Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Nauwelijks twintig uur op Belgische bodem en daar sta je dan..., eindelijk nog eens aan de start van een wielerwedstrijd in Hemelveerdegem. (Of all places...) De terugreis uit Lanzarote verliep niet direct zoals ik gehoopt had. Vooral het inschepen van de valiezen verliep nou niet bepaald lekker. Aangezien ik voor de eerste keer met Ryanair vloog en zij nogal streng toezien op het gewicht van de valiezen, moest ik in 'Lanzarote airport' hemel en aarde verzetten om net niet boven het maximum toegestane gewicht van handbagage (10Kg), gewone bagage (15Kg) en fietsvalies (20Kg) te komen. Groot was dan ook mijn frustratie toen ik voor het inchecken (voor één keer was ik nu eens ruimschoots op tijd...) mijn fiets- en gewone valies woog, en ze respectievelijk 25 en 16 Kg bevatten. Ik had slechts 8 kilo handbage, dus worstelde ik nog steeds met de vraag: "Hoe laat ik 4 kilo verdwijnen in één uur?" Houdini, of voor mijn part Andras Pandy zouden hier ongetwijfeld raad mee weten, maar daar had ik uiteraard geen flikker aan! Ik spurtte met mijn valiezen terug naar de uitgang, kon nog net María tegenhouden, en gooide haar wat kledij uit mijn bagage toe. (Voornamelijk shorts en T-shirts, dacht van die in Helgië toch niet nodig te hebben...) Na enkele wegingen, en wat gehannes en gewissel met kledingstukken en fietsonderdelen die van de ene valies in de andere verdwijnen, sta ik (met ondertussen al een hoofd als een overrijpe tomaat) nog steeds te worstelen met enkele kilo's 'overgewicht.' Ondertussen is het ook al drukker geworden in de luchthaven, en voel ik de spottende blikken van een kudde Engelse toeristen, die terugkeren naar hun 'shity island,' priemen in mijn nek. Mij een zorg. De meesten zien eruit alsof ze nog nooit de binnenkant van een fitnessruimte gezien hebben, laat staan op een fiets gezeten. Hun grootste bekommernis de afgelopen week bestond er ongetwijfeld uit om zo snel mogelijk dronken, verbrand, sch*tlazarus en weer verbrand te worden. Een opdracht waar de meesten duidelijk in waren geslaagd met grote onderscheiding.
Om toch maar aan het gewenste gewicht te komen moet ik (met pijn in het hart) een tiental bidons die ik gekregen heb tijdens de Ironman in een vuilbak achterlaten, mijn short voor een lange jeansbroek ruilen, twee T-shirts boven elkaar trekken, een winterpull rond mijn middel binden, een fleecebody aandoen en allerhande spullen (camera, MP4,...) in mijn zakken proppen. Na deze geslaagde onderneming word ik op het vliegtuig echter begroet door een flink uit de kluiten gewassen stewardess, in een pakje dat ongetwijfeld drie maten te klein is en die vast en zeker het podium zou halen in een miss maxi verkiezing. Nu, het kind kan er waarschijnlijk ook niet aan doen, en ik vind niet dat zwaarlijvige mensen meer moeten betalen op een vliegtuig, maar zorg er dan als vliegtuigmaatschappij godverdomme voor dat zo'n fietskoffer twee kilo meer mag wegen. Dit zou ongetwijfeld veel ellende uit de wereld helpen! Amper bekomen van de situatie, krijg ik bij het binnengluren van de cockpit de schrik van mijn leven! De piloot lijkt namelijk als twee druppels water op Jo Planckaert! Zenuwachtig wurm ik me op een passagiersstoel en ben pas gekalmeerd als ik de piloot in onvervalst 