Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
'k Schreef het al meerdere malen... Met regelmaat krijgen we complimentjes. Wanneer we die van onze collega's krijgen, is het dubbel zo leuk. Dàt wil namelijk zeggen dat we een waardering krijgen voor wat we doen vanuit een professioneel standpunt bekeken. Het is erg plezierig wanneer een chauffeur ons bedankt wanneer we hem nog groeten alvorens af te stappen. Wanneer het druk is geweest en er moet gedirigeerd worden door de vele buggy's of caddy's en rollators waarmee de reizigers onderweg zijn, doen we dat ook natuurlijk. Zo is de kans op ruzieën onderling miniem, plus, de deuren kunnen vlugger gesloten worden en daardoor blijft het tijdverlies zo klein mogelijk. Dat wordt uiteraard geapprecieerd door onze collega's.
Maar andersom gebeurt ook. Wat heb ik een respect voor de chauffeur die z'n kalmte weet te bewaren als hij of zij verschillende keren de drukke stad door moet. Egoïstische automobilisten sluiten nog snel aan op het kruispunt. Die bus zou er zo eens tussen moeten komen te staan... Daardoor blokkeren ze het hele kruispunt en staan gelede bussen tergend lang te wachten alvorens ze hun bocht over het kruispunt centrum stad kunnen nemen. Die bewuste automobilisten kijken dan -terwijl ze evengoed stil staan te wachten- naar overal, maar zeker niet richting buschauffeur. Ze durven het oogcontact niet aan, want weten dat ze foutief deden. Tergend is dat toch, als je al een kwartier -of nog meer- te laat bent en direct terug een lange rit moet aanvangen. Daardoor is de kans om eventjes je benen te strekken aan de eindhalte helemaal verdwenen natuurlijk.
We maakten het maar weer eens enkele keren mee, de afgelopen week. Omdat het tegenwoordig zo dikwijls voorvalt, heb ik des te meer respect voor collega's die hun kalmte weten te bewaren. Dat de lach wel eens van het gezicht verdwijnt kan ik maar als normaal aannemen...
Gelukkig verschijnt die al snel weer, wanneer ik hen daarover aanspreek en hen prijs...
De dag begint zonnig, hoewel met een frisse wind. Maar zeg nu zelf, het waaien van een frisse wind wordt toch als positief ervaren, niet...? Als 't wat te fris wordt, vinden wij meestal wel een plaatske waar we ons wat kunnen beschermen, wachtende op het te nemen trammeke. We weten dat op deze lijn regelmatig een blinde dame meereist. We kennen haar reisdagen en uren en doen er alles aan, op hetzelfde voertuig aanwezig te zijn. Ze vindt haar weg wel, maar voelt zich niet altijd zeker. Bovendien stapt ze over in volle spits. Chauffeurs merken door de drukte op het perron niet altijd haar beperking op. Door het vele volk op de tram, blijft ze verdoken staan en geraakt soms niet bij de chauffeur, ook al stapt ze vooraan op. Men drukt haar gewoon weg. Ik noem dit het probleem van onze maatschappij-jungle. Niet iedereen heeft immers het karakter om voldoende voor zichzelf op te komen. Ik kan me trouwens goed inbeelden dat je jezelf net niet volop in de aandacht wil zetten, net omdat je een beperking hebt. Je wil geen medelijden, je wil aanvaard worden zoals je bent. Ik praatte een tijdje geleden uitgebreid met haar en respecteer haar gevoelens wat dit betreft. Wij kunnen het ongemak verlichten door mensen op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid en -plicht te wijzen. In plaats van haar weg te drummen, haar een zitplaats aanbieden. Want, 't is simpel, probeer het je in te beelden. Een wereld zonder licht, met allerhande geluiden, met aanrakingen, allemaal vreemden. Nee, ik zou me beslist veiliger voelen op een stoeltje in zo'n megasuperkeidrukke tram. Een andere dame, noemde het een beestenboel. Een vergelijking die in zo'n situatie voor de blinde dame, mag gemaakt worden.
Vandaag echter was ze er niet. Is ze ziek? Is ze met vakantie? Is haar cursus in het centrum afgelopen? Wil ze niet meer, net door die situatie? Ik vraag het me af, maar weet het niet. We besloten dus -na een tijd te hebben gewacht- ons normale ding te doen.
