Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
26-09-2013
ontsporing
M'n dienst loopt stillekesaan naar het einde. We komen de Roosveltplaats opgedraaid en ik merk dat een tram is ontspoord. Oei... da's niet goed! Ik ga ernaartoe om te kijken of ik op één of andere manier van nut kan zijn. Een controleur is druk in de weer. Hij geeft info aan dispatching, maar ondertussen wordt hij zo'n beetje belaagd door wachtende passagiers aan het perron. Ik vraag dus aan de controleur hoe en wat ik de mensen kan vertellen om hen zo snel mogelijk op hun bestemming te krijgen, gezien dit ongemak. Ik leg hem uit dat ik het aan dit perron wel over neem. Zo kan hij tenminste doen wat men van hem verwacht, zonder steeds gestoord te worden. Eigenlijk neemt iedereen vrij aardig aan dat zoiets goed- of kwaadschiks gebeurt en men op een alternatieve manier z'n weg moet verder zetten. Wel... de Roosveltplaats is dé plaats bij uitstek waar een chauffeur absoluut géén panne of accident wil meemaken. De boel loopt direct vast, omdat daar zoveel lijnen passeren. Maar, eigenlijk is dat een nadeel met een hoop voordelen. Net omdat er zoveel andere lijnen kruisen, heeft men die alternatieven ook. Et voilà! Simple comme bonjour! ...om het ne keer in't koeterwaals te schrijven.
Ik blijf in de weer, want mensen komen en gaan zonder ophouden. De Roosveltplaats is eigenlijk een mierennest. Sommigen bedanken me hartelijk voor de gegeven informatie. Een enkeling denkt dat er een staking aan de gang is en vraagt me de reden waarom We Nu Weer Staken. Lachwekkend hoor. Eén madam is echter zo negatief ingesteld, dat ze een rist verwijten naar m'n hoofd slingert. Ach, dat lieve oudje... Ik begin negerend en vraag of ik haar kan helpen.
- 't Is altijd 't zelfde met jullie!
- Kan ik u helpen mevrouw?
- Och, da's toch altijd 't zelfde zeker. Nooit, maar dan ook nooit rijdt er iets op tijd en ge hebt altijd nog een excuus.
- Als 't is om te verwijten, heb je geen hulp nodig. Als jij niks moet weten, zal ik wel anderen op weg helpen.
- Jawel! Ik moet daarre zijn.
- Dan kan je wat verder in de pre-metro de tram nemen richting...
- Gij denkt nu toch zeker niet dat ik met de metro ga. Tegen dat ik daar ben, ben ik te voet waar ik zijn moet. Gij zoudt beter al die zwartrijders pakken ipv hier zo te staan lullen.
Het lukt haar... Stillekesaan komt er rook uit m'n oren. Hoewel ik me heilig heb voorgenomen me nooit op te jutten. Daarvoor is het leven te kort en ik wil het schoon houden om te kunnen genieten van dit korte moment op moeder aarde.
- Niet beginnen hé. Dat heeft hìer niks mee te maken. U hebt duidelijk met mij niks vandoen. Ajuus!!!
Galm ik na. Ik draai me om, want verder op het perron staan nòg mensen die niet weten dat hun trammeke er niet aan zal komen omdat die wordt omgeleid.
- Met 't geld van die zwartrijders, kunnen jullie dan dat oud materiaal beter onderhouden, en dan zou je dit niet voor hebben.
Blaast madam de barones nog lekker in m'n nek.
- Madam, ga daarmee maar naar 't ministerie.
Laat ik haar toch nog weten, zonder omkijken of terug te draaien. Zo gek ben ik niet. Maar, 't moet er uit. Een studente (volgens mij) zit in het wachthokje dichtbij. Ze heeft er duidelijk plezier in. Ik gun het haar van harte, want kan me best inbeelden hoe deze scène overkomt bij een buitenstaander met inzicht. Ik lach haar ook toe. 'k Zet me naast haar en zeg dat ik effe moet uitblazen. Een vlaag van verstandhouding overvalt ons beiden. Heerlijk goed doet dat.
