Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-05-2012
crisis
Er zijn veranderingen op (duiven)til, bij De Lijn. Elke provincie zal het voelen. Elke reiziger zal het ondervinden. Lijnen worden veranderd, toegevoegd, geannuleerd of geïntegreerd bij andere lijnen. Het wordt een heel gedoe. Dikke soep mét balletjes, gepeperd als geeneen, om het maar es metaforisch toe te passen. Het wordt regelmatig aangehaald in het nieuws. Geschreven of gesproken, doet er niet toe. Je moet al een ferm kluizenaarsbestaan leven, als je 't nu nog niet weet. Maar, wàt weet je dan? Ja dus, awel, dat er vanalles gaat veranderen...
Gelukkig is het nog niet zo ver. Het zal pas vanaf september zijn, de metamorfose. Nu, bijna juni, beginnen mensen zich af te vragen. Dra gaan ze met vakantie en stel dat als ze terug komen, dat...!?!?!? Ze vragen het me dus nu maar al, voor alle zekerheid. Ze stellen vragen over de streeklijnen, maar daar weet ik helemaal nog niks van. 'k Zal al blij zijn als ik het stadsgeharrewar der openbaar vervoer tijdig onder de artrose-knie krijg.
Maar, ik ben blij, dat ik kan verwijzen naar de website van De Lijn. Zo maak ik geen fouten en kan iedereen gericht zoeken én vinden, hoop ik maar. Misschien kan men bij De Lijn een quiz organiseren met als grote prijs, een jaarabonnement voor twee... Ik vermoed dat dit toch niet zal opwegen tegen de eventuele prijsverhogingen die er misschien nog zitten aan te komen omdat er oa, zoveel, supergoedkope abonnementen aangeboden worden. Welke maatregelen men ook zal treffen om uit deze Lijncrisis te geraken,
Hoe een uniform aantrekkelijk kan zijn... Zelf stel ik er m'n vragen bij. Hoewel, ik toegeef dat een uniform herkenbaar maakt, en iedereen (bedrijfshiërarchie te buiten gelaten) gelijk is, zonder enig onderscheid. Ik, heb m'n afkeer voor uniformen in het algemeen al sinds ik 10 jaar was. Nonnekesschool, weetjewel. 'k Heb het gedragen tot m'n twaalfde en toen gezworen, nooit in m'n leven nog een uniform te dragen. Hier sta ik dus... Het was buiten m'n huidige werkgever gerekend. Toen ik nog in opleiding was, zei één van de controleur-lesgevers: 'Wie geen uniform wil dragen, moet ermee rekening houden dat ie een contract tekende waarin dit ook besproken wordt.' Hij heeft gelijk. Je gaat akkoord met de voorwaarden, wanneer je handtekent. Ik draag het dus. Geen gemor.
Het probleem zit meer bij mensen die zowat geilen op een uniform. Gisteren werd ik tot tweemaal toe benaderd om een afspraakje te maken. Soms sta ik er versteld van, hoe sommige mensen schaamteloos privé-info vragen. Heimelijk begon ik al te vrezen dat ik op één of andere manier er wat 'hoerig' bijliep. Voor alle zekerheid ben ik bij het binnenkomen in kantoor, snel gaan checken in de spiegel, maar ik merkte niks bijzonders. Trouwens, ik ben toch ook niet 'piep' meer... Enfin, ik ga er m'n hoofd niet over breken. 'k Heb de heren nogal makkelijk afgewimpeld zonder gevoelens te kwetsen (hoop ik toch).
Een ander man, pakt het ietwat anders aan. Hij begint een praatje. Hij is Aziaat, vertelt z'n uiterlijk. Hij vraagt zich af, hoe het toch komt dat wij, Europeanen het tolereren dat er zoveel lawaai op de trams en bussen is. Men kan hier niet rustig meerijden. Soms willen mensen nadenken tijdens het rijden, maar dat gaat hier niet. Op het moment dat hij me aanspreekt, zijn er zeker een vijftal mensen aan 't bellen. Ik denk, in vijf verschillende talen. Ik hoor het zelfs niet meer, tenzij ik echt observerend in de tram sta. Ik geef hem gelijk dat het soms erg storend kan zijn. Maar m'n antwoord interesseert hem eigenlijk niet zo, merk ik. Hij vertelt over zijn ervaringen hier in Antwerpen. Eerder had hij in Brussel gewoond en hij is trouwens nog niet lang in België. Hij doet heel erg z'n best om Nederlands te spreken, hoewel het soms moeilijk te begrijpen is. Appreciëren doe ik het zowiezo.
En dan, komt de aap uit de mouw. Hij zoekt een vrouw, laat hij weten. Ik blijf er zo stoïcijns mogelijk bij, zo begrijpend mogelijk knikkend, want wat moet je op zoiets nou antwoorden... Hij herhaalt z'n wens, me diep in de ogen aankijkend. Nou ja... goed zo, denk ik bij mezelf, je zoekt een vrouw... en dan hé...? Voor de derde maal zegt hij dat het leven saai is zonder vrouw en dat ie er zo snel mogelijk één wil. 't Doet me wat denken aan een kind dat een snoepje wil. Ik neem al een klein beetje afstand... huh... en zeg hem dat het allemaal wel in orde zal komen. Alles op z'n tijd hé. Hij is nog jong, laat ik hem weten (ik schat hem amper 30, de snotneus). Hij zal dus wel een vrouw leren kennen. Hij wil m'n tel nr. Ik zeg hem, dat hij altijd naar De Lijn kan bellen, als hij mij wil bereiken. Maar die tip wordt niet aux serieus genomen.
Uiteindelijk moet ik hem duidelijk te kennen geven dat ik m'n tel nr aan niemand geef. Nooit. Gelukkig neemt hij het goed op. Mja... vriendelijk lachen naar een manspersoon, kan soms wat zuur opbreken, ofte...
Alles is zoals het hoort. Rustig druk. 8u 's morgens. School/werkspits. Ik stap in tram 11, vooraan. Ten eerste om de chauffeur te groeten. Èn, omdat ik gegevens over het voertuig en zomeer noteer. Ik zie dat de chauffeur een wit beeldje naast zich, aan z'n zijraam heeft staan. Er zijn nogal wat collega's die een soort geluksbrenger of een kleurrijk voorwerp, gewoon, om de boel wat te verfraaien, bij zich zetten. Maar dit, een op het eerste zicht plaaster beeldje, volledig wit, is ongewoon. De nieuwsgierigheid kwelt me, ik moet het hem vragen en dat doe ik dan zonder verder overwegen.
Collega lacht. Hij vertelt: 'Wel, daarnet aan Te Boelaerpark, heeft men me dit aangeboden. Gewoon. Daar staan mensen deze beeldjes uit te delen. Ze hebben een hoop kartonnen dozen bij, gevuld met allemaal dezelfde beeldjes.' Hij geeft me het beeldje en wijst me op het etiket op de achterkant. Het weegt veel zwaarder dan ik vermoedde, het is dus niet hol.
Dit jaar viert men in Borgerhout, district van Antwerpen, 300 jaar Reuzen. De Borgerhoutse Reuzen worden elk jaar gevierd met een stoet, braderij en andere populaire attracties. Zelf ben ik nooit naar de feesten geweest, maar ik heb ze heus op een aangename manier geproefd. Deze feesten gaan immers altijd door op de Turnhoutse Baan en ik reed daar tijdens mijn tramverleden met 'mijn' lijntje door. Telkens tijdens die feesten moet de lijn onderbroken worden. Op de regionale zender zie ik dan wat ik gemist heb, want daar wordt elk jaar verslag over gemaakt. En, telkens valt er toch weer iets interessants te vertellen. Ik las ook al zeer treffende verhalen over deze Reuzenstoet in het verleden.
Om verder te gaan over het beeldje. Dit is Reuzinneke. Zij is -wat dacht je- de levensgezellin van de Reus. Op het etiket staat dat je ze mee op reis kan nemen, of een reis laten ondernemen met iemand anders. Je kan haar dan fotograferen in het verre Boemerskonte en de foto opsturen naar "www.reuzenjaar.be/ikwaserbij". (ondertussen de site geprobeerd, maar geraak er niet op) Voor zo'n projecten ben ik altijd wel te vinden. Enthousiast als ik kan zijn, zeg ik: 'Bummer... Wij hebben niks te zoeken aan het Te Boelaerpark...' Collega bied daarop zijn beeldje aan. Er wordt nog wat heen en weer gepraat, want ik vind het verdomd écht gemeend lief van hem, maar kan het niet zomaar aannemen. Aan de manier waarop hij me zijn verhaal deed, weet ik dat ook hij hierop gesteld is. Hij dringt aan en overtuigt me dat hij tijdens z'n volgende rit echt wel zeker weer een beeldje kan bemachtigen. Gohhhh... ik zou hem wel kunnen knuffelen!!! Maar euhhhh... dat doe ik toch maar niet. Blij als een klein kind voel ik me.
Hier sta ik nu, met het redelijk zware beeldje in de hand, moet ik m'n dienst verder zetten. Ik kan het niet ergens zetten tot ik ga eten. Ik zeul het dus maar mee. Samen met de 2 collega's waarmee ik vandaag op pad ben, begeleiden we nog een blinde man naar de pre-metro. Eén van de collega's neemt alvast een foto met z'n gsm. Er wordt tijdens het werk wel pret gemaakt. Goedzo! Een goedgeluimd mens kan meer aan. Wanneer we later door Borgerhout rijden, wordt ik direct door de rasechte Borgerhoutenaar aangesproken. Die, is blijkbaar op jacht naar de beeldjes, want er blijken er vier verschillende te zijn. Zo zie je maar. Door een stom toeval, maak ik leuke contacten met mensen op het voertuig. Binnen mijn job is dit natuurlijk lekker meegenomen, want dat verbetert immers de sfeer op tram en bus.
Ronnie... Nog maar eens makker. Zeer hartelijk bedankt!!!
