Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
07-06-2008
vrijdag, regenweer en file
Vrijdag. De dag waarop je -vooral met regenweer- verkeersproblemen mag verwachten in de stad, om nog maar te zwijgen over de snelweg. Trouwens, het één heeft ook met het andere te maken, of andersom... Elk zichzelf respecterend chauffeur, gaat hier dus niet over palaveren, maar probeert zich, braaf, een weg te banen door knelpunten, chaos, opstroppingen (of mag ik het obstructies noemen) én... hier en daar wegenwerken.
Voor de reizigers is het dan hopen dat de bus of tram er door komt op een min of meer, te voorziene tijdspanne. Voor de reizigers maakt het echt niet uit, of bus 'B' voor 'A' zit, als ie maar verder kan. Vele mensen weten niet eens dat trams en bussen volgnummers hebben. Dat zij best in de juiste volgorde blijven rijden, voor de goede verloop van de interne zaken, zoals er oa zijn; chauffeurs die hun rustpauze kunnen nemen, zodat ze een beetje kunnen eten, bijvoorbeeld, zal de reiziger worst wezen. Koning reiziger wil naar z'n punt van bestemming en vergeet wel eens dat dit voor iedereen geldt in het verkeer.
Wanneer een voertuig te laat rijdt, kan de chauffeur in kwestie wel eens onder druk staan. Dat hangt af van de persoon zelf. Wanneer men in de file staat, gebeurt het meermaals dat mensen tussen twee haltes in, willen afstappen. Ze zijn immers het aanschuiven moe, en willen te voet verder, of willen een alternatief proberen. Maar als die bus 100m voor de halte in de file staat aan te schuiven, kunnen ze het geduld niet opbrengen, te blijven wachten om af te stappen. Dan heeft de chauffeur de bonen gefret als ie de deur niet opendoet op hun vraag. Maar... nooit staan zo'n mensen er bij stil, dat als ze toevallig uitschuiven bij het afstappen en een breuk ofzo oplopen, ze niet verzekerd zijn, én de chauffeur gesanctionneerd wordt. Nee, dus, het mag niet. Waarop een tirade van scheldwoorden of geargumenteer volgt, zowiezo... Wat op zijn beurt maar weer de stressfactor de hoogte in doet zwiepen. Een straatje zonder eind, op deze manier.
Ik probeer de juiste bus, met het juiste volgnummer te vinden in de chaos. Ik moet noodgedwongen overstappen van de ene naar de andere bus (of het proberen althans, als ze er door komen) om min of meer op een normaal tijdstip, zoals voorzien, terug aan kantoor te geraken. Steeds weer diezelfde vragen... Is er iets gebeurd? Rijdt de bus niet? Waar blijft de tram? Waarop ik natuurlijk enkel maar kan antwoorden dat er niks is gebeurd voor zover ik weet, dat de bus wel rijdt en dat de tram vertraging heeft door het drukke verkeer. Maar dàt willen de mensen niet horen. De vraag wordt gesteld met een bepaald antwoord al geprefabriceerd, en geef ik het goeie niet, ben ik niet geslaagd.
Bemiddelen, gemoed opkrikken, en vooral... de mensen proberen te laten inzien dat de chauffeur dit niet doet om hen te pesten, is de boodschap. Het laatste lijkt de favoriet van velen. Raar, maar op zulke momenten, lijken mensen enkel hun eigenste standpunt te zien, en echt niet te willen luisteren naar argumenten. Bekijk het zo: het gaat niet goed, waarom weet je niet, dus stel je de vraag 'waarom'. Maar... je wilt dat het wél goed gaat, dus wil je horen in het antwoord, dat de bus er direct aan komt. Maar... dàt antwoord krijg je nu net niet. Dus... ben je ontevreden, want het laatste dat je wil, is een bevestiging van het slechte nieuws. Je wil vooral medeleven én een stante-pede-oplossing. Hier, direct en wel meteen!
Een mens onder stress. Iemand die wat gespannen is... én regenweer... Nee, het gaat niet echt samen. En toch hé... Na zo'n vrijdag, komt een verlichtende zaterdag...
Eigenlijk gebeurt het maar raar of zelden, dat mensen met mekaar in gesprek komen, tijdens een tram- of busrit. Af en toe voeren onbekenden onderling wel eens een gesprek. Dat is dan eerder in reactie op iets dat op het moment gebeurt. Een kleinigheidje. De bus in panne bijvoorbeeld.
Plots worden de mensen familiairder met mekaar. Want ze hebben iets gemeen, namelijk die bus in panne en het feit dat ze later zullen arriveren, dan hun bedoeling is, was. Ze durven dan wel eens een front vormen. Zomaar, klikt dat ineens. 't Hangt ervan af hoe de situatie nu juist in mekaar zit natuurlijk. Alle kleine factoren, die anders zo onbelangrijk lijken, zijn nu ingrediënten voor het bepalen van de sfeer. Begint iemand te klagen, zal ook dat gevoel snel overslaan op anderen. Het is dus wel belangrijk hoe je daar in eerste instantie op reageert. De boel minimaliseren kan al makkelijk in het verkeerde keelgat schieten. De klager(s) volkomen gelijk geven, kan je enkel maar doen, als ze daadwerkelijk gelijk hebben. Is dat niet zo, moet je heel diplomatisch te werk gaan.
Twee minuten nadat we de reizigers hebben geïnformeerd over de panne, wat we nu gaan doen, en dat er niks anders op zit dan te wachten op de vervangbus die ons zal worden bezorgd, klaagt een man, dat ie te laat is. Daarop antwoord ik zonder ommekeer, dat het onmogelijk aan die paar minuten kan liggen. Ik ga niet zo ver te zeggen, dat ie vroeger had moeten doorgaan, maar het komt wel op hetzelfde neer. Zijn ogen zouden me kunnen neerkogelen, maar hij zwijgt. Andere passagiers, knikken goedkeurend.
