Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-05-2010
complimenten
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Wanneer ik op weg ben naar het werk, met de tram, wordt ik aangesproken door een dame van Aziatische oorsprong. Ze spreekt vloeiend Nederlands. Ze vraagt me waar ik m'n oorbellen kocht... misschien ook in Thailand? Waarop ik haar vertel dat ik daar nog nooit ben geweest. Maar, de oorbellen die ik op dit moment draag zijn uit Mexico. Blijkt dat deze vrouw identiek dezelfde oorbellen kocht op haar vakantie. Ze is er zeker van, ze draagt ze niet op het moment, ik kan dus niks bevestigen, noch ontkennen. Ze vindt ze toch o, zo mooi. Ik beaam zonder aarzelen, want, wij vrouwen, kopen geen lelijke spullen. Even grap ik nog wat verder over 'onze' goeie smaak en het feit dat ik uit het buitenland heel graag oorbellen mee breng. Enfin, het rurale is er zo wel af, tenzij Mexico op ruraal gebied iets gemeen heeft met Thailand. Het stoort me niet echt, onze bijdrage aan de economie is er alleszins geweest én zowel zij als ik, kochten deze accesoires omdat we ze wilden hebben... Ze is het volledig met me eens en al lachend gaan we verder onze eigen weg. De complimentjes die we mekaar gaven meedragend, toch wat mij betreft, op weg naar het werk. Mijn dag begon al best leuk, verzeker ik mezelf.
'k Had vandaag een nieuw vestje aan op weg naar 't werk. Knal knalgroen! Niet dat ik graag fluokleurtjes draag, maar het model was nou net wat ik nodig had en het was enkel in deze kleur te verkrijgen. Toen ik nadenkend voor de spiegel in de winkel stond af te wegen of ik het nou wel of niet zou kopen, vond ik eigenlijk wel dat de kleur me goed ging. Dus, draag ik dit vestje op weg naar 't werk, zodat ik ook eens rustig op de tram kan zitten op weg naar en van het werk. Doch, m'n collega controleurs op kantoor, plaagden me van het eerste moment dat ze me met deze vest zagen binnenkomen op kantoor. Dus, ter verdediging en om hen een andere reactie te ontlokken (wat mislukt), loop ik m'n chef z'n kantoor binnen. Ik stel hem voor ons uniform aan te passen in dit prachtige groene fluokleurtje, want, geen twijfel, we worden zowiezo 'gezien'. M'n baas gaat niet in op m'n sublieme voorstel, maar verzekert me dat het me goed staat. Het verjongt me erg, voegt hij er nog aan toe. Lap! 't Was niet m'n bedoeling een compliment af te snoepen, maar toch krijg ik het rond m'n oren. Ik antwoord dan maar dat ik nog zal moeten oppassen niet in de pampers te belanden...
M'n collega heeft z'n haar weer op z'n eigen speciale manier samen gebonden. Heel regelmatig wordt hij met tv-personages of andere bekenden vergeleken. Maar eigenlijk zijn deze vergelijkingen helemaal niet juist. Hij lijkt in de verste verte niet op die personages, en vooral, hij is zichzelve. Maar ach, de meeste van die tv-figuren ken ik zelf niet eens, ik ken hen enkel van een foto hier of daar in een blad dat ik wel eens in m'n handen krijg. We zijn onze dienst aan 't doen op de tram. Er komt een jongen, niet ouder dan 13jaar naar m'n collega en zegt hem dat ie zijn haar 'graaf' vindt. M'n collega een beetje verbouwereerd, bedankt de jongen, die -eindelijk- m'n collega een keer een juiste beschrijving geeft ipv hem te vergelijken met een spotlightpersoonlijkheid. Collega vertelt het me, uiteraard erg positief aangedaan door deze jonge knul. We lachen en zijn het er over eens dat deze jongen wellicht eerst veel moed heeft moeten samenrapen om hem dit te komen vertellen. De jongen zelf straalde trouwens zelf ook heel wat persoonlijkheid uit. Ik hoop en denk dat ie het nog ver zal brengen.
