Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
27-11-2013
stressvrije klant
De ondoorgrondelijk mystieke wegen van het openbaar vervoer werden me vandaag nog eens klaar en duidelijk voorgeschoteld op een gouden plaatje. Een mens moet -echt waar- zichzelf in zekere mate bewegen om ergens te geraken met de tram. Het kan telkens weer een waar genot zijn, je te wagen in en rond een openbaar vervoermiddel. Tot mijn spijt mag ik 'de bus' er vandaag niet in betrekken, want van deze diensten maakte ik vandaag, helaas misschien, geen gebruik. Ik klaag niet hoor. Integendeel. Dankbaar ben ik vanuit 't diepste van m'n hart. Het doortastend tikkende uur kon me vandaag niet deren. Hoewel ik toch op een zeker uur had afgesproken, ergens, lukte het me maar een kwartier te laat te komen. Niks dringends, dus mocht het openbaarvervoerexcuus worden toegepast. Het werd met een glimlach geaccepteerd.
Na een bezoekje aan iemand die het erg verdiende, kan ik met de tram op weg. Een ovestap is nodig om naar m'n andere afspraak te geraken. Ook niks ergs aan. Gewoon doen. Maar ja, hoe gaat dat hé. Het begint met het net missen van die eerste tram. Het is woensdag dus lopen de scholen leeg 's middags en net dan moet ik ook mee. Je kan maar gek zijn natuurlijk. Wel... wellicht bén ik dat ook...
Wachten zoals elk ander. Een klein kwartiertje. Er mag dus helemaal niet geklaagd worden. Ik ben braaf. Ik klaag dus heus niet. De drukte valt op het eerste kleine traject ook goed mee. Schoolkinderen onder begeleiding van grootouders rijden mee. Zitplaats is er niet meer, maar propvol is de tram niet. Dan is er de overstap. Ik zie net een bus die ik had kunnen nemen, vertrekken, wanneer ik uitstap. Niet lopen, want ik ben toch niet ge-ek. Trouwens, die bus is afgeladen vol. Mensenmassa in vervoering. Ik neem dan de tram wel, die er dra moet aankomen. Woensdagmiddag. Spits. Dus... de tram zal wel niet lang weg blijven. Wachten. Blijven wachten. Na uuuuuuren-lijkende tientallen minuten, komt een tram. Die doet een verkorte rit. Niet ver genoeg dus. Trouwens, ook al zou ik mee willen, ik kan er gewoonweg niet meer bij. Sardienen-in-bliktoestanden... nee, daaraan doe ik niet mee. Gisteren tijdens m'n dienst heb ik effe m'n evenwicht verloren op de bus en ik hou er een blauwe arm aan over. Oké, ik ga er niet van dood. Maar meer van datte hoeft niet voor mij. Met zoveel op een voertuig kan je niet vallen, da's waar, maar je kan je ook niet goed vasthouden terwijl men je sandwicht. Ik denk, hoop, dat de volgende wel snel zal komen en de rit zal uitrijden. Meestal laat men een voertuig niet terugdraaien als er niet direct een ander voertuig volgt. Maar vandaag... is beslist geen gewone dag.
Wachten. Nog wachten. Meer wachten. En... ja... wachten dus. Hoera hoezee!!! Er komt nog eentje aan. Deze keer ga ik beslist mee. Het lukt, ik geraak er redelijk makkelijk in. Braaf als ik ben, schuif ik dieper in de buik van het voertuig. Uitgangen worden belemmerd door mama's met kinderwagens. Jongeren met rugzak of boekentas, zwaarder dan de arme drager ervan, wringen zich er tussendoor. Een enkeling vraagt beleefd maar kordaat of men haar wil laten passeren. Ik kan 't niet helpen. Zulke dingen hoor ik, merk ik, ruik ik en voel ik. Mijn antennekes zijn allert. Beroepsmisvorming. Maar ik blijf stoïcijns stilstaan. Er wordt wat komedie gespeeld door de man die eventueel plaats kan maken, maar het meisje laat zich niet van haar stuk brengen. Na wat aandachttrekkerij laat hij haar dan toch passeren. Ik heb chanse want word beloond. Een vrouw richt zich op om uit te stappen. Ik kan zitten en doe dat dan ook. Zien doe ik niet veel meer (in de tram) maar horen des te meer. Achter mij hoor ik twee jonge meisjes hun heilige sarcastische mening geven over kinderwagens in het OV. Grappig. Echt wel. Conversaties allerhande. Een spelend kindje. Opa's gsm dient om muziekjes en spellekes te genieten. Ieder doet zijn ding in de tram.