Die twee minuten worden er twintig. De man wordt er niet beter gezind op. Telkens weer, moet ik ons bedrijf verdedigen met de wapens die ik heb... woorden... maar niet de kennis, want ik word niet op de hoogte gehouden door dispatching. Met twintig minuten vertraging kunnen we verder. Sorry, sorry en nog eens sorry... Dat heb je hé... op het veld. Ik voel me de pianist. De brenger van het slechte nieuws. Ik mag het hen zeggen, hen tegelijk terechtwijzen, maar ook zonder enige uitleg van onze dienst, elke minuut verantwoorden naar ongeduldige reizigers.
Als ik bij vertragingen of andere problemen, de klachten en reacties naar de conducteurs toe, over problemen bij de NMBS hoor op het nieuws, denk ik: Ach... 't is overal 't zelfde liedje...
Gezichten, heel veel gezichten zie ik op een dag. De meeste onthou ik dan ook niet. 'k Weet zowiezo dat ik daar al niet goed in ben. Soms, door één of ander bijkomend ietsje -dat kan een gesprek, een oogopslag, kledij ofzo zijn- wil het wel eens lukken dat ik iemand herken, na de persoon in kwestie éénmaal gezien te hebben.
Niettegenstaande wil dat niet zeggen dat mensen nummers voor me zijn. Maar het is gewoon onmogelijk voor me, gezichten goed te onthouden, wanneer ik de daarbij horende eigenaars niet ken...
Andersom is weer iets anders natuurlijk. Ik sta daar in de bus op te vallen, dat het niet schoon is. De aandacht trekkend, breng ik uren door op zo'n bus. Opmerkingen makend, glimlachend naar kleintjes, praatjes makend en wandelend door het vehicel, is het nogal wiedes dat mensen mij snel herkennen wanneer ze me weer zien. Ga nu ook weer niet denken dat ik een wervelwind ben die door de bussen ruist, want er zijn beslist ook wel momenten dat ik rustig, heel stillekes blijf staan...
Men spreekt me aan, men groet me op een veel familiairdere manier. Het gaat al meer van: 'Hé!!! Hoe is't ermee?' Waaruit ik afleid dat men me kent. Met de volle geheugeninhoud van mijn grijze massa - 't is ook mogelijk dat die bij mij fluo is...- probeer ik me de aanspreker te herinneren, maar het lukt niet. Ze zeggen dan meestal zelf dat ze gisteren of een week geleden op die bepaalde lijn hebben meegereden en me daar zagen.
Er zijn zo van die dagen, dat het heel frequent gebeurt dat ik op deze manier wordt aangesproken. Heel stilletjes denk ik bij mezelf: oef... ook al wijs ik heel dikwijls mensen terecht, het is toch een teken dat mensen me geen storende factor vinden.
Zo lang de Sinksenfoor duurt, zo lang worden we op vooral die lijnen ingezet, die in de omgeving daarvan komen. Dat zijn dan -voor de kenners- lijnen 23, 30 en 34. Tramlijnen doen wij niet, die worden voorbehouden voor de stadswachters.
Vooral tijdens de weekends of woensdagnamiddagen, is het nodig dat er ook een begeleider aanwezig is. Wij, begeleiders, zijn met te weinig, maar we doen wat we kunnen.
Eigenlijk is het echt wel plezierig mensen te vervoeren naar iets dat voor hen, leuke verwachtingen schept, of terug, van waar ze plezier hebben beleefd. Vooral kinderen zijn bij het heen rijden overenthousiast en gedragen zich daar dan ook naar. Opgewonden over wat komt, zijn ze zenuwachtig. Het valt meermaals voor dat ze nog niet dikwijls met de bus hebben gereden en geven over de kleinste détails opmerkingen. Da's heel amusant om aan te horen.
Volwassenen, kunnen ook leutig uitgelaten zijn, als ze in groep zich gaan amuseren. De grappen worden door de bus geslingerd. Sommige heel grappig, sommige van minder kwaliteit of zelfs wansmakelijk. Maar ach, zolang er niemand last van heeft...
Pubers zijn al volop aan't fantaseren over de mogelijkheden van de verschillende attracties. Vooral, wat ze wél durven, het andere, vertellen ze niet aan hun vrienden om gezichtsverlies of erger nog, imagoverlies te mijden. Stoer zitten ze, liefst achteraan in de bus, zonder het te beseffen, veel te luid hun aankondigingen te maken over hun te verwachten kermispret. Het geld dat ze gaan besteden, mag ook geweten zijn. Dàt vooral... is heel stoer...
Op een onverwacht ogenblik komt een jongen naast me staan. Heel dicht. Hij is een vijftiental jaar schat ik. Net als ik hem verwonderd aankijk en hem wil vragen wat er aan de hand is, concludeert hij dat ik kleine voetjes heb. 'k Moet toegeven dat ie me zitten heeft. Even heeft hij me de mond gesnoerd. En dan, flitst het door me heen... Ikke? Kleine voeten? Da's ook de eerste keer dat iemand me dàt zegt. Ik heb helemaal geen kleine voeten. Nog net op tijd, denk ik er aan, dat ie maar een jeugdig pretmakertje is... Heel ernstig kijkend, vergelijk ik mijn 'voetje' met zijn 'overzetboot' die hij naast de mijne heeft geplant. Hmmmm... Hij heeft nog gelijk ook. Vergeleken met zijn lichaamsdragende ledematen, heb ik er maar kleine. 'k Kijk hem nog eens aan. Hij is een halve kop groter dan ik, en ik ben niet bepaald een kleintje hoor, al schrijf ik het zelf. Ik concludeer hem goedlachend aankijkend, dat hij waarschijnlijk wel goed eet...
Niet groter dan 1m65 is hij. Naargelang gebouwd... Een frèle manneke, oud, verschrompeld tot en met. De kunstenaar zal van hem houden, zijn rimpels koesteren en geen fantasie nodig hebben om wind door de vele spierwitte haren op zijn hoofd te zien spelen.
Z'n persoonlijkheid trekt aandacht, als vliegen naar een pot str... oop. Hij draagt een imperméable, 'ook wat ongewoon bij zo'n klein ouwemanmensje,' zegt m'n oog, waarnaar ik vanzelfsprekend luister.
Ik hoor nog meer. Ik hoor hem praten met de 'driver'. Platter aantwaarps kan ik zeker niet, maar da's eigenlijk geen referentie. Het dialect zit hem ingeburgerd tot in z'n nieren. Hij is zeker en vast de enige, echte 'De Sinjoor'.
