Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-09-2010
betoging
We leven in een vrij land, gelukkig maar. We hebben het recht om onze mening te uiten, gelukkig maar. We willen dat koste wat kost doen en da's belangrijk, want, politiekers, neem het van ons aan, wij willen 'onze' mening te kennen geven. Wanneer wij dus niet akkoord gaan met wat onze politiekers denken te zullen ondernemen over onze toekomst, komen wij op straat om dit kenbaar te maken. Het liefst nog met een hoop kabaal. Soms denken wij zelfs dat we met een gerust geweten een ander zijn gerief mogen kort en klein slaan, of, zelfs wat op mekaar te timmeren, nu we toch bezig zijn met ons ongenoegen te uiten. Zo zal iedereen het beslist geweten hebben dat men met mijn mening rekening moet houden. Lang Leve De Democratie!!!
Nee, ik ben geen politieker, niet in het minst. Ik probeer het allemaal wat bij te houden, te volgen en uiteraard heb ik ook een mening, maar die hou ik voor mezelf. Zeker wat het werk betreft. Ik wil het me niet permitteren om met iemand daarover in gesprek te gaan, want je weet waar het begint, maar niet waar het eindigt. Met m'n collega daarentegen gaat het lekker wel. Mekaar nemen zoals je bent, ook al ben je een andere mening toegedaan, dàt is democratie en vrijheid.
Nogal wat van onze collega's komen niet naar werk, want er is een betoging in Brussel. Een internationale betoging. Zelfs als je niet gaat betogen, is het mogelijk om die dag thuis te blijven, zonder zever te krijgen. De drie grootste vakbonden riepen op tot deelname. Een afgevaardigde probeerde me te overhalen ook deel te nemen, maar ik bedank hiervoor. Ook dàt recht heb ik, moest ik hem laten weten, na z'n aandringen. En blijkbaar was iedereen binnen ons bedrijf, lang van tevoren op de hoogte, maar de rest van Antwerpen weet nergens van. 'Men' hoorde niks op het nieuws, 'men' las niks in de krant, 'men' zag geen aankondigingen
Het krioelt zo'n beetje van de tevergeefs-wachtenden-nietswetenden in centrum Antwerpen.
Mensen zetten zich op gevaarlijke plaatsen aan de busterminal. Wanneer een gelede bus, die overvol vertrekt, voorzichtig in de bocht gaat, hoor ik een kreet en zie ik nog net een persoon vallen. Geraakt door de achterkant van de uitzwaaiende bus. De chauffeur vertrok echt niet snel, maar heeft het niet gemerkt. De uren dat ik op het plein sta, zie ik telkens wanneer ze gaan vertrekken, chauffeurs mensen wenken dat ze opzij moeten gaan. Ze blijven allemaal mooi staan op het gearceerde deel waar duidelijk aangegeven staat dat het daar gevaarlijk is voor uitzwaaiende bussen. Ik rep me naar de overkant van het grote kruispunt om te kijken of alles in orde is met de geraakte persoon. Het blijkt een kind te zijn, waarvan de moeder me hopsa flopsa beschuldigt van smeerlapperij zonder slag of stoot. Al wat ik deed, was vragen wie er gevallen was, daar iedereen op de voetjes staat Ik probeer daarom de vrouw er fijntjes op te wijzen of ze toch een keertje wil zien hoe gevaarlijk ze zich opstelt met de kinderen. Ze snauwt me toe dat ik niet in discussie moet gaan en dat die man z'n ontslag moet krijgen enz. Daarop merk ik toch maar op dat 'die man' zich 20m verder bevond én met de voorkant van de bus gedraaid was, zodat ie dat onmogelijk kon zien in z'n achteruitkijkspiegel. Hij moet ook voor zich kijken, weet u wel. En dan is ze opgewarmd en begint ze te schelden. Ik heb de eer haar volledige frustratie te slikken. Het werkt aanstekelijk. Ik wist het niet, maar ik heb blijkbaar voor alle onheil van vandaag gezorgd. Staking, betoging, ongevallen, geen bussen, niet thuisgeraken, en de bijhorende zagende kinderen natuurlijk. Ze begrijpt niet waarom er geen openbaar vervoer zou zijn in Antwerpen als er een betoging in Brussel is... (...) Ik laat haar voor wie ze is, want nou heb ik toevallig niet alle tijd voor haar. Ik wil best mensen uit de purée helpen, maar dan liefst diegene, waarmee ik geen onnodige ruzies of andere kwellingen moet doorstaan, terwijl anderen in de wachtrij staan voor informatie. Een jonge man die de boel heeft aanzien begint me ook uit te kafferen, want wat denk ik wel, hij staat al twee uren te wachten. Nu, geraakt hij nog thuis of niet? Kan ik dan geen telefoontje doen, dat ze een bus sturen? 't Is altijd hetzelfde met Ons (ulder). Op die digitale borden staan de bussen toch die komen, waarom komen die dan niet? Vooral voor dat laatste bedank ik de pr en communicatiedienst van De Lijn. Maak die verdomde digitale borden toch blanco als je op voorhand weet dat die niet de juiste info zullen verschaffen, want dààr staren mensen zich dood op. De kerel in kwestie roept me toe (wat eigenlijk niet nodig is, daar ik dicht bij hem sta, maar hij denkt wellicht dat ik erg hardhorig ben) dat hij den taxi wel zal 'pakken' en de rekening opsturen. Ik antwoord hem, dat hij dat maar moet doen als dat voor hem de beste oplossing lijkt. Hij trekt z'n vriendin bij de arm en loopt woedend roepend weg, 'dat hij dat zal doen ook!!!' Hoofdschuddend en niet bij machte een glimlach te onderdrukken, kijk ik hem na. Een andere man die daar ook staat, zegt ludiek: 'Denkt die nou echt dat de De Lijn dat gaat terugbetalen ', waarop het ijs weer gebroken is en -oef- de anderen begrip tonen voor m'n onmacht.
We, want, voor elk deel met perrons is iemand ingezet, helpen de mensen zo goed als kan verder met alternatieven of op z'n minst proberen we de mensen het hart onder de riem te steken.
