Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
11-10-2010
een mooie dame
We rijden door een werf. De bedoeling is natuurlijk dat die werf een prachtige uitbreiding van het traject wordt. En dat zal beslist. Ik bevestig steevast dit gegeven tegen enkele passagiers die er oren naar hebben. Droogjes krijg ik als antwoord dat het nog wel wat tijd in beslag zal nemen, wat ik dan ook weer toegeef. Da's humor, die ik smaken mag en de sfeer wat luchtig houdt in de tram, wanneer mensen willen afstappen, maar het blijkt niet te kunnen omdat de halte is weggeveegd. Hier hebben de mensen nogal wat ongemakken gekend afgelopen weekeinde. Er werden pendelbussen ingezet, maar het fijne weet ik niet omdat ik thuis was. Heel diep in mezelf durf ik denken: 'gelukkig maar!' Want, soms doet het echt goed es effe niet aan tram of bus of gelijk wat van het openbaar vervoer te denken.
Vandaag rijdt de tram dus weer zijn traject, met enkele tijdelijke ongemakken. Maar iedereen ziet hoe het er bij ligt. Uitzonderlijk wil iemand wel vloekend De Lijn verwensen, maar het moet toch maar even moeilijk. Chanse dat het voorlopig niet regent, want galoshen zijn anders wel nodig, vrees ik. Nouja, ik zou alvast niet met m'n beste schoeisel hier uitstappen.
Een dame die bij het opstappen vertelt dat ze Nooit de tram neemt, vraagt waar ze moet afstappen en noemt de halte. 'Ha!' zegt de gretige chauffeur, 'dat is als we uit de metro komen, mevrouw.' Ik denk: 'Goed zo, madam zal wel tevreden zijn, met deze duidelijke uitleg.' Maar nee, daar blijk ik me te vergissen. De dame gaat verder: 'Hoe weet ik dat we uit de metro komen?' Zo'n gerichte vraag, nodigt uit voor meer uitleg, klaar en duidelijk, dus grijp ik even in. 'Kijk, mevrouw, de metro is een pijp onder de grond. Wanneer de tram dus uit die pijp komt en weer in het daglicht komt te rijden, is de tram uit de metro.' De dame kijkt me aan, valt even stil, waarschijnlijk om al deze belangrijke informatie te verwerken en lijkt tevreden, want knikt. Toch blijft ze nog wat onzeker kijken. Dus neemt de chauffeur het over en ik moet echt wel toegeven dat ik dit nooit zou bedacht hebben. Hij zegt: 'Wel mevrouw, er zit een hele knappe dame in de tram.' Ik krijg ondertussen al zin om de chauffeur te bedanken voor het compliment, maar hij is nog niet uitgepraat... 'Die zit in een doosje en zegt bij elke halte hoe die heet.' Nou kijkt de dame wéér onzeker. Ik wijs haar dus de lichtbalken in de tram, waar in digitale letters de haltenamen verschijnen en leg haar uit dat een stem de haltes ook opnoemt.
Zichzelf gelukkig prijzend, gaat de dame zitten. En... we vertrekken.
Ode aan hen, die ervoor zorgen, de haltes zo proper mogelijk te houden. Ze verdienen het van harte. Ook zij zorgen voor het gemak van de reiziger, al is dit niet op de voertuigen. Denk er maar es over na. Je hebt een halte voor je deur. Men zet zich op een muurtje van je voortuintje. Of, men zet zich op de drempel van je voordeur. Beter nog, men zet zich op het vensterraam... Waar men maar kan, laat men vuil achter, wat trouwens een dégoutant respectloos gedrag mag genoemd worden.
'k Schreef al wel over een dame die dagelijks de halte aan haar voordeur proper veegt. Ze is absoluut niet jong meer, maar zal het blijven volhouden tot ze niet meer in staat is dit karwei op zich te nemen. Wat zou ik haar graag bloemen afgeven in naam van De Lijn, en tot schaamte van al diegenen die haar verdoemen tot deze job. Maar zij is helemaal niet alleen, zo zijn er nog velen. Ook onder andere de stadsdiensten. Ik merk hen op aan een halte, die zelfs met regelmaat onder hoge druk moet worden gereinigd, daar men deze ook gebruikt als urinoir. Nu is het een andere ploeg, 't is de eerste maal dat ik het zie, maar niet de eerste maal dat ze'r komen. Ze verwijderen de verf van de muren door te zandstralen. Ook stickers op de aankondigingskasten (waar bijv de uurtabellen hangen) worden met mesjes weggekrabt. Wanneer ik aan de heren ga vragen hoeveel zoiets moet kosten, zeggen zij dat De Stad dit gratis doet. 'Gratis...?' betwijfel ik: 'Wat kost het materiaal, en de manuren dan?' Waarop de man zegt dat dit erg duur is en dus verre van gratis is. Daarop bedank ik hem dat zij dit werk willen komen doen. En zo is het toch maar... Soms vraag ik me af of er ooit iemand van die vernielers er aan denkt dat belanstinggeld veel nuttiger kan besteed worden.
Toevallig aan dezelfde halte, een dag of twee later, merken we dat er ook wordt gepoetst door mensen die de bibliotheek, daar gelegen, onderhouden. Het stinkt gewoon te erg, zeggen ze. Zo is het maar net. Wanneer wij aan deze halte wachten, stellen we ons steeds enkele meter verder op, om die reden. Ook zij verdienen een ferme pluim!
Er moet gezegd worden dat nogal wat mensen bijdragen aan de netheid van onze haltes. Maar weinigen staan daar even bij stil. Deze vrijwilligers worden hiervoor niet vergoed, voor zover ik weet. Enneuhhhhh... wie kuist graag de vuiligheid van een ander??? Niettegenstaande is het niet moeilijk, je vuilnis bij te houden, jaaaa... ook je kauwgom (wat zowiezo al erg vies is om te kauwen), tot je een vuilbakje vindt om het in te deponeren. Hier kan en mag gezegd worden, dat De Lijn zou kunnen bijdragen, door vuilnisbakjes te plaatsen. We maken er frequent mensen op attent, dat ze met hun open blikje of ijsje niet mogen opstappen, wanneer ze dat willen. We zeggen dan dat ze dit rustig verder kunnen opeten of leegdrinken en dan het volgende voertuig nemen dat binnen tien minuutjes komt. Meestal echter, reageert men, met het blikje op de grond te gooien of zetten, als er geen vuilnisbakje voorzien is, want, ze moeten beslist dìt voertuig nemen. Op dat moment kunnen we moeilijk in discusie gaan daarover. Moesten we dat doen, hebben we dagelijks enkele malen ruzie en dàt... kan toch echt de bedoeling niet zijn. Ik kan me voorstellen dat stad of district moet instemmen met het plaatsen van die vuilnisbakjes. Toch zijn het wijzelf, die verantwoordelijk zijn voor het achterlaten van ons afval.
De laatste jaren is het hot om via media en affiches aan opvoeding te doen. Campagnes zijn "in". Dus stel ik voor om ook daarover een campagne te starten. Ik kan er jou over aanspreken, jij kan dat ook weer enz... en ooit... wieweet...
We leven in een vrij land, gelukkig maar. We hebben het recht om onze mening te uiten, gelukkig maar. We willen dat koste wat kost doen en da's belangrijk, want, politiekers, neem het van ons aan, wij willen 'onze' mening te kennen geven. Wanneer wij dus niet akkoord gaan met wat onze politiekers denken te zullen ondernemen over onze toekomst, komen wij op straat om dit kenbaar te maken. Het liefst nog met een hoop kabaal. Soms denken wij zelfs dat we met een gerust geweten een ander zijn gerief mogen kort en klein slaan, of, zelfs wat op mekaar te timmeren, nu we toch bezig zijn met ons ongenoegen te uiten. Zo zal iedereen het beslist geweten hebben dat men met mijn mening rekening moet houden. Lang Leve De Democratie!!!
Nee, ik ben geen politieker, niet in het minst. Ik probeer het allemaal wat bij te houden, te volgen en uiteraard heb ik ook een mening, maar die hou ik voor mezelf. Zeker wat het werk betreft. Ik wil het me niet permitteren om met iemand daarover in gesprek te gaan, want je weet waar het begint, maar niet waar het eindigt. Met m'n collega daarentegen gaat het lekker wel. Mekaar nemen zoals je bent, ook al ben je een andere mening toegedaan, dàt is democratie en vrijheid.
Nogal wat van onze collega's komen niet naar werk, want er is een betoging in Brussel. Een internationale betoging. Zelfs als je niet gaat betogen, is het mogelijk om die dag thuis te blijven, zonder zever te krijgen. De drie grootste vakbonden riepen op tot deelname. Een afgevaardigde probeerde me te overhalen ook deel te nemen, maar ik bedank hiervoor. Ook dàt recht heb ik, moest ik hem laten weten, na z'n aandringen. En blijkbaar was iedereen binnen ons bedrijf, lang van tevoren op de hoogte, maar de rest van Antwerpen weet nergens van. 'Men' hoorde niks op het nieuws, 'men' las niks in de krant, 'men' zag geen aankondigingen
Het krioelt zo'n beetje van de tevergeefs-wachtenden-nietswetenden in centrum Antwerpen.
Mensen zetten zich op gevaarlijke plaatsen aan de busterminal. Wanneer een gelede bus, die overvol vertrekt, voorzichtig in de bocht gaat, hoor ik een kreet en zie ik nog net een persoon vallen. Geraakt door de achterkant van de uitzwaaiende bus. De chauffeur vertrok echt niet snel, maar heeft het niet gemerkt. De uren dat ik op het plein sta, zie ik telkens wanneer ze gaan vertrekken, chauffeurs mensen wenken dat ze opzij moeten gaan. Ze blijven allemaal mooi staan op het gearceerde deel waar duidelijk aangegeven staat dat het daar gevaarlijk is voor uitzwaaiende bussen. Ik rep me naar de overkant van het grote kruispunt om te kijken of alles in orde is met de geraakte persoon. Het blijkt een kind te zijn, waarvan de moeder me hopsa flopsa beschuldigt van smeerlapperij zonder slag of stoot. Al wat ik deed, was vragen wie er gevallen was, daar iedereen op de voetjes staat Ik probeer daarom de vrouw er fijntjes op te wijzen of ze toch een keertje wil zien hoe gevaarlijk ze zich opstelt met de kinderen. Ze snauwt me toe dat ik niet in discussie moet gaan en dat die man z'n ontslag moet krijgen enz. Daarop merk ik toch maar op dat 'die man' zich 20m verder bevond én met de voorkant van de bus gedraaid was, zodat ie dat onmogelijk kon zien in z'n achteruitkijkspiegel. Hij moet ook voor zich kijken, weet u wel. En dan is ze opgewarmd en begint ze te schelden. Ik heb de eer haar volledige frustratie te slikken. Het werkt aanstekelijk. Ik wist het niet, maar ik heb blijkbaar voor alle onheil van vandaag gezorgd. Staking, betoging, ongevallen, geen bussen, niet thuisgeraken, en de bijhorende zagende kinderen natuurlijk. Ze begrijpt niet waarom er geen openbaar vervoer zou zijn in Antwerpen als er een betoging in Brussel is... (...) Ik laat haar voor wie ze is, want nou heb ik toevallig niet alle tijd voor haar. Ik wil best mensen uit de purée helpen, maar dan liefst diegene, waarmee ik geen onnodige ruzies of andere kwellingen moet doorstaan, terwijl anderen in de wachtrij staan voor informatie. Een jonge man die de boel heeft aanzien begint me ook uit te kafferen, want wat denk ik wel, hij staat al twee uren te wachten. Nu, geraakt hij nog thuis of niet? Kan ik dan geen telefoontje doen, dat ze een bus sturen? 't Is altijd hetzelfde met Ons (ulder). Op die digitale borden staan de bussen toch die komen, waarom komen die dan niet? Vooral voor dat laatste bedank ik de pr en communicatiedienst van De Lijn. Maak die verdomde digitale borden toch blanco als je op voorhand weet dat die niet de juiste info zullen verschaffen, want dààr staren mensen zich dood op. De kerel in kwestie roept me toe (wat eigenlijk niet nodig is, daar ik dicht bij hem sta, maar hij denkt wellicht dat ik erg hardhorig ben) dat hij den taxi wel zal 'pakken' en de rekening opsturen. Ik antwoord hem, dat hij dat maar moet doen als dat voor hem de beste oplossing lijkt. Hij trekt z'n vriendin bij de arm en loopt woedend roepend weg, 'dat hij dat zal doen ook!!!' Hoofdschuddend en niet bij machte een glimlach te onderdrukken, kijk ik hem na. Een andere man die daar ook staat, zegt ludiek: 'Denkt die nou echt dat de De Lijn dat gaat terugbetalen ', waarop het ijs weer gebroken is en -oef- de anderen begrip tonen voor m'n onmacht.
