'k Ben in vakantie geweest. Ver weg. Zo, kom ik eens niks tegen ivm het werk. Als ik thuis blijf, word ik geconfronteerd of ik wil of niet, met De Lijn. Daar kan ik niet te buiten. Dus... hoe verder hoe liever, wat mij betreft, om effe af te kicken en de batterijkes op te laden. Dit keer trokken we naar Thailand.
We maakten daar ook gebruik van het openbaar vervoer, in de mate van het mogelijke. Zo reisden we de bergen in. Als je 't echt wil weten, we lieten ons naar Um Phang rijden. Hoe? Wel, met een sorng-taa-ou. Dat is een open camionette die als bus dienst doet. Je zit daarin op een bank, bevestigd aan de zijkanten. Je rijdt dus zijwaarts. In ons geval, was de 'van' (laat het me zo noemen, da's wat korter) overdekt, maar zonder ramen. Open dus aan de zijwanden. Op het dak werd bagage, zoals rijst- en anders gevulde zakken gestapeld. Eens die 'van' volzet was, bleven passagiers achteraan op een trede staan, zich goed vasthoudend. Kwam er nog meer volk bij, dan klommen die tussen de bagage op het dak. Voor vrouwen en kinderen werd zoveel mogelijk plaats gemaakt tussen de voeten van de andere passagiers in de 'van'. Het maakte dat je gewoonweg niet meer kon bewegen op den duur. Maar dat gold natuurlijk voor iedereen die mee genoot van de rit. De rit op zich duurde 6 uur. Dit is het enige openbaar vervoer in deze bergstreek. Tijdens de ochtenduren rijdt 1 'van' per uur. 's Middags is het afgelopen, in beide richtingen, want om 18u is de zon onder en donker dus. In het duister wordt niet gereden voor de veiligheid wellicht. De baan is niet bepaald optimaal, zachtjes uitgedrukt...
Onze heenrit hadden we slecht weer. We reden door een mistige dikke erwtensoep en hadden ('k heb ze niet zelf geteld, maar een ander flauwe plezante heeft dat wel ooit gedaan en ter schrift gesteld) meer dan 2000 bochten in de bergen te verduren. De thaise temperatuur gaat gemakkelijk hoger dan 30°C, maar met dit regen- en mistweer hoog in de bergen werd het verdomd koud. De mannen op het dak hadden het hard te verduren. Maar iedereen droeg braaf en zonder klagen zijn kruiske. Door die bochten werd er ene misselijk en ja hoor... er werd gekotst. De chauffeur vertraagt daar niet voor hé. Die blijft gewoon verder rijden. Hij merkt het wellicht niet eens. De vieze smurrie viel langs de open zijwand op de vrouwen hun rug en de rugleuning van hun zetel. Iedereen griezelde, maar iedereen hielp de benadeelde vrouwen, zich terug ordentelijk te maken. Ik haalde stante pede een pakske papieren zakdoekjes te voorschijn. Anderen hadden een fles water en ga zo maar door. Klagen? Heus, geloof me. Geen negatief woord. Iedereen wist dat die man het niet met opzet deed. Trouwens, kort nadien waren verschillende anderen aan de kotsbeurt. Beeld je nu ook even in dat ondertussen vrouwen borstvoeding zitten te geven aan hun klein dutske tussen al deze realiteit in het plaatselijk openbaar vervoer.
Je zou denken dat zo'n rit dan heel erg tergend lang moet duren. Wel, wat mij betreft, integendeel. Hoewel ik me moest concentreren op de tekeningen in de folkloristische kledij van deze thaise bergstammenmensen om niet misselijk te worden, lukte dat vrij aardig. De natuur is zo prachtig dat ik niks anders deed dan versteld zitten genieten van al dat moois, tussen de fysieke ellende door. De mannen op het dak en op de trede hadden het veel harder te verduren dan ik al zittend, besefte ik maar al te goed. Wanneer we aan onze bestemming kwamen, een bergdorp, omgeven door een prachtig panorama en natuur, draaiden we wat met onze heup om te stijve ledematen wat los te maken. En ik dacht aan lijn 23 of 19 in de Kerkstraat. 'k Kon het niet helpen, maar als ik het vergelijk is dat peanuts. Tevreden bedacht ik m'n nieuwe moto:
NIET KLAGEN OF ZAGEN, MAAR VERDRAGEN.
25-10-2013 om 20:12
geschreven door xxxamxxx 
|
