Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels. We, dat zijn ik en een zestigtal gelijkgestemde zielen die bij rasecht Vlaams pokkeweer hun fiets van stal halen. Een niet te onderschatten factor vandaag is de wind, die met 5 a 6 Beaufort langs de kanaaldijk en tussen de weilanden in doorraast. Gelukkig blaast hij serieus in het voordeel (53x11) of staat pal op kop (53x17) zodat we van waaiervorming gespaard blijven. Toch ontsnappen na drie ronden een dozijn renners en hoewel we met het peloton heel lang blijven hangen op 20 seconden, wordt de kloof op anderhalve ronde uitgediept tot vijftig seconden, wat zoveel betekend als: "boeken toe!" Als dan ook nog eens de hemelsluizen volledig opengaan, is de pret eraf en zijn we er niet rouwig om dat de wedstrijd enkele ronden ingekort wordt. Op het gladde wegdek pas ik dan ook vriendelijk voor de pelotonspurt.
54 Km in 1h20' 40,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 192
De volgende dag staat in nog erbarmelijke weersomstandigheden het EK in Temse op het menu. Wat men vooral moet vermijden bij regenweer zijn zebrapaden en riooldeksels, en... driewerf hoera: nergens op deze aardkloot vindt men waarschijnlijk meer van die glibberige metalen deksels dan in Temse. Als er ooit een gek het WK "Meest Rioolputjes op 250 Vierkante Meter" organiseert, weet ik waar ze de winnaar kunnen gaan zoeken. De schrik om een schuiver te maken zit er bij mij goed in, dus verlies ik op sommige bochten enkele meters en dat kost krachten om telkens het ontstane kloofje dicht te rijden. Ik ben vandaag ook niet in goede doen, sukkel al een week met een zware verkoudheid (dank U, Helgisch zomerweer) en hang tussen mijn kader te snotteren en rochelen dat het een lieve lust is. De wedstrijd zit lang op slot, tot uiteindelijk diep in de finale toch enkele renners er vanonder muizen, wat ervoor zorgt dat het tempo in het peloton wat stokt. Meer dan gewoon in het pak uitrijden zit er voor mij niet in, maar ik heb een kleine twee uur goed in het rood gefietst, wat twee gevolgen kan hebben voor mijn volgende wedstrijden: superbenen hebben, of geen poot meer vooruit komen. Afwachten dus wat het gaat worden.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde. Mooie brede wegen, weinig bochten en de weg die nu en dan een lichte stijging maakt, kortom: een ideaal parcours om terug koersritme op te doen. Helaas... Na amper één ronde hoor ik het miserabele geluid van een tube die leegloopt. Einde wedstrijd dus, maar gelukkig zijn de afgevaardigden zo vriendelijk om me twee ronden later opnieuw te laten aansluiten. Weliswaar achteraan het peloton, maar op die manier heb ik toch wat snelheid opgedaan.
De dag erna rij ik in Adegem nagenoeg een thuiswedstrijd. Onder het oog van familie, vrienden en ex- collega' s (merci voor de cola Pascal...), krijgen we onder een stralende zon een zeer mooie omloop voorgeschoteld. Het parcours passeert aan het in de streek bekende "Canadamuseum", een museum dat is opgericht als eerbetoon aan de Candese bevrijders uit WO II. Net voor de ingang staat trouwens nog een Canadese tank in volle glorie te blinken, maar het gaat tijdens de eerste ronden zo verduiveld hard, dat ik stiekem hoop dat er uit die tank nog wat overgebleven Canadezen de bedrijvigste tempomakers afknallen. Helaas, 66 jaar na de bevrijding is hun oog-hand coördinatie niet meer wat het geweest is, want de vaart blijft er op het bochtarme parcours serieus inzitten. Ik heb vandaag zeker geen superbenen en de volgende morgen blijkt ook waarom. Ik kom mijn bed uitgerold met lichte keelpijn en hoest als een verstokte kettingroker die bezig is aan een intervaltraining op het Mont Blanc massief. Lap, pas twee dagen in Helgië en ik heb het miljaar al zitten. Maar goed, terug naar de wedstrijd. Nadat halfweg koers een vijftal renners op avontuur trok, gaan er in de voorlaatste ronde nog een stuk of zes aan de haal. Ik heb de benen niet om mee te springen en wil me in de pelotonsprint afzijdig houden, als ik enkele meters voor de meet nog een serieuze kwak krijg van een simpel kalf, die lijf en leden riskeert voor een dertigste plaats. Gelukkig slaag ik er net in om me recht te houden, anders had ik zeker en vast de WO II- veteranen op hem afgestuurd.
68 Km. in 1h.40 41 Gem. 29/42 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 198
Vorige week stond er in Ingenio een mountainbikewedstrijd gepland op de kalender van de FICGC (Federatíon Insular Ciclismo Gran Canaria), de Officiële wielerbond van het eiland zeg maar. Een week voor ik terug naar Helgië afzak, zou dit dus een ideale gelenheid zijn om nog eens de hartslag op wedstrijdritme te doen draaien. Na zorgvuldig hun site eh...uitgevogeld te hebben, zag ik dat je er ook kon starten met een dagvergunning. Enkel een mailtje sturen met je persoonlijke gegevens volstond als voorinschrijving, en al vrij vlug kreeg ik dan ook antwoord dat ze alles ontvangen hadden en ik startgerechtigd was. Goed, dus tijd om me beginnen zenuwachtig te maken en op parcoursverkenning te trekken. Van mijn werkgever "Happy Biking" kreeg ik de nieuwe "Specialised Chamber" mee, dus aan de fiets zou het alleszins niet gaan liggen. Na eerst een halfuur hopeloos verloren gereden te hebben en op vijf minuten tijd erin geslaagd te zijn om zesentachtig keer aan dezelfde bushalte te passeren (de passagiers die op de bus stonden te wachten liggen waarschijnlijk nu nog dubbel van het lachen, bij de gedachte aan mijn bloedrode en stresserende kop), vond ik toch het juiste spoor. Dit is bijna letterlijk te nemen, want het parcours is behoorlijk pittig en doorspekt met technische afdalingen en hemeltergende singletrails. De dag nadien, wedstrijddag dus, rep ik mij behoorlijk zenuwachtig naar de inschrijving. Groot is dan ook mijn verbazing als ze me droogweg meegeven dat ik niet kan starten, omdat ze mijn mail niet ontvangen hebben. Dit is verdomme al de tweede keer dat ze me hier zo liggen hebben. Als de voorzitter opwerpt dat ik beter een vergunning neem om deze problemen in de toekomst te vermijden, kan ik het niet laten om te repliceren dat ze dan eerst wat meer wegwedstrijden moeten organiseren "...zoals in Tenerife..." voeg ik er nog aan toe. De concurrentie met het buureiland ligt nogal gevoelig, dus is het geen slecht idee dat ik me nu enkele weken in Helgië ga schuilhouden. Vanaf zondag 10 juli dus terug "on track!"
