Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-08-2009
groepen op de bus
Er hoeft geen solden te zijn, of gelijk welk spektakel, ook op een gewone zaterdag kan het knap druk worden. Misschien ligt het wat aan mezelf... nu zowat iedereen, waarmee ik op z'n minst bedoel, gezinnen met schoolgaande kinderen, terug zijn uit vakantie, moet ik precies weer wennen aan de 'normale' zaterdagdrukte. Hoewel de inkopen voor het eten -beginnende tussen 16 en 17u- voor mensen die de ramadan volgen, een zweem van lichte chaos brengt in de buurt van de uitgekozen winkels. Even later -valt me de laatste dagen op- wordt de straat een verkeerswildernis. Overtredingen en machogedrag lijken wel een 'must do'. Waardoor verdomd gevaarlijke toestanden ontstaan. Ik vrees dat vandaag of morgen hier wel eens zeer zwaar gekwetsten of doden kunnen vallen, als tegen dit rijgedrag niet wordt opgetreden.
Niettegenstaande is de werkdag best aangenaam geweest. Een groep giroleiding, ach wat zijn ze nog jong, zit, hangt leunt en staat op de bus. In het midden van de bus hebben ze hun pakken en zakken opgestapeld, een heuse barricade, waar je enige bergbeklimmerservaring voor nodig hebt, om voorbij dit obstakel te geraken. Uiteraard ga ik deze lieverdjes uitleggen waarom ze de raad krijgen, de boel toch maar eventjes anders te schikken. Ze doen helemaal niet moeilijk, integendeel. Ze zadelen me op met gemeende verontschuldigingen, gekruid met grapjes, terwijl één van hen ijverig de boel begint te reorganiseren en er tussen en op benen van zittenden, rugzakken en slaapzakken worden weggemoffeld. Ik bedank hen natuurlijk voor de krachtdadige oplossing hier geboden, zowel verbaal als met mijn schoonste glimlach ooit. Eén van hen heeft een folie rond z'n lichaam. Zo'n folie die wordt gebruikt bij reddingen, zodat het slachtoffer z'n lichaamswarmte niet verliest. Hij draagt ook een keukenschort en een legging, een warme wollen muts en de uitdrukking van z'n gelaat mag ik 'voos' noemen, haast uitdrukkingsloos. Zo'n tiepetje dat zonder iets te doen de aandacht weet te trekken. Natuurlijk merk ik hem op, hoe kan het anders? Ik vraag in het algemeen: 'Zijn jullie aan het dopen ofzo?' 'k Heb er wel geen zaken mee, maar ermee geconfronteerd, moet ik het gewoonweg vragen, of ik ga er 's nachts van wakker liggen, wat dan weer z'n weerslag zal hebben op het goed presteren tijdens mijn job morgen... Ze vertellen me, dat dit geen doop is, maar dat ze terugkomen van Krinkel 2009. Aaaahhhh, ik kan volgen, want zag toevallig de nieuwsuitzending eerder deze week, waarop men hierover meldde. Waarop ik complimenteer: 'In dat geval, zien jullie er bijster fris uit!' Een meisje laat me weten dat zij maar één dag daar zijn geweest. Moesten ze ook vijf dagen geweest zijn, zouden ze hier bijlange zo fris niet bij zitten. Dat meisje is verkleed als verkleedtent. Ze heeft een hoop gekleurde nylonvlaggetjes rond haar lichaam gewikkeld, met achteraan een plakkaatje 'VERKLEEDTENT', hier en daar een vleugje kleur op haar aangezicht en klaar is kees. Ze lijken me stuk voor stuk toffe gasten. Ik laat hen verder met rust, zet me een beetje verder opzij, maar blijf in de buurt om toe te zien dat ze niks zullen vergeten als ze afstappen. Net voor het afstappen komt de in folie gedraaide jongere naar me toe. Met een uitgestreken gezicht, handigt hij me een blauwe das en al wat hij zegt is: 'Mevrouw, da's voor u, gelieve dit aan te nemen'. Waarop ik hem uitbundig bedank en het dus aanneem. Voor de conducteur van de trein hebben ze ook een cadeautje in petto hoor ik hen onderling bedisselen.