We, want, voor elk deel met perrons is iemand ingezet, helpen de mensen zo goed als kan verder met alternatieven of op z'n minst proberen we de mensen het hart onder de riem te steken.
Betogen moet kunnen, maar ik ben voorstander om die door te laten gaan op zondagen, zodat MINDER BURGERS GETROFFEN WORDEN DOOR ACTIES VOOR BURGERS.
We zijn onderweg. Alles is gewoon, dus wij doen ook gewoon ons ding, zonder problemen of uitschieters. In zo'n geval, hebben wij onze vaste afstap- en opstapplaatsen. Tot we op een perron -waar we niet zinnens waren af te stappen- een grote groep kinderen zien staan met begeleiders. In dit geval, weten we: dit zijn schoolkinderen met waarschijnlijk leerkrachten. 'k Doe direct teken aan m'n collega om hier af te stappen, want we willen informeren of we hulp kunnen bieden. De ervaring leert ons dat begeleiders dit altijd weten te appreciëren. Maar al te dikwijls, is zo'n kidsoverrompeling voor andere passagiers ietwat minder aangenaam, voor een enkeling heus onaangenaam, en de chauffeurs proberen zich vooral te concentreren op hun ding, hoewel zo'n groepen soms echte aandachtafleiders kunnen zijn. Ook nu laat de begeleidster die ik aanspreek duidelijk merken dat mijn aanbod een aangename oplossing is. Ten eerste weet ze niet echt goed waar ze moeten afstappen. Ten tweede heeft ze vier 10-rittenkaarten in haar hand en vraagt ze zich af of ze daarmee naar de chauffeur moet of niet. Ten derde moet ze ondertussen die kleine bengels onder controle houden. Ze zijn met 37, waaronder 4 begeleiders op de terugweg naar school, komende van het museum.
Ik stel alvast voor dat collega en ik de tickets ontwaarden. Wij doen dat snel genoeg, om alle ontwaardingen klaar te spelen binnen de nodige tijd. De tijd is immers beperkt en ga je de limiet voorbij, kan je niet meer ontwaarden voor deze rit. Heel die uitleg geef ik haar niet want is te omslachtig, maar ook weer uit ondervinding weet ik, dat mensen die het OV niet dikwijls nemen, te lang wachten tussen de verschillende ontwaardingen. Ik leg haar uit, dat zij zich ondertussen over de kinderen kan ontfermen, wat ze dankbaar accepteert. Eventjes aarzelt ze en zegt me dat ze de tickets terug moet krijgen, want ze moet ze in school inleveren. 'Uiteraard', knik ik haar toe.
Na onze ticketjob zorgen we ervoor dat de kinderen niet voor de deuren blijven staan. Tot m'n spijt moet ik hen aanmanen om op te staan voor hoogbejaarde mensen die wat later opstappen. Ik wachtte nog even in de hoop dat één van de leerkrachten hen dit zou leren, maar tja Het is natuurlijk absoluut geen probleem wanneer ik het vraag. De kinderen genieten van het spel, 'Wie Valt Niet Als Je Je Niet Vasthoudt?' Telkens wanneer de chauffeur vertrekt klinkt er een luid: 'AAAAaaaahhhhh' door de tram. Ik zie enkele passagiers zich amuseren met het kleine grut, anderen kijken strak voor zich uit en willen heus niet gestoord worden.
We blijven met hen op het voertuig tot waar ze afstappen en zorgen er voor dat ze geen rugzakken achter laten. Ze zijn erg druk, die zevenjarigen. Vol van hun museumervaring, vol van hun tramervaring. Opgewonden lukt het hen niet echt goed in een rij van twee te staan om het tellen te vergemakkelijken. Maar ik keek het na, er zijn geen achterblijvers op de tram. Die mag dus verder z'n eindhalte tegemoet. Nog gauw de chauffeur bedankt voor z'n geduld. Hij is een kerel die niet snel zenuwachtig te krijgen is en geniet van het schouwspel. Met een grappend nawoord, vertrekt hij.
Wanneer we even later de stilte -voor zover dat mogelijk is temidden de stad- voor ons innerste evenwicht laten inwerken, besluit ik tegen m'n collega, dat ik toch geschrokken ben. Het viel me immers op dat hier geen mix was. Alle kindjes waren blank, Belgische typetjes. Niks verkeerd mee uiteraard, we zijn dan ook in België. Maar dàt heb ik al heel lang niet meer gezien in Antwerpen, waar men een weerspiegeling van de maatschappij verwacht te zien in scholen, verenigingen etc. Tja, we kennen de school niet, dus kunnen ook geen conclusies trekken.
Een dagje vrij, om wat te gaan helpen op Manifiësta in Bredene. Prachtig weer... hadden we graag gehad, maar kregen we niet bepaald. Integendeel, het weer heeft het hele gebeuren parten gespeeld. Niettegenstaande hebben we toch een lijnbus uit de stelplaats van Oostende een plaatske kunnen geven op het terrein, hier en daar half verzopen en opgekikt met houten platen om toch maar niet in de modder te verzuipen. Toen de chauffeur heel voorzichtig de bus op het terrein manoeuvreerde en tot stilstand kwam, opende hij de voordeur om me te laten opstappen. Zo kreeg ik wat bescherming tegen wind en regen. Maar direct, stante pede stonden er drie dames achter me. Ze vroegen of we naar Oostende reden... Toch eventjes uit het lood geslagen, herhaalden we: 'Oostende???' 'O, ja': verzekerde ons één van hen: 'Er is toch een pendelbus die naar Oostende rijdt, niet?' Wij wisten hier niks van, want stonden helemaal niet in voor de organisatie, maar verwezen de dames vriendelijk naar andere medewerkers, herkenbaar aan het blauwe t-shirt (brrrrr... in dit weer). De drie vrouwen gingen dapper verder met hun zoektocht. Maar wij moesten toch weer heerlijk lachen, mits de bus, midden in een modderige wei stond, omgeven met een podium en tenten allerhande. Stel je voor...
We nodigden mensen uit om een rollenspel te spelen in de bus. Het was best leuk dit tweetalig te doen, want er waren veel mensen uit het franstalig landsgedeelte. Gene taalzever, niks van datte. Eerder een taalmix, die best te pruimen was. We zochten onze 'slachtoffers' voor het rollenspel tussen voorbijgangers. We hadden een tijd vooropgesteld om te starten, en een vrouw die graag wilde deelnemen besloot om te blijven wachten bij de bus tot het tijd zou zijn. De vrouw vertelde allerhande toestanden die ze op de bus had meegemaakt in Leuven. Toen ze eerder had gehoord dat wij van Antwerpen komen, had ze al geconcludeerd dat in Antwerpen heel wat erge dingen op het OV gebeuren. Niet te vergelijken met Leuven. Maar toen ik haar hoorde vertellen, hoorde ik toch ook een primeur. De manier waarop ze ons liet horen hoe zij het welbekende buggyprobleem aanpakt, vond ik hoogst origineel. Zij gaat zitten en neemt de hele buggy op haar schoot. Naderhand vertelde ze over haar hond die een keertje in de bus z'n vuil had gedaan. Om de chauffeur niet kwaad te maken had ze de ontlasting in een plastiek zakje, dat ze daarvoor steeds bij de hand heeft, gedaan. Wij, als bevoegde aanwezige luisteraars, reageerden met een welgemeend schouderklopje en een proficiat. Zo hoort het ook hé mevrouwtje!
De sfeer was heel veel beter dan het weer. Er werden hopen situaties geschetst en vragen gesteld, waarop dan weer antwoord werd gegeven. Er werd vooral gelachen en gegroet. Want, we zijn het er allemaal over eens, we moeten wat vriendelijker worden tegen mekaar. Respect op De Lijn! Het is een missie...
Kindjes... onze vreugd, onze deugd, de toekomst, die jeugd...
Vandaag doop ik 'kindjesdag'! De reden achterhaal je nog wel. Het is zondag, autoluwe, autovrije, autoloze -weet ik veel- zondag. De drie termen heb ik gelezen en gehoord. Maar zo belangrijk is het nu ook weer niet. Wat ik wel zeker weet is dat de binnenstad zo goed als autovrij wordt gehouden met zowat de ganse politiemacht of -kracht. Heel wat politiemensen moeten vandaag willens nillens werken om er zorg voor te dragen dat niemand zonder toelating de binnenstad berijdt met z'n wagen. Zoals gewoonlijk, maakt de uitzondering de regel. Ik zie dus regelmatig automobilisten in discussie gaan, papieren bovenhalen en naargelang de argumentatie of, de bewijsvoering mogen ze wel of niet de binnenstad inrijden.
Zo'n dag is natuurlijk aangewezen om allerhande activiteiten in de stad te laten doorgaan. Van fietsbellengebeuren op de Grote Markt tot rommelmarkten en rally's allerhande. Hier en daar worden ballonnen uitgedeeld aan de kleintjes aanwezig. Die zien we dan weer fier met een kleurrijk ballonnetje in de hand over straat lopen. Zo loopt ook het kleine meisje achter haar papa te pronken. Op zondag dossen Afrikanen zich graag uit, wat soms een prachtig documentaire-achtig exotisch beeld geeft. Wij stappen papa en dochter tegemoet, we komen dus uit de tegenover gestelde richting. Wanneer we hen bijna passeren, lost het kleintje haar ballon, en... daar gaat ie... omhoog! Verschrikt kijkt ze'm na, maar ik sta zowat pal tegenover haar. Dus doe ik een wat overdreven 'woepsssss' met opgetrokken wenkbrauwen in de hoop dat ze niet zal gaan wenen. Papa heeft de reactie gezien en kijkt daarom naar z'n dochtertje. Hij heeft direct de situatie door. Het meisje is nog steeds te overdonderd en lijkt af te wachten wat het best is, krijsen, wenen, of boos worden. Op het eerste zicht is 'lachen' zeker niet de optie waarvoor ze zal kiezen. Papa kent kleine meid natuurlijk en zal wel best weten hoe ze zal reageren. Hij zegt in 't Hollands: 'Nou, waaien dan maar, gauw, waai 'm maar na.' Hij zwaait de ballon na, ter voorbeeld. En zij... doet hem gretig na. M'n collega en ik, vinden dit een fantastische oplossing van vader en geven hem een flinke forse duim omhoog in ons hart.