Ik heb in mijn "koerscarriere" nog maar weinig potten gebroken, en die vlieger gaat zeker op voor de wedstrijd in Moorsel. Tegen beter weten in kom ik hier echter jaar na jaar terug. Voordien had ik waarschijnlijk niks beters te doen, en nu had ik weinig keuze, aangezien ik maar negen dagen in het land vertoef... Ook vandaag zet ik in de gemeente rond Aalst geen wereldprestatie neer. In de eerste ronde zit ik wat met oude bekenden gezellig te keuvelen achteraan het peloton, als in de winderige en smalle baantjes een breuk ontstaat en er ruim twintig renners op hun kousevoeten vandoor gaan. De strakke föhn ontneemt het overblijvend gespuis in het peloton, mezelf incluis, elke lust om nog de kloof te proberen dichten. Hierdoor gaat de vaart er volledig uit, wordt de afstand met de kopgroep te groot en moeten we drie ronden vroeger de strijd al staken. Boeken toe dus, en me gewoon laten meedrijven met de bende om morgen alweer de (voorlopig) laatste wedstrijd in Helgië af te werken.
45 Km in 1h.12' 38 Gem. Peloton Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 194
"Vrees niets, wij komen uit Ervelde!" Met die spreuk uit de serie "Lava" werd good old Eddy kWally wereldberoemd in Vlaanderen en omstreken, en vandaag was de place to be...inderdaad, de thuishaven van de bekende charmezanger en "sjakosjen" - verkoper. We kregen aan "Het Biermuseum" een omloop van zeven kilometer voorgeschoven, die kronkelend een lus zocht doorheen de winderige weilanden. Een koers voor aanvallers dus, en ik probeer me in de aanvangsronde niet te laten wegdrummen, maar dat is niet makkelijk, want er wordt razendsnel gestart. In de tweede ronde mag ik al vol aan de bak om de gaten te dichten die na de vele bochten ontstaan, en ik zit dan ook iets te ver in het peloton om te reageren als de eerste, en tevens beslissende ontsnapping van zeven renners tot stand komt. De ronde daarop rijdt er weer een groepje van zes weg, en bij de tegenaanval daarop kan ik in de tegenwind de sprong naar het derde groepje maken. Ondanks er slechts sporadisch enige samenwerking is in ons groepje, komt het peloton niet meer terug, maar naderen wij ook geen fluit op de eerste twee groepjes. Bij een doortocht aan de aankomst na ongeveer veertig kilometer wedstrijd, kondigt de speaker aan dat er nog vijf ronden moeten afgewerkt worden. Consternatie alom. Dit was toch maar een wedstrijd van zeventig kilometer? Ik vervloek nu nog meer dat ik mijn "W-cupkes" thuis in de frigo heb laten liggen, en besluit me wat te sparen achteraan de groep. Honderd meter voor de volgende passage echter, kondigt de speaker doodleuk: "Spurten voor uw plaatsen" aan... Grrrrrr. Enfin,... het was hoogstens voor een vijftiende plaats of zo, dus de hoeveelheid aan Euromunten die ik hierdoor verloren heb zal uiterst beperkt geweest zijn...
53 Km in 1h.23' 38,5 Gem. 23/43 Gem. hartslag:: 172 Max. hartslag: 196
Deze wedstrijd te Liedekerke gold als het Provinciaal Kampioenschap van Brabant, dus daar moest ik me als Oost-Vlaamse inwoner uit Las Palmas de Gran Canaria weinig of geen zorgen over maken. Of toch... Aangekomen op de koers blijkt de omloop een maagdelijke verrassing, want ik had een totaal ander toerke in gedachten. Goed en slecht nieuws: er is een serieuze helling in het parcours opgenomen, helaas bestaat ze uit kasseien... Tijdens de opwarming raak ik er... nou ja, niet op is veel gezegd, maar ik dans van de ene steen naar de andere en vind totaal mijn klimritme niet. Hoe is dit toch g*dverd*mme mogelijk. Ik heb "for heavens sake" de laatste acht maand op Gran Canaria geklommen dat de stukken er vanaf vlogen, en ik kom hier in moeilijkheden op de eerste beste Brabantse puist! Tijdens de eerste doortochten merk ik dat ik gelukkig niet de enige ben die een gevecht aangaat met de steentjes, maar het venijn zit hem telkens op de top. Eenmaal boven wordt er immers serieus doorgetrokken, en moet ik telkens vol aan de bak om de gaatjes te dichten. Vervolgens gaat het via een smal baantje in een rotvaart én op het lint naar beneden. In de derde ronde gaan er vijf renners aan de haal, en we zullen ze helaas niet meer terugzien. Ondertussen zit ik toch iets beter in het ritme op de klim. Sterk aangemoedigt door toekomstig Happy-Biking collega Danny en vrouwtje Heidi klauter ik nu naar boven in de voorste gelederen van het peloton, want op de vlakke uitloopstrook boven moeten er nu elke ronde renners achteraan afhaken. Wanneer het breekt in ons uitgedund peloton zit ik uiteraard weer teveel achteraan te flikflooien, en heb me naar aloude gewoonte nog maar eens laten verrassen. Op een stuk vals plat waag ik de sprong, en kan nog net voor de kasseihelling aansluiting maken met het eerste peloton. Dit heeft uiteraard krachten gekost, want ik ontbreek frisheid om me in het gedrum te mengen en te spurten voor een mooie ereplaats. Net als gisteren word ik opnieuw drieëntwintigste, maar met ietsje meer lef had er hoogstwaarschijnlijk meer ingezeten.