Wat later op de dag, stappen we op een bus, waar een groep van een veertiental heren in dezelfde t-shirt achteraan gezellig met pint (een blikje) in de hand zitten te vieren. Ik lees het opschrift op de rug van hun t-shirt en gebruik dit als aanspreekmiddel, wanneer ik hen 'stoor'. Ik groet hen dus: Goeienavond heren Goofy-Team, waarop ze me versteld aankijken. Direct, beginnen ze hun vervoersbewijs te zoeken, waarop ik hen zeg dat ik hen daarvoor niet stoor. Maar die open blikjes bier daarentegen... 'Die zullen we zeker meenemen hoor' zegt één van hen. Ik merk echter op dat ze die lege blikjes netjes samengedrukt en op de zetel gelegd toch maar beter op een andere manier bewaren. Stel, dat de chauffeur hard in de remming moet gaan, dan vliegen die blikjes rond de oren, wat toch niet de bedoeling kan zijn. Geen probleem, verzekeren ze me, een man zoekt een plastiek zakje en verzamelt de blikjes. Dan leg ik hen uit, dat bier drinken op de bus, niet echt de bedoeling kan zijn op het openbaar vervoer. Waarop één van hen me vertelt dat de chauffeur het had toegestaan als ze maar alles zouden meenemen. Dus ga ik: 'De chauffeur is echt een toffe kadee, 'k weet het. Hij is echter wel vergeten, dat wanneer een controleur zou opstappen en jullie gaat beboeten per blikje dat open is, jullie een dure avond tegemoet gaan.' Daar, hadden ze niet aan gedacht. Ze zullen het nooit meer doen, krijg ik beloofd op hun communiezieltje. Het gaat er allemaal zeer gemoedelijk en met een lach aan toe.
Vandaag maakte ik voor de eerste keer gebruik van het aangeboden rolstoelgebruikersvervoer. (prachtig woord, is het niet?) Verstrooid als ik kan zijn, had ik -om aan het cliché ivm communicatie vast te houden) door een misverstand met de telefoniste een halte mis begrepen. Komt er op neer, dat we haast een kwartier te laat waren aan de halte waar we werden opgehaald om weer huiswaarts te keren. We wachtten, want ik heb een e-norm, haast grenzeloos geduld (wat me vandaag haast zuur zou opgebroken kunnen zijn), tot ik toch nog eens goed ging kijken hoe de halte heet, waar we stonden. Ik had de naam niet doorgegeven, daar ik die niet kende, maar wel de plaats. De telefoniste had me daarop de naam gegeven, ze had het opgezocht om zeker te zijn. Goed dat ze dat gedaan had, want die was wel blijven hangen in m'n kleine grijze massa. Toen ik merkte dat deze halte niet de naam had die ze me eergisteren bij het reserveren had gegeven, heb ik toch effe de De Lijngoden aangesproken, maar vooral beseft dat deze fout bij mij lag. Net zoals Klein Duimpje vooruit ging met de zevenmijlslaarzen heb ik me naar de juiste halte gerept, en dat met een rolstoelpatiënte, die niet bepaald dit tempo gewend is, want zeer zwaarlijvig.
De De Lijngoden waren ons goed gezind, want ook de taxichauffeur die het rolstoelgebruikersvervoer regelde, heeft een e-norm, haast grenzeloos geduld. Hij was net aan't telefoneren met z'n dispatcher over het feit dat de klant niet kwam opdagen, toen ik hijgend (niet verkeerd begrijpen, dit gehijg had absoluut geen sexueel tintje, maar is enkel het bewijs dat ik meer sport moet doen) z'n aandacht trok met zwaaiende armen en hem m'n verhaal deed. Een hoop verontschuldigingen van mijnentwege naar de chauffeur alsook naar de rolstoelgebruiker werden toch geaccepteerd. De verwensingen naar mezelf werden alsook door diezelfde personen gesmaakt. Het belangsrijkste... chanse!!!! we zijn terug geraakt. Ik had er te voet waarschijnlijk bijna twee uren voor nodig om met de patiënt weer thuis te raken.
Maar... ik heb beslist m'n lesje geleerd. Ik, wij, gaan er zeker en vast nog gebruik van maken, maar ik ga m'n huiswerk dan beter doen, zodat de communicatie correct verloopt, en zo ook de praktijk.