Wanneer we aan een halte wachten, zien we op het perron tegenover ons een mama met vier kinderen. Zij zijn van Marokkaanse origine, vermoed ik. Twee kleintjes van niet ouder dan 2jaar zijn grote zus die ik niet ouder dan 11 schat aan't masseren, of moet ik zeggen, slaan? Ze zijn alleszins een erg leuk spelletje aan't spelen dat grote zus toelaat. Ze zit voorover gebogen en de twee dreumessen stoppen niet met hun handjes te wrijven, slaan of tikken en stompen op haar rug en schouders. Een broertje van 8jaar, is helemaal niet geïnteresseerd en kijkt veel liever naar de voorbijrijdende auto's. En moeder houdt de jongsten in't oog. Wanneer ze iets te fel gaan meppen op grote zus, terwijl hun tatertje niet stil staat, remt mama hen wat af met gebiedende maar sussende woorden. Nou ja, de woorden versta ik niet, maar de intonatie hoor ik wel. En wij, kijken en genieten van het tafereel terwijl we wachten op een tram of bus die voorlopig niet komen wil.
Wanneer we dan toch op de tram stappen, wandel ik van achter naar voor. Op een enkel stoeltje zitten vier jongetjes op mekaar gestapeld. Dit keer zijn het Belgische kinderen. Ze zijn net niet te rumoerig. Wanneer ik hen passeer groet ik hen nadrukkelijk en zij groeten mij even nadrukkelijk terug. Ik zeg hen: 'Wow, jongens, met vier op één stoeltje, da's niet niks hoor.' Waarop één van hen antwoordt: 'Ja mevrouw, wij doen dat zodat meer mensen kunnen gaan zitten in de tram.' En ze hebben een leute van jewelste. Ik prijs hen voor hun vriendelijkheid en ze grappen wat. Ze hebben er heus plezier in en blijven de hele rit zo zitten. De mensen rondom vinden het ook best prettig aan hun gezichten te zien.
Later ga ik weer m'n gangetje door het voertuig, deze keer van voor naar achter. Achteraan heeft een moeder met kind in buggy zich geïnstalleerd. Ik sta achter hen, helemaal achterin. Het kindje duwt zich af met haar voetjes tegen de achterkant van een zitje. Na een snelle blik mijn richting, probeert mama het kindje te laten stoppen. Ze zegt het kleintje dit niet te doen want anders kan de buggy achterover vallen. Kleine spruit heeft er geen oren naar en begint te gillen. Dus, wil ik mama bijstaan, want 'vreemde ogen dwingen' immers. Ik kom piepen boven de uk, het overmatig intellectuele één-lettergreepwoord uitende: 'PIEP'. Het kleintje valt gelukkig niet achterover van het schrikken, maar vindt het best grappig. Ze lacht naar me! Ik ben verkocht natuurlijk en herhaal het nog een keertje. Het kind is ondertussen de confrontatie met mama vergeten en reikt me haar lieve kleine handje toe. Ik kriebel met m'n vinger in haar handpalm. Ze grijpt me vast en lost me niet meer. Haar mama vindt het ook best aardig en lacht me toe. Het ijs is gebroken en we maken een gesprekje. Wanneer ik ga afstappen moet ik me wat voorzichtig loswrikken uit het kinderhandje. 'Da-ag', wordt er nagewuift.
En nog een kleine kerel van 3jaar, speelt Tarzan in de tram. Zijn moeder en grootmoeder rijden ook mee, maar laten hem begaan. Ik wandel rustig naar het speelvogeltje en vraag hem of hij al groot genoeg is om mooi op het stoeltje plaats te nemen. Zeer snel zit hij flink zoals het hoort, waarmee ik hem uitbundig feliciteer. De dames begrijpen m'n boodschap en manen het uitbundige jongetje in een slavische taal. Hij, niet in het minst overdonderd, wijst me aan en zegt iets dat 'politie' moet bedoelen. 'Nee-eeh' lach ik hem toe, en daarop stelt hij me een resum vragen die ik niet goed begrijp. Z'n moeder vertaalt voor me. Hij spreekt z'n moedertaal en Nederlands door mekaar, legt ze me uit. Telkens geef ik hem een antwoordje waarop hij dan wéér een vraag stelt. Ook hij is vergeten dat ie liever tussen de palen hangt op de tram, voor eventjes dan toch. Wellicht tot het moment dat ik ben afgestapt. Maar misschien blijft er ook wat van het kleine lesje hangen, wie weet.
Dan is er nog het erg verlegen meisje op de bus. Zes jaar...? 't Zal niet veel schelen. Ze kijkt, vraagt heel stilletjes dingetjes aan oma, die haar dan vertelt over ons. Haar visie van wat we doen. Ik laat haar, ook al klopt het niet, maar lach haar toe. Er is weer dat aangename oogcontact, een knipoogje, een glimlach. Het schuchtere juffertje vindt ons een heuse attractie, denk ik, want ze verliest ons absoluut niet uit het oog. Wanneer we afstappen en buiten op het voetpad staan, durft ze... snel met haar kleine handje waaien. Dapper!
Kinderen, we mogen er een voorbeeld aan nemen. Ze zijn zo oprecht écht puur. Maar al te dikwijls zijn zij de oorzaak van aangenaam contact. ...onze toekomst...
Telkens weer is het leutig hé. We stappen op een voertuig, -vooral die heerlijk lange bussen zijn daarvoor geschikt- m'n collega blijft even vooraan staan om alle nodige gegevens te noteren en ondertussen wandel ik zeer traag, iedereen taxerend, naar achter. Gelijk stormen enkele zwartrijders naar voor om alsnog een ticketje te kopen. Ook springt er nog snel iemand van de bus. De rittenkaart wordt bij sommigen boven gehaald om nog snel te ontwaarden. Telkens weer, denk ik bij mezelf: Pffffft, wat ben ik blij geen ticketcontroleur te zijn. 't Zou echt niks voor mij zijn, hoewel het duidelijk nodig is dat er wordt gecontroleerd. 'k Vraag me soms echt wel af hoeveel inkomsten De Lijn meer zou hebben, moest iedereen eerlijk zijn. Sommige betalende reizigers storen zich daar natuurlijk aan. 'k Begrijp het wel. Wanneer je steevast telkens betaalt en het ligt er zo vingerdik op dat anderen dat niet doen, stel je je wel eens de vraag waarom mensen met scrupules steeds door de mazen glippen. Het gaat hem toch om het principe, niet dan? Soms wordt het ons verweten dat we geen ticketcontrole doen. Ik leg dan uit dat wij daarvoor niet mee rijden. Dat jaagt sommigen nog meer in het harnas. Dus leg ik ook uit, dat wij niet beëdigd zijn en dat is een must. Met een beetje begrip maar vol verontwaardiging die ik wel kan begrijpen, kalmeert men dan meestal wel. Maar ik lig er al lang niet meer wakker van. Wetende dat ik zelf niks kan ondernemen. Nee hoor, ik ben verdomd blij dat ik de boel op een sociale manier mag oplossen, veel en veel leuker vind ik dat!
Wanneer ik naar achter wandel taxeer ik dus -niet al tè indringend- de medereizigers. Wanneer er oogcontact is, knik ik hen groetend toe, wat mij veel aangename groetjes oplevert. Het is duidelijk, zo'n onverwachte goeiendag doet iedereen wel goed. Afwachtend tasten mensen naar hun binnenzak of tonen me hun vervoersbewijs. Dan leg ik hen uit dat wij meerijden om te zien of alles in orde is op het voertuig, waarop men meestel zeer positief reageert. En zo, is men al snel aan de praat met nogal wat reizigers. Een tijdje terug zaten er mensen van het gentse op de tram, die ons vertelden dat hun zoon ook bij De Lijn werkt. Hij is verantwoordelijke technieker en ze waren erg fier op hem. Ze stelden vragen over de trams en hun verschillende modellen en wisten ons één en ander over De Lijn in Gent te vertellen, wat uiteraard zeer aangenaam was.
Toen onlangs een andere collega met ons mee op pad was, heb ik nog hartelijk gelachen. Zij wandelt ook steeds door het voertuig. Alleen, doet zij dat kordater dan ik, nou ja, iedereen heeft zo z'n eigen manier van doen hé. Ze zag een meisje met iets donker in haar hand en maande haar prompt aan het stuk chocolade toch maar weg te steken. De moeder van het tienermeisje moest lachen en terecht, want het meisje had haar gsm in de hand. Ik zag het van verre gebeuren. Ik hoorde niet wat er was gezegd, maar lichaamstaal vertelde me dat m'n collega zich had vergist en iets te gretig te werk ging. Het meisje stak vrij verwonderd haar gsm maar weg, maar m'n collega en ik hebben er best wat pret om gehad, wanneer ze me naderhand tot in de puntjes vertelde wat er aan de hand was geweest.
Enkele jongeren stappen op de tram. Eén van de jongens heeft een sigaar in de hand. Het stinkding is niet uit. Hij neemt een trekje, dus ik wandel hen tegemoet. Ik merk dat ze meer dan genoeg gedronken hebben. Daarom besluit ik kordaat te zijn, geen kans tot spelletjes... Ik groet hen en steek tegelijk m'n hand uit naar de jongeman, zeggende: Geef dàt (naar de sigaar wijzend) maar aan mij, jongeman. Tot mijn verbijstering doet de jonge kerel wat ik vraag. Hij duwt me die stinkstok in de hand. Waarop ik eigenlijk in eerste instantie niet goed weet wat daarmee aangevangen. Maar twijfel mag niet getoond worden natuurlijk, dus toon ik het -hopelijk- ook niet. Een zijraampje wordt geopend en al denkende dat een sigaar biologisch afbreekbaar is, drop ik het onding via het raampje buiten. De tram rijdt immers en dat ding stinkt zo erg, dat ik me niet wil permitteren het lang vast te houden. De kerel heeft het blijkbaar niet eens gemerkt. Ik wandel rustig meer naar achter in het voertuig en de jongeren kwaken hun dronken onzin verder uit. Wanneer ze willen afstappen, denkt de jongeman aan z'n sigaar en roept me er vragend naar. Ik laat hem weten dat ik die heb weggegooid. Hoezo weggegooid? Vraagt hij me. Haja, wat had ik anders moeten doen, er mogen geen sigaretten of sigaren op de tram hé meneer. En beduusd stapt hij af...
Misschien, als een agent had gewild, had ik beboet kunnen worden... voor het weggooien van die sigaar. Daar ben ik dan maar goed van af gekomen...
