Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
07-03-2012
'voorlbeeld'ig
Zoals gewoonlijk is de bus behoorlijk bezet, doch niet volzet. Gelukkig zijn er ook momenten als dit. Iedereen kan zitten, zelfs de vrouw met de kinderwagen zet zich op het vouwstoeltje naast haar buggy. Deze vrouw is speciaal. Vind ik toch... Ze heeft zes kinderen bij, naast de baby in de wagen. Ik vermoed dat ze allemaal hààr kinderen zijn. Ik denk haar nationaliteit makkelijk te herkennen, van beelden op tv. Het nieuws, documentaires of infoprogrammas... Wij zijn heden allemaal wereldwijs, nietwaar... Grenzen zijn er haast niet meer. Die bestaan enkel nog politiek of economisch. Maar elke normale mens die even rondkijkt, ziet het toch. Wij trekken naar verre exotische landen, al is het maar voor een week of een maand. Of, we zoeken het avontuur aan de andere kant van de wereld, want, het gras is altijd groener aan de andere kant. Mensen van de overkant zoeken ook hier hun fortuin, zoals we dat een eeuw geleden gingen delven bij hen. Geen politiek statement, daar begin ik niet aan. Er zijn immers erg veel verschillende redenen waarom mensen emigreren.
Terug naar mijn vrouw... (waarmee ik het niet over m'n privéleven heb, ter verduidelijking). Ik durf er m'n vel onder verwedden dat ze Somalisch is. Ik hoor haar spreken tegen haar kinderen. Ze klinkt alsof er niet moet worden gespot met haar. Maar dat wil niet zeggen dat ze boos is. Kordaat eerder. Hoewel ik geen snars begrijp van de woorden, klanken, zinnen. Lichaamstaal is universeel. Ze wijst de kinderen aan waar ze best gaan zitten. Het grootste meisje krijgt de opdracht voor het jongste lopertje te zorgen. Die wil echter niet bij z'n zus. Hij weent niet, maar kreunt eerder duidelijk aangevend dat ie bij mama wil blijven. Mama is niet akkoord. Te gevaarlijk op een rijdende bus. Hij moet en zal veilig op de zetel bij z'n zusje blijven. Moeders' overredingskracht is en blijft een ongeschreven heiligheid. Daar zijn wél grenzen. De kinderen worden opgevoed met duidelijke normen. Dat merk ik aanstonds. Geen twijfel mogelijk. Ze weten dat iedereen zich moet gedragen. Zij zijn -om het zomaar eens te stellen- een echt voorbeeld voor nogal wat anderen.
'Mijn vrouw' brengt haar kroost naar school. Ik zie haar wel meer. Telkens weer is de rit en de daarbij horende sociale inhoud idem dito. Er zijn geen uitspringers. Telkens weer, is dit kroostrijke gezinnetje het prachtigste voorbeeld van hoe het wel kan, als je met je kinderen de bus neemt.
Hoewel ik nooit-van-m'n-leven heb gedacht aan het feit zo'n groot gezin te creëren, bewonder ik haar. Ze is steeds volledig onder controle, kalm, rustig maar vast besloten. Geen spot met moeder en liefde zal gegeven worden, of iets in dien aard. Ze zijn allemaal kreukvrij, rimpelloos en kraaknet gekleed, gewassen en gestreken op weg naar school. Ontbijt hadden ze thuis, want geen snoep of koekjes op de bus. Het neusje van het zeurend kleintje wordt direct geveegd, als dat nodig is. Mama ziet àlles! Wanneer nog iemand met een kinderwagen opstapt, maakt 'mijn vrouw' onmiddellijk plaats.
Ik geef hààr ook beslist een plaats. Een ereplaats op het podium der verdienste, in m'n hart.
Het staat vast. Ik ben zoals iedereen. Er zijn natuurlijk kleine verschillen, maar globaal genomen ben ik net zoals anderen. Dus, beken ik. Ik... ben... verslaafd. Toegegeven. Onherroepelijk verslaafd. ...aan vriendelijke snoeten, glimlachen of knikjes of, zelfs een knipoog als het effe kan. Het heeft wat aarde aan den dijk gehad, voor ik het kon toegeven. Maar is je verslaafdheid toegeven, niet het begin van genezing...? In dat geval, vraag ik me in mijn geval af, wat dat zou kunnen inhouden...
Het valt me immers op, dat de laatste tijd (Heb ik het nou over dagen of weken???) de mensen nors zijn. Gelukkig maar, telt het niet voor iedereen. Maar de negatieve sfeer hangt meer in de lucht dan normaal. Ik voel het al een tijdje. Oorspronkelijk dacht ik dat enkel ik het zo interpretteerde, of, voor diegenen die geen Latijn spreken (...) Ik meende dat het aan mezelf lag. Doch, ik hoor hoe langer hoe meer collega's dezelfde opmerkingen maken hierover. So, Beware For The Negative Vibes!!!
Dus ga ik tegenwoordig goed gewapend op stap. Gewapend met een voorzichtig opgebouwde muur, zodat ik gevrijwaard blijf van enige mentale kwetsuren of hartbrekerij. 'k Heb namelijk een fantastisch leuke job, maar hou er nog steeds meer van om goedgeluimd huiswaarts te keren. 'Dat moet zo blijven', zegt m'n alter ego, diegene dus die instaat voor het behoeden van m'n optimisme.
Daarom hou ik me soms met twee handen vast, tijdens periodes zoals deze, aan dat kleine kind dat zwaait en opgewekt kraait als ik terugzwaai. Aan die vriendelijke vrouw, die met plezier en vooral respect, plaats maakt voor de andere die met veel zwier een dubbele plaats opeist. Aan de chauffeur die zo zijn best doet om zich niet te laten vangen aan domme opmerkingen die zijn richting worden uitgestrooid. Aan de man die de oude man op de bus helpt. Aan de schooljongen die beleefd groet bij het opstappen. Aan de collega, die me komt bijstaan om het me wat makkelijker te maken. Want, het ìs wel degelijk zo, dat, af en toe de weegschaal wel eens dreigt door te slaan naar die andere kant.
En nu ik het dan toch weet, denk ik dat ik maar liever verslaafd blijf.
Doordat ik erg veel op het openbaar vervoer ben, zie, hoor en voel ik veel van en over mensen onderweg. Tijdens het uitvoeren van mijn functie is de confrontatie doorgaans anders dan hoe passagiers of chauffeurs situaties aanvoelen. Het gebeurt immers meermaals dat zowel de chauffeur als reizigers me vertellen hoe medereizigers veranderen van lichaamshouding, wanneer ik op bus of tram stap. Soms, merk ik het zelf ook op. Ik ben me ervan bewust dat mensen zich anders gaan gedragen wanneer ik op het voertuig ben in uniform, maar ik kan natuurlijk enkel reageren op situaties die zich daadwerkelijk voordoen, nooit op wat zou kunnen zijn. Da's nogal wiedes.
Daarom geniet ik er soms echt van gewoon passief mee te rijden. In m'n heerlijke coconnetje te kunnen kruipen met een boek in de hand. Zalig neutraal meerijden. Van lezen komt er meestal nooit veel in huis. Er wordt maar al te dikwijls een ludieke opmerking of handeling gemaakt. Soms sluit ik me af en probeer me te concentreren op m'n leesvoer. Zelden lukt het.
Vandaag lukt het me duidelijk niet. Ik moet nogal wat overstappen. Geen probleem natuurlijk. En, ook al is er heel wat volk op de voertuigen, ik vind telkens wel een zitplaats. Gewoonweg omdat ik doorschuif tot ik een vrije plaats vind of, omdat ik me niet geneer om iemand te vragen of die z'n tas wil wegnemen. Nog nooit deed iemand hierover moeilijk. Wanneer ik dus bij een jong koppeltje kom, dat met z'n niet zwaarlijvige tweetjes toch vier plaatsen in beslag nemen, aarzel ik niet om vrijpostig naïef overkomend te vragen of het stoort als ik bij hen plaats zou nemen. Er wordt onmiddellijk ruimte gemaakt. Anderen prefereren om te blijven op mekaar gedrumd staan. Nou, ze doen maar.
Een kwartiertje later ben ik overgestapt op een tram. En, ik wist ook weer een plaatske te vinden, terwijl anderen liever staan (blijkbaar). Honderd meter verder staan we stil. We geraken niet verder, want er staat een auto foutief geparkeerd. Ik lees. Ik weet direct wat er aan de hand is, maar trek het me niet aan en blijf lezen. Onthaasten doet soms goed. Maar, het wordt algauw rumoerig in de tram. Wat is er aan de hand...? Men roept naar de chauffeur op een nogal boerse (mijn verontschuldiging aan alle boeren die dit lezen, voor deze uitdrukking, maar jullie begrijpen hopelijk wel wat ik bedoel) manier. De chauffeur is wijs. Hij heeft de deuren open gezet. Zij die willen, kunnen uitstappen, ook al staan we nog 20m voor de halte. Dat doen velen dan ook. De amokmaker gaat polshoogte nemen om dan nog wat te roepen naar de chauffeur. Die, is slim genoeg en reageert hierop niet. Er is heel wat beweging in de tram. Sommigen stellen vragen aan andere reizigers. Die antwoorden al naargelang ze ondervinding hebben met betreffende lijn, waar deze problemen in deze straat regelmatig, zoniet zelfs veel, plaats hebben. Enkelen onder hen zijn erg goed en correct op de hoogte en men keuvelt onderling over de nodige stappen die maar niet ondernomen worden. En ik, zwijg. En lees. Of eigenlijk niet nee, ik luister naar hen. Maar ik probeer te lezen. Geen boek deze keer, maar wel
...over de maatregelen die men zal gaan nemen tijdens de besparingen... bij De Lijn...
Tijdens dit weekje schoolvakantie, start de dag telkens rustig. De stad ontwaakt trager, zonder ochtendspits. Chauffeurs genieten volop van de nondrukte. In de loop van de voormiddag zwelt het stadsgeharrewar, zodat zij die met een vroege shift startten nog net hiervan mogen proeven en aldus met genoegen hun dagtaak beëindigen, zich wentelend in het gevoel dat zij vandaag ontsnappen aan de grote middagroes.