Het weekeinde voorbij, mag het weer een beetje rustiger. Allerhande festiviteiten in het Antwerpse ('k weet het wel, 't zal overal wel wat feest geweest zijn) maakten van de stad met momenten een heksenketel. De bollekesfeesten én het goede weer, zorgden ervoor, dat menig dronkaard de straten doorstrompelde, zigzaggend een weg zoekend naar nog meer vertier of, wie weet wel naar huis. Niettegenstaande mag niet geklaagd, want zelf heb ik geen vervelende dronkaard tegen het zwetende lijf gelopen. Diegene die ik mocht ontmoeten, hadden een positieve ingesteldheid met weliswaar een redelijke luidruchtige houding, maar niet storend. Aan centraal station komen nogal wat Pukkelpopfestivalgangers -mijn collega noemt hen 'festivolk'- aangespoeld. Ze moeten de streekbussen op. Met pak en zak, en vermoeid zetten ze zich op hun festivalvouwstoeltjes, want de jeugd van tegenwoordig zet zich niet zoals wij vroeger, gewoon op de grond. Onderuitgezakt, wachten ze 'en masse' hun bus af. Voetgangers moeten rond hen heen stappen, maar niemand kijkt hen raar aan, ze storen dus niet. Op de bus komt nog een laatste energietrekje boven, wanneer ik hen eerst groet alvorens hen te wijzen op de voeten die niet op de zetel horen. Ze merken m'n 'respect'button, die ik op m'n hemd draag. Ze vinden het een fijne boodschap en zo lig ik alweer een streepje voor met deze tactiek. Daarom draag ik die button ook, hij komt goed van pas!
Verderdoor in de stad, of moet ik zeggen, richting buiten de stad, (extramuros) worden we regelmatig geconfronteerd met allerhande gevaarlijke verkeerssituaties, gecreëerd door zeer onverantwoord rijgedrag. Oké, we vertoeven enkel en alleen maar op een drukke verkeersas, maar 't is niet omdat 't er druk is, dat automobilisten persé de wilde bras op zouden mogen, laat staan, moeten. Spijtig, écht spijtig, dat er veel te weinig, zoniet, géén toezicht is van verkeerspolitie. Soms stel ik me uberhaupt de vraag of die wel bestaan in centrum stad...
Maar druk ga ik me er niet om maken, mij niet gezien. Mijn chauffeurstijd is voorbij, en ik ben op zo'n dagen maar al te blij dat ik niet meer in die chaos moet meedraaien en adrenalinestootjes me een verdomd onaangenaam gevoel geven, enkel maar door foorapen in 't verkeer. Niks van!!! Geef mij maar de mensen op de voertuigen. Meestal tevreden als je voor hen de tijd neemt, het stadsplan ter hand neemt om een straat die ze niet weten en jijzelf ook niet kent, op te zoeken, zodat je hen kan zeggen hoe ze'r best kunnen geraken. Nee... beslist, boze mensen, ze zijn er best wel, maar dat valt heel goed mee, want ze zijn een heuse minderheid. Hoewel ik af en toe durf te denken dat de stand van de sterren er voor iets tussen zit.
De laatste dagen, komt men me met regelmaat de hand schudden. Meestal weet ik dan niet wie ik voor me heb, maar da's geen probleem. Wanneer de mensen het merken, leggen ze als vanzelfsprekend uit, waar en onder welke omstandigheden we mekaar eerder zagen. Eigenlijk zou ik zo de gezichten die ik op één werkdag zie, eens moeten tellen. Alleen... denk ik dat ik de tel wel snel zou kwijt zijn. Wat me dan weer doet denken aan de formulieren, waarop we, telkens we een voertuig nemen, een hele resum gegevens schrijven, waaronder ook het aantal reizigers. Maar al te dikwijls lachen w'er mee... Wij tellen voor de grap maar al te graag: één, twee... veel... voilà. Telkens weer, wanneer een collega chauffeur ons vraagt of wij ook tellingen doen, geven wij als antwoord, dat dit voor ons absoluut geen probleem is. Simpel, één, twee, veel. Steevast zijn ze onze afgezaagde grap nog niet moe, daar de reactie meestal een mooi lachend gezicht tevoorschijn tovert.