Whoe-oe... I've had some negative vibes the last few days... 't Zal wel aan mezelf gelegen hebben op één of andere manier. Maar vanmorgen dacht ik, op weg naar 't werk: 'Ik moet wat vriendelijker gaan doen tegen m'n collega, want de laatste dagen ben ik niet erg te genieten...' Eigenlijk hou ik op deze manier niet van mezelf. Ik stoor mezelf dus. Tja, en wanneer mensen zichzelve niet kunnen pruimen, hoe kan men dan verwachten dat deze mensen wel goed met anderen zouden omgaan? Dàt... ging nog, in die mate dat ik zeker met niemand problemen heb gehad en -voor zover ik denk- toch vriendelijk ben gebleven. Ik veronderstel dus, dat mensen die me niet kennen, het niet merkten, maar... weet ik eigenlijk veel... Bon, met die gedachtengang werd ik vannacht al wakker en ging ik dus naar 't werk. Daar moest dus wat aan gedaan worden, en maar één persoon die daar wat aan kon doen, was ikzelf.
Op een rustig moment, wanneer we effe de tijd voor een praatje kunnen nemen, maak ik dus maar een soort verontschuldiging tegenover m'n maat. Hij wimpelt het af, typisch, maar ik weet wel beter. Ik snoer hem dus nog maar es -zoals eerder deze week- de mond, want, ik besef best wel dat ik af en toe ongehoord redeneerde tegen hem en ik kan best verdragen dat hij dit zou toegeven. Ik beloof hem er aan te werken. En, het heeft wat tijd nodig, maar door hem dit te zeggen, voel ik me beter. Genoeg negatieve vibraties, dit moet weer omgebogen worden, laat ik hem weten. Hij laat me in m'n vet gaar stoven, als ik het zo mag stellen, want -gelukkig maar- een antwoord komt er niet meer. En... we doen gewoon ons ding. Af en toe een vriendelijke vermaning of een informatief antwoordje. Alles verloopt vlotjes.
Er zijn wel twee tienermeisjes die m'n collega een gescholden koosnaampje toeroepen, wanneer ze met broodje en drank niet mogen opstappen. Even later doet nog iemand veel moeite hem te beledigen. Dit, is de eerste keer, dat hij twee maal kort na mekaar, om verschillende reden, scheldnamen te slikken krijgt. Het werkt ook een beetje op zijn systeem, vrees ik. We praten er effe over, maar eigenlijk, concluderen we, dat die mensen niet tegen hem schelden, maar gewoon op deze onfantsoenlijke manier reageren op 'het systeem' en gewoonweg niet beter weten dan te schelden. Dohhhh... het jakkesgevoel hangt gewoon in de lucht blijkbaar... Maar, 't is goed dat we'r over praten, zo blijven we'r niet mee zitten.
We willen wat vroeger eten, want daar ik vandaag vroeger stop met werken, is het anders niet meer de moeite om buiten te gaan voor het tweede deel van de dienst. Maar, net wanneer we zouden gaan eten, krijg ik de opdracht om in de stad, waar men een halte gaat afbreken, toezicht te houden. Deze halte mag niet meer gebruikt worden en we moeten zowel de chauffeurs als de gebruikers van het OV verwijzen naar de nieuwe halte. Alles verloopt om één of andere reden die ik niet ken, wat chaotisch, vermits er geen aanwijzingen zijn aangebracht. Maar wij tweekes, samen met enkele collega's controleurs brengen dat samen in orde. De chauffeurs volgen de richtlijnen mooi, en de gebruikers zijn tevreden daar ze niet nodeloos blijven wachten aan de verkeerde halte. Werkmannen zijn in de weer met voorbereidingen voor de werken. Automobilisten negeren het verbodsteken, of beter, DE verbodstekenS en proberen toch langsheen de halte te rijden, maar m'n collega's sturen hen zonder mededogen terug.
We hebben ondertussen ferme honger, maar genieten van de uit te voeren job. Ik, in grote mate, van het goede humeur van de collega's en vooral van de tevreden mensen die ik verder doorverwijs. M'n vaste collega is ook weer wat monterder en ik vermoed dat de reden dezelfde is.
Na 't werk, begeef ik me rechtstreeks naar de persconferentie voor de start van '24 verhalen van tram 24' het project in samenwerking met oa samenlevingsopbouw, waarover ik al eerder schreef. Ik hou me afzijdig, praat met andere aanwezigen en grap wat als ze me vragen wat ik doe. 'Ik hang de aap uit' antwoord ik, 'met de bedoeling de sfeer leutig te houden'. Naderhand merk ik dat een meneer in kostuum, die 'k wel al es heb opgemerkt, maar waar ook weer hé..., de woordvoerder van De Lijn blijkt te zijn. 'k Denk, naderhand bij mezelf, dat ik wel weer een flater heb begaan, maar kan 't me eigenlijk niet aantrekken, want de boodschap die in m'n antwoord lag, was wel degelijk zeer juist. Er worden interviews genomen van collega's, foto's van aanwezigen, maar ik hou me afzijdig en luister vooral. Dus vanaf nu, kunnen de 24 verhalen gedownload worden op de site: http://www.respectopdelijn.be. De rest kan in verschillende kranten gelezen worden. De ontmoeting met enkelen van de medewerkers aan dit project was zeer aangenaam. Ieder had z'n of haar verhaal en deze mensen waren zeer aangename, warme persoonlijkheden. Stuk voor stuk, mensen waar onze maatschappij fier op mag zijn.
Laundryday!!! 't Is een klein beetje als Rock Werchter... Vanaf het moment dat 't afgelopen is, kijken velen alweer uit naar de volgende editie. Niettegenstaande houdt de niet-technogegadigde liever de boot af en voorspelt die dat het volgende keer helemaal niet grootser kan, want de limiet is bereikt. Enfin, de boel laten draaien, denk ik zo en ondertussen m'n hoofd er zeker niet over breken. Feit is, dat de boel toch wel, zoals vorig jaar, zowat op z'n kop stond in het antwerpse. Vanaf 's middags hijsen dronken jongeren, dikwijls met de fles sterke drank in de hand, zich de tram of bus op, -dicht op mekaar gedrumd- om zich naar 'het zuid' te begeven. Velen weten dat ze met tram 12 of 8, of bus 1, 13, 500 en 290 het dichtstbij geraken, maar weten niet waar die te nemen. Vandaag is dus één van die dagen dat er erg veel mensen van de centrale controle op de verschillende knelpunten, overstapplaatsen ed te zien zijn. Oogjes moeten in 't zeil worden gehouden en info moet worden verschaft. Geopende flessen sterke drank mogen niet mee op de voertuigen.
Vorig jaar had ik met m'n collega een dagdienst. Het was voor ons aangenaam druk en de dag vloog voorbij. 't Was ook mooi weer, net als vandaag. Maar vandaag hebben we een avonddienst. Wanneer we beginnen om 17u is er nog een enkeling die de weg daarheen vraagt, maar uiteraard zijn de meeste feestneuzen al lang aan 't swingen. We horen van verre de ritmische bassen tekeer gaan, wat mij al makkelijk mee doet gaan in het ritme. Met moeite kan ik me inhouden, hoewel ik helemaal geen technofreak ben, maar ritme is ritme hé, niks aan te doen. Zelfbeheersing is nodig, want niet iedereen smaakt het om door een dansende -zal ik maar 'Lijnaap' ipv Fooraap zeggen...?- geholpen te worden als ie de weg vraagt. Het eerste deel van de avond, houden wij ons vooral op tussen 't Zuid en 't centrum van de stad, er op lettend dat alles naar behoren verloopt op de voertuigen.
Wanneer we voor het tweede deel van de avond op weg gaan en een groot kruispunt over steken, worden we op een zeer brutale manier aangesproken door iemand die helemaal niet van LD komt. Ofwel is de man dronken en daardoor een onbeschofterik, ofwel is hij altijd een onbeschofterik, wie zal het zeggen...? Ik... ben er helemaal niet in geïnteresseerd. Hij roept me toe, dat ie vòòr de tram stond en hevig stond te zwaaien, maar de *smrlp* ('k druk het nog deftig uit) van een chauffeur reed toch door, enz enz. Wanneer ie stopt met z'n alles behalve gehoorde manier van uitdrukken, na ons, België en zowat iedereen wellicht die hem tegenwerkt naar de hel gewenst te hebben, moet ik toegeven hem gepikeerd maar vooral rustig sarcastisch te antwoorden: 'Meneer, ge overdrijft, als ge voor dien tram had gestaan, had ge dood geweest...'. Omdat hij blijft schelden laat ik hem verstaan dat ik met mensen zoals hij niet praat en maan hem aan om weg te gaan. Ik heb liters olie op vuur gegooid, maar op dat moment moest ik dit gewoonweg zeggen (met de nodige binnenpretjes natuurlijk). Hoe dikwijls hij me 'hoer' heeft genoemd, heb ik niet geteld, maar hij heeft met alle negatiefklinkende bijvoeglijke naamwoorden die bestaan het woord 'Hoer' -ja, mét hoofdletter- laten vallen. 'De grens' ferm overschreden, ga ik hem toch weer enkele stappen achterna, want ik heb grote zin hem aan te klagen wegens beledigingen. Hij wordt erg agressief, ook tegen m'n collega die probeert hem te kalmeren. Die zegt amper twee woorden maar wordt ook direct bedreigt. Wanneer ik nog weet te antwoorden dat er ook gewoon gepraat kan worden (...) loopt de man ons uitscheldend en bedreigend met de nodige trappen van grootste vergelijking, weg.
Nou... als dàt geen verbale agressie was, weet ik het ook niet meer. We vertrekken naar het Zuid, waar we de feestvierders mee gaan dirigeren op weg naar huis. We zien een enorme massa -vooral jongeren- trams en bussen nemen. We geven aan velen van hen de nodige info die ze vragen. Ik krijg zelfs af en toe een pint in m'n handen gedrukt op een ludieke manier. De meesten van hen zijn enorm goed geluimd, een enkeling is zo dronken dat ie wordt geholpen door vrienden. De avond verloopt vlotjes op één incidentje na. Het noodraam van een tram valt in diggelen op de grond. De controleur ter plaatse doet hiervoor het nodige naar chauffeur en dispatching toe, terwijl wij een groep mensen laten afstappen, voor de veiligheid. Om middernacht zien we het vuurwerk met op de voorgrond de punten van het teutenpaleisdak (=nieuw justitiepaleis). 'k Weet niet of er op dat moment nog veel volk op het terrein is, want we zagen al veel mensen huiswaarts keren. Op de Bolivarplaats staat er alleszins heel wat jeugd te kijken en klinkt af en toe wat handengeklap en een 'Ooooohhh'. Prettig is dat we toch enkele malen complimentjes krijgen van mensen die vinden dat de organisatie op en top is. Het mag gezegd. Ook al vinden wij dat het beter kan op sommige momenten, maar dat geven we uiteraard niet als antwoord. Aan de zijlijn is het altijd makkelijker. Wij weten wel dat vooral de chauffeurs een zware dag hebben gehad.
Eens thuis, is 't goed nog even, bij een overheerlijke kop warme chocomelk -ja... lach maar- de rush te laten bezinken om daarna onder de wol te kruipen.
Vandaag ben ik vrij. En nee, ik ben helemaal niet weg geweest. Van het openbaar vervoer heb ik dus geen gebruik gemaakt. Maar toch, werd ik er op een aangename manier mee geconfronteerd.
