Naar jaarlijkse gewoonte is deze 1.12 wedstrijd mijn debuut bij de "grote" jongens van Wielerbond Vlaanderen.
Toen ik hier in 2006 voor het eerst wou starten met m'n Master vergunning, werd me dit nog geweigerd omdat je toen als Amateur of Master enkel aan wedstrijden kon deelnemen in de eigen provincie.
De koers passeert verdomme op amper 4 kilometer van mijn woonplaats, maar dat was voor de heren aan de inschrijvingstafel niet van tel.
De vier Zimbabwanen van Roger De Vlaeminck mochten toen echter wel starten. A ja, zij woonden op amper 7000 kilometer van de omloop...
Ondanks ik deze winter vanuit mijn hangmat op Lanzarote gezworen had van me nooit meer zenuwachtig te maken voor een stomme velokoers in Helgië, is het toch weer van dat!
Met een lijkbiddersgezicht ga ik me inschrijven en monster m'n concurrenten aan de inschrijvingstafel. Ik voel me plots oud, want het barst er van het jeugdig talent. Na afloop moet ik beslist een deelnemerslijst meegraaien. Als er enkelen doorstoten naar de profs, kan ik later op café  opscheppen dat "ik met hen nog in koers gezeten heb!"
"Jaja, ik trok door op de brug van St-Joris en kletste X uit mijn wiel... en nu rijdt hij alleen op kop op Les Deux Alpes..."
Ik trok inderdaad elke keer door op de brug van St-Joris beste lezer, maar dit enkel om het wiel van m'n voorganger te kunnen houden en te hopen dat hij niet moest lossen, of het zou verdraaid lastig worden om het peloton nog bij te benen.
Nu, de omloop in Beernem is echt wel eentje om in te kaderen. Kilometers rechtdoor langs het kanaal, twee bruggen over en nauwelijks bochten, zodat er niet telkens moet worden opgetrokken.
Dat de snelheid soms wel eens piekt tot zestig per uur moet je er dan maar bijnemen, maar gelukkig stond er niet al teveel zijwind, zodat je 'op het kantje' nog een beetje kon profiteren van de slipstream van je voorganger.
Toch ging het voor achttien renners nog niet snel genoeg blijkbaar, want zij konden na vijftig kilometer ontsnappen en het peloton voorblijven.
(Volgens mij hadden ze allemaal een motorke in hun frame ingewerkt...)
Ik had een uitzonderlijk goeie dag, want als het echt snel ging, voelde ik dat ik nog 'n kleine marge over had. Ik vreesde alleen een beetje voor de laatste dertig kilometer, want de langste wedstrijd die ik tot hiertoe gereden heb, bedroeg slechts 65 kilometer.
M'n vrees is echter ongegrond, want in de voorlaatste ronde schuif ik zelfs eens mee in de aanval. De lange duurtrainingen op Lanzarote zijn dus blijkbaar toch voor iets goed geweest.
We worden echter terug ingerekend, en in het omvangrijke peloton neem ik geen risico' s in de sprint en finish in de buik van het pak.
Met een gemiddelde van 45,3 is dit ongetwijfeld m'n snelste wedstrijd ooit.

115 Km in 2h 32'  45,3 Gem.  83e/146
Gem. hartslag: 165
Max. hartslag: 196