Hij gaat door z'n knieën, enkele malen na mekaar. Dan maakt hij enkele sprongetjes, terwijl hij olijk luid articulerend bevestigt, dat ie 86 is. Hij weet alles, zo hoor ik. Hij vertelt over politiek. 'k Wijd er niet over uit, want hij is Antwerpenaar, je-weet-wel-weet-ik-bedoel. Zo niet, is het niet van 'belang'... Hij weet het wat en hoe over de jeugd, hij weet alles over auto's, over winkels, over de bussen... Enfin, ik luister maar met een half oor, want ik weet dat hij 'het' weet... alles dus...
Toch, denk ik even bij mezelf; 'verdikke, dat manneke is een hevig bazeke se... Als die een partner heeft, zal die wel afzien, zowel geestelijk als op sexueel vlak.' Hij straalde dat gewoon uit. Ga nu niet denken, dat ik alle mannen die het openbaar vervoer nemen, zo bekijk, want dan zit je'r echt wel glad naast... Oef... nee hoor... Maar deze is blijkbaar de uitzondering op de regel. Oké, dàt toegegeven en geschreven zijnde...
Ik concentreer me verder op de andere reizigers in de bus.
Maar dat figuurtje blijft de show stelen hé... Terug m'n aandacht getrokken, kan ik het niet helpen hem tegen de chauffeur snoevend te horen vertellen, dat ie 40 jaar getrouwd is geweest en 40 jaar 'een ander' heeft gehad. Nu niet meer zo veel, want hij krijgt 'em niet meer altijd rechtop. De chauffeur antwoordt wat, ik kan het niet verstaan. Waarop Tarzoen: 'Trekt oe da ni aan vent, ge poept die gewoejn, dan ed oe goesting gad éé. Dernaa doede toch wa ge wilt zekers. Wa miejr éé ne vengt nà noeëdeg?'
...hmmmmm... denk ik...
Tarzoen stapt af. Niemand meer op de bus. Enkel m'n collega-chauffeur en ik. Ik ken hem redelijk goed en kan het niet laten hem al gierend van't lachen te zeggen, dat ie nu wel verdomd wijs moet geworden zijn.
Een groep ticketcontroleurs stapt op de bus. Iedereen wordt vriendelijk verzocht het vervoersbewijs, eventueel mét identiteitskaart, waar nodig, te voorschijn te halen. De lijn waarmee ik mee rij, waar dus nu ook de controle plaats vindt, is altijd positief. Waarmee ik wil zeggen, telkens er controle is, worden mensen betrapt op 'zwartrijden'. Nee, ik overdrijf niet...
Een groepje van vier, mag de nodige gegevens aan de controleurs doorgeven, die na verifiëring bij de nodige diensten, de boetes uitschrijven. Het valt mee, het gaat er rustig aan toe. De personen in kwestie accepteren dat ze tegen de lamp liepen en daar de nodige consequenties van moeten dragen. Zo loopt het niet altijd. Het gebeurt meermaals, dat iemand die 'betrapt' wordt, zich in nauwe schoentjes voelt en er zich met agressie probeert uit te wringen, waarop deze controleurs -helaas voor deze persoon dan- zijn voorbereid.
We zijn ondertussen aan de eindhalte, waar we onze tijd moeten afwachten. De controleurs doen hun werk verder, terwijl de chauffeur en ik even afstappen om rustig wat te praten. Er komen 2 jongetjes aan, die zwaaien met een boete... Yep, elk van hen één. Ze vragen me of ze, nu ze toch al een boete kregen, niet mogen meerijden zonder betalen... Dohhhhh... Nou, dàt zeg ik hen niet, natuurlijk, ik laat wel merken dat ik versteld sta. Ik leg hen uit dat ze dan een tweede boete zullen krijgen, ditmaal niet van 75, maar van 200. Omdat dit een herhaling van een overtreding is hé... Ze vragen me of die eerste 75 daar mee in valt? Dohhhhhh... 'Natuurlijk niet, jongens. Men gaat je eerste boete toch niet kwijtschelden omdat je een tweede keer in de fout gaat...!? Kijk... als je fout parkeert, krijg je een boete. Wanneer je weg rijdt, en een uurtje later op een andere plaats fout gaat parkeren, kan je daarvoor toch weer een boete krijgen... Zo simpel is het... Trouwens, denk eens aan de reactie van jullie ouders, als je thuiskomt met elk boetes voor 275... Hoe gaan die reageren?' Waarop zij me zeggen dat ze nu toch al ruzie zullen krijgen, voor die 75.
'k Geef hen de wijze raad, maar beter te voet te gaan, of iemand te contacteren die hen kan komen halen. Ze vragen me geld... Ze vragen er de chauffeur ook om. Bijna, wil ik het hen geven, tot ik bedenk, moesten mijn zonen zo... Nou, 'k zou toch wel eens een hele goeie babbel met hen gehad hebben hoor. Consequenties zouden ze er gratis voor niks bijgekregen hebben, goed weten.
Ouders, beste ouders... let toch op je kinderen... denk ik dan.
't Is redelijk laat. 't Loopt tegen 24u. 'k Moet nog een bus richting Roosveltplaats nemen. 'k Sta te wachten onder een brug. Brrrrrr... 't wordt wel stilaan zomer, maar het is een trekgat van jewelste hier...
'k Zet me daarom een beetje schuilend voor de draaiende wind, achter een peiler. Zodanig, dat ik kan zien wat er eerst aan komt, tram of bus. De bus kan de pot op, als de tram eerst komt. Het is te koud om hier onnodig lang te blijven staan. Normaal gezien, mag ik de tram niet nemen van mijn baas. Maar op het juiste ogenblik zal ik hem dat wel eens uitleggen. Op dit uur zitten er nauwelijks 2 à 3 passagiers op de bus die ik moet nemen. Dat weet ik, omdat ik toen ik deze job net deed, heel braaf, wel degelijk bleef wachten. Twee maal, heb ik dat gedaan. Nu, gaat m'n gezondheid voor... En... op de tram zitten nog vele passagiers, ook op dit uur. Dat zijn voldoende redenen, wel twee, om de tram te nemen, als die er aan komt voor de bus.
