Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels. We, dat zijn ik en een zestigtal gelijkgestemde zielen die bij rasecht Vlaams pokkeweer hun fiets van stal halen. Een niet te onderschatten factor vandaag is de wind, die met 5 a 6 Beaufort langs de kanaaldijk en tussen de weilanden in doorraast. Gelukkig blaast hij serieus in het voordeel (53x11) of staat pal op kop (53x17) zodat we van waaiervorming gespaard blijven. Toch ontsnappen na drie ronden een dozijn renners en hoewel we met het peloton heel lang blijven hangen op 20 seconden, wordt de kloof op anderhalve ronde uitgediept tot vijftig seconden, wat zoveel betekend als: "boeken toe!" Als dan ook nog eens de hemelsluizen volledig opengaan, is de pret eraf en zijn we er niet rouwig om dat de wedstrijd enkele ronden ingekort wordt. Op het gladde wegdek pas ik dan ook vriendelijk voor de pelotonspurt.
54 Km in 1h20' 40,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 192
De volgende dag staat in nog erbarmelijke weersomstandigheden het EK in Temse op het menu. Wat men vooral moet vermijden bij regenweer zijn zebrapaden en riooldeksels, en... driewerf hoera: nergens op deze aardkloot vindt men waarschijnlijk meer van die glibberige metalen deksels dan in Temse. Als er ooit een gek het WK "Meest Rioolputjes op 250 Vierkante Meter" organiseert, weet ik waar ze de winnaar kunnen gaan zoeken. De schrik om een schuiver te maken zit er bij mij goed in, dus verlies ik op sommige bochten enkele meters en dat kost krachten om telkens het ontstane kloofje dicht te rijden. Ik ben vandaag ook niet in goede doen, sukkel al een week met een zware verkoudheid (dank U, Helgisch zomerweer) en hang tussen mijn kader te snotteren en rochelen dat het een lieve lust is. De wedstrijd zit lang op slot, tot uiteindelijk diep in de finale toch enkele renners er vanonder muizen, wat ervoor zorgt dat het tempo in het peloton wat stokt. Meer dan gewoon in het pak uitrijden zit er voor mij niet in, maar ik heb een kleine twee uur goed in het rood gefietst, wat twee gevolgen kan hebben voor mijn volgende wedstrijden: superbenen hebben, of geen poot meer vooruit komen. Afwachten dus wat het gaat worden.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde. Mooie brede wegen, weinig bochten en de weg die nu en dan een lichte stijging maakt, kortom: een ideaal parcours om terug koersritme op te doen. Helaas... Na amper één ronde hoor ik het miserabele geluid van een tube die leegloopt. Einde wedstrijd dus, maar gelukkig zijn de afgevaardigden zo vriendelijk om me twee ronden later opnieuw te laten aansluiten. Weliswaar achteraan het peloton, maar op die manier heb ik toch wat snelheid opgedaan.
De dag erna rij ik in Adegem nagenoeg een thuiswedstrijd. Onder het oog van familie, vrienden en ex- collega' s (merci voor de cola Pascal...), krijgen we onder een stralende zon een zeer mooie omloop voorgeschoteld. Het parcours passeert aan het in de streek bekende "Canadamuseum", een museum dat is opgericht als eerbetoon aan de Candese bevrijders uit WO II. Net voor de ingang staat trouwens nog een Canadese tank in volle glorie te blinken, maar het gaat tijdens de eerste ronden zo verduiveld hard, dat ik stiekem hoop dat er uit die tank nog wat overgebleven Canadezen de bedrijvigste tempomakers afknallen. Helaas, 66 jaar na de bevrijding is hun oog-hand coördinatie niet meer wat het geweest is, want de vaart blijft er op het bochtarme parcours serieus inzitten. Ik heb vandaag zeker geen superbenen en de volgende morgen blijkt ook waarom. Ik kom mijn bed uitgerold met lichte keelpijn en hoest als een verstokte kettingroker die bezig is aan een intervaltraining op het Mont Blanc massief. Lap, pas twee dagen in Helgië en ik heb het miljaar al zitten. Maar goed, terug naar de wedstrijd. Nadat halfweg koers een vijftal renners op avontuur trok, gaan er in de voorlaatste ronde nog een stuk of zes aan de haal. Ik heb de benen niet om mee te springen en wil me in de pelotonsprint afzijdig houden, als ik enkele meters voor de meet nog een serieuze kwak krijg van een simpel kalf, die lijf en leden riskeert voor een dertigste plaats. Gelukkig slaag ik er net in om me recht te houden, anders had ik zeker en vast de WO II- veteranen op hem afgestuurd.
68 Km. in 1h.40 41 Gem. 29/42 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 198
Vorige week stond er in Ingenio een mountainbikewedstrijd gepland op de kalender van de FICGC (Federatíon Insular Ciclismo Gran Canaria), de Officiële wielerbond van het eiland zeg maar. Een week voor ik terug naar Helgië afzak, zou dit dus een ideale gelenheid zijn om nog eens de hartslag op wedstrijdritme te doen draaien. Na zorgvuldig hun site eh...uitgevogeld te hebben, zag ik dat je er ook kon starten met een dagvergunning. Enkel een mailtje sturen met je persoonlijke gegevens volstond als voorinschrijving, en al vrij vlug kreeg ik dan ook antwoord dat ze alles ontvangen hadden en ik startgerechtigd was. Goed, dus tijd om me beginnen zenuwachtig te maken en op parcoursverkenning te trekken. Van mijn werkgever "Happy Biking" kreeg ik de nieuwe "Specialised Chamber" mee, dus aan de fiets zou het alleszins niet gaan liggen. Na eerst een halfuur hopeloos verloren gereden te hebben en op vijf minuten tijd erin geslaagd te zijn om zesentachtig keer aan dezelfde bushalte te passeren (de passagiers die op de bus stonden te wachten liggen waarschijnlijk nu nog dubbel van het lachen, bij de gedachte aan mijn bloedrode en stresserende kop), vond ik toch het juiste spoor. Dit is bijna letterlijk te nemen, want het parcours is behoorlijk pittig en doorspekt met technische afdalingen en hemeltergende singletrails. De dag nadien, wedstrijddag dus, rep ik mij behoorlijk zenuwachtig naar de inschrijving. Groot is dan ook mijn verbazing als ze me droogweg meegeven dat ik niet kan starten, omdat ze mijn mail niet ontvangen hebben. Dit is verdomme al de tweede keer dat ze me hier zo liggen hebben. Als de voorzitter opwerpt dat ik beter een vergunning neem om deze problemen in de toekomst te vermijden, kan ik het niet laten om te repliceren dat ze dan eerst wat meer wegwedstrijden moeten organiseren "...zoals in Tenerife..." voeg ik er nog aan toe. De concurrentie met het buureiland ligt nogal gevoelig, dus is het geen slecht idee dat ik me nu enkele weken in Helgië ga schuilhouden. Vanaf zondag 10 juli dus terug "on track!"
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde.