60 Km. in 1h.35' 38 Gem. 23/56 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Zo hongerig als een bende wolven na een uit de hand gelopen dieet, keek ik uit naar de eerste wedstrijd in Helgië dit seizoen. Aan de andere kant was ik behoorlijk onzeker en benieuwd of ik de snelheid van het peloton nog wel zou kunnen volgen, op een biljartvlakke omloop als Malderen. De laatste weken trok ik in Gran Canaria dan ook geregeld de relatief vlakke vallei van Arguineguín in, om wat intervaltraining te doen. Dit is nooit echt mijn favoriete bezigheid geweest, maar met de angst om in Vlaanderen door het peloton weggereden te worden, legde ik er toch behoorlijk de pees op. Probleem nummer twee was mijn nieuwe racebolide, waar ik amper twee keer mee gereden had. Tot enkele uren voor de start had ik nog maar eens alles wat aan een fiets kan verandert worden aangepast en uitgeprobeert, om dan vervolgens vloekend en grommend de eerste instellingen terug te zetten. Maar goed. Na onderweg ook nog eens verkeerd te zijn gereden, rep ik me in mijn spiksplinternieuw en blinkend groen-zwart Fivez-koersplunje naar de start. Er staat behoorlijk wat wind, en in de aanvangsfase ligt het tempo dan ook niet bijzonder hoog. Voor rasechte "dieselrijders" zoals ondergetekende een welgekomen meevaller. Tegen alle verwachtingen in heb ik geen moeite met de snelheid, en ook het optrekken na de bochten en me uit de wind positioneren op de smalle baantjes ben ik gelukkig nog niet verleerd. Als ik in de vierde ronde wat opschuif naar de voorste regionen, zie ik maar liefst zeventien renners domweg wegrijden uit het peloton. Er wordt even geaarzeld en in een oogwenk nemen de leiders een halve minuut. Met de strakke wind pal op onze smoelen voelt niemand zich echt geroepen om de ezel uit te hangen en het gat te dichten, zodat de koers in een definitieve plooi ligt. In de laatste kilometer zit ik nog redelijk goed vooraan gepositioneerd, en besluit dan maar om mee te sprinten voor de laatste kruimels. Ik word zesde van het peloton en drieëntwintigste in de algemene uitslag. De kop is eraf, en na vandaag kijk ik al met iets meer vertrouwen uit naar de volgende wedstrijden in m'n thuisland.
De combinatie van PC- problemen en tijdsgebrek (er moet hier op dit eiland gefietst worden, zowel professioneel als privé...) hebben er voor gezorgd dat het de laatste weken behoorlijk doods was op deze blog. Neem daar nog bij dat de Canarische Wielerfederatie vooral uitblinkt in het annuleren en wijzigen van wedstrijden, zodat uw dienaar sinds einde maart hier niet meer in competitie aantrad. Om dan nog maar te zwijgen over de calvarietocht om hier aan een Spaanse licensie te komen. Door de grote administratieve rompslomp die dat met zich meebrengt, ben ik daar tot op heden nog niet in geslaagd, en ik betwijfel ook als ik er daadwerkelijk nog de moeite ga voor doen. Voor één wedstrijd in lijn en twee of drie korte tijdritten die voorlopig op de kalender staan, zou ik hier verdomme beter een visvergunning aanvragen. Nee, het is beter van eens de oversteek naar Helgië te maken, familie en vrienden te bezoeken en dit te combineren met enkele wedstrijden om eindelijk nog eens een beetje koersritme op te doen. Inderdaad. U voelt me hoogstwaarschijnlijk al komen. Binnenkort maak ik weer de Vlaamse wegen onveilig, want van 26 mei tot 4 juni vertoef ik terug in het land. U weze gewaarschuwd!
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland. Door opgesomde calamiteiten was de conditie verre van optimaal, dus besloot ik maar de MTB-marathon, die de dag na deze wedstrijd zou gereden worden, te laten varen. Bovendien kan je als mountainbikegids alleen maar afgaan natuurlijk bij een tegenvallend resultaat. Oorspronkelijk was de wedstrijd ( een rit in lijn ) 75 km lang, maar dit werd door de overijverige Guardia Civil afgekeurd omdat ze de veiligheid van de renners niet konden garanderen op het niet voor het verkeer afgesloten parcours. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar voor een massa halfgare en dronken carnavalsgangers kan het de dag nadien blijkbaar wel. Aan de start is het nog steeds gissen waar precies de wedstrijd op gang geschoten gaat worden. Over de aankomst heerst minder onduidelijkheid, die ligt 930 meter hoger op de "Alto de Fataga." Omdat ik zeker niet wil dat ze me hier bij mijn eh...lepels gaan hebben, rij ik meteen na de officieuze start vooraan het 64- koppig peloton. Hierin toch één bekende, want de sympathieke noorderbuur Immanuel Van Tintelen, die ik net achter me kon houden in de Gran Fondo del Sol van februari, is opnieuw van de partij. Eenmaal buiten Maspalomas en voorbij San Fernando wordt het tempo door enkele renners meteen serieus opgetrokken. De wedstrijdleiding heeft nochtans steeds niet doorgegeven dat de wedstrijd officieel gestart is, maar ik nestel me voor alle zekerheid toch mee vooraan in vijfde, zesde positie. Na een goeie vijf kilometer klimmen blijven we nog met een dozijn renners over, en waar we een beetje voor gevreesd hadden blijkt nu ook werkelijkheid. Op het uitzichtpunt van "Degollada de las Yegas" moeten we namelijk halt houden, en maar liefst 25 minuten wachten tot de laatste renner is komen aansluiten. De Duitse, Spaanse en Nederlandse scheldwoorden die op dat moment de zwoele lucht ingeslingerd worden zijn ontelbaar, want dit is allesbehalve goed voor de beentjes, die net lekker in het klimritme zaten. Een klein halfuurtje later tuffen we ons in een slakkengangetje achter de wagen en de politiemotards weer op gang, want nu wil de organisatie iedereen samenhouden tot de start in Fataga. Qua ritmestoornis kan dit uiteraard tellen, en mentaal valt het ook niet mee om je op te laden voor een vijf kilometer lange sprint bergop, want dit is nu de gereduceerde wedstrijdafstand. Van bij de start worden natuurlijk alle registers meteen opengetrokken. Dit wordt hier vijf kilometer pijn lijden met het bloed in de keel. Ik heb moeite om mijn tempo te vinden, want na anderhalve kilometer rijden er een tiental renners voorop, en zit ik in de achtervolging met een drietal renners. De laatste twee kilometers vind ik gelukkig het ritme terug, en halen we oa. door het beukwerk van Immanuel nog enkele renners in. We duiken nog net de top-10 binnen. Ik word finaal afgevlagd als negende, terwijl twee minuten eerder ex- prof Hans Peter Obwaller als winnaar over de streep kwam. Om in de uitslag opgenomen te worden, moeten we nog wel onder begeleiding van de Guardia Civiel de overige vijftig kilometer naar San Bartolomé, Santa Lucia en via Vecindario terug naar Maspalomas volmaken. Een rit die gelukkig zonder incidenten wordt afgewerkt. De volgende wegwedstrijd op dit eiland staat gepland voor einde mei (!), zodat Barduk als het ware gedwongen wordt om voordien eens enkele wedstrijden in Helgië te gaan afwerken. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
