Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
25-10-2012
tram tram
Bernard Dewulf schreef:
Dag meisje met het ijsje aan het raam dag beentjes van het meisje in de tram dag bengeling en tingeling dag Marokkaan dag Indiaan dag onderdaan dag mevrouw getrouwd met uw sjakosj dag meneer in de weer met uw moustache dag gast, ik zie u groeien aan uw rugtas dag Turk, dag snurker uit de Late Nacht dag Chinees dag Kongolees dag Kees dag Jood, dag tingeling, dag rode muts, dag kleine duts in de te grote koets dag blinde en dag hond dag blind verbond dag hanger in de lus dag muisje in de hoek dag denker aan het venster dag oortjes in de oren van de stille zanger dag reizigers allemaal dag elk verhaal dag alle taal dag alle reizelingen in de bedding van de stad dag, dag, dag, dagelijks klinkt in ons heelal de tingeling
Het is weer zo ver. Met Respect op De Lijn, beginnen we weer een nieuwe actie. Dit jaar genieten we van een samenwerking met nogal wat bekende namen. In de eerste plaats is er Bernard Dewulf, die een zeer treffend gedicht maakte voor onze poëzietram. Dan zijn er Johan Petit en Vitalski die het eerder deze week voorlazen op de Rooseveltplaats. Filmke terug te vinden op m'n profiel in Facebook. Daar ik dit jaar niet actief meewerk, ben ik niet van alles op de hoogte, dus kan het zijn dat ik namen oversla. In elk geval vind ik het prachtig dat elk jaar weer mensen te vinden zijn die zich mee willen inzetten. Eerder deze week hoorde ik iemand zeggen dat het woord 'respect' misbruikt wordt. Die persoon walgde daarom van dat woord. Hiermee ga ik niet akkoord. De inhoud van een woord wordt niet lelijk omdat het woord misbruikt wordt. En daar gaat het toch om. Als we nou met z'n allen 'de anderen' behandelen zoals we zelf willen behandeld worden, zouden er geen problemen zijn op het openbaar vervoer. En, ook al lees of hoor je dikwijls over zaken die absoluut niet kunnen, de grote meerderheid houdt zich aan die normen. Niettegenstaande is zo'n actie nodig, om mensen er blijvend bewust van te maken.
Gisteren begon de actie dus. Afspraak Astridplein voor de persvoorstelling. De gedichtentram, de schrijver, een groep muzikanten om 'U' tegen te zeggen, de ontwerpers van de poster en vele andere medewerkers én vakbondsafgevaardigden waren aanwezig. Ik ook. Passief medewerker, want ook al kan men dit jaar niet op me rekenen, ik blijf op de hoogte. Ik kon erbij zijn, want voelde me goed. Heus, nee, 'k heb er geen spijt van. Eerst gaf Eddy Maes uitleg over de actie. Bernard Dewulf gaf uitleg over hoe het gedicht tot stand kwam en las het dan voor. De drie muzikanten zorgden voor een swingende toets, spijtig niet versterkt, want in open lucht. Een bedanking voor de ontwerpers van de mooie affiche, mocht ook niet achterwege blijven. En wij, de rest dus, genoten en mochten een rondje Astridplein rijden. Dit jaar worden kaarten uitgedeeld aan passagiers en chauffeurs, waarop ze kunnen invullen wat voor hen respect betekent. Een aanvulling van het gedicht als het ware. Er zal later eentje uitgepikt worden. Als ik het goed voor heb, zal ook Bernard Dewulf hiervoor instaan. En de winnaar verdient... een prijs. Daar mijn interesse niet naar die prijs gaat, is me ontgaan wat dat zal zijn. Typisch... De tram op zich mag worden 'gespot' en een fotootje mag je altijd op Facebook zetten, op het profiel dat Eddy Maes aanmaakte voor Respect op De Lijn. Best leuk toch! Op zondag 16 december wordt de actie afgesloten met een brunch voor de chauffeurs in Centrum De Wijk, Antwerpen Noord. Daar wordt bekend gemaakt welke chauffeur per stelplaats de prijs wint. De prijs van de winnaar van de mooiste foto, wordt persoonlijk overhandigd.