Wat later moeten we een kleine tien minuten wachten omdat een ploeg aan de bovenkabels voor de tram werkt. Dit is best belangrijk. Regelmatig onderhoud is nodig, da's nogal wiedes. Een dame komt reclameren bij de chauffeur, maar ik neem het al snel over. Ze houdt voet bij stuk, voor effe toch. Maar ik hou ervan, te proberen mensen te overtuigen van het tegendeel als ze zo standvastig negatief zijn ingesteld, hoewel ik begrip kan opbrengen voor hun standpunt (als ze een degelijk standpunt hebben wel te verstaan...) Echt overtuigen lukt me niet, maar ze legt er zich wel bij neer. Wanneer ze nog wat vies kijkt wanneer we verder mogen rijden, kan ik het niet laten, haar te wijzen op de duur van deze korte onderbreking (die altijd lang lijkt als je gehaast bent). Ik geef haar raad, voor 't geval ze verder zou willen gaan met haar klachten, maar het interesseert haar al niet meer. Trammeke bolt, haar leven kan verder. Madam content, iedereen content. Ik dus ook.
Een man die zowat door iedere Lijnchauffeur in het Antwerpse gekend is, voegt zich bij ons op het perron. Mijne collegavriend krijgt al direct een ferme knuffel, en ik mag drie kussen. Hij had jaren geleden een zeer zwaar ongeval, waardoor hij ook met beperkingen verder leeft. Hij had afgelopen jaar daarbovenop nog een erg zware tegenslag te verwerken. Wanneer we hem tegen het lijf lopen vragen we telkens hoe het met hem gaat. We doen niks overdreven lief, we leggen hem niet extra in de watten. We doen eigenlijk heel gewoon. Vandaag komt hij ons extra groeten. Hij vertelt ons hoe fijn hij deze contacten steeds vindt. Hij gaat maar door met complimentjes. Ik begin me ongemakkelijk te voelen... weet niet goed meer hoe te antwoorden. Het blijft dus bij een schuchter: 'Maar joh, jij bent toch ook een fijn mens.' Enfin, iets in dien aard. Hij filosofeert er op los, over het leven, over zijn leven, over... de positieve dingen in zijn leven...
Jongens, jongens toch... wat was dit toch weer een fijne dag. Ik kan het nu, wanneer ik hierover nadenk, haast niet geloven dat wij tijdens het werk, zoveel appreciatie krijgen van de mensen. Zeurders zullen er altijd zijn, maar die maken echt onze dag niet stuk.
Onze late dienst, werden we geconfronteerd met een zwaar ongeval. De avond was rustig verlopen. Toch zeker, rekening gehouden met het goede weer en dàt op een vrijdagavond. We waren als eerste aanwezig, door toeval, op de plaats van het ongeval waarin een auto en tram betrokken waren. We deden op dat ogenblik wat we konden. Dat komt neer op de tramchauffeur bijstaan, wat ikzelf zeer erg belangrijk acht. De gewonde automobilist, konden wij niet helpen, maar politie, brandweer en ambulance waren kort na ons aanwezig. Terwijl mijn collega mee toezicht hield bij het wagenwrak, zodat nieuwsgierigen niet te dicht zouden komen, had ik me bij onze collega wattman gevoegd. Ik weet maar al te goed, je voelt je zo verdomd ellendig in zo'n situatie hé. Hij was gelukkig niet te erg gekwetst, maar had -eens de natuurlijke adrenalineverdoving was uitgewerkt- wel wat klachten. Daarenboven was hij erg aangedaan. Vandaag, 2 dagen later, hoorde ik van een collega dat hij toch weer aan het werk was. Opgelucht juich ik dit toe.
Dezer dagen treedt Marco Borsato op in het Sportpaleis en daar komt veel volk op af. Aan die kanten is het dus een drukte van jewelste om al die mensen ter plaatse te krijgen en naderhand weer thuis. Maar dat brengt voor ons geen stress-situatie teweeg. We wijzen hen de weg, of zeggen waar welke lijn te nemen en waar af te stappen. Zo gaat de dag gezellig snel voorbij als we op één en dezelfde lijn moeten meerijden.