PS: de eerste reis van Reuzinneke is alvast -met 't mooie weer vandaag- naar onze tuin.
In de tram gestapt. Het is zondag, maar er rijden terug meer enkele voertuigen op deze toch wel druk bezette lijn. Raar. 'k Ga ervan uit dat er toch enige strategie moet achter zitten. Het is al wat later op de avond, dus is het niet overdreven druk meer. Wanneer ik nog bezig ben de gegevens op te schrijven (vast ritueel), hoor ik een gsm muziek maken. Redelijk luid. Ik kijk even op, merk dat er niet wordt opgenomen, maar de melodie loopt ten einde, dus schrijf ik verder. Enkel tellen later, gaat de gsm weer af en ook wordt er weer niet opgenomen. Ik kijk naar de mensen die vooraan staan op het voertuig, maar kan geen reactie bespeuren. De melodie loopt weer af. En voor een derde maal, gaat weer de gsm af. Een vrouw maakt een opmerking. Ze heeft gelijk, het is storend. Ik ga dus op zoek, m'n oren gespitst vanwaar het geluid komt. Een man reageert pas, wanneer al enkele mensen waren opgestaan om te zoeken naar een gsm die misschien wel onder of tussen hun zitplaatsen zou kunnen liggen. De dader... Nou... dader kan ik hem niet noemen. Hij is de bezitter, laat het me zo stellen;
Een korte beschrijving. Hij is een typische (zonder negatieve bijklank) dandy. De man is opzichtig opgesmukt gekleed. Perfect tot in de puntjes, als je van de stijl houdt tenminste. Hij is zeker ouder dan 70, maar hij wil er 25 lijken. Hij is vooral zeer vriendelijk en nog beleefder dan, ...dan... het voorbeeldigste voorbeeld maar kan lijken. Hij is... Parisien, zo blijkt. Misschien heb ik een verkeerd beeld van de typische Parisien, maar mijn beeld klopt. Hij past echt in het plaatje. Hij doet geen moeite om een woordje Nederlands te praten. Ach, dat is geen drama. Maar, z'n Frans wordt wreed vloeiend gesproken, alsof hij zich in Parijs waant, veronderstel ik. Ik moet dus wel effe een knopje omdraaien in m'n hoofd. Maar 't gaat wel... oef.
Hij vertelt dat een vrouw hem belt. Z'n mimiek spreekt boekdelen. Ze werkt danig op zijn zenuwen. 'Vlaamse vrouwen', laat hij weten, 'zijn echt best moeilijke wezens'. Ik dank hem met een cynisme dat van me afdruipt. Ondertussen gaat de telefoon weer. Nu, zet hij hem direct af. Ik vraag waar die vrouw dan is. Wel... ze blijkt in de tram te zitten. Achteraan. De mensen vooraan volgen de conversatie natuurlijk, wat dacht je... Er wordt gelachen omdat ik niet onverstoord blijf bij deze boodschap. Ik ga er immers van uit dat men een telefoon gebruikt om een niet uit te stellen conversatie te voeren, als men zich op een redelijke afstand van mekaar bevindt. Een redelijke afstand, is toch iets meer dan voor- en achterkant pcc'tje. De man begint zich vrij te pleiten van schuld... 'k Krijg er compassie mee, ocharme deze bon vivant.
Ik besluit de belster op te gaan zoeken. 'k Merk dat men dat op prijs stelt vooraan. Niettegenstaande is de sfeer leutig geworden. Iedereen heeft nu hetzelfde luchtige gespreksonderwerp. Achteraan in de tram passeer ik een vrouw die direct gaat zoeken naar haar vervoersbewijs. Alle ogen zijn zowat op mij gericht. Da's altijd zo, wanneer ik traag door het voertuig beweeg. Argwaan troef, voel ik. Ik bedank de vrouw voor het tonen van haar ticket en zeg: " 't Is oké hoor mevrouw. Maar ik kom niet voor de vervoersbewijzen. Ik ben namelijk op zoek naar een mevrouw die graag telefoneert met een meneer vooraan in de tram." Het ijs is gebroken op een aangename manier. Ook achteraan vindt men het grappig. Er worden nog verder grapjes gemaakt over mijn leuke job. En ik doe -effe- mee. De sfeer zit goed. Iedereen vreemd van mekaar en toch samen pret. Daarvoor moet je bij De Lijn zijn!
Wanneer ik weer vooraan kom, is het bellen wel degelijk opgehouden. Het stalken voorbij. De man ademt weer rustig. De andere reizigers vooraan ontspannen zich weer en gaan hun avond met goed gemoed verder, na het afstappen. Ziezo, hoewel dit ook toeval kan geweest zijn natuurlijk, neem ik me voor dat ik een ludieke manier van mondsnoeren heb kunnen toepassen.
Met dank aan de reizigers en hun prettige medewerking.
Terug aan de slag na een weekje time-out. Soms is het druk, maar het valt best mee. Het verkeer zit niet in de knoop, zoals de chauffeurs en ik verwacht hadden. Een klein knoopje zien we allang niet meer als een ongemak. Mijn mening verandert dus totaal niet. Negatieve dingen kunnen bevorderlijk zijn voor een positief inzicht...
Ook het publiek valt enorm mee. Af en toe wordt er natuurlijk wel eens gesakkerd, maar ach... iedereen heeft recht op een mindere dag of moment. Niet te fel reageren en luisteren of meezuchten is voldoende om situaties niet te laten ontsporen. Begrip en medeleven tonen in zoverre dat mogelijk is, helpt mensen bepaalde dingen te plaatsen voor zichzelf. Als iemand bijv. een blik bier drinkt, en ik vertel hem (tja... tot hiertoe heb ik dit enkel met mannen voor gehad) dat men eigenlijk geen bier hoort te drinken op tram of bus, kan zijn reactie nog goed meevallen. Ook al heeft deze persoon een uitstraling die enorm negatief is, lukt het me begrip te krijgen. De man in kwestie stelt zelf voor om het blikje weg te werpen de volgende halte. Ik doe teken aan de chauffeur dat ik de deur even open hou. Echt leuk hoor, zo'n samenwerking. De man mag het smaken dat we blijven wachten en ik apprecieer zijn houding. Het is echt aangenaam samenwerken en begrip tonen voor mekaar.
Later op de avond gebeurt een zeer zwaar ongeluk. Ik kom niet in de omgeving van het ongeval, maar hoor de situatie via de radio die ik meedraag. De lijn waarop dit is gebeurd, moet een tijdlang worden onderbroken. Men roept via intercom door de voertuigen af, dat deze lijn onderbroken wordt, met daarbij de nodige verontschuldigingen. Mensen kijken me vragend aan. Ze verwachten meer te horen hierover. Het is menselijk. Wij willen steeds het waarom weten. Ze vragen, dus ik geef zonder omwegen, kort en bondig het waarom. Een zwaar ongeval. Meer hoef ik niet te zeggen. Iedereen heeft begrip voor de situatie. Het lost me niet. Hoe loopt dit af met het slachtoffer, met de chauffeur, met de controleur ter plaatse? Een toch wel mooie dag, sluit deze keer af in mineur. De volgende ochtend hoor ik op het nieuws dat het slachtoffer is overleden...
Die dag, ben ik met m'n gedachten meer bij dit zeer trieste gebeuren. M'n innige deelneming wil ik betuigen aan de familie van het verkeersslachtoffer. Ook leef ik mee met de chauffeur. Ik hoor er natuurlijk niks meer over, buiten vragen of bedenkingen van collega's... Iedereen leeft mee.
De laatste dag voor een 'welverdiend-al-zeg-ik-het-zelf' weekje vrij. Een vroege dienst, die, ook al is het zaterdag, best te pruimen valt. Daar vrijdagavond toch een avond is die uitnodigt tot zuipschuiterij en andere genotsproblematiek in een stad als Antwerpen, gebeurt het wel dat de restanten van zulk Spielerei nog rondwaren tijdens de ochtenduurtjes op zaterdag. Ze zijn er wel, de zombies en mederestjes, maar waar ik ben, zijn ze zo braaf mogelijk. Ik hoef maar rustig hun kant uit te wandelen, achteraan de bus, en de eerstvolgende halte waar we toevallig aankomen, wippen ze van de bus, met sigaret, bier, afgescheurde pamfletten in de hand. De enkelen die blijven zitten geef ik nog een pamflet dat één hunner liet vallen. Zij nemen het braafkes aan en gedragen zich voorbeeldig na de voetjes van de zetels te hebben verwijderd. Dat alles door mijn wreed betoverende glimlach, want veel moet ik er niet voor doen.
En zo glijdt de ochtend verder, rustig roerend in grijze druppelende wolken, geweerkaatst in de troosteloze straten van 't Stad. Iedereen groet, of beantwoordt m'n groet, met een pessimistich toontje over regenweer en de zomer die dringend moet komen. Ze slagen er niet in, me in een negatieve stemming te brengen. Integendeel, vandaag monter ik collega's en passagiers op met een vrolijk 'wat niet is kan komen' en 'na regen komt zonneschijn' geouwehoer zoals men in Nederland zo leutig pleegt te zeggen. Maar ik merk dat het blijkbaar toch helpt, hier en daar.
Dit fantastische superhumeur komt door m'n dagplanning. De aanzet voor een weekje vrij. Manlief komt me afhalen van 't werk en dan trekken we de stad in, op zoek naar 'the little people' van Slinkachu. De tentoonstelling, die gisteren en vandaag plaats heeft op vijf verschillende locaties in de Koekenstad. Fototoestel in m'n tas geborgen en hupsakee naar de eerste plaats, zijnde het Kievitplein. Da's te voet niet te ver van de Italiëlei, waar we ons kantoor hebben. Het druilerige weer, zorgt voor een niet storende volkstoeloop. Er zijn dus wel geïnteresseerden, maar geen massa. Wat ik toch ook wel als aangenaam kan beschouwen. Gohhh... wat zijn de figuurtjes piepklein! Ik schat ze maximum 1 cm. Mijn fototoestel is eigenlijk niet voldoende om ze echt in close up te nemen. Geeft niet. Dan staan ze maar wat kleiner op de foto. 'k Heb ze gezien, de sfeer van het geheel -waarmee ik wil zeggen, toeschouwers die ook kijken, opmerkingen maken en kinderen betrekken- is zeer aangenaam. Het doet wat het Reuzinneke ook deed tijdens de Zomer van Antwerpen. Mensen, totaal vreemd aan mekaar, praten onderling over die kleine mensjes.
