Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-12-2011
druk
Het is de laatste dagen drakedruk in Antwerpen. Automobilisten doen niet anders dan kruispunten blokkeren, wat wijst op een egoïstische houding, als je't mij vraagt. En, omdat iedereen behalve 'ik' het doet, doet 'ik' het ook, anders geraakt 'ik' nooit weg. 'Ik' vergeet natuurlijk dat, net door het kruispunt te blokkeren, de hele boel stil blijft staan, anders zou het niet 'blokkeren' genoemd worden... Enfin, om eerlijk te zijn, vind ik persoonlijk dat hier tekort wordt gekomen door de politie. Hiermee doel ik uiteraard niet op de agenten persoonlijk, maar wel de verkeersdienst op zich. Al een tijdje zie ik het aankomen. Vandaag of morgen krijgen we nog een ernstig geval van verkeersagressie te verwerken omdat 'auto'mobilisten toch persé door die stad willen of moeten, en enorm gefrustreerd raken.
Vandaag was de chaos perfect. Met lijn 23 vanaf Stuivenberg, tot Roosveltplaats duurde welgeteld 1u en 15min. Normaal duurt dat nog geen 10 minuten. Daardoor kregen ook wij op de bus, te kampen met een man die -gelukkig 'maar'- verbaal agressief werd. Eerst tegen de chauffeur, dan tegen mij. Hij was het centrum van de wereld en vond de meest fantastische scheldwoorden vlotjes om naar onze hoofden te slingeren. Wakker lig ik hier niet echt van. Zulke mensen stellen me wel teleur, zij zijn zielepoten en zoeken iemand om op af te reageren. Niettegenstaande heb ik erg veel begrip voor mensen die in de bus, geduldig blijven wachten om eindelijk op hun bestemming te geraken.
Later stapt een man met hond op de tram. Een jongetje en z'n moeder zijn bang. De man geeft commentaar op een manier die ik niet erg fijn vind, maar ik hou me afzijdig. Ik ben niet meer in dienst, want ik ben op weg naar huis. Ik hou in't oog hoe moeder en jongetje reageren en zal ingrijpen als het moet. Maar ze laten hem voor wat hij is. Door die hond, maakt een vrouw contact met hem. Ze raken aan de praat. De man vertelt zijn levensverhaal zowat. Ondertussen zitten al heel wat mensen mee te luisteren. Twee jonge kerels zitten vooruitgeleund om maar mee te kunnen luisteren. Hij praat langzaam en heel erg dialect. 'k Heb altijd in het antwerpse gewoond, maar zou het hem niet na kunnen doen. Ook al zegt hij soms dingen die lachwekkend overkomen, de vrouw blijft zeer serieus. Ik vind haar een prachtmens. Ze blijft met hem converseren, en soms mengt haar man zich in het gesprek. Maar de 'hondman' blijft vertellen. Ondertussen weet zowat iedereen waar hij woont, wat zijn beroep is en welk ziektebeeld hij heeft en hoeveel hij om z'n hond geeft. Ik denk ondertussen dat ik in eerste instantie niet erg juist oordeelde en het dus maar goed is dat ik de man niet aansprak over zijn toon tegen het jongetje. De 'hondman' weet gewoon niet beter, hij bedoelde het wellicht niet slecht.
Door te kijken en luisteren komen we dikwijls meer te weten dan door te fysiek reageren.
Er wordt gestaakt. Persoonlijk, vind ik, ...geen goed idee, hoewel ik begrip kan opbrengen. M'n respect voor onze politiekers gaat er alleszins op achteruit, vanwege de manier waarop men 'het beste' wil voor het land, ttz de burgers. Om maar een vergelijking te maken; als ik met de reizigers zou omgaan zoals de politiekers met de burgers doen, zou ik al lang serieus op het matje geroepen zijn, door m'n bazen. Goed weten! Maar er worden teveel gewone burgers getroffen door zo'n staking. Daar hou ik niet van. Na wikken en wegen, besluit ik dus te gaan werken.
Er wordt me gevraagd toezicht te houden op de Roosveltplaats en Astridplein. In de mate van het mogelijke, informatie te verschaffen zodat gestrande reizigers toch zo goed en kwaad als het kan, weten waar ze aan toe zijn. Ik heb een late shift. Dat wil dus zeggen dat ik mensen weer naar huis moet helpen. Vanmorgen reden hier en daar nog wel wat voertuigen, maar vanavond zijn dat er heel wat minder. Tegen 21.30u rijdt er nog welgeteld één tram en enkele bussen. Ik moet dus heel wat mensen teleurstellen. Men begrijpt maar niet dat ook tijdens een staking er 's morgens meer voertuigen rijden dan 's avonds. Telkens weer leg ik uit dat chauffeurs in een shiftensysteem werken en dus worden afgelost, meermaals per dag. En, dat het daarom kan zijn dat trams of bussen terug naar de loods moeten, omdat die aflosser wel degelijk staakt. Niet leuk dus. Maar beter slecht nieuws en zoeken naar een alternatief dan niks zeggen. Telkens weer, hebben mensen begrip en danken ze me om hen op de hoogte te brengen. Ook, telkens weer zijn er enkele moeilijke of trieste situaties. Een vrouw die op haar werk geraakte maar voorlopig niet thuis. Haar man zit op een vergadering in Nederland. Gelukkig kon ze iemand vinden die haar kinderen kon ophalen van school. Maar het is nu al zo laat en ze wil zo snel mogelijk haar kinderen ophalen. Er wordt heel wat heen en weer gebeld. Ze moet nog ver en wil daarom geen taxi nemen. Het zal haar minstens 50 kosten en dat is er flink over, vindt ze terecht. In zo'n geval is het belangrijk deze persoon terug kalm te krijgen en mee te voelen. Vragen stellen en samen beredeneren of er een andere oplossing kan gevonden worden. Ook al is dat soms niet zo, deze mensen voelen zich naderhand toch weer wat beter, omdat je meevoelt met hen.