Maar terwijl ik wacht, passeren mensen me. Meestal mannen, die uit willen gaan. Ene gaan pakken, of op zoek naar een date, wie weet... Heel af en toe komt een koppeltje, in mekaar gewriemeld voorbij. Zij zien me niet, maar ik hen, lekker wel... Ook hoor ik van in de verte een Afrostem, zingend. Hij zingt reggea, gemixed met hip-hop. Z'n maat doet de beatbox (zo heet dat toch hé). Hé... die gasten zijn goed. Ze komen mijn richting uit. Ze blijven hun ding doen, prachtig... Als ze naderen, kunnen ze niet naast me kijken, ze komen heel dichtbij. Ik blijf hen aankijken, staren, al glimlachend. Er is oogcontact, ik wens hen een goede avond. De zanger, Jamaicaan... de beatboxer, ex-Joegoslaaf, zo vertellen ze me. De zanger is een praatgraag. Hij vertelt me wie hij is... peace man! Hij vertelt over de ellende in de wereld... peace man! Hij vertelt me over muziek die uit je hart komt... peace man! Hij vertelt me over de carrière die hij wil opbouwen... peace man! De ex-Joegoslaaf knikt steeds goedkeurend. Hij is het stille type. Ze geven een concertje ten goede... ja, zeg... voor mij, helemaal alleen voor mij!!! Na een tijdje praten en zingen, gaan ze verder, de nacht in.
Niet lang later komt de tram. Ik stap op. Er zijn haast geen zitplaatsen meer vrij. Ik blijf staan, zodat ik door iedereen gezien word. Eén halte later, stappen mijn artiesten op. Het duurt niet lang of ze maken weer hun toffe reggea-hip-hop-mix. Het wordt stil in de tram. Ik laat hen begaan. Want, iedereen geniet, lijkt me. Zelfs de chauffeur, die ik goed ken. Kijkt wanneer het verantwoord is, in z'n spiegel op zoek naar het zingend talent.
Ik vertel hem het voorafgaande... fier en nagenietend... Heerlijk nagenietend.
De telefoontjes zijn zo ingeburgerd, dat je op bus of tram, of trein waarschijnlijk ook, (om maar te zwijgen over rijdende automobilisten) tientallen mensen met dat ding aan hun oor of in hun handen ziet. Heel af en toe zal je wellicht nog een standvastigaard tegen het lijf lopen, die zweert bij het niet willen hebben van het ding. Deze mensen worden dan niet begrijpend, hoofdschuddend geweerd om hun mening, door menigeen, want, je moet toch mee met je tijd, nietwaar...?
Heel regelmatig worden passagiers, chauffeur of ik mee betrokken in menigeen telefoongesprek. Of 'we' willen of niet. We zullen en moeten het gehoord hebben, wat iemand gisteren op tv zag, wat iemand vanavond gaat eten of waar Mieke ziek is van geworden... en nog honderdduizend andere mogelijkheden.
Een gsm is ook een statussymbool. Wanneer je zo'n apparaatje aan je oor houdt, stijgt je aanzien in de maatschappij, want mensen met een gsm aan het oor, zijn beslist belangrijke mensen... Nou, da's niet echt mijn mening natuurlijk, maar, nou ja... nogal wat medemensen blijken deze denkpiste te volgen. Lichaamstaal zegt genoeg om daar achter te komen.
Een dame is op de bus gestapt en helemaal voorin gaan zitten. Met de gsm aan het oor. Ze praat over allerhande familietoestanden. Het interesseert me niet echt. Ik sluit m'n oren voor haar. Af en toe, moet ik wel horen wat ze zegt. Af en toe, draait ze de vocale volumeknop wat hoger. Af en toe, moet iedereen onvrijwillig meeluisteren. Ze is al een tijd aan't uitwijden over de meest onbenullige futilliteiten die je je maar kan bedenken (of ben ik nu echt zo asociaal?)
'k Hoor haar plots zeggen: 'Maar schat, zeg... 'k vind dat ge daar toch echt wel eens rekening mee kunt houden se. Als ik nu hoofdpijn heb, daar kan ik toch niet aan doen hé!'... Moesten we dàt nu echt met z'n allen aanhoren...? Met moeite kan ik m'n lach inhouden...
...
Opgestapt, op een buske. Vol mensen. Beter dan vol dieren natuurlijk...
Maar, mijne baas gaat me niet vertellen dat ik me verstop in de massa hé...
Ik zorg er voor dat iedereen weet dat er iemand van ons firmatje op die bus aanwezig is. Net zoals het hoort ...met een glimlach... dat werkt makkelijker.
Uiteraard rijdt de buschauffeur ondertussen verder. Hij doet zijn ding, ik het mijne. Tegen de tijd dat ik de bus volledig ben doorgewandeld, is hij reeds aan de volgende halte. Iemand vraagt me wat. Ik antwoord. No Problem. Ondertussen doen mijn antennekes de rest hé. Ik weet bijv. dat niemand had gebeld om een halte aan te vragen. De chauffeur stopt omdat er mensen aan de halte staan die de bus wensen te nemen. Goed zo! Zo hoort het! Blablabla... babbel babbel met de mensen die me wat vragen...
Iets... trekt m'n aandacht. Ik kijk (instinctief? kan dat? ) om, naar de achterste deur. Er staat een man van in de vijftig. Hij duwt op de knop om de deur te openen, maar de deur gaat niet open en de bus vertrekt. Ik zeg niks. Meneer is immers wel heel laat aan die deur gaan staan om af te stappen en meneer had (voor zover ik heb gemerkt) niet gebeld. Maar, m'n blik is wel naar hem gericht. Da's normaal...
Hij kijkt me aan.