Betogen moet kunnen, maar ik ben voorstander om die door te laten gaan op zondagen, zodat MINDER BURGERS GETROFFEN WORDEN DOOR ACTIES VOOR BURGERS.
We zijn onderweg. Alles is gewoon, dus wij doen ook gewoon ons ding, zonder problemen of uitschieters. In zo'n geval, hebben wij onze vaste afstap- en opstapplaatsen. Tot we op een perron -waar we niet zinnens waren af te stappen- een grote groep kinderen zien staan met begeleiders. In dit geval, weten we: dit zijn schoolkinderen met waarschijnlijk leerkrachten. 'k Doe direct teken aan m'n collega om hier af te stappen, want we willen informeren of we hulp kunnen bieden. De ervaring leert ons dat begeleiders dit altijd weten te appreciëren. Maar al te dikwijls, is zo'n kidsoverrompeling voor andere passagiers ietwat minder aangenaam, voor een enkeling heus onaangenaam, en de chauffeurs proberen zich vooral te concentreren op hun ding, hoewel zo'n groepen soms echte aandachtafleiders kunnen zijn. Ook nu laat de begeleidster die ik aanspreek duidelijk merken dat mijn aanbod een aangename oplossing is. Ten eerste weet ze niet echt goed waar ze moeten afstappen. Ten tweede heeft ze vier 10-rittenkaarten in haar hand en vraagt ze zich af of ze daarmee naar de chauffeur moet of niet. Ten derde moet ze ondertussen die kleine bengels onder controle houden. Ze zijn met 37, waaronder 4 begeleiders op de terugweg naar school, komende van het museum.
Ik stel alvast voor dat collega en ik de tickets ontwaarden. Wij doen dat snel genoeg, om alle ontwaardingen klaar te spelen binnen de nodige tijd. De tijd is immers beperkt en ga je de limiet voorbij, kan je niet meer ontwaarden voor deze rit. Heel die uitleg geef ik haar niet want is te omslachtig, maar ook weer uit ondervinding weet ik, dat mensen die het OV niet dikwijls nemen, te lang wachten tussen de verschillende ontwaardingen. Ik leg haar uit, dat zij zich ondertussen over de kinderen kan ontfermen, wat ze dankbaar accepteert. Eventjes aarzelt ze en zegt me dat ze de tickets terug moet krijgen, want ze moet ze in school inleveren. 'Uiteraard', knik ik haar toe.
Na onze ticketjob zorgen we ervoor dat de kinderen niet voor de deuren blijven staan. Tot m'n spijt moet ik hen aanmanen om op te staan voor hoogbejaarde mensen die wat later opstappen. Ik wachtte nog even in de hoop dat één van de leerkrachten hen dit zou leren, maar tja Het is natuurlijk absoluut geen probleem wanneer ik het vraag. De kinderen genieten van het spel, 'Wie Valt Niet Als Je Je Niet Vasthoudt?' Telkens wanneer de chauffeur vertrekt klinkt er een luid: 'AAAAaaaahhhhh' door de tram. Ik zie enkele passagiers zich amuseren met het kleine grut, anderen kijken strak voor zich uit en willen heus niet gestoord worden.
We blijven met hen op het voertuig tot waar ze afstappen en zorgen er voor dat ze geen rugzakken achter laten. Ze zijn erg druk, die zevenjarigen. Vol van hun museumervaring, vol van hun tramervaring. Opgewonden lukt het hen niet echt goed in een rij van twee te staan om het tellen te vergemakkelijken. Maar ik keek het na, er zijn geen achterblijvers op de tram. Die mag dus verder z'n eindhalte tegemoet. Nog gauw de chauffeur bedankt voor z'n geduld. Hij is een kerel die niet snel zenuwachtig te krijgen is en geniet van het schouwspel. Met een grappend nawoord, vertrekt hij.
Wanneer we even later de stilte -voor zover dat mogelijk is temidden de stad- voor ons innerste evenwicht laten inwerken, besluit ik tegen m'n collega, dat ik toch geschrokken ben. Het viel me immers op dat hier geen mix was. Alle kindjes waren blank, Belgische typetjes. Niks verkeerd mee uiteraard, we zijn dan ook in België. Maar dàt heb ik al heel lang niet meer gezien in Antwerpen, waar men een weerspiegeling van de maatschappij verwacht te zien in scholen, verenigingen etc. Tja, we kennen de school niet, dus kunnen ook geen conclusies trekken.
Een dagje vrij, om wat te gaan helpen op Manifiësta in Bredene. Prachtig weer... hadden we graag gehad, maar kregen we niet bepaald. Integendeel, het weer heeft het hele gebeuren parten gespeeld. Niettegenstaande hebben we toch een lijnbus uit de stelplaats van Oostende een plaatske kunnen geven op het terrein, hier en daar half verzopen en opgekikt met houten platen om toch maar niet in de modder te verzuipen. Toen de chauffeur heel voorzichtig de bus op het terrein manoeuvreerde en tot stilstand kwam, opende hij de voordeur om me te laten opstappen. Zo kreeg ik wat bescherming tegen wind en regen. Maar direct, stante pede stonden er drie dames achter me. Ze vroegen of we naar Oostende reden... Toch eventjes uit het lood geslagen, herhaalden we: 'Oostende???' 'O, ja': verzekerde ons één van hen: 'Er is toch een pendelbus die naar Oostende rijdt, niet?' Wij wisten hier niks van, want stonden helemaal niet in voor de organisatie, maar verwezen de dames vriendelijk naar andere medewerkers, herkenbaar aan het blauwe t-shirt (brrrrr... in dit weer). De drie vrouwen gingen dapper verder met hun zoektocht. Maar wij moesten toch weer heerlijk lachen, mits de bus, midden in een modderige wei stond, omgeven met een podium en tenten allerhande. Stel je voor...