1b. Gran Fondo del Sol, 19/02/11 Gran Canaria (Deel 2)
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
Alhoewel ik de afdaling als mijn broekzak ken, beslis ik geen overbodige risico' s te nemen. Naast de vangrail gaapt immers een afgrond van een slordige 150 meter en ik heb nog steeds m'n vliegbrevet niet behaald. Na de korte afdaling krijgen we voor het schilderachtige dorpje Fataga enkele stroken van 15% op het menu, en ik kan moeilijk verstoppen dat ik vandaag in goeie doen ben. Dit is immers héérlijk klimmen op bijna nagelnieuw asfalt en onder een heldere hemel. Wat een verschil met de wedstrijden in Helgië die meestal op ellendig vlakke betonbanen plaatsvinden, en waarbij je enorm uit je doppen moet kijken of je klemt je voorwiel vast in het midden van twee betonstroken, en wordt zo katapultgewijs over je stuur gelanceerd. Desondanks rij ik met mijn stomme kop veel teveel vooraan en dat zien de anderen natuurlijk ook. "De anderen," dat is ondertussen een groepje geworden van acht Italianen en de Nederlander die ik bij de start ontmoette. Op de "Alto de Fataga", net onder de duizend metergrens krijg ik naast een heerlijke frisse drinkbus ook voor het eerst het tijdsverschil te horen met de twee koplopers: bijna drie minuten... Dat ziet er miljaarde niet al te best uit. Ik trek me op aan het feit dat ik halfweg wedstrijd nog steeds in aanmerking kom voor het podium, en dat had ik allerminst verwacht. Op de steile stukken voor Cruz Grande komen de Italianen eindelijk uit hun schulp, en beginnen om beurt te demarreren. Ik kom niet echt in moeilijkheden, maar ben toch blij dat in Ayacata, net voor de verschrikkelijk zware kilometers richting Roque Nublo, het tempo wat gedrukt wordt. Eenmaal de steile GC600 ingeslagen, begint het steekspel opnieuw. Al vrij vlug blijven we met vier man over, maar ik voel dat ik op de limiet aan het klimmen ben. Ik moet een gaatje laten. Twee meter worden er vier, vier meter zes, en omdat ik denk dat aan de parkeerplaats van de bekentste rots van het eiland de weg terug iets vlakker wordt, pers ik er een sprintje uit en vind terug aansluiting bij het groepje. Ik kan mezelf nu wel verwensen, want de weg blijft echter nog steil oplopen. Ik had me een bochtje vergist, en dit is mentaal de doodsteek. Ik moet ze terug laten rijden en klim op eigen tempo verder. Nu ja, klimmen... Voor het moment heeft dit meer weg van zwalpen en kruipen en ik word al vrij vlug bijgehaald door een eerder gelostte Italiaan. Samen werken we de laatste vier kilometer af, maar in de laatste vijfhonderd meter moet ik hem toch laten voorgaan en eindig redelijk "choco" als zevende.
45 Km. in 2h 18' 56" 19,3 Gem. 7e/85 (2125 hoogtemeters)
Voor één keer was de organisatie erin geslaagd om de laatste anderhalve kilometer af te sluiten voor alle verkeer. (Met de geringe publieke belangstelling aan de aankomst als gevolg.) María was gelukkig de Guardia Civil te slim af, waardoor je hieronder een filmpje van de aankomst kan zien:
1. Gran Fondo del Sol, 19/02/11 Gran Canaria (Deel 1)
Maspalomas 8u.30 op een zaterdagmorgen: ondergetekende zoekt gestresseerd en vluchtig naar de plaats waar de eerste wedstrijd van het seizoen, de "Gran Fondo del Sol", binnen een klein halfuurtje van start gaat gaan. De wedstrijdkalender uitpluizen en plaats van afspraak vinden is hier op het eiland een dagtaak op zich. En ik was verdomme nog niet zenuwachtig genoeg! Als je slechts elke maand een wedstrijd hebt, dan zorg je er best voor dat je er staat, zodat je niet nog eens enkele weken moet doorbrengen in grote onzekerheid qua conditie. Na mijn vriendin de nodige instructies gegeven te hebben (filmpje maken hier, bidon aangeven daar én foto'tje maken tussen punt x en y), schuif ik aarzelend bij aan de startlijn. Hier wordt verrassend bijna enkel Italiaans gesproken, want 95 procent van het deelnemersveld zijn bewoners van het laarzig schiereiland, die hier een fietsvakantie - trainingsstage geboekt hebben, en al twee weken op het eiland vertoeven. Onder hen ook een tiental vrouwen, en hun pezige kuiten verraden heel wat trainingskilometers. Ik stel mezelf meteen het eerste doel van het seizoen: niemand voor me dulden met langer haar dan ik...! Om iets na 9 vertrekken we aan de vuurtoren van Maspalomas richting San Fernando, waar de officiële start zal gegeven worden. Tussen de talrijk kwekkende Italianen merk ik echter ook een wielertrui met Nederlandse bedrukking op, en de sympathieke eigenaar weet me te vertellen dat ze vorig jaar verloren waren gereden net voor de eigenlijke start! Nu ja, van zo 'n toestanden kijk ik na anderhalf jaar "Islas Canarias" al lang niet meer op, maar veiligheidshalve rep ik me toch naar de eerste rij als de wedstrijd op gang geschoten wordt. Een dolgedraaide Italiaan gaat er na vijf meter al meteen als een pijl vandoor, en het hoongelach van z'n makkers verraad meteen het zinloze van zijn daad. Als we hem echter na vijf kilometer klimmen nog niet te pakken hebben, word ik toch wat nerveuzer en begin ik op kop van de ondertussen uitgedunde groep tempo te maken. Niet echt slim besef ik, en net voor de top van de eerste klim (zie ook bijgevoegde link naar het filmpje), schieten twee Italianen me voorbij en slaan in de afdaling een kloofje van een kleine honderd meter...