Van daar, trekken we te voet naar het Stadspark. Da's een tiental minuutjes stappen. Ondertussen klaart het weer wat op. In het Stadspark, genieten we van een waterhoendertje dat zich wentelt in plassen. Het drinkt en wast de witte vlek op z'n hoofdje en wentelt z'n vleugeltjes. We naderen niet te dicht, zodat het diertje niet schrikt. De kleuren van de bomen in het park zijn fris en het voelt wat herfstig aan, maar 't is er niet minder mooi om. Dan vinden we het tweede tafereeltje, een minipicknick in het minipark. Rondom, hetzelfde beeld met vooral fietsers die de vijf plaatsen opzoeken om zoals ik en m'n man, foto's te nemen. Mensen dringen niet. Ze hebben geduld, gunnen mekaar de tijd om het toestel goed in te stellen. Ondertussen geniet men van het geheel. Za-alig!
We gaan verder. Van het Stadspark naar de Nationale Bank, amper vijf minuten stappen, nemen we tram 12 naar de halte Montignystraat. We zijn er direct, want we moeten maar drie haltes ver. Een figuurtje is gelost, laat men weten. De heer Slinkachu komt binnen een uur om het figuurtje zelf te bevestigen. Het is zijn kunstwerk, niemand anders hoort er aan te komen. Begrijpelijk. Sommige mensen willen dus wachten. Maar wij niet. Zo, is het ook mooi. Z'n kleine mensjes glijden van de leuning, armen in de lucht zoals in een pretpark. Zelfs de gelaatsuitdrukking is mini-super-leuk. Of, beeld ik het me tòch maar in? Eentje zweeft in de ruimte tussen leuning en grond. En dan, praatje maken met mensen. Foto'tjes nemen. En hop, weer naar 't perron, om het volgende sfeerbeeld te zoeken.
Bus 23 komt direct aangereden. We moeten niet wachten. Lang Leve Het Openbaar VerVoer!!! Aan de Nationale Bank stappen we weer uit en na nog geen vijf minuutjes nemen we tram 7 naar het Harmoniepark. Da's ook maar weer drie haltes. De tram- en busritjes horen gewoon bij het geheel. Het gaat hem ook om de ervaring die je tussen de 'plaçes des monuments' opdoet natuurlijk. De stad zien met andere ogen. Mensen zien, horen. Eigenlijk dàt wat ik het liefst doe. 'k Heb dus chanse! In het Harmoniepark werd een voetbalveldje getekend met krijt. Het minuscuul mannetje heeft het krijt nog vast. 't Is hard labeur. Het krijt is immers groter dan de tekenaar zelve. We luisteren naar mensen die dit het mooiste van alle werkjes vinden. Wellicht voetbalfanaten, durf ik vermoeden. Smile, naar 't vogelke kijken, klik en hopsa... We gaan de hort op naar het volgende punt.
Daarvoor moeten we naar de Draakplaats. We nemen aan Harmonie de eerste tram die eraan komt, zijnde lijn 6. We rijden tot aan Plantijn. Hoewel we van daaruit met de bus of de tram naar de Draakplaats kunnen, besluiten we om te wandelen. Een kwartier stappen en we zijn er. 't Is dus ook weer niet ver. Daar zien we het laatste monumentum. Een gebroken fles, restanten glas en vegertjes, haast microscopisch. Er moet worden geruimd en ze lijken te zijn bevrozen in hun vegers-enthousiasme. Enkele kindjes vinden het subliem en ouders dwepen hen nog lekker wat op. Ik verdenk hen ervan, de kleintjes alvast op te willen warmen voor het opruimen van het speelgoed thuis, later vandaag. 't Is natuurlijk echt prettig om zowel de echte (publiek) en gefocuste (kunstwerk) voorstelling bij te wonen. En, waarom zouden we 't achterwege laten, hier foto's te nemen? Niks van! Gretig leggen we ook hier één en ander digitaal vast.
En vwallà. We zitten in een mooie wijk. Zurenborg. We genieten dus nog wat van de bouwstijl en gaan te voet verder tot Berchem Station. Heus niet ver. Daar nemen we 'ons' trammeke huiswaarts. Ik ben amper 2 uurtjes later thuis dan anders, na 't werk.
En ik voel me net als een kind dat een cadeau'tje kreeg!!!
'k Ben aanwezig op een bus. Alles is zo rustig als maar zijn kan, voor deze lijn. Hier rijdt een allegaartje aan variëteiten mensen mee, wat soms voor animatie kan zorgen. Het mag niet. ...kadertjesdenken. Nog minder, kadertjesbesluiten. Maar op den duur ziet men toch een soort patroon doorheen mensenmanieren, al naargelang geslacht, afkomst, culturele rugzak enz. Op oa deze lijn, geniet ik steeds weer van die patronen in contrast met mekaar. Bon, soms geniet ik wat minder en moet er worden bijgeschaafd, wat ik dan ook probeer. En soms, gaat dat vanzelf, en heel soms niet.
Vandaag stapt een jonge man op, die te diep in het glas heeft gekeken. Ik voel direct aan dat ik een oogje in 't zeil moet houden. Hij wil te erg opvallen, of heeft er gewoonweg geen idee van hoeveel lawaai hij wel maakt. De inhoud van zijn uitspraken is ook niet bepaald van een niveau om door iedereen gesmaakt te worden. Integendeel, ik vrees dat er wel es iemand op z'n tenen zou kunnen getrapt worden. Oh, nee, racistisch is hij niet, hoewel hij door de manier waarop hij bepaalde dingen door de bus schalt, zo zou kunnen worden begrepen. Hij raaskalt tegen drie moslimmeisjes, waarvan eentje verdomd rad van tong en dus direct een antwoord biedt. Soms ben ik zoooo blij, dat de aangesprokenen zulke gasten doorhebben. Maar hij begeeft zich zowiezo op het scherp van het mes. Hij zit helemaal achteraan in de bus. De meiden zitten enkele zetels voor hem. Ik zet me ook helemaal achteraan, gemoedelijk dichtbij het heerschap. Ik knik een goeiemiddag, glimlach en ga zitten. Z'n houding wijzigt. In eerste instantie denkt hij dat ik hem kom vermanen, maar ik ga niet in op z'n uitdagende houding. Wanneer ik de kans krijg, stel ik hem een persoonlijke vraag. Gewoon, onschuldig. Het pakt. Het onderonsje kan beginnen. Hij steekt van wal, weet dat hij dronken is, weet dat hij niemand wil kwetsen. Een soort van verontschuldigingen nijgen zelfs te komen boven drijven. En hij vertelt over zichzelf, z'n vriendin, z'n werk dat ie een maand doet, maar al beu is. Hoe meer hij vertelt, hoe vriendelijker en aangenamer hij wordt. De meisjes zijn ondertussen al lang afgestapt. Ze groetten hem genietend van een sarcasme-bel zo groot dat als ze uiteen zou zijn gespat, er een groot onweer zou zijn losgebarsten. Maar ik begrijp hen wel. Hij, had het -gelukkig maar- niet door.
Af en toe trekt hij nog de aandacht van iemand die meer vooraan zit en het waagt eventjes achterom te loensen en dan snel weer naar voor te kijken. Eindelijk stapt hij uit, me beleefd groetend en hij bedankt me voor het fijne gesprek. Ik zit al veel te lang op de bus. M'n vast traject ligt al lang achter me. Een goedkeurend knikje van de chauffeur doet ook mij goed. Da's zowat het fijnste aan deze job.
Voor een groot deel, beslis je zelf hoe je dag verloopt. Het gaat er maar om, hoe je met bepaalde situaties omgaat. Je kan natuurlijk met je links been uit bed zijn gestapt en alles zwart zien. Zo'n dagen zijn er, zeker en vast. Maar in dat geval, kan je 'r maar beter bewust van zijn dat je in een negatief spiraal komt. Soms laat een mens zich daaraan vangen. En soms, weet een mens beter.
Twee beroepschauffeurs, maar niet van De Lijn, dwarsbomen mekaar. Het gaat er feitelijk om, mekaar het zonlicht in de ogen te gunnen, ook al is het letterlijk daarvoor nog net iets te vroeg. De zon komt op. Als de ene een meterke vooruit zou willen rijden, kan de andere stijfkop niet meer klagen en moet ie zich wel verplaatsen. Ook al is het z'n eigen schuld dat ie zo dicht achter de andere stopte en nu de tram blokkeert.
Met praten lukt het niet. Er moet authoriteit aan te pas komen. Dan nog, laten de heren zich niet direct vermurwen. Een politieman in burger, die steevast z'n ligitimatie toont en kordaat optreedt, zorgt ervoor, dat reizigers op tram en bus -hopelijk- nog tijdig op hun werk geraken.
Ikzelf kan het moeilijk geloven, dat mensen op zulke wijze hun dag beginnen. Hoe brengen zij de dag verder door? Vrolijk zal het niet zijn. Ik heb me alleszins niet laten vangen en had hen verwittigd. "Beste olijkerds, jullie zijn volwassen. Enkel jullie kunnen het conflict over niks oplossen. Mij ga je niet betrekken, maar weet dat je heel wat mensen ophoudt op deze manier."
Ach... ze speelden het hard en moeten de gevolgen erbij nemen.