De chauffeur waarmee ik deze rit meerij, krijgt vandaag een extraatje in z'n rustige ochtendrit. Nou, zo vroeg is het ook wel niet meer. Maar 't is toch nog geen 9u, wanneer een vechtpartij tussen twee dames plaats vindt. Het woord dames, krijgt hier een aparte invulling. Ik leerde immers (oké, 't is wel meer dan een generatietijd geleden) dat dames niet vechten. Ik moest me als een dame leren gedragen, wat inhield dat ik me deftig en sober moest houden. Hoe ik dat voor mezelf heb ingevuld is wat anders, en daarover ga ik hier heus niks schrijven. Feit blijft, dat het woord 'dame' respect afdwingt. Ik gebruik het dus heel dikwijls wanneer ik vrouwen aanspreek, ter verduidelijking, enkel in meervoudsvorm. Anders is het veel te theatraal... De vechtpartij mag er wezen, de twee haken in mekaar als worstelende boksers, of is het nou net omgekeerd... In eerste instantie probeer ik, met de hulp van de chauffeur de twee tegenpolen uit mekaar te wringen, wat geen kinderspel is. Maar op dat moment komen onze reddende engels erbij. Een alerte passagier wenkte de agenten, die net passeerden om ons haastig te komen bijstaan in onze misère. Ik was er heus nog niet toe gekomen om op te roepen, want ik kon de chauffeur toch niet in dat geweld achter laten. Handen vol dus. De vechtersbazen worden door de politie verwijderd. En de rust keert weer. Iedereen tevreden. Door dit snelle optreden van onze arm der wet, verloren we niet al te veel tijd. Gelukkig maar, en nog fijner is dat er onder de passagiers niemand betrokken raakte.
Negatief, zou je zeggen. Maar ik bekijk het anders. De houding van m'n collega chauffeur was zeer fijntjes. Hij greep in, hielp mij en de passagiers, zonder ook maar één negatieve benadering. Z'n doelstelling was net als de mijne, de twee bitskommers uit mekaar halen en de rust doen terugkeren. Niet meer, niet minder. De reactie van de passagier was buitengewoon knap. Zonder zich te mengen heeft deze 'dame' (uitzonderlijk in enkelvoud wegens de kracht van deze stempel) ingegrepen. Het niet aarzelen van de agenten, heeft er toe bijgedragen dat erger is voorkomen. Dàt vind ik echt een prachtig voorbeeld over hoe mensen mekaar helpen!!!
Wat verder komen we aan een hele file De Lijn-voertuigen. Blijkbaar staat er een tram in panne. Ik stap uit om te zien of ik kan helpen, maar het probleem is blijkbaar net opgelost en de tram rijdt verder. Aan het perron waar de tram net vertrokken is, blijft nu een bus staan. Dus ga ik kijken wat er aan de hand is. Er zijn gewoonweg zoveel mensen dat niet iedereen op de bus raakt. Wanneer ik goed kijk, merk ik dat er voldoende plaats is op de bus, maar men schuift niet door. Ik ga me er dus mee bemoeien en maan de mensen dwingend aan om verder naar achter door te schuiven. Tot driemaal toe. Niks gebeurt. Dus haal ik m'n duiveltje boven en laat weten dat achteraan nog een balzaal aan ruimte is, er geen monsters in de bus zitten en doorschuiven wil zeggen dat men het ene voetje voor het andere zet om in beweging te geraken. Gelukkig kunnen de mensen vooraan er om lachen. Zij die halfweg staan kunnen dat misschien niet, 'k let er niet op. 'k Merk enkel dat er enkelen bewegen. Tevreden riskeert de chauffeur de deuren te sluiten en kan de weg verder worden gezet.
Een punker in gezelschap van een rocker. Ook een prinses en een elf in gezelschap van -ik vermoed- een heks. Ze moeten allemaal de bus hebben. Een clowneske kleuter met vuurrode wangen en nog helsere lippen, komt met mama aan de hand in de bus gestapt. Dan is er grote zus in schooluniform met kleine zus, die een potsierlijk zwarte-met-witte-sterren-punthoed, bijna zo hoog als het meisje groot is, op haar hoofd draagt. Ik steek m'n bewondering niet onder stoelen of banken en een beetje verlegen geniet ze van de positieve aandacht die ze krijgt. Wanneer ik haar zeg dat ze voorzichtigjes moet opstappen want de hoed raakt bijna de rand van de deuropening, kijkt ze bezorgd omhoog en steekt met de punthoed bijna grote zus haar ogen uit. Maar die is handig genoeg en trekt haar hoofd nog tijdig zijwaarts. Het grootste deel van de kinderen is in gewoon, ordinair schooltenue, want de meesten willen er -in het openbaar op z'n minst- niet aan meedoen. Da's te min voor gecultiveerd schoolpubliek van de middenschool. Zet je vooral niet op deze manier te kijk, verraden ze met hun lichaamshouding. Stel dat er ook maar iemand zou lachen... Maar, ik durf te wedden dat ze'r best erg van houden om met carnaval de boel heerlijk op stelten te zetten op het schoolfeest. Vrienden ondereen, weetjewel. Een indiaantje met een felgele pluim tussen de prachtige zwarte kroesharen. Een kung-fu-fighter, met een felblauw vechterstenue'tje en gelukkig toch maar niet op blote voeten. En... gelukkig ben ik, als ik een kindje zie dat een stuk laken over zich draagt. Onderaan in punten geknipt die net niet de vloer raken. Een deel van het laken kan over het hoofd worden getrokken, maar hangt nu achter op de rug. Het uiteinde loopt uit op een witte punt, net zoals het 'uniform' bij de Ku Klux Klan. 'k Veronderstel dat het niet de bedoeling is dat het kereltje is verkleed als deze clan, maar eerder een spookgedaante bedoelt. Heerlijk, wanneer ik merk dat ouders ook nog zelf creatief zijn tijdens deze speelse fantasieperiode.
Het doet me terug mijmeren aan de carnavalsfeestjes waar m'n eigen kinderen naartoe gingen. Of, gewoon, thuis, wanneer ze er zin in hadden. Vooraf werd er samen bedisseld in welke huid ze zouden kruipen en dan was mama effe de kunstenares die op creatieve wijze de nodige kledij en bijhorende accesoires voor haar rekening nam, uiteraard geholpen door de ijverige telgen, die hun ongeduld niet konden bedwingen om maar uit de bol te gaan om lekker anders te zijn dan gewoontjes. Want, daar draait het toch een beetje om met carnaval, niet...?
Al snel ben ik met m'n gedachten weer bij de werkelijkheid. We stoppen aan een halte en, waarempel, ik zie daar kapitein Iglo staan! Even denk ik nog: 'Oh fijn, dat ook volwassenen durven meedoen en verkleed de bus nemen.' Maar ik vrees dat ik hier mezelf in het ootje nam. De man is gewoon zichzelf, merk ik al snel. Trouwens, het kwam een tijdje geleden in het nieuws. Kapitein Iglo is dood... Of toch de man die zijn gedaante aannam in de spotjes.
Zoals wel meer gebeurt, zijn er problemen met het buitenrijden, in een tramloods, net voor de avondspits. Vrijdag... Veel is er zowiezo al niet nodig, om vrijdagmiddag nòg drukker te maken. Maar, dit wordt door niemand gewild. Dit gebeurt gewoon natuurlijk. Oké, tegenslag dus. Wat misschien beter te vertalen is naar; Véél, héél véél mensen op de trams en bussen die wel rijden. Vooral 'den Boulevard' is, wanneer de scholen uit zijn, altijd erg druk. Die jongeren moeten nu voor een keertje met minder voertuigen naar huis, of waar dan ook naartoe. De bus waarop ik meerij, zit dus propvol, -voller, -volst. We moeten helaas mensen laten staan. Een vrouw die met een grote kinderwagen op de bus wil, is niet te vermurwen. Ze wil niet luisteren naar me en duwt willens nillens haar kinderwagen de bus op. Kinderbenen lopen hierbij blauwe plekken op, dit kan niet anders. Maar ze is vastbesloten en ze straalt niet echt een plausibele houding uit. Ik kan me best inbeelden dat dit bij dertienjarigen voldoende plaatsafdwingend werkt. De jongeren pressen zich nog dichter bij mekaar dan sardientjes in blik. De vrouw gloreert naar me: 'Zie je wel, er is wel plaats!' Ik laat het bij: 'Beste mensen, de blauwe plekken zijn voor mevrouw haar rekening.' Ik wil het me niet permitteren om hier de bus lang op te houden door in het deurgat van de bus een grote discussie te beginnen met iemand die niet wil horen naar argumenten. Laat staan, dat ik hiervoor een controleploeg ofzo zou laten oproepen... Tegen de tijd dat deze mensen bij de bus zijn, staan er zeker een tiental voertuigen achter ons in de rij.
Soms meten mensen zich het middelpunt van de wereld aan, of de bus, in dit geval. Hopelijk zullen ze ooit begrip kunnen tonen voor anderen. Ik zie me niet als een wereldverbeteraar. Op een sociale manier mensen wijzen op toestanden, vind ik zeer fijn om als job te doen. Lukt het, is het fantastisch. Soms doet het dat echter niet, wat niet wil zeggen dat ik daarom met maagzweren zal gaan rondlopen.