TO BE CONTINUED
Hieronder nog eens het filmpje van de doortocht op de eerste klim:
De kop is eraf, de spits is afgebeten en de madness has started again... Drie gelijkgestemde uitdrukkingen om te vermelden dat het raceseizoen 2011 officieel is geopend. Binnenkort hier een verslag van mijn eerste wedstrijd op Gran Canaria, een heuse bergrit die ons van het uiterste zuiden van Europa (de vuurtoren van Maspalomas), naar het dak van het eiland bracht. Goed voor 2200 en een "sieke" hoogtemeters. Als zoethoudertje zie je hieronder een filmpje van de doortocht op de eerste klim, de "Degollade de las Yeguas", die meteen voor de eerste shifting zorgde. Uw dienaar komt door in vierde positie, en in blauw-witte Happy-Biking kledij.
Voila, vanaf nu geen enkel excuus meer. Dit, dames en heren, is mijn nieuwe fiets waarmee ik in Helgië mijn wedstrijden ga afwerken! Met spijt in het hart heb ik hem in het ijzige vaderland moeten achterlaten, want ik wou het risico niet lopen dat hij tijdens het transport beschadigd zou worden. Of erger... Stel dat hij verloren gaat ergens in de luchthaven, of dat een luchthavenmedewerker de bestemming "LPA" interpreteerd als Lapland in plaats van Las Palmas, en mijn vehikel in het hoge noorden terechtkomt en eeuwig vastvriest in zijn fietskoffer! Nee, dan nog liever eventjes op de tanden bijten en hier op mijn oude vertrouwde Madone verder blijven bollen. Dit gaat me trouwens een hele hoop stress en geklungel besparen als ik in de toekomst nog eens de transfer Las Palmas - Brussel maak, en niet tot op het allerlaatste moment bezig ga moeten zijn met mijn fiets in die veel te krappe koffer te plooien. Trouwens, alle trainingen en opofferingen van de laatste dagen ten spijt, is de eerste wedstrijd van het seizoen (oorspronkelijk voorzien voor vijf februari), hier afgelasd. Eerstvolgende wedstrijd is nu op negentien februari. Hmmm, misschien net lang genoeg om toch nog de nieuwe Madone te laten overvliegen...
Beelden zeggen meer dan woorden, dus vinden jullie hieronder twee filmpjes over hetgeen ik zoal uitvoer hier op Gran Canaria. Vergeet niet dat het in het echt allemaal wat spectaculairder en fraaier oogt. Het water is dieper, doordrenkt van krokodillen en giftige slangen, en de rots is een steil stuk ruw graniet, waarop al heel wat doorwinterde mountainbikers hun tanden op hebben stukgebeten! Of verloren... Ok, misschien overdrijf ik nu een heel klein beetje, maar jullie nieuwsgierigheid is nu tenminste aangewakkerd om de filmpjes aan te klikken. Het eerste fragmentje is gefilmd tijdens de Eagle-pass excursie, terwijl het tweede van de Chira - tour afkomstig is.
De wedstrijden in Helgië deze zomer zal ik in de vertrouwde Fivez- kleuren blijven afwerken, terwijl ik de koersen hier in de blauw-witte Happy Biking uitrusting zal rijden. De races hier zijn uiteraard niet zo talrijk als in het Vlaamsche land, maar ik hoop er toch geregeld eentje mee te pikken. Daarom ga ik binnenkort ook een Spaanse vergunning aanvragen. Op vijf februari, een datum waarop ze in Helgië nog volop sneeuw aan het ruimen, of hinkstapspringewijs met zandzakjes aan het sleuren zijn, begint het seizoen hier al. Eerst met de "Copa Masters Islas Canarias", en op 19 februari is er dan de "Gran Fondo del Sol", die vertrekt vanuit Maspalomas en vijftig kilometer en 2500 hoogtemeters verder eindigt op de Pico de las Nieves. Wedstrijden om naar uit te kijken, maar eerst breng ik van 22 tot 26 januari een blitzbezoek aan het thuisland. Kwestie van er eens aan herinnerd te worden dat het eigenlijk winter is.
Knallend vuurwerk in de zachte nachtlucht, uitgelaten mensen die de cavakurken laten knallen tegen de sterren op... Dit is Nieuwjaar vieren in de hoofdstad van Gran Canaria beste vrienden. Een nieuw jaar waarin ik jullie uiteraard het allerbeste toewens, en waarbij ik plechtig beloof om deze blog in de koersarme wintermaanden wat meer ga proberen up to date te houden. Ik geef het grif toe. Netwerksites zoals facebook en dergelijke zijn ietsje gebruiksvriendelijker, makkelijker om foto' s te posten en slorpen dan ook een grote hap uit mijn online bezigheden. Voor degenen die de laatste weken vruchteloos mijn blog bezocht hebben: Nen welgemeende fuck you! (Lees: welgemeende sorry!) Vergeet ook niet dat ik heel wat tijd en energie steek in mijn job hier als mountainbikegids. De laatste weken werden onze technische capaciteiten door de hevige regenval serieus op de korrel genomen, maar vooraleer jullie met veel leedvermaak in een deuk gaan liggen, wil ik eerst het volgende meegeven: Slechts één keer hebben de weergoden me hier te pakken gekregen en hebben we een rit in de regen moeten afwerken. Als het erop aankomt om de regen een stapje voor te zijn, ken ik immers mijn gelijke niet! Buiten het feit dat Gran Canaria eigenlijk een continent in miniatuur is, hebben we hier ook (afhankelijk van de windrichting), een miniatuurklimaat. Zo was het bijvoorbeeld perfect mogelijk om in het zuidoosten van het eiland "braadkipsgewijs" in de zon te liggen smeulen, terwijl in het zuidwesten de regen met bakken uit de lucht viel. De laatste week is het vertrouwde Canarische weer gelukkig teruggekeerd, zodat de kerstmannen die hier ook de gevels ontsieren, hangen te smelten in de zon. Hun verdiende loon eigenlijk, want de corpulente, naar alcohol ruikende baardmens uit het hoge noorden is me nog maar eens rats vergeten! Net zoals zijn gemijterde collega uit Spanje trouwens... Ik had zondagavond 5 december nochtans mijn schoentje klaargezet, en ik mocht godverdomme nog blij zijn dat hij er 's morgens nog stond! ( Oneliner van T. Hermans trouwens.)