In antwoord op m'n informatie die ik gisteren aan een mevrouw met kindje gaf, merkte ik dat ze deze in dank had aanvaard en opgevolgd. Het scheelt voor haar de helft van de prijs. De glimlach die ik vandaag kreeg, terwijl het kleintje de rittenkaart -zo fier als een plezante gieter- ontwaardde, sprak boekdelen. Dat deed me een gewéldig plezier, hoe kan het anders...? Ondertussen blijf ik als een kleuter genieten van de kleine, maar toch wel belangrijke dingen elke morgen op -vooral- de bus. Zoals de ochtendgroet bij sommigen hoe langer hoe gretiger en vanzelfsprekender klinkt bij het instappen. Het wordt nog leuker als de chauffeur ook zo'n groeter is. Dan krijgen de ochtendgebruikers hun goeiemorgen zelfs dubbel toebedeeld. De doorsnee tramreiziger is lang niet zo'n groeter. De tram wordt meestal wel drukker bezet. Daar heerst meer een stress-sfeertje bij het opstappen. Misschien net omdat het voertuig meestal meer volzet is en dus minder kans op een zitplaatske. Soms is dat trouwens de reden dat mensen een ander echt voor de voeten gaan lopen of een duw geven. Gelukkig neemt het niet altijd zo'n vaart.
Eén van de trams waar ik me vanmorgen bevind, krijgt averij. Midden in de spits. Tram eivol, gelukkig niet geklutst of geblutst. De boel valt in panne. De chauffeur, een bedreven kerel die van wanten weet, vindt al snel de oorzaak. Een zekering gesprongen. Hij zet ze weer op, maar even later springt de zekering terug. We staan in een smalle straat en houden alle verkeer op. Om erger te voorkomen, rijdt de chauffeur voorover gebukt, de zekering indrukkend voorzichtig verder tot aan de halte. Geen opstropping meer dus. Hij kijkt de boel goed na en concludeert dat de trommelremmen blijven plakken. Da's niet zo moeilijk. Bij het openen van de deuren, prikkelt ons een aromatische brandgeur in het tere reukorgaan, waar we de wenkbrauwen bij fronsen. Ik raad hem aan, maar vast op te roepen. Ondertussen informeer ik de vele passagiers met het blijde nieuws, dat we niet weten hoe lang we daar zullen blijven staan wegens een technisch probleem met het voertuig. Ik moet dit maar één maal zeggen en iedereen stapt uit. Geen gezucht of geklaag. Geen vragen over wie hoe waar zou kunnen geraken. In een mum van tijd zijn ook al die mensen volledig uit het zicht verdwenen. Ik zie ze de vier windrichtingen uitvliegen bij wijze van spreken. Wanneer ik even de chauffeur van de aankomende tram achter ons op de hoogte ga brengen, is het uitvliegen voltooid. De man met de kapotte tram rijdt na dispatching te hebben op de hoogte gebracht, voorzichtig want zonder trommelremmen, naar de eindhalte om het voertuig daar op een zijspoor te zetten. Ik rij mee met de achterste tram, en vraag de chauffeur zowiezo om voldoende afstand te houden. Alles loopt gesmeerd. Iedereen raakt waar ie zijn wil en kan z'n dagje content beginnen.
Alle dagen op dezelfde uren meerijden met de bus of tram heeft zo z'n voordelen. Tijdens de ochtendspits nemen heel dikwijls dezelfde mensen hetzelfde voertuig op hetzelfde uur. Als ik daar dan rondhang, leer ik hen kennen en omgekeerd. Zo raad ik een vrouw met kindje aan een 10-rittekaart te kopen. Ze neemt enkele keren in de week de bus om het kleintje naar school te brengen. Telkens koopt ze een ticket. Nou ja, het kleintje heeft dan een muntstuk van 2 in haar handje en reikt het, hoog op de teentjes, aan de chauffeur. Het ticket dat uit de ontwaarder wipt, is voor haar als een prijs, gewonnen op de kermis. Misschien zal het kleintje niet zoveel ticketpret hebben met zo'n kaart, maar 't wordt wel wat economischer voor mama. Trouwens zo'n 10-rittenkaart ontwaarden vinden kinderen ook heel leuk.