Ik genoot dubbel want, zag enkele mensen terug, die ik een hele tijd niet had gezien. En... dat deed goed! Een leuke babbel, een glimlach, meer heeft een mens niet nodig om er een goed gevoel aan over te houden. Daarenboven, kwam de zon ons vergezellen. Niks dan stralende mensen dus...
Zaterdag en herfstweer. Een mens zou kunnen binnen blijven, het gezellig maken. Maar nee, het is za-ter-dag. Dag van rommelen, inkopen doen, eventueel poetsen. Hoewel ik daar geen punt van maak. Er zou veel moeten gebeuren in huis, maar het mag blijven liggen. Spijtig genoeg lopen al die karweitjes heus niet weg, die kunnen nog op een ander moment gedaan worden. Goed humeur gaat voor. Vandaag, ook al valt de regen bij momenten met bakken uit de grijze hemel, moet ik buiten. Ik heb lucht nodig, vertel ik m'n man. Is daar iets op tegen in te brengen? Nee toch. Hij, toffen tiep, altijd geweest, begrijpt, knikt niet echt vrolijk, maar ondergaat. Wij gaan dus samen ergens heen. Nee, niet met de auto, daar heeft hij geen zin in. Na wikken en wegen, besluiten we, gewapend met een paraplu van hier tot ginder, een stel goei botinnen en een trui onder onze regenjas naar Linkeroever te trekken. Ik moet er vooral voor zorgen niet ziek te worden. Lichtjes verkouden, maar daarom ga ik me heus niet opsluiten, want, wat moet ik dan deze winter? 'k Moet er wel rekening mee houden dat ik nu geen weerstand heb. Bloedlichaampjesverhaal door chemogedoe. En ja, ik weet wel, lichaam is baas, maar ik weiger binnen te blijven wanneer ik me eindelijk goed genoeg voel na zo'n chemokuur. Regelmatig wandelen is gezond. Dat stilzitten en binnen blijven maakt een mens depri. Ik ben trouwens ook een mensenmens hé. 'k Kan het niet helpen, maar ik heb wat duplicaten van m'n eigen soort nodig om me goed te voelen. Trouwens... er moet bewogen worden.
Oké, Linkeroever, here we come! We nemen tram 9, achter de hoek. Nou ja, dat willen we. Maar we missen hem net. Om niet in de hevige regenbui te blijven staan, hoppen we op tram 9, die in de andere richting rijdt. Men heeft immers de wachthokjes verwijderd aan de tramhaltes in onze buurt. Niet leuk met dit weer. Gelukkig is m'n man vandaag heerlijk gedwee, want hij begrijpt me niet echt. De logica is weg, we rijden immers in de verkeerde richting. Het ging zo snel dat ik hem enkel maar teken kon geven me te volgen. Anders hadden we ook deze tram gemist en zouden we wel degelijk in de regen staan. Uitleg wordt gegeven in de tram, makkelijk gezeten én droog. Ondertussen hou ik de lichtseintjes in het oog aan de haltes in de andere richting. We stappen af aan een halte waar wel een hokje is en moeten maar een tweetal minuutjes wachten op tram 9, richting Linkeroever. Er stapt een groepje mensen op die nog niet helemaal op de hoogte zijn van de verandering binnen De Lijn in onze buurt. Onderling vergelijken ze en geven het nodige commentaar voor of tegen bepaalde veranderingen. Achter ons ligt een klein hevig schreeuwertje in de kinderwagen, zich te laten gelden. 't Kleintje heeft er brood van gegeten. Wat een stem, wat een karakter, wat een volume. De moeder neemt het kindje op de schoot en slaat haar op de billen. Gelukkig niet hard, maar zwijgen doet het kindje daarom niet. Integendeel. Enkele mensen durven een boze blik werpen. Daar blijft het gelukkig bij. We tjokken verder en de tram raakt voller. Er moeten ondertussen al heel wat mensen staan. Maar eens we in het centrum van de stad komen verschuift het volk regelmatig. Halte Meir. We staan stil. We blijven stilstaan. We... blijven... nog... stilstaan... Er is beslist wat aan de hand, weet ik direct. Ik hoor de stem van de dispatcher, er komt een metrowachter naar de chauffeur en ze praten. Geen info voor de reizigers. Mensen worden stilaan ongeduldig, maar niemand gaat naar de chauffeur om iets te vragen. Ook ik niet. Gewoon geen zin. Ik moet ook niet persé ergens zijn op een bepaald uur ofzo. Dan hoor ik weer dispatching een boodschap geven aan de chauffeur, die op zijn beurt de passagiers inlicht. Er staat een voertuig in panne in de tunnel onder het water. Er zit dus niks ander op dan te wachten. Uiteraard beslissen wij om ons doel voor vandaag dan maar aan te passen. Er is niks mis met de binnenstad. Eerst geef ik nog wat info aan Engelstaligen die niet weten wat er aan de hand is. Je zal maar toerist zijn, ocharme... ;-)
Raar maar waar, word ik enkele malen aangesproken op straat. Niks ergs natuurlijk. Mensen vragen waar ze bus zus of tram zo kunnen nemen. Ik vraag me af, of ik zonder het te beseffen aangeef dat ik info kàn geven...? Maar ach, telkens weer, doe ik dat met plezier en zo duidelijk mogelijk.