Tijdens een andere rit, waar het ook zeer druk is, staan er drie kinderwagens op de bus. Er komt heel veel volk bij en door de kinderwagens is het wat moeilijker passeren. Eén van de moeders heeft nog een klein ukje van ongeveer anderhalf jaar bij, naast de buggy. Ze blijft uiteraard bij haar buggy, en probeert het kleintje op haar arm te houden, hoewel ze zich niet goed kan vasthouden, telkens ze plaats maakt om mensen door te laten. Ze doet zo erg haar best, maar het is eigenlijk een gevaarlijke toestand voor haar en haar kleintje. Ik bied aan het kleintje over te nemen. Ik kan me met één arm vrij goed vasthouden. Voor de vrouw een antwoord kan geven neem ik het kleine meisje over. Omdat de vrouw een Zuidamerikaans type lijkt, vraag ik of ze Spaans spreekt. Kwestie om het kleintje op een voor haar verstaanbare wijze gerust te stellen. Ik ben tenslotte een vreemd figuur, voor het kleintje. Het lukt niet echt, maar het kindje is dapper. Ze blijft me star aankijken, maakt geen geluid, maar dikke tranen rollen traag over haar wangetjes. Mijn hart breekt. Ik spreek haar gemoedelijk toe en begin heel stilletjes een liedje te zingen. Het allereerste dat me te binnen schiet. Alle Eendjes Zwemmen In Het Water Falderaldeliere... En... het helpt! De mensen rondom mij zullen het effe moeten verdragen. Ik zing helemaal niet luid, maar men zal het natuurlijk wel horen. Niemand geeft commentaar, oeffff! Maar het belangrijkste is dat het kleintje niet meer weent. En, wanneer ze later uitstappen, krijg ik een aarzelend wuifhandje toegeworpen. Mama, bedankt me.
...Met z'n allen op één planeet en toch zo verschillend.
Daar is ie dan, dé WinterPrik. En prikken atàdoe. Er wordt heel wat gebibberd en getrild, maar echt klagen hoor ik niet. Hoewel ik er versteld van sta hoe mensen zich kleden met deze koude. Ikzelf waar rond als een min of meer Michelinmodel. Bewegingen lopen niet zo soepel als het hoort. Misschien deels door de koude, maar ik wijt het zeker en vast ook aan de verschillende lagen kledij die ik draag. Tegen collega's die me wat bezorgd vragen of ik het niet te koud krijg, wachtend op tram of bus, antwoord ik, dat ik zò dik ben ingepakt, dat ik het gevoel krijg in een stevig corset te zitten. Inuit, niet meer of niet minder, laat ik nog weten. Zo gaat dat hé. In de zomer is het echt leuk, nou, voor mij toch, ik ben een ZonMens. De buil wordt met de bluts genomen. Maar, zoals ik dus aangaf, ik ben er op gekleed. Dat kan helaas niet worden beweerd van nogal wat anderen. En dan heb ik het niet over collega's, buiten de uitzonderingen die jaar in, jaar uit, in hemd met korte mouwen rondrijden. Zij geven me te verstaan geen kou te hebben. Uitzonderingen maken de regel.
Op de perrons zie ik nogal wat mensen haast uit hun vel bibberen. Op sommige plaatsen is de wind ook echt guur, met momenten. Vooral jongeren schijnen zich niet te realiseren dat ook in eigen land mét winterprik het heus geen kwaad kan, zich goed in te duffelen. Zij lijken te veronderstellen dat dit enkel nodig is in landen waar men op vakantie gaat met ski's en schaatsen. Hier is het Not Done... Stel je voor dat ze middelpunt van nawijzen zouden worden, ofzo. 'k Zie ze daar staan met hun synthethische joggingtruitje, met daaronder ocharme ocheere een t-shirt met lange mouwen. Geen sjaal, geen muts, geen handschoenen. Van die stoffen basketters zoals wij (oudere generatie) dat altijd al genoemd hebben, nu heet dat 'all stars' voor zover ik die trend van meeloperij kan volgen. Ze krijgen hun woorden haast niet uitgesproken door de trilfunctie van lichaam en leden. Trouwens, ze hebben geen tijd om te praten, daar ze hun handen steeds maar warm proberen te blazen. Hun warme adem koelt direct af op die arme pollekes en condenseert dan, wat het nog kouder maakt.
En dan is er die man. Hij stapt op de bus. Het is echt guur koud. Mijn voeten tintelen, al staande in de bus. De vloerplaat is immers ook maar gewoon een plaat hé. Ik kan en mag niet verwachten in tijden van 'griep en cholera' ofte, in crisistijden, dat men bij De Lijn nog effe snel voor de winter vloerverwarming zou gaan installeren in onze voertuigen. Hoewel ik me de laatste dagen best kan inbeelden, dat ik voor dit voorstel een medaille zou verdienen... Maar oké dus. Terug met beide voeten op de grond, om het maar eens bij een passende beeldspraak te houden. Mijn voeten tintelen dus. De man stapt bibberend op de bus. Ik knik hem toe en hij zegt in gebroken Nederlands dat ie het vreselijk kou heeft, maar glimlacht ondertussen. 'Ikke Kongo. Daar niet koud. Nooit. Ik liever huis, maar kinderen school brengen. Niet goed koud, niet goed.' Hij is getooid in een dunne namaak lederjas, een goedkope, dus lichte jeans en een paar afgedragen schoenen. Hij is kalend maar draagt ook niks op z'n hoofd, noch sjaal. En ik denk bij mezelf: Wellicht is hij iemand die naar hier kwam om het beter te hebben... Wellicht heeft ie het een beetje beter... Wellicht...
Sommige collega's weten echt van wanten. Er zijn veel toffe kadée's tussen. Toch is er iemand die ik echt graag in de bloemetjes wil zetten. Een tijd terug werd ze hard ziek. Ze is al weer een tijdje terug aan het werk, maar is nog in behandeling en zal nog heel erg lang medicatie nodig hebben. Niettegenstaande is ze steeds opgewekt. Zij is zo eentje met het hart op de tong én met een erg positieve instelling. Ik rij met haar mee. Een hele tijd vertoef ik op haar bus. Door de dienst die ze steevast elke weekdag rijdt (steeds dezelfde dienst) kent zowat iedereen haar. Ze rijdt de ochtendspits en krijgt dus heel wat volk over de vloer. Telkens wordt er vriendelijk gegroet. Zij kent vele passagiers met naam en groet hen dan ook haast familiair. Een gepensioneerde man, die veel jonger lijkt dan hij is wordt gegroet: 'Ha goeiemorgen Lowie.' Hij blijft bij haar staan en heeft regelmatig een snoepje bij voor haar. Ze mag het niet weigeren, vertelt ze me later. Hij blijft aandringen tot ze het aanneemt. Dan blijft hij even vooraan bij haar staan om een klein praatje te maken. Ver rijdt hij niet mee, maar een halte of twee à drie. Nadat ze op de terugweg is, stapt hij alweer op om terug te rijden en weer galmt die hartelijke groet door de bus. Hier moet niet worden ingegrepen. Praten met de chauffeur mag niet, maar de lijn tussen vriendelijk zijn en afstand houden is soms erg dun. Ze rijdt aangenaam goed. Haar aandacht en rijstijl zijn zoals het hoort. En Lowie zijn dagje begint goed zo. Wanneer hij uitstapt groet hij me. Ik antwoord: 'Nog een fijne dag meneer.' Hij is ondertussen uit de bus, maar draait zich terug naar binnen en zegt: 'De naam is Lowie...' Dan kuiert hij in z'n eigen gangetje naar waar ie heen wil.
Twee dames stappen in. Weer gaat het er zeer fijntjes aan toe. Enthousiast wordt er gegroet. M'n collega vraagt hoe het is met het gezondheidsprobleem van Maria, die even blijft staan om dit snel uit de doeken te doen. Een andere vrouw kent de chauffeur ook bij naam en laat weten dat ze blij is dat het maandag is, want dan kan ze meerijden met haar. En zo gaat het maar door. Een Afrikaanse man lacht haar toe en groet haar uitbundig. We rijden door een multiculturele wijk en ook de multicultuur blijkt haar te kennen. Het is echt wel uitzonderlijk als er iemand instapt die niet groet. De schooljeugd, de pubers, huisvrouwen, ouderen, werkmannen in overall, zij horen op haar bus en m'n collega hoort bij hun bus. Af en toe heeft ze wat snoepjes bij, of zoals vandaag zelfs kleine vlaaikes die ze dan aan sommige mensen geeft. Het wordt aangenomen maar niemand eet het op de bus op. Het zit in een zakje en het wordt in hun tas gestoken.
Ik maak haar attent op de fantastische sfeer op haar bus. Ze beaamt, voor haar is het de normaalste zaak. Toch vindt ze dat niet veel mensen dit opmerken. Dit is voor iedereen gewoon, volgt ze nog. 'k Weet wel wat ze bedoelt. De mensen die regelmatig met haar meerijden, voelen zich hier zodanig thuis dat het daarom zo gewoontjes lijkt. Wel, namens hen schrijf ik deze blog voor en over haar.
Ik rij mee met een lijnbus die enkele scholen aandoet. Ook nog een beschermde werkplaats en een instituut waar allerhande mensen met psychologische problemen terecht kunnen, zowel dagopvang als volledig intern. Zowat iedereen die met deze lijn mee rijdt, weet dus dat er soms 'rare' uitspraken te horen zijn, of mensen instappen die wel eens 'raar' doen. Maar, wat is raar hé? Da's voor de meesten nou net dàt, wat niet als normaal beschouwt wordt binnen onze maatschappij. Maw zij die niet meeveinzen als de meesten, worden gecategoriseerd als raar. Vooral bij jongeren in groep, op weg naar, of terug van school bijvoorbeeld. Ik had een hele tijd geleden op deze lijn zo een voorval van een man die min of meer belaagd werd door enkele jongeren. Toen, heb ik dat opgelost door tussen hen in te gaan staan. Zeer serieus kijkend naar de jongeren en de man een zitplaats aanbiedend, begrepen ze de boodschap. Ze lieten hem verder met rust.
Vandaag ben ik weer op deze lijn dus. Meestal herkent men nogal makkelijk de mensen die naar het instituut gaan, of naar de beschutte werkplaats. Misschien is het een manier van hokjesdenken, maar langs de andere kant biedt het ook een zeker bescherming naar hen toe. Zìj, worden met rust gelaten. Eigenlijk meer nog. Door de meeste mensen worden ze genegeerd. Toch, vandaag heb ik een jonge man op de bus, die men niet kan negeren. Hij spreekt iedereen aan. Uiteraard ook de buschauffeur en mij, bij het opstappen. De jongen zwijgt geen moment en is uitermate enerverend. Dus, lok ik hem steeds weg van de chauffeur als hij opstapt. De chauffeurs zijn begrijpend voor hem, maar toch ook opgelucht als hij eindelijk wil gaan zitten. Dàt, wil dan zeggen dat hij hetzelfde doet met de passagiers in zijn omgeving. Hij kraamt een hoop onzin uit. Niet erg dus, als je vooral niet gaat discussiëren natuurlijk. Anders windt hij zich op en dat gaat met nogal wat rumoer gepaard.