'posh Oxford English' de stewards hoor toespreken vlak voor het opstijgen. Hierin hoor ik bitter weinig Nevels' dialect, dus vermoed ik dat het de ex-coureur wel niet zal zijn. Eenmaal geland in Charleroi rep ik me, gepakt en zwetend als een ezel met hoefpijn naar de bushalte, waar ik in een mix van Frans en Spaans de juiste bus probeer te vinden naar het station. De derde buschaffeur die ik aanspreek begrijpt m'n gebrabbel (mijn Frans is blijkbaar echt abominabel geworden) en brengt me naar het station. Daar aangekomen sleur ik zwetend mijn zware koffers boven naar perron 1, tot een krakende stem door de eeuwenoude luidsprekers klinkt: "Changement de voi. Le train a destination Bruxelles..." Grrrr. Welkom in Helgië! Met de loden koffers dus opnieuw de trappen af en op, en als overmaat van ramp kom ik in Brussel-Zuid krék hetzelfde tegen, met nog eens veertig minuten vertraging erbovenop! Gelukkig verliep de rest van de terugreis zonder problemen, maar dit belette niet dat ik toch tamelijk uitgeblust aan de start in Hemelveerdegem verscheen. (Aja, want dit ging hier eigenlijk een verslagje van die wedstrijd worden...) Om een lang verhaal kort te maken: ik had zeker geen superbenen, maar echt slecht was ik ook niet. Op een kleine drie kilometer voor de aankomst vraagt Joost nog om een gaatje te dichten op twee ontsnapte renners, en ik krijg het warempel nog toe ook. Er waren voordien wel al een dozijn renners voorop, en daarom sprint ik niet echt meer mee voor de ereplaatsen.
62 Km. in 1h.31' 40,5 Gem. 23/39 Max. hartslag: 195 Gem. hartslag: 169
Momenteel geniet ik hier van mijn laatste dagen op Lanzarote. Ik heb namelijk voor het eerst in mijn leven een wintersportvakantie geboekt: twee maanden koersen in Helgië in juli en augustus... Als het weer echter zo´n typische Belgische zomer dreigt te worden, waarbij de hemelsluizen om de twee dagen opengaan, zal ik echter vlug mijn "annulatieverzekering" aanspreken. Ondanks het goed zal doen om familie en vrienden terug te zien, zal ik dit eiland en alles er omheen wel missen. Op twee dingen na: die enerverende Alisios wind en de Spaanse TV. Ik weet het. In vorig item op dit blog heb ik er jullie ook al mee verveeld, maar het is sterker dan mezelf! Een passend voorbeeld is het enerverend namiddagprogramma "Salva me." Daarbij worden telkens enkele randfiguren (lees: randdebielen) uit de Spaanse media opgevoerd, en tegen elkaar opgezet in een talkshow, geleid door een nicht van de zuiverste soort. Meestal ontaardt dit in een ordinaire scheldpartij, die op dat uur van de dag allesbehalve geschikt is voor jeugdige kijkers. Neem nu iemand zoals Belén Esteban. Wereldberoemd in Spanje en omstreken, en dit enkel door het feit dat ze een decennium geleden eens iets gehad heeft met een toreador, die nog nooit door een potige stier tussen het kruis was gestoken, want het domme wicht wierp negen maanden later de vrucht van hun gezamenlijke coöperatie. (En als dit laatste geen pleonasme is, weet ik het ook niet meer.) Naast haar ranke bek en IQ, dat op zijn zachts gezegd serieus onder dat van de modale Spaanse medemens ligt, is aan haar lichaam zowat alles al eens opgepompt, uitgerokken en opgevuld! Desondanks is ze razend populair, en heeft ze ondertussen toch ook maar mooi deze blog gehaald... Shame on me!