Bij het opstappen wordt het al warm, maar 't is echt nog draagbaar... buiten. De bus zelf is een rijdende warmtegolf. Iemand... iets... of gewoon, door met velen tezamen gepakt te zitten hangt er een geur. Stante pede ga ik kijken of de drie dakraampjes opengeklikt staan, wat natuurlijk wel zo is. Geen blazer, zeker geen airco (waarvan ik zowiezo al geen favoriet ben) om het ietwat koeler te maken in de bus. Er zit nogal wat volk op. Ik heb steeds een spray bij om vieze geurtjes te overmeesteren, maar daar ik momenteel zelf last ondervind van geparfumeerde dames, en over-aftershavete heren, durf ik niet spuiten in de bus. Stel dat er meer mensen zijn zoals ik, dan zou het resultaat een hoestsalvo van jewelste geven. Da's geen optie dezer dagen, dus, eventjes tanden bijten. Wanneer na een tijdje een aantal mensen zijn afgestapt is het beter en kan ik tenminste normaal ademen. Deze bus heeft zo'n motorblok achteraan, die extra veel warmte uitstraalt. Die warmte kan nu niet weg. Hopelijk zetten 'ze' morgen niet dit soort bussen in, want dat zal moordend zijn, daar ben ik echt wel zeker van.
Er stappen twee dames op met een vijftal kinderen. Ze praten honderduit, de dames dan. De kinderen voelen zich op een speelterrein. Twee hebben een stuk komkommer vast, wat ik als snoep echt wel knap gezond vind, maar niet bepaald in de bus. In gedachten zie ik de jonge kindjes er genoeg van hebben en de stukken komkommer de grond op gooien, dus vraag ik aan de moeders om de kindjes in't oog te houden, zodat ze niks op de vloer laten vallen. Ze knikken, en praten onderling verder. De kindjes lopen van de ene zijde naar de andere kant van de bus. Springen op zetels en hangen aan de handgrepen. Ik speel dus voor opvoeder en vermaan hen vriendelijk maar duidelijk naar 'zitten op de zetel'. Andere passagiers zuchten en kreunen van zenuwachtigheid, merk ik. Toch, het euveltje is opgelost, ik ga er dus niet op in om problemen te voorkomen. De dames stappen al gauw af, met hun kroost en de warme rust keert terug in de bus. Toch is er het koppeltje dat het eens is, - Kinderen... maar goed dat wij dat niet hebben hé - Tja, 't is te zeggen... nu nog niet - O, ja? Gaat dat er dan van komen misschien? - Maar ja, dat kan toch hé... alhoewel kinderen groot brengen duur is. - Hihihihihi... daarvoor moet je neuken wordt er gegibberd... Wat hebben ze een pret onderling. Ik hoor het, maar probeer niets te laten merken.
Het is wel zo dat wanneer de warmte wat moeilijk dragen wordt, iedereen wat minder tolerant is. Niettegenstaande valt het goed mee. Vier kinderwagens tegelijk op de bus en omdat ik het vraag wordt er plaats gemaakt, opgeschoven zonder tegenpruttelen. Een dame met kind, krijgt een zitplaats als ik vraag of iemand zo lief wil zijn. Twee blinden krijgen zonder problemen een plaats aangeboden. De hond wordt getolereerd, ik heb het tot mijn spijt al anders gezien. De oude heer krijgt zelfs een plaats. Dàt, terwijl ik net anders hoorde over de warmte vandaag. Agressie komt heus wel voor omdat iemand snel geraakt is of zich niet onder controle kan houden door overmatig alcoholgebruik met het warme weer. Ik merk vandaag dat het ook makkelijk anders kan, en geniet van de dag.
Een man stapt op, knikt me toe, want we zien mekaar regelmatig op de bus. Hij vertelt me hoe z'n dag was en hij weet al dat het morgen zwaar zal zijn, want ze voorspellen nog warmer weer. Dàt gaat niet goed komen, laat hij me weten. Ik raad hem dus aan zeker voldoende te drinken, morgen. 'Dat zal niet gaan', zegt hij: 'van teveel bier wordt ik dronken...' Waarop ik hem toelach dat er ook wel water mag gedronken worden...