Ook nu weer, wijs ik hem een zitje aan. Een enkel zitje. Subtiel probeer ik hem en ook de andere passagiers te vrijwaren van eventuele ongemakken. De jongeman is erg sociaal en gaat niet op het enkele zitje zitten. Nee, hij heeft behoefte aan aandacht en zet zich dus naast iemand. Zeer luid vraagt hij dan of die persoon er iets op tegen heeft dat hij daar zal gaan zitten. Zeer luid verontschuldigt hij zich omdat hij die vraag stelde. En zeer luid zegt ie, omdat hij merkt dat de persoon in kwestie verstoord is daar die niet meer naar z'n mp3-speler kan luisteren, dat hij zich nogmaals verontschuldigt voor het storen en hem zal laten luisteren naar zijn muziek. Hij zwijgt welgeteld een halve minuut en is dan z'n beleefde voornemens vergeten. Hij vraagt naar welke muziek de kerel luistert en begint dan over racisme. De jonge man van Marokkaanse afkomst fronst de wenkbrauwen want heeft niet direct door wat en hoe. Ik hou hen goed in de gaten. Ik niet alleen, merk ik. De aandacht van de andere reizigers is ook continue ben hen. Na een tijdje heeft de Marokkaanse jongeman de toestand wel door en blijft er stoïcijns kalm bij. Hij glimlacht de kerel toe. Het gesprek gaat ondertussen over de bewondering voor de spieren die de ander heeft. De handen moeten gemeten worden. Hij blijft maar doorgaan. De buurman is wel wat verlegen voor deze aandacht, maar doet zo rustig mogelijk mee met de jongen. Het gaat maar door. Niemand praat nog in de bus, tenzij om stil aan de partner een opmerking te maken. Wijzend naar mij, wijzend naar de jongen. Ze weten dat ik hem in het oog hou. Maar ik moei me niet. Het gaat goed.
De nerveuze jonge kerel stapt af en groet z'n Marokkaanse busgenoot wel vier keren. Telkens antwoordt deze sympathiek. Hij groet mij ook nog alvorens af te stappen. Ik heb hem vandaag drie keren op de bus gehad, telkens onder min of meer dezelfde omstandigheden. Hij doet niks verkeerd, maar ik hou hem altijd in 't oog, daar ik niet weet naast wie hij nou weer gaat terecht komen. Eén iemand die slecht gehumeurd is en de poppen zouden wel eens aan 't dansen kunnen geraken.
Wanneer wat later de vriendelijke Marokkaanse jonge kerel afstapt, tik ik hem op de schouder om z'n aandacht te trekken. Hij ziet naar niemand want hij is allang weer verdiept in z'n mp3-speler. Ik steek m'n duim omhoog en lach hem toe. Hij begrijpt me en knikt bedankend.
Het ruikt naar friet... 'k Heb er helemaal niks op tegen, ik ruik dit wel graag op bepaalde momenten. 't Is trouwens al een tijd geleden dat ik nog friet heb gegeten, dus wekt deze geur het verlangen wat op. Ik kijk in de bus, maar merk niemand die zit te eten. Goed zo... Maar toch weet ik, moet ik een oogje in't zeil houden, want de kans is groot dat iemand dit stiekem zal doen. Ik wandel dus wat door het voertuig en halverwege is de geur verdwenen. Dan pas, valt m'n nikkel dat ik daarnet bij de man stond die het pak friet, mooi ingepakt bij zich heeft. Grappig wel. Daarom rook ik het ook zo erg natuurlijk. De man zit op de eerst stoel achter de chauffeur, keurig met het gesloten pak. Twee haltes later stapt hij af.
Wat later, wanneer ik met een andere bus mee rij, zie ik een man, helemaal achteraan in de bus die stiekem zit te eten. Hij houdt me in 't vizier en heeft direct door, dat ik hem ga benaderen. Ik ben nog ver van hem verwijderd wanneer hij me een teken doet, dat ik niet moet langs komen. Natuurlijk negeer ik dat, maar het maakt me wel voorzichtig. Je weet maar nooit. Z'n uitstraling is niet direct 'warmpjes' te noemen. Ik zie dat hij op de zetel naast zich een kartonnen schoteltje met kip heeft staan. 'Holaaa, dit kan zomaar niet'; laat de non-food-De-Lijn-vertegenwoordiger hem weten... ik dus. 'Gij kunt mij niks maken. Op de bus mag je niet eten en ik zit niet te eten!' snauwt hij me toe. 'Tja, meneer, dat kartonnetje op de zetel naast je, kan ook helemaal niet. Dat maakt de zetel vuil.' Prompt neemt hij de etenswaren in de hand, om gehoor te geven aan mijn uitleg. Ik vraag hem waar hij heen gaat, maw, waar hij zal uitstappen. 'Waarom? Daar heb jij geen zaken mee!' Ik dan maar weer: 'Omdat ik je niet vertrouw meneer. Zo gauw ik m'n rug keer, eet jij verder, daarvan ben ik wel zeker. Dus heb ik liever dat jij, of op z'n minst, de kip, van de bus gaat.' 'Neeeee, ik eet niet verder. Echt waar, ik beloof het', smeekt hij me haast. Ik kijk hem streng toe, mompel wat tussen m'n tanden en verwijder me van hem. Wanneer ik net vooraan ben, zie ik hem smakken. 'k Weet natuurlijk niet of hij nog stiekem zit te eten, maar ik vertrouw hem voor niks. Dus, keer ik weer naar achter, en zet me helemaal achteraan, enkele zitjes van hem verwijderd. Andere mensen in de bus houden de boel in't oog en enkelen onder hen, vinden het leuk, zo lijkt het. Ze lachen me toe en blijken best geamuseerd. Hij bekijkt me vies. Ik zeg geen woord, en kijk hem niet aan. Ik neem m'n notaschriftje en blader. Hij begint opmerkingen te maken, waarop ik kort maar vriendelijk antwoord. Het ijs is gebroken. Hij doet z'n best om vriendjes te zijn. Hij vertelt me over koetjes en kalfjes, ik luister maar kijk hem niet aan. Ik blijf rustig in m'n notaschrift noteren en lezen. En dan, stapt hij af, zonder nog kip gegeten te hebben. Hij laat niks achter, wat ook belangrijk is,
Op het drukke plein sta ik op m'n bus te wachten. Op het perron aan de overkant zie ik tussen de andere mensen een vrouw, luid pratend in haar gsm, allerhande gestes maken. Ze trekt m'n aandacht. Ze heeft een klein kind in buggy bij zich. De mensen rondom haar, nemen wat afstand omdat ze zo erg gesticuleerd, denk ik. Er komt een tram aan het perron. Daar de deuren zich aan de andere kant bevinden kan ik niet zien wie in- of uitstapt. Maar wanneer de tram weg is, staat de vrouw er nog. Er staat nu een man redelijk dicht bij haar en die maakt nog een pak meer lawaai dan de vrouw eerder deed. Ik kan niet zien tegen wie hij praat, of beter, roept. Hij maakt met niemand oogcontact. Ondertussen blijkt één van m'n collega's van die tram gestapt te zijn en die zag me staan. Hij voegt zich bij mij. Na mekaar gegroet te hebben, merken we beiden de man op, die zo'n onaangename manieren heeft. M'n collega zegt dat de man op de tram ook al zo stond te roepen naar iedereen en erg vreemd deed. Hij was alleszins boos en riep in een mengelmoes van talen. Ik vraag me af, of die man nou tegen de vrouw die ik eerder zag, bezig is of niet. M'n collega zegt dat die vrouw weent. Het wordt echt niet duidelijk, ook al staan we'r niet ver vanaf. Als ze tegen elkaar bezig zijn, is het zowiezo op een rare manier, want geen enkel moment is er oogcontact tussen hen. Niettegenstaande blijven ze redelijk dicht bij mekaar staan en gaat de onvriendelijke conversatie door. Dus besluit ik, dat we maar beter met z'n beiden dichterbij gaan staan. Ons laten opmerken... misschien helpt dat om hen te kalmeren. Een truukje dat ik wel meer toepas. In deze situatie zie ik het beter zitten, dat we met twee zijn. M'n collega komt hier dus goed van pas, ook al brengen we onze dienst niet samen door. M'n collega aarzelt precies. Kordaat als ik (soms) ben, trek ik hem lichtjes aan z'n mouw, kwestie om hem te motiveren voor mijn idee. En, hij laat zich meesleuren.
Het helpt. Die twee waren dus wel degelijk tegen mekaar in het harnas gevlogen blijkbaar, maar kalmeren. Raar... vind ik, maar enfin, er zijn wel meer dingen die ik raar vind. Ik breek daar m'n hoofd dus niet verder over. 'k Bedank m'n collega voor z'n medewerking. Hij antwoordt: 'Dan zal ik maar eens naar kantoor gaan, anders kom ik nog te laat.' Ik val haast achterover. Hij was nog niet beginnen werken... Ik verontschuldig me zo'n honderdduizend keren voor m'n opdringerig gedrag tegenover hem, maar moet er ook enorm om lachen. Nou is't al zover gekomen dat ik m'n collega's meesleur in m'n werk, als ze nog niet begonnen zijn aan hun dienst, laat ik hem weten.
Gelukkig kan hij hier ook (groen...?) om lachen...
Er was eens... een rustige dag in de kerstvakantie. Om soldeninkopen te doen is het voor velen nog te vroeg in de morgen. Het is immers een erg natte, winderige dag. Je moet al erg gemotiveerd zijn om koopjes te gaan doen, denk ik, te merken aan de weinige mensen op straat en dus ook op de bus. Iedereen is goedgeluimd, vriendelijk en rustig. Wat kan een mens nog meer verlangen (buiten geld voor de materialisten onder ons)...?