Op een later moment, merken jonge tramgebruikers een punker op, wachtend op het perron. Nog een hele échte punker. De felgekleurde haarpieken torenen zeker een 40-tal cm, boven en rondom z'n hoofd. Z'n kledij is typisch punk, maar daarom nog niet echt opvallend in de stad. Ringen in neus, wenkbrauwen, lippen en oren accentueren het volkleurige aanzicht. Hij weet wellicht heel goed dat ie wordt bekeken, maar negeert de wereld om zich heen. Een jong meisje in de tram vestigt de aandacht van haar vrienden op hem. Ze is zo gewoontjes-als-maar-zijn-kan gekleed en opgemaakt. Ik hoor haar zeggen dat ze hem 'niettegenstaande' moedig vindt. Wel, ik heb ook steeds dezelfde visie gehad over mensen die niet met de massa meedoen. Raar of zelden hoor ik iemand mijn visie delen. Ik zou haar de hand willen schudden, maar laat het. Het gesprek loopt immers tussen haar en de haren.
We hoeven het niet met iedereen eens te zijn, maar daarom kunnen we malkander nog wel respecteren. En de jonge meid is hier een gewéldig voorbeeld!
Jubilee Jubilarium!!! Ik werk 10 jaartjes bij De Lijn (zo ongeveer) ...en 'k zal er nog wel wat bij doen, gezien de nieuwe pensioenregeling. Hoewel ik aan pensioen nog lang niet denk. Ik concentreer me liever op het heden. Niettegenstaande word ik regelmatig geconfronteerd met het verleden. Misschien zou ik beter schrijven dat het verleden me op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Jawel, mooi versierd met kleurrijke kantjes en op romantische wijze gekruid. Als een symfonie, orchestraal in een harmonisch badje, krijg ik het opgediend. Steeds met een glimlach en staar-oogjes die blinken van genot.
Sinds ik bij De Lijn werk, heb ik al heel wat mensen leren kennen. Natuurlijk zijn er de massa's collega's waarvan ik heus geen spijt heb hen met regelmaat te zien. Er zijn ook die anderen. De categorie mensen onderweg. Met het verloop van het decennium, heb ik als vanzelfsprekend al dikwijls dezelfde mensen ontmoet, op weg naar 't werk, of naar de biljartclub, bij wijze van spreken. Een aantal gepensioneerden loop ik regelmatig tegen het sympathieke gerimpelde lijf. Soms komt er na het groeten dan een gesprek. 't Hangt ervan af waarmee ik bezig ben en of ze dezelfde kant als ik uitgaan enz.
Een man waarvan ik de leeftijd maar niet kan schatten, maar zeker niet van de jongsten is, vertelt me dat zijn vader zaliger ook nog bij 'den tram' heeft gewerkt. Hij heeft nog gereden met de tram naar Turnhout. Het is maar normaal dat hij de conclusie-bij-uitstek trekt zoals velen anderen dit ook al deden; Er lagen sporen, die hebben ze uitgebroken en jaren later gaan ze terug tramsporen leggen... Ik, beaam, maar spreek me er verder niet over uit. Het verleden kan men niet veranderen... Hoogstens het heden. Maar de man heeft zowiezo m'n aandacht. Uiteraard stel ik vragen en krijg ik antwoorden. Ironisch is, dat de brave man z'n grootvader het leven liet bij een ongeval met diezelde lijn. Hij werd door een voertuig van de diezelfde tramlijn overreden. Ik kon het niet laten, ik moest het vragen. Maar nee, het was niet zijn vader die reed. Een verhaal met echte kriebels én rillingen. Het is erg lang geleden, de man vertelt het gewoontjes. En ja, hij heeft nog wel ergens een foto van z'n vader met die tram. En dan is het spijtig genoeg zover. Onze wegen scheiden, we moeten elk onze weg verder zetten.
't Is weer school. Spitsen moeten weer doorgewroet worden en de daluren krijgen weer de verademende rust als weleer. Hoewel vandaag de ochtendspits best meevalt, krijgen we toch nog een ferme onverwachte drukte-opstoot, net na de schoolspits. Niet dat de bus overvol zit, maar er zijn zo van die steevaste plekken in het antwerpse waar file's onvermijdelijk blijken. Zonder enige reden wordt op een luttele tien minuten tijd een groot kruispunt mikpunt voor stilstaand verkeer in beide richtingen. Frustraties van weggebruikers alsook passagiers vullen de frisse ochtendlucht met een stressie sfeer. De buschauffeur waaraan ik vraag bij het instappen of alles oké is, antwoordt duidelijk geërgerd dat uiter-aard alles in orde is. Hij laat zich niet vangen aan die stomme opstoppingen, hoewel die madam, nu gezeten achteraan in de bus, hem verwijten naar het hoofd slingerde omdat hij te laat rijdt. Nee, hij niet. Hij laat zich niet vangen. " 'k Zal mij es gaan amuseren zeker, ze kunnen allemaal de pot op", laat hij sissend horen. Ik zeg hem dat dit wijs is, want met stress achter 't stuur, geraak je niet ver, daar komt miserie van. Als je erg te laat bent, roep dan beter maar op. Ik ga naar achter in de bus, op zoek naar de boze vrouw, maar vind ze niet direct. Tegen mij gaat voorlopig niemand te keer. Ik blijf wat achteraan hangen en wandel rustig door de bus. Dan hoor ik zuchten. Een vrouw -wellicht de boze...?- vindt het ergerlijk... dat verkeer, die vertragingen, dat wachten, altijd weer. Ik zeg: 'Als we vleugels aan de bussen konden monteren, zouden we kunnen vliegen...' Ze gaat mee in het gesprek. Anderen vallen me bij, klagend en zeurend. Maar ik heb begrip, zowel voor de chauffeur als voor de reizigers. Meer dan een half uur vertraging en nog steeds in de file staan, is niet de manier om je dag te beginnen. Zo gauw we uit dit knelpunt geraken, gaat het weer vlotjes en lijkt iedereen weer tevreden. Oefff!!!
Eventjes later sta ik te wachten op de bus. Het duurt even, want ik had net eentje gemist. Er komen nog mensen aan de halte staan. Een vrouw vertelt me over haar longziekte. Ze zal er het leven bij inschieten, maar probeert zo lang mogelijk haar plan te trekken. Haar vader stierf aan dezelfde kwaal. Ze plant niks vooruit, ze leeft dag per dag. Een wijsheid die ik maar al te graag aanneem. Ze is vriendelijk, ze lijkt me geen hypochonder, maar ze moet het wel kwijt.
Een pure, echte Rastaman staat enkele meter van me verwijderd, ook te wachten. Z'n haar is wel anderhalve meter lang. Hij draagt z'n rasta voor een groot deel warrelig opgeknoopt en met een dik elastiek blijft de boel wat bij mekaar. Zo 'n man moet je aandacht wel trekken. Ter hoogte van de halte is men een huis aan 't verbouwen. Een werkman draagt allerhande gerief naar z'n auto, op het voetpad geparkeerd. Er zit zwaar materieel bij. Zo komt hij met een koelkast naar buiten gezeuld. Hij lijkt ermee te vechten, want alleen zo'n zwaar ding verplaatsen is niet evident. Toch, ik maak niet in het minst aanstalten om hem te helpen. Het komt niet in me op. Ik ben toch niet ge-ek. Maar ik merk dat Rastaman op de verhuizer toestapt. Hij biedt z'n hulp aan. Er wordt niet gewacht op een antwoord, maar de daad wordt onmiddellijk bij het aanbod gevoegd. Samen zetten ze de koelkast in de auto. Er wordt getrokken en gesleurd tot ze goed vast staat. De verhuizer bedankt Rastaman. Dan komt een tram aangereden en begeeft Rastaman zich snel naar het tramperron, waarvoor hij de straat snel moet oversteken. Ik blijf staan, tevreden over wat ik zag. Ik ken Rastaman van ziens, hij rijdt wel meer mee met de bus of tram. Hij spreekt me trouwens dikwijls aan, enkel op het voertuig en wanneer ik in uniform ben.
Wanneer ik later met m'n busje in het centrum van de stad kom, stapt Rastaman toevallig op de bus. Zoals gewoonlijk groet hij me, z'n gouden tand blootlachend. Die lach is gemeend. Hij lacht met alle gezichtspieren die een mens kan hebben. Tegen zo iemand kàn een mens nooit kwaad zijn... zo'n uitstraling. Ik zeg hem dat ik zijn gebaar eerder op de dag, mooi vind. Verwonderd omdat ik het zag, lacht hij: 'Ach, people can make leven zo beautiful, helping mekaar.' Ik geef hem gelijk. Hij schudt me nog de hand en stapt dan alweer van de bus.
Paasmaandag en het weer wil niet echt mee, maar what the heck... de patatten hebben water nodig. Er zijn erger dingen dan wind en regen. Agressie bijvoorbeeld, om maar iets te noemen. Zagen en klagen over 't weer is pas echt zinloos, daar beginnen we dus -wijs- niet aan. Via facebook wordt innige deelnemig betuigd aan de familie, vrienden en collega's van Iliaz, de MIVB-medewerker die het leven liet na agressie. We praten er over op het werk. Vergelijkingen, verwijzingen, niks daarvan, gewoon mekaar vertellen hoe erg we't allemaal vinden. Samen één. We voelen allemaal 't zelfde.
Doch, life goes on. Tijdens de voormiddag werden 2 minuten stilte gehouden. Ik was toen nog niet aan't werk. Mijn job voor vandaag is zoveel mogelijk verschillende voertuigen nemen en het centrum van de stad doorkruisen op een vast traject, samen met een collega.