Zegt: 'Awel, merçie hé!' Ik kijk verwonderd en vraag: 'Pardon?' Hij weer: 'Ja zegggg, bedankt hé... gij mé uwen goeiendag!' Ik nog wat meer verbaasd: 'Woeps... 'k had er geen idee van dat het onbeleefd was, mensen te groeten...' Hij: 'Als gij niet had afgekomen met uwen goeiendag, had ik op tijd aan die deur gestaan hé.' Ik: 'Meneer, ik heb u toch helemaal niet tegengehouden...' Hij: 'Jamaar, 'k zittekik te wachten omdat ik denk dat gij ne controleur zijt hé... en ik zit te zoeken achter mijn abonnement en dan kijkt ge nog ineens niet, nee, enkel ne goeiendag en nu kan ik een heel stuk te voet terug.' Dikwijls denken mensen dat ik de vervoersbewijzen kom controleren. Wanneer ze die dan te voorschijn willen halen, goed zenuwachtig, vinden ze het niet of krijgen het niet uit het etuike waar ze het hebben in weggemoffeld. Op zo'n moment zeg ik dan dat het niet hoeft. Ze moeten het enkel maar te voorschijn halen, wanneer we er naar vragen. Zo ook hier. Ik: 'Meneer... had u wel gebeld? ... en, trouwens, als u de volgende halte wilt afstappen, kan u beter nu bellen.' De bus is immers al weer een eind verder en nadert alweer de volgende halte. Door het gejammer en geklaag, vergeet de man weer te bellen, vandaar dat ik hem er op wijs. Hij, nu ietwat verontschuldigend: ' 't Is wel oké, 't valt nog wel mee, zo ver moet ik nu ook weer niet, maar zeg, da's verwarrend ze...' De bus stopt, hij stapt uit, glimlacht om het 'goed' te maken. Ik steek effe m'n hand omhoog ten teken dat ik zijn misnoegen al lang vergeten en vergeven heb. Hij antwoordt met opgestoken hand... Een passagier die mee genoot van dit voorvalletje, zegt: 'Den ene krijgt zijn goeiendag terug op z'n neus gesmeten, den andere krijgt er geld voor...'
Ach... niettegenstaande had ik nog een hele fijne avond, goed gelachen... En daarvoor word ik ook betaald. Thanks boss!!!
Samen met mama neemt ze de bus... kleine Fatima. Het is rustig op het voertuig. Misschien is het daardoor dat de kleine meid een gevoel heeft van een grote uitbundigheid. Of... misschien is het kindje nu eenmaal zo'n springboon, ik weet het niet. Ze jumpt zo goed ze kan op en neer op de zetel. 'k Nader een beetje, haar lief aankijkend. 'k Weet dat een uniform bij kinderen streng overkomt, en het laatste dat ik wil, is een kind afschrikken. Dus kijk ik haar zo lief mogelijk aan en nader tot min of meer bij de zetel waar ze zo springerig van geniet. Oogcontact is er direct. Ze valt stil, want verwacht iets van me. Een woord... een berisping, een correctie, of een beaming... iets...
Mama ziet het natuurlijk ook. Mama zit dicht bij haar dochtertje, maar niet op dezelfde zetel. Ze maant Fatima aan het rustig te houden, maar het kleintje hoort niet, ziet niet, luistert niet naar mama. Nu is ze rustiger, nu ik daar sta en nog steeds niks gezegd heb, maar haar lief aankijk, zonder ophouden... afwachtend. Ze zegt: 'Mevrouw... ik weet wat meisjes hebben'. Waarop mama snel reageert: 'Fatima, laat dat'! Gebiedend, streng, en tegelijkertijd mij beschaamd aankijkend. Door de verlegen blik van mama, laat ik m'n vraag die ik wil stellen, achterwege. Zeg ik gewoon: 'Aahhh, jaaaa'? 'k Denk bij mezelf, dat ik me beter niet tussen mama en dochtertjelief begeef... een te respecteren terrein is dat.
Weer: 'Mevrouw, me-vrou-ouw... ik weet wat meisjes hebben'. Mama raadt Fatima berispend aan te zwijgen en stil te zitten. Het kleintje zegt: 'Een vagina' 'Een va-a-gi-naaaaa'... mama verontschuldigt zich voor haar mondige dochter. Blijkbaar denkt mama, dat ik hierdoor een shock ben ondergaan ofzo... Ik kan het niet helpen, maar moet toch glimlachen met deze situatie. Ik zeg tegen mama dat het kleintje niettegenstaande, toch gelijk heeft. Het is toch juist wat ze zegt. Er hoeft helemaal niet verontschuldigd te worden... Het kleine Fatimaatje gaat verder: 'Jongens hebben ook iets, maar ik weet niet meer hoe het heet'. Was ze mijn dochtjertje, ik had haar die wijsheid beslist meegegeven, maar tja... ze is mijn dochtertje niet, dus moet ik mama's wens respecteren. Die mama wordt nu echt wel erg gegeneerd boos en roept iets te luid haar dochter tot de orde.
'Schandalig toch, dat kind is zes jaar, zit in de eerste klas en komt hiermee naar huis... Wat moet daar van worden, als ze dit al leren in de eerste klas?' Stelt een radeloze moeder me de vraag... nou, retorisch, veronderstel ik. Ik stel haar gerust, dat het beter is dat Fatima de dingen bij de juiste naam leert te noemen, en kennis nooit schadelijk kan zijn op dit niveau. Meer durf ik niet zeggen, want hier speelt een cultuurverschil een grote rol. Mama is hier nog niet aan toe.
...Zo herinner ik me het verhaal van mijn moeder. Ze is nu 80. Toen ze voor de eerste maal menstrueerde, ze was 11, zei ze tegen haar moeder dat ze bloedde, maar er was bezoek. Ze kreeg prompt een slag in haar gezicht...
Ach, wat was het toch heerlijk warm, de afgelopen dagen. Omdat het voorbije weekeinde Pinsteren was, dus een verlengd weekeinde, leefde de stad enorm. Misschien waren de kermismensen niet heel tevreden met de opkomst... (zo las ik toch in de krant) ... Bussen en trams hebben heel wat mensen richting A'pen Zuid gebracht, dwz naar de foor dus.
Wanneer ik op de bus stap, controleer ik de boel eerst. Zo weet ik wat voor rommel min of meer al op de vloer en zetels ligt, bij het aanvangen van m'n werk. Achteraan merk ik een stuk chocolade. Niet zomaar een reepje. Zo'n groot 'familiestuk'... zal ik het maar noemen. Verpakking opengescheurd, gesmolten, op de vloer. Men heeft er al met voetjes in getrapt, geschoven... nou, vieze boel dus.