We nodigden mensen uit om een rollenspel te spelen in de bus. Het was best leuk dit tweetalig te doen, want er waren veel mensen uit het franstalig landsgedeelte. Gene taalzever, niks van datte. Eerder een taalmix, die best te pruimen was. We zochten onze 'slachtoffers' voor het rollenspel tussen voorbijgangers. We hadden een tijd vooropgesteld om te starten, en een vrouw die graag wilde deelnemen besloot om te blijven wachten bij de bus tot het tijd zou zijn. De vrouw vertelde allerhande toestanden die ze op de bus had meegemaakt in Leuven. Toen ze eerder had gehoord dat wij van Antwerpen komen, had ze al geconcludeerd dat in Antwerpen heel wat erge dingen op het OV gebeuren. Niet te vergelijken met Leuven. Maar toen ik haar hoorde vertellen, hoorde ik toch ook een primeur. De manier waarop ze ons liet horen hoe zij het welbekende buggyprobleem aanpakt, vond ik hoogst origineel. Zij gaat zitten en neemt de hele buggy op haar schoot. Naderhand vertelde ze over haar hond die een keertje in de bus z'n vuil had gedaan. Om de chauffeur niet kwaad te maken had ze de ontlasting in een plastiek zakje, dat ze daarvoor steeds bij de hand heeft, gedaan. Wij, als bevoegde aanwezige luisteraars, reageerden met een welgemeend schouderklopje en een proficiat. Zo hoort het ook hé mevrouwtje!
De sfeer was heel veel beter dan het weer. Er werden hopen situaties geschetst en vragen gesteld, waarop dan weer antwoord werd gegeven. Er werd vooral gelachen en gegroet. Want, we zijn het er allemaal over eens, we moeten wat vriendelijker worden tegen mekaar. Respect op De Lijn! Het is een missie...
Kindjes... onze vreugd, onze deugd, de toekomst, die jeugd...
Vandaag doop ik 'kindjesdag'! De reden achterhaal je nog wel. Het is zondag, autoluwe, autovrije, autoloze -weet ik veel- zondag. De drie termen heb ik gelezen en gehoord. Maar zo belangrijk is het nu ook weer niet. Wat ik wel zeker weet is dat de binnenstad zo goed als autovrij wordt gehouden met zowat de ganse politiemacht of -kracht. Heel wat politiemensen moeten vandaag willens nillens werken om er zorg voor te dragen dat niemand zonder toelating de binnenstad berijdt met z'n wagen. Zoals gewoonlijk, maakt de uitzondering de regel. Ik zie dus regelmatig automobilisten in discussie gaan, papieren bovenhalen en naargelang de argumentatie of, de bewijsvoering mogen ze wel of niet de binnenstad inrijden.
Zo'n dag is natuurlijk aangewezen om allerhande activiteiten in de stad te laten doorgaan. Van fietsbellengebeuren op de Grote Markt tot rommelmarkten en rally's allerhande. Hier en daar worden ballonnen uitgedeeld aan de kleintjes aanwezig. Die zien we dan weer fier met een kleurrijk ballonnetje in de hand over straat lopen. Zo loopt ook het kleine meisje achter haar papa te pronken. Op zondag dossen Afrikanen zich graag uit, wat soms een prachtig documentaire-achtig exotisch beeld geeft. Wij stappen papa en dochter tegemoet, we komen dus uit de tegenover gestelde richting. Wanneer we hen bijna passeren, lost het kleintje haar ballon, en... daar gaat ie... omhoog! Verschrikt kijkt ze'm na, maar ik sta zowat pal tegenover haar. Dus doe ik een wat overdreven 'woepsssss' met opgetrokken wenkbrauwen in de hoop dat ze niet zal gaan wenen. Papa heeft de reactie gezien en kijkt daarom naar z'n dochtertje. Hij heeft direct de situatie door. Het meisje is nog steeds te overdonderd en lijkt af te wachten wat het best is, krijsen, wenen, of boos worden. Op het eerste zicht is 'lachen' zeker niet de optie waarvoor ze zal kiezen. Papa kent kleine meid natuurlijk en zal wel best weten hoe ze zal reageren. Hij zegt in 't Hollands: 'Nou, waaien dan maar, gauw, waai 'm maar na.' Hij zwaait de ballon na, ter voorbeeld. En zij... doet hem gretig na. M'n collega en ik, vinden dit een fantastische oplossing van vader en geven hem een flinke forse duim omhoog in ons hart.
Wanneer we aan een halte wachten, zien we op het perron tegenover ons een mama met vier kinderen. Zij zijn van Marokkaanse origine, vermoed ik. Twee kleintjes van niet ouder dan 2jaar zijn grote zus die ik niet ouder dan 11 schat aan't masseren, of moet ik zeggen, slaan? Ze zijn alleszins een erg leuk spelletje aan't spelen dat grote zus toelaat. Ze zit voorover gebogen en de twee dreumessen stoppen niet met hun handjes te wrijven, slaan of tikken en stompen op haar rug en schouders. Een broertje van 8jaar, is helemaal niet geïnteresseerd en kijkt veel liever naar de voorbijrijdende auto's. En moeder houdt de jongsten in't oog. Wanneer ze iets te fel gaan meppen op grote zus, terwijl hun tatertje niet stil staat, remt mama hen wat af met gebiedende maar sussende woorden. Nou ja, de woorden versta ik niet, maar de intonatie hoor ik wel. En wij, kijken en genieten van het tafereel terwijl we wachten op een tram of bus die voorlopig niet komen wil.
Wanneer we dan toch op de tram stappen, wandel ik van achter naar voor. Op een enkel stoeltje zitten vier jongetjes op mekaar gestapeld. Dit keer zijn het Belgische kinderen. Ze zijn net niet te rumoerig. Wanneer ik hen passeer groet ik hen nadrukkelijk en zij groeten mij even nadrukkelijk terug. Ik zeg hen: 'Wow, jongens, met vier op één stoeltje, da's niet niks hoor.' Waarop één van hen antwoordt: 'Ja mevrouw, wij doen dat zodat meer mensen kunnen gaan zitten in de tram.' En ze hebben een leute van jewelste. Ik prijs hen voor hun vriendelijkheid en ze grappen wat. Ze hebben er heus plezier in en blijven de hele rit zo zitten. De mensen rondom vinden het ook best prettig aan hun gezichten te zien.