Een groepje jongens vragen de nodige cliché-aandacht. Ach wat, ik ben gul vandaag en gun hun die aandacht. Ik zet me dicht bij hen. Kort daarna stappen ze af. Ze deden niks verkeerd. Niks aan de hand. Ondertussen is 't iets gewoon, jongeren die net iets te luid aankondigen dat ze geen vervoersbewijs hebben. Ze proberen me uit m'n tent te lokken, maar 't zou zielig zijn, moest ik me hieraan laten vangen. Nee dus, mispoes, niet aan mij besteed. Wanneer ik me achteraan installeer na hun uitstappen, komt een andere jongen bij me zitten. Hij wil contact leggen, maar weet niet goed hoe. 'k Vind het best moedig, want voor een 14-jarige is dit niet zo evident. Ik help hem wat door zelf ook kleine opmerkingen te geven en vraagjes te stellen. Hij vraagt me uit over m'n job. We stappen samen af en ik weet ondertussen dat hij naar een vriend gaat en zich goed amuseert tijdens deze paasvakantie. ...Hmmm... best een aangenaam contact...
Daarna weer een groep jongeren, meer adolescenten. Eén van hen speelt letterlijk met vuur. Niet goed. Ik verwittig m'n collega om een oogje in 't zeil te houden en zet me tussen hen. Eén van hen maakt onmiddellijk plaats voor me zodat ik me naast hem kan zetten. Die kans grijp ik natuurlijk. Stoer zijn ze hoor. Echte binken. Klaar om master of town gekroond te worden. Ze hebben het onderling over namaakwaar die ze te koop aanbieden. Ze spreken over groot geld. Ik zeg niks. Weet ik veel, of dit allemaal wel naar waarheid is. Eén van hen wil me betrekken, maar net op dat moment valt een ander hem in de rede. Het lukte hem dus niet. Mijn neus bloedt, nou, figuurlijk dan, deze keer. Wat later stappen ze af en eigenlijk is er helemaal niks aan de hand geweest, buiten het vuurtje dan, dat sneller gedoofd was dan ze beseften.
Het contact met de reizigers is aangenaam. Ik blijf ervan genieten. Mensen knikken beleefd en vriendelijk, of glimlachen. 't Zit echt wel lekker. Zelfs de twee dronkelappen, die mekaar wat willen plagen, eerder uit ongemak omdat wij net via dezelfde deur als zij instapten. De ene daagt de andere uit en gaat eigenlijk wel over 'de grens', weet je wel. Ik hoop ontspannen over te komen, maar ben alleszins ferm gefocust. Je weet maar nooit hoe de ander zal reageren in deze conditie. Ik merk dezelfde houding bij m'n collega. Maar ook dit loopt goed. Ze rijden niet ver mee, en houden het best rustig.
En weer wat later, zie ik twee pintenhouders instappen. Ik kan hen niet tegen houden. Zo snel geraak ik niet aan die andere deur van de lagevloerstram. Maar ik breng hen wel de boodschap dat bier op de tram niet kan. Ze aanvaarden het, ook al is hun halve-liter-pint nog maar net geopend. Ze zullen de volgende halte afstappen om -zoals ik hen aanbood- rustig op te drinken, en daarna de volgende tram nemen. Het is geen belofte van peperkoek en, doen dit wel degelijk en blijven bovendien beleefd.
Een luxe!!! Twee dagen na mekaar, heb ik in gezelschap van 2 collega's m'n dienst kunnen doen. Nou... 'k was 't eigenlijk vergeten hoe aangenaam het is, om tussendoor gezelschap te hebben. Eventjes te kunnen doorpraten over een situatie waarmee we wat eerder werden geconfronteerd. Of, gewoon, es wat te lullen tegen mekaar, op een rustig moment. De lachspieren zijn weer gesmeerd, hoewel ik anders ook -hopelijk toch- geen te zuur gezicht opzet. Het is een aangenaam verschil geweest, die afgelopen dagen. 't Zal in de toekomst misschien meer voorvallen, daar m'n collega's een andere dienstregeling hebben gekregen. De aanpak is ook anders dan wanneer ik alleen werk natuurlijk.
De dag begon voor één van m'n collega's al best wrang. Een koppel moest absoluut nog de tram halen. Daar meneer harder loopt dan mevrouw, hield hij alvast de achterdeur open voor z'n meermin, die zich niet eens haastte. M'n collega wees de man er op, dat dit niet correct is. De madam in kwestie was ondertussen gearriveerd en besloot mijne maat maar direct te wijzen op het feit dat hij zijn mond moest houden, zich vooral niet moest moeien met andermans zaken. Het duet ging zitten, meer vooraan in de tram. Collega voegde zich bij hen om het waarom hieromtrent duidelijk te maken. Wij bleven uit de buurt. Kwestie om niet te provoceren. Doch, we volgden het gesprek, vooral de lichaamstaal dan, aandachtig. Madam vond m'n collega een klootzak en hij moest z'n bakkes houden, want ze had wel wat anders te doen zo 's morgens dan naar zo 'n onnozelaar als hem te moeten luisteren. Haar meneer moeide zich niet.
Het liep niet uit de hand. Het moet al wreed erg doen om betreffende collega kwaad te krijgen. Maar het kruipt natuurlijk wel een beetje in een mens. Ik liet hem vooral weten dat hij dit goed heeft opgelost, voor zover hiervoor een oplossing mogelijk was. Stel je gewoon voor dat je collega bent van mevrouw... de griezels lopen me over de rug bij deze gedachte. Zo'n verwens-woordenschat van 's morgens naar je hoofd krijgen zou mij zeker bewegen tot enige mate van wraakneming die de werksfeer niet ten goede zou komen, moest ik dagelijks met zo'n personage geconfronteerd worden.
Haja... en dan de twee vrouwen die mekaar in de haren vlogen. De ene liep te laat naar de deur om af te stappen, de andere was al aan't opstappen. De afstapster vond dat de andere er weer af moest om plaats te maken. De opstapster was het er niet mee eens en toonde dit door de andere ferm te porren en aan heur haren te trekken. Collega was er vlakbij en roerde zich kort maar luid. Afblijven, zitten en zwijgen!!! Vooral niemand fysiek raken, was z'n boodschap. Het hielp. Een situatie kan snel uit de hand lopen als je niet direct optreedt. Maar ook hier liep het gelukkig niet uit de hand.
We hielpen nog een groep kinderen begeleiden. Zowat het leukste van de job, voor mij toch. Wanneer de kleintjes wat te druk deden, zette ik me bij hen en begon een gesprek. Een heerlijke litanie over het waarom voetjes niet op de bank mogen. Waarop vragen volgden en we uiteindelijk besloten dat hondenpoep op straat verboden en vooral vies is. En dan, het lawaai... daar krijgen andere passagiers zo'n hoofdpijn van, dat ze niet meer kunnen lachen of vriendelijk zijn. Dat hoort dus ook niet en daar kunnen we wat aan doen. We kunnen bijvoorbeeld spelen dat we roepen door klankloos te articuleren. Enfin, ze deden lekker mee, in stilte roepen, zodat de chauffeur zichzelf weer kon horen denken.
'k Vond het eigenlijk spijtig dat ze eindelijk op hun bestemming waren. Zo moesten wij er ook af. En dan... haasten naar kantoor.
Het was o zo rustig vandaag, tijdens m'n dienst. Trouwens, allereerst spendeerde ik enkele uurtjes met de rondleiding in de nieuwe loods in Deurne. 't Schijnt wel degelijk Deurne te zijn en niet Wijnegem, tussen haakjes. Als dit nog moet worden gecorrigeerd, zal ik dat zeker doen. Enfin, bij de tram is het (nog) niet de gewoonte om met zones te werken, en dat zal voor onze chauffeurs toch wel effe aanpassen zijn want tram 5 en 10 zullen dat nu wel doen. Ik heb ervan kunnen profiteren om pro data (ticketsysteem) ook nog eens op te frissen. Dat kan nooit kwaad, om maar niet te zeggen dat 't wel nodig mocht. Daarna deed ik m'n dienst natuurlijk. Toen ik m'n dagrapport ging schrijven, merkte ik op dat de mensen vandaag superbraaf waren. Ik had geen enkel akkefietje te melden. Het is vakantie, en er was voldoende beweging in de stad en op de voertuigen, maar geen ambetanterikken of grappige toestanden te melden. Wel de gewone dingen, zoals voetjes op de bank enz. Maar men deed helemaal niet lastig wanneer ik de durfallen hierover aansprak. Als 't zo verder gaat geraak ik m'n job nog kwijt...
Op weg naar huis, was ik passagier, zoals steeds. Weer eens probeerde ik te lezen en weer eens was het dom van me. Het boek in m'n handen op schoot, zalig gewoon. 't Belooft een goed boek, al van de eerste pagina. Grote goesting om te lezen dus. Maar er stapte een diepdronken kwibus op, die gelijk begon te zingen of eigenlijk joelen. Luidkeels schalde zijn stem door het voertuig. De kwiestenbiebel nam toch wel zeker plaats net voor mij. Een mens kan het maar treffen. Ik dacht: 'Niet opkijken, blijven doen of ge leest, laat je niet vermurwen, want dan hang je.' Een jonge kerel die op het enkele stoeltje aan de overkant zat, is nog wat naïever en maakte oogcontact met de dronkelap. Hij had 'Van Jan' natuurlijk. Maar hij reageerde rustig en bleef het ook. Knap hoor. De dronkaard vroeg zich af waarom men hem niet opraapt als hij op straat ligt. Hij helpt andere dronkaards altijd weer op de been, zei hij. Hij was er kwaad over, zei hij. Hij begreep het maar niet. Oké, hij roept en slaat met z'n armen, zo ging hij verder. Ik was verbaasd dat hij dit zei. Hij was immers volop bezig met z'n armen in de lucht te zwaaien terwijl hij dit luidkeels verkondigde, voor mij gezeten. De jonge man antwoordde: 'Misschien is het wel zo dat de mensen schrik hebben als je zo doet.' De andere kon het maar niet vatten maar probeerde bij het gesprek te blijven.
Plots concludeerde hij dat hij van de tram wilde en voegde de daad bij het woord, sorry, bij de kreet.