Aan de chauffeur vraag ik, of er op de bus zand aanwezig is. In sommige bussen is er een koker met zand voor in geval iemand ziek wordt. Men kan dat dan over de viezigheid strooien, zodat geur en zicht er wat op betert, tot men de bus eventueel kan vervangen. Deze bus heeft geen zandkoker. Hier kan dus niet worden gestrooid. Er is ook geen krantenpapier dat ik er eventueel over kan leggen.
Er zit niks anders op dan de boel wat in't oog te houden. De chauffeur vindt het wat ver gezocht, de bus daarvoor te laten vervangen, en ... eigenlijk heeft ie gelijk. De reacties zijn uiteenlopend. In de eerste plaats denken mensen dat het str... is. Daarna merken ze de verpakking, en schuiven op. Dan ga ik naar hen, en leg hen uit, verwijzend naar de viezigheid, waarom men dus niks mag eten op bus of tram. Sommigen gillen zelfs, wanneer ze plaats willen nemen en hun oog valt op de vuiligheid. Telkens weer, doe ik mijn opvoedkundige job.
Iedereen is het met me eens. Vandaag wordt er niet gediscussieerd over wel of niet eten. Iedereen vindt vandaag dat er niets mag worden gegeten in bus of tram.
Een tijdje terug was ik in India. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik hier ga uitwijden over mijn vakantie. Vergelijken is dan weer wat anders...
Uiteraard reisden we ook met het openbaar vervoer. Iets dat ik gewoonweg niet kan laten in het buitenland. Kwestie om het te 'voelen' op een ander. Niet dat ik zo ijdel ben, te veronderstellen, dat mijn kleine persoonlijkheid hier iets zou kunnen verbeteren of veranderen aan het openbaar vervoer hoor. Zo'n hoge dunk heb ik niet. Niettegenstaande denk ik wel dat ik op mijn voertuig wél de nodige positieve invloed zo veel mogelijk kan doen gelden. Dat kan élke verantwoordelijke op z'n eigen voertuig.
Hier klagen vele mensen. Over van alles en nog wat. Is 't het weer niet, dan is't omdat tram of bus te laat of te vroeg is, of omdat het stinkt, of omdat iemand teveel lawaai maakt. Het maakt eigenlijk niet uit, als er maar lekker gejammerd kan worden. In Antwerpen klaagt men veel over de 'allochtonen'... doet me eerder denken aan een soort marsmannekes... Niet dat deze mensen iets misdoen hoor. Nee, gewoon het feit dat ze er zijn. Zelfs wanneer ik op de bus sta te wachten, in de Carnotstraat (druk centrum Antwerpen, dichtbij centraal station) stopt men om me aan te spreken. Niet erg... dan denk ik dat men de weg komt vragen ofzo. Maar, nee... helemaal niet. Men stopt echt om me te vertellen hoe erg het wel is dat men haast geen Belgen ziet rondlopen daar. 'Allemaal vreemden... en ik durf 's avonds niet meer alleen over straat. Ziet dat nu toch aan. Dat kan toch niet meer hé, da's toch niet normaal'. enz. enz.
Hetzelfde hoor ik op de bus, wanneer ik m'n werk doe. Regelmatig fluisteren mensen me in het oor dat de bussen niet meer veilig zijn door de allochtonen. Da's een fabel dat ik heel graag de wereld uit wil helpen. De bussen of trams worden niet onveiliger door mensen van andere origine. Als het onveiliger wordt, is dat omdat we met veel meer zijn, dan enkele jaren terug, en er altijd wel mensen zijn die andere maatstaven hanteren, dan door ons als normaal wordt aanzien. Maar heel zelden neemt iemand tram of bus met de bedoeling kwaad aan te richten. Meestal wordt het onveilig doordat de persoon in kwestie zich kwaad maakt. Waarover dat dan gaat, is dikwijls een futilliteit.
'k Ben er beslist voorstander van, daarover minder te zuchten en jammeren en bij mezelf te beginnen daar iets aan te veranderen. Want, wanneer je het voornemen hebt, je niet dik te maken in kleine dingen, beheers je dat ook beter.
Wat een mooie weertje vandaag. De zon laat zich van haar mooie kant zien. Wanneer iedereen in korte mouwen kan buitenlopen, wordt het in bus of tram al gauw warmer dan in de buitenlucht. Zeker wanneer er veel mensen op zitten. De bussen daarenboven, hebben geen ramen meer die je open schuift. Drie dakluiken, die je kan omhoog zetten en de kous is af. Airco is nog schaars. Met warme dagen en een volle bus, dreigt men wel eens zonder lucht te vallen. ...of althans, dat gevoel te hebben op zo'n voertuig.
Er is een dame opgestapt met twee kindjes. Het meisje gaat apart zitten, een beetje verder van mama en kleine broer. Mama laat haar dochtertje zitten waar het kind wil. Ze heeft een plastiek pingpongpalletje in haar hand. Ze waait ermee, maar slaat haast met het handvat tegen haar mooie gezichtje. Ik laat haar het palletje dus maar omdraaien. 'k Vertel haar ondertussen dat het veiliger is op deze manier. Daar het palletje een plastiek rooster is, met gaatjes, maakt het geen wind. Daarom zeg ik haar, dat wanneer ze thuis is, er een papier of stukje plastiek kan over plakken. Prompt gaat ze naar haar mama voor een blad papier en houdt het er over terwijl ze waait. Ze trekt grote ogen en lacht me toe, want het is een groot verschil. Ze laat mij ook voelen en waait eventjes voor mijn gezicht. We hebben een leuke conversatie. Ze is 8 jaar. Ze vraagt me of ik het niet warm heb. Ik beaam dat, maar voeg erbij, dat het voor iedereen warm is, niet voor mij alleen. Ze vraagt me hoelang ik op de bus moet blijven. Daarop antwoord ik: 'enkele uurtjes...' Waarop ze zonder verder nadenken, het palletje aan mij geeft, met het besluit dat ik het dan nog veel warmer heb dan zijzelf.
