Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
21-02-2013
betoging
foto: nieuws.be.msn.com
Alvorens te vertrekken, kijk ik na op de website van De Lijn, of de buslijn die ik zal nemen, voldoende rijdt vanmorgen. Er is een betoging gepland en ik moet weten of ik in het ziekenhuis geraak. Zoniet, ga ik me heus niet opjagen. In dat geval, bel ik af. Maar, da's enkel wanneer het niet anders kan. Blijkbaar is er geen probleem op het uur van mijn vertrek. En ja hoor, ik geraak tijdig op plaats van afspraak. Er rijdt een jonge studente mee, die ocharme helemaal de kluts kwijt is. Ze had alles goed uitgepluisd over hoe ze naar een campus zou geraken. Ze zou met tram 15 al een heel eind op weg geraken. Tot haar verbazing bleek die niet te rijden. Zo verloor ze erg veel tijd, belandde ze aan Berchem station en weet van geen hout pijlen maken. Wanneer ze raad vraagt, wachtend aan het bushokje, zijn er drie mensen die haar uitleg geven. Het probleem is, dat die drie mensen telkens een andere oplossing geven. De ene al gewiekster dan de andere. Ik hou m'n mond. Geen zin om in verbale tegenpartij te gaan. Tot slot zegt één van hen dat ze ook bus 21 kan nemen. Die bus komt er net aan. Ik stap op na het meisje en beaam dat ze er ook geraakt met deze bus. Ze was bijna te voet vertrokken op aanraden van één van de wijsneuzen, met het idee dat ze 'maar' een kwartierke zou moeten stappen. Den deugniet.
Het meisje neemt naast mij plaats. Dan vertel ik haar rustig waar ze best uitstapt. Ondertussen is ze veel te laat, maar ze zal wellicht niet de enige zijn in deze situatie, stel ik haar gerust. Onderweg loopt de conversatie op een aangename manier verder. Natuurlijk gaat het over 'De Lijn'. Opmerkingen hierover zijn typisch, op een dag dat een groot deel van de chauffeurs niet komt opdagen door een betoging. Mensen voelen zich in de steek gelaten. Ik begrijp deze mensen echt wel. Ieder heeft zo z'n eigen verhaal.
Ondertussen besef ik maar al te goed dat de kans groot is, dat het terug naar huis geraken een pak moeilijker kan verlopen. Ik kan helaas niet meer terecht op de website om de diensten na te kijken. Afwachten dus. En wat blijkt...? Helaas was m'n voorgevoel juist. Om huiswaarts te keren, wacht ik een kleine drie kwartier op de bus. Enkele mensen besluiten om naar de tramhalte te wandelen. Voor mij is dat fysiek niet haalbaar. Twee Spaanssprekende dames, ook schuilend tegen de koude wind in het bushokje besluiten ook daar te blijven wachten. Ik vertel hen dat het een gok is om naar de tramhalte te stappen. Eerder had ik gelezen (op die website) dat er minder trams dan bussen waren buiten gereden. Het is en blijft gokken, want ondertussen zijn nieuwe shiften begonnen. Er komt nog een Marokkaanse jonge vrouw in het hokje. We raken aan de praat. Best gezellig zo. Ook nog een Belgische vrouw komt zich vervoegen. In eerste instantie gaat het gesprek over immigratie, integratie om te besluiten dat het 'hier' lang niet slecht is. Alleen het weer is te koud en te wisselvallig, vinden de Hondurese dames. Ik geniet ervan de vrouwen met vreemde roots onderling dit gesprek te horen voeren. Zelf breng ik hierover niks in. Ik wacht liever af en ik moet toegeven dat ik benieuwd ben naar hun argumenten onderling. Na een tijdje komt er weer die gesprekswending. De Lijnchauffeurs die passagiers laten stikken op zo'n vreselijk koude dag, volgens die reizigers, zonder aankondiging. Eentje zegt: En maar reclame maken over 'geen stress met het OV'... We lachen natuurlijk. Als antwoord geef ik: Er is ook die reclame over 'reizen in groep'. Die is anders wél gepast op dit moment. 't Is toch omdat we nu met een groepje zo lang wachten op de bus, dat we lekker gezellig babbelen. De anderen gaan goedlachs akkoord.
Eindelijk komt er een bus aan. We vinden allemaal nog net een zitplaats. In die lekker warme late bus met vriendelijke chauffeur. Waarom zouden we klagen....?
