Vandaag was het een belangrijke test wat betreft de mogelijkheden die ik nog bezit op de ultraloop.
Het grootste probleem daarbij is de rechterheup die na een bepaalde tijd vastloop en dan begint het uit te stralen naar de hamstring.
Een probleem is dat ik niet exact weet wanneer de blokkage gaat optreden, het kan na een uur zijn, maar meestal na twee uur dertig.
De val die ik donderdag maakte met de scooter maakt het er allemaal niet beter op, het vertrouwen op een goede afloop is klein.
Nog zo iets vertrouwen en een plan, zes uur lopen doe je niet zomaar, de vorbereiding was ook al miniem, top ben ik nog niet.
De wedstrijd start met bijna al de favorieten, alleen Pieter Vermeersch die gekwetst is, is niet van de partij, dus is Bram van Rijswijck favoriet.
Er zijn op het laatste ook nog een vijftal witrussen aan de deelnemers lijst toegevoegd, Al de kandidaten voor een plaatsje bij de belgen zijn er ook.
Zoals het een topwedstrijd betaamd word de start op de juiste tijd gegeven stipt 11:00 uur, het is aangenaam weer 12° en weinig wind.
Bij de start start stuiven er twee atleten vandoor als of ze voor het wereldrecord gaan, daarna volgt er Rus en daarachter Bram van Rijswijck..
Een vijftal belgische atleten, Gino Casiers, Yves van Hoeck, Johan Whatty, Marc Papanikitas en de nederlander Ralph Preibisch.
De snelheid ligt de eerste ronden ruim tegen 14.5/km, mijn hartslag gemiddeld 134, normaal moet ik dit een drietal uren volhouden.
In ons groepje wisselen de positie's gestaag, iets achter ons lopen er nog een paar snelle mannen, zoals Marc vanderlinden en Gert mertens.
Nog iets verder maar binnen de vijfhonderd meter, Nid Rumphakwaen en nog een paar goede lopers, het word een ongenadige wedstrijd.
Er zitten er 20 km op (1:22:40), ondertussen komen we er achter dat de twee met een kanonstart maar twee uur willen volmaken.
Zo loop ik virtueel op een bepaalt moment vierde en eerste Belg, dat zal ik volhouden tot kilometer dertig (2:05:20) mooie tussenafstand.
De eerste tekenen van verval beginnen stilletjes aan te bekennen, de rechterheup gaat voelbaar achteruit, de linkerkant word stijf.
Ik probeer de zinnen te verzetten, aan iets leuk denken, ondertussen gaan de atleten van de Belgische ploeg er op en er over.
Ze lijken allemaal in supervorm en knallen er lustig op los, bij geen enkel kan ik aan pikken, zo snel gaat het er aan toe.
Het volgende doel die ik me stel is de marathon onder de drie uur lopen, het word met de kilometer zwaarder, die verdomde heup.
De gemiddelden de km gaan richting 4:30/km, dit had ik echt nog wel minimaal een uur willen uitstellen, maar nu moet ik er het beste van maken.
Aan de aanmoedigingen en de prachtige bevoorrading, op zich genomen door mijn vrouwtje Carine, die nog al wat km's moet afleggen.
Waar voor in elk geval een welgemeende dank-u, formidabel gedaan schat, het slalomen tussen de tragere deelnemers maakt het stressy.
Ook deze atleten gaan voor een zo mooi mogelijke uitslag en nemen de binnenbochten, ook zij die aan het wandelen slagen.
Het marathonpunt haal ik binnen de drie uur, 2:59:10, volgens mijn Polar, de organisatie heeft ook een officielle tussentijd, 2:59:44.
Als dat klopt gaat de afstandsmeting van de Polar perfect gezien het slalomen, wat de laatste drie kilometer nog erger gaat worden.
De loopwedstrijd telt meer en meer wandelaars, ook bij mij is het tempo danig gezakt maar ik loop nog en stel een volgend doel.
Doorgaan tot kilometer vijftig en dan zien wat er nog op zit, ik moet het tempo nog wat laten zakken, alles doet pijn, het is afzien.
Het gaat stelsigmatig naar beneden met de snelheid, bananen bestrooid met zout helpen me er niet bovenop, ook de lichte regen die valt, help niet.