Weer wat later verklaart een chauffeur die ik lang niet zag en even ga groeten, dat ik er toch o, zo goed uit zie. Snel voegt hij eraan toe, dat ik er anders ook niet slecht uit zie hoor... Maar nu... Enfin, ik zie er dus erg goed uit blijkbaar. 'k Bedank hem natuurlijk, maar besef ook wel, dat hij waarschijnlijk wel overdrijft. Niettegenstaande doet 't altijd goed hé, nou... toch als het sarcasme er niet afdrijft hé.
Wij zijn er alleszins zeker van... ook het positieve blijft hangen. Wij voelen ons, dank zij al deze complimentjes picobello. Het allerleukste is, dat we'r allebei door getroffen zijn. En... het geeft zelfs energie!
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Ze vraagt of ze een ticket moet kopen. Ik vraag dus of ze geen abonnement heeft, of een ticket, gekocht op een vorig voertuig kort geleden. En nee, dat heeft ze niet. Ze kan haast niet op haar benen staan, merk ik nu. Oké, de tram is in beweging, dus dat helpt ook niet echt. Ze blijft half rechtstaand in haar tas wriemelen. Dus zeg ik haar zich neer te zetten. Ik stel voor dat ik dat ticket wel zal halen voor haar en vraag dus 2 . Na enkele lange minuten overhandigt ze me het munststuk. Ik haal bij de chauffeur, die geamuseerd de situatie observeert, een vervoersbewijsje. 'k Laat hem nog effe weten dat vallende dronkevrouwen voorkomen, beter is dan hen te moeten helpen opstaan...
De vrouw in kwestie bedankt me veel te uitbundig. Ze vindt me 'adorable, aimable, une vrais amie' enz... Ze neemt m'n hand vast wanneer ik haar het ticket wil overhandigen en lost me niet meer. Stillekes probeer ik m'n hand terug te trekken, het is immers het mijne en ik heb het beslist nog nodig. Ze kust m'n hand en aait het. Ik vind het alles behalve heerlijk. 'k Weet wel dat ze't goed bedoelt, maar ik hou echt niet van handenkussers en -inbeslagnames. Wanneer ik eindelijk weer zelf de controle over dat ledemaat bezit, neem ik gelijk wat afstand van de dame die me blijkbaar fysiek aantrekkelijk vindt. Ik blijf beleefd natuurlijk en zeg haar dat ik toch maar enkel m'n job doe. Ze weet niet waar het centraal station is, dus verzeker ik haar dat ik wel zal verwittigen wanneer we daar zijn. Ze verwart me met een politieman die haar blijkbaar ooit naar huis bracht. Even vermoed ik dat ze dit op een verdoken manier nu probeert gedaan te krijgen. Ik hou het daarna kort, want als dit gesprek lang aanhoudt zou ik wel eens horendol kunnen worden voor de rest van de dag. M'n collega laat haar met alle plezier aan mij over en blijft mooi op afstand 'genieten'. Ik zeg hem dat we iets verder meerijden dan we hadden gepland, want ik ben er zeker van dat ze anders al slapend aan de eindhalte zal terechtkomen. Ook de chauffeur is tevreden met de genomen beslissing. En, inderdaad, wanneer we aan het station komen, ligt ze zo goed als mogelijk onderuit te snurken. Ik mag haar wakker maken, wat ik zonder compassie dan ook doe. Ze bedankt me weer heel erg overdreven vriendelijk voor m'n zorg om haar. Wanneer we zijn afgestapt, neemt ze m'n arm en trekt me dichtbij en geeft me natte lebbers. Ik trek me weg, want heb daar echt geen behoefte aan, maar ze is toch iets weerspanniger dan ik had verwacht en krijg de kuslading in m'n nek. Gelukkig niet in m'n gezicht zoals ze trachtte...
We wijzen haar het stationsgebouw, want ze nijgt de verkeerde richting uit te gaan en maken ons dan uit de voeten. Ik lach wat groen naar m'n collega, bij wie de pretoogjes duidelijk flikkeren...
... en ik zeg: ' Een douche, ik wil onder de douche...'