Na een dag hard labeur, want verbouwingswerken in huis, zakte ik in m'n eilandje (zo heet m'n sofa...) welverdiend onderuit, voetjes omhoog en blik op... ATV-nieuws. 't Is best leuk het nieuws van de buurt min of meer te kennen. Moe en lui (toegegeven) bleef ik na dat nieuws gewoon onbewogen zitten/liggen. Heel toevallig, maar, des te beter. Want... men kondigde het project 'Lijn 24' aan. Ik wist wel dat m'n fijne collega-chauffeur, waarmee ik heb meegewerkt aan het toneel op de bus, afgelopen zomer, een interview had gehad, maar ik stond er helemaal niet bij stil, dat het hiervoor was. En vandaag zag ik een uitzending hierover op ATV. 24 verhalen ivm lijn 24, het openbaar vervoer dus, door 24 verschillende mensen. Dit is een project van Samenlevingsopbouw in samenwerking met Objectief, dat de schouders onder 'Respect op De Lijn' zet, gesteund door o.a. Lijnrecht tegen Racisme en een hoop medewerkers waaronder ook nog buurtwerkingen en chauffeurs. Een prachtige manier om op te komen voor het meest simpele dat de samenleving aangenaam kan maken, namelijk 'respect'. Als men dit opbrengt voor mekaar, op gelijk welke plaats, kunnen mensen zonder problemen samen bergen verzetten. Als iedereen wat water bij de wijn wil doen (politiekers luister asjeblieft) kan het zo aangenaam zijn hé.
Marc, m'n collega, die duidelijk knap in beeld komt en een prachtige visie heeft, hij is trouwens ook een prachtig mens, zet een mooi beeld neer van 'de chauffeur'. Hij heeft de spits afgebeten en zal wellicht heel regelmatig aangesproken worden hierover, daarvan ben ik zeker. Van mij krijgt ie alvast een ferme pluim!!!
Vanaf 13 september te volgen op het net (gewoon klikken): Respect op De Lijn
Ze is klein, tenger en vooral niet van de jongste. Haar witgrijze lange haren hangen sluik langs haar fijne gezicht. Haar muts bedekt haar hoofd, maar verstopt niet al het oude dametjeshaar. Ze is geen onbekende, we zien haar regelmatig. Steeds de caddy meetrekkend, moet ze bijna klimmen om de voor haar hoge tredes van de tram op te geraken. Ze is steeds vroeg uit de veren, telkens wanneer we haar zien. Ik weet dat ze op verschillende plaatsen voor poezen zorgt, maar het fijne weet ik echter nog niet helemaal. Soms, wanneer het rustig is gebeurt het wel dat ze het niet bij een 'goeie morgen' laat. Dan vertelt ze wat over haar doen en laten. Vandaag is weer zo'n dag. Ze gaat -zoals ik weet- 'de poezen' eten geven. Wanneer ik haar laat voelen dat ik hiervan op de hoogte ben, is ze lichtjes het lood uitgeslagen. Ik vertel haar dat we eerder al een praatje hadden, ze valt effe stil, maar raapt snel de draad op en gaat verder in haar verhaal.
Het is ramadam en dan geven de moslims. Zo had een man in de wijk haar even binnen geroepen, toen ze zijn huis passeerde. In de wijk, gaat ze katten uit de kelders bevrijden en neemt hen mee om voor hen te zorgen. Ze vertelt het of het is de normaalste zaak. Ik luister met belangstelling, want ik weet dat ze een speciale dame is. Ze lijkt misschien wel iemand die het niet breed heeft, maar als het over haar warme hart gaat, is ze erg rijk. Ze kreeg van de islamgemeenschap in de buurt een cadeau. Daarvoor riep de man haar binnen. Hij overhandigde haar een doos met kattenvoeding. Fier vertelt ze me het verhaal. Hij gaf haar dit in naam van zijn gemeenschap.
Ze heeft een rijke vocabulaire, maar haar uiterlijk doet me een beetje denken aan de dame die de duiven voedt in de film 'home alone', hoewel ze helemaal niet zo verfomfaaid is als de dame uit de film. Zij is verzorgd, dat merk ik maar al te goed. Haar gelaat is gerimpeld, maar de huid is mooi verzorgd. Haar handen zijn ouwemensenhanden met kromme vingers, maar de nagels zijn verzorgd. Wanneer ze vertelt schakelt ze moeiteloos over in vlot Frans, of zelfs Spaans. Deze vrouw heeft een actief leven geleid hoor. Ze heeft veel gereisd vroeger, vandaar die talen, laat ze me weten. Ze is actrice geweest, maar ik ken haar naam niet. Omdat ik haar vooral niet wil onderbreken, kom ik er niet toe het haar te vragen alvorens ze van de tram moet.
Ik... hoor het hier niet te schrijven, maar toch... Hou helemaal niet van katten, integendeel, ik zal nooit vanmeleven een kat aanraken. Misschien daarom dat deze vrouw me zo intrigeert. Zij, is één van die interessante mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer.
Zij is één van die mensen die ik hoop nog lang te mogen ontmoeten...
Het kraakt... er hangt wat in de lucht, dat is duidelijk. Want... mensen zijn vies gemoed. Erger, het werkt als een kettingreactie. 'k Merkte het al op weg naar 't werk en neem me alvast voor, vooral niet in de val te trappen en me te laten meesleuren.
Zodra we op weg gaan, merkt m'n collega 't zelfde op als ik op weg naar 't werk had gevoeld, gezien. Chauffeurs klagen over het klagen van klanten. Mensen op straat doen de allergekste dingen en steken dan woedend de vuist op naar diegene die ze de schuld geven. Wanneer een chauffeur z'n beklag doet over 'de mensen vandaag' probeer ik hem wat op te peppen door te stellen dat hij daar boven staat. Hij moet ze maar laten jammeren en boos zijn, zolang hij z'n ding doet zoals het hoort, weten wij wel beter. Hij moet erom lachen en zet zichzelf op een welverdiend voetstuk. Z'n dagje zit er toch haast op, nog een rit over en weer en hij mag 'beschikken'.
We merken ook dat mensen op straat onderling gemeen in de clinch gaan. Wanneer we in centrum Stad op de bus staan te wachten, moeten we tussen twee kwaaie jonge vrouwen komen. We zijn net op tijd of er zou gevochten worden. De ene is overdreven woedend en scheldt de andere de huid vol, geeft haar een ferme duw. De andere maakte een fout, zeer zeker, maar is heel boos voor die ongehoorde duw. Je merkt dat ze eigenlijk een jonge vrouw is die redeneert alvorens agressief uit de hoek te komen. Doch, de gemene por neemt ze niet. De kwaaiste van de twee maakt zich snel uit de voeten wanneer wij tussenbeide komen. Aan de andere, geven we uitleg over het feit dat een fietser moet stoppen wanneer mensen van de bus stappen, als dat aan een fietspad is. Ze toont begrip, verontschuldigt zich, maar legt uit dat het gedrag van die andere vrouw ongehoord bruut is, en absoluut niet hoort. We geven haar gemeend en volmondig gelijk.
Naderhand, wanneer dit euvel alweer enkele momenten voorbij is, passeert ons een vijftiger. De man spreekt m'n collega aan. Hij vindt dat we ons niet hadden horen te mengen met deze vrouwen eerder. Waarop ik me moei in het gesprek en zeg dat wij inderdaad geen politie of gerechtelijke rol hebben. Niettegenstaande hoort het niet om toe te kijken als mensen zo in de clinch gaan. Het gebeurde aan een bushalte en het is onze job de vrede proberen te bewaren. Het kàn toch niet, dat wij, wachtend op de bus, gemoedelijk zouden staan toekijken hoe mensen ruzie maken... De man had het zo niet bekeken en geeft ons gelijk. Prachtig is dat!!! Dit is écht zeer zeldzaam, iemand die zo makkelijk, zonder enig sarcasme, z'n ongelijk toegeeft. 'k Wil niet sexistisch overkomen, maar ik ondervind maar al te makkelijk dat nogal wat mannen niet graag worden terecht gewezen door een vrouw. De eer ofzo... vermoed ik. Daarom doet het erg goed, valt het ook enorm op wanneer een man z'n ander inzicht als 'verkeerd' of 'foutief' toegeeft. Snel voeg ik hieraan toe, dat ik ook heel wat mannen ken die het hier niet moeilijk mee hebben. Toch, bij onbekenden komt het meer voor. Dus, laat ik hem nog weten dat we het erg appreciëren dat hij ons er over aansprak en we dit dus hebben kunnen uitpraten, we leren van mekaar.
Wanneer we weer wat later op de tram zitten, wordt m'n collega aangesproken door een andere vijftiger. Hij heeft een fotoapparaat bij. Ik merk op dat ze een gesprek hebben maar kan het niet volgen, want ben met reizigers bezig. Later, wanneer we afstappen, vertelt mijne maat dat de man foto's nam van hem, want, hij heeft een 'Karakterkop'. 'k Moet er uiteraard mee lachen, want hij heeft inderdaad wel een fotogeniek smoeleke, met z'n baard, snor die hij aanschouwt als een kunstvoorwerp en dan z'n lange haren, verzorgd en fijn. 'k Heb al dikwijls gemerkt hoe hij bekeken wordt...
Wat mij betreft, mag hij best 'het gezicht van De Lijn' zijn, hoewel hij uniek is.
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
De bekendste antwerpse straatbewoner, 'k zal hem maar zo noemen, daar ik denk dat hij niet meer dakloos is, maar nog steeds van 's morgens tot 's avonds op straat zit, loopt, hangt... Loewie, bekend omdat hij in het nieuws kwam voor het zich ontfermen over twee kinderen die door hun gedrogeerde ouders werden achter gelaten onder zijn hoede. Loewie dus. Als hij iemand met uniform ziet rondlopen, komt ie een praatje maken. Zo heeft hij ons, mij en m'n collega al dikwijls aangesproken. Politiemensen zullen hem ook wel kennen op deze manier. Hij is als het ware een soort straathoekwerker geworden. Een zeer sociale mens is hij. Hij weet zowat alles over de buurt waar hij zich meestal bevindt, de stationsbuurt.
Wij bevinden ons ook in deze omgeving, geven nog iemand raad over de te volgen weg en we worden hartelijk begroet bij wijze van een vriendelijk schoudertik. Wanneer ik me verrast omdraai, kijk ik in de vriendelijke ogen en verweerd, baardig gezicht van Loewie. Deze keer ontsnap ik aan een kus, wat me een tijdje geleden niet lukte. Hij is vriendelijk, maar ik ben echt meer dan tevreden met een groet. Fier vertelt hij ons dat hij de komende nacht in de caravan op Astridplein mag slapen. 'Men' vroeg het hem. De caravan werd net geïnstalleerd als infopunt voor de vele toeristen en kijklustigen die worden verwacht de komende drie dagen. Hij draagt graag verantwoordelijkheid, hij geniet van z'n bekendheid, hoe plaatselijk ook. Hij is dan wel geen Antwerpenaar, maar hij draagt Antwerpen in z'n hart, anders zou hij al lang ergens anders zitten. We krijgen het hele verhaal te horen over De Duiker Zijn Hand en de Kleine Reuzin. Nu hij op die caravan zal letten, voelt hij dat hij meewerkt aan de Zomer van Antwerpen.
