Piet. Ik zie de heren dispatchers hun gezichten al, gefronst denkend dat dit maar een flauw excuus is. Langs de andere kant besef ik maar al te goed, dat ze wellicht al boeken kunnen schrijven over de als 'uitvluchten' klinkende verhalen die ze al hebben gehoord, als reden voor het te laat komen, of niet komen opdagen op het werk. Toch, wanneer we de zijstraat naderden zag ik de snuit van een prachtige oldsmobile. De tramchauffeur reed traag, het beeld vorderde dus ook in een min of meer slow motion. Beeld het je in. Je ziet de bumper, waaraan je direct opmerkt dat dit een oude wagen is. De voorwielen, de lange lage snuit van een museumstuk van zeker 80 à 90 jaar oud. Mooi groen, mooi onderhouden, een prachtige... décapotable. Je kan je ogen niet geloven, want het sneeuwt! Wanneer je die informatie net verwerkt, krijg je een beeld van de chauffeur. Een kleurrijk gekleed figuur met een knalrode ruime muts op pikzwart krulhaar. Een mooi zwarte persoon, piekfijn getooid. Alleen, lacht ie niet zoals verwacht wordt van Zwarte Piet. Maar hij is en blijft waardig. Vloeken doet hij ook niet. Gelukkig wordt een botsing net vermeden.
Het resultaat is prachtig. In eerste instantie merk je zowat bij iedereen in de tram die het ziet de angst voor een ongeval. Direct gevolgd door ongeloof voor wat de ogen waarnemen. Het kan natuurlijk niet anders of daarna volgt een lachsalvo voor de goede afloop, maar vooral voor het gehele beeld. De chauffeur blijft er redelijk stoïcijns bij.
Hij verwacht vandaag nog meer van deze toestanden wellicht...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Bijna kerstvakantie, of schrijf ik 'wintervakantie' zoals Patrick Jansens het voorstelt... Donderdag, de examenperiode is voorbij, nog één dag en de vakantie begint. Morgen, vrijdag zal het kerstavond zijn. In scholen wil men zich daar op voorbereiden. Scholieren mogen hun rapporten deze avond al komen halen. Kleuters zullen maar een halve dag school hebben. Misschien zijn er uitzonderingen, maar voor de meesten loopt het wel zo.
Wellicht omdat de trams meer het centrum van de stad aandoen, zie je daar een grotere variëteit aan mensen. Telkens weer geniet ik ervan om die grote verscheidenheid aan persoonlijkheden, uiterlijken, poses en kleuren te zien. Natuurlijk is dat geen constante. Maar op een weekenddag, wanneer velen -vooral met de nakende kerstperiode- naar de stad trekken, is het opvallend... nou, voor mij toch. De meeste mensen zijn relaxed, wat bijdraagt tot een aangename toets.