Tijdens onze dienst vandaag, vertelt een stuurs ogende oude man, me plots over het werk van z'n vader. Deze had ook nog met de tram gereden. De hele dag staan, klompen met stro in aan de voeten. Aan de eindhaltes draaiden de trams toen niet zoals nu in Antwerpen. De boel moest dus telkens worden veranderd. De mensen betaalden toen per twee halteplaatsen, dus moest de conducteur goed opletten wie waar opstapte, zodat de kas klopte. Soms kregen ze zelfs een electrische schok bij het uitvoeren van bepaalde activiteiten horende tot de job. Hij vertelt op een aangename manier over de tijd van na de eerste wereldoorlog. Hoe zijn vader op 'de zwarte lijst' stond omdat hij socialist was. Mij deed het denken aan de gescheidenis van priester Adolf Daens... De oude man bleef maar vertellen. Ik had er heel wat moeite mee, me van hem los te maken. Ondertussen waren we aan de eindhalte afgestapt en gaf ik de man nog wat beleefde aandacht, hoewel het interessant was. Maar een uur staan babbelen op het perron, hoort niet echt bij m'n job. M'n collega's waren al stilaan verder gegaan en zo had ik dus een goed excuus bovenop de eerdere die ik al had gegeven, om afscheid te moeten nemen.
En zo weet ik weer, dat wij hier en nu niet teveel moeten klagen, hoewel we zeker op onze rechten moeten staan. Maar ook, dat wij dankzij onze voorouders, een goed leven kunnen leiden.
Hedenvandaag ondervind ik last van een zware allergie. Bij het opstaan was er niks storend, alles goed dus. Maar in de loop van de voormiddag krijg ik, door een voorval, een enorme klap en breekt het uit. Gelukkig komt deze allergie niet te dikwijls voor. Maar één ding is zeker, telkens ik er last van ondervind, is het veel erger dan de laatste keer dat ik het voelde. Vreselijk gewoon. Bloeddruk stijgt in een niet te onderschatten snelheid. Hoe hoog, weet ik niet, maar ik ga daardoor haast met het hele lijf en leden de lucht in. Het kàn voorkomen worden, maar daarvoor heb ik hulp nodig van stad en staat, euhhhh... koninkrijk.
In hartje stad wordt alles met een machtsvertoon waar ik kaduul van ga slaan, stil gelegd. Iedereen moet halt houden voor twee zwaantjes die met een duivelse allure een blik werpen, die overtreders ter plaatse zal doen ten gronde storten. En dan komen ze hé. De zwarte geblindeerde wagens. Met nog meer knipperlichtende sirenes zetten ze de boel op stelten. Kippenvel, m'n haar omhoog, m'n maag tot in m'n keelgat zodat ik geen lucht meer krijg. Ik ga hyperventileren, ik krijg hartkloppingen en m'n aders komen vingerdik op m'n nek te liggen. De woordenschat die me wil ontsnappen slik ik zowat in want ik wil niet voor heiligschennis in den bak. Dé-gou-tant, dat vertoon. Ik krijg er de Antwerpse weubbe van hé!!!
Naderhand hoor ik iemand vertellen dat ze de koning met z'n -in heeft toegewuifd in de voorbijrijdende wagen... Ik verstijf, word bleek, spier-spierwit. Ik hou de adem in en hou de handen tegen het trillende lijf geklemd, want anders word ik vast hysterisch. Koning en -in kunnen wat mij betreft een potje op, als ze niet net als ieder ander voor het rode licht kunnen wachten. Maar nee, heel de stad op stomme stelten zetten, daddis normaal ofwà...? Mijn gedachten schreeuwen het uit, maar ik moet me gedragen, 'k ben namelijk aan't werk. Ik zeur, boos, bozer, verdomd ontdaan in mezelf, tot m'n collega zich opoffert om één en al oor te zijn, zodat ik terug een waardig mens kan worden.
'k Heb niks persoonlijks tegen blauw bloed hoor. Maar wel iets tegen dat entourage. Voor diegenen die iets tegen me willen gebruiken, is dit een weggevertje... Hiermee jaag je me den boom in. Da's nòg erger dan zatlappen, is mijn bescheiden mening die ik meestal -maar door die allergie lukt het vandaag dus niet goed- voor mezelf hou. Maar enfin, niet tot tien, maar tot zo'n honderdduizend geteld omdat ik anders niet echt een aangenaam persoontje zou zijn voor de rest van de dag.
Na enkele uren heb ik de vertoning een plaats kunnen geven. Zo doe je dat met negatieve gevoelens namelijk. Maak er een plaatske voor, zet ze daar en sluit die deur. Zweef ver weg van het negatieve en leef, ...Lééf!!! Wanneer ik Zen naar huis keer, gelukzalig glimlachend m'n huistje tuintje boompje tegemoet, hoor ik een sirene. En... je raadt het... dedjuu! Die kiekens zoeken me...
Bis idem dito van 't zelfde laken een broek.
Thuis gekomen, zet ik me heel dicht bij onze nieuwe platendraaier. Ik verwen me. Ik luister naar een elpeeke en geniet van het gevoel dat ik krijg bij het horen van kraakjesovertreffende prachtige muziek. Diep inademend, meezingend af en toe. M'n werkblokje zit er op. Twee dagen thuis. En, wat de koning en z'n -in betreffen...
We wippen zowat van het ene voertuig op het andere. De sfeer in Antwerpen zit goed vanavond, dus voel ik me ook goed. Dat maakt het werk altijd makkelijker dus aangenamer. Een heerlijke vicieuze cirkel waarin ikzelf een klein radertje mag zijn. Er wordt gegroet, opgestaan indien nodig om iemand anders te laten zitten, enz enz. Natuurlijk moeten we hier en daar wel eens wijzen op de normale dingen. Hoewel, normaal mag ik het niet noemen, maar ik bedoel hiermee dingen die frequent voorkomen. Maar niemand doet moeilijk, wat we ook zeggen, wordt aanvaard en het beoogde resultaat gehaald.
Hoe later de avond, hoe vlotter we worden, wellicht door die positieve invloed die we steeds voelen. Want zo is het nu eenmaal, men straalt uit en grotendeels wordt daarop gereageerd. Spiegeleffecten. En zo komt het dat ik, toegegeven, net iets te impulsief, een opmerking maak, wanneer ik net een bus ben opgestapt. Een goedbedoelde, positieve opmerking weliswaar. Wanneer ik naar achter in de bus wandel, op m'n gemak zoals meestal, zie ik daar twee jonge dames zitten. Ze ogen knap opgemaakt, goeie smaak kledij, zoals het hoort, niks teveel, niks te weinig. Ze zitten op de achterste bank rustig te praten en kijken me aan, nogal logisch want er is niet veel volk op de bus. Eens er oogcontact is, groet ik hen een goeie avond toe, waarop ook zij me groetend toeknikken. Ze hebben Afrikaanse roots, maar dat neemt niet weg dat ik altijd Nederlands praat. Wanneer ik merk dat men me niet begrijpt zal ik andere talen uitproberen, niet eerder. Da's normaal. Ik vraag: Zijn jullie zussen? Jullie lijken erg op mekaar... Ze antwoorden met een 'nee'. Ik begin me al min of meer te verontschuldigen, maar één van de dames onderbreekt me: 'Eigenlijk zijn we moeder en dochter'. Daarop reageer ik verwonderd: 'Oohh, kan niet missen dat jullie op mekaar lijken! Maar, mevrouw, dan heb ik jou, zonder het te beseffen, toch een wreed aardig compliment gegeven. Je ziet er echt veel jonger uit dan ik zou vermoeden, als je een dochter hebt van deze ouderdom.' De vrouw is natuurlijk erg geflatteerd en dat laat ze duidelijk merken, maar daar bovenop, neemt ze haar dochter vast voor een ongelofelijke ferme knuffel. Dochterlief doet lekker mee. En daar zitten ze nu allebei te genieten van mekaar.
En ik? En of ik geniet! Het feit dat ik door wat impulsief te zijn, zo'n reactie bewerkstellig, doet me een enorm plezier. Wanneer ze afstappen krijg ik natuurlijk nog een vriendelijke groet. En ik heb nog lang het goeddeugende gevoel, precies of ik heb een goede daad gedaan. En dàt allemaal door een opmerking, die ik anders nooit in m'n hoofd zou halen om te maken.
We staan voor het rode licht te wachten om over te steken naar het perron waar we de bus zullen nemen. Er komt een bejaard koppeltje uit de andere richting overgestoken, onze kant uit. Het is duidelijk, ze willen ons iets vragen. Ze willen dezelfde bus nemen als wij, maar weten niet waar de halte zich bevindt. Zeer spontaan antwoord ik dat we hen naar de halte zullen brengen, geen probleem, graag gedaan. M'n spontaniteit wordt ook weer erg positief beantwoordt door het oude mannetje. Hij zegt: 'Da's goed, dan laat ik me leiden door een jonge vrouw.' Hij haakt zich aan m'n arm en zo kom ik tussen het koppeltje te staan. Waarop ik dan weer -merkende dat mevrouw zijn grappen best kan smaken- haar ook laat inhaken. Mijn collega doet mee en zet zich aan de andere kant van het oude heertje. Het inhaken aan mekaars arm is eigenlijk een ludieke manier om hem te helpen, want hij is redelijk slecht te been. Terwijl we oversteken wordt er gegrapt en gelachen over relaties, want effe serieus, lachen mag toch, als ge al 58jaar getrouwd zijt, nietwaar...?
Op de bus zelf, hebben we op een gegeven moment de leiding over een kinderwagen-slag, die WIJ steeds winnen, hoe erg dit ook moge klinken. We moeten op een gegeven moment zelfs 4 mensen met kinderwagen laten staan omdat ze'r niet bij kunnen. Als we niet op deze bus zouden zijn geweest, vertelt ons een passagier naderhand, komt er steeds ambras van, want die mensen duwen hun buggy er zowiezo -anderen hun knoessels openrijdend- mee op de bus. Mijn excuus is altijd dat een bus niet van elastiek is, we kunnen ze niet vergroten.
Maar het loopt allemaal gemoedelijk, er worden ludieke opmerkingen gemaakt, zoals ik het ook gewend ben van een echte sappige Antwerpenaar. Zo zie ik de mensen graag! Een ander oud mannetje op de bus heeft hier ook z'n deel in. Wanneer ik aan de deur sta om er direct bij te zijn, moesten er nog mensen met buggy bij willen, zegt het oudje: ' Helaba, ge moogt niet voor de deur staan.' Ik zeg hem: 'Jawelle, ik mag dat wel.' We schieten allebei in de lach. Ik ga naar hem toe en ga stillekes verder: 'Ge moest es weten hoe plezierig het is, dingen te doen die een ander niet mag.' Precies toch een beetje onzeker geworden, lacht hij me toe, dat hij het maar als grapje had bedoeld. Waarop ik antwoord dat men moet kunnen lachen in't leven hé. En hij weer: 'Ha... doet gij dan ook al eens stoute dingen?' Gretig antwoord ik met een flegmatieke 'JAAAA' overdreven knikkend. Krijg ik als antwoord: 'Dan hedde gij ook al gevreeën...' Lijkt een stom grapje, maar eigenlijk vind ik die humor prachtig. Enfin, daar er nogal wat mensen van vreemde origine in onze omgeving zitten, worden we raar bekeken, maar wij hebben er alle pret in.
Natuurlijk gaat het zo niet de hele dag. Maar deze kleine dingen, maken onze dag zo geslaagd als mogelijk is. En ik word er hoe langer hoe zekerder van... Ik word oud mét lachrimpelkes.
Een schoolgroep, begeleid door twee leerkrachten zit op de tram wanneer we opstappen. Stuk voor stuk rustige tieners. Eén van de begeleiders vraagt om informatie, die we natuurlijk met alle plezier geven. We stappen samen af. We wijzen hen, waar over te stappen op de lijn voor hun verbinding en tevreden gaan ze hun eigen weg, ons extra begroetend. Wij wachten verder op een komend voertuig. Het is mooi weer en we weten ondertussen wel, waar op welk perron de zon al schijnt op dit uur. Het allerliefst zetten we ons dan strategisch op dat zonneplekje. Je moet je werk zo aangenaam mogelijk maken... ja toch...
We zitten op een bank op het perron. Een oude dame komt bij ons zitten en maakt een aangenaam praatje. 'k Hoor deze mensen zo dikwijls zo graag bezig hé. Ze is de tachtig al enige jaartjes gepasseerd en weduwe. Ze vertelt over hoe ze wordt opgevangen door het bedrijf waar haar man zaliger werkte. Ze zijn daar zo goed voor de weduwen, weet ze te vertellen. Hoe ze hem mist. Hoe moeilijk het soms is, zo alleen. Maar ook, hoe ze maar best niet binnen blijft zitten treuren. Haar tijd komt beslist ook, maar ze is nog zo gezond en goed te been. Ze moet buiten komen hé. Wij knikken beamend. Zij geniet van het praatje.
Wanneer zij net weg is, komt onze bus er aan. Onze collega is ferm overstuur, want op die lijn zijn er momenteel ferme problemen vanwege wegenwerken. Er werd al wel één en ander aangepast, maar blijkbaar is het niet voldoende. Collega heeft er behoefte aan haar hart te luchten en dus blijf ik tegen de regels in, vooraan staan om vooral te luisteren en haar een riem onder het hart te steken. 'k Vind het enorm belangrijk. Alle kleine beetjes kunnen helpen iemand een goed gevoel te geven. Iemand die zich goed voelt zal zich ook beter schikken in wat hij of zij doet. Maw, het komt alle partijen beter uit.
Weer enkele ritjes later, stappen we terug op een bus van dezelfde lijn. En ook weer, klaagt de chauffeur steen en been. Het lijkt me echt wel serieus mis te lopen. Deze collega is -net als de vorige- gestresseerd tot en met. Zuchtend en klagend, zegt ie dat men maar best niet teveel reclameert want dat ie anders verkeerd zou kunnen reageren. Ik beloof collega mee te rijden tot de eindhalte, centrum stad. Daar, zullen mijne maat en ik op de bus blijven om collega de kans te geven rustig naar de sanitaire voorzieningen daar te gaan. Wéér is het zo'n klein gebaar dat een mens een beter gevoel geeft. Wanneer collega naderhand weer vertrekt aan de eindhalte, klinkt ie veel opgeluchter en we krijgen zelfs een lach een een wuivend handje toegesmeten.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Dàt nemen we graag op ons. Hopelijk nemen betreffende personen die andere verantwoordelijkheid op hen om onze collega's die onnodige stress te ontnemen.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
'k Schreef het al meerdere malen... Met regelmaat krijgen we complimentjes. Wanneer we die van onze collega's krijgen, is het dubbel zo leuk. Dàt wil namelijk zeggen dat we een waardering krijgen voor wat we doen vanuit een professioneel standpunt bekeken. Het is erg plezierig wanneer een chauffeur ons bedankt wanneer we hem nog groeten alvorens af te stappen. Wanneer het druk is geweest en er moet gedirigeerd worden door de vele buggy's of caddy's en rollators waarmee de reizigers onderweg zijn, doen we dat ook natuurlijk. Zo is de kans op ruzieën onderling miniem, plus, de deuren kunnen vlugger gesloten worden en daardoor blijft het tijdverlies zo klein mogelijk. Dat wordt uiteraard geapprecieerd door onze collega's.
De dag begint zonnig, hoewel met een frisse wind. Maar zeg nu zelf, het waaien van een frisse wind wordt toch als positief ervaren, niet...? Als 't wat te fris wordt, vinden wij meestal wel een plaatske waar we ons wat kunnen beschermen, wachtende op het te nemen trammeke. We weten dat op deze lijn regelmatig een blinde dame meereist. We kennen haar reisdagen en uren en doen er alles aan, op hetzelfde voertuig aanwezig te zijn. Ze vindt haar weg wel, maar voelt zich niet altijd zeker. Bovendien stapt ze over in volle spits. Chauffeurs merken door de drukte op het perron niet altijd haar beperking op. Door het vele volk op de tram, blijft ze verdoken staan en geraakt soms niet bij de chauffeur, ook al stapt ze vooraan op. Men drukt haar gewoon weg. Ik noem dit het probleem van onze maatschappij-jungle. Niet iedereen heeft immers het karakter om voldoende voor zichzelf op te komen. Ik kan me trouwens goed inbeelden dat je jezelf net niet volop in de aandacht wil zetten, net omdat je een beperking hebt. Je wil geen medelijden, je wil aanvaard worden zoals je bent. Ik praatte een tijdje geleden uitgebreid met haar en respecteer haar gevoelens wat dit betreft. Wij kunnen het ongemak verlichten door mensen op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid en -plicht te wijzen. In plaats van haar weg te drummen, haar een zitplaats aanbieden. Want, 't is simpel, probeer het je in te beelden. Een wereld zonder licht, met allerhande geluiden, met aanrakingen, allemaal vreemden. Nee, ik zou me beslist veiliger voelen op een stoeltje in zo'n megasuperkeidrukke tram. Een andere dame, noemde het een beestenboel. Een vergelijking die in zo'n situatie voor de blinde dame, mag gemaakt worden.
