Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
08-06-2010
dr van drank en dr van drugs
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Wanneer ik van de tram stap en nog eventjes te voet verder moet, haal ik enkele malen diep adem en bedenk me, dat ikzelf in de hand heb of m'n dag wel of niet goed zal verlopen. Ik besluit dus ervoor te zorgen dat m'n aura wat positiever gaat stralen, recht m'n schouders, kin omhoog en denk aan vrolijke dingen, zoals bijv. m'n lieve schatten van kleinkinderen, die steeds stralen. Wanneer ik m'n collega's op het werk zie en groet, helpt het ook al. En tegen de tijd dat ik met m'n maat de dienst begin, voel ik dat 'het' wel goed zit.
En ja hoor, er wordt weer normaal gegroet, geglimlacht en geknikt zoals het een beschaafd mens betaamt. Even later, wanneer we op de Rooseveltplaats een bus willen nemen, laten 2 chauffeurs me weten dat ik wat verder op het perron een kijkje moet nemen want er is wat loos. Er zit een vrouw -onder invloed van drank en drugs- een man die op een ander perron zit, een hoop te verwijten. De man blijft er -gelukkig maar- rustig bij, maar z'n gezicht staat ernstig genoeg zodat ik een mogelijke reactie niet uitsluit, als dit blijft duren. Ik neem het heft in handen en wend me tot haar, zodat ze de man gerust laat. En, het lukt! Nou, ben ik aan beurt, ik kan haar vertrouwen winnen en ze barst in tranen uit en neemt me vast, precies of we zijn de beste vriendinnen en we hebben mekaar in eeuwen niet gezien. Nou, knuffelen doe ik best graag met de juiste persoon, maar ik ben er echt niet gek op, met iemand die ik niet ken. Nog minder met mensen onder invloed van watdanook. Maar ja, ik kan haar, zo wenend en klagend niet zomaar wegduwen hé. Laten begaan dus maar. Uiteindelijk besluit ik -met goedknikkend gebaar van m'n collega- haar op weg te begeleiden. Want, als ik haar hier achter laat, zal ze direct iemand anders lastig vallen. We nemen de tram en ik zet me naast haar tot ze afstapt. Ze vertelt haar misère -vicieuze cirkel waar ze niet uitgeraakt- en we zitten lang genoeg op de tram om haar een beetje opgepept te krijgen, net voor ze afstapt. Prachtig vind ik dat, ook al zitten mensen met hun hoofd te schudden voor 'zo'n schandalig gedrag enz...' iemand een zakdoekje komt brengen, naar het voorbeeld van m'n collega die me zo eerder al heeft geprobeerd te vrijwaren van overtollig lichaamsvocht van deze vrouw.
Naderhand, besluit ik tegen m'n collega dat ik -alvorens het werk verder te zetten- naar de dichtstbijzijnde loods wil gaan om me op te frissen. M'n hemd is helemaal vuil van haar oogschaduw en ik voel me niet bepaald proper na al de kussen, de tranen en lebbers waarmee ze me doopte. Niettegenstaande heb ik toch een heel klein beetje een tevreden gevoel omdat m'n opzet geslaagd is. Niemand werd nog lastig gevallen en ze is tevreden naar huis... ofzo... Echt helpen kan ik niet, maar dat kleine momentje heb ik dan toch een lichtpuntje kunnen tonen, hoop ik.
Een jonge collega die op een andere lijn rijdt, verlossen we van een bierblikje dat achter hem in z'n stuurpost ligt. Het zit weggepropt tegen het raam en is dus heel zichtbaar voor de passagiers. Absoluut geen zicht, besluiten we al lachend. Het is niet van de chauffeur, daar zijn we wel zeker van. Hij wist het niet, maakt zich er niet erg druk om, maar begrijpt onze reactie wel. We vermoeden dat iemand dat blikje aan de voorganger van deze chauffeur heeft gegeven, gevonden op de tram, en die dat daar heeft geplaatst om het nadien weg te gooien, maar vergeten. 'k Had er eigenlijk dolgraag een foto van genomen, maar heb geen apparaat bij me. Bon, het imago van De Lijn hebben we vandaag weer eens een flinke poetsbeurt gegeven, peins ik een beetje sarcastisch grappend.
Eén ding staat vast, ik eindig m'n werkdag maar weer met een goed gevoel.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
Met 'niks' begint m'n dag op weg naar 't werk. Maar, ik heb chanse want 'niks' verandert na 'een kwartierke te laat' naar 'trammeke op komst'. Daar ik altijd goed op tijd vertrek en dus meestal te vroeg op het werk ben, heb ik wat respijt. Vele mensen staan te wachten en daar ik vandaag (soms doet een mens rare dingen) in uniform naar 't werk ga, wordt ik door velen onder hen ter verantwoording geroepen. Maar, mijn naam is haas, ik weet echt van niks. Al wat ik kan doen, is vermoeden, maar mijn vermoedens durven wel eens ferm verkeerd zijn, en vooral daarvan breng ik de mensen op de hoogte. Wanneer we zien aan de 'bollekes' dat er een trammeke op komst is, stel ik iedereen gerust. Maar ik besef maar al te goed, dat de kans redelijk groot is, dat er al erg veel volk op het voertuig zal zijn. En er komt een pcc'ke, een lief, enkel platkopke. Een oud trammeke dus, met van die kleine deurkes, waar de kinderwagens van hedentedage niet op geraken, tenzij toegeplooid. Maar soit, mensen willen hun best doen tevreden te zijn en de moeder met niet-opgevouwde kinderwagen blijft dapper wachten op de volgende tram, daar ze er toch niet bij zou kunnen met die hele santenboetiek. Wij -want ook ik ben opgestapt- rijden verder, traag, want de chauffeur krijgt een 'b'fout en wordt afgeremd terwijl we een brandlucht in de tram krijgen. Ondertussen vertelt hij me in grote lijnen dat men langer dan een uur onderbreking heeft gehad vanwege een panne aan de bovenleiding. Ik besef dat ik dus veel geluk heb, maar een kwartierke te laat te vertrekken. Maar...
Zodra we aan de volgende halte komen, laat het voertuig het afweten. We merken dat er problemen zijn met de trommelremmen en ik help alvast de chauffeur en ga er twee afzetten. Psychologisch heeft dat ook het voordeel dat de passagiers zien dat er iets mis is en wanneer de controleur -zeer snel trouwens- ter plaatse komt, zit er niks anders op dan iedereen weer te laten uitstappen. Er stond ook op dit perron al veel volk, dus nu staan de mensen zowat op mekaar gepropt, wachtend op de volgende tram. Sommigen vragen naar alternatieven en ik geef hen de nodige informatie. Maar begrip is er, enkelen zeggen me dat ze al vermoedden dat er wat mis was, vanwege de brandgeur en ze hadden me bezig gezien, toen ik m'n handen ging viesmaken... De kapotte wagen wordt verderdoor opzij gezet.
Wanneer weer een tijd later de volgende tram komt, is het een lagevloertram, dat valt dus mee, want iedereen kan mee. Ik zie de geduldige kinderwagendame en knik haar toe. Ze lacht me toe en is tevreden met de ruimte die ze hier heeft.
Daar er één en ander is veranderd met het openbaar vervoer in onze Koekenstad, hebben mensen het wel eens moeilijk met die veranderingen, dat is 'des mensen'. Niet iedereen staat er voor open. Er wordt dus veel geklaagd, soms onterecht, maar soms ook terecht. Vandaag moeten we op een andere lijn dan gewoonlijk meerijden om poolshoogte te nemen, hoe het verloopt na zo'n verandering. Er wordt geklaagd, gezucht en vooral, veel vragen gesteld. Wij luisteren, geven uitleg voor zover we zelf op de hoogte zijn en maken notities voor ons verslag, later op de dag. Eén man klaagt: 'Vijftig minuten asjeblieft, om zes km verder naar m'n werk te gaan. Besef je dat wel...? Alle dagen vijftig minuten... da's toch teveel van het goede hé.' Ik vraag hem, denkende dat het antwoord 'een half uurke' ofzo zal zijn: 'Ja meneer? En terwijl het vroeger hoe lang duurde om naar het werk te geraken?' Waarop de man zonder slag of stoot: 'Ja... toen duurde het langer...' antwoordt. Ik ben van m'n melk, want begrijp echt niet goed wat het probleem is. Maar hij blijft maar doorgaan, zeggende dat hij geluk heeft dat men op z'n werk soepel is wat zulks betreft. Ik besluit om geen discusie aan te gaan, maar zeg hem dat hij altijd een klacht kan neerleggen indien hij wenst en dat hij de situatie dan maar goed moet uitleggen in zijn klacht.
Dàt soort klachten mag men van mij op de daarvoor voorziene dienst beantwoorden...
En ik... denk er nog wel efkes over na, of zo'n klacht nou van een klagende klager is of een tevreden klager...
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Wanneer ik op weg ben naar het werk, met de tram, wordt ik aangesproken door een dame van Aziatische oorsprong. Ze spreekt vloeiend Nederlands. Ze vraagt me waar ik m'n oorbellen kocht... misschien ook in Thailand? Waarop ik haar vertel dat ik daar nog nooit ben geweest. Maar, de oorbellen die ik op dit moment draag zijn uit Mexico. Blijkt dat deze vrouw identiek dezelfde oorbellen kocht op haar vakantie. Ze is er zeker van, ze draagt ze niet op het moment, ik kan dus niks bevestigen, noch ontkennen. Ze vindt ze toch o, zo mooi. Ik beaam zonder aarzelen, want, wij vrouwen, kopen geen lelijke spullen. Even grap ik nog wat verder over 'onze' goeie smaak en het feit dat ik uit het buitenland heel graag oorbellen mee breng. Enfin, het rurale is er zo wel af, tenzij Mexico op ruraal gebied iets gemeen heeft met Thailand. Het stoort me niet echt, onze bijdrage aan de economie is er alleszins geweest én zowel zij als ik, kochten deze accesoires omdat we ze wilden hebben... Ze is het volledig met me eens en al lachend gaan we verder onze eigen weg. De complimentjes die we mekaar gaven meedragend, toch wat mij betreft, op weg naar het werk. Mijn dag begon al best leuk, verzeker ik mezelf.