Nou, als dat kleintje al zo empathisch is... denk ik toch wel versteld. Dat kleine meisje heeft m'n dag zo mooi gemaakt met dat kleine, grootse gebaar. Nee, zij is niet dat kind, dat weent omdat ze geen cola mag drinken of geen ijsje mag eten in de bus. Zij is dat ene, lieve kindje waar mama fier op mag zijn.
O, ja... 'k zou het haast vergeten... Toch zet ik er heel graag bij, dat mama gesluierd is. Mama is duidelijk een Noord-Afrikaans type. Ze spreekt accentloos Nederlands wanneer ze bij het afstappen, me bedankt voor de conversatie met haar dochtertje.
Zondag, 20 april 2008 We kregen allemaal de nodige berichten voor de uitvoering van verkorte ritten, of omleidingen ivm de 10 miles en de marathon van sportief Antwerpen. 'Men' heeft de boel goed uitgekiend, dus onaangekondigde problemen zouden er niet mogen zijn. Vertragingen, kan men helaas niet vermijden met zo'n manifestatie, als ik het al zo mag noemen.
Antwerpen wil nu eenmaal dingen organiseren. Antwerpen wil nu eenmaal verkopen. Antwerpen wil nu eenmaal in de kijker staan. Daar moeten we wat voor over hebben. Zowel de chauffeurs, waarvan sommigen weliswaar hun rustpauze totaal mislopen, als de gebruiker, die wellicht later zou kunnen aankomen, dan gepland, op het punt waarnaar ie zich begeeft. Zullen we erover zeuren, of zullen we het maar nemen zoals het komt? Dat maakt ieder voor zich uit natuurlijk.
Op de bus valt het heel goed mee. Althans, op de bus waarmee ik meerij. Op gegeven moment staan we zeker een half uur stil, want, de marahtonlopers passeren en de politie staat geen gevaarlijke manoeuvers toe. Terecht natuurlijk. Er moet niet worden doorgestoken op momenten dat lopers uit hun ritme worden gehaald, of veel erger. Wachten is dus de boodschap. De bus kan al niet tot het eindpunt rijden omdat de boel verderdoor ook afgespannen is voor later. Maar toch, wanneer de passagiers vragen of we nu eindelijk zouden mogen doorrijden en ik hen antwoord dat ik dat echt niet kan zeggen, want ik kan niet weten hoevel lopers nog moeten passeren, nemen ze het gelaten op. Wanneer ze vroeger moeten afstappen, omdat we eerder terugdraaien dan voorzien, -we zijn wel zo slim geweest de mensen daarover tijdig te informeren- doet niemand moeilijk. De zon schijnt, ze maken wel een wandelingetje tot de plaats waarheen ze ook moeten. Iedereen goedgeluimd. Verschillende mensen kennen wel iemand die meeloopt, dat doet ook veel natuurlijk.
Wanneer m'n werk er op zit en ik de tram naar huis neem. Vertelt de nog jonge chauffeur me, ietwat aangedaan, dat de mensen toch zo moeilijk kunnen doen. Ze is echt zenuwachtig en trekt het zich erg aan wanneer een man haar wat verwijtend declammeerde dat het altijd wel wat is met De Lijn, en dat hij dat grondig beu is enz enz. Het mag wel niet, maar ik blijf wat bij haar vooraan in de tram staan. Ze heeft een oppeppertje nodig, mijn lieve collega... Nu stelt men de vragen dan maar aan mij en laat men haar wat gerust. Ik vertel haar hoe ik reageer wanneer de mensen nors tegen me zijn en haal een voorbeeldje aan dat ik eerder vandaag had, met een fietsster die niet wilde stoppen om de mensen te laten afstappen van de bus. Ik stapte daar toevallig ook af, dus kon haar makkelijk vertellen dat ze beter rekening moet houden met bushaltes. Niet makkelijk, weet ik, maar het is nu eenmaal zo. M'n collega, kan na een tijdje alweer wat lachen en dat geeft mij natuurlijk ook een goed gevoel.
Hopelijk heeft zij nog een fijne dag. Hopelijk hebben de sporters genoten. Hopelijk hebben de passagiers het begrepen... Voor de sport, moeten we wat over hebben.
M'n werkdagje viel heel goed mee vandaag. 'k Heb wel moeten corrigeren maar niemand deed lastig. Allemaal heel brave mensen op de bus.
Tevreden was ik op weg naar huis. Het is vandaag m'n laatste werkdag geweest voor een tijdje, want ik ga met vakantie. In uniform zat ik dus op de tram.
Stapt er op gegeven ogenblik een kerel op... ladderzat én met een glas, gevuld met bier in z'n hand. Hij groet me luidruchtig (waarschijnlijk in reactie op de blik die ik hem onwillekeurig afkeurend toewierp) Ik heb helemaal geen zin om te reageren, maar ik moet hé... Zo lang ik in dat blauw tenueke rondloop vertegenwoordig ik De Lijn... En al zeker in dit geval.
Zo poeslief mogelijk vertel ik de kerel dat wat hij doet niet kan en niet mag. Ondertussen zet hij zich, het bier morsend tegen de grond, met z'n voeten op de zetel tegenover hem, in het stel zetels naast mij. Hij merkt niet dat hij morst want ondertussen is hij me aan't euhhhh... lichtjes tergen... Maar ik blijf geduldig, ik probeer niks te laten merken van wat er in m'n hoofd omgaat.
Hij begint me uit te leggen dat het allemaal de schuld van z'n ouders is, (hij is van instelling naar pleeggezin en omgekeerd verhuisd z'n hele jeugd lang omdat z'n ouders niet naar hem omzagen). Het is dus hun schuld dat hij zo doet. Dat was z'n reactie op m'n vraag of hij thuis ook z'n voeten mét schoenen aan op de zetel legt. Want, ja hoor, hij doet dat, zo zegt hij. Ik vertel hem dat ik zulks niet doe, en dat dàt de normale gang van zaken is. Het blijft vriendelijk.
Enfin, ik moet hem toch ook wel effe kwijt dat hij zelf verantwoordelijk is voor wat hij doet, hoe rot z'n jeugd geweest is (waarvoor ik begrip kan opbrengen) Maar hij is volwassen en alleen op stap, dan is enkel hij verantwoordelijk voor zijn daden, niemand anders. Hij geeft me gelijk. Hij verontschuldigt zich.