't Is lang geleden dat ik hem zag... Toch, ik twijfel even of ik hem wel zal groeten, hoewel hij in uniform is. Hij staat achteraan in de tram, is rij-instructeur (tof woordje, niet? ) Ik ken hem van voor ik bij De Lijn ging werken, maar wil hem niet storen in z'n werk. 'k Weet het niet met zekerheid, maar het is mogelijk dat ie mee rijdt om de rijstijl van de chauffeur na te gaan, zie je. Dat gebeurt (gelukkig) wel eens hé. Enfin... hij staat grimassen te trekken en blijft m'n aandacht trekken, ook al had ik hem van verre een knipoog toe geworpen. Na nog eerst iemand geïnformeerd te hebben, ga ik naar hem toe. Hartelijk weerzien natuurlijk, na zo'n lange tijd. 't Is altijd leuk eens effe bij te praten, hoewel... bijpraten er niet echt van komt. We hebben nog niet veel gezegd, wanneer een man ons aanspreekt met de woorden: 'Haaa... jullie zijn van De Lijn, nietwaar?' Wij beamen. Ik zet me al in de 'interesse-houding' want ik verwacht een vraag/antwoord situatie.
Daarom wellicht kijkt de man me aan en begint: - Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken, maar ik heb een voorstel voor jullie. - Haja...? En wat is dat dan? Laat ik geïnteresseerd weten, want ik denk dat het -zoals meestal het geval is- over voertuigen zal gaan die nooit tijdig aan de halte komen. Maar nee hoor... - Wel, ik heb zo gedacht dat het beter zou zijn, dat er trammen met een verdieping zouden worden ingezet. Dat zou toch veel beter zijn hé! Zo kunnen 'ze' veel meer mensen tegelijk vervoeren en hebben de mensen meer ruimte op de trams. - Geen slecht idee. Ga ik met de man mee. Toch probeer ik wat roet in z'n eten te gooien, want het mag niet te makkelijk gaan. Dus ik ga verder: - Toch, moet je'r rekening mee houden dat die voertuigen dan veel hoger zullen zijn dan nu. Dus, zal over het hele net de spanhoogte van de bovenleiding moeten aangepast worden, alsook de bruggen waaronder sommige trams rijden. Da's op zich allemaal niet zo evident natuurlijk. Het moet goed overwogen worden. De man blijft overtuigd van z'n gelijk en gaat verder: - Ach, maar dat moet toch kunnen hé. 'k Heb er al lang over nagedacht, maar ik weet echt niet hoe ik het verder moet aanpakken. Bij wie ik terecht kan met m'n voorstel... - Wel, als je alles heel erg goed overwogen hebt, dan maak je een plannetje, waarop alles duidelijk getekend staat met de afmetingen en alles wat er verder mee te maken kan hebben. Dan... Schrijf je alles uit. Tot in de puntjes moet je de détails uitleggen, want het is tenslotte jouw plan en er zouden dingen kunnen misbegrepen worden, zie je. Wanneer je dit allemaal in orde hebt, wend je je voor Antwerpen naar de Grote Hondstraat 58. Dat kan je persoonlijk doen, maar ook per post bijvoorbeeld, of, via het internet per mail. De man lijkt lichtjes uit z'n evenwicht gebracht. Ik had komend antwoord niet verwacht, eerder een verdediging van z'n standpunt, maar hij zegt: -Hmmm... oei, daar had ik nog niet aan gedacht. 't Is niet makkelijk dat allemaal op papier te zetten. Ik ga er toch nog eens goed over moeten nadenken. - Dat moet je natuurlijk altijd eerst doen alvorens het voorstel binnen te brengen, want 't is heus geen makkie om over heel Vlaanderen zonder goede voorbereidingen alles te gaan veranderen... Doe dus gerust en neem je tijd.
Hij is aan de halte waar hij moet afstappen, bedankt me om de informatie die hij kreeg en stapt af. Mij viel het ondertussen al op dat de instructeur stil bleef, maar ik had vanuit m'n ooghoek al wel een verbijsterd gezicht gezien, hem toebehorend. Pret had ik heus wel met deze situatie. M'n ouwe bekende laat me weten, dat deze job op m'n lijf geschreven is, waarvoor ik hem lachend bedank. Ik besef het heus wel, en nu weet je waarom ik deze blog schrijf. Aparte situaties doen zich met regelmaat voor. Hij voegt er nog snel aan toe: ' Ik zal wel in de rijschool blijven...' met een glimlach.