40. Escalada al Pico de las Nieves, Gran Canaria 08/12/10, DEEL II
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
Tijdens het wachten op de Guardia Civil begin ik pas echt nerveus te worden, en ik besluit een klein eindje te gaan rijden. Op het verste punt van de start las ik nog een ultime sanitaire stop in, en natuurlijk uitgerekend op dat moment komen de motards aangetufd. Miljaarde! Zo heb ik ooit in Aalst eens mijn start gemist, en de spookbeelden van een achterlijke renner die wanhopig de bezemwagen probeert bij te halen, doemen opnieuw voor me op. Zover komt het gelukkig niet, en even later mogen we eindelijk aan onze martelgang beginnen. Na anderhalve kilometer wedstrijd zit ik warempel in derde positie. Ik zie de vaste camera op de wagen van de jury staan, en even denk ik de "vrolijke Frans" uit te hangen en te demarreren, om zo voor de eerste echte aanval van de wedstrijd te zorgen. Mijn verstand en mijn hartslag van 188 zorgen ervoor dat het zover niet komt. Bij de eerste steile strook versnelt echter de winnaar van vorig jaar, vijf renners pikken aan en ik kom in een groepje van zeven te zitten. Op twee kilometer van "de muur van Pasadilla" komt het er nu op aan van niet teveel in het donkerrood te rijden. Al gauw duikt de gevreesde passage op, en de organisatie had hier voor een opbeurend spandoek gezorgd: "23%, Comienza el infierno!" ( Hier begint de hel! ) Ons groepje spat uiteen en ik blijf op de steile stroken rondspartellen met twee renners uit Asturië. Althans, dat staat toch op hun truitje. Voor hetzelfde geld kwamen ze uit Zimbabwe of Timboektoe, want ikzelf ben trouwens in de "Happy-Biking Gran Canaria" kledij getooid, en heb nu niet bepaald de looks van de doorsnee Canarien. Na Cazadores, op de GC130 richting "Caldera de los Marteles" krijgen we op 1300 meter hoogte plots het gezelschap van mistige wolkenflarden, die door de aanwakkerende wind steeds hardnekkiger worden. De temperatuur duikt meteen tien graden naar beneden, en als ik hetzelfde doe na de kleine afdaling voorbij netgenoemde krater, zie ik dat mijn metgezellen niet meteen aanpikken en moet ik moederziel alleen beuken tegen de hevige rukwinden. Alsof dat nog niet erg genoeg is, begint het op de koop toe ook nog te regenen! De koude vochtigheid snijdt mijn adem en benen af, en naarmate ik de top nader wordt het zicht alleen maar slechter. De laatste kilometer raap ik nog twee renners op, en na het overschrijden van de finishlijn verneem ik dat ik net niet de top-10 gehaald heb. Met een eindtijd van 1h.31' 57'' ben ik bijna twee minuten trager dan vorig jaar, maar toen scheen er de ganse beklimming een vredelievend zonnetje en was er nauwelijks wind. Een kleine vijf minuten na mijn aankomst breekt de hel op de top pas echt goed los! Regen en hagel, vergezeld van rukwinden tot 90km. per uur doen de temperatuur dalen tot zeven graden, en indien de organisatie niet voor een shuttlebus naar beneden had gezorgd, was dit verslagje er hoogstwaarschijnlijk nooit gekomen.
22 Km. in 1h.31'57'' 11e/90 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 192
40. Escalada al Pico de las Nieves, Gran Canaria 08/12/10 DEEL I
Nog één keer en daarna nooit meer! Met die gedachte verschijn ik aan de start van de negende editie van deze klimkoers naar het hoogste punt van Gran Canaria (1949m.). De klim vanuit Ingenio wordt door de organisatie omschreven als de zwaarste beklimming van Europa, en met cijfertjes en statistiekjes worden hellingsgraden en hoogtemeters van andere gerenomeerde Cols vergeleken, waarbij de Pico de las Nieves er uiteraard als zwaarste uitkomt. Of dat daadwerkelijk zo is laat ik in het midden, maar het is in ieder geval de zwaarste Col die ik ooit beklommen heb. Om kleppers als Galibier of Tourmalet eens vriendelijk over het kopje te aaien, en af te schilderen als puisten van het vierentachtigste knoopsgat is die reuzen oneer aandoen, maar zelden zag ik zo af als tijdens de twee verkenningen op "De Pico" die ik voorgaande week afwerkte. Akkoord, stijgingspercentages van 23% snijden zelfs de meest gevleugelde klimmers de "vleren" af, maar als je pas elke twee seconden de merknaam op je voornaaf ziet passeren, dan hebben cadans, hartslag of hoogtemeters geen enkel belang meer en komt het er vooral op aan van niet omver te vallen. Met tijden van 1uur 51' en 1uur 49' was ik maar liefst twintig minuten trager dan tijdens de wedstrijd van vorig jaar. Om nu te zeggen dat ik aan de start het net niet in mijn broek deed van de schrik is misschien ietsje overdreven, maar de zenuwen stonden alleszins strak gespannen. Ik kom er wel een oude bekende tegen, want de sympathieke Brit Derek Waight, eindwinnaar van de Cycling Trophy op Lanzarote is naar Gran Canaria afgezakt, alsook de winnaar van de Escalada van vorig jaar, de spichtige Spanjaard David Plaza. De fictieve start van Agüimes naar Ingenio verloopt uiteraard vrij rustig, en in laatsgenoemd stadje moeten we verdomme nog ruim veertig minuten wachten op de motards van de Guardia Civil, die blijkbaar een uit de hand gelopen koffiepauze gehouden hebben. Zoiets kan natuurlijk alleen maar hier voorvallen... Tijdens het wachten brandt de zon meedogenloos op onze behelmde koppen, wat bij sommige Canariens de vraag doet rijzen of het überhaupt wel "winter" zou worden dit jaar. Wisten we toen veel welk onheil ons boven het hoofd ging...