Tijdens sommige werkdagen vertoeven we -als we alle korte wachttijden op het perron zouden samen tellen- toch wel enige tijd op straat, de perrons, wachtend dus, op het volgende voertuig dat we even mee zullen bemannen (weer zo'n vreselijk sexistisch getint woordje, 'k zou liever vermensen gebruiken, maar wellicht zou 'men' zich afvragen wat ik hiermee bedoel, wat bij deze nu eensklaps is geklaard). Daar we ons meestal in het centrum van de stad bevinden, is er steeds een drukte, het ene moment al wat meer dan het andere. We krijgen een onbetaalbaar schouwspel der mensheid voorgeschoteld, waar we eigenlijk erg veel uit kunnen leren én putten. We genieten, zijn gedégouteerd, lachen of stellen ons ernstige vragen, bij de ons passerende levensechte moment uit 'het leven zoals het is' op straat. Daklozen, vagebonden, dealers allerhande, dronkaards, kantoortiepetjes, genieters, trekkers, dagtrippers met kroost en toeristen type-à-la-geruite broek en bergbotinnen met fotoapparaat op de koene borst dragend, zijn dagelijkse kost. Hun uiterlijk kan soms de ogen wel eens doen knipperen, maar vooral hun gedrag geeft me wel eens 't gevoel, toch ook nog maar eens een keertje mezelf een spiegel voor te houden. Mensen kijken is leren over jezelf. Niet dat ik mezelf vergelijk met een dronkenbroer die half knock-out onderuit ligt in de goot, Jan en allemaal uitscheldend voor rotte vis. Maar dikwijls doet zo iemand me nadenken over de persoon achter het schouwspel, hoe komt het dat ie zo ver (of moet ik zeggen, zo diep?) is geraakt? Lang kan ik er niet bij stilstaan, want met regelmaat komt iemand ons wel wat vragen of een voertuig waarmee we mee willen, komt er net aan.
We zien ook regelmatig dezelfde mensen. Uren zit een man op een bank, alleen... te zitten en kijken. Dagen na mekaar. Hij heeft een zak met drank bij zich, valt niemand lastig en zit er eenzaam te wezen op één van de drukste plaatsen van de stad. Iedereen komt voorbij, hem negerend, wellicht omdat hij er alles behalve uitnodigend uit ziet. Hij zit er haveloos vuil bij, onderkomen, bruin gebrand door de zon van de laatste dagen. Soms denk ik dan, ik ga er even naartoe, op diezelfde bank zitten, zonder een woord te zeggen, maar in stilte gezelschap gevend, wachten op het voertuig dat komen zal. Toch, iets weerhoudt me. 'k Heb er eigenlijk de tijd niet voor, omdat ik vermoed dat het meer is dan stil respect geven. Ik doe het dus niet en blijf op het perron staan, waar een verwaarloosde dame waarvan ik de ouderdom niet kan schatten (ze ziet er een pak ouder uit dan ik, maar is misschien wel jonger, ze is alleszins 'niet van deze wereld') me aanspreekt. Ze vertoeft in surrealisme... waarmee ik bedoel, dat elke zin die ze uitspreekt correct wordt uitgesproken maar er toch geen samenhang is. Als ze vijf zinnen zegt, gaat het ook over vijf totaal verschillende dingen. Toch, ze vertelt het, precies of ze is over één onderwerp bezig. Het houdt dus absoluut geen steek. In eerste instantie antwoord ik: 'Wablief?' daar ik denk dat het aan mezelf ligt, toch egocentrisch gerust gesteld, weet ik algauw dat de oorzaak bij drank of enige drug te zoeken is en in mevrouw's brein de bedrading kortsluiting lijdt. Maar zij blijft maar doorgaan, zonder aarzelen doet ze me een verhaal over haar tanden, een jaloerse vrouw, een koppel, de postbode en een winkel, in een stijl of ik iedereen waarover ze praat, ken. Ik knik dus beamend en kijk zeer zeker m'n collega niet aan, want dan zou ik uit m'n rol vallen. Hij weet het, en geniet daar dan weer van. Niettegenstaande gaat de vrouw maar door en door. Ook wanneer ik me verontschuldig want de bus komt er aan en we moeten mee, blijft ze onverstoord haar verhaal verder rafelen.