Later ga ik weer m'n gangetje door het voertuig, deze keer van voor naar achter. Achteraan heeft een moeder met kind in buggy zich geïnstalleerd. Ik sta achter hen, helemaal achterin. Het kindje duwt zich af met haar voetjes tegen de achterkant van een zitje. Na een snelle blik mijn richting, probeert mama het kindje te laten stoppen. Ze zegt het kleintje dit niet te doen want anders kan de buggy achterover vallen. Kleine spruit heeft er geen oren naar en begint te gillen. Dus, wil ik mama bijstaan, want 'vreemde ogen dwingen' immers. Ik kom piepen boven de uk, het overmatig intellectuele één-lettergreepwoord uitende: 'PIEP'. Het kleintje valt gelukkig niet achterover van het schrikken, maar vindt het best grappig. Ze lacht naar me! Ik ben verkocht natuurlijk en herhaal het nog een keertje. Het kind is ondertussen de confrontatie met mama vergeten en reikt me haar lieve kleine handje toe. Ik kriebel met m'n vinger in haar handpalm. Ze grijpt me vast en lost me niet meer. Haar mama vindt het ook best aardig en lacht me toe. Het ijs is gebroken en we maken een gesprekje. Wanneer ik ga afstappen moet ik me wat voorzichtig loswrikken uit het kinderhandje. 'Da-ag', wordt er nagewuift.
En nog een kleine kerel van 3jaar, speelt Tarzan in de tram. Zijn moeder en grootmoeder rijden ook mee, maar laten hem begaan. Ik wandel rustig naar het speelvogeltje en vraag hem of hij al groot genoeg is om mooi op het stoeltje plaats te nemen. Zeer snel zit hij flink zoals het hoort, waarmee ik hem uitbundig feliciteer. De dames begrijpen m'n boodschap en manen het uitbundige jongetje in een slavische taal. Hij, niet in het minst overdonderd, wijst me aan en zegt iets dat 'politie' moet bedoelen. 'Nee-eeh' lach ik hem toe, en daarop stelt hij me een resum vragen die ik niet goed begrijp. Z'n moeder vertaalt voor me. Hij spreekt z'n moedertaal en Nederlands door mekaar, legt ze me uit. Telkens geef ik hem een antwoordje waarop hij dan wéér een vraag stelt. Ook hij is vergeten dat ie liever tussen de palen hangt op de tram, voor eventjes dan toch. Wellicht tot het moment dat ik ben afgestapt. Maar misschien blijft er ook wat van het kleine lesje hangen, wie weet.
Dan is er nog het erg verlegen meisje op de bus. Zes jaar...? 't Zal niet veel schelen. Ze kijkt, vraagt heel stilletjes dingetjes aan oma, die haar dan vertelt over ons. Haar visie van wat we doen. Ik laat haar, ook al klopt het niet, maar lach haar toe. Er is weer dat aangename oogcontact, een knipoogje, een glimlach. Het schuchtere juffertje vindt ons een heuse attractie, denk ik, want ze verliest ons absoluut niet uit het oog. Wanneer we afstappen en buiten op het voetpad staan, durft ze... snel met haar kleine handje waaien. Dapper!
Kinderen, we mogen er een voorbeeld aan nemen. Ze zijn zo oprecht écht puur. Maar al te dikwijls zijn zij de oorzaak van aangenaam contact. ...onze toekomst...
Telkens weer is het leutig hé. We stappen op een voertuig, -vooral die heerlijk lange bussen zijn daarvoor geschikt- m'n collega blijft even vooraan staan om alle nodige gegevens te noteren en ondertussen wandel ik zeer traag, iedereen taxerend, naar achter. Gelijk stormen enkele zwartrijders naar voor om alsnog een ticketje te kopen. Ook springt er nog snel iemand van de bus. De rittenkaart wordt bij sommigen boven gehaald om nog snel te ontwaarden. Telkens weer, denk ik bij mezelf: Pffffft, wat ben ik blij geen ticketcontroleur te zijn. 't Zou echt niks voor mij zijn, hoewel het duidelijk nodig is dat er wordt gecontroleerd. 'k Vraag me soms echt wel af hoeveel inkomsten De Lijn meer zou hebben, moest iedereen eerlijk zijn. Sommige betalende reizigers storen zich daar natuurlijk aan. 'k Begrijp het wel. Wanneer je steevast telkens betaalt en het ligt er zo vingerdik op dat anderen dat niet doen, stel je je wel eens de vraag waarom mensen met scrupules steeds door de mazen glippen. Het gaat hem toch om het principe, niet dan? Soms wordt het ons verweten dat we geen ticketcontrole doen. Ik leg dan uit dat wij daarvoor niet mee rijden. Dat jaagt sommigen nog meer in het harnas. Dus leg ik ook uit, dat wij niet beëdigd zijn en dat is een must. Met een beetje begrip maar vol verontwaardiging die ik wel kan begrijpen, kalmeert men dan meestal wel. Maar ik lig er al lang niet meer wakker van. Wetende dat ik zelf niks kan ondernemen. Nee hoor, ik ben verdomd blij dat ik de boel op een sociale manier mag oplossen, veel en veel leuker vind ik dat!
Wanneer ik naar achter wandel taxeer ik dus -niet al tè indringend- de medereizigers. Wanneer er oogcontact is, knik ik hen groetend toe, wat mij veel aangename groetjes oplevert. Het is duidelijk, zo'n onverwachte goeiendag doet iedereen wel goed. Afwachtend tasten mensen naar hun binnenzak of tonen me hun vervoersbewijs. Dan leg ik hen uit dat wij meerijden om te zien of alles in orde is op het voertuig, waarop men meestel zeer positief reageert. En zo, is men al snel aan de praat met nogal wat reizigers. Een tijdje terug zaten er mensen van het gentse op de tram, die ons vertelden dat hun zoon ook bij De Lijn werkt. Hij is verantwoordelijke technieker en ze waren erg fier op hem. Ze stelden vragen over de trams en hun verschillende modellen en wisten ons één en ander over De Lijn in Gent te vertellen, wat uiteraard zeer aangenaam was.
Toen onlangs een andere collega met ons mee op pad was, heb ik nog hartelijk gelachen. Zij wandelt ook steeds door het voertuig. Alleen, doet zij dat kordater dan ik, nou ja, iedereen heeft zo z'n eigen manier van doen hé. Ze zag een meisje met iets donker in haar hand en maande haar prompt aan het stuk chocolade toch maar weg te steken. De moeder van het tienermeisje moest lachen en terecht, want het meisje had haar gsm in de hand. Ik zag het van verre gebeuren. Ik hoorde niet wat er was gezegd, maar lichaamstaal vertelde me dat m'n collega zich had vergist en iets te gretig te werk ging. Het meisje stak vrij verwonderd haar gsm maar weg, maar m'n collega en ik hebben er best wat pret om gehad, wanneer ze me naderhand tot in de puntjes vertelde wat er aan de hand was geweest.