Wat me ook serieus tegen de borst stuit hier, is de overvloed van reclameboodschappen tijdens sportwedstrijden. Nu, met eerst de Giro, de Dauphiné Liberé en recent nog de Ronde van Zwitserland mocht ik echt niet mopperen over het aanbod. Wat ik iets minder geslaagd vond, was dat ze enkele kilometers voor de aankomst eruit gingen voor...jawel: reclame! In België zou de desbetreffende ezel die hiervoor verantwoordelijk is, simpelweg gevierendeeld worden. Stel je de komende sprintersetappes in de Tour voor: het peloton raast met 65 km per uur over rotondes en door wegversmallingen, de treintjes van HTC-Columbia, Garmin en Quick Step worden gevormd, en dan hoor je plots de nasale stem van Michel Wuyts, die platonisch aankondigd dat we er even uitgaan voor reclame...! Waanzin! Wel, hier kan dit dus allemaal. Tijdens voetbalwedstrijden worden we hiermee nog niet verveeld, maar lang kan dit niet meer duren, vooraleer koning voetbal ook hier ten prooi valt aan de platte commercie. Hopelijk heb ik ze hiermee niet op een idee gebracht.
De wereldbeker voetbal is nog maar eens van start gegaan zonder de Belgen, maar hierover uitwijden zou in een eindeloze klaagzang uitmonden, waarbij de conclusie ongetwijfeld luidt: "Dat het vroeger allemaal beter was..." "En dat die jonge generatie veel te vet betaald wordt!" Etcetera, etcetera... Nee, laat ik het dan liever eens hebben over de Spaanse televisiezenders! Ik die dacht van hier dagelijks, achterovergezakt in mijn zetel enkele WK-wedstrijden te bekijken, kwam bedrogen uit. Blijkt dat Canal+ de rechten heeft voor alle wedstrijden, behalve de openingsmatch, de wedstrijden van de Spaanse nationale elf en de finale. Gelukkig biedt mijn stamcafé "Casa Paco" in Arrieta hier de oplossing, zodat ondergetekende regelmatig te vinden is in deze gezellige bar, waar hij samen met twee man en een paardekop de wedstrijden kan volgen op een groot scherm. De doorsnee Lanzaroteen loopt dus nog niet direct enthousiast voor dit evenement. Nochtans heeft de uitbater er alles aan gedaan om meer klanten te lokken. Tijdens de wedstrijden betaal je voor een pint amper één Euro, en voor een halve liter gerstrijk vocht slechts 1,80 Euro! Nog een geluk dat ik geen fervente bierdrinker ben, of uw dienaar waggelde hier elke avond straalbezopen naar huis. Afgezien van het WK, is er aan voetbal trouwens geen gebrek op de Spaanse kabel. Zo kan je practisch elk weekend live meemaken, hoe Union Deportivo Las Palmas zich elke wedstrijd meer en meer in de knoei brengt, en steeds verder afzakt naar de bodem van Segunda A. (Spaanse Tweede Klasse.) Twee weken terug zonden ze ook de eindstrijd uit van de "Copa del Reina," dit is de voetbalbeker voor Spaanse vrouwenploegen, en we kregen alles voorgeschoteld vanaf de halve finales. Ik had het (on) geluk van de eerste halve finale te kunnen aanschouwen tussen Barcelona en Español. Nou, daar wordt een mens ook niet bepaald vrolijk van! Net zoals bij de meeste mannenwedstrijden werd er hard getackeld, gespuwd, geschoffeld en geschopt dat het een lieve lust was. Ik zag 22 "Dolle Mina' s" die met het mes tussen de tanden de groene arena betraden, met maar één doel voor ogen: "Gij passeert mij niet, trut!" Helaas bleken er op de koop toe (geheel volgens de cliché ´s van het vrouwenvoetbal) heel wat manwijven tussen te zitten. Zo ben ik er rotsvast van overtuigd, dat de voorstopster van Barcelona niemand minder was dan de broer van Carlos Puyol! Hetzelfde halflang krullend haar, een boeventronie en benen die opgetrokken zijn uit een legering van titanium en roestvrij staal! Nee, die "meid" kom je liever niet tegen als spits van de concurrerende ploeg, laat staan ergens in een doodlopend desolaat steegje in het halfduister... Tot mijn grote opluchting werden er op het einde van de partij geen truitjes gewisseld. Español won met 1-0, en versloeg in de finale Rayo Vallecano met 3-1.