'k Had vandaag een nieuw vestje aan op weg naar 't werk. Knal knalgroen! Niet dat ik graag fluokleurtjes draag, maar het model was nou net wat ik nodig had en het was enkel in deze kleur te verkrijgen. Toen ik nadenkend voor de spiegel in de winkel stond af te wegen of ik het nou wel of niet zou kopen, vond ik eigenlijk wel dat de kleur me goed ging. Dus, draag ik dit vestje op weg naar 't werk, zodat ik ook eens rustig op de tram kan zitten op weg naar en van het werk. Doch, m'n collega controleurs op kantoor, plaagden me van het eerste moment dat ze me met deze vest zagen binnenkomen op kantoor. Dus, ter verdediging en om hen een andere reactie te ontlokken (wat mislukt), loop ik m'n chef z'n kantoor binnen. Ik stel hem voor ons uniform aan te passen in dit prachtige groene fluokleurtje, want, geen twijfel, we worden zowiezo 'gezien'. M'n baas gaat niet in op m'n sublieme voorstel, maar verzekert me dat het me goed staat. Het verjongt me erg, voegt hij er nog aan toe. Lap! 't Was niet m'n bedoeling een compliment af te snoepen, maar toch krijg ik het rond m'n oren. Ik antwoord dan maar dat ik nog zal moeten oppassen niet in de pampers te belanden...
M'n collega heeft z'n haar weer op z'n eigen speciale manier samen gebonden. Heel regelmatig wordt hij met tv-personages of andere bekenden vergeleken. Maar eigenlijk zijn deze vergelijkingen helemaal niet juist. Hij lijkt in de verste verte niet op die personages, en vooral, hij is zichzelve. Maar ach, de meeste van die tv-figuren ken ik zelf niet eens, ik ken hen enkel van een foto hier of daar in een blad dat ik wel eens in m'n handen krijg. We zijn onze dienst aan 't doen op de tram. Er komt een jongen, niet ouder dan 13jaar naar m'n collega en zegt hem dat ie zijn haar 'graaf' vindt. M'n collega een beetje verbouwereerd, bedankt de jongen, die -eindelijk- m'n collega een keer een juiste beschrijving geeft ipv hem te vergelijken met een spotlightpersoonlijkheid. Collega vertelt het me, uiteraard erg positief aangedaan door deze jonge knul. We lachen en zijn het er over eens dat deze jongen wellicht eerst veel moed heeft moeten samenrapen om hem dit te komen vertellen. De jongen zelf straalde trouwens zelf ook heel wat persoonlijkheid uit. Ik hoop en denk dat ie het nog ver zal brengen.
Weer wat later verklaart een chauffeur die ik lang niet zag en even ga groeten, dat ik er toch o, zo goed uit zie. Snel voegt hij eraan toe, dat ik er anders ook niet slecht uit zie hoor... Maar nu... Enfin, ik zie er dus erg goed uit blijkbaar. 'k Bedank hem natuurlijk, maar besef ook wel, dat hij waarschijnlijk wel overdrijft. Niettegenstaande doet 't altijd goed hé, nou... toch als het sarcasme er niet afdrijft hé.
Wij zijn er alleszins zeker van... ook het positieve blijft hangen. Wij voelen ons, dank zij al deze complimentjes picobello. Het allerleukste is, dat we'r allebei door getroffen zijn. En... het geeft zelfs energie!
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Ze vraagt of ze een ticket moet kopen. Ik vraag dus of ze geen abonnement heeft, of een ticket, gekocht op een vorig voertuig kort geleden. En nee, dat heeft ze niet. Ze kan haast niet op haar benen staan, merk ik nu. Oké, de tram is in beweging, dus dat helpt ook niet echt. Ze blijft half rechtstaand in haar tas wriemelen. Dus zeg ik haar zich neer te zetten. Ik stel voor dat ik dat ticket wel zal halen voor haar en vraag dus 2 . Na enkele lange minuten overhandigt ze me het munststuk. Ik haal bij de chauffeur, die geamuseerd de situatie observeert, een vervoersbewijsje. 'k Laat hem nog effe weten dat vallende dronkevrouwen voorkomen, beter is dan hen te moeten helpen opstaan...
De vrouw in kwestie bedankt me veel te uitbundig. Ze vindt me 'adorable, aimable, une vrais amie' enz... Ze neemt m'n hand vast wanneer ik haar het ticket wil overhandigen en lost me niet meer. Stillekes probeer ik m'n hand terug te trekken, het is immers het mijne en ik heb het beslist nog nodig. Ze kust m'n hand en aait het. Ik vind het alles behalve heerlijk. 'k Weet wel dat ze't goed bedoelt, maar ik hou echt niet van handenkussers en -inbeslagnames. Wanneer ik eindelijk weer zelf de controle over dat ledemaat bezit, neem ik gelijk wat afstand van de dame die me blijkbaar fysiek aantrekkelijk vindt. Ik blijf beleefd natuurlijk en zeg haar dat ik toch maar enkel m'n job doe. Ze weet niet waar het centraal station is, dus verzeker ik haar dat ik wel zal verwittigen wanneer we daar zijn. Ze verwart me met een politieman die haar blijkbaar ooit naar huis bracht. Even vermoed ik dat ze dit op een verdoken manier nu probeert gedaan te krijgen. Ik hou het daarna kort, want als dit gesprek lang aanhoudt zou ik wel eens horendol kunnen worden voor de rest van de dag. M'n collega laat haar met alle plezier aan mij over en blijft mooi op afstand 'genieten'. Ik zeg hem dat we iets verder meerijden dan we hadden gepland, want ik ben er zeker van dat ze anders al slapend aan de eindhalte zal terechtkomen. Ook de chauffeur is tevreden met de genomen beslissing. En, inderdaad, wanneer we aan het station komen, ligt ze zo goed als mogelijk onderuit te snurken. Ik mag haar wakker maken, wat ik zonder compassie dan ook doe. Ze bedankt me weer heel erg overdreven vriendelijk voor m'n zorg om haar. Wanneer we zijn afgestapt, neemt ze m'n arm en trekt me dichtbij en geeft me natte lebbers. Ik trek me weg, want heb daar echt geen behoefte aan, maar ze is toch iets weerspanniger dan ik had verwacht en krijg de kuslading in m'n nek. Gelukkig niet in m'n gezicht zoals ze trachtte...
We wijzen haar het stationsgebouw, want ze nijgt de verkeerde richting uit te gaan en maken ons dan uit de voeten. Ik lach wat groen naar m'n collega, bij wie de pretoogjes duidelijk flikkeren...
... en ik zeg: ' Een douche, ik wil onder de douche...'
't Is lang geleden dat ik hem zag... Toch, ik twijfel even of ik hem wel zal groeten, hoewel hij in uniform is. Hij staat achteraan in de tram, is rij-instructeur (tof woordje, niet? ) Ik ken hem van voor ik bij De Lijn ging werken, maar wil hem niet storen in z'n werk. 'k Weet het niet met zekerheid, maar het is mogelijk dat ie mee rijdt om de rijstijl van de chauffeur na te gaan, zie je. Dat gebeurt (gelukkig) wel eens hé. Enfin... hij staat grimassen te trekken en blijft m'n aandacht trekken, ook al had ik hem van verre een knipoog toe geworpen. Na nog eerst iemand geïnformeerd te hebben, ga ik naar hem toe. Hartelijk weerzien natuurlijk, na zo'n lange tijd. 't Is altijd leuk eens effe bij te praten, hoewel... bijpraten er niet echt van komt. We hebben nog niet veel gezegd, wanneer een man ons aanspreekt met de woorden: 'Haaa... jullie zijn van De Lijn, nietwaar?' Wij beamen. Ik zet me al in de 'interesse-houding' want ik verwacht een vraag/antwoord situatie.
Daarom wellicht kijkt de man me aan en begint: - Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken, maar ik heb een voorstel voor jullie. - Haja...? En wat is dat dan? Laat ik geïnteresseerd weten, want ik denk dat het -zoals meestal het geval is- over voertuigen zal gaan die nooit tijdig aan de halte komen. Maar nee hoor... - Wel, ik heb zo gedacht dat het beter zou zijn, dat er trammen met een verdieping zouden worden ingezet. Dat zou toch veel beter zijn hé! Zo kunnen 'ze' veel meer mensen tegelijk vervoeren en hebben de mensen meer ruimte op de trams. - Geen slecht idee. Ga ik met de man mee. Toch probeer ik wat roet in z'n eten te gooien, want het mag niet te makkelijk gaan. Dus ik ga verder: - Toch, moet je'r rekening mee houden dat die voertuigen dan veel hoger zullen zijn dan nu. Dus, zal over het hele net de spanhoogte van de bovenleiding moeten aangepast worden, alsook de bruggen waaronder sommige trams rijden. Da's op zich allemaal niet zo evident natuurlijk. Het moet goed overwogen worden. De man blijft overtuigd van z'n gelijk en gaat verder: - Ach, maar dat moet toch kunnen hé. 'k Heb er al lang over nagedacht, maar ik weet echt niet hoe ik het verder moet aanpakken. Bij wie ik terecht kan met m'n voorstel... - Wel, als je alles heel erg goed overwogen hebt, dan maak je een plannetje, waarop alles duidelijk getekend staat met de afmetingen en alles wat er verder mee te maken kan hebben. Dan... Schrijf je alles uit. Tot in de puntjes moet je de détails uitleggen, want het is tenslotte jouw plan en er zouden dingen kunnen misbegrepen worden, zie je. Wanneer je dit allemaal in orde hebt, wend je je voor Antwerpen naar de Grote Hondstraat 58. Dat kan je persoonlijk doen, maar ook per post bijvoorbeeld, of, via het internet per mail. De man lijkt lichtjes uit z'n evenwicht gebracht. Ik had komend antwoord niet verwacht, eerder een verdediging van z'n standpunt, maar hij zegt: -Hmmm... oei, daar had ik nog niet aan gedacht. 't Is niet makkelijk dat allemaal op papier te zetten. Ik ga er toch nog eens goed over moeten nadenken. - Dat moet je natuurlijk altijd eerst doen alvorens het voorstel binnen te brengen, want 't is heus geen makkie om over heel Vlaanderen zonder goede voorbereidingen alles te gaan veranderen... Doe dus gerust en neem je tijd.