We rijden met deze lijn straks voorbij een ontwenningskliniek voor drugverslaafden. Een kerel, in gezelschap van een vrouw en een man, wil daarheen. Hij is redelijk bruut. Duidelijk drie mensen die hun redenen hebben om er naartoe te gaan, merk ik. Hij roept van achteraan in de bus naar de chauffeur: 'Stopte ga on de free clinic? Ik bedoel, der just veur hé, zoedà we ni te vaar moete loewepe.' Ik beaam. Ik blijf echter vooraan in de bus. 'k Zie het niet echt zitten om hem te naderen. Z'n houding doet me afstand houden. Hij drukt er nogmaals op dat hij echt wel net voor de free clinic wil uitstappen. Ik verzeker hem, dat het geen probleem is, op voorwaarde dat hij de halte aanvraagt. De chauffeur kan er mee lachen. De man niet echt, maar mompelt nog wat, waaraan ik geen aandacht geef. Tja, soms kan ik het toch niet laten om op die manier te reageren. 'k Maak hem gelukkig niet kwaad, hij blijft achteraan en zet zich. Een halte te vroeg wil hij met z'n gezelschap uitstappen. Hij klaagt luidkeels dat we toch niet voor de free clinic stoppen, zoals hij wel had gedacht. 't Is altijd 't zelfde met ...euh jaa... 'ons' dus... Stiekem zucht ik. Dohhhh... Kieken... maar ik hou het binnensmonds natuurlijk. Luidop verzeker ik de man dat ie te vroeg wil uitstappen. De volgende halte is aan de free clinic. Hij mag boos zijn op me als ie wil, moest het niet waar zijn. Ik stap daar immers ook uit de bus. Zo gezegd zo gedaan. Als we dan aan de juiste halte komen, stapt het trio met veel moeite uit. De man roept me nog na dat hij met mij had moeten trouwen, omdat 'k niet heb gelogen. Hierop krijgt ie een sneer cadeau van zijn vrouw, die naast hem door het leven sukkelt. Ik, hou het bij een koude rilling die me bij het idee alleen al, over m'n rug loopt. Verder laat ik hen voor wat ze waard zijn en wandel zonder aarzelen weg, om weer in te stappen op een rustige bus.
Heel soms ben ik blij dat ik niet iedereen élke ochtend zie op mijne werkvloer...
Over de voorbije zomer mogen we echt niet klagen, is mijn bescheiden mening. Maar... zoals Gerard Cox ooit zong, hij is voorbij. De herfst is mooi met z'n kleur. Ik ruik 'm ook graag. Humus. En tja, de nattigheid zal beslist wel nuttig zijn, maar 't is en 't blijft kelenweer. Er wordt ferm gehoest en gesnoten in mijn omgeving. Moesten de mensen hiervoor geld kunnen ontvangen, ze zouden rijk worden. Voor mij hoeft het allemaal niet. Ik doe dus m'n best me goed te kleden tijdens dit KL***weer.
Een tijdje geleden hebben wij (de 2de personen) een fluogele superjekker gekregen met de complimenten van onze baas. Soms moeten we in hevige regenbuien continue buiten staan om allerhande redenen en da's niet altijd wijs in ons blauw frakske. Nog niet lang geleden had ik over die gele jassen een gesprek met enkele collega's. Zij hadden er tijdens zo'n hondenweer hun dienst mee gedaan. Ik vermoedde dat zo'n jas een soort sauna-effect zou hebben, maar ze spraken me tegen. Enfin, met andere woorden; 'k heb me min of meer laten verleiden. Vanmorgen was het immers het ideale weer om in regenjas rond te waren. Even gewikt en gewogen en het feit dat ik absoluut hartelijk bedank voor een snotvalling, gaf de doorslag. Kanariepietenjas aan dus. En dan op weg.
Pardon? U vraagt? Herkenbaar? Wacht effe... es effe goed kijken. Euhhh... ja... het De Lijn embleem staat er duidelijk op, linker bovenkant vooraan. In het grijs, net zoals de reflecterende strepen trouwens. Alleen, het De Lijn embleem is niet reflecterend. Ik doe m'n ding en alles loopt z'n gangetje. Af en toe heb ik een kleine woordenwisseling met een chauffeur over kanarievogelkes. Het valt me ondertussen wel op dat wanneer ik de mensen een goeie morgen toewens tijdens het instappen, ze niet reageren als anders. Ze kijken nog eens extra op, maar meestal volgt die goeie morgenwens wel. Tja, andere jas, maar opgevuld met 't zelfde madammeke hé.