Wanneer we na onze natte wandeling weer huiswaarts keren, met tram 9, gaat het terug vlot. De sfeer op de tram is ook weer heerlijk. In onze buurt zijn twee moeders met kinderen gaan zitten. Bijhorende echtgenoot heeft zich achteraan gezet. De kindjes vinden het best leuk om tussen mama en papa heen en weer te lopen. Tot ze onderling ruzie krijgen. De mama's praten hun Afrikaanse taal onderling, maar de kindjes praten onderling Nederlands. Wanneer de mama's zich tussen de kinderen gooien, gaat dat in het Engels en Nederlands, lekker knapperig accentje. Het jongetje is ontevreden, want zus heeft meer lijnen op de lijnkaart die ze in haar handen heeft. Niks aan te doen, ze hebben geen ander kaart om mee te spelen. Hij blijft dus op z'n honger en verwijt z'n zusje dat ze hem die kaart niet gunt. Ondertussen is -enkele zetels voor ons- een bejaarde man in gesprek. GSM. Typisch. Zo worden we op de hoogte gebracht van zijn vechtscheiding, financiële miserie en gebekvecht. Hij zal er niet stiller om spreken, we mogen/moeten het allemaal weten. Stadsapathie. Jawel, ik trek het me wel aan, hoe mensen mekaar de duvel kunnen aan doen. Maar ik ga hem toch niet de hand op z'n schouder leggen om hem te troosten. Het wordt stilaan tijd om uit te stappen. De Afrikaanse gezinnetjes stappen ook aan dezelfde halte uit. Eén van de mama's ziet een volbedrukte tramkaart op de grond liggen. Ze vestigt er zoontjelief z'n aandacht op. Het jongetje was nog altijd aan het ... zagen, wedijveren, over wat hij wilde. Wanneer hij de kaart ziet liggen, glundert hij. Stilte. Gejuich. Lachende glinsterende oogjes en de mondhoeken gekruld tot achter zijn oren. Tevreden, zijn strijd gewonnen, neemt hij de kaart en houdt ze bewonderend vast. Zoveel lijnen op één kaart! Ik geef een bevestigend woordje aan één van de mama's, zij antwoordt iets in de zin van 'ach... kinderen hé'.
M'n man merkt het. Zulke toestanden doen me goed. Zo kan ik eigenlijk wel zeggen dat m'n werkgever in zekere zin ook zorgt voor m'n goed gevoel, zelfs als ik niet aan't werk ben.