Aan de eindhalte van de bus, wachten we de vertrektijd af. De chauffeur klaagt wat over de rijtijden, die er op dit moment wel door kunnen omdat er zo weinig volk op de been is. Ik weet dat hij een punt heeft, want normaal gezien valt er niks te wachten aan de terminus, maar is het reppen. Hij blijft niet klagen. Hij vertelt me opgewekt, terwijl hij me één van onze boekjes toont, dat hij een brief kreeg, die ook staat afgedrukt in dat boekje, van een tevreden klant En ja, ik las het wel thuis in dat boekje, maar wist ik veel dat hij die chauffeur is. Ik ken lang niet alle chauffeurs bij naam, da's een beetje onmogelijk. De sfeer zit al snel weer goed dus, want erover vertellen beurt de man enorm op.
Een mogelijke passagier staat naast de bus en wil een sigaretje opsteken. Maar eerst vraagt hij wanneer de chauffeur weer vertrekt. Hij heeft nog vier minuten, laat m'n collega weten. Dat blijkt genoeg te zijn om te genieten van tabak en nicotine voor de man en hij steekt z'n paffertje op. Wanneer het wat later tijd wordt om te vertrekken zegt m'n collega tegen de man: 'Meneer, 't is er tijd voor. Wilt u opstappen en mag ik vertrekken?' Er is een lach bij, het komt dus niet echt sarcastisch over. De man benadrukt dat de chauffeur 'mag' vertrekken, terwijl hij opstapt en gaat lachend zitten. Enkele straten verder, komt de man naar voor. Ik denk dat hij de weg of zo moet vragen, maar nee hoor. Hij zegt: 'Chauffeur, ik ben aan de halte waar ik moet afstappen. Mag dat van u?' Ik vind dit zo prettig dat ik euhhhh... redelijk uitbundig lach. De man staat ondertussen alweer bij de deur om af te stappen en vraagt of het 'een goei' was. Waarop ik hem laat weten dat ze bijzonder geslaagd is.
En zo'n kleine momenten maken de rit maar weer eens aangenaam.
Hier is het dan, dat nieuwe jaar. Opgetogen...? Gewoon blij...? Vol verwachting...? Wel, zeker en vast overtuigd dat ik er het beste van zal maken, wens ik iedereen een fijn jaartje toe. Maar euforisch ben ik niet. Dat ben ik eigenlijk de laatste jaren niet meer rond deze tijd. Elke dag is het waard zo goed mogelijk geleefd te worden, dus hoef ik niet direct een gat in de lucht te springen op 1/1/.... 'k Hou niet zo van de overdreven grote drukte rond deze periode.
Er komt verandering. De economie, weet u wel. Hele grote veranderingen zelfs. Of we het zullen merken aan de werkgelegenheid bij De Lijn, weet ik niet. We zullen het misschien wèl merken aan de passagiers op de voertuigen. Men schildert ons een beeld zodanig, dat ik in gedachten mensen bedenk op tram of bus, in lompen (zwartrijdend natuurlijk). Of, misschien ook weer niet, omdat men hoopt meer controles op trams en bussen te doen, lees ik in de krant. Dus zullen nietbetalende reizigers meer geweerd worden... En er is ongenoegen bij nogal wat collega's als het over de pensioenen gaat. Ik begrijp het wel, als je net uit de boot dreigt te vallen. Maar tja, er moet toch iets ondernomen worden, buiten mekaar de schuld van de veranderingen te verwijten... Dus hoop ik alvast op een Bestuur Zonder Geldverspilling, federaal, vlaams, provinciaal en uiteraard liefst ook binnen ons bedrijf als het even kan, maar da's misschien net iets teveel verlangd. Vervolg, 1 januari 2013, als ondertussen de wereld niet zal zijn vergaan. Ondertussen geniet ik van de vogeltjes die fluiten, een mens die glimlacht en de wolken die af en toe wegdrijven.
'k Lig er niet echt wakker van. Ik kijk naar een foto van een collega die eerder dit jaar op pensioen ging, z'n trammeke. De gewoonte bij De Lijn. Voertuig van de 'gelukkige' op z'n laatste werkdag versieren. Als passagier heb ik nooit op zo'n trammeke gezeten. 't Is wel een leuke sfeergever, dus zou ik ooit graag als passagier op zo'n voertuig meerijden.
Het is de laatste dagen drakedruk in Antwerpen. Automobilisten doen niet anders dan kruispunten blokkeren, wat wijst op een egoïstische houding, als je't mij vraagt. En, omdat iedereen behalve 'ik' het doet, doet 'ik' het ook, anders geraakt 'ik' nooit weg. 'Ik' vergeet natuurlijk dat, net door het kruispunt te blokkeren, de hele boel stil blijft staan, anders zou het niet 'blokkeren' genoemd worden... Enfin, om eerlijk te zijn, vind ik persoonlijk dat hier tekort wordt gekomen door de politie. Hiermee doel ik uiteraard niet op de agenten persoonlijk, maar wel de verkeersdienst op zich. Al een tijdje zie ik het aankomen. Vandaag of morgen krijgen we nog een ernstig geval van verkeersagressie te verwerken omdat 'auto'mobilisten toch persé door die stad willen of moeten, en enorm gefrustreerd raken.
Vandaag was de chaos perfect. Met lijn 23 vanaf Stuivenberg, tot Roosveltplaats duurde welgeteld 1u en 15min. Normaal duurt dat nog geen 10 minuten. Daardoor kregen ook wij op de bus, te kampen met een man die -gelukkig 'maar'- verbaal agressief werd. Eerst tegen de chauffeur, dan tegen mij. Hij was het centrum van de wereld en vond de meest fantastische scheldwoorden vlotjes om naar onze hoofden te slingeren. Wakker lig ik hier niet echt van. Zulke mensen stellen me wel teleur, zij zijn zielepoten en zoeken iemand om op af te reageren. Niettegenstaande heb ik erg veel begrip voor mensen die in de bus, geduldig blijven wachten om eindelijk op hun bestemming te geraken.
Later stapt een man met hond op de tram. Een jongetje en z'n moeder zijn bang. De man geeft commentaar op een manier die ik niet erg fijn vind, maar ik hou me afzijdig. Ik ben niet meer in dienst, want ik ben op weg naar huis. Ik hou in't oog hoe moeder en jongetje reageren en zal ingrijpen als het moet. Maar ze laten hem voor wat hij is. Door die hond, maakt een vrouw contact met hem. Ze raken aan de praat. De man vertelt zijn levensverhaal zowat. Ondertussen zitten al heel wat mensen mee te luisteren. Twee jonge kerels zitten vooruitgeleund om maar mee te kunnen luisteren. Hij praat langzaam en heel erg dialect. 'k Heb altijd in het antwerpse gewoond, maar zou het hem niet na kunnen doen. Ook al zegt hij soms dingen die lachwekkend overkomen, de vrouw blijft zeer serieus. Ik vind haar een prachtmens. Ze blijft met hem converseren, en soms mengt haar man zich in het gesprek. Maar de 'hondman' blijft vertellen. Ondertussen weet zowat iedereen waar hij woont, wat zijn beroep is en welk ziektebeeld hij heeft en hoeveel hij om z'n hond geeft. Ik denk ondertussen dat ik in eerste instantie niet erg juist oordeelde en het dus maar goed is dat ik de man niet aansprak over zijn toon tegen het jongetje. De 'hondman' weet gewoon niet beter, hij bedoelde het wellicht niet slecht.
Door te kijken en luisteren komen we dikwijls meer te weten dan door te fysiek reageren.
Er wordt gestaakt. Persoonlijk, vind ik, ...geen goed idee, hoewel ik begrip kan opbrengen. M'n respect voor onze politiekers gaat er alleszins op achteruit, vanwege de manier waarop men 'het beste' wil voor het land, ttz de burgers. Om maar een vergelijking te maken; als ik met de reizigers zou omgaan zoals de politiekers met de burgers doen, zou ik al lang serieus op het matje geroepen zijn, door m'n bazen. Goed weten! Maar er worden teveel gewone burgers getroffen door zo'n staking. Daar hou ik niet van. Na wikken en wegen, besluit ik dus te gaan werken.
Er wordt me gevraagd toezicht te houden op de Roosveltplaats en Astridplein. In de mate van het mogelijke, informatie te verschaffen zodat gestrande reizigers toch zo goed en kwaad als het kan, weten waar ze aan toe zijn. Ik heb een late shift. Dat wil dus zeggen dat ik mensen weer naar huis moet helpen. Vanmorgen reden hier en daar nog wel wat voertuigen, maar vanavond zijn dat er heel wat minder. Tegen 21.30u rijdt er nog welgeteld één tram en enkele bussen. Ik moet dus heel wat mensen teleurstellen. Men begrijpt maar niet dat ook tijdens een staking er 's morgens meer voertuigen rijden dan 's avonds. Telkens weer leg ik uit dat chauffeurs in een shiftensysteem werken en dus worden afgelost, meermaals per dag. En, dat het daarom kan zijn dat trams of bussen terug naar de loods moeten, omdat die aflosser wel degelijk staakt. Niet leuk dus. Maar beter slecht nieuws en zoeken naar een alternatief dan niks zeggen. Telkens weer, hebben mensen begrip en danken ze me om hen op de hoogte te brengen. Ook, telkens weer zijn er enkele moeilijke of trieste situaties. Een vrouw die op haar werk geraakte maar voorlopig niet thuis. Haar man zit op een vergadering in Nederland. Gelukkig kon ze iemand vinden die haar kinderen kon ophalen van school. Maar het is nu al zo laat en ze wil zo snel mogelijk haar kinderen ophalen. Er wordt heel wat heen en weer gebeld. Ze moet nog ver en wil daarom geen taxi nemen. Het zal haar minstens 50 kosten en dat is er flink over, vindt ze terecht. In zo'n geval is het belangrijk deze persoon terug kalm te krijgen en mee te voelen. Vragen stellen en samen beredeneren of er een andere oplossing kan gevonden worden. Ook al is dat soms niet zo, deze mensen voelen zich naderhand toch weer wat beter, omdat je meevoelt met hen.