Door het weer wellicht, zijn er enkele lijnen waar wat problemen zijn. Ze halen niet allemaal hun tijden. Lijn 24 is er ook zo eentje. Er staat een massa volk op het grote perron te wachten, wanneer ik uit trammeke 12 stap. Een hermelijn 24 komt achter ons te staan. Ik hou toezicht op het in- en uitstappen. Teveel volk. Ze raken niet allemaal in de tram. Blijven in de deuropeningen staan. Ik geef dus instructies. Maar men bekijkt me met zo van die oogskes van: 'Met Wat Kom Jij Je Moeien?' Hier gaan we weer. Lichaamstaal... Ik leg dus uit dat ik een medewerker van De Lijn ben en moet zelfs in discussie gaan met een brave kerel die me de huid graag zou volschelden omdat ie niet tijdig op het werk geraakt en dat ik, nou, zoiets als 'de pot' op kan. Het komt allemaal wel goed hoor, echt ruzie maken doen we niet, maar het vraagt wat tijd voor ik hem kan winnen.
Ik beslis: dàt fluoooke doe ik niet meer aan om m'n gewone dienst te doen. Dat werkt niet vlot zo. Maar ja, vandaag moet ik er wel verder mee lopen natuurlijk. Ik kom een halfuurke later weer van een voertuig op de Roosveltplaats en wil me reppen naar onze sanitaire voorzieningen (om maar niet weesee te schrijven). Plotsklaps staan er enkele vrolijkerds voor me. Een jonge dame, een kerel met een camera en nog een leukerd met een micro. En dat manneke kan het uitleggen... nou moe... Hij vraagt me of ik denk dat ik waarheidsgetrouw op tv zal verschijnen. 'k Kan 't niet helpen, maar ik denk dat die kerel een grap wil uithalen. Dit zijn jonge gasten, dus denk ik dat die met één of ander schoolproject bezig zijn. Ik antwoord dus vlotjes: Nee. Blijkbaar is dat voor hem de aanzet om verder te gaan. Hij begint over waarheid hier en waarheid daar en waarheid overal. En ik... probeer het hem wat lastig te maken hé, waarom ook niet... We hebben er samen duidelijk pret in. De jonge vrouw die bij hen hoort kan zich ook niet bedwingen. Ze moeit zich niet, maar lacht lekker sympathiek mee. Na een tijdje krijgt de praatvaak door dat ik van De Lijn ben. En dan valt mijne nikkel natuurlijk. Ze zijn op me af gekomen omdat ik zo opval, maar dat De Lijn embleem is duidelijk niet voldoende om snel herkenbaar te zijn. Ze zijn van een vlaamse jeugdzender, geven me nog een briefje met info en dan kan ik eindelijk die sanitaire stop houden.
Daarna doe ik m'n dienst in alle rust verder. Nog effe volhouden, biebie, en dan mag dat jasje uit se. Dat gaat m'n kast in en zal er blijven tot ik één of andere waterdienst zal opgediend krijgen.
Je merkt het. Retibo is in optocht. Om te juichen is het nog wat vroeg, maar er komen stillekesaan meer voertuigen in omloop met dit nieuwe ontwaardingssysteem. We kregen een bericht hierover. Digitaal tegenwoordig, wat ik heus apprecieer. In dat berichtje liet men weten hoe wij onze nieuwe vrijverkeerskaart kunnen registreren (heet het zo???). Tot hiertoe moet ik m'n kaart uit de De Lijn-houder halen, want anders lukt het niet. Vind ik maar stom se. Stel je voor dat iedereen die z'n kaart wil ontwaarden, die uit de houder of portefeuille moet halen. Al dat gepruts zal het instappen erg traag doen verlopen. Net zoals nu, wanneer mensen hun kaarten ontwaarden en zich mooi zodanig zetten dat niemand nog kan passeren. Maar oké, we zitten in testfase hé. Er is dus nog wat aanpassingswerk aan de winkel.