Hij is aan de halte waar hij moet afstappen, bedankt me om de informatie die hij kreeg en stapt af. Mij viel het ondertussen al op dat de instructeur stil bleef, maar ik had vanuit m'n ooghoek al wel een verbijsterd gezicht gezien, hem toebehorend. Pret had ik heus wel met deze situatie. M'n ouwe bekende laat me weten, dat deze job op m'n lijf geschreven is, waarvoor ik hem lachend bedank. Ik besef het heus wel, en nu weet je waarom ik deze blog schrijf. Aparte situaties doen zich met regelmaat voor. Hij voegt er nog snel aan toe: ' Ik zal wel in de rijschool blijven...' met een glimlach.
Maar goed dat we allemaal verschillend zijn, zo raakt elke job ingevuld... *wink*
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
En, dan is er nog dat stille moment van de dag. We rijden voorbij en zien... die dronken nakomer, eenzaam op het perron. Nog vroeg, maar toch al laat, zit de jonge man helemaal alleen op het perron in het bushokje alleen te wezen. Hij beseft het niet, want hij slaapt. Hij zit te slapen, wellicht droomt ie fantastisch, want hij is een supporter van AAGent. Z'n blauwwitte sjaal nog rond z'n nek, siert z'n slappe lichaam, half onderuit gezakt. Helemaal alleen, na alle drukte die hij gisteravond en vannacht heeft doorgeploeterd voor het grote voetbalfeest, gevierd met enkele honderden-of-nog-meer fans. Moegestreden na een voetbalseizoen de overwinning vierend met een hoop onbekenden, zal hij afgezakt zijn. En straks, als hij wakker wordt, weet hij misschien niet meer waar hij zich bevindt. Zal hij zich verwonderd afvragen hoe hij is verzeild geraakt, daar, wij hij zich nu bevindt, helemaal moederziel alleen. Dan zal hij langzaamaan herinneren, dat z'n favoriete club met 3-0 overwon. Driewerf hoera!!! ...en vooral geen bier meer vandaag...
Met felle hoofdpijn zal hij voorzichtig huiswaarts keren. Zich niets beseffend van een kind dat dezelfde gelukzaligheid proeft vandaag... de voetbalbel rinkelend van z'n gloednieuwe fiets...
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Ik kom op een bus en merk al snel dat de vier jonge kerels achteraan zich kostelijk amuseren. De vraag is: ten koste van wie of wat hé... Wanneer ik halfweg de bus sta en we aan de eerstvolgende halte komen, wordt net op't laatste nippertje gebeld. Wanneer de chauffeur stopt, stormen twee van die jonge mannen naar de deur. Tegen dat de tweede uit de bus is, snelt de eerste alweer terug op de bus en komt de ander hem ook weer achterna. Ik begeef me rustig naar hen, want ze zijn al snel terug achteraan in de bus bij hun maten gaan zitten. Eén van hen heeft z'n rugzak op de lege bank voor hen gezet, zodat hier niemand zou gaan zitten, vermoed ik. Ik leg hen uit dat ze het rustig moeten houden... dat de chauffeur z'n best doet om iedereen tijdig op z'n plaats van bestemming te krijgen en dat zulke grappen dus eigenlijk helemaal overbodig zijn. Terwijl ik zo tegen die jongen mannen praat, neem ik de rugzak van de bank en leg hem rustig op de schoot van één van hen. Hij zegt niks, neemt die rugzak aan en luistert, net als z'n maten. Een andere van hen antwoordt dat ze rustig zullen blijven en verontschuldigt hen. Ik glimlach en zet me op de lege bank voor hen, zodat ik hen goed met m'n antennekes in't oog kan houden. Eerst doen ze nog wat stoer onderling en vertellen op hun machomanier voorvallen over aanvaringen met de politie, wel of niet waarheidsgetrouw. Ik veroer geen vin, zit rustig te staren, maar blijf op m'n hoede voor het geval ze onnozel zouden doen. Na een tijdje zitten ze muisstil en praten zelfs niet meer. Ik kan het haast zelf niet geloven...
Wanneer ze afstappen aan de eindhalte, blijf ik zitten om hen voor te laten gaan en in't oog te houden dat ze geen spullen achterlaten of op de grond gooien. Op de zetel ligt een klein voorwerp in plastic verpakking. Het ziet er nieuw en gesloten uit. Ik neem het vast en merk dat het een condoom in gesloten verpakking is. Nou... denk ik bij mezelf... is het aan mij om hen effe te 'hebben'. Ik ga hen snel achterna en roep hen terug naar de bus. Ze zijn nog niet ver en komen weer. Ik geef hen het pakje met de woorden: 'Je bent nog iets belangrijk vergeten.' Eén van hen neemt het aan en roept tegen z'n vriend dat het van hem is...
Snel draait ie zich om en maakt ie zich uit de voeten.
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Tot we aan een drukke halte komen en er drie 'rare' (voor alle gemak bestempel ik hen maar zo) figuren, waarvan twee serieus dronken, de tram willen nemen. Zij hebben een glas met drank in de handen. Ik aarzel niet natuurlijk en maak hen leutig 'nee'knikkend duidelijk dat de glazen niet mee op het voertuig kunnen. Ze aarzelen even, maar willen het nog eens proberen. Weer geef ik, vriendelijk glimlachend aan dat de glazen niet mee op de tram mogen. M'n collega zet zich naast mij, om hen op deze wijze het opstappen te verhinderen. Wanneer één van hen nog een keertje aangeeft toch te willen opstappen, hou ik voet bij stuk. Z'n vriend duwt hem zacht naar achter, net als hij met de andere dronkaard doet. 'Loesche tiepekes': denk ik. De vriend heeft door dat er problemen zullen ontstaan, wanneer deze twee mannen zullen willen doorzetten en hij voorkomt het. Een beetje macho-boos gooit één van de twee me arrogant een kus toe. Tevreden zie ik de deur sluiten en kunnen we vertrekken. Andere passagiers die met deze mannen op het perron stonden te wachten en nu op de tram zitten, hebben een wapen gezien in hun handen, wanneer ze samen op het perron stonden en vertellen het ons. In eerste instantie denk ik nog, dat dit wellicht wat overdreven is, maar de houding van deze mensen is duidelijk. Ze menen het, bloedserieus vertellen ze ons wat ze zagen. Wij slaan dus alarm en worden even later geconfronteerd met een interventie zoals ik ze nog nooit heb gezien, tenzij in een film. We zijn de
volgende halte immers afgestapt, om de voorbijrijdende trams in 't oog te
houden. Ze zouden daar wel eens kunnen op zitten. Maar, ze besloten om te voet verder te gaan en we merken hen al snel op. Informatie wordt doorgegeven, snel en wel. Sirenes (waarmee ik geen zeemeerminnen bedoel), politie rijzen als paddestoelen uit de grond. Alles verloopt vlug en correct. De mannen worden ingerekend en wij leggen een verklaring af bij de politie. En wat blijkt? Nee hoor, helemaal geen vals alarm. Ze waren wel degelijk gewapend...
Effe besef ik hoe blij ik ben, dat wij problemen proberen op te lossen op een sociale manier. Zo houden we de kerk in het midden en het pistool in de zak... of, beter nog... absoluut géén wapen!!!
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Blijkbaar werkt dit aanstekelijk. Ik merk, dat wanneer ik lach naar iemand achteraan in de tram, ook iemand anders me vriendelijk lachend toeknikt. Dit gebeurt vandaag meermaals, het valt me op. Ik geniet er wel van, zo dikwijls vriendelijke uitingen doen een mens goed. 'k Besef dat wij, m'n collega en ik, zelf voor een deel aan de basis liggen voor die uitstraling, maar dit lukt echt niet alle dagen. Er hangt dus iets in de lucht, zou ik simpelweg kunnen stellen. Wat het is, weet ik niet... 'k Heb het er even over met m'n collega, die het ook is opgevallen.
Ook wanneer we mensen wijzen op akkefietjes, krijgen we nooit gemor. Aan een koppel Japanse toeristen leg ik uit dat er geen wafels mogen gegeten worden en prompt gaat de wafel opzij. Nouja, Jappanners zijn helemaal geen moeilijke mensen hé. Deze mensen staan bekend voor hun correcte houding en beleefdheid. Ik kijk al uit naar m'n vakantie binnenkort naar dat land, stel ik maar al te graag vast als ik deze toeristen hun reactie krijg. Maar ook een klein meisje met Marokkaanse roots, dat samen met twee broertjes en mama op de tram stapt, zie ik een open drankblikje ijverig verstoppen. Ik feliciteer de kleine meid voor het voortreffelijk proberen, want zo zal ze niet zo makkelijk morsen wanneer de chauffeur in de remming moet gaan, legik haar uit. Mama, kijkt verwonderd naar haar kleine meid en schudt ijverig met haar wijsvinger om haar aan het verstand te brengen dat ze dit niet had mogen doen. Toch, net op dat moment staat de bus stil, dus laat ik haar nog wat drinken, zodat het blikje leeg geraakt. Ze nemen het naderhand mee als ze afstappen en de kleine meid en broers waaien me nog na. Enkele tieners staan op een overvolle tram in groep vooraan tezamen geperst, wanneer ik wil opstappen. De scholen zijn uit en het is erg druk. Ze hebben allemaal blikjes drank in hun handen. Ik zeg terstond dat dit niet kan. 'Sorry jongens, maar dit kan echt niet in zo'n vol voertuig. Er gaat gemorst worden, die blikjes moeten er echt af.' Eerst willen ze niet natuurlijk, maar ik hou vol. Authoritair, maar vriendelijk. Twee van hen gaan snel het blikje wegwerpen in de vuilbak op het perron, een derde wordt weerhouden door z'n maat, dus maan ik hen aan om te reppen, want ze houden de tram tegen. Dit wordt ook opgelost. Na m'n verontschuldigingen voor het kleine oponthoud tegenover de chauffeur, kan die het ook appreciëren en geeft ie me gelijk. De tieners, proberen even de draak met me te steken, maar eindelijk krijg ik wel aan hun verstand waarom dit niet door de beugel kan. Er ligt een blikje op de grond aan hun voeten en wanneer ze afstappen, krijg ik ze ook zo ver dat ze dit meenemen. Ze doen niet moeilijk, en ook zij groeten me nog, wat toch m'n dagje maar mooier maakt.