Enkele jongeren stappen op de tram. Eén van de jongens heeft een sigaar in de hand. Het stinkding is niet uit. Hij neemt een trekje, dus ik wandel hen tegemoet. Ik merk dat ze meer dan genoeg gedronken hebben. Daarom besluit ik kordaat te zijn, geen kans tot spelletjes... Ik groet hen en steek tegelijk m'n hand uit naar de jongeman, zeggende: Geef dàt (naar de sigaar wijzend) maar aan mij, jongeman. Tot mijn verbijstering doet de jonge kerel wat ik vraag. Hij duwt me die stinkstok in de hand. Waarop ik eigenlijk in eerste instantie niet goed weet wat daarmee aangevangen. Maar twijfel mag niet getoond worden natuurlijk, dus toon ik het -hopelijk- ook niet. Een zijraampje wordt geopend en al denkende dat een sigaar biologisch afbreekbaar is, drop ik het onding via het raampje buiten. De tram rijdt immers en dat ding stinkt zo erg, dat ik me niet wil permitteren het lang vast te houden. De kerel heeft het blijkbaar niet eens gemerkt. Ik wandel rustig meer naar achter in het voertuig en de jongeren kwaken hun dronken onzin verder uit. Wanneer ze willen afstappen, denkt de jongeman aan z'n sigaar en roept me er vragend naar. Ik laat hem weten dat ik die heb weggegooid. Hoezo weggegooid? Vraagt hij me. Haja, wat had ik anders moeten doen, er mogen geen sigaretten of sigaren op de tram hé meneer. En beduusd stapt hij af...
Misschien, als een agent had gewild, had ik beboet kunnen worden... voor het weggooien van die sigaar. Daar ben ik dan maar goed van af gekomen...
Whoe-oe... I've had some negative vibes the last few days... 't Zal wel aan mezelf gelegen hebben op één of andere manier. Maar vanmorgen dacht ik, op weg naar 't werk: 'Ik moet wat vriendelijker gaan doen tegen m'n collega, want de laatste dagen ben ik niet erg te genieten...' Eigenlijk hou ik op deze manier niet van mezelf. Ik stoor mezelf dus. Tja, en wanneer mensen zichzelve niet kunnen pruimen, hoe kan men dan verwachten dat deze mensen wel goed met anderen zouden omgaan? Dàt... ging nog, in die mate dat ik zeker met niemand problemen heb gehad en -voor zover ik denk- toch vriendelijk ben gebleven. Ik veronderstel dus, dat mensen die me niet kennen, het niet merkten, maar... weet ik eigenlijk veel... Bon, met die gedachtengang werd ik vannacht al wakker en ging ik dus naar 't werk. Daar moest dus wat aan gedaan worden, en maar één persoon die daar wat aan kon doen, was ikzelf.
Op een rustig moment, wanneer we effe de tijd voor een praatje kunnen nemen, maak ik dus maar een soort verontschuldiging tegenover m'n maat. Hij wimpelt het af, typisch, maar ik weet wel beter. Ik snoer hem dus nog maar es -zoals eerder deze week- de mond, want, ik besef best wel dat ik af en toe ongehoord redeneerde tegen hem en ik kan best verdragen dat hij dit zou toegeven. Ik beloof hem er aan te werken. En, het heeft wat tijd nodig, maar door hem dit te zeggen, voel ik me beter. Genoeg negatieve vibraties, dit moet weer omgebogen worden, laat ik hem weten. Hij laat me in m'n vet gaar stoven, als ik het zo mag stellen, want -gelukkig maar- een antwoord komt er niet meer. En... we doen gewoon ons ding. Af en toe een vriendelijke vermaning of een informatief antwoordje. Alles verloopt vlotjes.
Er zijn wel twee tienermeisjes die m'n collega een gescholden koosnaampje toeroepen, wanneer ze met broodje en drank niet mogen opstappen. Even later doet nog iemand veel moeite hem te beledigen. Dit, is de eerste keer, dat hij twee maal kort na mekaar, om verschillende reden, scheldnamen te slikken krijgt. Het werkt ook een beetje op zijn systeem, vrees ik. We praten er effe over, maar eigenlijk, concluderen we, dat die mensen niet tegen hem schelden, maar gewoon op deze onfantsoenlijke manier reageren op 'het systeem' en gewoonweg niet beter weten dan te schelden. Dohhhh... het jakkesgevoel hangt gewoon in de lucht blijkbaar... Maar, 't is goed dat we'r over praten, zo blijven we'r niet mee zitten.
We willen wat vroeger eten, want daar ik vandaag vroeger stop met werken, is het anders niet meer de moeite om buiten te gaan voor het tweede deel van de dienst. Maar, net wanneer we zouden gaan eten, krijg ik de opdracht om in de stad, waar men een halte gaat afbreken, toezicht te houden. Deze halte mag niet meer gebruikt worden en we moeten zowel de chauffeurs als de gebruikers van het OV verwijzen naar de nieuwe halte. Alles verloopt om één of andere reden die ik niet ken, wat chaotisch, vermits er geen aanwijzingen zijn aangebracht. Maar wij tweekes, samen met enkele collega's controleurs brengen dat samen in orde. De chauffeurs volgen de richtlijnen mooi, en de gebruikers zijn tevreden daar ze niet nodeloos blijven wachten aan de verkeerde halte. Werkmannen zijn in de weer met voorbereidingen voor de werken. Automobilisten negeren het verbodsteken, of beter, DE verbodstekenS en proberen toch langsheen de halte te rijden, maar m'n collega's sturen hen zonder mededogen terug.
We hebben ondertussen ferme honger, maar genieten van de uit te voeren job. Ik, in grote mate, van het goede humeur van de collega's en vooral van de tevreden mensen die ik verder doorverwijs. M'n vaste collega is ook weer wat monterder en ik vermoed dat de reden dezelfde is.