De avond vliegt voorbij. Ik ga af en toe een kijkje nemen in de pre-metro. Het is er zo goed als leeg en vooral stil. De achtergrondmuziek doet me meedeunen. Er is toch niemand die het hoort, zelfs geen metrotoezichter. Enkele mannen denken hiervan te kunnen profiteren en zitten te drinken en te roken. Zolang ze de lege blikjes mooi in de vuilbak gooien, drinken ze maar op, denk ik bij mezelf. Maar dat roken... kan en mag ik niet toestaan. Sigaretten moeten onverbiddelijk uit en weg. De mannen trekken dan maar weer naar buiten ...voor zolang ik hier ben. Rare sfeer, zo'n stille metrogang, of -perron. Voor effe, best leuk.
En ik beloof het aan iedereen die het vraagt. Morgen, rijden we weer!
Net terug uit een heerlijke -maar te korte- vakantie. Een beetje tegen m'n zin, wat maar zelden gebeurt, trek ik naar 't werk. Niettegenstaande zorgen de collega's er al direct voor, dat het negatieve gevoel wegebt. Eigenlijk heb ik veel chanse met die collega's, want die kies je niet. Je moet er het beste van maken. Wel, ik moet daar geen moeite voor doen. Ze zijn allemaal toffe kadee's.
Het weer daarentegen zou me liefst al doen terugkeren naar het warme oord waar ik een tijd heb rondgereisd. Zonder het te vermoeden, ontsnap ik aan een helse regenbui, of, eerder een wolkbreuk. Want wanneer ik met m'n collega's uit de metro kom -we kregen een cursus daar- merken we dat er verdomd grote plassen zijn aan de Roosveltplaats. We gaan eerst eten en kunnen nog tijdig wegspringen voor het opspettende water van een grote plas waardoor een auto rijdt. We kunnen nog lachen, maar was één van ons nat geworden tot onder z'n oksels, hadden we wellicht anders gekraaid.
We hebben na het eten een afspraak met de verantwoordelijke van de metro om samen nog eens den dieperik in te trekken voor verder onderhoud. Af en toe moeten we bijspringen in de metro en we willen deftig op de hoogte zijn van het reilen en zeilen. We worden gevraagd naar het station opera te komen. Wanneer we daar zijn, staan we versteld van de wateroverlast. Het heeft echt wel lelijk gedaan blijkbaar. Het water reikt tot net aan de metrotrap (naar beneden dus). Best gevaarlijk hé. Ten eerste wordt het erg glibberig en ten tweede als het water binnen loopt, komen er zowiezo problemen met techniek en wat nog meer. De brandweer werd al opgeroepen en ondertussen houden wij het verkeer tegen, dat er zowiezo toch al niet door mag, maar automobilisten lezen geen verkeersborden meer tegenwoordig.
Wanneer de brandweerlui de rioolputjes komen leegmaken en het water wegpompen gaat het snel en kunnen we daarna nog een heel klein beetje van ons voorziene onderhoud verder zetten. De Lijn was even ter land en ter zee...
Wat hebben we toch een prachtige nazomer gehad. Mij zal je dus zeker niet horen (of lezen) klagen over weerstoestanden. Ik, ben geboren in hartje zomer. Dàt jaar, was het zo'n prachtig weer dat de dokter m'n ouders de raad gaf, m'n wieg in de tuin te zetten. Weliswaar met een muskietennet. M'n ouders hebben me dit meermaals verteld. Het kan niet anders, dààrom hou ik zo van buiten zijn. Ik verkoos enkele jaren terug om te gaan rijden op lijn 10, omdat deze lijn niet door de pre-metro rijdt én uiteraard voor het aangename publiek op het voertuig. Ook dat is één van de redenen dat ik zo tevreden ben met m'n job. Ik adem lucht, voor zover die zuiver is in onze stad. Ik word nat geregend en drooggewaaid en zongetint. Oké, als het kouder wordt, moet ik ook dàt erbij nemen. Ik ben namelijk een onverbeterlijke kouwkleum. Zelfs bij een lichte temperatuursverlaging verliezen de knokkels alle soepelheid en gaat m'n huid meer op kippenvel lijken. M'n lippen worden blauw en het bloed trekt uit m'n vingers en tenen. Maar ik voel dat ik lééf, Driewerf Hoeraaa!!!
Soms, heb ik wat tegenslag. Soms, gelukkig is dat uitzonderlijk, verwacht men dat ik een hele dag dienst doe in de pre-metro. Bweikessssss. Da's pas echt tegenslag. Balen. Tegen de collega die ik moet vervoegen braak ik m'n gevoelens, ocharme de man. Nee, ik hou zo absoluut niet van mezelf, maar ik moet het uit m'n systeem zagen en sakkeren. Dan pas kan ik besluiten dat ik er het beste van zal maken.
De sfeer, de mensen die ik ontmoet in de ondergrondse vallen best mee. Nee, ze hebben geen drievork, een staart, twee horens en een sik. Het zijn allemaal gewone mensen-'onder'weg. Soms weten ze niet welk perron ze moeten nemen. Zulke mensen versta ik maar al te goed. Ik hoor ook bij diegenen die wel eens gedesoriënteerd geraken als ze de zon niet zien, of zich niet kunnen richten op de straten. Met plezier help ik hen dus. Hier wordt niet mee gelachen. De tram in de verkeerde richting nemen, is hier, onder de grond, schering en inslag. Het staat nochtans goed aangegeven, maar goed is niet goed genoeg blijkbaar.
Er werden junkies gesignaleerd en ik word er op uitgestuurd om te kijken of ze al weg zijn, zoals het hoort. Ik vind niemandal, maar blijf voor alle zekerheid nog wat rondhangen in het bewuste station. Het blijft clean. Ik kom af en toe enkele feestlustige, in de mooiste gewaden gehulde moslims tegen. Zij, zijn in opperbeste stemming. Er wordt geknikt en prettige feesten gewenst.
Er is ook Night of the Proms in het Sportpaleis. Ik mag mee de aanvoer in het oog houden. Daar kom ik nog enkele toffe collega's tegen. Daardoor ben ik helemaal m'n 'HELL'se ellende vergeten. Ik schrijf het maar al te graag: de sfeer onder je collega's bepaalt voor een groot deel het verloop van de dag, als je moet samenwerken. Dat zit buitengewoon goed dus!!! De vol-verwachting passerende afstappers op weg naar de grote spektakelhal, zijn uiteraard allemaal blij gezind. Hier en daar krijgen we een speekmedol bij wijze van spreken. Men apprecieert het dat mensen van De Lijn toezicht houden en men kan nog info krijgen ook voor de terugweg, straks na afloop van het muziekfestijn. Een kennis zien we ook nog tussen de meute meestromen. Alles helpt dus mee om deze dag zonder moeite fijn te laten verlopen. Het doemgevoel van daarstraks is allang weggesmolten door 'hart'verwarming.
Maar baas, geef me toch maar niet té dikwijls onderaardse opdrachten asjeblieft...
't Is beslist niet de eerste keer dat ik het heb over kinderwagens. Eigenlijk verdienen ze best een hoofdletter, of nee, het moet écht volledig in kapitalen: KINDERWAGENS, met nog enkele uitroeptekens er achter, waarom ook niet... '!!!' dus.
Stilaan worden ze gezien als wezens die los staan van mensen en onze maatschappij inpalmen. Wordt er door economen niet beweerd dat de bevolking moet groeien teneinde de economie draaiende te houden...? (waarmee ik het trouwens helemaal niet eens ben!) Nou, er mag niet geklaagd worden dan. Economen of anderen die beweren dat de bevolking niet voldoende toeneemt, raad ik beslist aan de tram of bus te nemen. Ze zullen snel anders piepen.
Naar het schijnt... Heerlijk hé, hoe sommige boodschappen beginnen, of moet ik zeggen roddels...? Enfin, naar het schijnt dus, zouden de meeste klachten tegenwoordig gaan over de overvloed aan kinderwagens, gecombineerd met caddy's en zware, grote tassen op de voertuigen. Of het waar is, weet ik niet, maar ik ben geneigd dit te geloven. Soms is het een pest. Ik, kan me niet voorstellen dat ik niet van de bus of tram zou geraken, zoals het sommigen wél overkomt. Maar, ik geef toe, ik heb zo'n kweek die zich laat gelden. Waarmee ik niet bedoel, dat ik de mensen toe zou snauwen. Ik Laat M'n Stem Duidelijk Horen: 'Excuseer!!!' Uiteraard heb ik ook al meegemaakt dat mensen niet geneigd zijn opzij te gaan, wanneer ik wil afstappen, maar dan herhaal ik het wel duidelijk en luid zodat ze waarempel niet kunnen ontkennen iets gehoord te hebben. En, nee, dove mensen zetten zich niet in de weg. Slechthorenden houden rekening met de omgeving, veel meer dan horenden. De reden daarvoor is eenvoudig hé, ze vallen veel meer terug op wat ze zien...
Er staan drie buggy's op de bus. Er is geen plaats voor meer. Of, ja, als ik er niet zou op staan, zouden er meerdere buggy's op komen en zich in de doorgang plaatsen. Maar, spijtig voor hen, ik laat dit niet toe. Net om wantoestanden te voorkomen. Het is eigenlijk het dégoutantste van de job. Mensen weigeren omdat ze de buggy niet willen toevouwen. Want, dat is natuurlijk het alternatief. Wanneer ze de karos zouden opplooien -ik wil best helpen hoor- kunnen ze er uiteraard wel bij. Helemaal niks persoonlijks dus, maar zuiver een principe. Ik zet me in het deurgat en vraag de vrouw die wil opstappen of ze de buggy wil opvouwen. Ze rijdt het toestel half op de bus, en ramt m'n benen. De voorwielen op m'n voet. Beleefdheid is natuurlijk wat anders, maar ik zeg daarover niks. Zij gaat in de aanval. Pardaf!!! Zij heeft hààr boodschap en die luidt dat ze mee moet. Ik heb de mijne, die ik herhaal. Ze blijft tegen me aan duwen. Ik wijk niet. Voor de derde maal herhaal ik dat ze helaas niet mee kan als ze de wagen niet opvouwt. Ik bied aan te helpen, maar daarop reageert ze niet. Ze is boos. In de bus is het muisstil. Iedereen volgt, want hoe zal het eindigen...?