Thuis gekomen, vertel ik m'n man over al die goedgeluimde mensen vandaag. Hoe goed ik me daardoor voel, merkt hij natuurlijk ook. 'k Zie mezelf niet in de spiegel op dat moment maar ik vermoed dat ik een warme stralenkrans rond me uitstraal... of zoiets... Even later op de avond, hoor ik op de regionale zender tijdens het nieuws dat deze week blijkbaar de 'goedendagweek' is... Het gaat er om mekaar een goed gevoel te geven. Mekaar een goedendag toewensen draagt daar toe bij, legt men uit. En wéér... moet ik lachen...
Nou... zouden we daar geen jaar van kunnen maken...?
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
Nou, erg is dat niet hé. Dagje was al niet slecht. Eerder gewoon aangenaam... ja... zo zou ik het kunnen noemen. Maar dat ene roosje, nog dicht, klaar om de komende dagen te ontspruiten in een volle openstaande bloem, zonder dorens.... Ze werd zomaar in m'n handen geduwd, bij wijze van spreken. 'k Wilde ze niet aannemen natuurlijk. Een vreemde (onbekende), niet wetende wat hiervan de echte bedoelingen zijn... Trouwens, ik ben aan't werk, samen met m'n collega. Nee dus, nee meneer, ik ben bezig en kan uw bloemke niet aannemen, was zo ongeveer mijn lief weigerend antwoord. Maar meneer neemt geen 'nee' als antwoord. Hij drong aan, lief gedistingeerd, zoals Indische of Pakistaanse types wel kunnen zijn. Zijn bloemenbos, die hij nog wil verkopen tijdens de avond heeft hij laten liggen op de zetel in de tram.
'k Kan natuurlijk ook geen scène gaan maken, dus neem ik die roos aan. De aandacht is zowiezo al getrokken, merk ik. Hmmm... heel binnenkort neem ik nog eens deel aan een theater op de bus van Bad van Marie. Dit zou er evengoed bij kunnen horen, denk ik. Alledaags is het zeker niet. Eigenlijk weet ik op het moment dat ik die bloem krijg niet goed weg met mezelf. Kussen om hem te bedanken, doe ik niet hoor, da's veel te familiair. Trouwens, dat zou hij zeker ook niet willen. Ik herinner me, tijdens onze reis in India, dat we ons efkes lieten gaan en mekaar een kleine kus gaven. We weten wel, dat het niet hoort... ginder in verre contreien, maar het spontane moment was er en het ontsnapte ons. Wel, we kregen zelfs een lichte duw van een voorbijganger. En nee het was geen toeval... Kussen doe ik dus zeker niet! Lachend groeten en bedanken, wel, enkele malen.
De rest van de avond zet ik verder met een bloem in de hand. 't Is eens wat anders... Telkens ik een collega zie, moet ik uitleggen van wie ik die bloem wel kreeg en wordt er vrolijk gelachen met de aanbidders die ik wel heb. De avond is supervrolijk geworden... door die vreemde, vreemde maar lieve man. Toen ik afstapte, groette ik hem nog eens, uiteraard. En toen... verdween ie uit m'n avond, misschien wel m'n leven...
En de roos... staat te pronken in een vaasje, alsof ze zegt: denk ook af en toe eens aan hem, de 'vreemde' man, die met een klein gebaar, iets groot deed.
Zondag, late dienst en... 'the ten miles' in Antwerpen...
Wanneer ik een half uur voor de aanvang van m'n dienst arriveer aan het kantoor, moet ik enkel nog proberen de brede leien over te steken. Niet zo eenvoudig, want net op dat moment komen de 'ten milers' voorbijgelopen. Ach, het is mooi weer, niet te koud, en ik heb nog tijd. Dus besluit ik te wachten tot ik een opening tussen de lopers vind, waardoor ik kan oversteken. Maar, het lukt niet echt. Er is zoveel volk op de been, dat ik er niet echt tussendoor kan. Na 10 geduldige minuten besluit ik toch maar effe mee te joggen en op die manier schuin over te steken. Anders ga ik nog te laat arriveren en dàt, kan niet echt de bedoeling zijn...
Wanneer ik m'n gerief op de juiste plaats heb achtergelaten, de nodige paperassen gearrangeerd en in pico bello uniform sta, besluit ik weer op de stoep voor de kantoordeur te gaan kijken naar eventuele collega's die deelnemen. Daarna beginnen we aan onze opdracht, die o.a. inhoudt, de mensen opvangen in het pre-metrostation op Linkeroever, wanneer iedereen na afloop weer naar huis zal gaan. Wanneer we daar arriveren is het al wreed druk. We moeten regelmatig de massa tegenhouden om geen ongevallen te krijgen. Mensen blijven naar beneden gaan met de roltrappen en het perron geraakt overvol, waardoor de wachtenden zouden kunnen op de rails gedrukt worden. Zulke maatregelen moeten ook meermaals genomen worden na afloop van een concert in het Sportpaleis. Wij springen hier enkel in, wanneer er niet voldoende collega's controleurs zijn om zo'n massa in de hand te houden. 't Is een andere manier van werken, maar daarom zeker niet minder aangenaam.
Net tijdens volle spits, is er een gekoppelde tram die panne oploopt. Ik sta op het eerste verdiep en zie een deel van het perron onder ons, maar zie het voertuig niet staan. Al wat wij kunnen doen is de massa tegenhouden en de vele ongeduldigen een antwoord geven, waarmee ze min of meer tevreden zijn. Het duurt haast een half uur, alvorens we de mensen weer kunnen laten verder gaan. Voor sommige sporters, erg bezweet, is dit onaangenaam. Gelukkig zijn de meesten misschien ook te moe om te moeilijk te gaan doen. Aan de leuning op het eerste verdiep, komen regelmatig mensen met fototoestellen, uitgerust met onhandig grote lenzen aan het apparaat geschroefd, foto's nemen van de massa op het perron. Een vrouw neemt enkele foto's van de hele situatie en ik denk bij mezelf: " 'k zou haar m'n e-mailadres moeten kunnen bezorgen zodat ik één van die foto's op m'n blog kan zetten", toch, het lukt me niet contact met haar te krijgen. Het is ook zo enorm druk, hé. Niettegenstaande zijn de mensen wanneer ik ze door laat, best vriendelijk. Ik heb de gewoonte de mensen te groeten, wanneer er oogcontact is en wens hen nog een vlotte thuiskomst. Velen groeten me glimlachend terug.
We blijven een hele tijd in het pre-metrostation hangen, omdat, wanneer de massa weg is, de trams absoluut onregelmatig rijden. Niemand weet waar hoe te geraken, daarom besluiten wij nog wat te blijven en de mensen wegwijs te maken, via eventuele alternatieven. 't Is altijd plezierig de opgeluchte reizigers hun weg te zien gaan, na hen de nodige informatie te hebben gegeven. Niemand doet echt moeilijk, ook al zijn er velen doodmoe...
Wanneer we tijdens het tweede deel van onze dienst, weer in de stad meerijden met trams en bussen, valt het ons op hoe rustig het wel is.
Ssssjjjjjtttt... Antwerpen is moe... Antwerpen slaapt...
Hoe langer hoe makkelijker worden schooluitstappen met tram of bus gemaakt. Een leerkracht vertelde me onlangs, dat het te duur is om een bus van De Lijn te bestellen. Het is even duur als een privébus, of enfin, het scheelt niet veel, volgens die leerkracht. Ik ben natuurlijk nooit naar zo'n prijzen gaan horen, maar ik kan me inbeelden dat De Lijn niet aan oneerlijke concurentie mag doen en dus de prijs van privévervoer niet mag ondermijnen. Toch, ik veronderstel dat uiteindelijk de scholen, zowel als de gewone reizigers de dupe zijn. Want...
een groep leerlingen staat, samen met de leerkrachten uiteraard te wachten. Ik vraag in zo'n geval, waarheen ze gaan en spreek af met m'n collega hen mee te begeleiden. Niet elke school begeleidt op dezelfde manier, zie je. Soms heb ik het gevoel dat ook enkele leerkrachten vermoeden dat in tram of bus, speelterrein is voorzien. Gelukkig is dit een klein percentage. Maar het valt wel meer voor dat leerlingen hun begeleiders negeren en de andere reizigers storen. Die 'andere reizigers' zijn niet altijd opgetogen wanneer ze een groep klein grut in fluoriscerende vestjes zien opstappen. Ze verdraaien zich al half op hun stoel, kijken angstig naar het lege zitje naast hen en zuchten vooral. Ik hou ervan, het midden tussen deze twee te zoeken, te vinden en bevestigen. Dus, wanneer tegenwoordig een schoolgroep opstapt, nemen m'n collega en ik het besluit, hen te begeleiden tot waar ze afstappen. Desnoods wijken we dan maar wat van ons traject af. Dàt... wordt dan wel beschreven in ons dagverslag.
Terwijl we de kids mee in't oog houden, praten we wat met hen. Wij zijn immers vooral geen boemannen. Trouwens, met vriendelijkheid krijg je meer gedaan. Enkele jongens zijn in een ernstig gesprek met m'n collega gewikkeld. De ene laat weten dat ie tramchauffeur wil worden. De andere zal in de toekomst voetballer worden bij Real Madrid en stelt ook nog snel eventjes vast dat ons beroep voor luilakken is. Hij gebruikt die woorden niet echt, maar de boodschap is duidelijk. Heerlijk toch, die eerlijkheid en losse tongen van 'de jeugd van tegenwoordig'. M'n collega beleeft heel wat pret aan hen, ik zie het van op afstand aan z'n pretoogjes. Kinderen die dan weer in mijn omgeving zitten, vertellen dat ze naar het Rubenshuis zijn geweest. Ik toon me erg geïnteresseerd. Een jongen zegt dat het saai was en niet mooi. De meisjes daarentegen zijn het met hem niet helemaal eens. Ik stel vragen en vertel een beetje over het Rubenshuis. De jongen vraagt verwonderd of ik daar ook ben geweest, waarop ik hem zeg, dat ik daar regelmatig naartoe ga. Ik vertel hem over de afwerking van de versieringen van het huis, het interieur, de meubels, de schilderijen. Hij begint vragen te stellen, die ik zo goed mogelijk beantwoord. Zo'n kenner ben ik nu ook weer niet, maar 't is leuk te merken dat de interesse gewekt is.
Regelmatig moet ik kinderen aanmanen niet te roepen, de gang vrij te maken, door te schuiven en vooral niet te spelevechten. Ik vraag me af, waar die juf toch is, die ik eerder zag... Wanneer ze wat later afstappen, zie ik plots wel twee juffen. Verbaasd vraag ik aan m'n collega of hij wist dat ze met twee begeleiders waren en nee, hij had het ook niet gemerkt.
Sommigen zijn toch wel heel erg goed in zich verstoppen...
Een week er tussenuit doet goed. Vandaag, de laatste dag van m'n vrije week, namen we de tram om toerist in eigen stad te zijn. Het weer laat het echt wel toe en we hebben het dubbel en dik verdiend, na een week hard werken in huis.
Passagier dus, voor de verandering. Alhoewel ik makkelijk gebruik maak van het openbaar vervoer. Ik geniet er soms erg van niet in uniform, en al helemaal niet tijdgebonden met het openbaar vervoer rond te tuffen in of rond de stad. Ik zet dan een andere bril op en bekijk de boel vanuit de andere kant van het venster. Dit dan nog tijdens een weekeinde mét mooi weer... tja, het kan niet anders of dit loopt uit op 'genieten-van-mensen-en-toestanden'.
Al gauw is ons trammetje internationaal getint. Dat is het al makkelijk, maar nu zijn het vreemde mensen op bezoek. In de week zijn het mensen van vreemde afkomst, wonende in de omgeving. Noordnederlands klinkt door het voertuig, want iedereen moet het horen dat Nederland aanwezig is. Het stoort niet hoor, eigenlijk zijn delen van onderlinge conversaties, die je wel moet horen, best grappig. Een jonge man met vriendin op de schoot, is aan het dichten geslagen. Ik denk eerst dat ie wat is aan't voorlezen, maar hij blijft bezig. Korte zinnetjes met dragende woorden, worden met een veelzeggende intonatie te boven getoverd. Niemand lijkt ervan op te kijken. Ik wijs er m'n ega op. We luisteren mee en genieten van het pleidooi vol nikszeggende dichterlijke ontboezemingen van de jonge man. Andere Nederlanders zoeken volop uit waar ze moeten afstappen om de ouwe stad te zien en stellen zich luidop vragen en maken opmerkingen over de plaatsen die we voorbijrijden. Een andere man, telefoneert in 't Frans en voor ons zit een Engelstalig koppel, zowat een vertaling te geven van dezelfde opmerkingen als het Nederlands koppel. Daartussendoor, zitten natuurlijk ook nog de Indiërs, Pakistanen, Marokkanen en oostblokkers. Ook Spaans wordt gesproken. Ons dialect is een beetje zoek op de tram...
We genieten volop van een heuse wandeling door een rustige stad. Waar zit iedereen? Vraag ik me af... Misschien nog steeds in't buitenland? Wachtend op de asstofwolk die moet wegtrekken, maar het vertikt...? Of aan zee? Ach, ik trek het me niet aan, het is zalig in de stad. Ik hou niet zo van over hoofden lopen, de drukte hoeft niet echt voor mij, ons.
Wanneer we besluiten terug naar huis te trammen, zien we een dronken man. Hij loopt een drietal meter voor ons en zwijmelt. Ik zie een vrouw schrikken van hem. Dat trekt m'n aandacht. Hij leunt tegen een paal, met z'n hand tegen z'n gezicht. Ik kan dus niet zien of er wat aan de hand is. Ik laat m'n bezorgdheid blijken aan m'n man, maar hij is er zeker van dat de man zo zat is als wat. We steken de straat over naar het perron en blijkbaar is hij ook dezelfde weg opgegaan. We zitten op een bank en hij komt naar ons. Hij spreekt me aan met 'juffrouw' waaruit ik opmaak dat hij duidelijk goed teut is. Eigenlijk, is het 'juffra'... Het aantwaarps wordt me dan toch nog op een schoteltje en mét humor (want de man ziet er niet uit, maar is humorist) gebracht. Z'n gezicht zit onder het bloed, op het eerste gezicht een schaafwonde. Hij vraagt of hij erg gekwetst is. Wanneer ik hem goed bekijk, merk ik dat hij toch verzorging nodig heeft. Ik geef hem een papieren zakdoekje, waarvoor hij me dankt. Hij is dan wel dronken, maar erg beleefd. Hij verontschuldigt zich tegenover ons beiden voor het storen en vertelt dat ie is gevallen, maar niet kan zien hoe erg hij gesteld is. Ik stel voor dat ie toch maar beter langs het hospitaal passeert. Toch, hij beslist naar huis te gaan, dus zeg ik hem wat ie best kan doen om de wonde te verzorgen thuis.
Hij blijft naast ons zitten en maakt een praatje. Hij maakt mij het hof, weer met de nodige humor. M'n man kan het allemaal wel verdragen. Binnen enkele minuten komt de tram, zolang horen we hem nog aan hé. Wanneer de tram er aan komt, nemen we plaats. De man zet zich dichtbij de deur. En wij...
tuffen rustig naar huis, zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen...
Af en toe krijg ik een uitbundige groet van een reiziger die me herkent, gewoon, van onderweg. Best leuk... Het valt m'n collega ook op en hij vraagt zelfs of die persoon in kwestie een oude bekende is ofzo. Maar nee hoor, ik ken hem enkel van tijdens m'n werk. Hijzelf, m'n collega dan, loopt ook nog een oud-lerares tegen het lijf. Ze herkent hem, heeft eventjes tijd nodig, maar weet al snel wie hij is. We staan te wachten op een voertuig, dus er is wel een beetje praattijd. Ze is ook geïnteresseerd in onze job, waarover we ons maar al te graag positief uitlaten.
Later op de avond, stappen een zestal jonge kerels, tussen 18 en 20 jaar, op de tram. Er wordt een beetje grappig (nou... ja... origineel is het beslist niet) gedaan over zwartrijden en controleurs. Schering en inslag... Daar reageer ik meestal niet op. Ik sta nogal kort bij hen, maar negeer hen. Toch, is er één kerel onder hen, die het onderste uit de kan wil halen. Hij wil me absoluut op stang jagen en besluit dan maar persoonlijk te worden. Wel, er zijn grenzen natuurlijk. Ik doe m'n job, ik ben in functie, er is helemaal geen aanleiding, dus ook geen reden om me belachelijk te maken. Dit duld ik zeker niet! Heel erg kalm, vraag ik hem of dit nu zo leuk is... mensen kleineren. Mensen pijn doen, kan toch niet... Zoiets doe je toch niet... Z'n vrienden die eerst wat onwennig durfden te lachen met z'n uitspraken, draaien al snel bij en manen hem aan hiermee te stoppen. Hij durft me niet aan te kijken, dus blijf ik heel rustig met hem in gesprek. Ik voel dat m'n aanpak werkt. Hij probeert over me, tegen z'n vrienden te praten, zodat ie me niet rechtstreeks moet aanspreken. Ik noem dat vluchten, maar sta het niet echt toe. Toch, blijf ik op vriendelijke, maar authoritaire toon converseren. Tot hij eindelijk de moed heeft om te zeggen dat het maar voor de grap was. 'Nou, sommige grappen kunnen, en sommige niet' wil ik hem nog meegeven. Maar, heel erg belangrijk, laat ik hem ook weten, dat ik niet boos blijf hierover, op voorwaarde dat hij mensen niet meer zal kwetsen. Z'n vrienden bieden hun verontschuldigingen aan. Ik groet hen wanneer ze afstappen. Een goed gevoel hou ik er aan over.
Toen ik begon met deze job, had ik me voorgenomen, niet te willen opvoeden... Toch, af en toe, heb ik het gevoel dat ik er niet onderuit kan... Maar, ik ben zeer tevreden, dat deze jonge mannen het gesprek toelieten. Dit bewijst toch maar, dat veel kan opgelost worden door simpelweg, praten...
De dag begint zeer aangenaam. Door een oponthoud, ben ik net te laat en mis ik de bus die ik wilde nemen. Nou, ja, niks aan te doen, wachten dan maar. Het is fris, de wind speelt koud om de mensen heen op het grote plein. Ik probeer me dus maar in een streepje zon te zetten, wachtend op de volgende bus. Af en toe vraagt iemand de weg of informatie over hoe ergens te geraken. Een dame komt bij me staan en begint een gesprek. Eerst, zoals het hoort volgens het cliché, gaat het natuurlijk over het weer. Maar algauw zijn we in zo'n echte damesconversatie verzeild, terwijl we beiden op dezelfde bus wachten. Ze lijkt me echt een zeer aangename vrouw, met de juiste ingesteldheid over het leven. Wat een aangename conversatie al vermag, het maakt soms je dag... of toch, voor een deel.
Eens de bus komt aangereden, groeten we mekaar en ze neemt plaats. Ik doe m'n ding, beginnend met de chauffeur te groeten en de nodige notities te nemen ivm de dienst die ik doe. Wanneer de rit begint, zet ik me in 't midden zodat ik een goed overzicht heb en ook door iedereen gezien wordt. Het is nog rustig maar ik verwacht dra scholieren op de bus, die hun middagpauze hebben gehad. En ja hoor, met durum en cola stappen ze op de bus. Omdat ik middenin het voertuig sta en zij vooraan opstappen, kan ik hen niet aanmanen eerst de boel op te eten of weg te gooien. Ik los het dus anders op. Ze doen niet moeilijk en houden het eten goed vast zonder er één beet van te nemen. Uiteraard blijf ik in de buurt, zodat ze het niet wagen toch verder te eten of iets achter te laten, wanneer ze afstappen. Ze groeten me zelfs nog, dus, no hard feelings, lijkt het.
Op het eind van m'n dagje, kom ik iets te vroeg terug aan in centrum Antwerpen. Door problemen met de rijtijden, kon ik de bus niet nemen die nodig was om tijdig m'n dienst te eindigen. Ik heb nog een half uur overschot en besluit daarom wat rond te lopen aan de busperrons. Daar zijn altijd mensen die informatie nodig hebben. Zo beland ik aan het perron, dichtbij het dienstlokaal voor de chauffeurs. Een collega die haast gaat vertrekken met z'n bus, vraagt me of ik al een stuk taart heb gegeten. Taart? Ik weet van niks... Hij vertelt me over Q-music (euhhhh... denk ik toch) die iets hadden georganiseerd in centraal station. Men had een enorm grote taart gebakken en daarvan ligt nu een stuk voor alle collega's in het dienstlokaal. 'Nou...', laat ik weten: 'Ik ben niet echt hongerig', maar nieuwsgierigheid lokt me toch naar het lokaal om even een kijkje te gaan nemen. Wanneer ik in het lokaal kom, zie ik één collega aan tafel zitten, maar geen taart te bespeuren. En dan krijg ik een inval: 'Djuu toch, 't is 1 april!!! Die smrlp heeft me zitten, en ik loop er met m'n ogen open in... miljaar!!!' De collega aan tafel bekijkt me met grote vraagtekens in z'n ogen. Ik krijg al direct spijt van m'n uitval, want hij bleek te vrezen dat ik een uitval tegen hem deed. Ik leg hem dus de taartconverstatie uit. Waarop hij beamend knikt, dat er wel degelijk een groot stuk taart heeft gelegen op de tafel. Hij wijst naar de vuilbak en ik merk inderdaad nog kartonnen bordjes en plastiek bestek met wat restanten.
Oefffff... Opgelucht kan ik zeggen dat men me vandaag niet heeft beetgenomen. En... 'k heb niet gesnoept!
Het laat het merendeel van de collega's niet onberoerd... Het Artikel... 30 klachten dagelijks over de chauffeurs van De Lijn. Enige dagen geleden stond het in één of andere krant, naderhand vond ik het terug in verschillende virtuele krantjes. Er wordt op gereageerd met zowel akkoord, als helemaal niet akkoord. Maw, het maakt wat los. Niet enkel bij de chauffeurs, maar ook bij de gebruikers. Nogal wat collega's kunnen zich haast niet inbeelden dat dit zo is, niettegenstaande weten we allemaal dat er soms dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Toch... dagelijks minstens 30 maal, want wees eerlijk, niet iedereen dient een klacht in. Tja, denk ik dan, er zijn ook mensen die klagen over vanalles en nog wat. Maar, het is erg veel.
Gisteren begon ik m'n dagje maar net. We rijden tijdens het spitsuur door een zeer drukke buurt, al jaren redenen voor tandengeknars van zowel bus- als autobestuurders. De Heilige Drievuldigheid (Stad, Politie, Lijn) ondernemen niks, enfin, zo komt het over hé. Misschien bakkeleiën ze al lang over de oplossing en komen ze maar niet overeen over het hoe en wat, maar een resultaat blijft achterwege. We doen er met de bus langer dan een half uur over (wat geen uitzondering is) om een halve km af te leggen. De mensen die op deze bus zitten zuchten niet eens meer. Ze weten dat dit een regelmaat is, maar hopen toch telkens, dat het vandaag es niet zo zal zijn. Na een poos, merk ik dat er al twee bussen van dezelfde lijn, kort achter de onze rijden en ik merk dit op aan de chauffeur. Een brave kerel, die echt z'n best doet, maar geen wonderen kan verrichten en schoon moet blijven aansluiten in de rij, die telkens enkele cm vordert om dan weer stil te vallen. Ik vraag hem om op te roepen, want hij moest al gedraaid zijn aan z'n eindpunt om alweer de andere kant op te rijden. Dit, terwijl hij onder normale omstandigheden nog langer dan een kwartier moet rijden om aan z'n eindhalte te komen. Hij roept op en men antwoordt dat hij op een bepaald punt z'n passagiers moet laten overstappen op de bus die achter hem rijdt. Wanneer we aan dat punt komen, licht ik de reizigers in en een dame schreeuwt me de huid vol. " 't Is altijd 't zelfde met De Lijn!!! Jullie kunnen nu echt nooit eens iets tot een goed eind brengen, altijd miserie!!! In't vervolg ga ik met de auto!!! Nu ben ik m'n aansluiting kwijt!!!" Ik antwoord dat de bus waar we op over stappen vlak achter ons is, dat we niet moeten wachten. Ik raad haar aan, om te kijken zodat ze de bus ziet, want het is echt wel zo. Maar nee, ze wil natuurlijk niet omkijken, ze wil boos zijn. Een andere dame valt haar in de rede dat de file de oorzaak is en niet de chauffeur, daar valt niks aan te veranderen. Ik laat haar stuiven, want blijkbaar doet ze dat graag. Ze is niet bereid naar argumenten te luisteren. Wanneer ze eindelijk stil valt, zeg ik haar, dat ze gerust mag blijven zitten en dan maar weer naar centrum stad mag meerijden... Ze zegt niks meer en stapt af, maar neemt de aansluitende bus niet.
Er is een koppeltje, dat we regelmatig ontmoeten tijdens hun uitstapjes. Waar ze wonen, weet ik niet, maar het zal wel niet ver van centrum Antwerpen zijn. Ze zijn al jaren gepensioneerd, maar allebei nog in goeden doen. Met z'n beidjes houden ze volgens mij al jaren een onderlinge competitie in humor. Telkens weer, gaat hij ons nors groetend voorbij. Zij komt hem dan vergoelijken. Dan komen de grapjes over zichzelve. Je kent het wel hé, een Marokkaan die marokkanenmoppen vertelt, een dikkerd die grapt over dikkerds... zij grapt over hen beidjes. Haar man moet het altijd ontgelden in die mopjes. Toch, is ze verstokt aan hem. Ze zijn als het ware met mekaar vergroeid, samen één. Echt, heel mooi om te zien. Hij gaat altijd een stukje verder wachten en speelt met z'n kapotte tandenprothese. Waarschijnlijk is hij vermagerd, want de boventanden dansen rond in z'n mond, terwijl hij steeds met lippen of tong tegen de tanden drukt.
Er komt een kind voorbij, al huppelend, maar iets te ver van z'n ouders. Die manen het jongetje aan om niet te ver weg te lopen. Wanneer het kereltje de ouwe man passeert, buigt ie plots voorover en zegt: 'Boe!!!' Het klein ventje schrikt, stopt en kijkt hem angstig twijfelend aan. De ouders, komen bij hem en lachen zich haast een breuk, maar zijn weer dicht bij hun kind. Wij hebben uiteraard ook genoeg pret. Het kind niettegenstaande, vraagt zich duidelijk af, waarom hier een lachsalvo klinkt. De ouwe man... blijft stuurs kijken en zegt verder geen woord. Telkens weer, wanneer we hem zien, doet hij nors, maar is het als grap bedoeld. Hij verpinkt niet, daagt uit en geniet.
Wanneer hij op de tram stapt, nog redelijk kwiek, neemt ie plaats naast een jongetje van een jaar of 8. Zijn moeder zet zich dan maar op een stoeltje apart, heel dichtbij. Ouwtje 's vrouw, zet zich op een enkel stoeltje voor hem. Ze draait zich om en vraagt het kereltje of hij niet liever naast z'n moeder zit, waarop de kleine -dapper, maar een beetje onzeker- 'nee' knikt. Dus, blijft de uitdager naast het kereltje zitten natuurlijk. Hij zegt hem: 'Wees maar braaf of ik trek aan je oren!' Het jonge ventje verroert geen vin. Z'n moeder reageert niet, ze begrijpt dat ie grapt, of, durft gewoonweg niet te reageren, wie weet. Wanneer moeder haar zoontje roept om af te stappen, komt het kleine ventje recht en moet hij de ouwe man voorlangs passeren. De grapjas doet of ie aan de jongen z'n oren gaat trekken, maar grijpt er natuurlijk naast. Het kleine manneke haast zich van de tram en wij lachen stiekem. De oude grapjas kijkt stuurs voor zich uit, net of er niks aan de hand is. Z'n vrouw maant hem niet, ze vindt het gewoon.
Wanneer we aan de voorlaatste halte van ons trammeke komen, gelegen aan een kruispunt, centrum van de stad, zien we dat er een opstropping is. Een buschauffeur heeft problemen en geraakt niet teruggedraaid in één van de smalle straatjes. Het is geen Lijn- maar een toeristenbus. Hoe hij op deze manier op dit kruispuntje met de Korte Nieuwstraat en Sudermanstraat verzeild is geraakt, weten we niet. Ik besluit alleszins om direct te gaan kijken of we kunnen helpen om deze verkeersknoop op te lossen. We kunnen de politie verwittigen, maar dan gaat het misschien nog effe duren. Wij zijn absoluut niet bevoegd om het verkeer te regelen en dat is ook niet onze bedoeling. Toch, als we een chauffeur effe kunnen helpen en een automobilist teken geven, lief, om wat uit te wijken of -aub- af te draaien, kunnen we op z'n minst proberen de boel opgelost te krijgen. M'n collega van blog 'Busje 33' is de gedupeerde tramchauffeur, met wie we meereden. Hij lijkt tevreden met ons engagement. Het duurt wel een tiental minuten, maar iedereen is welwillend en reageert op ons aanwijzen. Op de duur, besluit de toeristenbuschauffeur -die maar niet afgedraaid geraakt- om in spookrichting te rijden. Anders geraakt ie er niet uit. Ik laat de automobilisten een stukje van de straat vrijmaken en weer werkt iedereen begrijpend mee. De man geraakt eindelijk met een reuzegrote overtreding uit de penarie. Gelukkig maar is er geen politie in zicht, want ik vrees dat ik het anders mag uitleggen, hoewel dit zeker niet mijn initiatief is. Opgelucht bedankt de man ons en rijdt weg. Wanneer iedereen en eindelijk dus ook m'n collega verder kan, kan ik het echt niet laten om nog even overdreven triomfantelijk m'n armen lachend in de lucht te steken.
Wanneer ik om 13u moet beginnen, hoor ik op weg naar 't werk dat er in de ochtendspits, of beter, net er voor, een tram is ontspoord. Net dààr, waar alle buitenrijders van de loods Hoboken, rijden. Gelukkig geen gewonden, maar een chaos van jewelste. Ik kan me immers makkelijk inbeelden, dat zij die buiten reden, een heel stuk achterwaarts hebben moeten bollen, om dan op een groot kruispunt alle nodige manoeuvers te moeten uitvoeren, om eindelijk de juiste richting uit te geraken. In Antwerpen rijden geen trams met aan weerskanten een chauffeurscabine... Er werd natuurlijk wel een pendelbus ingelegd. Er stonden perrons vol mensen te wachten om op het werk en/of school te geraken. Het duurt lang alvorens alles weer normaal kan rijden in de stad. Op de plaats van het onheil moeten eerst nog de nodige reparaties uitgevoerd worden, wat op zich al heel wat tijd in beslag neemt. Toch mogen we enorm opgelucht zijn, dat er geen gewonden vielen. Da's het goede nieuws.