Ik zit onderuit in m'n luie zetel naar tv te kijken. Er is een programma bezig dat ik niet ken, misschien nieuw. Ik volg het allemaal niet zo. Ik had gelezen dat er iets over een modeontwerpster in zou komen, vandaar dat ik vandaag kijk. Canvas. Het is een kolderprogramma en staat me wel aan. Magazinski. Er komen vele verschillende onderwerpen aan bod, telkens kort, maar voldoende. Op een zeker moment hoor ik een Nederlandse student zich voorstellen als Daniël. Hij tekent een grappig figuurtje. Hij knipt het uit en lijmt het. Ondertussen vertelt hij dat hij de mensen graag uitnodigt een spel te spelen. Ik meen hem dan aan de tramhalte op de Groenplaats in Antwerpen te zien staan. Eventjes getwijfeld... Maar dan... Yep, zeker ben ik nu. Het is wel degelijk in onze koekenstad. Ik herken ook tram 4, waar hij instapt. Hij kleeft het leuke monsterfiguurtje op een raam aan een zitplaats. Een andere zelfgemaakte klever plakt hij achteraan de rugleuning van een zetel. Daarop staat de uitleg over het spel waartoe hij de passagiers uitnodigt. Het mag niet, weet hij, maar het is zo leuk, zie je. De bedoeling is dat je kijkt naar de muil van het monstertje. Het kleeft zodanig op de juiste hoogte, dat het lijkt of het monstertje eet de mensen, buiten op straat op. Hij houdt dan de mensen in het oog. Spelen ze het spel mee of niet? Hij wil mensen zo bewegen met iets leuks bezig te zijn tijdens het zich verplaatsen met de tram. Zo kijken mensen op een andere manier naar buiten.
Ik vond het subliem! Nee, het mag niet hè. Stickers kleven in de voertuigen valt onder de term vandalisme, net als graffiti spuiten of zetels stuk maken. Maar... Denk ik bij mezelf, zou ik in functie zijn en de brave ziel betrappen en de ware toedracht kennen... Hoe zou ik reageren...? Een ding weet ik zeker. Hij heeft m'n sympathie gewonnen. En ach... Ik zou hem misschien wel aanraden de boel zo stiekem mogelijk te bevestigen om het spel te kunnen spelen. Misschien zou ik hem wel aanraden contact op te nemen met De Lijn en eventueel in samenspraak zulk leuk spelletje te organiseren op tram en/of bus.
En dan zou ikzelf heel hard duimen, dat hij niet zou worden weggestuurd.
We wagen het er op om vandaag, zondag, een wandendelingetje te maken. Verkleinwoord vanwege de gezondheid. Toch, het weer daagt te zeer uit (jippie, de zon schijnt!) en dus is een kleintje beter dan niks, wat onder andere weersomstandigheden zeker waarheid zou zijn geweest. We besluiten toch effe een trammetje op te springen. Kwestie om al niet moe te zijn als we aan het bedoelde oord van rust en oase om te wandelen, aankomen. Al wachtend op 'die tramme', hebben we -wat dacht je?- rustig tijd om naar anderen te gapen. Heerlijk toch... Er komen twee mannekes aan. Ik denk aan 'de mannekes' van vroeger op tv. Eigenlijk heette het programma niet zo, zij waren bekend onder de naam Woodpeckers. Het was naderhand dat Jef als 'het manneke' optrad. Maar als ik aan Jef denk, denk ik er automatisch z'n broer bij... De broers Jef en Cois Cassiers zaliger. Ze waren gewéldig! Wel, deze twee lijken er in geen mijlen op, maar doen me'r toch aan denken. ze zijn mooi oud, waarmee ik wel zeggen, écht cliché-oud. Een tweeling van misschien 90 jaar. Allebei identiek uitzicht. Hetzelfde gekleed. In kostuum. Donker, oud, maar gewassen en van de pers, mooi in de plooi. Op z'n 's zondags wellicht. De twee broeken allebei evenveel te kort. Water in de kelder noemden wij dat vroeger. Nu, door onze salafistische medemens, krijgen die te korte broeken een andere bijgedachte. Toch, ik betwijfel of deze broeder-tweeling hierbij stil zal staan, ooit, nog. Ze zijn perfectamente evenveel of weinig kaal. Hun houding, voorover gebogen. Allebei in net dezelfde graad van koppige aftakelende krommigheid. Sukkelaars die je wil omarmen voor hun simpele verschijning als onderdanige mens. Onderdanig aan de natuur. Twee in één. Identiek. Samen op en in hun wereld. Geen behoefte aan contact met anderen, zo lijkt het, slenteren ze voorbij. Op hun duizendste gemak. Hopelijk, gelukkig in hun beide zelven.
Hun verschijning maakt het de moeite de wandeling te hebben gewaagd.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Bernard Dewulf schreef:
