Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
21-04-2008
Antwerpen loopt
Zondag, 20 april 2008 We kregen allemaal de nodige berichten voor de uitvoering van verkorte ritten, of omleidingen ivm de 10 miles en de marathon van sportief Antwerpen. 'Men' heeft de boel goed uitgekiend, dus onaangekondigde problemen zouden er niet mogen zijn. Vertragingen, kan men helaas niet vermijden met zo'n manifestatie, als ik het al zo mag noemen.
Antwerpen wil nu eenmaal dingen organiseren. Antwerpen wil nu eenmaal verkopen. Antwerpen wil nu eenmaal in de kijker staan. Daar moeten we wat voor over hebben. Zowel de chauffeurs, waarvan sommigen weliswaar hun rustpauze totaal mislopen, als de gebruiker, die wellicht later zou kunnen aankomen, dan gepland, op het punt waarnaar ie zich begeeft. Zullen we erover zeuren, of zullen we het maar nemen zoals het komt? Dat maakt ieder voor zich uit natuurlijk.
Op de bus valt het heel goed mee. Althans, op de bus waarmee ik meerij. Op gegeven moment staan we zeker een half uur stil, want, de marahtonlopers passeren en de politie staat geen gevaarlijke manoeuvers toe. Terecht natuurlijk. Er moet niet worden doorgestoken op momenten dat lopers uit hun ritme worden gehaald, of veel erger. Wachten is dus de boodschap. De bus kan al niet tot het eindpunt rijden omdat de boel verderdoor ook afgespannen is voor later. Maar toch, wanneer de passagiers vragen of we nu eindelijk zouden mogen doorrijden en ik hen antwoord dat ik dat echt niet kan zeggen, want ik kan niet weten hoevel lopers nog moeten passeren, nemen ze het gelaten op. Wanneer ze vroeger moeten afstappen, omdat we eerder terugdraaien dan voorzien, -we zijn wel zo slim geweest de mensen daarover tijdig te informeren- doet niemand moeilijk. De zon schijnt, ze maken wel een wandelingetje tot de plaats waarheen ze ook moeten. Iedereen goedgeluimd. Verschillende mensen kennen wel iemand die meeloopt, dat doet ook veel natuurlijk.
Wanneer m'n werk er op zit en ik de tram naar huis neem. Vertelt de nog jonge chauffeur me, ietwat aangedaan, dat de mensen toch zo moeilijk kunnen doen. Ze is echt zenuwachtig en trekt het zich erg aan wanneer een man haar wat verwijtend declammeerde dat het altijd wel wat is met De Lijn, en dat hij dat grondig beu is enz enz. Het mag wel niet, maar ik blijf wat bij haar vooraan in de tram staan. Ze heeft een oppeppertje nodig, mijn lieve collega... Nu stelt men de vragen dan maar aan mij en laat men haar wat gerust. Ik vertel haar hoe ik reageer wanneer de mensen nors tegen me zijn en haal een voorbeeldje aan dat ik eerder vandaag had, met een fietsster die niet wilde stoppen om de mensen te laten afstappen van de bus. Ik stapte daar toevallig ook af, dus kon haar makkelijk vertellen dat ze beter rekening moet houden met bushaltes. Niet makkelijk, weet ik, maar het is nu eenmaal zo. M'n collega, kan na een tijdje alweer wat lachen en dat geeft mij natuurlijk ook een goed gevoel.
Hopelijk heeft zij nog een fijne dag. Hopelijk hebben de sporters genoten. Hopelijk hebben de passagiers het begrepen... Voor de sport, moeten we wat over hebben.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