Ook wel grappig is, dat zowat tijdens het afstappen, een jonge langharige man, naar mijn langharige maar erg verzorgde collega stapt en hem vraagt of hij dagelijks haar verliest. Ook m'n collega denkt even iets niet goed begrepen te hebben en vraagt: 'Pardon?' Ja hoor, we hoorden de vraag goed. Of hij ook last heeft van haaruitval? M'n collega vertelt de jonge man dat een mens dagelijks zoveel haren verliest en dat bij het wassen het maar normaal is dat er meerdere haren los komen. De jonge man, duidelijk opgelucht, want vrezend voor vroegtijdige kaalheid en dàt met zo'n prachtige haardos als hij heeft, knikt m'n collega lachend toe. Met een fikse trend zwiept hij het perron af, z'n weg verder zettend naar z'n doel.
En wij... vinden het prachtig, ook zulke vragen voorgeschoteld te krijgen...
Het ochtendkrieken hangt in de lucht. Licht, toch al zwoele temperatuur, en nog redelijk stil is de stad. We hotsen van het ene perron naar het andere, uiteraard niet te voet, maar met tram of bus. Astridplein leeft al voldoende om je niet te vervelen tijdens het wachten. Vuilbakken puilen zo'n beetje uit. Het vuil ligt ook op de grond. Als vanzelfsprekend zou je aannemen dat slordige mensen de boel liever op de grond gooien dan in de daarvoor voorziene vuilnisbakken. Toch, heb ik zo eens een kraai bezig gezien. Dat stuk gevogelte zette zich bovenop de vuilbak en begon met z'n sterke snavel papierresten, verpakking van hamburgers of frieten, uit die vuilbak te halen. Trekken maar met die bek. Tot ie uiteindelijk vond wat ie zocht. De boel liet hij (of zij) achter voor wat het was, na heerlijke happen uit de etensresten gepikt te hebben, tot ie wellicht verzadigd was. Met veel geduld bleef het dier op z'n eigen ritme rustig pikken. 'k Denk dat het zo'n kwartier geduurd heeft toen. Eerder deze week zag ik net op dezelfde manier een meeuw bezig. Waarschijnlijk wordt er ergens hoog in de bomen door de vogelgemeenschap les gegeven in het zoeken naar eten in vuilbakken in de stad. Ik ga dus niet direct de menselijke pleinhangers op Astrid betichten van straatvervuiling... Toch, ligt het vuil naast de bak op het perron, terwijl uit de opening bovenaan een zonnebloem prijkt. Ze steunt met haar grote hart op de zijkanten, terwijl de stengel in het gat steekt. Eigenlijk puilt de vuilbak uit met zonnebloem. Het is een fleurig zicht, wat me tot lachen aanzet. Ik maak er m'n compagnon attent op. Hij vindt het ook wel grappig. Daar ik geen foto kan nemen met m'n gsm (ik gebruik dat ding enkel in hoge nood voor sms of te telefoneren, voor niks meer) stelt m'n kompaan voor, het voor mij te doen.
Ik loop al een tijdje met het idee rond, een zo klein mogelijk fotoapparaatje aan te schaffen. Zo kan ik dat overal meenemen, ook tijdens het werk. Regelmatig zie ik dingen die het fotograferen de moeite maken. Maar ik heb zo'n apparaatje nog steeds niet aangeschaft. Het moet er toch es van komen, want ik kan toch niet steeds aan m'n collega vragen hier en daar een kiekje te nemen. Maar deze, zet ik hier toch. Zo heeft hij ze helemaal niet voor niks genomen.
De bloem en de vuilbak...
Een uurtje later, passeren we er weer. Bloem, vuiligheid op de grond, alles weg. Vuilbak werd geledigd door ijverige stadsdiensten. Lang Leve de Propere Stad, Bloemloos maar Proper. Gelukkig heb ik de foto!
Er zijn zo van die dagen dat het ene leuke voorval het andere opvolgt. Er zijn ook dagen dat die opvolgers minder leuk zijn, maar die vergeet ik dan maar liefst zo snel mogelijk. Die eerste, de leuke dus, kan ik maar beter neerpennen, zodat ik ze niet vergeet. Als ik dan later in mijn rocking-chair voor de computer zit (dat zal dan wel een laptop op m'n schoot zijn...) , m'n lange grijze haren in een dot samengekneld laag in m'n nek, zal ik al deze vrolijke 'Lijnmemoires' kunnen nalezen. De lettergrootte aangepast, want zelfs m'n leesbril zal niet volstaan om nog goed te lezen, een warme sjaal over m'n schouders en het beeldje is compleet. Enfin... iedereen heeft wel eens toekomstdromen. 'k Liet me effe gaan... Toch, de aanzet was zo'n dagje dus.