Vandaag ben ik vrij. En dit met een prachtig lenteweertje. De renovatie in huis wordt op een lager pitje gezet dan goed is voor snelle vorderingen. Maar een mens leeft maar één keer, nietwaar... Time out, voor enkele uurtjes en de stad in om nog wat te ontdekken. Een beetje vakantie in eigen stad maakt ons 'samen-gezellig-weekendje' gewoonweg perfect, tussen het stenen sleuren en muur metselen door.
Achter ons in de tram, zitten twee bejaarde dames. Ze zijn een stuk in de zeventig, daarvan ben ik zeker. Ook zij hebben een stapje in onze koekenstad gezet en zijn op weg naar huis. Eén is goed op de hoogte van de komende veranderingen van onze tramlijnen in de stad. Half april gaat de nieuwe loods in Wijnegem open en hun gesprek gaat daarover. Vooral over de daarbij horende gevolgen. Een nieuwe tramlijn. Tramlijnen die helemaal veranderen. Tramlijnen die verdwijnen. Hoewel een deel van deze veranderingen pas zullen doorgaan vanaf september. Maar zeker vanaf 14 april, zullen twee lijnen -vanaf het openen van de loods dus- verder doorrijden en een aangepaste reisweg krijgen. Ze haalde de informatie uit de folders die terug te vinden zijn in de trams. Goei punten voor De Lijn!!! De dame leerde haar les bijzonder goed.
En, de voordelen ziet de dame goed zitten. Ik geniet van hun gesprek in een dialect dat ik niet na kan spreken, maar beslist z'n charme heeft. Goed dat er mensen zijn die de voordelen zien. Zo gaat het altijd hé. Sommigen zijn bevoordeeld, anderen hebben pech en zullen moeten overstappen. Zij, kunnen alvast dra van Deurne (Eksterlaar) tot Linkeroever zonder overstappen en dat zien ze beslist zitten. Niet lang later ziet de andere dame toch een nadeel. Om naar één van hun vaste uitgaansadressen te geraken zullen ze toch moeten overstappen. 'Maar ja', beslist de ene dan weer: 'Je kan ook niet alles hebben'. 'Toch', vindt de andere: 'Na pakke z'onzenacht af. z'Hadde nem beiter zoeë geloate, twas goe gelak et was'. De ene dan weer: 'Of ge na mè ne vier rijdt of den acht, das toch 'tzelfde zekers'. Enfin, de andere vindt het overdreven, ze hadden de vier moeten deleten, en dan zou tram acht wel het traject kunnen rijden dat lijn vier nu zal volgen.
Het gesprek blijft maar doorgaan, de hele weg. Mijn man, hoort het al lang niet meer, hoewel we een tijdje gezellig blikken wisselden vol pret en verstandhouding. Hij kijkt naar buiten en is met z'n gedachten ergens ver weg. Ik, stoor hem niet, want ik heb m'n oren vol met luisteren en genieten.
De laatste week heb ik mogen meewerken met de Doe-dagen. Dit zijn verkeersdagen voor schoolkinderen. Politie, stad, wit-gele kruis en De Lijn werken samen om kinderen verkeersonderricht te geven op een voor hen aantrekkelijke manier. Scholen worden uitgenodigd om hieraan deel te nemen met het vierde of vijfde klasje lager onderwijs. Kinderen die zich al groot genoeg wanen om alleen naar school of een ander gebeuren te begeven door het soms chaotische verkeer, kunnen maar vast onderricht krijgen voor de veiligheid.
Het is erg leuk om te werken met kinderen. Zij hebben het hart op de tong. Door hun enthousiasme, wel of niet aanwezig, merk ja al snel of je uitleg saai wordt of niet. Laat ze maar kritisch zijn, zo wordt de manier van werken al snel bijgeschaafd en gaat het de volgende keer veel beter. Al doende leert men. Maar het valt allemaal goed mee. M'n neus wordt niet afgebeten. Ik wordt 'juf' genoemd, of soms zelfs, wanneer het een klasje is dat een meester heeft... 'meester' uit gewoonte, hoop ik dan toch. In dat geval excuseren ze zich, en lachen ze met mekaar voor de vergissing.
- Zou het niet veiliger zijn als de tram ook een veiligheidsgordel heeft? Een vraag die veelvuldig wordt gesteld. Wanneer het over de lange remafstand gaat, zijn ze ook altijd erg verrast en het gewicht raden is zooooo moeilijk. Zeker als ze eerder over de trein spraken in een vorige les. Trein en tram worden door nogal wat kinderen verward.
We zingen ook samen een verkeersliedje. Daarvoor breng ik SPECIAAL-VOOR-HEN mijn gitaar mee. In 't begin wat onwennig maar al snel enthousiast schalt ons verkeerslied door de tent. Mijn ondertussen schor wordende stem, overstemd door hun (b)engelengeluidjes, is haast niet meer hoorbaar. En naderhand mogen ze een letterspelletje spelen waarmee ze punten kunnen verdienen. Ze zijn haast niet te houden.
En dan, telkens weer, wanneer de les is afgelopen, zijn er kinderen die hun eigen complimentjes of bedankjes geven. Zo is er eentje dat me bezorgd vraagt of het haarlokje dat voor m'n ogen bengelt niet vervelend is.
Een gelede bus vervoert al heel wat mensen op dit uur van de dag. Alle zitplaatsen zijn bezet. Hier en daar een buggy, waaronder één (egoïstisch...?) open maar leeg teveel plaats in beslag neemt, zodat een andere kinderwagen midden in de doorgang blijft staan en mensen moeilijk kunnen passeren. Hij gaat niet toe, zeggen de ouders die het kleintje op hun schoot hebben. Ik hou het er bij, ik voel aan dat het wel eens een krachtstrijd zou kunnen worden. Eigenlijk heerst er vrede in de bus, ik wil het liever zou houden. De ukjes zien mekaar. Ze zijn ongeveer een jaartje jong, maar duidelijk van verschillende afkomst. Ze praten met mekaar. Nou... praten... Het meisje is nog geen praatvaak, maar al wel duidelijk een brabbelvaak. Haar volume is ook best oké, het mag er wezen. Het jongetje probeert haar te overstemmen en antwoordt telkens wanneer de ukkiejuf hem wat toefrazelt. Universele kindertaal waarbij volwassenen hoogstens pret zonder clou kunnen hebben. Er wordt goedkeurend gelachen, men geniet. Goed voor de sfeer in de bus.
Op de tram waarmee ik wat later meerij, is een man gestapt die me doet denken aan euhhhh... hoe heet ie ook weer... die sportjournalist...? Ik kom er niet op. Jaaa, hij lijkt er heel erg op. M'n aandacht wordt afgeleid. Niks ergs, maar toch maar effe een moeder vriendelijk haar kleine kindje laten neerzetten ipv staand op de zetel te laten meerijden. Veiligheid primeert immers! Ik wandel langzaam meer naar achter in het lange voertuig. Een moslimvrouw spreekt me aan. 'Ha... er rijden bekende Vlamingen mee met de tram hé', laat ze me weten. Ik beaam, er wonen immers nogal wat bekenden in Antwerpen Zuid. Deze tram rijdt door dit gedeelte van de stad. Ze vindt het leuk. 'Hoe heet hij ook weer...?' vraagt ze me. Waarop ik antwoordt dat ik z'n naam kwijt ben. 'Raes...' zegt ze me wijs. Waarop ik verder ga:'Natuurlijk, Frank!' Wij zijn best tevreden met het resultaat van onze samenzwering en konkelfoezen samen nog een beetje over Bekenden Op Het Openbaar Vervoer.
Het is opendeurdag op enkele universiteitscampussen. Jongeren trekken de stad door, gewapend met mapjes en wegbeschrijvingen. Goed zo! Ze moeten hun plan leren trekken, dat zal ook nodig zijn wanneer ze volgend jaar op unief gaan studeren. Doch, zit er een groep meiden op de tram die nog net op tijd vragen of ze aan de volgende halte moeten afstappen om op een bepaald adres te geraken. Het valt me vandaag op dat nogal wat mensen denken dat als ze vragen naar bijv De Karel de Grote Hogeschool, ik direct zou kunnen zeggen waar ze moeten zijn, terwijl deze campussen op verschillende plaatsen gevestigd zijn. Ze noteren het adres niet, maar denken dat de campus waar zij heen gaan, de enige échte is. Maar oké, met een lach en een zwans komen we er samen wel uit. Zij gaan een grote keuze in hun leven maken. Welke richting zullen ze uitgaan? Hoe zullen ze hun leventje verder zetten?
...en onwillekeurig moet ik terugdenken aan die brabbelende ukjes van vanmorgen. Nog geen unief of school voor hen. Laat ze nog maar effe ten volle genieten van hun VIP-rol binnen onze maatschappij...
Af en toe laat ik me verleiden tot een ander soort bericht, dan het verhalen van annekdotes of gedachten. Als iets me raakt, dat ook met het bus- of tramvervoer heeft te maken, kan ik het evengoed hier neerzetten. Vanmorgen las ik de krant, alvorens te gaan werken. Nav het zware busongeval dat eergisteren gebeurde in Zwitserland, las ik volgend bericht -een lezersbrief- in de krant. Ik ben zo vrij geweest de tekst, mét naam van de auteur letterlijk over te nemen, in de hoop dat niemand het me kwalijk neemt.
Quote uit De Morgen, editie van 16/3/2012
Kostbaarste lading, Als buschauffeur ben ik uiteraard diep geraakt door het ongeluk. Temeer omdat ik al meer dan 27 jaar lang elke dag schoolkinderen vervoer. Ik heb ooit eens als kerstcadeautje van een mama een beker gekregen met als tekst er op: 'Buschauffeurs vervoeren de kostbaarste lading ter wereld.' Dat is ook zo. Ik wil ouders geruststellen dat wij onze job zéér ernstig nemen én ons best doen om kinderen veilig naar school en terug te brengen. U kunt op ons blijven rekenen. Georges Houtmeyers, Genk.