Om jullie nieuwsgierigheid niet tot het uiterste te rekken volgt meteen het antwoord op dé vraag uit vorig item: Wat voert Barduk uit op Gran Canaria??? Enkele snuggere individuen hadden het al opgemerkt op mijn facebookpagina, en een paar hele slimme hadden al gezien dat onder mijn profielfoto op deze blog de titel "mountainbikegids" prijkte... Inderdaad vrienden, tegenwoordig verdien ik hier het zout op mijn patatten door, al dan niet als een gek (dat laat ik aan de klanten over om hierover te oordelen), door de stoffige en prachtige off-road paadjes van Gran Canaria te scheuren. Het bedrijfje heet "Happy-Biking" en is gevestigd in Playa del Inglés. Avenida de Italia 2, links van het IFA Continental-hotel om precies te zijn. Hoeft het nog gezegd dat deze job me op het lijf geschreven is? Ja??? Awel, deze job is me op het lijf geschreven, want wat is er nu plezanter dan met de fiets het prachtige en rustige binnenland van het eiland te ontdekken, met mensen die in een vakantiestemming vertoeven? Aan het strand liggen bakken met een koele coctail in de hand is uiteraard ook niet te versmaden, maar is volgens mij nog niet half zo spannend als stof vreten op een desolate landweg. Ook op de weg word ik soms ingezet als begeleider, maar dit is dan bij de zogenaamde "level 1 tochten," dwz tochten die voor iedereen haalbaar zijn. Ja, zelfs de mensen die boven op "Stratem-brug" in Aalter met ademnood bovenkomen en net niet kokhalzend moeten afstappen kunnen dit aan, want de tochten verlopen grotendeels bergaf en er rijdt steeds een bezemwagen mee. Naast georganiseerde (mountainbike) ritten verhuren we ook professionele race- en mountainbikefietsen en trekkingbikes. Voor degenen die aan een slakkegangetje over de promenade van Maspalomas willen freewheelen met een frisco in de hand en een koel Tropical-biertje in het mandje, hebben we city-bikes ter beschikking. Meer informatie vind je linksboven deze startpagina. De luie medemens kan zijn nekspieren sparen en gewoon hieronder klikken: http://www.happy-biking.com/ (Ik wist gewoon dat jij hier ging klikken!)
Vertoef je op Gran Canaria, aarzel dan niet om ons met een bezoekje te vereren en eventueel een fiets te huren of excursie te boeken. Met een beetje pech heb je ondergetekende als gids!
Aandachtige volgers van deze blog zullen al gemerkt hebben dat het hier de laatste weken een dode bedoening is. Ik heb het de laatste tijd nogal tamelijk druk met iets, maar wat, dat ga ik nu nog niet aan jullie neus hangen. Kwestie van mijn bezoekersaantal wat de hoogte in te jagen de komende dagen, nieuwsgierig addergebroed die jullie ongetwijfeld zijn. Misschien licht bijgevoegde foto een deeltje van de sluier op, of misschien ook wel helemaal niet... Laat ons zeggen dat ik vroeger aan werken een broertje, nee, zeg maar een hele familie dood had. Dat werken ook best wel aangenaam en fun kan zijn ontdek ik nu pas en ik had nooit gedacht dat een zin zoals deze ooit nog uit mijn brein zou komen ontspruiten. Ik hoor het mijn leraar praktijk van het Sint-Jozefinstituut in Aalter (waar is den tijd) nog jammeren als was het gisteren: "Bonneke Bonneke, gij gaat ongetwijfeld tweehonderd jaar worden en je gaat maar gewerkt hebben zoals iemand van vijfentwintig...!" Tja, mensenkennis had hij wel, de brave man. Jullie kunnen alvast beginnen brainstormen en misschien zelfs op "Unibet.com" een gokje wagen over wat ik allemaal zou kunnen uitspoken hier op dit prachtige eiland, waar de herfst nu ook eindelijk zijn intrede heeft gemaakt. Na de Calima en de daarbij gepaarde aangename temperaturen van om en bij de 30 graden vorige week, moeten we het hier nu stellen met een graad of 25. Je zou voor minder naar arm- en beenstukken grijpen, nietwaar?
Na een maand in het noorden van Gran Canaria vertoefd te hebben was ondergetekende dringend aan vakantie toe..., dus vertrokken we vorige week maandag voor zes dagen naar het zuiden, in een vakantiebungalow in Playa del Inglés. Na een korte rustperiode die onfortuinlijk verlengd werd door een gemene keelontsteking besloot ik de transfer per fiets te maken, om zo vlug mogelijk terug wat fietsritme in de benen te hebben. ( Dat de rit andersom, van zuid naar noord niet zo vlot kan verlopen, kan je op deze blog lezen onder het item "Gran Canaria, donderdag 26/06/08" ) Tijdens de zes dagen die ik noodgedwongen binnen moest blijven en mijn kas aan het opvreten was van ellende, was er zelfs in Las Palmas de G.C. amper een wolk te bespeuren, maar dat is nu niet het geval. Amper vijf kilometer ver, krijg ik in Tafira al een kleine douche. Grommend zet ik mijn weg verder, maar eens voorbij Telde klaart de hemel en mijn gemoed terug op, en bereik ik onder een quasi heldere hemel en bij temperaturen die flirten met de dertig graden Playa del Inglés. Daar merkte ik ook meteen dat de conditie door de inactiviteit toch wel een klein knauwtje heeft gekregen, dus is een goeie nachtrust niet te versmaden. Driewerf helaas! De eerste nachten in de bungalow sliep ik verdorie als een octopus met tentakelontsteking! Dat kwam niet in het minst door onze buren... Overdag waren alle rolluiken daar naar beneden en zag of hoorde je ze niet. Rond twaalf uur echter, begonnen ze steeds lawaai te maken. Stoelen verschuiven, het geluid van borden en koppen op tafel en communiceren in een taal die ik echt niet kon thuisbrengen. In mijn op hol slaande fantasie en met Halloween voor de deur, leek het me niet onmogelijk dat het vampieren waren die een vakantiebungalow gehuurd hebben om 's nachts een lekker mals toeristje in de nek te bijten en het bloed te drinken! Dit zou meteen ook verklaren waarom er elke morgen een aantal versgewassen witte hemden op het droogrek lagen, want mensenbloed maakt waarschijnlijk vieze plekken. Toen ik die theorie voorzichtig bij mijn vriendin polstte, merkte ze op dat het in plaats van vampieren misschien gewoon jongeren waren die feestten tot het ochtendgloren, en daarna hun roes lagen uit te slapen om er de volgende nacht opnieuw in te vliegen, maar dat leek me veel te ver gezocht. Uitgaan in Playa del Inglés??? Komaan zeg, wie verzint nu zoiets?