Op weg naar 't werk belanden enkele jonge gasten op de tram. Ze hebben de nacht doorgewroet. Uitgaansleven, want het is zondag. Genoeg, of beter, te veel gedronken, maar volgens mij heeft er zeker ene ook pepmiddelen ofzo geslikt. Die kerel houdt niet op met zingen, vanalles roepen en dansen in de tram. 'k Heb al aan de chauffeur laten weten dat ik ze in 't oog zal houden, maar vooral niet te snel zal optreden, daar ik hen zeker niet de indruk wil geven, te provoceren. 't Is namelijk niet zo dat ook al daag je niet uit, dat zulke tiepetjes het ook zo ervaren. Ik ben nog niet in uniform en dat vind ik enorm belangrijk als er moet opgetreden worden. De ruit is m'n spiegel. De weerkaatsing verraadt me visueel wat ie allemaal uitspookt. Er stappen enkele vrouwen op de tram. Hij spreekt hen aan, doet onnozel, maar de dames zijn wijs genoeg. Ze reageren niet. Hij gaat weer naar achter. Voor efkes. Dan komt ie bij één van de vrouwen uitdagend staan dansen en begint een tirade. 't Is welletjes geweest. Ik sta op en vraag hem authoritairder dan ik graag doe, maar zeer correct om zich rustig te houden en braaf te gaan zitten. Het helpt, wonderbaarlijk waar. Soms sta ik echt versteld. De kerel stelt me enkele vragen over de rit, maar eigenlijk is het een manier om in goede papieren te komen. Ik speel mee en leg hem uit waar hij naar vraagt. Ik blijf rechtop staan, duidelijk zien én gezien worden, heet dat dan. Even later stappen de kerels uit. Ik doe teken naar de vrouwen: 'Oeffff...' Glimlachend veeg ik het zogezegde zweet van m'n voorhoofd. Ijs gebroken. Ze vinden het maar niks, zo 's morgens op de tram. En ik begrijp hen volkomen. Zij zijn net als ik, op weg naar hun werk en het laatste dat ze willen is, dat zo'n lastpak wat apenkuren tentoon spreidt. Ze bedanken me en dàt is het leuke aan m'n job. Ook al ben ik eigenlijk nog niet bezig.
Wanneer ik een tijd later wel in m'n werktenue meerij, stappen mensen op met dozen gevuld met kippen. Andere passagiers vinden dat soms wel grappig. Een man merkt de kippen op en wil zo'n doos wat openen om ze beter te kunnen zien. Maar z'n vrouw, of toch de vrouw die hem vergezelt, belet het hem. Danku! De echte drukte ontloop ik echter, want m'n werktijd zit er op.
't Is autovrije binnenstad in Antwerpen vandaag. Omleidingen en gevaarlijke fietsers of voetgangers komen niet meer in m'n gezichtsveld. Op zo'n dag wanen zwakke weggebruikers zich soms wat té veilig op straat. Trams blijven immers wél rijden hé. Maar ik wordt er niet mee geconfronteerd. Nouja... toch niet tijdens m'n werkuren...
Om één of andere reden die me onbekend is, lijkt een bepaalde bus niet te rijden. Wanneer we met lijn 19 door de Kerkstraat rijden, zijn er wachtenden die me vragen waar bus 23 blijft. Zoals wel meer het geval is, denk ik dat men misschien overdrijft als er gezegd wordt dat ze al langer dan een kwartier staan te wachten. Regelmatig zijn mensen boos en overdrijven dan de wachttijd als ze hun beklag doen. Natuurlijk mag ik niet iedereen over dezelfde kam scheren. Ik kan echter niet telkenmale contact nemen met dispatching wanneer men hierover klaagt, om te vragen of die of die bus wel of niet op tijd rijdt. Da's echt onbegonnen werk. Ik sus de wachtenden met een: "De bus zal heus wel komen," in de vaste overtuiging dat het wel degelijk zo is. Het valt me op dat mensen op verschillende haltes waar we passeren, duidelijke lichaamstaal spreken... helaas negatief. Conclusie wordt dus getrokken. Ik besluit de volgende halte uit te stappen en te wachten op die bus 23, want vermoed dat de chauffeur wel eens kop van jut zou kunnen zijn.