Dat heeft Georges mooi neergezet. En nu hou ik m'n minuut stilte.
Onlangs mocht ik -onverwacht- deelnemen aan een dagje 'Trammelant'. Normaal gezien zou ik een gewone dienst doen, maar door ziekte van één van de medewerkers, mocht ik de arena in. Ach, de arena... Dat is het natuurlijk helemaal niet, hoewel veel volwassenen toch dat gevoel hebben als ze met jongeren moeten werken. We -we waren met drie medewerkers- brachten de dag door in een school in Borgerhout. En, zoals ik me ook nog herinner uit m'n eigen schooltijd, vooral als 14-jarige, zijn kinderen van die ouderdom grensaftasters. Dat hoort er nu eenmaal bij. Dat heet opgroeien hé. Ik heb in een eerder leven wel ervaring opgedaan met voor een klas te staan, maar dat waren meestal kinderen tot het zesde studiejaar, jonger dus dan deze sntnzn.
Als je zowat een hele dag met jongeren doorbrengt, zie je min of meer echt hoe ze zijn. Op de bus of tram, en zeker wanneer ze met vriendjes zijn, wordt men eerder geconfronteerd met momenten. Men wil stoer doen, net om zich te bewijzen bijv. Het typische cliché. Kortom wat je ziet is een momentopname. In de klas daarentegen, is zo'n dag helemaal anders. Er zijn altijd wel leerlingen die zich niet laten vangen en knap zichzelf blijven. Ook zij beïnvloeden de groep. Toch, als je dit es een keertje doet, begrijp je beter wat leerkrachten bedoelen met 'zwaar beroep'. Niettegenstaande heb ik er van kop tot teen van genoten.
Tussen de activiteiten door, had ik leuke, vooral leerzame gesprekken met enkele van de leerlingen. Niet dat ik me zomaar bij hen zet als ze samen staan te konkelfoezen hoor. Maar er valt een woordje (positief) en voor je't weet staat een groepje bij je met een resum vragen en ik stel de mijne ook natuurlijk. Op zulke momenten ging het er best hartelijk aan toe. Toen de dag om was, bleken zowel leerkrachten, als kinderen én wij, leken, best voldaan over het verloop.
Vandaag ontmoette ik twee van de leerlingen op de bus. Ze kwamen me direct groeten. Andersom, was ik naar hen toe ook eerlijk enthousiast. Kort, want het was redelijk druk, maar hartelijk. Eigenlijk zijn ze lieve bakvisjes, die als ze zich gewaardeerd voelen, met plezier meewerken. Da's nu duidelijk te merken. Op mijn vraag om door te schuiven in de bus, want iedereen wil altijd en immer op dezelfde plek blijven staan, maken ze direct aanstalten om mijn kleine wens te vervullen, waarop anderen makkelijk volgen.
Zondag. Manlief is dan steeds vrij. Dat maakt het soms wat vervelend om uit werken te gaan. Maar, vandaag besluit hij dat hij me vergezelt op weg naar 't werk. En dàt, maakt m'n dag al half goed. We merken dat de lucht veel blauwer is dan de vorige dagen, wat ook lekker meegenomen is. In de tram genieten we onderling lekker al door uitspraken die we horen en toch o, zo ludiek overkomen. Kortom, de dag kriebelt...
Ik werk vandaag vooral in de binnenstad. Mijn opdracht luidt: een bepaald traject volgen en alle lijnen die hier rijden, begeleid ik. Veel afwisseling dus. Leuk!
Ik merk; een jonge man met een valies. Niks speciaals, zou je zeggen. Maar deze valies is kleurrijk bedrukt met Keith Haring-afbeeldingen. Kunst, cultuur in de bus, dà màg! Als Haringfan vind ik deze valies gewoonweg prachtig. 'k Moet me bedwingen om de man niet te gaan vragen waar hij de koffer haalde.
Een 82-jarige dame, vraagt me bezorgd informatie over de prijs en meer voor het nieuwe 65+pasje. Ze vreest dat ze dra geen pasje meer zal krijgen. Ik stel haar gerust. Haar pasje is nog geldig tot eind van dit jaar. Voorlopig moet ze zich geen zorgen maken. Ze vertelt me dat ze erg veel met de bus meerijdt. Voor haar is het handig, ze zou het voor geen geld (nou het beetje dat ze kan missen dan) willen missen. Ze neemt ook altijd deel aan enquetes. En, wanneer dan een wedstrijdvraag op het einde wordt gesteld, wil ze ook altijd heel erg graag deelnemen. Maar telkens wanneer ze dan haar ouderdom moet intikken, want die wordt gevraagd, sluit het programma plots. Waarop ik jammer, dat dit niet behoorlijk is. Voor alle zekerheid vraag ik toch maar of ze die enquetes met de computer invult. Ze beaamt: 'Oh, ja natuurlak datte. Ne mens moet mee mè zannen taaed hé.' Ze stapt van de bus als een kwikke huppeldepupper aan de Vogelmarkt, ze gaat genieten en een koffietje drinken.
We arriveren aan een perron waar meerdere lijnen stoppen. Er wordt controle gehouden. Het is er druk. Nogal wat controleurs en redelijk wat anderen vullen het perron rijkelijk. Enkele marginaalgetinte mannen stappen op de bus. Hun houding straalt testosteron met hopen uit. Rustig blijf ik staan, hen negerend, maar toch m'n antennekes serieus geactiveerd. Eén van hen spreekt me aan in Engels. Hij zwaait met een groen briefke. Ik herken het onmiddellijk. Het is een vaststelling. Hij had geen ticket en men heeft hem beboet. Hij grimast: ' I've got to pay, but how do I do that if I have no money...' Het is een retorische vraag. Geamuseerd kijkt hij me aan. Ik doe m'n best om hem aan te kijken met van die oogskes die een klein jongetje betrappen op het ongevraagd nemen van een snoepje. Hij en de tweede doen een beetje hun beklag over de maatschappij. Waarop ik wat meega in het gesprek. Ze lijken het wel leuk te vinden en er wordt à volonté gefilosofeerd. Nou, die ene lijkt dan uiterlijk wel wat marginaal, maar dom is hij beslist niet. Wanneer de eerste twee zijn uitgestapt, komt de derde naast me staan en vertelt me z'n negatieve ervaringen met de politie. Hij bekent dat hij vanalles doet dat niet hoort. Hij erkent dat ie daarvoor 'den bak' in moest, maar uit wel z'n ongenoegen over vanalles en nog wat. Maar hij doet dat op een zeer volwassen manier. Er wordt niet gescholden, niet geroepen, geen vuisten gebald. Hij zegt rustig wat hem op de lever ligt. En da's heel wat. Enkele emotionele kilo's minder, zo lijkt het, stapt ook hij uit, me nog een leuke middag toewensend.
De zon schijnt. Zelfs de kinderwagens, die vanwege het mooie weer, talrijk in het straat-, bus-, trambeeld aanwezig zijn, kunnen anderen blijkbaar niet storen. Baby's krieuwen lachend, mensen glimlachen mee, moeders zijn tevreden. Men stapt over voeten met maat 48, over tassen die niet verder opzij kunnen verzet worden, en een klein manneke mag op een ouwe dame haar schoot plaats nemen, wanneer ze merkt dat de vader wat bezorgd het kind vasthoudt omdat er geen zitplaats is.
Zonder het goed te beseffen neurie ik heel erg stil Here comes the sun, afgewisseld met The sun is shining scoobidoo doo doo, en zelfs het ouwe getrouwe Ooo soleil soleil spookt me plots door het hoofd.
Zoals gewoonlijk is de bus behoorlijk bezet, doch niet volzet. Gelukkig zijn er ook momenten als dit. Iedereen kan zitten, zelfs de vrouw met de kinderwagen zet zich op het vouwstoeltje naast haar buggy. Deze vrouw is speciaal. Vind ik toch... Ze heeft zes kinderen bij, naast de baby in de wagen. Ik vermoed dat ze allemaal hààr kinderen zijn. Ik denk haar nationaliteit makkelijk te herkennen, van beelden op tv. Het nieuws, documentaires of infoprogrammas... Wij zijn heden allemaal wereldwijs, nietwaar... Grenzen zijn er haast niet meer. Die bestaan enkel nog politiek of economisch. Maar elke normale mens die even rondkijkt, ziet het toch. Wij trekken naar verre exotische landen, al is het maar voor een week of een maand. Of, we zoeken het avontuur aan de andere kant van de wereld, want, het gras is altijd groener aan de andere kant. Mensen van de overkant zoeken ook hier hun fortuin, zoals we dat een eeuw geleden gingen delven bij hen. Geen politiek statement, daar begin ik niet aan. Er zijn immers erg veel verschillende redenen waarom mensen emigreren.
Terug naar mijn vrouw... (waarmee ik het niet over m'n privéleven heb, ter verduidelijking). Ik durf er m'n vel onder verwedden dat ze Somalisch is. Ik hoor haar spreken tegen haar kinderen. Ze klinkt alsof er niet moet worden gespot met haar. Maar dat wil niet zeggen dat ze boos is. Kordaat eerder. Hoewel ik geen snars begrijp van de woorden, klanken, zinnen. Lichaamstaal is universeel. Ze wijst de kinderen aan waar ze best gaan zitten. Het grootste meisje krijgt de opdracht voor het jongste lopertje te zorgen. Die wil echter niet bij z'n zus. Hij weent niet, maar kreunt eerder duidelijk aangevend dat ie bij mama wil blijven. Mama is niet akkoord. Te gevaarlijk op een rijdende bus. Hij moet en zal veilig op de zetel bij z'n zusje blijven. Moeders' overredingskracht is en blijft een ongeschreven heiligheid. Daar zijn wél grenzen. De kinderen worden opgevoed met duidelijke normen. Dat merk ik aanstonds. Geen twijfel mogelijk. Ze weten dat iedereen zich moet gedragen. Zij zijn -om het zomaar eens te stellen- een echt voorbeeld voor nogal wat anderen.