Na 't werk, begeef ik me rechtstreeks naar de persconferentie voor de start van '24 verhalen van tram 24' het project in samenwerking met oa samenlevingsopbouw, waarover ik al eerder schreef. Ik hou me afzijdig, praat met andere aanwezigen en grap wat als ze me vragen wat ik doe. 'Ik hang de aap uit' antwoord ik, 'met de bedoeling de sfeer leutig te houden'. Naderhand merk ik dat een meneer in kostuum, die 'k wel al es heb opgemerkt, maar waar ook weer hé..., de woordvoerder van De Lijn blijkt te zijn. 'k Denk, naderhand bij mezelf, dat ik wel weer een flater heb begaan, maar kan 't me eigenlijk niet aantrekken, want de boodschap die in m'n antwoord lag, was wel degelijk zeer juist. Er worden interviews genomen van collega's, foto's van aanwezigen, maar ik hou me afzijdig en luister vooral. Dus vanaf nu, kunnen de 24 verhalen gedownload worden op de site: http://www.respectopdelijn.be. De rest kan in verschillende kranten gelezen worden. De ontmoeting met enkelen van de medewerkers aan dit project was zeer aangenaam. Ieder had z'n of haar verhaal en deze mensen waren zeer aangename, warme persoonlijkheden. Stuk voor stuk, mensen waar onze maatschappij fier op mag zijn.
Laundryday!!! 't Is een klein beetje als Rock Werchter... Vanaf het moment dat 't afgelopen is, kijken velen alweer uit naar de volgende editie. Niettegenstaande houdt de niet-technogegadigde liever de boot af en voorspelt die dat het volgende keer helemaal niet grootser kan, want de limiet is bereikt. Enfin, de boel laten draaien, denk ik zo en ondertussen m'n hoofd er zeker niet over breken. Feit is, dat de boel toch wel, zoals vorig jaar, zowat op z'n kop stond in het antwerpse. Vanaf 's middags hijsen dronken jongeren, dikwijls met de fles sterke drank in de hand, zich de tram of bus op, -dicht op mekaar gedrumd- om zich naar 'het zuid' te begeven. Velen weten dat ze met tram 12 of 8, of bus 1, 13, 500 en 290 het dichtstbij geraken, maar weten niet waar die te nemen. Vandaag is dus één van die dagen dat er erg veel mensen van de centrale controle op de verschillende knelpunten, overstapplaatsen ed te zien zijn. Oogjes moeten in 't zeil worden gehouden en info moet worden verschaft. Geopende flessen sterke drank mogen niet mee op de voertuigen.
Vorig jaar had ik met m'n collega een dagdienst. Het was voor ons aangenaam druk en de dag vloog voorbij. 't Was ook mooi weer, net als vandaag. Maar vandaag hebben we een avonddienst. Wanneer we beginnen om 17u is er nog een enkeling die de weg daarheen vraagt, maar uiteraard zijn de meeste feestneuzen al lang aan 't swingen. We horen van verre de ritmische bassen tekeer gaan, wat mij al makkelijk mee doet gaan in het ritme. Met moeite kan ik me inhouden, hoewel ik helemaal geen technofreak ben, maar ritme is ritme hé, niks aan te doen. Zelfbeheersing is nodig, want niet iedereen smaakt het om door een dansende -zal ik maar 'Lijnaap' ipv Fooraap zeggen...?- geholpen te worden als ie de weg vraagt. Het eerste deel van de avond, houden wij ons vooral op tussen 't Zuid en 't centrum van de stad, er op lettend dat alles naar behoren verloopt op de voertuigen.
Wanneer we voor het tweede deel van de avond op weg gaan en een groot kruispunt over steken, worden we op een zeer brutale manier aangesproken door iemand die helemaal niet van LD komt. Ofwel is de man dronken en daardoor een onbeschofterik, ofwel is hij altijd een onbeschofterik, wie zal het zeggen...? Ik... ben er helemaal niet in geïnteresseerd. Hij roept me toe, dat ie vòòr de tram stond en hevig stond te zwaaien, maar de *smrlp* ('k druk het nog deftig uit) van een chauffeur reed toch door, enz enz. Wanneer ie stopt met z'n alles behalve gehoorde manier van uitdrukken, na ons, België en zowat iedereen wellicht die hem tegenwerkt naar de hel gewenst te hebben, moet ik toegeven hem gepikeerd maar vooral rustig sarcastisch te antwoorden: 'Meneer, ge overdrijft, als ge voor dien tram had gestaan, had ge dood geweest...'. Omdat hij blijft schelden laat ik hem verstaan dat ik met mensen zoals hij niet praat en maan hem aan om weg te gaan. Ik heb liters olie op vuur gegooid, maar op dat moment moest ik dit gewoonweg zeggen (met de nodige binnenpretjes natuurlijk). Hoe dikwijls hij me 'hoer' heeft genoemd, heb ik niet geteld, maar hij heeft met alle negatiefklinkende bijvoeglijke naamwoorden die bestaan het woord 'Hoer' -ja, mét hoofdletter- laten vallen. 'De grens' ferm overschreden, ga ik hem toch weer enkele stappen achterna, want ik heb grote zin hem aan te klagen wegens beledigingen. Hij wordt erg agressief, ook tegen m'n collega die probeert hem te kalmeren. Die zegt amper twee woorden maar wordt ook direct bedreigt. Wanneer ik nog weet te antwoorden dat er ook gewoon gepraat kan worden (...) loopt de man ons uitscheldend en bedreigend met de nodige trappen van grootste vergelijking, weg.