Waar ik in de bus stap, is een drukke halteplaats. Gelijk loopt de bus haast vol. Ik vind achteraan nog wel een zitplaats. Er is nog een dubbele zetel vrij. Raar... Ik werp nog eens een blik naar de verdacht vrije zitplaats voor twee personen, terwijl er nog zoveel mensen blijven staan. En ja hoor, verdacht is het echt wel. Er ligt braaksel. Bweikes. Regelmatig wil iemand plaats nemen, maar trekt dan snel weer weg zonder ook maar een letter commentaar te geven. Gelukkig stinkt het niet. 'k Vraag me af of de chauffeur hiervan op de hoogte is. Ik kan natuurlijk naar hem gaan om het even te melden. Maar om twee redenen doe ik dat voorlopig nog niet. Ten eerste, als ik opsta ben ik m'n heiligdom, zijnde m'n gekoesterde zitplaats, kwijt. Ik heb echt geen zin om lang te moeten staan tussen drummende mensen. De tweede reden is, dat ik teveel naar m'n zin zal moeten wringen tussen kinderwagens en passagiers om tot bij de chauffeur te geraken. Nogmaals... gelukkig stinkt het niet. Ik kijk naar de mensen in de omgeving van het verteringsonheil op de busvloer, tussen de zetels. Een jonge vrouw is zo lief, een man hierover te informeren. Hij wilde zich naar de vrije zetel wrikken, maar ze laat hem de moeite besparen. Een bejaard koppel, gezeten in de buurt, vraagt zich duidelijk af, wat er mis is met de vrij blijvende plaats. Meneer krijgt de reden in de gaten en brengt z'n eega hiervan op de hoogte. Zij, op haar beurt kan of wil haar echtgenoot niet geloven en wil het met eigen ogen vaststellen. Hiervoor moet ze rechtstaan en helemaal over haar man gaan hangen. Een mens heeft er wat voor over om viezigheid te zien, blijkbaar. Ikzelf heb er niet bepaald behoefte aan en hou m'n hoofd bewust weggedraait van het toneel. Er zijn genoeg andere dingen te zien. Het duurt niet lang of ik ben nog maar enkele haltes verwijderd van mijn uitstapplaats. Ondertussen zijn al heel wat mensen uitgestapt. Ik ga naar de chauffeur. Langzaam maar zeker zigzag ik, me verontschuldigend voorbij enkele mensen. 'k Begroet de man eerst en vraag hem dan of hij op de hoogte is van het euvel. Nee, dat is hij niet. Ik leg uit, waar juist de maaginhoud zich bevindt. Altijd grappig hoe links en rechts door mekaar wordt gehaspeld. De ene beziet het met gezicht naar voor gericht. De andere ziet het vanuit de tegenovergestelde richting. Voor alle duidelijkheid zeg ik dus dat het aan de chauffeurszijde van de bus is. Als hij weinig tijd heeft aan de eindhalte, hoeft hij niet onnodig lang te zoeken. Hij bedankt me vriendelijk om hem op de hoogte te brengen.
Wanneer ik later de bus huiswaarts neem, tref ik toevallig dezelfde chauffeur in dezelfde bus op de terugweg naar de stad. Chauffeur herkent me onmiddellijk en lacht me toe bij het instappen. Hij zegt dat ie er zowiezo al zand heeft over gestrooid. Ik lach hem toe, dat ie dat goed heeft gedaan. Het gebeurt wel eens dat in de zandkokers, daarvoor voorzien op de bussen, helemaal geen zand zit. Ik hoop maar dat de brave man snel een propere bus krijgt.
Dan ga ik zitten. Weer een wereldprobleem opgelost...
Hoewel ik er eerder over schreef om tijdens de spitsuren de bus te nemen, overweeg ik om vandaag, woensdag op het middaguur, toch de bus nog maar niet te nemen. Zou ik een broodje blijven eten in het ziekenhuis? Na een klein twijfelmoment, beslis ik om dit toch maar niet te doen. Hoe minder uren ik in het ziekenhuis doorbreng, hoe beter ik me voel. Trouwens het alternatief is dat ik m'n kleinkinderen langer zal zien, want ik ga naar hen. Daar heb ik de drukte in de bus voor over. Trouwens, ik bedenk, dat ik wellicht zowiezo nog een zitplaats zal hebben. Waar ik zal instappen, zullen niet veel studentjes in de bus zitten, vermoed ik. En ja hoor, ik was juist. Het is erg rustig. De drukte zal vermoedelijk beginnen in de St Bavostraat in Wilrijk. Ooit ging ik nog naar die school, waar is de tijd?
Er zit een man op de bus, die een broodje smosachtig iets eet. 'Foei!' denk ik, maar ik zeg niks. Hij geniet er duidelijk van. Wanneer het op is, likt hij zowat de hele verpakking nog af. Dat moet heus een superlekker broodje geweest zijn. Dan, zie ik hem de verpakking bijeen friemelen en tussen de zetel en de buswand stoppen. 'Dubbel Foei!!!' En dat voor een volwassen man. Wat krijg ik zin om hem te vermanen. Maar ik doe het niet. Als passagier zo iemand verwijzen, zal wellicht op problemen uitlopen. Die kan ik missen als kiespijn. Ik opteer voor doffe lafheid, ofte neutraliteit met kop in het zand. Hij wordt zonder pardon geklasseerd als zielige persoonlijkheid. En, denk ik nog bij mezelf, hoe moet het er bij hem thuis uitzien??? Bah!