'Mijn vrouw' brengt haar kroost naar school. Ik zie haar wel meer. Telkens weer is de rit en de daarbij horende sociale inhoud idem dito. Er zijn geen uitspringers. Telkens weer, is dit kroostrijke gezinnetje het prachtigste voorbeeld van hoe het wel kan, als je met je kinderen de bus neemt.
Hoewel ik nooit-van-m'n-leven heb gedacht aan het feit zo'n groot gezin te creëren, bewonder ik haar. Ze is steeds volledig onder controle, kalm, rustig maar vast besloten. Geen spot met moeder en liefde zal gegeven worden, of iets in dien aard. Ze zijn allemaal kreukvrij, rimpelloos en kraaknet gekleed, gewassen en gestreken op weg naar school. Ontbijt hadden ze thuis, want geen snoep of koekjes op de bus. Het neusje van het zeurend kleintje wordt direct geveegd, als dat nodig is. Mama ziet àlles! Wanneer nog iemand met een kinderwagen opstapt, maakt 'mijn vrouw' onmiddellijk plaats.
Ik geef hààr ook beslist een plaats. Een ereplaats op het podium der verdienste, in m'n hart.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Hoe een uniform aantrekkelijk kan zijn... Zelf stel ik er m'n vragen bij. Hoewel, ik toegeef dat een uniform herkenbaar maakt, en iedereen (bedrijfshiërarchie te buiten gelaten) gelijk is, zonder enig onderscheid. Ik, heb m'n afkeer voor uniformen in het algemeen al sinds ik 10 jaar was. Nonnekesschool, weetjewel. 'k Heb het gedragen tot m'n twaalfde en toen gezworen, nooit in m'n leven nog een uniform te dragen. Hier sta ik dus... Het was buiten m'n huidige werkgever gerekend. Toen ik nog in opleiding was, zei één van de controleur-lesgevers: 'Wie geen uniform wil dragen, moet ermee rekening houden dat ie een contract tekende waarin dit ook besproken wordt.' Hij heeft gelijk. Je gaat akkoord met de voorwaarden, wanneer je handtekent. Ik draag het dus. Geen gemor.
Terug aan de slag na een weekje time-out. Soms is het druk, maar het valt best mee. Het verkeer zit niet in de knoop, zoals de chauffeurs en ik verwacht hadden. Een klein knoopje zien we allang niet meer als een ongemak. Mijn mening verandert dus totaal niet. Negatieve dingen kunnen bevorderlijk zijn voor een positief inzicht...
De laatste dag voor een 'welverdiend-al-zeg-ik-het-zelf' weekje vrij. Een vroege dienst, die, ook al is het zaterdag, best te pruimen valt. Daar vrijdagavond toch een avond is die uitnodigt tot zuipschuiterij en andere genotsproblematiek in een stad als Antwerpen, gebeurt het wel dat de restanten van zulk Spielerei nog rondwaren tijdens de ochtenduurtjes op zaterdag. Ze zijn er wel, de zombies en mederestjes, maar waar ik ben, zijn ze zo braaf mogelijk. Ik hoef maar rustig hun kant uit te wandelen, achteraan de bus, en de eerstvolgende halte waar we toevallig aankomen, wippen ze van de bus, met sigaret, bier, afgescheurde pamfletten in de hand. De enkelen die blijven zitten geef ik nog een pamflet dat één hunner liet vallen. Zij nemen het braafkes aan en gedragen zich voorbeeldig na de voetjes van de zetels te hebben verwijderd. Dat alles door mijn wreed betoverende glimlach, want veel moet ik er niet voor doen.
'k Ben aanwezig op een bus. Alles is zo rustig als maar zijn kan, voor deze lijn. Hier rijdt een allegaartje aan variëteiten mensen mee, wat soms voor animatie kan zorgen. Het mag niet. ...kadertjesdenken. Nog minder, kadertjesbesluiten. Maar op den duur ziet men toch een soort patroon doorheen mensenmanieren, al naargelang geslacht, afkomst, culturele rugzak enz. Op oa deze lijn, geniet ik steeds weer van die patronen in contrast met mekaar. Bon, soms geniet ik wat minder en moet er worden bijgeschaafd, wat ik dan ook probeer. En soms, gaat dat vanzelf, en heel soms niet.
Foto uit het archief van m'n collega 
't Is weer school. Spitsen moeten weer doorgewroet worden en de daluren krijgen weer de verademende rust als weleer. Hoewel vandaag de ochtendspits best meevalt, krijgen we toch nog een ferme onverwachte drukte-opstoot, net na de schoolspits. Niet dat de bus overvol zit, maar er zijn zo van die steevaste plekken in het antwerpse waar file's onvermijdelijk blijken. Zonder enige reden wordt op een luttele tien minuten tijd een groot kruispunt mikpunt voor stilstaand verkeer in beide richtingen. Frustraties van weggebruikers alsook passagiers vullen de frisse ochtendlucht met een stressie sfeer. De buschauffeur waaraan ik vraag bij het instappen of alles oké is, antwoordt duidelijk geërgerd dat uiter-aard alles in orde is. Hij laat zich niet vangen aan die stomme opstoppingen, hoewel die madam, nu gezeten achteraan in de bus, hem verwijten naar het hoofd slingerde omdat hij te laat rijdt. Nee, hij niet. Hij laat zich niet vangen. " 'k Zal mij es gaan amuseren zeker, ze kunnen allemaal de pot op", laat hij sissend horen. Ik zeg hem dat dit wijs is, want met stress achter 't stuur, geraak je niet ver, daar komt miserie van. Als je erg te laat bent, roep dan beter maar op. Ik ga naar achter in de bus, op zoek naar de boze vrouw, maar vind ze niet direct. Tegen mij gaat voorlopig niemand te keer. Ik blijf wat achteraan hangen en wandel rustig door de bus. Dan hoor ik zuchten. Een vrouw -wellicht de boze...?- vindt het ergerlijk... dat verkeer, die vertragingen, dat wachten, altijd weer. Ik zeg: 'Als we vleugels aan de bussen konden monteren, zouden we kunnen vliegen...' Ze gaat mee in het gesprek. Anderen vallen me bij, klagend en zeurend. Maar ik heb begrip, zowel voor de chauffeur als voor de reizigers. Meer dan een half uur vertraging en nog steeds in de file staan, is niet de manier om je dag te beginnen. Zo gauw we uit dit knelpunt geraken, gaat het weer vlotjes en lijkt iedereen weer tevreden. Oefff!!!
Een luxe!!! Twee dagen na mekaar, heb ik in gezelschap van 2 collega's m'n dienst kunnen doen. Nou... 'k was 't eigenlijk vergeten hoe aangenaam het is, om tussendoor gezelschap te hebben. Eventjes te kunnen doorpraten over een situatie waarmee we wat eerder werden geconfronteerd. Of, gewoon, es wat te lullen tegen mekaar, op een rustig moment. De lachspieren zijn weer gesmeerd, hoewel ik anders ook -hopelijk toch- geen te zuur gezicht opzet. Het is een aangenaam verschil geweest, die afgelopen dagen. 't Zal in de toekomst misschien meer voorvallen, daar m'n collega's een andere dienstregeling hebben gekregen. De aanpak is ook anders dan wanneer ik alleen werk natuurlijk.
Het was o zo rustig vandaag, tijdens m'n dienst. Trouwens, allereerst spendeerde ik enkele uurtjes met de rondleiding in de nieuwe loods in Deurne. 't Schijnt wel degelijk Deurne te zijn en niet Wijnegem, tussen haakjes. Als dit nog moet worden gecorrigeerd, zal ik dat zeker doen. Enfin, bij de tram is het (nog) niet de gewoonte om met zones te werken, en dat zal voor onze chauffeurs toch wel effe aanpassen zijn want tram 5 en 10 zullen dat nu wel doen. Ik heb ervan kunnen profiteren om pro data (ticketsysteem) ook nog eens op te frissen. Dat kan nooit kwaad, om maar niet te zeggen dat 't wel nodig mocht. Daarna deed ik m'n dienst natuurlijk. Toen ik m'n dagrapport ging schrijven, merkte ik op dat de mensen vandaag superbraaf waren. Ik had geen enkel akkefietje te melden. Het is vakantie, en er was voldoende beweging in de stad en op de voertuigen, maar geen ambetanterikken of grappige toestanden te melden. Wel de gewone dingen, zoals voetjes op de bank enz. Maar men deed helemaal niet lastig wanneer ik de durfallen hierover aansprak. Als 't zo verder gaat geraak ik m'n job nog kwijt...
Een gelede bus vervoert al heel wat mensen op dit uur van de dag. Alle zitplaatsen zijn bezet. Hier en daar een buggy, waaronder één (egoïstisch...?) open maar leeg teveel plaats in beslag neemt, zodat een andere kinderwagen midden in de doorgang blijft staan en mensen moeilijk kunnen passeren. Hij gaat niet toe, zeggen de ouders die het kleintje op hun schoot hebben. Ik hou het er bij, ik voel aan dat het wel eens een krachtstrijd zou kunnen worden. Eigenlijk heerst er vrede in de bus, ik wil het liever zou houden. De ukjes zien mekaar. Ze zijn ongeveer een jaartje jong, maar duidelijk van verschillende afkomst. Ze praten met mekaar. Nou... praten... Het meisje is nog geen praatvaak, maar al wel duidelijk een brabbelvaak. Haar volume is ook best oké, het mag er wezen. Het jongetje probeert haar te overstemmen en antwoordt telkens wanneer de ukkiejuf hem wat toefrazelt. Universele kindertaal waarbij volwassenen hoogstens pret zonder clou kunnen hebben. Er wordt goedkeurend gelachen, men geniet. Goed voor de sfeer in de bus.