De vrouw wijkt naar achter en zegt: 'U bent stout!'
Klein maar fijn. Klein zinnetje met toch wel een vrij grote betekenis, soms. Een moeder met jong kind stapt op de tram. Ik zit meer achterin. Niet aan't werk. Toch kan je me betrappen op meer in het voertuig kijken naar mensen, dan naar buiten, naar het bekende stadsbeeld van rijen huizen dat aan me voorbij gaat. 't Is niet erg druk, hoewel de zitplaatsen stilaan gevuld geraken in de lagevloertram. De moeder ziet nog een vrij plaatske en laat haar dochtertje van ongeveer 8 jaar zitten. Zijzelf zet zich wat opzij zodat ze niemand in de weg zal staan. Dochterlief vraagt en vertelt af en toe wat aan mama. Dan is er stilte. Het jonge kind kijkt naar buiten. Er heerst verder een doodse stilte op de tram. Zo'n stilte die voor mij niet te lang hoeft te duren. Maar dan breekt het jonge meisje die stilte op een zeer aangename manier. Ik hoor: 'Mama...' waarop de moeder antwoordt: 'Ja schat?' 'Ik hou van jou' zegt het kind.
Moeder glimlacht en antwoordt: 'Ik hou ook van jou.'
Et voilà, denk ik dan, wij zijn de goednieuwstram.
Het is een dagje als zovele andere. Gewoontjes. De lucht kleurt mooi blauw met af en toe een mooi wit wollen wolkje, dat het blauw nog meer accent geeft. Meestal heb ik de indruk dat niet veel mensen op zulke dingen letten. Maar hierin kan ik er ferm naast zitten. Het is duidelijk dat op zulke dagen, de mensen hun humeur zich in hogere staat van pret bevindt. Er wordt niet zo makkelijk gesakkerd dan op grijze dagen. Men kan meer 'ver'dragen van een ander. Ik ben ervan overtuigd dat het weer ons gedrag bïnvloedt. Tegenwoordig ben ik meer allert op grijze dagen, hoewel, misschien is dit maar een idee, want 't kan ook zijn dat ik m'n eigen gedrag als weerspiegeling zie in anderen...?
Niet te lang bij stil gestaan, al zeker niet op zo'n mooie dag als vandaag. Genieten van wat is gekomen en nog kan komen, en het beste maken van de rest, neem ik me voor. Gelukkig maar, moet ik niet ingrijpen vandaag. Geen akkefietjes, wel vragen naar of over iets. Leuk, mensen informeren zodat ze verder kunnen is ook één van de aangename dingen van de job.
Ik sta op de bus, aan de afstapdeur. De bus is al redelijk goed gevuld, maar er kan nog best wat volk bij. Door de inrichting van vele bussen schuiven mensen niet goed door. Er is altijd een psychologische stop aan de afstapdeur. Daar hoopt de massa zich op. De boel stropt en op den duur kan men niet meer opstappen, terwijl er nog heel wat ruimte is in de gangweg tussen de zetels achter in de bus. Niemand gaat daar graag staan. Het lijkt wel, of je iemand 's privacy stoort, daar achteraan. Of, als er dan iemand moet passeren om af te stappen, sta je in de weg. Kortom, ik zou het echt fijn vinden, moesten interieurontwerpers van stadsbussen daar ook eens rekening mee willen houden. De bussenserie met drie deuren is daarom mijn favoriete serie. Daar heb je niet zo'n doorschuifproblematiek.
Enfin, het is dus weer zo ver hé. Ik begin alvast m'n keel te schrapen, want ik moet me effe laten gelden, zodat iedereen nog mee kan. Er staat een jonge vrouw dicht bij mij. Ze heeft zich zodanig gezet, dat net Niemand kan doorschuiven in die beruchte gang. Ik vraag haar dus vriendelijk of ze zich wil verzetten of doorschuiven. Ze doet direct wat ik haar vroeg. Ze lacht me toe en begint te vertellen dat ze ook bij De Lijn komt werken. Moest dit een stripverhaal zijn, zouden mijn ogen twee vraagtekens worden. Dus gaat ze verder. 'Ik ben in opleiding voor de bus. Ik ben in de laatste week. Volgende week zal ik met de praktische opleiding beginnen. Dan doe ik lijnverkenning enz.' Ze is zo fier als wat. Het straalt van haar af. Ik feliciteer haar: 'Ha, da's leuk. Dan ben jij een toekomstige collega! Vind je't plezierig?' ga ik verder, hoewel het nog te vroeg is om deze vraag te stellen. Gretig knikt ze 'ja'. Ze kijkt uit naar het rijden met de bus. Haar enthousiasme is een heel goed teken. Ik wens haar het beste toe. Er komt een plaats vrij en ze gaat zitten.
Wanneer ze een tijdje later afstapt, waait ze me nog eens fijntjes toe, van op de straat.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Het staat vast. Ik ben zoals iedereen. Er zijn natuurlijk kleine verschillen, maar globaal genomen ben ik net zoals anderen. Dus, beken ik. Ik... ben... verslaafd. Toegegeven. Onherroepelijk verslaafd. ...aan vriendelijke snoeten, glimlachen of knikjes of, zelfs een knipoog als het effe kan. Het heeft wat aarde aan den dijk gehad, voor ik het kon toegeven. Maar is je verslaafdheid toegeven, niet het begin van genezing...? In dat geval, vraag ik me in mijn geval af, wat dat zou kunnen inhouden...
Doordat ik erg veel op het openbaar vervoer ben, zie, hoor en voel ik veel van en over mensen onderweg. Tijdens het uitvoeren van mijn functie is de confrontatie doorgaans anders dan hoe passagiers of chauffeurs situaties aanvoelen. Het gebeurt immers meermaals dat zowel de chauffeur als reizigers me vertellen hoe medereizigers veranderen van lichaamshouding, wanneer ik op bus of tram stap. Soms, merk ik het zelf ook op. Ik ben me ervan bewust dat mensen zich anders gaan gedragen wanneer ik op het voertuig ben in uniform, maar ik kan natuurlijk enkel reageren op situaties die zich daadwerkelijk voordoen, nooit op wat zou kunnen zijn. Da's nogal wiedes.
Tijdens dit weekje schoolvakantie, start de dag telkens rustig. De stad ontwaakt trager, zonder ochtendspits. Chauffeurs genieten volop van de nondrukte. In de loop van de voormiddag zwelt het stadsgeharrewar, zodat zij die met een vroege shift startten nog net hiervan mogen proeven en aldus met genoegen hun dagtaak beëindigen, zich wentelend in het gevoel dat zij vandaag ontsnappen aan de grote middagroes.
Een punker in gezelschap van een rocker. Ook een prinses en een elf in gezelschap van -ik vermoed- een heks. Ze moeten allemaal de bus hebben. Een clowneske kleuter met vuurrode wangen en nog helsere lippen, komt met mama aan de hand in de bus gestapt. Dan is er grote zus in schooluniform met kleine zus, die een potsierlijk zwarte-met-witte-sterren-punthoed, bijna zo hoog als het meisje groot is, op haar hoofd draagt. Ik steek m'n bewondering niet onder stoelen of banken en een beetje verlegen geniet ze van de positieve aandacht die ze krijgt. Wanneer ik haar zeg dat ze voorzichtigjes moet opstappen want de hoed raakt bijna de rand van de deuropening, kijkt ze bezorgd omhoog en steekt met de punthoed bijna grote zus haar ogen uit. Maar die is handig genoeg en trekt haar hoofd nog tijdig zijwaarts. Het grootste deel van de kinderen is in gewoon, ordinair schooltenue, want de meesten willen er -in het openbaar op z'n minst- niet aan meedoen. Da's te min voor gecultiveerd schoolpubliek van de middenschool. Zet je vooral niet op deze manier te kijk, verraden ze met hun lichaamshouding. Stel dat er ook maar iemand zou lachen... Maar, ik durf te wedden dat ze'r best erg van houden om met carnaval de boel heerlijk op stelten te zetten op het schoolfeest. Vrienden ondereen, weetjewel. Een indiaantje met een felgele pluim tussen de prachtige zwarte kroesharen. Een kung-fu-fighter, met een felblauw vechterstenue'tje en gelukkig toch maar niet op blote voeten. En... gelukkig ben ik, als ik een kindje zie dat een stuk laken over zich draagt. Onderaan in punten geknipt die net niet de vloer raken. Een deel van het laken kan over het hoofd worden getrokken, maar hangt nu achter op de rug. Het uiteinde loopt uit op een witte punt, net zoals het 'uniform' bij de Ku Klux Klan. 'k Veronderstel dat het niet de bedoeling is dat het kereltje is verkleed als deze clan, maar eerder een spookgedaante bedoelt. Heerlijk, wanneer ik merk dat ouders ook nog zelf creatief zijn tijdens deze speelse fantasieperiode.
Zoals wel meer gebeurt, zijn er problemen met het buitenrijden, in een tramloods, net voor de avondspits. Vrijdag... Veel is er zowiezo al niet nodig, om vrijdagmiddag nòg drukker te maken. Maar, dit wordt door niemand gewild. Dit gebeurt gewoon natuurlijk. Oké, tegenslag dus. Wat misschien beter te vertalen is naar; Véél, héél véél mensen op de trams en bussen die wel rijden. Vooral 'den Boulevard' is, wanneer de scholen uit zijn, altijd erg druk. Die jongeren moeten nu voor een keertje met minder voertuigen naar huis, of waar dan ook naartoe. De bus waarop ik meerij, zit dus propvol, -voller, -volst. We moeten helaas mensen laten staan. Een vrouw die met een grote kinderwagen op de bus wil, is niet te vermurwen. Ze wil niet luisteren naar me en duwt willens nillens haar kinderwagen de bus op. Kinderbenen lopen hierbij blauwe plekken op, dit kan niet anders. Maar ze is vastbesloten en ze straalt niet echt een plausibele houding uit. Ik kan me best inbeelden dat dit bij dertienjarigen voldoende plaatsafdwingend werkt. De jongeren pressen zich nog dichter bij mekaar dan sardientjes in blik. De vrouw gloreert naar me: 'Zie je wel, er is wel plaats!' Ik laat het bij: 'Beste mensen, de blauwe plekken zijn voor mevrouw haar rekening.' Ik wil het me niet permitteren om hier de bus lang op te houden door in het deurgat van de bus een grote discussie te beginnen met iemand die niet wil horen naar argumenten. Laat staan, dat ik hiervoor een controleploeg ofzo zou laten oproepen... Tegen de tijd dat deze mensen bij de bus zijn, staan er zeker een tiental voertuigen achter ons in de rij.