Iedereen heeft hetzelfde doel. Ergens geraken. Maar ieder heeft z'n eigen coconnetje waarin ie zich uit of beweegt. Niemand maakt opmerkingen over de lange wachttijd die we telkens weer nodig hebben aan de haltes, omdat er altijd nog wel iemand de deuren open houdt om z'n eigen geldige reden. Ondertussen rijden we met drie trammen van dezelfde lijn achter mekaar. Als ik eindelijk naar m'n klok kijk, schrik ik even van de tijd die we nodig hadden om de stad uit te rijden.
Zondag vind ik telkens weer een beetje speciaal. Er hangt dan een andere sfeer in de stad. Geen rush. Zoals ik meermaals schreef, wordt de stad tijdens de vroege uurtjes meer in beslag genomen door uitzakkende feestvierders op zoek naar een laatste druppel, of, naar vervoer huiswaarts. Vandaag, op weg naar kantoor, zie ik nogal wat groepjes adolescenten vooral richting centrum gaan. Ze zijn een beetje rumoerig (tja, vrienden onder mekaar, zo gaat dat) maar rustig. Wanneer ik een half uur later m'n dienst begin, loop ik al direct zo'n groepje jongeren tegen het sympathieke lijf. Ik moet dezelfde richting uit. Ik blijf op een kleine afstand, maar ze vertragen. Dus wil ik rustig langs hen heen stappen. Er worden stil opmerkingen gemaakt. Dat merk ik aan de lichaamstaal. Op m'n hoede, maar vooral niet provocerend wordt elke stap gezet. Vooral rustig. Een dappere jongeling spreekt me aan. Ijsbrekend. 'Goeiemorgen.' Klaar en duidelijk. Nou... duidelijk, 't is te zeggen, eerder verstaanbaar. Ik antwoord ook met een goeiemorgen. Glimlach krijgen ze 'r gratis en voor niks bij. Alstublieft. Ik vraag of ze't nachtje door hebben gemaakt. En ja hoor... en fier dat ze zijn. We stappen samen verder. Ze vertellen dat ze zich goed hebben vermaakt. Ik, die sinds een tijd zowat altijd met de kippen op stok ga, loop mee in het gesprek. Een jongen vertelt me dat ie z'n portefeuille had verloren, maar dat ie toch nog terecht is gekomen. Enfin... we babbelen al stappend gemoedelijk verder. Gezellig toch.
Tram 11. M'n collega vertelt dat ze daarnet een groep jongeren op de tram kreeg. Ruig. Camouflagekledij, boots, duidelijk gedronken. Ze hield haar hart vast, want vermoedde dat het niet lang zou duren alvorens ze zou moeten oproepen naar dispatching. Problemen verwachtend. Maar... Niks van dit alles. Integendeel. Zeer in haar sas, vertelt ze dat ze zich enorm heeft vergist in die gasten. Die kerels waren heel beleefd en rustig. Ze moesten de trein nemen. Nog een hele trip voor de boeg na een nachtje Antwerpen. 'Hoe een mens zich toch kan vergissen, afgaand op het uiterlijk', stelt collega vast. En zo is het maar net. Geef iedereen een kans, want buiten- en binnenkant kunnen heel erg verschillend zijn. Maar haar dagje zat goed, simpelweg door die jongeren.
Een man, wachtend aan een perron, vraagt me wanneer tram zoveel er aan komt. Ik leg hem uit dat hij die info kan vinden op het papier met de rijtijden, in het wachthokje. Ik wijs hem waar ze hangen. Ik sta immers vooraan op een voertuig. De man kan het niet vinden, zegt hij. Dus stap ik uit en lees: 8.05u, komt de eerste tram. 'Watte???' reageert de zestiger, 'Allez kom zeg, dat meent ge niet. Da's nog langer dan een half uur!!!' Een beetje beschaamd toch wel, zeg ik dat 's zondag de voertuigen later buitenrijden. Maar ik geef toe, dat dit inderdaad wel laat is. Helaas kan ik hieraan niks veranderen. Maar, als meneer nu dan op de hoogte is en weet dat ie lang zal moeten wachten, kan hij misschien een kop koffie gaan drinken in de buurt, stel ik voor. Om m'n empathie te laten blijken, voeg ik erbij dat ie dan wel op z'n uur moet letten, zodat ie de tram niet zal missen. Hij smelt blijkbaar, knikt en bedankt. Ikke content, want ga ervan uit dat hij mijn lieve raad zal opvolgen. Weten doe ik het echter niet, want ondertussen werd het groen en we rijden verder.