Maar goed dat we allemaal verschillend zijn, zo raakt elke job ingevuld... *wink*
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
En, dan is er nog dat stille moment van de dag. We rijden voorbij en zien... die dronken nakomer, eenzaam op het perron. Nog vroeg, maar toch al laat, zit de jonge man helemaal alleen op het perron in het bushokje alleen te wezen. Hij beseft het niet, want hij slaapt. Hij zit te slapen, wellicht droomt ie fantastisch, want hij is een supporter van AAGent. Z'n blauwwitte sjaal nog rond z'n nek, siert z'n slappe lichaam, half onderuit gezakt. Helemaal alleen, na alle drukte die hij gisteravond en vannacht heeft doorgeploeterd voor het grote voetbalfeest, gevierd met enkele honderden-of-nog-meer fans. Moegestreden na een voetbalseizoen de overwinning vierend met een hoop onbekenden, zal hij afgezakt zijn. En straks, als hij wakker wordt, weet hij misschien niet meer waar hij zich bevindt. Zal hij zich verwonderd afvragen hoe hij is verzeild geraakt, daar, wij hij zich nu bevindt, helemaal moederziel alleen. Dan zal hij langzaamaan herinneren, dat z'n favoriete club met 3-0 overwon. Driewerf hoera!!! ...en vooral geen bier meer vandaag...
Met felle hoofdpijn zal hij voorzichtig huiswaarts keren. Zich niets beseffend van een kind dat dezelfde gelukzaligheid proeft vandaag... de voetbalbel rinkelend van z'n gloednieuwe fiets...
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Ik kom op een bus en merk al snel dat de vier jonge kerels achteraan zich kostelijk amuseren. De vraag is: ten koste van wie of wat hé... Wanneer ik halfweg de bus sta en we aan de eerstvolgende halte komen, wordt net op't laatste nippertje gebeld. Wanneer de chauffeur stopt, stormen twee van die jonge mannen naar de deur. Tegen dat de tweede uit de bus is, snelt de eerste alweer terug op de bus en komt de ander hem ook weer achterna. Ik begeef me rustig naar hen, want ze zijn al snel terug achteraan in de bus bij hun maten gaan zitten. Eén van hen heeft z'n rugzak op de lege bank voor hen gezet, zodat hier niemand zou gaan zitten, vermoed ik. Ik leg hen uit dat ze het rustig moeten houden... dat de chauffeur z'n best doet om iedereen tijdig op z'n plaats van bestemming te krijgen en dat zulke grappen dus eigenlijk helemaal overbodig zijn. Terwijl ik zo tegen die jongen mannen praat, neem ik de rugzak van de bank en leg hem rustig op de schoot van één van hen. Hij zegt niks, neemt die rugzak aan en luistert, net als z'n maten. Een andere van hen antwoordt dat ze rustig zullen blijven en verontschuldigt hen. Ik glimlach en zet me op de lege bank voor hen, zodat ik hen goed met m'n antennekes in't oog kan houden. Eerst doen ze nog wat stoer onderling en vertellen op hun machomanier voorvallen over aanvaringen met de politie, wel of niet waarheidsgetrouw. Ik veroer geen vin, zit rustig te staren, maar blijf op m'n hoede voor het geval ze onnozel zouden doen. Na een tijdje zitten ze muisstil en praten zelfs niet meer. Ik kan het haast zelf niet geloven...
Wanneer ze afstappen aan de eindhalte, blijf ik zitten om hen voor te laten gaan en in't oog te houden dat ze geen spullen achterlaten of op de grond gooien. Op de zetel ligt een klein voorwerp in plastic verpakking. Het ziet er nieuw en gesloten uit. Ik neem het vast en merk dat het een condoom in gesloten verpakking is. Nou... denk ik bij mezelf... is het aan mij om hen effe te 'hebben'. Ik ga hen snel achterna en roep hen terug naar de bus. Ze zijn nog niet ver en komen weer. Ik geef hen het pakje met de woorden: 'Je bent nog iets belangrijk vergeten.' Eén van hen neemt het aan en roept tegen z'n vriend dat het van hem is...
Snel draait ie zich om en maakt ie zich uit de voeten.
