Van waar heb jij dat moordend schema gehaald, is een veel gestelde vraag die ik krijg.
Hier probeer ik uit te leggen hoe het gegaan is, maart 1994 ik ben een 100 kg wegende
kettingroker en palm drinker, samen met mijn vrouw Carine beslissen we met roken te stoppen.
Ik doe nog een laatste dronkenmans-eed,(binnen de zes maand weeg ik maar 75 kg en loop ik de marathon)
De dag erna ga ik naar de slegte, 2de-hands boeken over marathons gaan halen, mijn keuze valt op (harlopen van trimmen tot en met de marathon van Richard Levy).
Na zes maand opbouwen, krijg ik mijn eerste kwetsuur, 14 dagen voor de marathon, een verekking in de hamstring.
Ik kan een week niet lopen, de week voor de marathon loop ik alle dagen los, de stress is goed aanwezig.
Half marathon kom ik door in 1:28:30, de beste krachten zijn opgebruikt, ik had de lat te hoog gelegd.
Vanaf km 27 wandel ik tot de finish, 4:07:12, ik ben beschaamd en zie al uit naar een revanche, ik zal onder de drie uur lopen.
Negen maand later volgt de tweede marathon, ik heb al verscheidene wedstrijden gelopen, en kan de stress iets beter de baas.
De 20ste april 1995, ik ben redelijk laat aan de start en moet achteraan aansluiten,
na een dolle eerste 10 km kom ik in de groep terecht die mijn tempo loopt, natuurlijk heb ik al nodeloos veel krachten verspeeld.
Half marathon kom ik door in 1:24:00, ik vlieg en loop weg van dit mooie groepje, onervaren, ze zouden me allemaal voorbij lopen voor ik gefinished heb.
Toch loop ik onder de drie uur, 2:57:58, we krijgen twee kinderen en ik moet vele uren werken om goed rond te komen.
Het lopen staat op een laag pitje, 2 maal in de week nooit langer dan een uur, een dikke 6 jaar gaan voorbij, ik weeg weer rond de 90 kg.
Na een werkongeval ben ik een 10 weken thuis, en na de 6de week beslis ik er weer voor te gaan, op naar de marathons voor masters 40-45.
Eerst word thuis aan de conditie en het gewicht gewerkt, de crosstrainer en de sit-up bank worden vanonder het stof gehaald.
Gans het gezin is ervoor gewonnen en we gaan allemaal joggen, sluiten ons weer aan bij A.C.Herentals.
De kilo's vliegen eraf, zekers als ik buiten ga joggen, de nek is nog niet volledig pijnvrij, maar de spierontspanners doen hun werk.
De volgende hardloopboek is die van Jim Fixx, alles over hardlopen, ik stel een schema op en zoek op het nu al populaire netwerk informatie.
Als alles goed gaat loop ik zolang ik gezond ben, de keuze voor mijn eerstvolgende marathon valt op de nacht van Vlaanderen.
Ik vind het zo knap wat die ultralopers allemaal kunnen, daar vind ook het Belgisch kampioenschap 100 km plaats.
Scherp afgetraind en blakend van conditie verschijn ik aan de start, dit is het begin van een nieuwe carriere.
Jammer heb ik weer een zware fout begaan, s'middags spaghetti met stukjes verse pruim geconsumeerd, buikkrampen, buikkrampen,buikkrampen.
Na 22 km moet ik de eerste keer wandelen, het zullen nog lange kilometers worden tot de finish, ik probeer toch zo snel mogelijk de aankomst te bereiken waar het gezin staat te wachten, het is 23:30 gepasseerd voor ik de finish overstrompel in een tijd van 3:31:15.
De ergste krampen moeten nu nog komen ook mijn gezichtspieren verkrampen helemaal, ik zal mijn eerste wc bezoek maar niet beschrijven.
Vanaf nu staat mijn besluit vast alles zal tot in de puntjes voorbereid moeten zijn voor ik het avontuur van de marathon weer aan te vatten.
Zo komen we tot het punt waar we moeten zijn, informatie van andere atleten en van het internet en trainingschema's vermaal ikzelf tot de ideale mix voor mij persoonlijk, uiteindelijk voel ik,de pijn en de genoegens van het harde labeur.
Zo loop ik na mijn twee,eerste snelle duurlopen een schitterend pr in Almere, 2:45:07, wat vele collega lopers een limiet voor mij vinden.
Na een totaal mislukte 50 km loop, slaag ik een babbeltje met Marc Papanikitas, die me er op wijst dat hij in zijn schema de blokken-tempoloop inlast, liefst tijdens langere duurlopen, ik ben vol ontzag voor zijn schitterende carriere dat ik meteen de blokken-tempo-loop in mijn schema's verweef, het resultaat laat niet lang op zich wachten, ga de laatste twee jaar gelopen marathons er maar op na.
|