Anderhalf (ofzo) uur later, stap ik in tram zoveel. De chauffeur zegt dat de mensen raar doen vandaag. Zijn eerste rit had ie al direct een man op de tram die al instappend nors vroeg waarom hij zo laat was. Maar hij wàs helemaal niet laat. Hij was zelfs aan de vroege kant. De man bleef maar zeuren dat dit toch niet kan. Ik gaf een beschrijving van mijn zestiger, eerder vandaag. En ja hoor, dat wassem! Dus liet ik de chauffeur weten dat hij wellicht te straffe koffie had gedronken en ik hem had doorverwezen om zijn beklag maar es te doen, naar de eerste de beste chauffeur waarmee hij zou 'in vervoering' gaan. Pret alom natuurlijk. En, die brave norse koffiedrinkende (...) vroegkomer, is wellicht nog in goeden doen op z'n bestemming geraakt, want ik ken de chauffeur heel goed. Hij levert goede diensten...
Iemand laat z'n contract op een tram liggen. Naam, adres, werkadres, -uren en loon, het staat er allemaal op. Big Brother komt makkelijk alles aan de weet op deze manier... Ik besluit deze papieren maar zo snel mogelijk naar de eigenaar te brengen. Ze gaan z'n brievenbus in en ik hoop dat ik hiermee een dienst bewijs. En dan... verder met de geit...
Kattenvrouwtje ('k ken haar naam niet, maar noem haar zo omdat ze alle dagen op pad is om straatkatten te voeden) rijdt ook nog regelmatig mee. Over haar schreef ik een hele tijd terug ook een blogje. Ze oogt niet bepaald aangenaam. Meestal slodderig gekleed. Soms lijkt ze wel rond te lopen in haar nachtkledij, met daarover een jas, sjaal en muts. Soms is haar kledij vuil. Maar zij... is altijd ongelooflijk vriendelijk. Zij ziet mij en trekt m'n aandacht. We praten wat. Ze heeft heel wat te vertellen want enkele weken geleden viel ze, in een bus die betrokken werd in een ongeval. Een auto reed hen aan en er waren meerdere gewonden. Zij was één van hen. Haar arm in de plaaster, haar hoofd geraakt, haar heup ook. Ze is net 90 geworden en komt het niet goed te boven. Ik moet haar van de pcc helpen, want ze is slecht te been. Maar ze blijft positief ingesteld. Ze laat me nog weten dat ze zeer tevreden is over hoe men haar van De Lijn uit heeft bijgestaan. Oa met de papierwinkel die erbij komt om alles (verzekering en financieel) af te handelen. Ik hoop maar dat ze voldoende zal herstellen. En zo gebeurt het wel eens dat ik boos word om wat sommigen anderen aandoen. Het ongeval was immers door een automobilist die probeerde te ontsnappen tijdens een achtervolging met politie. Die kerel z'n onwil heeft meerdere mensen fysiek leed bezorgd. Ik kruis m'n vingers en neem de vrijheid te hopen dat justitie hem dit ook aanrekent. Af en toe ben ik graag naïef...