Na negen maanden op Lanzarote gewoond te hebben, is de hoofdstad van Gran Canaria nu al een kleine maand mijn nieuwe thuis. "Las Palmas de Gran Canaria" luidt de volledige naam en o wee als ik "de Gran Canaria" er niet bij vermeld, want dan krijg ik van mijn vriendin steevast te horen dat "Las Palmas" de provincie is die drie eilanden omvat, respectievelijk Lanzarote, Fuerteventura en Gran Canaria. Maar goed, genoeg geografische wijsheid voor vandaag me dunkt. Het verschil met Lanzarote is wel tamelijk groot. Van een dorpje als Arrieta met ongeveer 300 inwoners verhuizen naar een grootstad die 382.000 (+1) zieltjes telt, is een niet te onderschatten aanpassing. Gelukkig wonen we net aan de rand van de stad, zodat ik meteen met de fiets via de minder drukke wegen de bergen kan intrekken. Al is dat nu al wel een week geleden, want sinds maandagavond zit ik met een keelontsteking opgeschept, die verdere lichamelijke ongemakken zoals lichte koorts en hoofd- en spierpijn met zich meebrengt. Na eerst enkele dagen de pijn verbeten en de symptomen wat verwaarloosd te hebben, vond ik het donderdag welletjes en besloot een dokter te raadplegen. Nu, de gezondheidszorg werkt hier wel anders dan in België. Voor gewone visites bij een huisarts moet in Spanje niet betaald worden, daar dokt de overheid en de Spaans werkende medemens via zijn belastingen voor. De artsen zetelen in een "Centro de Salud," een gezondheidscentrum waarin men zich eerst moet aanmelden om verschillende administratieve zaken te regelen aan loketten die zo lijken weggeplukt uit een kille stationshal. Even vrees ik in Gent - Sint - Pieters beland te zijn, maar mijn vrees blijkt ongegrond... Gelukkig kan mijn vriendin het administratieve gedeelte afwerken, maar sta ik er zowat voor spek en bonen bij. "Is hij Engelsman?" Hoor ik de bediende vanuit haar schamel loket vragen. Hoezo Engelsman? Vraag ik mezelf af. Heb ik de oerlelijke tronie van Wayne Rooney misschien? Of de olifanteflappers van Prins Charles? De krullen en snor van Susan Boyle??? Nee toch? Mijn papieren worden ingevuld en we worden naar het volgend loket doorgewezen. Daar neemt een andere bediende mijn identiteitskaart en verblijfsvergunning door. "Is meneer Duitser?" Vraagt hij aan mijn vriendin. Lap, het gaat van kwaad naar erger, denk ik. Welke Nationaliteit gaat de volgende pipo me toekennen? Hollander??? Of inwoner van de planeet "Orck???"
( Noot aan mijn Duitse en Nederlandse vrienden en verdwaalde Engelsman op deze blog: Het is maar om te lachen hé jongens. Zolang ze in mij geen FCB - supporter zien ben ik allang content! )
Dankzij mijn verblijfsvergunning ziet het er naar uit dat ik niet zal moeten betalen en we worden naar de wachtzaal doorgewezen. Geen schriel klein kamertje zoals in België, waar je de microben van je buurman letterlijk je luchtwegen ziet binnendringen, maar een ruime zaal die dienst zou kunnen doen als balzaal of tenniscourt. (De stoelen lijken trouwens zo weggeplukt uit een voetbalstadion.) Nu, ondergetekende stond zeker niet op de eerste rijen toen de schoonheid werd uitgedeeld, maar wat er qua menselijke specimen de revue passeerde tijdens het uurtje wachten daar, deed me beseffen dat ik me nog (voorlopig) niet tot de lelijksten van de planeet moet rekenen. Toen het uiteindelijk mijn beurt was werd ik geholpen door een sympathieke dokter, die min of meer een kruising was tussen Charlie Chaplin en René Artois uit "Allo Allo." Ik durf er al mijn geld op te verwedden dat de aimabele knul na de diensturen bijklust als kliniclown! Wat voor mij echter belangrijker is, is dat de juiste diagnose (keelontsteking) in een oogwenk gesteld was. "Bélgica eh?" Zegt hij en graait in een doos onder het bureau een handvol pijnstillers en de nodige antibiotica uit een doos en duwt ze in mijn pollen, gratis en voor niks. Zeg nu nog eens dat Belgen in het buitenland niet geliefd zijn!
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde.
Ik heb in mijn "koerscarriere" nog maar weinig potten gebroken, en die vlieger gaat zeker op voor de wedstrijd in Moorsel.
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland.
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
Maspalomas 8u.30 op een zaterdagmorgen: ondergetekende zoekt gestresseerd en vluchtig naar de plaats waar de eerste wedstrijd van het seizoen, de "Gran Fondo del Sol", binnen een klein halfuurtje van start gaat gaan.
Beelden zeggen meer dan woorden, dus vinden jullie hieronder twee filmpjes over hetgeen ik zoal uitvoer hier op Gran Canaria.
Knallend vuurwerk in de zachte nachtlucht, uitgelaten mensen die de cavakurken laten knallen tegen de sterren op...
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
Nog één keer en daarna nooit meer!
Om jullie nieuwsgierigheid niet tot het uiterste te rekken volgt meteen het antwoord op dé vraag uit vorig item: Wat voert Barduk uit op Gran Canaria??? Enkele snuggere individuen hadden het al opgemerkt op mijn facebookpagina, en een paar hele slimme hadden al gezien dat onder mijn profielfoto op deze blog de titel "mountainbikegids" prijkte...
Aandachtige volgers van deze blog zullen al gemerkt hebben dat het hier de laatste weken een dode bedoening is.