Daar is ie dan, dé WinterPrik. En prikken atàdoe. Er wordt heel wat gebibberd en getrild, maar echt klagen hoor ik niet. Hoewel ik er versteld van sta hoe mensen zich kleden met deze koude. Ikzelf waar rond als een min of meer Michelinmodel. Bewegingen lopen niet zo soepel als het hoort. Misschien deels door de koude, maar ik wijt het zeker en vast ook aan de verschillende lagen kledij die ik draag. Tegen collega's die me wat bezorgd vragen of ik het niet te koud krijg, wachtend op tram of bus, antwoord ik, dat ik zò dik ben ingepakt, dat ik het gevoel krijg in een stevig corset te zitten. Inuit, niet meer of niet minder, laat ik nog weten. Zo gaat dat hé. In de zomer is het echt leuk, nou, voor mij toch, ik ben een ZonMens. De buil wordt met de bluts genomen. Maar, zoals ik dus aangaf, ik ben er op gekleed. Dat kan helaas niet worden beweerd van nogal wat anderen. En dan heb ik het niet over collega's, buiten de uitzonderingen die jaar in, jaar uit, in hemd met korte mouwen rondrijden. Zij geven me te verstaan geen kou te hebben. Uitzonderingen maken de regel.
Sommige collega's weten echt van wanten. Er zijn veel toffe kadée's tussen. Toch is er iemand die ik echt graag in de bloemetjes wil zetten. Een tijd terug werd ze hard ziek. Ze is al weer een tijdje terug aan het werk, maar is nog in behandeling en zal nog heel erg lang medicatie nodig hebben. Niettegenstaande is ze steeds opgewekt. Zij is zo eentje met het hart op de tong én met een erg positieve instelling. Ik rij met haar mee. Een hele tijd vertoef ik op haar bus. Door de dienst die ze steevast elke weekdag rijdt (steeds dezelfde dienst) kent zowat iedereen haar. Ze rijdt de ochtendspits en krijgt dus heel wat volk over de vloer. Telkens wordt er vriendelijk gegroet. Zij kent vele passagiers met naam en groet hen dan ook haast familiair. Een gepensioneerde man, die veel jonger lijkt dan hij is wordt gegroet: 'Ha goeiemorgen Lowie.' Hij blijft bij haar staan en heeft regelmatig een snoepje bij voor haar. Ze mag het niet weigeren, vertelt ze me later. Hij blijft aandringen tot ze het aanneemt. Dan blijft hij even vooraan bij haar staan om een klein praatje te maken. Ver rijdt hij niet mee, maar een halte of twee à drie. Nadat ze op de terugweg is, stapt hij alweer op om terug te rijden en weer galmt die hartelijke groet door de bus. Hier moet niet worden ingegrepen. Praten met de chauffeur mag niet, maar de lijn tussen vriendelijk zijn en afstand houden is soms erg dun. Ze rijdt aangenaam goed. Haar aandacht en rijstijl zijn zoals het hoort. En Lowie zijn dagje begint goed zo. Wanneer hij uitstapt groet hij me. Ik antwoord: 'Nog een fijne dag meneer.' Hij is ondertussen uit de bus, maar draait zich terug naar binnen en zegt: 'De naam is Lowie...' Dan kuiert hij in z'n eigen gangetje naar waar ie heen wil.
Het ruikt naar friet... 'k Heb er helemaal niks op tegen, ik ruik dit wel graag op bepaalde momenten. 't Is trouwens al een tijd geleden dat ik nog friet heb gegeten, dus wekt deze geur het verlangen wat op. Ik kijk in de bus, maar merk niemand die zit te eten. Goed zo... Maar toch weet ik, moet ik een oogje in't zeil houden, want de kans is groot dat iemand dit stiekem zal doen. Ik wandel dus wat door het voertuig en halverwege is de geur verdwenen. Dan pas, valt m'n nikkel dat ik daarnet bij de man stond die het pak friet, mooi ingepakt bij zich heeft. Grappig wel. Daarom rook ik het ook zo erg natuurlijk. De man zit op de eerst stoel achter de chauffeur, keurig met het gesloten pak. Twee haltes later stapt hij af.
Er was eens... een rustige dag in de kerstvakantie. Om soldeninkopen te doen is het voor velen nog te vroeg in de morgen. Het is immers een erg natte, winderige dag. Je moet al erg gemotiveerd zijn om koopjes te gaan doen, denk ik, te merken aan de weinige mensen op straat en dus ook op de bus. Iedereen is goedgeluimd, vriendelijk en rustig. Wat kan een mens nog meer verlangen (buiten geld voor de materialisten onder ons)...?
Hier is het dan, dat nieuwe jaar. Opgetogen...? Gewoon blij...? Vol verwachting...? Wel, zeker en vast overtuigd dat ik er het beste van zal maken, wens ik iedereen een fijn jaartje toe. Maar euforisch ben ik niet. Dat ben ik eigenlijk de laatste jaren niet meer rond deze tijd. Elke dag is het waard zo goed mogelijk geleefd te worden, dus hoef ik niet direct een gat in de lucht te springen op 1/1/.... 'k Hou niet zo van de overdreven grote drukte rond deze periode.
Het is de laatste dagen drakedruk in Antwerpen. Automobilisten doen niet anders dan kruispunten blokkeren, wat wijst op een egoïstische houding, als je't mij vraagt. En, omdat iedereen behalve 'ik' het doet, doet 'ik' het ook, anders geraakt 'ik' nooit weg. 'Ik' vergeet natuurlijk dat, net door het kruispunt te blokkeren, de hele boel stil blijft staan, anders zou het niet 'blokkeren' genoemd worden... Enfin, om eerlijk te zijn, vind ik persoonlijk dat hier tekort wordt gekomen door de politie. Hiermee doel ik uiteraard niet op de agenten persoonlijk, maar wel de verkeersdienst op zich. Al een tijdje zie ik het aankomen. Vandaag of morgen krijgen we nog een ernstig geval van verkeersagressie te verwerken omdat 'auto'mobilisten toch persé door die stad willen of moeten, en enorm gefrustreerd raken.
(foto; Vandaag.be)
Net terug uit een heerlijke -maar te korte- vakantie. Een beetje tegen m'n zin, wat maar zelden gebeurt, trek ik naar 't werk. Niettegenstaande zorgen de collega's er al direct voor, dat het negatieve gevoel wegebt. Eigenlijk heb ik veel chanse met die collega's, want die kies je niet. Je moet er het beste van maken. Wel, ik moet daar geen moeite voor doen. Ze zijn allemaal toffe kadee's.
Wat hebben we toch een prachtige nazomer gehad. Mij zal je dus zeker niet horen (of lezen) klagen over weerstoestanden. Ik, ben geboren in hartje zomer. Dàt jaar, was het zo'n prachtig weer dat de dokter m'n ouders de raad gaf, m'n wieg in de tuin te zetten. Weliswaar met een muskietennet. M'n ouders hebben me dit meermaals verteld. Het kan niet anders, dààrom hou ik zo van buiten zijn. Ik verkoos enkele jaren terug om te gaan rijden op lijn 10, omdat deze lijn niet door de pre-metro rijdt én uiteraard voor het aangename publiek op het voertuig. Ook dat is één van de redenen dat ik zo tevreden ben met m'n job. Ik adem lucht, voor zover die zuiver is in onze stad. Ik word nat geregend en drooggewaaid en zongetint. Oké, als het kouder wordt, moet ik ook dàt erbij nemen. Ik ben namelijk een onverbeterlijke kouwkleum. Zelfs bij een lichte temperatuursverlaging verliezen de knokkels alle soepelheid en gaat m'n huid meer op kippenvel lijken. M'n lippen worden blauw en het bloed trekt uit m'n vingers en tenen. Maar ik voel dat ik lééf, Driewerf Hoeraaa!!!
Klein maar fijn. Klein zinnetje met toch wel een vrij grote betekenis, soms. Een moeder met jong kind stapt op de tram. Ik zit meer achterin. Niet aan't werk. Toch kan je me betrappen op meer in het voertuig kijken naar mensen, dan naar buiten, naar het bekende stadsbeeld van rijen huizen dat aan me voorbij gaat. 't Is niet erg druk, hoewel de zitplaatsen stilaan gevuld geraken in de lagevloertram. De moeder ziet nog een vrij plaatske en laat haar dochtertje van ongeveer 8 jaar zitten. Zijzelf zet zich wat opzij zodat ze niemand in de weg zal staan. Dochterlief vraagt en vertelt af en toe wat aan mama. Dan is er stilte. Het jonge kind kijkt naar buiten. Er heerst verder een doodse stilte op de tram. Zo'n stilte die voor mij niet te lang hoeft te duren. Maar dan breekt het jonge meisje die stilte op een zeer aangename manier. Ik hoor: 'Mama...' waarop de moeder antwoordt: 'Ja schat?' 'Ik hou van jou' zegt het kind.
Het is een dagje als zovele andere. Gewoontjes. De lucht kleurt mooi blauw met af en toe een mooi wit wollen wolkje, dat het blauw nog meer accent geeft. Meestal heb ik de indruk dat niet veel mensen op zulke dingen letten. Maar hierin kan ik er ferm naast zitten. Het is duidelijk dat op zulke dagen, de mensen hun humeur zich in hogere staat van pret bevindt. Er wordt niet zo makkelijk gesakkerd dan op grijze dagen. Men kan meer 'ver'dragen van een ander. Ik ben ervan overtuigd dat het weer ons gedrag bïnvloedt. Tegenwoordig ben ik meer allert op grijze dagen, hoewel, misschien is dit maar een idee, want 't kan ook zijn dat ik m'n eigen gedrag als weerspiegeling zie in anderen...?