De avond vliegt voorbij. Ik ga af en toe een kijkje nemen in de pre-metro. Het is er zo goed als leeg en vooral stil. De achtergrondmuziek doet me meedeunen. Er is toch niemand die het hoort, zelfs geen metrotoezichter. Enkele mannen denken hiervan te kunnen profiteren en zitten te drinken en te roken. Zolang ze de lege blikjes mooi in de vuilbak gooien, drinken ze maar op, denk ik bij mezelf. Maar dat roken... kan en mag ik niet toestaan. Sigaretten moeten onverbiddelijk uit en weg. De mannen trekken dan maar weer naar buiten ...voor zolang ik hier ben. Rare sfeer, zo'n stille metrogang, of -perron. Voor effe, best leuk.
En ik beloof het aan iedereen die het vraagt. Morgen, rijden we weer!
Net terug uit een heerlijke -maar te korte- vakantie. Een beetje tegen m'n zin, wat maar zelden gebeurt, trek ik naar 't werk. Niettegenstaande zorgen de collega's er al direct voor, dat het negatieve gevoel wegebt. Eigenlijk heb ik veel chanse met die collega's, want die kies je niet. Je moet er het beste van maken. Wel, ik moet daar geen moeite voor doen. Ze zijn allemaal toffe kadee's.
Het weer daarentegen zou me liefst al doen terugkeren naar het warme oord waar ik een tijd heb rondgereisd. Zonder het te vermoeden, ontsnap ik aan een helse regenbui, of, eerder een wolkbreuk. Want wanneer ik met m'n collega's uit de metro kom -we kregen een cursus daar- merken we dat er verdomd grote plassen zijn aan de Roosveltplaats. We gaan eerst eten en kunnen nog tijdig wegspringen voor het opspettende water van een grote plas waardoor een auto rijdt. We kunnen nog lachen, maar was één van ons nat geworden tot onder z'n oksels, hadden we wellicht anders gekraaid.
We hebben na het eten een afspraak met de verantwoordelijke van de metro om samen nog eens den dieperik in te trekken voor verder onderhoud. Af en toe moeten we bijspringen in de metro en we willen deftig op de hoogte zijn van het reilen en zeilen. We worden gevraagd naar het station opera te komen. Wanneer we daar zijn, staan we versteld van de wateroverlast. Het heeft echt wel lelijk gedaan blijkbaar. Het water reikt tot net aan de metrotrap (naar beneden dus). Best gevaarlijk hé. Ten eerste wordt het erg glibberig en ten tweede als het water binnen loopt, komen er zowiezo problemen met techniek en wat nog meer. De brandweer werd al opgeroepen en ondertussen houden wij het verkeer tegen, dat er zowiezo toch al niet door mag, maar automobilisten lezen geen verkeersborden meer tegenwoordig.
Wanneer de brandweerlui de rioolputjes komen leegmaken en het water wegpompen gaat het snel en kunnen we daarna nog een heel klein beetje van ons voorziene onderhoud verder zetten. De Lijn was even ter land en ter zee...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Het is de laatste dagen drakedruk in Antwerpen. Automobilisten doen niet anders dan kruispunten blokkeren, wat wijst op een egoïstische houding, als je't mij vraagt. En, omdat iedereen behalve 'ik' het doet, doet 'ik' het ook, anders geraakt 'ik' nooit weg. 'Ik' vergeet natuurlijk dat, net door het kruispunt te blokkeren, de hele boel stil blijft staan, anders zou het niet 'blokkeren' genoemd worden... Enfin, om eerlijk te zijn, vind ik persoonlijk dat hier tekort wordt gekomen door de politie. Hiermee doel ik uiteraard niet op de agenten persoonlijk, maar wel de verkeersdienst op zich. Al een tijdje zie ik het aankomen. Vandaag of morgen krijgen we nog een ernstig geval van verkeersagressie te verwerken omdat 'auto'mobilisten toch persé door die stad willen of moeten, en enorm gefrustreerd raken.
(foto; Vandaag.be)
Net terug uit een heerlijke -maar te korte- vakantie. Een beetje tegen m'n zin, wat maar zelden gebeurt, trek ik naar 't werk. Niettegenstaande zorgen de collega's er al direct voor, dat het negatieve gevoel wegebt. Eigenlijk heb ik veel chanse met die collega's, want die kies je niet. Je moet er het beste van maken. Wel, ik moet daar geen moeite voor doen. Ze zijn allemaal toffe kadee's.