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Tot we aan een drukke halte komen en er drie 'rare' (voor alle gemak bestempel ik hen maar zo) figuren, waarvan twee serieus dronken, de tram willen nemen. Zij hebben een glas met drank in de handen. Ik aarzel niet natuurlijk en maak hen leutig 'nee'knikkend duidelijk dat de glazen niet mee op het voertuig kunnen. Ze aarzelen even, maar willen het nog eens proberen. Weer geef ik, vriendelijk glimlachend aan dat de glazen niet mee op de tram mogen. M'n collega zet zich naast mij, om hen op deze wijze het opstappen te verhinderen. Wanneer één van hen nog een keertje aangeeft toch te willen opstappen, hou ik voet bij stuk. Z'n vriend duwt hem zacht naar achter, net als hij met de andere dronkaard doet. 'Loesche tiepekes': denk ik. De vriend heeft door dat er problemen zullen ontstaan, wanneer deze twee mannen zullen willen doorzetten en hij voorkomt het. Een beetje macho-boos gooit één van de twee me arrogant een kus toe. Tevreden zie ik de deur sluiten en kunnen we vertrekken. Andere passagiers die met deze mannen op het perron stonden te wachten en nu op de tram zitten, hebben een wapen gezien in hun handen, wanneer ze samen op het perron stonden en vertellen het ons. In eerste instantie denk ik nog, dat dit wellicht wat overdreven is, maar de houding van deze mensen is duidelijk. Ze menen het, bloedserieus vertellen ze ons wat ze zagen. Wij slaan dus alarm en worden even later geconfronteerd met een interventie zoals ik ze nog nooit heb gezien, tenzij in een film. We zijn de
volgende halte immers afgestapt, om de voorbijrijdende trams in 't oog te
houden. Ze zouden daar wel eens kunnen op zitten. Maar, ze besloten om te voet verder te gaan en we merken hen al snel op. Informatie wordt doorgegeven, snel en wel. Sirenes (waarmee ik geen zeemeerminnen bedoel), politie rijzen als paddestoelen uit de grond. Alles verloopt vlug en correct. De mannen worden ingerekend en wij leggen een verklaring af bij de politie. En wat blijkt? Nee hoor, helemaal geen vals alarm. Ze waren wel degelijk gewapend...
Effe besef ik hoe blij ik ben, dat wij problemen proberen op te lossen op een sociale manier. Zo houden we de kerk in het midden en het pistool in de zak... of, beter nog... absoluut géén wapen!!!
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Blijkbaar werkt dit aanstekelijk. Ik merk, dat wanneer ik lach naar iemand achteraan in de tram, ook iemand anders me vriendelijk lachend toeknikt. Dit gebeurt vandaag meermaals, het valt me op. Ik geniet er wel van, zo dikwijls vriendelijke uitingen doen een mens goed. 'k Besef dat wij, m'n collega en ik, zelf voor een deel aan de basis liggen voor die uitstraling, maar dit lukt echt niet alle dagen. Er hangt dus iets in de lucht, zou ik simpelweg kunnen stellen. Wat het is, weet ik niet... 'k Heb het er even over met m'n collega, die het ook is opgevallen.
Ook wanneer we mensen wijzen op akkefietjes, krijgen we nooit gemor. Aan een koppel Japanse toeristen leg ik uit dat er geen wafels mogen gegeten worden en prompt gaat de wafel opzij. Nouja, Jappanners zijn helemaal geen moeilijke mensen hé. Deze mensen staan bekend voor hun correcte houding en beleefdheid. Ik kijk al uit naar m'n vakantie binnenkort naar dat land, stel ik maar al te graag vast als ik deze toeristen hun reactie krijg. Maar ook een klein meisje met Marokkaanse roots, dat samen met twee broertjes en mama op de tram stapt, zie ik een open drankblikje ijverig verstoppen. Ik feliciteer de kleine meid voor het voortreffelijk proberen, want zo zal ze niet zo makkelijk morsen wanneer de chauffeur in de remming moet gaan, legik haar uit. Mama, kijkt verwonderd naar haar kleine meid en schudt ijverig met haar wijsvinger om haar aan het verstand te brengen dat ze dit niet had mogen doen. Toch, net op dat moment staat de bus stil, dus laat ik haar nog wat drinken, zodat het blikje leeg geraakt. Ze nemen het naderhand mee als ze afstappen en de kleine meid en broers waaien me nog na. Enkele tieners staan op een overvolle tram in groep vooraan tezamen geperst, wanneer ik wil opstappen. De scholen zijn uit en het is erg druk. Ze hebben allemaal blikjes drank in hun handen. Ik zeg terstond dat dit niet kan. 'Sorry jongens, maar dit kan echt niet in zo'n vol voertuig. Er gaat gemorst worden, die blikjes moeten er echt af.' Eerst willen ze niet natuurlijk, maar ik hou vol. Authoritair, maar vriendelijk. Twee van hen gaan snel het blikje wegwerpen in de vuilbak op het perron, een derde wordt weerhouden door z'n maat, dus maan ik hen aan om te reppen, want ze houden de tram tegen. Dit wordt ook opgelost. Na m'n verontschuldigingen voor het kleine oponthoud tegenover de chauffeur, kan die het ook appreciëren en geeft ie me gelijk. De tieners, proberen even de draak met me te steken, maar eindelijk krijg ik wel aan hun verstand waarom dit niet door de beugel kan. Er ligt een blikje op de grond aan hun voeten en wanneer ze afstappen, krijg ik ze ook zo ver dat ze dit meenemen. Ze doen niet moeilijk, en ook zij groeten me nog, wat toch m'n dagje maar mooier maakt.