Na bijna 20 minuten komt de bus er aan, redelijk volzet, maar niemand klaagt. We komen aan het kruispunt Schijnpoort en de lichten doen het niet. Voor de tram, is dat niet echt een probleem. Die kan heel zachtjes bollend aandringen om doorgang te krijgen. De bus echter staat snel vast in zo'n situatie. De boel is compleet geblokkeerd. Ieder voor zich is hier de juiste terminologie. Bumper tegen bumper proberen automobilisten een klein gaatje te vinden om toch maar als eerste en vooral zo snel mogelijk door de verkeersknoop te ritsen. Helaas... pindakaas... Een grote vrachtwagen staat op het kruispunt, mooi in het oog van de roos. Een jonge man staat op het kruispunt en probeert orde in de situatie te scheppen. Hij doet het wat onzeker, maar de bedoeling is duidelijk goed. Na nogal wat gesukkel kan hij zelfs iedereen zo ver krijgen om effe te wachten en zo plaats te maken, zodat de grote vrachtwagen van het kruispunt kan rijden. Ik, denk er het mijne van. Hij bedoelt het goed, maar o wee, die kerel gaat een sigaar krijgen als de polìs er aan komt.
Al gauw horen we de sirene. Misschien heeft wel iemand gemeld aan de politie dat er een gek op het kruispunt staat. 'k Kan me ook wel inbeelden dat het op 't eerste zicht zo lijkt, als je 'r net arriveert. De zwaan zwenkt met alle gemak tussen de auto's door en maant de man (van afrikaanse origine, totaal onbelangrijk, maar o wee als het om een gemeende 'gek' gaat...). De man wilde weggaan, maar komt naar de strenge zwaan, de duidelijke richtlijnen volgend. Nu zie ik het... hij is vrachtwagenchauffeur. Hij had z'n vrachtwagen opzij van het kruispunt gezet om te trachten het verkeer te ontknopen. De zwaan gaat met de man naar z'n vrachtwagen, duidelijk niet (of interpretteer ik het wel goed, duidelijk wél) in z'n sas. Papieren moeten worden uitgehaald. Boete en ambras. Ocharme. Stank voor dank. Eigenlijk vind ik dit erg onrechtvaardig. Door de gemeende ontknoper, zijn een reeks automobilisten al lang kunnen verder rijden. Dat had hijzelf ook kunnen doen trouwens, maar nee, hij wilde iets goeds doen, middenin de ochtendspits.
Ondertussen staat die ellendige verkeersknoop nog steeds aan te groeien. Die boete is immers belangrijker dan de ontknoping voor de zwaan. Ik zeg luidop denkend dat als ik hier en nu automobilist zou zijn, ik ferm op mijne claxon zou gaan drukken. Tja, een beetje rebels ben ik wel. Maar al te graag zou ik uitstappen om de ontknoper bij te staan, en het duidelijk te maken aan de zwaan. Maar ik weet zo goed als zeker dat als ik dat doe, ik ook hommeles heb. 'k Zie het zo al voor me: 'Wat komt gij u hier moeien in 't midden van 't kruispunt, madammeke van De Lijn? Ziedegij misschien niet dat ik volop bezig ben! Niks te maren, ge zoudt u beter bezig houden met de buschauffeurs die zich in't midden van een kruispunt installeren om de boel op te stroppen...' Nee, dank je. 'k heb het ooit nog meegemaakt dat bij sommige poliskes een lijnuniform als een rode lap op een stier werkt. M'n rechtvaardigheidsgevoel dwingt me om eveneens hierbij te voegen dat lang niet alle zwanen zo'n grmplfffffters zijn, gelukkig maar.
Goed voel ik me niet bij m'n neutraliteit. 'k Vind het ook wel wat laf van me. De buschauffeur legt z'n hand op de toeter en houdt niet meer op met claxonneren tot ie eindelijk van het kruispunt kan. De toeter heeft hem mee een weg gebaand. Knap gedaan. Na een klein kwartier op dit kruispunt, heeft ie zich en de immens geduldige passagiers kunnen vrij maken. De chauffeur. Mijn vriend.