Nog redelijk vroeg zien we een jong koppel opstappen. In eerste instantie lijken ze me 'gothictypes'. Ik hou absoluut niet van stempels of kadertjes, maar om op een snelle manier een beschrijving te geven, kan het wel es helpen. Na ze wat beter bekeken te hebben, merk ik dat ze verkleed zijn. Dat in het midden van de zomer... daar moet een andere reden dan carnaval voor zijn. Ik vestig m'n kompaan z'n aandacht op het koppeltje. Ze staan er zeer rustig bij op de tram, praten ook... gewoon. Ik ben nieuwsgieriger (enkel op dit moment) dan m'n makker en zeg hem dat ik toch eens tot bij hen ga wandelen, wat ik dan ook direct doe. Ik groet hen en merk dat de jongen zelfs een schild mee heeft. Het meisje heeft puntjes aan de oren bevestigd, jeweetwel, zo van die Spockpuntjes, waarmee ik doel op mr Spock uit Startreck. Ik vraag hen of ze naar een festival gaan ofzo? Waarop ze me uitleggen dat ze naar Nederland gaan. Jaarlijks is daar een kasteelfeest. 'k Ben ondertussen vergeten waar, maar ze moeten met de trein en verder de bus, nog een heel eind rijden. Ze hebben hun tenue haast helemaal zelf in mekaar geknutseld en zijn er -terecht- fier op. We praten nog een tijdje, op weg naar hun kasteelfeest.
Op de Turnhoutsebaan in Antwerpen, zien we een hele ouwe Citroën-automobiel rijden. Zo'n wagen trekt zowiezo al makkelijk je aandacht. Ik vind het moedig dat de chauffeur zijn antiquiteit door het midden van de stad durft te sturen. Op die Turnhoutsebaan zien wij immers dagelijks de gekste en zeer gevaarlijke toeren mét de daarbij horende accidenten in het verkeer. Het grappige aan deze prent is, dat er boven op het dak een fietsrek bevestigd is, waarop twee fietsen staan. Automobielen zie je wel meer rijden en trekken wel degelijk de aandacht, maar met twee fietsen op het dak is voor mij een primeur. Oud verenigd met modern, denk ik dan. En het heeft nog charme ook. Wéér een item waarover kompaan en ik even onze luchtige gedachten kunnen botvieren én genieten natuurlijk.
Wat later zitten we op een streekbus. Er zitten wel wat mensen op, maar niet echt veel, daar we richting Turnhout bollen. De drukte 's morgens, is voorlopig nog, vooral richting stad. Er is een Afrikaanse dame tegenover een jong meisje met boek in de hand, komen zitten. Deze dame heeft waarschijnlijk het nachtje door gedaan en is 'teut', maar stoort niemand. Zo gauw ze zit, gaan haar ogen toe. Telkens weer, vraag ik me af hoe ze't doen hé. Mensen die kunnen slapen in tram of bus... mij zou het beslist niet overkomen, denk ik dan. Tenzij op een reis die uren duurt... Enfin, deze dame slaapt al rechtop zittend. Haar hoofd achterover in haar nek, snurkt ze zelfs heel lichtjes. Het meisje tegenover haar is afgeleid. Ze laat haar boek voor wat het is en kijkt... naar de ongegeneerd slapende dame. Ik kijk naar het meisje en de toestand. Geamuseerd, zie ik het meisje denken, afvragen, niet wetend wàt te denken. Haar ogen steevast op de slapende dronken dame gevestigd. Ze zegt niks tegen haar moeder -denk ik- die naast de dame zit. Haar blik gooit ze heel eventjes naar mij. Ze merkt dat ik kijk en werpt me een kleine lach van verstandhouding toe. Ik knik en lach haar ook toe. En de dame? Schrikt even later plots op, staat op, belt net voor een halte en stapt af. ...Wat een timing...