Onze late dienst, werden we geconfronteerd met een zwaar ongeval. De avond was rustig verlopen. Toch zeker, rekening gehouden met het goede weer en dàt op een vrijdagavond. We waren als eerste aanwezig, door toeval, op de plaats van het ongeval waarin een auto en tram betrokken waren. We deden op dat ogenblik wat we konden. Dat komt neer op de tramchauffeur bijstaan, wat ikzelf zeer erg belangrijk acht. De gewonde automobilist, konden wij niet helpen, maar politie, brandweer en ambulance waren kort na ons aanwezig. Terwijl mijn collega mee toezicht hield bij het wagenwrak, zodat nieuwsgierigen niet te dicht zouden komen, had ik me bij onze collega wattman gevoegd. Ik weet maar al te goed, je voelt je zo verdomd ellendig in zo'n situatie hé. Hij was gelukkig niet te erg gekwetst, maar had -eens de natuurlijke adrenalineverdoving was uitgewerkt- wel wat klachten. Daarenboven was hij erg aangedaan. Vandaag, 2 dagen later, hoorde ik van een collega dat hij toch weer aan het werk was. Opgelucht juich ik dit toe.
Hedenvandaag ondervind ik last van een zware allergie. Bij het opstaan was er niks storend, alles goed dus. Maar in de loop van de voormiddag krijg ik, door een voorval, een enorme klap en breekt het uit. Gelukkig komt deze allergie niet te dikwijls voor. Maar één ding is zeker, telkens ik er last van ondervind, is het veel erger dan de laatste keer dat ik het voelde. Vreselijk gewoon. Bloeddruk stijgt in een niet te onderschatten snelheid. Hoe hoog, weet ik niet, maar ik ga daardoor haast met het hele lijf en leden de lucht in. Het kàn voorkomen worden, maar daarvoor heb ik hulp nodig van stad en staat, euhhhh... koninkrijk.
We wippen zowat van het ene voertuig op het andere. De sfeer in Antwerpen zit goed vanavond, dus voel ik me ook goed. Dat maakt het werk altijd makkelijker dus aangenamer. Een heerlijke vicieuze cirkel waarin ikzelf een klein radertje mag zijn. Er wordt gegroet, opgestaan indien nodig om iemand anders te laten zitten, enz enz. Natuurlijk moeten we hier en daar wel eens wijzen op de normale dingen. Hoewel, normaal mag ik het niet noemen, maar ik bedoel hiermee dingen die frequent voorkomen. Maar niemand doet moeilijk, wat we ook zeggen, wordt aanvaard en het beoogde resultaat gehaald.
We staan voor het rode licht te wachten om over te steken naar het perron waar we de bus zullen nemen. Er komt een bejaard koppeltje uit de andere richting overgestoken, onze kant uit. Het is duidelijk, ze willen ons iets vragen. Ze willen dezelfde bus nemen als wij, maar weten niet waar de halte zich bevindt. Zeer spontaan antwoord ik dat we hen naar de halte zullen brengen, geen probleem, graag gedaan. M'n spontaniteit wordt ook weer erg positief beantwoordt door het oude mannetje. Hij zegt: 'Da's goed, dan laat ik me leiden door een jonge vrouw.' Hij haakt zich aan m'n arm en zo kom ik tussen het koppeltje te staan. Waarop ik dan weer -merkende dat mevrouw zijn grappen best kan smaken- haar ook laat inhaken. Mijn collega doet mee en zet zich aan de andere kant van het oude heertje. Het inhaken aan mekaars arm is eigenlijk een ludieke manier om hem te helpen, want hij is redelijk slecht te been. Terwijl we oversteken wordt er gegrapt en gelachen over relaties, want effe serieus, lachen mag toch, als ge al 58jaar getrouwd zijt, nietwaar...?
Een schoolgroep, begeleid door twee leerkrachten zit op de tram wanneer we opstappen. Stuk voor stuk rustige tieners. Eén van de begeleiders vraagt om informatie, die we natuurlijk met alle plezier geven. We stappen samen af. We wijzen hen, waar over te stappen op de lijn voor hun verbinding en tevreden gaan ze hun eigen weg, ons extra begroetend. Wij wachten verder op een komend voertuig. Het is mooi weer en we weten ondertussen wel, waar op welk perron de zon al schijnt op dit uur. Het allerliefst zetten we ons dan strategisch op dat zonneplekje. Je moet je werk zo aangenaam mogelijk maken... ja toch...