De tram die we willen nemen is aan de late kant. Tja... de reden ken ik niet, en is niet belangrijk voor me. Vandaag ben ik passagier en tijd is m'n vriend. Vanzelfsprekend zit er nogal wat volk op het voertuig, wanneer we dan toch kunnen instappen. Er is geen plaats meer om samen te zitten. M'n ega zet zich op een enkele zitplaats en ik merk nog een vrije plaats op een dubbele zetel. Mevrouw heeft zich echter zodanig breeduit neergeplant, dat ik haar moet vragen plaats te maken. Eerst doe ik dat aan de hand van m'n lichaamshouding. Meestal is dat voldoende, maar nu niet. Ik moet het duidelijk vragen, voor een zuchtende dame zich enkele cms wil verschuiven. Héhé... het leven is een strijd... Reageren doe ik niet, want ik heb al lang door dat dit maar negatieve gevolgen teweeg zal brengen. Ze rommelt in haar tas en stoot me. Geen reactie. Ze leest wat in haar boek, hoewel ik haar er eerder van verdenk gewoon maar te staren naar de letterkes, maar ach, ze doet maar hé. Na enkele minuutjes gaat de tas weer open. Deze keer neemt ze haar gsm. Ze stoot me weer. Pokerface. Gsm weer weg. Stoot. Nougatbollen reactie. En zo gaat het maar door. Telkens stoot ze me aan. Haar minder subtiele manier om me aan te geven dat ze liever die hele verdomde bank voor zich alleen wil hebben. Nou... ik laat me heus niet kennen en blijf mooi zitten op het kleine plaatske dat ze me tegen haar zin afstond.
We komen aan een halte en haar lichaamstaal verraadt me dat ze direct zal rechtveren om vliegensvlug haar plaats te willen verlaten. Ze grabbelt haar tas en nog een zakje bij mekaar, rommelt nog snel wat en geeft dan inderdaad aan dat ze weg wil. Ik ben absoluut geen contrair mens en zal maar al te blij zijn als madam uit m'n zicht verdwijnt, dus leg ik haar niks in de weg en sta snel op om haar de nodige ruimte te verschaffen. Ze gaat in de doorgang staan en ik zet me weer op dezelfde plaats als tevoren. Maar, ze stapt toch niet uit. De volgende halte zal ik uitstappen, daarom schuif ik niet dichter naar het raam toe. Ze zet zich weer voor me en wil weer zitten, maar deze keer op de plaats waar ik zit. Ik kijk haar zo dom mogelijk aan, zeg niks maar staar gewoon wat met grote vraagtekens in m'n ogen. 'Makkik zitten' vraagt ze me op een ongedurig toontje. 'Ik moet er deze halte nog niet uit, maar wel de volgende.' Natuurlijk blijf ik niet zwijgen. 'Tja... ik ook.' Laat ik droogjes weten. 'Jamaar, ik wil graag op die uiterste plaats zitten omdat ik dan sneller kan uitstappen. Ik moet m'n trein halen en wil dus eerst van de tram.' 'Tja...' zeg ik haar. Alsof deze drie letterkes mijn hele weerlegging behelsen. Er wil nog wel een schouder opgehaald worden, maar meer energie kan ik echt niet aan deze vrouw besteden. Eigenlijk krijg ik moeite om niet in een lachbui uit te barsten. Maar goed opgevoed als ik ben, beheers ik me met een bovennatuurlijke wilskracht. Zij... staat op barsten. M'n man heeft gemerkt dat er wat loos is en komt naar me toe, wringt zich naast me op de zetel en vraagt wat er scheelt. Hiervan neemt madam gebruik om zich neer te vleien op zijn zitje. Ze doet me denken aan een straaljager die neerstort, of een koopjesjager klaar voor het openen van de deuren op de eerste koopjesdag in Harrods. Ik zeg hem, -m'n man dus- dat er helemaal niks aan de hand is, maar dat tuttewutje het zelf niet door heeft.
Natuurlijk werk ik op deze manier haar ontploffingsgevaar in de hand. Maar ik kan het echt niet laten. Ze doet het zichzelf maar aan uiteindelijk. En wij tweekes, verlaten de volgende halte lekker rustig het trammeke en wandelen het akkefietje kauwend al lachend huiswaarts toe. Daarbovenop, doen we dat in een stralend zonneke.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