Ik heb nog een half uurtje dienst en wacht op de Roosveltplaats op een voertuig. Ik merk dat er in de verte iets niet pluis is, richting station. Er komt nog niks aan, dus ga ik te voet die richting uit. En ja... het wordt al snel duidelijk waarom er een opstropping is. Een fietser werd nog maar net aangereden door een vrachtwagen. Hij moet hoog geslingerd zijn, want de voorruit is bovenaan geraakt. Die man heeft een zeer harde smak gemaakt. Er staan direct een hoop sensatiezoekers rond en vooral in-de-weg Ik vraag of de ambulance is opgeroepen en gelukkig knikt een man me toe dat hij heeft gebeld. Ik bedank hem niet. Ik bekommer me om het slachtoffer, erg bloedend op de grond. Hij wil rechtkomen. Hij ligt ongemakkelijk want heeft z'n rugzak nog om en is op z'n rug terecht gekomen, op de grond. Ik ondersteun hem, want durf de rugzak niet uit doen. Teveel beweging. Ik praat met hem, hij is bij bewustzijn, maar doet z'n ogen toe en ik heb schrik dat ie weg zal kwijnen. Maar het lukt me hem rustig aan de praat te houden en te kalmeren. Ondertussen roep ik dispatching op om te melden dat de trams in één richting niet verder kunnen rijden vanwege het ongeval. Als de ambulanciers komen, worden de eerste zorgen toegediend. Ook de MUG komt er aan te pas. Na een tijdje wordt de man weggevoerd. Ik heb ook eventjes met de vrachtwagenbestuurder gepraat. Die man stond zowat te daveren. 'k Was toch blij wanneer onze controleurs en de politie ter plekke waren. En, nog contenter te constateren dat de man bij bewustzijn bleef toen hij werd weggevoerd. Heel dikwijls wijs ik erop dat een wagen veel meer dan een vervoersmiddel ook een moordwapen kan zijn. Door onvoorzichtigheid. Maar onvoorzichtigheid in het verkeer is op zich ook dodelijk. Op zo'n drukke plaatsen als in hartje stad, word je daar dagelijks aan herinnerd. Vandaag eindigt in mineur... hoewel, de positieve noot beslist is dat de man het wellicht overleeft.
Gelukkig maar, kan ik op kantoor nog effe m'n gedachten verzetten voor m'n dienst er helemaal op zit, dankzij m'n collega's.
Vandaag lijkt het wel of velen besloten plotsklaps om de fiets te nemen naar het werk of school, te merken aan het verkeer. Niet dat het zoveel rustiger is op de voertuigen. Dat niet bepaald, want nog steeds is er die lijn waar de capaciteit ondermaats blijft als het neerkomt op ruimte. Nog steeds kan spijtig genoeg niet iedereen mee als sardien in blik. Nog steeds ondergaat op deze lijn iedereen gemoedelijk z'n martelweg om z'n dagje te beginnen. Moedige mensen. Ik krijg het altijd moeilijk als ik de kindjes opmerk tussen het grote logge gevaarte, zijnde fysiek volwassenen. Moeders zijn meedogenloos. Ze moeten op tijd in school zijn. Vroeger vertrekken zit er niet in... blijkbaar. Dus, worden kleintjes ge- en verwrongen en gekneed tussen de grote sardienen in het blik. Ik vermoed dat we deze kinderen ondertussen, (want het schooljaar is toch al enkele maanden bezig) dra in therapie zullen moeten laten gaan. Ze zullen tekeningen moeten maken over de verschrikkingen van de tram op weg naar school, waar ze ondertussen zo graag aankomen. Zij zijn immers die kindjes die straks schreiend en stampend aan de schooluitgang, zich vastklampen aan de poort, want willen niet huiswaarts keren. Schrik voor wat komen gaat. Beeld het je in. Mama duwt hen weer dat voertuig op, naast die zwetende kerel en die grote hond of die madam met massa's lippenstift, oogverf tot achter haar oren en zo sterk geparfumeerd dat ademhalen niet mogelijk is. Ze lopen immers een sterke OpenbaarVervoerFobie op, mogelijk gekruid met nog een flinke portie claustrofobie. Ze zien niks dan lijven, grote dikke vette vreselijke lijven. Ze knijpen erg in mama's hand, want hebben geen houvast. Er staat altijd wel een groot been in de weg waaraan ze zich beslist NIET willen vasthouden. Af en toe hoor ik zo'n kleintje huilen. En hoop dan dat dit een beetje helpt. Dat de mensen in de buurt van het kleintje zich een beetje kleiner proberen te maken zodat ze minder ruimte innemen en het kind toch een ietwat zuiverdere lucht binnen kan happen. Heel graag zou ik hun spreekbuis zijn. Ik zou dan willen verkondigen dat kinderen ook recht hebben op hun plaats. Net zoals in het theater. Daar worden wel eens plaatsen voorbehouden voor kinderen, vooraan. De ouders of begeleiders moeten dan achter de kleintjes plaats nemen, zodat kinderen tenminste ook kunnen genieten van het spektakel. Op het openbaar vervoer, moeten ze mee het slagveld op. Ik ben dus voorstander om kinderplaatsen te voorzien. Binnenkort zal ik er eens werk van maken om plannen te tekenen, hoe dit uit te werken. Think positive! 't Gaat me alweer wat beter af als ik constructief denk. Ocharme die kleintjes...