Wanneer we een dag later aan het perron aan de Nationale Bank zijn, merken we een heuse groep mindervaliden op. Ze zijn met 25 en 4 begeleiders. Geen sinecure, denk ik. Ik stel voor aan m'n collega om hen mee te begeleiden. Zij zijn op weg naar Sint-Jansplein, waar de duiker of de kleine reuzin zich bevinden. De begeleiders appreciëren dit erg, laten ze weten. Drie rolstoelen moeten op de bus, waar gelukkig niet veel volk op zit. We laten dus mensen op een andere stoel plaats nemen om plaats te maken (door de stoeltjes toe te klappen) voor die rolstoelen. Terwijl we met z'n allen op mekaar gepropt staan in de bus, leg ik aan de begeleiders uit dat ze best informeren bij De Lijn als ze met zo'n grote groep mensen samen op stap willen. Met drie rolstoelen mag men normaal gezien niet op één bus, leg ik uit. Er is immers maar één veiligheidsgordel. Toch wat verbaasd, vraagt een begeleidster hoe het dan zit met buggy's bijvoorbeeld...? Al pratend zijn we al snel aan de afstaphalte, waar de bus leeg loopt. Zowel van andere reizigers als van de groep krijgen we een bedankje en de nodige uitdrukking van appreciatie voor onze job.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
We stappen op de bus en wanneer ik naar achter wandel, sta ik op het punt twee dames met elk twee kinderen te passeren. Eén van de kindjes zit op het puntje van de stoel en ik versta niet wat mama zegt, maar lichaamstaal spreekt dikwijls voor zich. Ze maant het kindje aan, zich beter te zetten, zodat ze veiliger zit. Het meisje geeft er geen aandacht aan. Daar ik net ter hoogte van het kind ben, neem ik het effe over van de moeder. Ik leg het kleintje uit dat ze met de rug tegen de leuning kan leunen en zet haar heel vriendelijk zoals het hoort. Het kleine meisje staart me met grote ogen aan. Mama vertaalt, want verstaat ook mijn lichaamstaal. Daarop vraag ik de vrouw of het kindje geen Nederlands spreekt. De vrouw legt me fier uit, terwijl ze me twee mooie A4-formaten-diploma's laat zien, dat de kinderen net een zomercursus Nederlands gevolgd hebben. Ze hebben zonet het diploma afgehaald. Ik feliciteer de vier kinderen uitbundig en vraag in 't Nederlands hoe ze heten. Mooi, zoals ze leerden, antwoorden ze het ingestudeerde zinneke met hun naam. Leuk is het wel. De moeder legt me uit dat ze nog maar net hier wonen en de kinderen snel de taal zullen moeten kunnen om naar school te gaan. Zijzelf doet ook echt haar best om zich in't Nederlands uit te drukken. We hebben een leuk gesprek.
Wat later zijn we op een andere bus en ik geraak even in een gesprek met Spaanstaligen. Ik geef hen antwoord op een vraag. Eventjes later komt een Afrikaanse man naar me en hij vraagt of ik goed Spaans spreek. Hijzelf spreekt Engels. Z'n vrouw hoorde me bezig en zij woonde 20jaar in Spanje en feliciteert me. Zij wonen ook nog niet lang hier en zijn op zoek naar werk. Ze willen ook snel Nederlands leren en dienden zich al aan in een school, want hoe sneller ze Nederlands kunnen, hoe makkelijker ze werk zullen vinden, weet de man. Ook met dit koppel geraak ik in een aangenaam gesprek. Ik wens hen veel geluk wanneer er meer volk opstapt en het nodig is dat ik m'n job ga doen. Kinderwagens worden naast mekaar gestald zodat niemand nog kan passeren. Daar moet dringend wat aan gedaan worden.
We zijn natuurlijk niet continue op bus of tram, soms staan we een tijdje aan een halte te wachten. Ook daar worden we regelmatig om informatie verzocht. Vandaag zien we een man uitgestrekt liggen slapen (...) in een wachthokje. We gaan hem wakker maken, want niemand wil gebruik maken van het wachthokje op deze manier. Ik vraag hem of hij oké is, en het lijkt zo te zijn. We keren dus weer naar de halteplaats waar we stonden. Even later, komt de man m'n huid volschelden. Wat hij eigenlijk wil, weet ik niet, maar ik weet wél, dat hij het zelf wellicht ook niet weet... Al wat ik hem antwoord is iets in de zin van: 'Ook nog een fijne dag!' Verder maak ik me niet druk over wat hij me toeroept, maar 't is nodig onze veiligheidsdienst toch hierover te informeren, want hij komt agressief over. Hij staat blijkbaar met me te vechten, alleen ben ik de lucht rondom hem. 't Doet me goed, te merken dat m'n collega's het fijn voor me opnemen, zonder de zaak op te blazen. Wanneer hij op een tram springt, besluiten we toch maar beter lekker mee te rijden, daar er nogal wat volk op die tram zit. Als hij daar ook zo gaat doen, zou het wel eens uit de hand kunnen lopen. Gelukkig is dat niet het geval. We zijn, toevallig, op dat moment met drie, dus we zouden het echt wel opgelost krijgen, in afwachting van de ploeg controleurs die op komst is.
Tja, ook dat gebeurt wel eens. Maar, wanneer ik aan het begin van de dag denk, schud ik al snel dat negatieve van me af... met alle plezier!
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Als ik alles op een rijtje zou zetten, zouden de tegenkantingen zeker en vast in oorlog gaan met mekaar. En er zijn er zo heel wat. Maar, ieder heeft recht op z'n eigen mening. Voor mij maakt het niet uit, we moeten er door en we maken er beter maar het beste van. Zo heb ik enkele dagen een speciale opdracht. We moeten post gaan vatten aan het winkelcentrum om de mensen op de hoogte te brengen over wààr ze de bus moeten nemen om terug stadinwaarts te keren. Er worden namelijk enkele haltes niet bediend, het is te gevaarlijk. Heel toevallig en vooral erg spijtig viel er een dode te betreuren, de eerste dag van de verkeerswijziging op deze gevaarlijke baan. Dat heeft niks met De Lijn te maken, maar het is gespreksonderwerp nummer 1 en versterkt het gevoel van ellende tijdens deze werken, bij nogal wat mensen.
De koopjesperiode loopt ten einde en velen willen deze laatste dagen nog profiteren van de laatste solden. Het is dus druk.
Verassend goedgeluimd accepteren de mensen het 'slechte' nieuws dat ze verder moeten gaan om huiswaarts te keren, als ik hen aanspreek bij het afstappen van de bus, wanneer ze willen komen winkelen. Ik vertel hen dat ze beter een andere uitgang nemen in het winkelcentrum om zo dichter bij die andere halte te komen om huiswaarts te keren. Anderen, die het niet weten en uit het centrum komen, verwijs ik door naar waar ze heen moeten. Sommigen klagen even omdat ze al moe zijn van het winkelen. Ik weet dat dit een luxeprobleempje is, maar zeg dit vooral niet, want 't zou niet in goede aarde vallen. In de plaats zeg ik, dat het de beste optie is, want de andere kant uit, zou nog een veel langere wandeling worden. De meesten hebben een ijsje of knabbeltje in hun handen en daar speel ik ook op in. Ik moedig hen aan daarvan te genieten terwijl ze naar de bushalte stappen, zo moeten ze 't niet weggooien als de bus er aan komt. Iedereen is tevreden en vertrekt met een glimlach en vooral nogal wat beleefde bedankingen voor de moeite die genomen wordt. Yep, goed gedaan, De Lijn een pluim van het publiek geeft een goed gevoel.
Dit winkelcentrum is er al een hele tijd, maar ik kom er nooit. Ik wist al wel dat 't hier druk is en waar veel mensen komen, komen uiteraard ook veel verschillende mensen. Toch, nu merk ik hoeveel mensen van vreemde origine met het openbaar vervoer naar dit winkelcentrum komen. De witten zijn in de minderheid, da's duidelijk. Ik vermoed dat de meeste witjes met hun auto komen. Lees goed, ik schrijf 'witjes' en niet 'watjes'. Hoewel ik het openbaar vervoer hier liever meer zou aanprijzen, want parkeerplaatsen zijn er verdomd veel, en nog niet genoeg. Het verkeer is erg druk. Nu nog meer omdat men van twee naar één baanvak moet
Welja, daarom is het niet drukker, maar lijkt het zo. Doch, gevaarlijker is het des te meer. Wanneer ik over m'n dagje praat met collega's, wordt me regelmatig gevraagd of ik veel herrie heb gehad. En content over het tegendeel mag ik hen tegenspreken.
Zo zie je maar, een goede inlichting verricht wonderen!
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
Een bejaarde dame schijnt met regelmaat op zoek naar 'Rozentuin'. Al enkele malen vroegen collega's me of ik wist waar de rozentuin was. Natuurlijk weet ik dat. In het park is een bekende rozentuin. Als antwoord hoor ik dat ze daar niet aan gedacht hadden. Maar, naar 't schijnt zou die rozentuin in Deurne zijn, dan weer in Mortsel, terwijl het door mij bedoelde park in Wilrijk ligt. Bon, zelf kreeg ik nog nooit de vraag naar die rozentuin, maar ik ben op m'n hoede, want op een goede dag, weet ik, zal ikzelf die vraag gesteld krijgen. En het is zo ver. Ik vraag aan de dame in kwestie of ze ongeveer weet in welke omgeving die rozentuin zich bevindt? Ja, in Mortsel... Daar ben ik niet zo bekend en ik stel me de vraag of er in één van de parken of forten een rozentuin zou zijn. Ik vermoed van wel, maar weet niet exact waar. Ook de chauffeur van deze bus, kent de rozentuin niet. De vrouw lijkt verward en stapt van de bus.
Enkele uren later merk ik de oude vrouw weer op, ze zit op de bus waar ik opstap. Ik herken haar, maar laat haar. Ze zit vooraan, het is redelijk druk op de bus. Ik hou de boel wat in de gaten zoals het hoort. Ik merk, dat ze aan de chauffeur vraagt of we'r al zijn, waarop m'n collega antwoordt dat dit niet het geval is. Toch, eventjes later stapt de vrouw af. Zowel de chauffeur als ik merken het. Voor alle zekerheid vraag ik of deze dame nog naar die rozentuin zoekt en de chauffeur beaamt, hoewel deze collega (zoals iedereen blijkbaar) ook niet weet waar die verdomde rozentuin nou is. Ik ga dus achter de oude dame aan, daar ik vermoed dat ze verward is en misschien gaat dwalen ofzo. 'k Wil vermijden dat ze verloren loopt en zeg m'n collega, maar verder te rijden, ik help die dame wel.
Ik spreek de vrouw aan en vraag of ze even naast mij aan de bushalte op de stoel wil komen zitten, zodat we rustig kunnen uitzoeken waarheen ze wil. Ze gaat akkoord. Ze vindt het toch zo spijtig dat niemand de rozentuin weet zijn. Ik begin vragen te stellen, of ze de naam van het park ofzo kent, of ze een straatnaam in die buurt kent enz Plots haalt ze een papiertje boven, waar op staat te lezen: 'Rozentuin nr. ' Verbaasd besef ik dat dit een adres is. Rozentuin is een straatnaam, zonder de vermelding 'straat' of 'laan' of 'dreef' enz Gek, gekker gekst Ik neem het stadsplan dat ik altijd bij me heb en vind Rozentuin in Mortsel. Ik besluit de dame op weg te helpen, we moeten de volgende bus weer op voor nog enkele haltes. Dan moet ze nog een wandeling maken, maar dat stoort haar niet.
