Gisteren stond de natuurloop van Lier op het programma, het regende al sinds 11:00 pijpestelen.
We vertrokken op tijd naar lier met gans het gezin en de twee shelties, omdat we gehoord hadden dat de inschrijving chaotisch was.
Carine ging supporteren en wandelen met de Shelties, Jorgi en Kenney lopen de vijf kilometer en ikzelf de tien engelse mijl.
Eens daar aangekomen ging ik direkt naar de inschrijving en alles verliep supervlot, binne de vijf minuten drie wedstrijdnummers.
De regen bleef ondertussen maar neergutsen en de tent stond redelijk vol met schuilende atleten, waarvan een paar bekende gezichten.
Om 13:30 werd de start gegeven, alle atleten naar buiten, en al snel ondergeregend, bleek de startorde veranderd, wij als allerlaatste.
Rap nog tien minuten schuilen in een tentje op het middenplein van de atletiekpiste, ik ril als een espenblaadje, zo koud heb ik het.
Tien minuten later starten de atleten van de tien mijl, mijn start is alles behalve schitterend ik zit twee groepjes na waar ik normaal loop.
Ik heb nu wel de superconditie nog niet voor een snelle wedstrijd te lopen, maar dat is toch een groepje te ver, een inhaalrace dus.
Die eerste kilometer is normaal de snelste nu een stuk trager (0:03:51) en ik voel me al nu al niet te best, is het de koude geweest.
Nu heb ik het alles behalve koud, en ik blijf niet hangen als ik iemand ingehaald heb, er op en er over, tegenwind of niet.
Soms word ik ingehaald maar dan pik ik aan en eenmaal op snelheid neem ik over, ik kan immers niet in het rood lopen.
Daarvoor heb ik niet genoeg snelheid, na vijf kilometer (0:19:04), de rechterknie en rechterheup houden stand, dat is het voornaamste.
Ik blijf de meeste stroken op kop beuken, maar we rapen alleen de atletenn op die uit de vorige groepen moeten lossen.
Het parkoer is toch sterk gewjzigd, buiten een moeilijke lange s-bocht beter zelf beter als vroeger, het tweede deel is hetzelfde gebleven.
Na negen kilometer heb ik eindelijk de twee die al verscheidene kilometers als mikpunt dienen te pakken, op een lang stuk wind tegen.
Er op en erover blijven beuken tegen de wind in en maar een atleet die uit de wind kan lopen, lossen er drie, ik blijf over met Davy Vos.
De tien kilometer komen we door in (0:38:10), ondanks de stroken met tegenwind even snel als de eerste vijf kilometer.
Ik blijf het tempo bepalen en Davy is al blij dat hij in het spoor kan blijven, ondanks de twintig jaar verschil, is de oude locomotief niet versleten.
Het blijft snel gaan, zelf sneller als de eerste tien kilometer, we halen een gemiddelde van 16 km/uur nu, even snel als de groep voor ons.
Die we op de lange stukken langs het kanaal kunnen zien, de vijftien kilometer gaat in (0:56:56), ik zit ruim op schema voor de 1:02:00.
In de vijftiende kilometer van 3:41 heb ik een gaatje van een kleine veertig meter kunnen slagen, nu is het nog volhouden tot de finish.
De laatste kilometer is het nog wat draaien en een strook van vijftig meter in de modder, al hoewel dat nog mee viel voor vandaag.
En een laatste ronde op de piste, ik moet zelf nog spurten omdat het verschil toch kleiner word, ik finish als twaalfde in 1:01:33.
Blij en tevreden, alleen de laatste drie kilometer lichte stijfheid gevoeld in het rechterbeen en Davy vijf seconden kunnen voorblijven.
Nog meer tevredenheid dat mijn twee zonen nog eens een wedstrijd hebben gelopen Kenney finishte zelf zesde en eerste scholier.