Ik stap uit. Ik steek over. Aan deze halte staat een meisje, niet ouder dan 8 à 9. Klein ding, maar al wat groter dan de ukjes waarover ik het net had. Ze bestudeert de uurtabellen aan de halte. Ik groet haar. Ze glimlacht. Ik vraag haar of ze de uurtabellen kan lezen en begrijpt. Ja hoor! Goed zo, flinke meid! Verlegen is ze alleszins niet. Ze vraagt of de bus van --.13u al voorbij is. Ik vermoed van wel, tenzij er vertraging is. Tja, dan blijft nog die andere bus, die hier ook passeert. We kijken samen naar de mogelijkheden. Ik vraag waar ze naar school gaat. Ze is er nieuw. Ze heeft al vriendjes en loopt er graag school, maar ze is verleden week ook een keer een kwartier te laat gekomen. Ik stel haar voor wat vroeger te vertrekken. Het antwoord heeft ze direct klaar. Dat gaat niet, want dan zal ze vroeger moeten opstaan. Glimlachend beaam ik: Oei eikel probleem. Ik hoop voor haar dat die andere lijn last heeft van de ochtenddrukte zoals meestal. Dan is er een kleine kans dat ze nog net tijdig op school zal geraken. Mijn wens wordt waarheid. Twee minuten later komt de bus er aan. Zo'n tien minuten te laat, maar nu haalt ze't nog danzij deze ontregeling. Ze heeft een fluovestje aan voor de veiligheid vertelt ze. Ze zijn hierover in school aan 't werk, deze week. Daarom miste ze de vorige bus. Ze was dat vestje vergeten en is snel terug naar huis gerend om het te halen. Ze is een heel zelfstandige kleine grote meid. Gelukkig... vandaag niet te laat...
De ochtendspits is achter de spreekwoordelijke rug. In de tram is het rustig. Allemaal Braven. Aangenaam. Rustig. Mij, hoor je alvast niet klagen. Sommige mensen hebben aangegeven dat ze de volgende halte willen uitstappen. Aan die halte zit een jonge vrouw in het wachthokje. Alleen en rustig te wezen. Net op het moment dat wij komen aangebold, komen er twee jongelui aan de halte. De ene heeft een helm, de andere, twee helmen in de handen. De kerel met de twee helmen gaat naar de vrouw. Zij begint direct te roepen naar hem. Ze is woedend. Hij krijgt slaag, maar weert zich af. Hij roept vanalles terug. Niet bepaald koosnaampjes, maar dat telt voor beiden. De andere kerel houdt zich afzijdig. Die had de bui, of beter, het onweer al zien hangen, da's duidelijk. Ondertussen zijn de deuren van de tram geopend, maar een vrouw met kind durft niet uit te stappen, daar het gevecht net op die hoogte plaats heeft. Even overweeg ik, hen te vragen hun ruzie ergens anders te gaan beslechten (ik hou meer van het woord: begoeden, maar da's duidelijk niet aan de orde). Ondertussen zijn de helmen algemeen, fysiek onderwerp ter beslechting geworden. Ze worden naar mekaar gesmeten, afgekaatst en botsen lustig tussen de twee. Hoewel de man beter afweert en een helm helemaal uit de richting vliegt na eerst het plafond van het wachthokje geraakt te hebben. Over effecten gesproken... Ik bedenk me dus, want heb zo'n vermoeden dat ik veel te makkelijk mikpunt zou kunnen worden tussen deze twee oorlogvoerende perikelen. Ach ja, liefde is... Ik stap uit en help de moeder met kind van de tram. Ik scherm hen wat af van het (on)gelukkige paar. Taal zonder woorden, wordt makkelijker toegestaan onder sommige omstandigheden. Dit is er één van en, het werkt. Een helm is tot tegen de tram gerold. Buiten de aandacht van de vloekende vechtjassen. Mais je m'en fou. Wanneer ik weer binnen ben, geef ik de chauffeur aan: deur toe en wegwezen, helmen of niet. Rijen maar. Stel dat er iemand het in het hoofd haalt om in te stappen. En rijden doen we. De passagiers op het voertuig zijn allemaal mensen met andere wortels. Maar taal is deze keer geen probleem. Iedereen is het met mekaar eens. Die twee zijn gek!