De dag nadien, begin ik om 11u. Van bij de start, loopt er al van alles mis, omdat men in de Carnotstraat, hartje Antwerpen dus, asfalt is aan 't leggen. Met dit karwei is men gestart tijdens de ochtendspits, waardoor de al rijdende trams een hoop vertraging oplopen en de buitenrijders daardoor helemaal verkeerd komen te zitten. Voor passagiers maakt het niet uit, maar toch... Soms moet men langer dan een half uur wachten en soms rijden drie trams van dezelfde lijn, achter mekaar. Het lukt maar niet goed al die voertuigen correct te laten rijden. Daarbij komt, dat de schooluitstappen duidelijk in opmars zijn. Een privébus, of een aangevraagde bus van De Lijn, zijn voor de scholen dikwijls te duur. Daarom opteren deze voor het openbaar vervoer. Maar, met een groep kinderen van 30 of 50 lawaaierige exemplaartjes, stapt men niet zomaar een klein pcc-ke op, want, uiteraard zit er nog volk op die voertuigen. De chaos telt dus. Wanneer we zo'n groep zien staan op een perron, blijven we daar toezicht houden. De leerkrachten danken ons voor de hulp in info, want ze wachten al een half uur. Ze moesten een tram laten rijden, omdat ze'r niet met z'n allen op konden. Wanneer er nog eentje aan komt, volzet, merken we, dat de chauffeur een verkorte rit doet en de hele tram laat leeg lopen, op hetzelfde perron. Wat een massa volk. En... haast niemand kan lachen... helaas... Er moet nog zeker 10 minuten gewacht worden wanneer een gekoppeld stel komt aangereden en een groot deel van de kinderen ook kan opstappen. Helaas niet iedereen, maar, m'n compagnon en ik splitsen en nemen elk een groep voor onze rekening. Wanneer ze eindelijk opstappen, zijn de kinderen zo uitgelaten, dat ik m'n stem moet verheffen om hen tot stilte aan te manen. Passagiers hun rust wordt verstoord en laten hun gramschap blijken.
Zo blijft de dag verlopen met een drukte van belang. We merken verschillende schoolgroepen op, en, het mag gezegd, de ene groep is een stuk rustiger dan de andere. Vandaag heb ik het niet gedaan, maar wanneer ik merk, dat leerkrachten hun kinderen echt in de hand hebben en alles vlotjes en naar behoren verloopt op bus of tram, geef ik hen met plezier complimentjes. En, ze appreciëren het erg, merkte ik. Maar vandaag niet, het is een georganiseerde chaos, zo noemt m'n collega het. Nou, de organisatie hier achter is wat mij betreft een beetje zoek, maar chaos is het zeker! We slagen er ons door, met wat humor en zo min mogelijk tanden geknars.
Wanneer op een gelede bus, een oude dame met haar voeten, op de bank mee rijdt, besluit ik om ook haar hierover aan te spreken. Eerst overweeg ik: ach, een oude dame... enz. Maar ik besluit: als de volgende halte een jonge kerel van 15 dichtbij plaats neemt en ook z'n voeten op de bank legt, kan ik geen onderscheid maken. Het besluit: Ik spreek haar vriendelijk aan hierover. Ze reageert een beetje verwonderd, maar haalt direct haar voeten van die zetel, zonder preutelen. Maar, ze is op weg met meneer Grompot, ofte Grumpy Old Man... O, jee, wat ben ik toch slecht. Tegen mensen van 80jaar durf ik wel, maar de jeugd laat ik ongemoeid, enz enz. Ik merk op dat op voeten geen ouderdom staat en die op bus of tram, nooit op de zetel horen. Niettegenstaande bedank ik mevrouw voor haar positieve reactie. Grumpy Old Man, laat ik knorrend achter. Ach, als ie over mij grolt, doet ie het niet over een ander, denk ik maar hé... Ook dàt hoort er bij...
Ook één van de werkmannen die het asfalt leggen, maakt zich boos op een tramchauffeur omdat ie blijkbaar te dicht komt met z'n voertuig... denk ik. Iedereen heeft z'n gerief uit de weg genomen en is veilig opzij gaan staan, maar hij had nog geen zin. Daarom rijdt de chauffeur al wat dichter. Tja, soms moet je echt wel effe laten voelen, dat je verder moet, of men laat je lang wachten hé. Uiteraard, stopt de tramchauffeur op een nog veilige afstand, maar de man is boos en doet teken aan de chauffeur dat ie van lotje getikt is. Vinger tegen het hoofd en nadien vuist omhoog. Wat hij roept, horen we niet, maar misschien is dat wel goed... De tramchauffeur zegt sarcastisch tegen me: 'Ik denk dat ie boos is, omdat ik niet verder reed...'
Vandaag hoorde ik dat een collega van me thuis zit met een beschadigde knie, na een fysieke agressie tijdens het werk. Ik hoop van harte dat het niet te erg is en hij snel weer aan de slag kan. Voor zover ik weet, is dit de eerste keer dat één van m'n collega's in Antwerpen hiermee geconfronteerd wordt. 'k Sta er natuurlijk wel bij stil dat zoiets kan gebeuren, maar tijdens het werk zelf denk ik daar nooit aan. Wanneer ik het gevoel zou hebben dat ik iemand niet kan benaderen, doe ik dat ook niet. Is zijn of haar houding niet acceptabel, vraag ik versterking van onze controleurs. Toch, het kan soms mislopen, kan m'n collega getuigen...
Vandaag hadden we nochtans niets dan, of, toch vele opgewekte mensen om ons heen. In het centrum van de stad, was een dame die we dit al meermaals hebben zien doen, haar dagelijkse klus aan 't klaren. Toen we de halte aan haar voordeur voorbij gleden, was ze weer ijverig in de weer om de stoep over zowat gans de halte te keren. Sigarettenpeuken, papiertjes, blikjes en verpakkingen allerhande, keert ze dagelijks netjes weg. Elke dag, weer opnieuw. Ik moet eerlijk zijn, ik zou het niet kunnen opbrengen. Zij wel. Een tijdje geleden stonden we daar de tram op te wachten toen ze buiten kwam voor de poetsbeurt. Ik keek haar na, maar zweeg, want ik wilde haar niet in een negatieve bui brengen. Toen ze klaar was, of toch bijna, bedankte ik haar in naam van De Lijn. Ik liet haar weten dat dit een heel erg mooi en geduldig gebaar van harentwege is. Toen zei ze, dat het toch niet door de beugel kan, om dit allemaal te laten liggen. Het zou toch echt geen zicht zijn, moest ze het niet telkens verwijderen. Nu blijft het tenminste toch een beetje deftig voor haar deur. Ze klaagde niet, ze zeurde niet, ze was niet boos, nee, ze deed dit gewoon omdat het nodig is. Dat vind ik prachtig! Van zulke mensen leer ik nog steeds. Toen we vandaag voorbij gleden, zag ze ons niet, ze deed wat ze nodig vond dat ze moest doen. En nee, ze is geen 20 of 30... ze is volgens mij ouder dan 70.
Deze dame verdient een boeket bloemen, vind ik!!!
Drie meisjes van een jaar of 14, zitten op de bus richting centrum stad. Ze maken een plezier van jewelste. De radio op, ze gillen en praten erg luid. Ze doen hun typische bakvissenstrijd om aandacht. Spijtig natuurlijk dat ze zich op deze manier negatief profileren naar de mensen om hen heen. Deze mensen genieten niet bepaald, merk ik. Ik begeef me naar de drie en begroet hen: 'Goeiemiddag dames... ' En ja, hoor, ik krijg hun aandacht. Twee van hen hebben hun voeten op de bank tegenover hen. Eentje van de twee doet -wanneer ze me ziet- direct haar voeten van de bank, dus zeg ik: 'Jij bent echt lief, want je doet net wat ik je vragen wilde. Dank je hoor.' Ik geef hen geen kans om iets te zeggen en ga verder tegen nr 2: 'Als jij het voorbeeld van je vriendin volgt, ben jij net zo lief als zij.' Verwonderd doet ze wat aarzelend haar voeten van de zetel. Ik glimlach hen vriendelijk toe en ga nog verder: ' En als jij nou die radio nog even wilt afzetten, tot je afstapt, dan vind ik jou nog lieferderderderder...' En... de radio gaat uit. Ik bedank hen voor hun goodwill en ik trek me even terug. Ik blijf echter in de buurt. Onderling gaan ze verder met het gekwetter, maar de hoge tonen zijn er zowat uit. Het is veel rustiger nu achteraan in de bus. De andere mensen blijven me in 't oog houden, blijkbaar nieuwsgierig naar wat ik nog ga uitvoeren... Maar ik negeer hen, alles is oké nu, dus ben ik tevreden. Aan de eerstvolgende halte stappen enkele mensen af en komt een zetel vrij, net voor de bakvisjes. Ik zet me er heel rustig op neer. Ik versta elk woord, ik hoor elke zucht van hen, maar zit ontspannen. Het dametje met de radio, daagt me uit. Ze zegt dat ze de muziek weer gaat opzetten. Ik reageer niet, en ze herhaalt het heerlijk luid. Dus draai ik me half om en zeg heel rustig: 'Hmmm... wacht nog even tot je afstapt hé...' Daarop vuurt ze een hoop vragen; 'Waarom mag dat niet? Ga je een boete geven? En als ik dat toch doe?' enz... Dus, leg ik haar uit dat wanneer zij dat mag, iedereen het mag en er zit veel volk op de bus. Dat gaat dus niet hé... Ik speel het spelletje gewoon mee. Ondertussen zet ze die radio niet op en maken ze geen lawaai of doen ze niks verkeerd. Afleidingsmanoeuver noem ik dat. Wanneer we aan de eindhalte komen, wens ik hen nog een fijne namiddag toe. Ze reageren enthousiast genoeg en groeten me. Naderhand komt een man zich beklagen over de drie dames, want hij was al van plaats veranderd omdat ze zoveel tumult maakten. Ze hebben bijna een uur samen op die bus gezeten. Ik toon ook begrip voor de man, want ik begrijp zijn situatie. Nog twee andere mensen maken me duidelijk dat ze blij zijn aan het eindpunt te zijn om dezelfde reden. Het lucht me dus op, dat we deze bus namen en ik zo toch het laatste stukje van deze mensen hun trip wat heb kunnen veraangenamen...