Elke ronde van ruim drie kilometer is er een voor de punten van de M-U-Cup, ondertussen stuift Bram van Rijswijk een ronde aan mijn broek.
Het duurt twee ronden eer de anderen de belgische atleten me dubbelen, het word moeilijk Bram nog terug te halen hij ging nog soepel.
Uiteindelijk bereik ik kilometer vijftig in 3:39:00 rond, tussentijd volgens de Polar gemeten, een tijd die me tevreden stelt, gezien de omstandigheden.
De regen komt nu met bakken naar beneden en schaapt het parkoer tot een stromend beekje, er is een moodder strook van 100 meter.
Naast het zwembad waar ze herstel en verfraaiings werken aan het uitvoeren zijn, nu is elke aanmoediging meer dan welgekomen.
Ik zie het na vier uur lopen echt niet meer zitten, ik hoor dat de leden van de Belgische nationale ploeg, na vier uur of 56 km uit de wedstrijd
zijn gestapt, het W.K. in het verschiet, de Nederlanders tonen zich een pak meer ultralopers met een hart en lopen de wedstrijd gewoon uit.
Het is tenslotte een man,nensport voor echte atleten, en deze mooie Internationale Zes uur van Stein verdiende meer respect dan dat.
De hoogste organen van de Belgische ultrawereld stond al niet hoog aangeschreven bij mij, maar is nu nog een schuif lager beland.
Waarom organiseren ze dan zelf geen selectiewedstrijd over vijftig kilometer, Belgie kan er best een gebruiken, een snelle vijftig kilometer.
Na 53 kilometer beslis ik er ook mee te stoppen, maar dan enkel om ander loopschoenen aan te trekken, de voetpezen en achillespees doen pijn.
Zo verlies ik ongeveer 04:30, ik heb daarna nog ruim twee uur om weer wat in het ritme te komen, zonder me volledig stuk te lopen.
Ondertussen gaan de hemelsluizen nog meer open, het is de zondvloed, ik krijg er zowaar koud van, langs de andere kant blijf je alert.
Nu beginnen de bovenbenen ook te protesteren, deels door de afkoeling, maar hoofdzakelijk door de vermoeidheid, die je mentaal sloopt.
Kilometer zestig kom ik door in 4:34:50, een ruime zeventiger zit er dus nog in, en daarop gaan we ons richten vanaf nu, blijven lopen.
Een snelle berekening leert dat 72 km een gemiddelde heeft van 12 km/uur, daar wil ik over gaan liefst 75 km zoals vooropgesteld.
Het is een raar gevoel tot het uiterste gaan, alles aan je lichaam dat pijn doet, en een hartslag van maar rond de 120 halen, ongelofelijk.
De verandering van loopschoenen heeft niet veel deugd gedaan, ze zijn kleddernat en de gelhakjes zijn aan het zwemmen.
Ook dat kan er nog bij, Carine blijft elke ronde supporteren en vragen of ik nog iets nodig heb, ondanks de zware regenvlagen, chapeau.
Kilometer zeventig (5:28:45) ik heb zowaar nog ruim een half uur en dus zit de 75 km er zeker nog in, de snelheid ligt nu rond 12 km/uur.
Afzien kan leuk zijn met de eindmeet in het zicht, ik krijg er zowaar weer plezier in, een machochistisch trekje van de ultraloper?
Carine stelt voor de voorlaatste ronde mee te lopen, ik vrees dat het iets te snel zal gaan voor haar, maar kan ik weigeren, nee toch.
De voorlaatste ronde loopt Carine toch ruim 2500 meter mee dan moet ze me laten gaan, ik heb nog ruim de tijd voor een volledige ronde.
Ik probeer er nog uit te halen wat er in zit, en ga zo hard mijn benen me nog kunnen voortstuwen, de ronde maak ik nog gemakkelijk rond.
Een vijf minuten voor nog wat restmeters, blijven gaan tot het eindsignaal, de toeter gaat, ik stop als versteend, en ben toch fier, volhard te hebben, ondanks de vele zware momenten, het is superzwaar geweest, en dat maakt van een loper een ultraloper, blijven gaan tot het einde.
Ik lees 76.420 meter op de polar, de laatste twee uur toch nog ruim 23km afgelegd, daar is Carine al met mijn regenjas, bedankt schat.
|