Vandaag, is een nieuwe dag. Maandag, 11 november. Vandaag gaat het over échte oorlog. Als het over oorlog gaat, gaat het ook over vrede. Herdenking. In memoriam. Eerbetoon. Overpeinzing. Ik lees iets over jongeren die dat extra vrije dagje zeer leuk vinden. De schrijver vindt het ongehoord. Men moet integer zijn vandaag, niet vrolijk. De lessen geschiedenis schieten duidelijk te kort, volgens de schrijver. Ik begrijp het wel hoor, maar ik leg het accent liever op onszelf. Wij, moeten het onze kinderen doorgeven. Maar dat hou ik voor mezelf. En dus, wanneer ik later m'n dienst doe en die lieve mevrouw in de bus stapt, groet ze vriendelijk. Zo is ze. Ik ken haar enkel van op de bus, maar telkens ik haar zie gaat het er hartelijk aan toe. Nu, was het een tijdje geleden en dat merkt ze ook op. Ze wil het goed doen, dat vriendelijk zijn. Zij is buitenlandse. Accent en zinsbouw maken dat overduidelijk. Maar ze maakt graag een babbeltje. En ze wenst de chauffeur en mij een prettige feestdag... De chauffeur, met marokkaanse roots, merkt het wrange op. Ik antwoord dat mevrouw het wel goed bedoeld zal hebben. Maar, besef dat m'n marokkaanse collega (fijne kerel trouwens) alleszins goed heeft opgelet tijdens de lessen geschiedenis...
Water water water... de zon komt wat later... 't Schiet me zomaar te binnen, maar is een goei manier om me wat op te peppen, want enkele uren onophoudend in de regen staan, doet wat met een mens. Ik probeer me zo droog mogelijk te houden, door enkel uit te stappen op plaatsen waar ik kan schuilen. Doch, tijdens de spits is dat niet evident. De droge plaatskes zijn al lang in gebruik genomen door vroegere vogels dan ik. Trouwens, als er daarenboven rokers onder het afdakje staan, bedank ik liever. De geur en rook stoort me wat teveel. Maar ik onderneem niks, want enkel een wachthokje met drie wanden, is pas een openbare plaats, naar het schijnt. Heel wat van die dingen hebben geen drie wanden. Op zulke momenten durf ik rokers wel eens ergens diep vanbinnnen egoïsten noemen. Maar het blijft daarbij, ik hou het voor mezelf. Neem fysiek afstand zodat ik niemand erger met m'n eventuele sprekende lichaamstaal, hoewel ik die echt probeer te verdoezelen. Mensen die me goed kennen, zouden het zowiezo wel merken, maar hé... die houden rekening met anderen als ze 'r eentje opsteken.
De verleiding wordt heel erg groot om langer mee te rijden, gewoonweg om een beetje op te drogen. Maar nee, ik doe het toch maar niet. Op sommige plaatsen in Antwerpen houdt het water lelijk huis. Over de mobiele radio hoor ik dat het verkeer danig verstoord is. Er komt een bus aan. Goed zo! Ik rij mee en blijf vooraan staan, zodat iedereen die instapt, me ziet. Een halte later laat een man me weten dat het hoog tijd werd. Lap! 'k Heb er eigenlijk geen idee van of we 'op tijd' rijden, dus vraag het aan de chauffeur. Blijkt dat we 20 minuten te laat zijn. Nog wat later staan mensen doornat met een doodgraversgezicht. Ik groet hen, maar doe het toch maar niet té opgewekt, want ik voel figuurlijke nattigheid. Ze spuwen hun gal over deze lijn, die altijd maar problemen kent wat de tijd betreft. Ik begrijp hen. Dag na dag op een bus wachten die er niet doorkomt kan heus op je humeur werken. Diplomatie is belangrijk op zo'n momenten. Het blijft allemaal deftig en ik neem notitie en doe beloften die ik kan maken. Geen vage verzinsels en zeker geen leugens. Het helpt, het werkt. Niks ligt in mijn macht, maar ik hoop van harte dat er toch een beetje gehoor wordt gegeven aan m'n verslag dat hierop zal volgen. Dat zeg ik deze mensen.