Wachtend op de bus, het duurt even, want het is zondag, praten we wat om de tijd te doden. Nou, om eerlijk te zijn, da's wat ìk doe. De vrouw heeft een andere reden om me één en ander te vertellen. Ze moet wat kwijt en heeft blijkbaar niemand met de nodige tijd of geduld. Ze vertelt me dat haar man 13 jaar geleden werd vermoord om de auto, maw een carjacking met dodelijke afloop. In eerste instantie denk ik dat de man in een verkeersongeval z'n leven liet. Toch, nee, ze doet het hele griezelverhaal en vertelt wat dit met een gezin doet. Ze is verre van verward, merk ik. Ze kan niet thuis blijven, ze moet altijd maar weg. Vooral niet alleen thuis zijn Ik probeer op de juiste manier te antwoorden, en vooral niet kwetsend of zonder begrip over te komen. Ze zaagt niet, klaagt niet, eigenlijk, denk ik, kan ik nog veel leren van haar. Maar, eens haar verhaal gedaan, lukt het, weer een positieve noot boven te halen, het gesprek krijgt een wending, want ze vindt m'n blouse zo mooi. De Lijn scoort dus!!! want ik heb m'n uniformhemd aan natuurlijk.
De bus komt er vlugger aan dan verwacht, dat heb je zo wanneer je aan de praat bent hé. Wanneer we op de bus zitten, besluit ik om samen met haar aan de juiste halte af te stappen en haar een stukje te begeleiden in de goede richting. Niet veel later herkent ze de boel en gaat ze alleen op weg.
Ze bedankt me zo uitbundig als mogelijk, wanneer ze dapper aan haar wandeling begint. Het is heel hoog tijd dat ik naar kantoor keer, want anders worden het overuren. Onderweg denk ik over haar en haar situatie na en concludeer dat ik weer een levensles leerde vandaag. Denk nooit iets te weten alvorens aandachtig te hebben geluisterd. 'k Wist het al wel, maar vandaag voelde ik echt tot in't diepst van m'n hart, hoe belangrijk luisteren is.
Opgetogen omdat ik nu weet waar 'Rozentuin' is, én dat ik deze dame ontmoette, kan ik vandaag een punt achter m'n dienst zetten.
Onze dienst zit er bijna op. We zijn op een trammeke, waar we onder normale omstandigheden niet lang met kunnen mee rijden. Wanneer we de halte naderen waar we zullen afstappen, zie ik een jong koppeltje met kinderwagen staan wachten, tussen andere reizigers. De chauffeur, wattvrouw, kan nog niet tot bij het wachthokje rijden, daar een tram van een andere lijn voor haar staat. Als ze te dicht nadert, zal de wissel niet springen en zal ze hem manueel moeten leggen. Iets waar zowat elke chauffeur een hekel aan heeft. Eventjes wachten dus. De mensen in de tram morren lichtjes. Ik leg hen uit dat het makkelijker is, heel eventjes te wachten, anders komt er verwarring met de mensen op het perronnetje, die willen opstappen. Ze begrijpen het. Alles bij mekaar duurt dit misschien twee minuten, niet langer. Maar, wanneer we zachtjes naar het wachthokje rijden, zie ik de jonge vader zeer schunnige bewegingen naar de chauffeur maken en haar uitmaken voor rotte vis. Manlief, wat is hij toch boos... Ik besluit om niet af te stappen en wenk m'n collega die dit alles niet heeft opgemerkt, daar hij achteraan op de tram stond. Ook de chauffeur heeft het -gelukkig maar- niet gezien, want da's nooit leuk. Ik leg de situatie uit aan m'n collega en we besluiten mee verder te rijden, zodat we 'r direct bij zijn, als er een uitbarsting komt. Toch, de kerel heeft ons gezien en de uitbarsting blijft uit. Hij lalt er nog wel even over tegen z'n vrouw of vriendin, maar komt niks tegen de chauffeur zeggen. ...En maar goed ook...
Op weg naar huis zit ik in de tram. 't Is niet druk, er is plaats genoeg. Voor me, neemt een Afrikaans gezinnetje plaats. Ze spreken vloeiend Hollands. Ze zijn toeristen, op weg naar hun hotel. Het jongetje, van een jaar of 5, zingt. Hij herhaalt steeds: "...hij moet sterven, ...al van conserven..." Het stoort me absoluut niet. Hoe zou een zingend kind mij ooit kunnen storen? Da's echt onmogelijk. Integendeel, ik geniet ervan en denk: "Tjiens, da's gedorie lang geleden dat ik dàt liedje hoorde of zong. Hoe gaat het ook weer helemaal?" En ik begin hierover verder te mijmeren, terwijl ik vader hoor zeggen tegen de kleine, dat ie nou toch maar beter eventjes moet ophouden met zingen. De kleuter stoort zich niet aan vaders' raad en zingt -stiller weliswaar- verder. Na een hele tijd, daagt het me. 't Is het liedje van de papegaai. Ik kan een lach niet onderdrukken en merk dat een vrouw, dicht bij mij gezeten ook plezier heeft.
Het allergrappigst vind ik, dat, een kindje van Afrikaanse origine, mij herinnert aan een kinderliedje dat ikzelf zong, meer dan 40 jaar geleden... En dààr, denk ik graag es over na...
Zo gaat dat dan. De bootjes zijn weer weg, weggevaren al dragend door de wind. Eigenlijk denk ik dat het er een ietske minder poëtisch aan toe ging, maar de Tall Shipsdrukte is voorbij. Zo druk was het nu ook weer niet. Er werd heel wat volk verwacht, maar wat men niet in de hand heeft, is het voorspellen van 't weer en wereldvoetbal. Deze factoren hebben een toch wel belangrijke bijdrage geleverd voor het reilen en vooral zeilen van dit evenenement.
Gisteravond hielpen we mee de boel onder controle houden op de Groenplaats. Tussen de trams door, kwamen sommige mensen hun klachten, of hun plezierige ervaringen vertellen. Een Spaanse vrouw, nog helemaal in rood en geel geschilderd, maar niet bepaald fris meer, roept nog een ferme 'olé'. Ik moet lachen en wanneer ze me ziet, steek ik m'n duim omhoog. Deze kleine beweging is voor haar voldoende om een betoog te te beginnen over het 'vuile spel' van die Hollanders, zoals zij het vertaalt. Ik knik en geef haar gelijk. Het heeft immers helemaal geen zin om gelijk welke soort discusie met haar aan te gaan. Ze is zo dronken als wat en ze drijft wellicht nog puur robotsgewijs op haar laatste droppels energie. Zwaaiend met de armen en pogend te zingen, maar eigenlijk roepend: 'Viva España!!!' zwalpt ze de Groenplaats over. Iedereen op het perron moet lachen. 'k Weet niet of het leedvermaak of amusement is...
Een man die ook al genoeg op heeft, komt naast me staan. Hij begint een relaas over 'de jeugd', nadat ik enkele jongeren die met de deur van de tram spelen op agressieve wijze, terecht wijs. Hij vindt dat de maatschappij naar de knoppen is, en we totaal verkeerd evolueren met zo'n schandalige jeugd. Ik knik, want besef dat ook met deze man beter niet geredetwist wordt. Z'n tram komt er aan en hij stapt op, want hij gaat er nog ene drinken.
Er wordt regen, bliksem, donder, storm verwacht. Gelukkig maar, komt deze verwachting niet uit. De avond verloop rustig en we kunnen met z'n allen op tijd naar huis, joepie!!!
Vandaag hadden we prachtig weer. Het was meteen te merken aan de opkomst van de nieuwsgierigen. Camera's allerhande werden meegesleurd en de Schelde met z'n zeilenvulling is heel veelvuldig digitaal vastgelegd, daarvan ben ik zeker. Er kwam nogal wat volk op de afvaart. Ook weer niet zoveel als we verwachtten, maar niettegenstaande zagen we toch heel wat genieters richting Scheldekaaien wandelen. De trams zaten niet overvol. Het was eerder een gezellige drukte, lekker leuk. Eventjes kregen we de kans om een kijkje te nemen aan het water. Dat, in een heerlijk zonneke, zalig gewoon. We zagen de matrozen ijverig in de weer. Ik hoopte zeilen te zien, maar dat lukte niet, de boel was fijntjes opgerold. Lang konden we niet blijven natuurlijk, er werd van ons verwacht dat we de perrons aan de eindhalte van de trams in 't oog zouden houden. Gauw de controleurs verwittigd dat we terug ter plaatse waren en onze blikken dan maar weer gericht op trams, perrons en omgeving.
De sfeer was zeer leuk, ook al kwamen af en toe mensen klagen over de tramchauffeur die niet wacht op hen als ze komen aangelopen. Daarom heb ik me wat later bij de chauffeurs gezet, zodat ik kon verwittigen wanneer ze hun deuren konden sluiten. De gekoppelde voertuigen staan aan de eindhalte immers in een bocht en de chauffeurs kunnen gewoonweg niet zien of er nog mensen van achter de tram komen.
Et voilà, iedereen content. De masten aan de einder verdwenen en diegenen die nog blijven hangen op de terraskes, worden door de collega's van de late shift wel de juiste weg opgestuurd.
'k Ga zeker niet zagen over de zomer. We hebben zomerweer, dat hoort zo in dit seizoen, dus wat mij betreft, laat de boel maar draaien. Toch, ben ik -samen met m'n collega- één van de weinigen met dit standpunt, ondervinden we. Er wordt gepuft, gejammerd, en vooral gesakkerd of erger. Ik las het onlangs nog en was dus een verwittigd persoon. Mensen houden niet van warm weer, ze vragen er enkel naar als 't kouder is. Wanneer het warm is, worden heel wat mensen lastig. Men wordt onverdraagzaam, geduld ontbreekt, kortom, men voelt zich een ietwat ellendig en gaat zich als een verwend kind gedragen.
Gelukkig geldt dit niet voor iedereen, maar sommige volwassenen tonen toch een accuut tekort aan zelfbeheersing wanneer de temperatuur stijgt. Jaaa-aah, het is warm in die bus en tram, maar het is warm voor iederee-een. Enfin, gisteren waren we er gelukkig snel bij wanneer een handgemeen op de bus dreigde te ontstaan, tussen een vrouw en twee jonge kerels. M'n collega was het dichtst bij de betrokkenen en zette zich prompt tussen hen in. Hij zei geen woord, maar blokkeerde de boel lichamelijk en bijgevolg ook mentaal. Ik hield de boel vanop een afstandje in 't oog. Ongemerkt voor de betrokkenen, maar opgemerkt door m'n collega, wisselden we blikken van verstandhouding. Het was de oplossing bij uitstek, want het hielp. Een knokpartij voorkomen, zeer duidelijk. Toch wist ik, dat als de twee partijen aan dezelfde halte zouden afstappen, het euvel niet opgelost zou zijn. Opletten geblazen dus. M'n lichte vrees werd bewaarheid. Ze waren nog niet goed van de bus of het begon weer en het bleef niet bij woorden. Ik vloog dus van de bus en zette me tussen hen in. Ik bekommerde me om de vrouw, gaf haar vooral het gevoel dat ze haar verhaal kwijt kon. Ze stortte zich met haar verwijten over de kerels, tegen mij. Ondertussen hield m'n collega de heren in de gaten, die afdropen. Ik luisterde vooral en liet de vrouw verstaan dat een vechtpartij echt niet een goede oplossing is. Zij zou immers zelf de grootste dupe worden tegen zo'n twee jonge gasten, die er niet voor terug deinsden haar tegen de vlakte te werken, had ik gemerkt. Zij ging dan maar de andere kant uit. En wij wandelden naar de volgende halte om de boel effe te overpraten met z'n tweetjes. We waren best tevreden met de goede afloop. Ik ben er zeker van dat hier anders bloed had gevloeid. Ook al ging het over een akkefietje, de mug werd een olifant.