Nietegenstaande zijn deze meisjes absoluut geen slechte wichten hoor. Ze hebben wel nog begeleiding nodig, da's duidelijk. Hopelijk krijgen ze die ook van thuis uit...
Een bejaarde man valt omdat z'n voet tussen het perron en de bus terecht komt. Hij valt lelijk, net voor m'n neus. Ik help hem dus direct recht en sta versteld van het truukje dat ik daarvoor weet toe te passen. Waarschijnlijk opgepikt in het ziekenhuis of rvt waar ik wel eens een bezoekje breng. Hij is enorm gegeneerd, z'n vrouw is enorm bezorgd. Hij wil alleszins niet toegeven aan pijn of enige vorm van bekommernis van wie dan ook, maar ik merk wel dat hij erg is geschrokken. Ik wijs hem er op dat we papieren voor de verzekering kunnen geven als hij pijn heeft en denkt voor verzorging naar de dokter te moeten. Hij wijst het af. Dan kan ik hem toch overtuigen zijn gegevens te noteren voor alle zekerheid, zodat wanneer hij morgenvroeg met pijn opstaat, we het nodige kunnen ondernemen. Wanneer we afstappen wensen we hem het beste toe en later op kantoor, noteren we het gebeurde.
Zo kan ik over vandaag nog meer toestandjes schrijven, maar het wordt gewoonweg teveel... Misschien schrijf ik morgen nog wel verder.
Vandaag is het erg rustig. Een lijn waar het meestal erg rumoerig is, treft me met stilte. Ik heb echt niet veel werk. M'n collega daarentegen staat nogal wat mensen te woord. Een deel daarvan kent hij persoonlijk. 't Lijkt wel of hij heeft een ontmoetingsdag georganiseerd. Toch, op een gegeven moment, wanneer iemand die hij kent, mee opstapt en ze rustig aan't praten zijn, loopt de volgende halte, het voertuig helemaal vol. Het is een onverwachte overrompeling, niet gewoon op dit uur. Waarschijnlijk is dit voertuig wat aan de late kant. Nochtans, niemand klaagt over lang wachten. Maar goed, ik ga het de mensen niet vragen en maak beslist geen slapende honden wakker. Ik vind m'n collega niet meer terug, hij is waarschijnlijk verzwolgen door de massa. Nou, ik maak me beslist niet ongerust hoor, het is zo'n beetje als de naald in de hooiberg... En, inderdaad, wanneer enkele haltes later, veel mensen afstappen, komt daar plots 'kiekeboe' een schimp van m'n kompaan te voorschijn.
Wat later, wanneer we afstappen, word ik aangeklampt door een groep duitstalige mensen. Men vraagt me of ik Duits versta, waarop ik antwoord met 'ein wenig', want mijn Duits reikt echt niet verder dan m'n elleboog. Niettegenstaande valt het best mee, het te begrijpen, zo ver liggen onze talen nu ook weer niet uit mekaar. Dus, deze mensen vragen me waar ze bus 417 kunnen nemen. Oei, om dàt in 't Duits gezegd te krijgen, moet ik eerst toch effe oefenen hoor. Ik neem dus dezelfde diplomatische weg die zij namen om mij aan te spreken en vraag hen, of ze Nederlands verstaan? Eerst kijkt de man die me aansprak raar en reageert niet. Ik herhaal dus, traag gesproken m'n vraag, en de anderen beamen dat ze me begrijpen. Daarop geef ik m'n uitleg, traag gesproken en met gebaren, rechtdoor of linksaf. Ik wil namelijk helemaal geen Pfaffduits gaan spreken hé, 't moet ergens op trekken als een mens iets zegt. Maar het gesprek vlot eigenlijk best, er zijn wat dit onderwerp betreft geen problemen. Ze begrijpen me zelfs wanneer we het over de omleiding van deze bus hebben. Ze nemen afscheid met een zwaaihandje en een lieve knik alvorens hun weg verder te zetten. 'k Vind het best gezellig wanneer er verschillende talen worden gesproken, het maakt een stad meer levend. Zo gebeurt het regelmatig dat arabischsprekenden als tolk fungeren. Zoals toen een dame haar portefeuille werd gestolen en zij wel Nederlands sprak, maar de man die getuigde deed dat niet. Die man vertelde haar alles in 't Arabisch en ik moest telkens vragen wat hij had gezegd. Ze bleek het -wellicht aangedaan door het gebeurde- te vergeten dat ik, Belgische zijnde, geen Arabisch spreek... Af en toe, wanneer het echt rustig is, hou ik me 'r stiekem mee bezig er proberen achter te komen welke taal ik mensen onderling hoor spreken. 'k Moet eerlijk toegeven dat het me heel dikwijls niet lukt. 'k Ga het ook niet vragen hé. Zomaar iemand in de rede vallen, zou wel erg onbeleefd zijn, stel je voor... Zulke vragen stel ik enkel wanneer er reeds contact is en naargelang de omstandigheden. En soms... blijf ik met een hoofd vol vraagtekens in het ongewisse...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
Zondag, late dienst en... 'the ten miles' in Antwerpen...
Hoe langer hoe makkelijker worden schooluitstappen met tram of bus gemaakt. Een leerkracht vertelde me onlangs, dat het te duur is om een bus van De Lijn te bestellen. Het is even duur als een privébus, of enfin, het scheelt niet veel, volgens die leerkracht. Ik ben natuurlijk nooit naar zo'n prijzen gaan horen, maar ik kan me inbeelden dat De Lijn niet aan oneerlijke concurentie mag doen en dus de prijs van privévervoer niet mag ondermijnen. Toch, ik veronderstel dat uiteindelijk de scholen, zowel als de gewone reizigers de dupe zijn. Want...
Af en toe krijg ik een uitbundige groet van een reiziger die me herkent, gewoon, van onderweg. Best leuk... Het valt m'n collega ook op en hij vraagt zelfs of die persoon in kwestie een oude bekende is ofzo. Maar nee hoor, ik ken hem enkel van tijdens m'n werk. Hijzelf, m'n collega dan, loopt ook nog een oud-lerares tegen het lijf. Ze herkent hem, heeft eventjes tijd nodig, maar weet al snel wie hij is. We staan te wachten op een voertuig, dus er is wel een beetje praattijd. Ze is ook geïnteresseerd in onze job, waarover we ons maar al te graag positief uitlaten.
De dag begint zeer aangenaam. Door een oponthoud, ben ik net te laat en mis ik de bus die ik wilde nemen. Nou, ja, niks aan te doen, wachten dan maar. Het is fris, de wind speelt koud om de mensen heen op het grote plein. Ik probeer me dus maar in een streepje zon te zetten, wachtend op de volgende bus. Af en toe vraagt iemand de weg of informatie over hoe ergens te geraken. Een dame komt bij me staan en begint een gesprek. Eerst, zoals het hoort volgens het cliché, gaat het natuurlijk over het weer. Maar algauw zijn we in zo'n echte damesconversatie verzeild, terwijl we beiden op dezelfde bus wachten. Ze lijkt me echt een zeer aangename vrouw, met de juiste ingesteldheid over het leven. Wat een aangename conversatie al vermag, het maakt soms je dag... of toch, voor een deel.
Het laat het merendeel van de collega's niet onberoerd... 
Er is een koppeltje, dat we regelmatig ontmoeten tijdens hun uitstapjes. Waar ze wonen, weet ik niet, maar het zal wel niet ver van centrum Antwerpen zijn. Ze zijn al jaren gepensioneerd, maar allebei nog in goeden doen. Met z'n beidjes houden ze volgens mij al jaren een onderlinge competitie in humor. Telkens weer, gaat hij ons nors groetend voorbij. Zij komt hem dan vergoelijken. Dan komen de grapjes over zichzelve. Je kent het wel hé, een Marokkaan die marokkanenmoppen vertelt, een dikkerd die grapt over dikkerds... zij grapt over hen beidjes. Haar man moet het altijd ontgelden in die mopjes. Toch, is ze verstokt aan hem. Ze zijn als het ware met mekaar vergroeid, samen één. Echt, heel mooi om te zien. Hij gaat altijd een stukje verder wachten en speelt met z'n kapotte tandenprothese. Waarschijnlijk is hij vermagerd, want de boventanden dansen rond in z'n mond, terwijl hij steeds met lippen of tong tegen de tanden drukt. 
Wanneer ik om 13u moet beginnen, hoor ik op weg naar 't werk dat er in de ochtendspits, of beter, net er voor, een tram is ontspoord. Net dààr, waar alle buitenrijders van de loods Hoboken, rijden. Gelukkig geen gewonden, maar een chaos van jewelste. Ik kan me immers makkelijk inbeelden, dat zij die buiten reden, een heel stuk achterwaarts hebben moeten bollen, om dan op een groot kruispunt alle nodige manoeuvers te moeten uitvoeren, om eindelijk de juiste richting uit te geraken. In Antwerpen rijden geen trams met aan weerskanten een chauffeurscabine... Er werd natuurlijk wel een pendelbus ingelegd. Er stonden perrons vol mensen te wachten om op het werk en/of school te geraken. Het duurt lang alvorens alles weer normaal kan rijden in de stad. Op de plaats van het onheil moeten eerst nog de nodige reparaties uitgevoerd worden, wat op zich al heel wat tijd in beslag neemt. Toch mogen we enorm opgelucht zijn, dat er geen gewonden vielen. Da's het goede nieuws.
Vandaag hoorde ik dat een collega van me thuis zit met een beschadigde knie, na een fysieke agressie tijdens het werk. Ik hoop van harte dat het niet te erg is en hij snel weer aan de slag kan. Voor zover ik weet, is dit de eerste keer dat één van m'n collega's in Antwerpen hiermee geconfronteerd wordt. 'k Sta er natuurlijk wel bij stil dat zoiets kan gebeuren, maar tijdens het werk zelf denk ik daar nooit aan. Wanneer ik het gevoel zou hebben dat ik iemand niet kan benaderen, doe ik dat ook niet. Is zijn of haar houding niet acceptabel, vraag ik versterking van onze controleurs. Toch, het kan soms mislopen, kan m'n collega getuigen...