De chauffeur blijft rustig verder rijden. Hij geeft aan dat ie tevreden is dat ik mee rij. En dàt, geloof ik graag. Dan heb ik het niet over mezelf, maar over de overbodige bijkomstigheden die hem tijdens deze moeilijke spits uit handen genomen worden. En tussen het tumult, zie ik die jonge vader. Dreadloks, broek die half over z'n heupen hangt, maar verzorgd. Met z'n kleine dreumesje dat ie bij zich heeft. Een kindje van ongeveer anderhalf jaar. Ze zijn ernstig in gesprek. Ze steekt twee piepkleine vingertjes op en ik hoor haar iets over drie en nogwat zeggen. Papa verbetert en hij steekt drie vingers omhoog. Ze probeert hem na te bootsen. Moeilijk hoor, drie vingers tonen. Die tedere innige vertoning is enig. Ik smelt haast. Als hij met z'n dochtertje uitstapt, voel ik zelfs een beetje spijt dat dit moment is afgelopen.
En kijk... hoewel m'n omhulsel nog wreed nat is, voel ik me heerlijk opgedroogd door één of ander zonneke.
Jeetje toch, wat kunnen mensen toch zuur zijn. 'k Vraag me af of dat bij dieren ook zo is. Een expert ben ik beslist niet, zelfs geen leek. Toch lijkt het me dat dieren lang niet zo'n expressief gelaat (lees smoelwerk) als mensen hebben. Buiten beschouwing gelaten als daar zijn, honden of leeuwen (die we nu toch echt niet op straat zullen tegenkomen) die grommen, lippen omhoog, tanden bloot of blaffen (brullen in het leeuwengeval). Maar een olifant of aap of slang met een zuur gezicht, kan ik me echt niet inbeelden. Mensen daarentegen... jaawàdde... Het lijkt zo'n volkswijsheid, maar ook ik ben geneigd te vermoeden dat het grijze weer ons, prutsmenskes beïnvloedt. En zo komt het dan, dat wanneer je de bus tussen allerhande moet doorwringen, iemand serieus boos kan worden zonder enige reden.
Haast geen speldenkop speling. Maar, je bent chauffeur en fier op je kunnen. Je hebt de boel ingeschat en je professionele oog heeft vastgesteld dat je daarlangs kan. Je gaat er dus voor. Maar... je bent wijs, en neemt je tijd ervoor. Don't ever rush! Stoppen doe je niet, maar je rolt zeer langzaam naar de juiste hoek om zeker en vast niks te raken wanneer je een lichte zwenking aan je voertuig moet geven. Het komt neer op cm-werk. Geconcentreerd doe je je ding. Doch, de man die de bestelwagen zodanig parkeerde, ziet je. Hij is in de weer met broden allerhande te leveren bij een niet warme bakker, maar dat weze worst. Geërgerd slaat hij met z'n armen, maakt een vuist, roept en briest naar de buschauffeur. Uit z'n lichaamstaal lees ik iets in de trend van: Als je nu denkt dat ik dien auto ga verzetten, kunt ge de pot op. Gij zijt zot zeker (duidelijk leesbaar door het handgebaar naar het hoofd en daarbijhorend aanwijzingen over wie hij het heeft, yep de buschauffeur dus...). Ik sta vooraan en bewonder het tafereel. Commentaar geef ik niet, want ik wil m'n collega niet storen terwijl ie z'n facetogen, handen en concentratie focust op de smalle doorgang. Plots krijgt collega de gebarenmaker in de mot. Droogjes zegt ie, 'ja man, laat me gewoon de tijd om er door te geraken. Ongeduldig manneke.' En dien andere maar van zijn paretten geven, zonder ophouden. Hij loopt ondertussen de bakkerij binnen en doet geagiteerd tegen iedereen in z'n omgeving z'n beklag. Die mensen op hun beurt kijken, zoeken naar het afwezige maar aangeklaagde onheil. Kijken nog eens, draaien zich nog eens om, speurend naar iets dat er niet is. Lachwekkend is het beslist. Liefst van al zou ik het uitgieren, maar beheersing past me beter op dit moment. Wanneer we er haast door zijn, valt onze beheersing weg. De buschauffeur en ik lachen er hartelijk om. En die man... Tja, die zien we niet meer. Hij loopt wellicht nog steeds te briezen in die winkel. Ocharme de klanten.
Die jonge kerel zal nog een maagzweer oplopen als hij zo verder doet. M'n collega daarentegen getuigt van een flinke nuchtere, humoristische houding. Zij zal nog vele pretjes hebben in haar leven, bij grijze dagen...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