Thuis gekomen, vertel ik m'n man over al die goedgeluimde mensen vandaag. Hoe goed ik me daardoor voel, merkt hij natuurlijk ook. 'k Zie mezelf niet in de spiegel op dat moment maar ik vermoed dat ik een warme stralenkrans rond me uitstraal... of zoiets... Even later op de avond, hoor ik op de regionale zender tijdens het nieuws dat deze week blijkbaar de 'goedendagweek' is... Het gaat er om mekaar een goed gevoel te geven. Mekaar een goedendag toewensen draagt daar toe bij, legt men uit. En wéér... moet ik lachen...
Nou... zouden we daar geen jaar van kunnen maken...?
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
Nou, erg is dat niet hé. Dagje was al niet slecht. Eerder gewoon aangenaam... ja... zo zou ik het kunnen noemen. Maar dat ene roosje, nog dicht, klaar om de komende dagen te ontspruiten in een volle openstaande bloem, zonder dorens.... Ze werd zomaar in m'n handen geduwd, bij wijze van spreken. 'k Wilde ze niet aannemen natuurlijk. Een vreemde (onbekende), niet wetende wat hiervan de echte bedoelingen zijn... Trouwens, ik ben aan't werk, samen met m'n collega. Nee dus, nee meneer, ik ben bezig en kan uw bloemke niet aannemen, was zo ongeveer mijn lief weigerend antwoord. Maar meneer neemt geen 'nee' als antwoord. Hij drong aan, lief gedistingeerd, zoals Indische of Pakistaanse types wel kunnen zijn. Zijn bloemenbos, die hij nog wil verkopen tijdens de avond heeft hij laten liggen op de zetel in de tram.
'k Kan natuurlijk ook geen scène gaan maken, dus neem ik die roos aan. De aandacht is zowiezo al getrokken, merk ik. Hmmm... heel binnenkort neem ik nog eens deel aan een theater op de bus van Bad van Marie. Dit zou er evengoed bij kunnen horen, denk ik. Alledaags is het zeker niet. Eigenlijk weet ik op het moment dat ik die bloem krijg niet goed weg met mezelf. Kussen om hem te bedanken, doe ik niet hoor, da's veel te familiair. Trouwens, dat zou hij zeker ook niet willen. Ik herinner me, tijdens onze reis in India, dat we ons efkes lieten gaan en mekaar een kleine kus gaven. We weten wel, dat het niet hoort... ginder in verre contreien, maar het spontane moment was er en het ontsnapte ons. Wel, we kregen zelfs een lichte duw van een voorbijganger. En nee het was geen toeval... Kussen doe ik dus zeker niet! Lachend groeten en bedanken, wel, enkele malen.
De rest van de avond zet ik verder met een bloem in de hand. 't Is eens wat anders... Telkens ik een collega zie, moet ik uitleggen van wie ik die bloem wel kreeg en wordt er vrolijk gelachen met de aanbidders die ik wel heb. De avond is supervrolijk geworden... door die vreemde, vreemde maar lieve man. Toen ik afstapte, groette ik hem nog eens, uiteraard. En toen... verdween ie uit m'n avond, misschien wel m'n leven...
En de roos... staat te pronken in een vaasje, alsof ze zegt: denk ook af en toe eens aan hem, de 'vreemde' man, die met een klein gebaar, iets groot deed.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