Weer wat later, stapt op een ander voertuig een Afrikaanse jonge kerel op. Een man van net over de twintig. Hij gaat alle dagen sporten, spierbuilding, mussels kweken... da's duidelijk. Ieder zijn ding, denk ik, en groet hem een goeie dag toe. Hij spreekt me enthousiast aan, schudt m'n hand en kent me blijkbaar. Ik moet diep gaan hoor, ik zie zoveel mensen, dat ik de boel soms echt niet kan thuis brengen. Hij helpt me en legt me uit in welke omstandigheden ik hem geholpen heb, een tijdje geleden. En dàn, schiet het me te binnen. 'Haaaa, jaaa', of beter, 'ohhhh yes', want hij spreekt Engels. En...? Of hij het nog gevonden heeft zonder problemen? 'Natuurlijk datte...' krijg ik als antwoord. Hij bedankt me nogmaals voor de toen geboden hulp en geeft me complimentjes. Waarop mijn dag ook weer een kleurrijke glans krijgt. Wanneer ik afstap wuift hij me nog uitbundig na.
En dan... zijn we in kantoor. Etenstijd. Even rust, zitten, eten, drinken, in stilte lezen, dat denken... hopen we. M'n collega wil z'n kastje openen. Toch, het zit hem niet mee, want z'n sleutel breekt af. Hij kan nergens meer aan. Hij poogt nog met die gebroken sleutel, maar dàt zou te mooi zijn. Een slot openen, zal ook wel lukken met één of ander ijzerdraadje voor een gewiekst en handig iemand, maar bij die tiepetjes horen collega noch ik. Trouwens, zowiezo probeer je dat best niet op 't werk. Het is weekeinde, dus moet er gewacht worden. Z'n eten heeft ie bij de hand, maar z'n portefeuille moet in de kast blijven. Gelukkig is m'n collega geen zeurpiet en laat hij niks merken van het humeur dat een deuk krijgt. Nee, hij kient gelijk uit, wat voor hem de beste oplossing zal zijn en legt er zich voor de rest bij neer.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Er hoeft geen solden te zijn, of gelijk welk spektakel, ook op een gewone zaterdag kan het knap druk worden. Misschien ligt het wat aan mezelf... nu zowat iedereen, waarmee ik op z'n minst bedoel, gezinnen met schoolgaande kinderen, terug zijn uit vakantie, moet ik precies weer wennen aan de 'normale' zaterdagdrukte. Hoewel de inkopen voor het eten -beginnende tussen 16 en 17u- voor mensen die de ramadan volgen, een zweem van lichte chaos brengt in de buurt van de uitgekozen winkels. Even later -valt me de laatste dagen op- wordt de straat een verkeerswildernis. Overtredingen en machogedrag lijken wel een 'must do'. Waardoor verdomd gevaarlijke toestanden ontstaan. Ik vrees dat vandaag of morgen hier wel eens zeer zwaar gekwetsten of doden kunnen vallen, als tegen dit rijgedrag niet wordt opgetreden.
Het ochtendkrieken hangt in de lucht. Licht, toch al zwoele temperatuur, en nog redelijk stil is de stad. We hotsen van het ene perron naar het andere, uiteraard niet te voet, maar met tram of bus. Astridplein leeft al voldoende om je niet te vervelen tijdens het wachten. Vuilbakken puilen zo'n beetje uit. Het vuil ligt ook op de grond. Als vanzelfsprekend zou je aannemen dat slordige mensen de boel liever op de grond gooien dan in de daarvoor voorziene vuilnisbakken. Toch, heb ik zo eens een kraai bezig gezien. Dat stuk gevogelte zette zich bovenop de vuilbak en begon met z'n sterke snavel papierresten, verpakking van hamburgers of frieten, uit die vuilbak te halen. Trekken maar met die bek. Tot ie uiteindelijk vond wat ie zocht. De boel liet hij (of zij) achter voor wat het was, na heerlijke happen uit de etensresten gepikt te hebben, tot ie wellicht verzadigd was. Met veel geduld bleef het dier op z'n eigen ritme rustig pikken. 'k Denk dat het zo'n kwartier geduurd heeft toen. Eerder deze week zag ik net op dezelfde manier een meeuw bezig. Waarschijnlijk wordt er ergens hoog in de bomen door de vogelgemeenschap les gegeven in het zoeken naar eten in vuilbakken in de stad.