Nou... als dàt geen verbale agressie was, weet ik het ook niet meer. We vertrekken naar het Zuid, waar we de feestvierders mee gaan dirigeren op weg naar huis. We zien een enorme massa -vooral jongeren- trams en bussen nemen. We geven aan velen van hen de nodige info die ze vragen. Ik krijg zelfs af en toe een pint in m'n handen gedrukt op een ludieke manier. De meesten van hen zijn enorm goed geluimd, een enkeling is zo dronken dat ie wordt geholpen door vrienden. De avond verloopt vlotjes op één incidentje na. Het noodraam van een tram valt in diggelen op de grond. De controleur ter plaatse doet hiervoor het nodige naar chauffeur en dispatching toe, terwijl wij een groep mensen laten afstappen, voor de veiligheid. Om middernacht zien we het vuurwerk met op de voorgrond de punten van het teutenpaleisdak (=nieuw justitiepaleis). 'k Weet niet of er op dat moment nog veel volk op het terrein is, want we zagen al veel mensen huiswaarts keren. Op de Bolivarplaats staat er alleszins heel wat jeugd te kijken en klinkt af en toe wat handengeklap en een 'Ooooohhh'. Prettig is dat we toch enkele malen complimentjes krijgen van mensen die vinden dat de organisatie op en top is. Het mag gezegd. Ook al vinden wij dat het beter kan op sommige momenten, maar dat geven we uiteraard niet als antwoord. Aan de zijlijn is het altijd makkelijker. Wij weten wel dat vooral de chauffeurs een zware dag hebben gehad.
Eens thuis, is 't goed nog even, bij een overheerlijke kop warme chocomelk -ja... lach maar- de rush te laten bezinken om daarna onder de wol te kruipen.
Vandaag ben ik vrij. En nee, ik ben helemaal niet weg geweest. Van het openbaar vervoer heb ik dus geen gebruik gemaakt. Maar toch, werd ik er op een aangename manier mee geconfronteerd.
Na een dag hard labeur, want verbouwingswerken in huis, zakte ik in m'n eilandje (zo heet m'n sofa...) welverdiend onderuit, voetjes omhoog en blik op... ATV-nieuws. 't Is best leuk het nieuws van de buurt min of meer te kennen. Moe en lui (toegegeven) bleef ik na dat nieuws gewoon onbewogen zitten/liggen. Heel toevallig, maar, des te beter. Want... men kondigde het project 'Lijn 24' aan. Ik wist wel dat m'n fijne collega-chauffeur, waarmee ik heb meegewerkt aan het toneel op de bus, afgelopen zomer, een interview had gehad, maar ik stond er helemaal niet bij stil, dat het hiervoor was. En vandaag zag ik een uitzending hierover op ATV. 24 verhalen ivm lijn 24, het openbaar vervoer dus, door 24 verschillende mensen. Dit is een project van Samenlevingsopbouw in samenwerking met Objectief, dat de schouders onder 'Respect op De Lijn' zet, gesteund door o.a. Lijnrecht tegen Racisme en een hoop medewerkers waaronder ook nog buurtwerkingen en chauffeurs. Een prachtige manier om op te komen voor het meest simpele dat de samenleving aangenaam kan maken, namelijk 'respect'. Als men dit opbrengt voor mekaar, op gelijk welke plaats, kunnen mensen zonder problemen samen bergen verzetten. Als iedereen wat water bij de wijn wil doen (politiekers luister asjeblieft) kan het zo aangenaam zijn hé.
Marc, m'n collega, die duidelijk knap in beeld komt en een prachtige visie heeft, hij is trouwens ook een prachtig mens, zet een mooi beeld neer van 'de chauffeur'. Hij heeft de spits afgebeten en zal wellicht heel regelmatig aangesproken worden hierover, daarvan ben ik zeker. Van mij krijgt ie alvast een ferme pluim!!!
Vanaf 13 september te volgen op het net (gewoon klikken): Respect op De Lijn
Ze is klein, tenger en vooral niet van de jongste. Haar witgrijze lange haren hangen sluik langs haar fijne gezicht. Haar muts bedekt haar hoofd, maar verstopt niet al het oude dametjeshaar. Ze is geen onbekende, we zien haar regelmatig. Steeds de caddy meetrekkend, moet ze bijna klimmen om de voor haar hoge tredes van de tram op te geraken. Ze is steeds vroeg uit de veren, telkens wanneer we haar zien. Ik weet dat ze op verschillende plaatsen voor poezen zorgt, maar het fijne weet ik echter nog niet helemaal. Soms, wanneer het rustig is gebeurt het wel dat ze het niet bij een 'goeie morgen' laat. Dan vertelt ze wat over haar doen en laten. Vandaag is weer zo'n dag. Ze gaat -zoals ik weet- 'de poezen' eten geven. Wanneer ik haar laat voelen dat ik hiervan op de hoogte ben, is ze lichtjes het lood uitgeslagen. Ik vertel haar dat we eerder al een praatje hadden, ze valt effe stil, maar raapt snel de draad op en gaat verder in haar verhaal.
Het is ramadam en dan geven de moslims. Zo had een man in de wijk haar even binnen geroepen, toen ze zijn huis passeerde. In de wijk, gaat ze katten uit de kelders bevrijden en neemt hen mee om voor hen te zorgen. Ze vertelt het of het is de normaalste zaak. Ik luister met belangstelling, want ik weet dat ze een speciale dame is. Ze lijkt misschien wel iemand die het niet breed heeft, maar als het over haar warme hart gaat, is ze erg rijk. Ze kreeg van de islamgemeenschap in de buurt een cadeau. Daarvoor riep de man haar binnen. Hij overhandigde haar een doos met kattenvoeding. Fier vertelt ze me het verhaal. Hij gaf haar dit in naam van zijn gemeenschap.
Ze heeft een rijke vocabulaire, maar haar uiterlijk doet me een beetje denken aan de dame die de duiven voedt in de film 'home alone', hoewel ze helemaal niet zo verfomfaaid is als de dame uit de film. Zij is verzorgd, dat merk ik maar al te goed. Haar gelaat is gerimpeld, maar de huid is mooi verzorgd. Haar handen zijn ouwemensenhanden met kromme vingers, maar de nagels zijn verzorgd. Wanneer ze vertelt schakelt ze moeiteloos over in vlot Frans, of zelfs Spaans. Deze vrouw heeft een actief leven geleid hoor. Ze heeft veel gereisd vroeger, vandaar die talen, laat ze me weten. Ze is actrice geweest, maar ik ken haar naam niet. Omdat ik haar vooral niet wil onderbreken, kom ik er niet toe het haar te vragen alvorens ze van de tram moet.
Ik... hoor het hier niet te schrijven, maar toch... Hou helemaal niet van katten, integendeel, ik zal nooit vanmeleven een kat aanraken. Misschien daarom dat deze vrouw me zo intrigeert. Zij, is één van die interessante mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer.