Vandaag puft iedereen nog erger. Iedereen moet kwijt hoe warm het wel is. Op zeker moment vertel ik m'n collega dat als ook nog maar één persoon over het warme weer gaat jammeren, ik ga gillen dat zagen hen niet zal afkoelen. Dat net gezegd hebbende, herpak ik me. Men zou mij wel es kunnen verwijten last te hebben van de warmte. We ondergaan dus... en ach, tegen de collega's antwoorden we plagend dat er best nog wel een graadje bij mag. De reizigers geven we gelijk, of, we vragen luidop aan de chauffeur of hij de verwarming wil afzetten. Maar, lachen, oh nee, grappig worden we niet bevonden, tenzij door onszelf. De binnenpretjes kunnen niet op.
De dag vliegt voorbij, maar eens het tijd wordt naar kantoor te gaan, heeft mijne maat zijne klop gekregen. Hij strompelt nog wel niet, maar hij is toe aan afkoeling. Toch, zijn we tevreden hoor. De twee volgende dagen hebben we rust om er maandag volop in te vliegen, want dan krijgen we de drukte van de Tall Ships Race te verwerken.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
We rijden door een werf. De bedoeling is natuurlijk dat die werf een prachtige uitbreiding van het traject wordt. En dat zal beslist. Ik bevestig steevast dit gegeven tegen enkele passagiers die er oren naar hebben. Droogjes krijg ik als antwoord dat het nog wel wat tijd in beslag zal nemen, wat ik dan ook weer toegeef. Da's humor, die ik smaken mag en de sfeer wat luchtig houdt in de tram, wanneer mensen willen afstappen, maar het blijkt niet te kunnen omdat de halte is weggeveegd. Hier hebben de mensen nogal wat ongemakken gekend afgelopen weekeinde. Er werden pendelbussen ingezet, maar het fijne weet ik niet omdat ik thuis was. Heel diep in mezelf durf ik denken: 'gelukkig maar!' Want, soms doet het echt goed es effe niet aan tram of bus of gelijk wat van het openbaar vervoer te denken.
Ode aan hen, die ervoor zorgen, de haltes zo proper mogelijk te houden. Ze verdienen het van harte. Ook zij zorgen voor het gemak van de reiziger, al is dit niet op de voertuigen. Denk er maar es over na. Je hebt een halte voor je deur. Men zet zich op een muurtje van je voortuintje. Of, men zet zich op de drempel van je voordeur. Beter nog, men zet zich op het vensterraam... Waar men maar kan, laat men vuil achter, wat trouwens een dégoutant respectloos gedrag mag genoemd worden.
We zijn onderweg. Alles is gewoon, dus wij doen ook gewoon ons ding, zonder problemen of uitschieters. In zo'n geval, hebben wij onze vaste afstap- en opstapplaatsen. Tot we op een perron -waar we niet zinnens waren af te stappen- een grote groep kinderen zien staan met begeleiders. In dit geval, weten we: dit zijn schoolkinderen met waarschijnlijk leerkrachten. 'k Doe direct teken aan m'n collega om hier af te stappen, want we willen informeren of we hulp kunnen bieden. De ervaring leert ons dat begeleiders dit altijd weten te appreciëren. Maar al te dikwijls, is zo'n kidsoverrompeling voor andere passagiers ietwat minder aangenaam, voor een enkeling heus onaangenaam, en de chauffeurs proberen zich vooral te concentreren op hun ding, hoewel zo'n groepen soms echte aandachtafleiders kunnen zijn. Ook nu laat de begeleidster die ik aanspreek duidelijk merken dat mijn aanbod een aangename oplossing is. Ten eerste weet ze niet echt goed waar ze moeten afstappen. Ten tweede heeft ze vier 10-rittenkaarten in haar hand en vraagt ze zich af of ze daarmee naar de chauffeur moet of niet. Ten derde moet ze ondertussen die kleine bengels onder controle houden. Ze zijn met 37, waaronder 4 begeleiders op de terugweg naar school, komende van het museum.
Ik stel alvast voor dat collega en ik de tickets ontwaarden. Wij doen dat snel genoeg, om alle ontwaardingen klaar te spelen binnen de nodige tijd. De tijd is immers beperkt en ga je de limiet voorbij, kan je niet meer ontwaarden voor deze rit. Heel die uitleg geef ik haar niet want is te omslachtig, maar ook weer uit ondervinding weet ik, dat mensen die het OV niet dikwijls nemen, te lang wachten tussen de verschillende ontwaardingen. Ik leg haar uit, dat zij zich ondertussen over de kinderen kan ontfermen, wat ze dankbaar accepteert. Eventjes aarzelt ze en zegt me dat ze de tickets terug moet krijgen, want ze moet ze in school inleveren. 'Uiteraard', knik ik haar toe.
Een dagje vrij, om wat te gaan helpen op Manifiësta in Bredene. Prachtig weer... hadden we graag gehad, maar kregen we niet bepaald. Integendeel, het weer heeft het hele gebeuren parten gespeeld. Niettegenstaande hebben we toch een lijnbus uit de stelplaats van Oostende een plaatske kunnen geven op het terrein, hier en daar half verzopen en opgekikt met houten platen om toch maar niet in de modder te verzuipen. Toen de chauffeur heel voorzichtig de bus op het terrein manoeuvreerde en tot stilstand kwam, opende hij de voordeur om me te laten opstappen. Zo kreeg ik wat bescherming tegen wind en regen. Maar direct, stante pede stonden er drie dames achter me. Ze vroegen of we naar Oostende reden... Toch eventjes uit het lood geslagen, herhaalden we: 'Oostende???' 'O, ja': verzekerde ons één van hen: 'Er is toch een pendelbus die naar Oostende rijdt, niet?' Wij wisten hier niks van, want stonden helemaal niet in voor de organisatie, maar verwezen de dames vriendelijk naar andere medewerkers, herkenbaar aan het blauwe t-shirt (brrrrr... in dit weer). De drie vrouwen gingen dapper verder met hun zoektocht. Maar wij moesten toch weer heerlijk lachen, mits de bus, midden in een modderige wei stond, omgeven met een podium en tenten allerhande. Stel je voor...
Kindjes... 
Whoe-oe... I've had some negative vibes the last few days... 't Zal wel aan mezelf gelegen hebben op één of andere manier. Maar vanmorgen dacht ik, op weg naar 't werk: 'Ik moet wat vriendelijker gaan doen tegen m'n collega, want de laatste dagen ben ik niet erg te genieten...' Eigenlijk hou ik op deze manier niet van mezelf. Ik stoor mezelf dus. Tja, en wanneer mensen zichzelve niet kunnen pruimen, hoe kan men dan verwachten dat deze mensen wel goed met anderen zouden omgaan? Dàt... ging nog, in die mate dat ik zeker met niemand problemen heb gehad en -voor zover ik denk- toch vriendelijk ben gebleven. Ik veronderstel dus, dat mensen die me niet kennen, het niet merkten, maar... weet ik eigenlijk veel... Bon, met die gedachtengang werd ik vannacht al wakker en ging ik dus naar 't werk. Daar moest dus wat aan gedaan worden, en maar één persoon die daar wat aan kon doen, was ikzelf.
Laundryday!!!
Vandaag ben ik vrij. En nee, ik ben helemaal niet weg geweest. Van het openbaar vervoer heb ik dus geen gebruik gemaakt. Maar toch, werd ik er op een aangename manier mee geconfronteerd.
Ze is klein, tenger en vooral niet van de jongste. Haar witgrijze lange haren hangen sluik langs haar fijne gezicht. Haar muts bedekt haar hoofd, maar verstopt niet al het oude dametjeshaar. Ze is geen onbekende, we zien haar regelmatig. Steeds de caddy meetrekkend, moet ze bijna klimmen om de voor haar hoge tredes van de tram op te geraken. Ze is steeds vroeg uit de veren, telkens wanneer we haar zien. Ik weet dat ze op verschillende plaatsen voor poezen zorgt, maar het fijne weet ik echter nog niet helemaal. Soms, wanneer het rustig is gebeurt het wel dat ze het niet bij een 'goeie morgen' laat. Dan vertelt ze wat over haar doen en laten. Vandaag is weer zo'n dag. Ze gaat -zoals ik weet- 'de poezen' eten geven. Wanneer ik haar laat voelen dat ik hiervan op de hoogte ben, is ze lichtjes het lood uitgeslagen. Ik vertel haar dat we eerder al een praatje hadden, ze valt effe stil, maar raapt snel de draad op en gaat verder in haar verhaal.
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
Onze dienst zit er bijna op. We zijn op een trammeke, waar we onder normale omstandigheden niet lang met kunnen mee rijden. Wanneer we de halte naderen waar we zullen afstappen, zie ik een jong koppeltje met kinderwagen staan wachten, tussen andere reizigers. De chauffeur, wattvrouw, kan nog niet tot bij het wachthokje rijden, daar een tram van een andere lijn voor haar staat. Als ze te dicht nadert, zal de wissel niet springen en zal ze hem manueel moeten leggen. Iets waar zowat elke chauffeur een hekel aan heeft. Eventjes wachten dus. De mensen in de tram morren lichtjes. Ik leg hen uit dat het makkelijker is, heel eventjes te wachten, anders komt er verwarring met de mensen op het perronnetje, die willen opstappen. Ze begrijpen het. Alles bij mekaar duurt dit misschien twee minuten, niet langer. Maar, wanneer we zachtjes naar het wachthokje rijden, zie ik de jonge vader zeer schunnige bewegingen naar de chauffeur maken en haar uitmaken voor rotte vis. Manlief, wat is hij toch boos... Ik besluit om niet af te stappen en wenk m'n collega die dit alles niet heeft opgemerkt, daar hij achteraan op de tram stond. Ook de chauffeur heeft het -gelukkig maar- niet gezien, want da's nooit leuk. Ik leg de situatie uit aan m'n collega en we besluiten mee verder te rijden, zodat we 'r direct bij zijn, als er een uitbarsting komt. Toch, de kerel heeft ons gezien en de uitbarsting blijft uit. Hij lalt er nog wel even over tegen z'n vrouw of vriendin, maar komt niks tegen de chauffeur zeggen. ...En maar goed ook...
'k Ga zeker niet zagen over de zomer. We hebben zomerweer, dat hoort zo in dit seizoen, dus wat mij betreft, laat de boel maar draaien. Toch, ben ik -samen met m'n collega- één van de weinigen met dit standpunt, ondervinden we. Er wordt gepuft, gejammerd, en vooral gesakkerd of erger. Ik las het onlangs nog en was dus een verwittigd persoon. Mensen houden niet van warm weer, ze vragen er enkel naar als 't kouder is. Wanneer het warm is, worden heel wat mensen lastig. Men wordt onverdraagzaam, geduld ontbreekt, kortom, men voelt zich een ietwat ellendig en gaat zich als een verwend kind gedragen.