Zoals ik vermoedde, staat een groep schooljeugd te wachten in de St Bavostraat. Ze stappen rustig op. Een halte later, volgt er nog een hele groep. Een bumpermoeder, is een mama die met een bruuske houding de bus doorstoomt, zonder dralen om steevast die ene overblijvende zitplaats te bemachtigen. Iedereen die in de weg staat wordt met een krachtige elleboog-toevallige-stoot, net niet te hard, opzij geduwd en haar blik blijft onomwonden op die zitplaats gericht, als het ware in extase. Ze wordt getolereerd. Haar ijver wordt beloond, ze kan de zitplaats bemachtigen voor haar kind dat een beetje beschaamd achterna komt, wanneer mama haar tot de orde roept omdat ze niet snel genoeg volgt. Naast mij komt een jongen zitten, een brave puber, zo rustig als wat. Eigenlijk zijn ze allemaal best rustig. Er wordt niet geroepen, niet geduwd, niet getrokken. Ze praten rustig met mekaar, zoals welopgevoede prachtige voorbeelden der andere medestudenten die ik soms op de tram bezig zie. Binnen de kortste keren ruikt de bus naar snoepgoed. Nogal wat kinders hebben namelijk een zakje plaksnoep bij, zo van die gummie's in puntzakjes.
Wanneer we aan de Bist in Wilrijk komen is de bus stampvol. De chauffeur vraagt tot drie keer om door te schuiven, maar iedereen is reeds goed doorgeschoven. Het is dus onmogelijk. Een jongen achteraan roept iets in de aard van: 'Joenge, rijdt deur! De bus is vol!' Vooraan wordt er nog een beetje geprest in de mate van het mogelijke en de laatste geraakt eindelijk mee op het voertuig. Tevreden rijdt de chauffeur verder.
Wanneer ik wil gaan uitstappen, staat m'n buurjongen op om plaats te maken voor me. Ik vraag hem of hij ook wil uitstappen. Hij knikt nee. Dus bedank ik hem om de ruimte die hij me geeft. En yep! Ik krijg een glimlachje als cadeau.
Bij het heenrijden, is het stil, te stil op het voertuig. Er heerst zo'n stilte, die je aan een begrafenis doet denken. Iedereen lijkt zich onwennig met mekaars gezelschap te voelen. Dit soort stiltes komt ook vaak voor in wachtkamers bij dokters of tandartsen. Nu werken die meestal met afspraken, dus zit je niet meer in overvolle wachtkamers (da's toch de bedoeling). Maar ik herinner me vooral als kind, dat ik in zo'n wachtkamer nog niet durfde kuchen uit schrik de eerbare stilte te beledigen en men mij zou naar de hel wensen of, erger nog, sturen, voor het breken van het kostbare geen-geluid. Zo'n stilte heerst er dus op de tram. Ik trek het me echter niet meer aan zoals vroeger. M'n man en ik houden een rustig onderonske. Mensen stappen op en af. Een mevrouw die al enkele haltes geleden opstapte vraagt plots of we bijna aan Eksterlaar zijn. We rijden richting Linkeroever. Nee dus, we zijn helemaal niet dicht bij Eksterlaar. Ik raad haar aan de volgende halte uit te stappen en de tram in de andere richting te nemen. Ik denk: Je kan natuurlijk ook blijven zitten als je tijd hebt, maar dan ben je nog wel even onderweg... Heus, ik denk dat, ik zeg dit niet. Anderen bevestigen mijn raad. Dan pas raakt mevrouw overtuigd. Ze was immers zeker dat ze in de juiste richting was opgestapt. Ze geloofde me niet direct, ze moest overtuigd worden. Ze verlaat de tram en wordt haast uitgewuifd door enkele andere enthousiaste reizigers. Vanaf dit moment is de stilte passé. Vanaf nu praat iedereen met iedereen. De bewuste vrouw gaf daarvoor blijkbaar het startschot. Men vertelt over kenmerken van het Eksterlaar, over het traject van deze lijn en de duur ervan. Hier en daar kan er zelfs een grapje af. Goed zo! De reiziger komt tot leven op de tram.
We willen terug. Daarom zijn we de stadsdrukte ontsnapt naar een pre-metrostation, waar in eerste instantie een heerlijke rust heerst. Dat doet effe goed. Er zijn enkele stoeltjes vrij. We zetten ons. Een jonge indisch-ogende man, loopt wat zenuwachtig over en weer op het perron. Hij heeft z'n gsm vast. Hij is één van de velen die hun gsm gebruiken voor één van de andere doeleinden dan telefoneren. Hij draait zich naar de richting waarin de tram zal aankomen. Hij neemt een filmpje van de aankomende lagevloertram. Hij registreert hoe mensen in en uitstappen. Hij blijft filmen en legt vast hoe het voertuig weer wegrijdt. De pijp in. Verdwijnt in het donkere gat. Hij verifieert, maar ik kan niet zien of hij tevreden is. Gelaatsuitdrukking blijft onveranderd serieus. Weer loopt hij zenuwachtig heen en weer. We stappen in ons voertuig na niet te lang gewacht te hebben. Hij, filmt niks meer, kan ik nog net zien. Dus, misschien was hij toch tevreden van het resultaat. Er zit onder anderen een groep mensen in de tram. Zij maken pret. Niet te luid, maar voldoende om een warme sfeer te creëren.
Best leuk. Niet dat 't vriest, maar wat extra warmte kan nooit kwaad...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
foto: nieuws.be.msn.com