Zij is één van die mensen die ik hoop nog lang te mogen ontmoeten...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
We zijn onderweg. Alles is gewoon, dus wij doen ook gewoon ons ding, zonder problemen of uitschieters. In zo'n geval, hebben wij onze vaste afstap- en opstapplaatsen. Tot we op een perron -waar we niet zinnens waren af te stappen- een grote groep kinderen zien staan met begeleiders. In dit geval, weten we: dit zijn schoolkinderen met waarschijnlijk leerkrachten. 'k Doe direct teken aan m'n collega om hier af te stappen, want we willen informeren of we hulp kunnen bieden. De ervaring leert ons dat begeleiders dit altijd weten te appreciëren. Maar al te dikwijls, is zo'n kidsoverrompeling voor andere passagiers ietwat minder aangenaam, voor een enkeling heus onaangenaam, en de chauffeurs proberen zich vooral te concentreren op hun ding, hoewel zo'n groepen soms echte aandachtafleiders kunnen zijn. Ook nu laat de begeleidster die ik aanspreek duidelijk merken dat mijn aanbod een aangename oplossing is. Ten eerste weet ze niet echt goed waar ze moeten afstappen. Ten tweede heeft ze vier 10-rittenkaarten in haar hand en vraagt ze zich af of ze daarmee naar de chauffeur moet of niet. Ten derde moet ze ondertussen die kleine bengels onder controle houden. Ze zijn met 37, waaronder 4 begeleiders op de terugweg naar school, komende van het museum.
Ik stel alvast voor dat collega en ik de tickets ontwaarden. Wij doen dat snel genoeg, om alle ontwaardingen klaar te spelen binnen de nodige tijd. De tijd is immers beperkt en ga je de limiet voorbij, kan je niet meer ontwaarden voor deze rit. Heel die uitleg geef ik haar niet want is te omslachtig, maar ook weer uit ondervinding weet ik, dat mensen die het OV niet dikwijls nemen, te lang wachten tussen de verschillende ontwaardingen. Ik leg haar uit, dat zij zich ondertussen over de kinderen kan ontfermen, wat ze dankbaar accepteert. Eventjes aarzelt ze en zegt me dat ze de tickets terug moet krijgen, want ze moet ze in school inleveren. 'Uiteraard', knik ik haar toe.
Een dagje vrij, om wat te gaan helpen op Manifiësta in Bredene. Prachtig weer... hadden we graag gehad, maar kregen we niet bepaald. Integendeel, het weer heeft het hele gebeuren parten gespeeld. Niettegenstaande hebben we toch een lijnbus uit de stelplaats van Oostende een plaatske kunnen geven op het terrein, hier en daar half verzopen en opgekikt met houten platen om toch maar niet in de modder te verzuipen. Toen de chauffeur heel voorzichtig de bus op het terrein manoeuvreerde en tot stilstand kwam, opende hij de voordeur om me te laten opstappen. Zo kreeg ik wat bescherming tegen wind en regen. Maar direct, stante pede stonden er drie dames achter me. Ze vroegen of we naar Oostende reden... Toch eventjes uit het lood geslagen, herhaalden we: 'Oostende???' 'O, ja': verzekerde ons één van hen: 'Er is toch een pendelbus die naar Oostende rijdt, niet?' Wij wisten hier niks van, want stonden helemaal niet in voor de organisatie, maar verwezen de dames vriendelijk naar andere medewerkers, herkenbaar aan het blauwe t-shirt (brrrrr... in dit weer). De drie vrouwen gingen dapper verder met hun zoektocht. Maar wij moesten toch weer heerlijk lachen, mits de bus, midden in een modderige wei stond, omgeven met een podium en tenten allerhande. Stel je voor...
Kindjes... 
Whoe-oe... I've had some negative vibes the last few days... 't Zal wel aan mezelf gelegen hebben op één of andere manier. Maar vanmorgen dacht ik, op weg naar 't werk: 'Ik moet wat vriendelijker gaan doen tegen m'n collega, want de laatste dagen ben ik niet erg te genieten...' Eigenlijk hou ik op deze manier niet van mezelf. Ik stoor mezelf dus. Tja, en wanneer mensen zichzelve niet kunnen pruimen, hoe kan men dan verwachten dat deze mensen wel goed met anderen zouden omgaan? Dàt... ging nog, in die mate dat ik zeker met niemand problemen heb gehad en -voor zover ik denk- toch vriendelijk ben gebleven. Ik veronderstel dus, dat mensen die me niet kennen, het niet merkten, maar... weet ik eigenlijk veel... Bon, met die gedachtengang werd ik vannacht al wakker en ging ik dus naar 't werk. Daar moest dus wat aan gedaan worden, en maar één persoon die daar wat aan kon doen, was ikzelf.
Laundryday!!!
Vandaag ben ik vrij. En nee, ik ben helemaal niet weg geweest. Van het openbaar vervoer heb ik dus geen gebruik gemaakt. Maar toch, werd ik er op een aangename manier mee geconfronteerd.
Ze is klein, tenger en vooral niet van de jongste. Haar witgrijze lange haren hangen sluik langs haar fijne gezicht. Haar muts bedekt haar hoofd, maar verstopt niet al het oude dametjeshaar. Ze is geen onbekende, we zien haar regelmatig. Steeds de caddy meetrekkend, moet ze bijna klimmen om de voor haar hoge tredes van de tram op te geraken. Ze is steeds vroeg uit de veren, telkens wanneer we haar zien. Ik weet dat ze op verschillende plaatsen voor poezen zorgt, maar het fijne weet ik echter nog niet helemaal. Soms, wanneer het rustig is gebeurt het wel dat ze het niet bij een 'goeie morgen' laat. Dan vertelt ze wat over haar doen en laten. Vandaag is weer zo'n dag. Ze gaat -zoals ik weet- 'de poezen' eten geven. Wanneer ik haar laat voelen dat ik hiervan op de hoogte ben, is ze lichtjes het lood uitgeslagen. Ik vertel haar dat we eerder al een praatje hadden, ze valt effe stil, maar raapt snel de draad op en gaat verder in haar verhaal.