Hij gaat afstappen, want hij wil niet moeilijk doen. Dan buigt de naar overtollig bier ruikende dronkaard zich naar me toe om me te kussen. Hij schud ondertussen m'n hand... maar die kus...
De wind die eerder buiten gewaaid heeft, zat vandaag binnen in de bussen, denk ik.
Toen ik m'n dienst begon, stapte ik in een mestpacht.
Sommigen verwarren hun eetplaats in huis echt wel met de bus of tram.
Het eerste dat ik doe, wanneer ik opstap, is nagaan wat er allemaal ligt. Ik ga rustig de bus rond en geef m'n ogen goed de kost, zo weet ik nadien makkelijker welke vuiligheid er bij komt te liggen.
Op die manier heb ik er al iemand op gewezen dat ie een verpakking van snoepjes vast heeft 'laten vallen'... Dat meisje gaf toen grif toe. Ze besefte niet dat het was gevallen..., nou... daarover ga ik niet discussiëren hoor. Ik was wel zeker, (anders had ik haar er niet over aangesproken) Even tevoren, lag het er helemaal niet en zij had een pakje in haar hand toen ze opstapte. Toen ik haar ervan op de hoogte bracht hoeveel zo'n boete kan kosten, raapte ze het op en stak het weg. Da's wel goed, maar toch begrijp ik niet dat mensen hun afval zomaar op de grond gooien. Da's nou iets dat hoort bij opvoeding, respect hebben... Het is zoiets als naakt op straat lopen in de stad, dat doe je ook niet.
Op dagen als deze is het haast onmogelijk om de boel te memoriseren. Zelfs een bananenschil laten ze achter. Een dégoutante houding die niet erg wijst op respect voor een ander, noch voor de poestdiensten van de firma, noch voor het materiaal waarvan men nota bene wél gebruik wil maken.
Bij mezelf denk ik dan: hoe moet het er bij zulke mensen thuis uit zien...?
Vandaag, zondag reden we voorbij St-Jansplein. We reden met een andere lijn dan gisteren, dus passeerden we daar langs de andere kant. Wat ik gisteren dus niet had gemerkt was, dat een 22-jarige student een 'warm' plaatske wilde creëren in de stad, en was begonnen, met oud brood een huizeke te fabriceren.
Vandaag kwam ik voorbij vanuit een andere richting en merkte een huisje op, heel opvallend op het plein. Op het eerste gezicht leek het wel een peperkoekenhuizeke... uit welk verhaaltje ook weer...? De tijd om te kijken is altijd maar kort, daar we enkel maar voorbij rijden. Op het St-Jansplein zelf heeft deze lijn geen halte.
De tweede maal dat ik daar passeerde, waren mensen bezig dat ding af te breken. Bij de derde keer, was het historie. Het was geweest. Het bestond niet meer. Ik stelde me vragen, want was helemaal niet op de hoogte van een student die een warme plaats wilde ensceneren.
Toen ik lunchpauze had en de zondagkrant op tafel zag liggen in onze keuken... kantine... op het werk dus, herkende ik de foto meteen natuurlijk. Ik las de uitleg...
Er was dus een 22-jarige student die wilde een warm plaatske aanbieden in de stad. Dàt schreef ik al, maar waarom hij dat wilde staat er spijtig genoeg niet bij. Dat deed hij dus met eerst een houten geraamte en voor de rest oud brood. Of hij de boel vol boter smeerde als hechtingsmiddel weet ik niet. Ik zag er vooral veel vogels van genieten. Wanneer het af was, zaterdagavond, kon iedereen die wilde binnen een kopje thee komen drinken.
Nou, de beweegreden is niet meer zo belangrijk. Hij is alleszins een jonge man met een warm hart!
Een dagje zoals ik het vandaag meemaakte op de bus...
Een matinévoorstelling van Disney on ice was net afgelopen. Een moeder met 5-jarig dochtertje, een prinsesje als het ware stapt op de bus. Het kleintje heeft een lichtgevend speeltje gekregen dat in het Sportpaleis te koop werd aangeboden. Ze is in de wolken terwijl ze met het ding vol sprookjesfiguurtjes zit te spelen. Vol lof vertelt het kleintje over wat ze vandaag allemaal zag, hoorde, beleefde, heeft meegezongen. Allemaal in haar kindertaaltje... die kleine prinses.
Ondertussen stapt een moeder op met een ander prinsesje, een beetje ouder weliswaar. Ik schat het lieve kind 9 jaar. Ze was gaan ijsschaatsen. Dansen op het ijs, want ze draagt een fluoroze kleedje, heel kort, zoals ijsschaatsters die dragen. Prachtig zicht, alhoewel ik in de ogen van een andere passagier lees dat het vandaag geen temperatuur is om zo gekleed rond te lopen. Ik speel er op in en zeg tegen deze passagier, dat het meisje het wellicht nog warmpjes heeft daar ze van het ijs komt... De jonge sportieve meid krijgt plaksnoep van haar mama, maar wil op mijn aanraden nog wel wachten met snoepen tot ze van de bus stappen. Ze vertelt, na wat vragen van mij, over haar geliefde sport. Haar mama is niet minder enthousiast.
Ticketcontrole op de bus. Een jongedame heeft geen vervoersbewijs. Dat wordt een hoop schrijfwerk, want de boete moet worden uitgeschreven. Maar zij blijft wel kalm, ze maakt geen scène. Ze probeerde nog te ontsnappen, maar helaas voor haar, dàt lukte niet.
Ondertussen vraagt een man me uit over het verschil tussen wat die controleurs doen en wat ik doe op de bus. Want hij heeft nog nooit een ticketcontrole meegemaakt, maar hij heeft mij al wel meermaals gezien op de bus... Uitleg wordt gegeven dus, terwijl ik ook probeer de boel verder in het oog te houden.
Er stappen twee moeders met vele kinderen op, ze zijn Romazigeuners. Direct ambiance... Een jongetje roept, springt en denkt wellicht dat ie in de speeltuin is beland. Ik grijp onmiddellijk in en neem de kleine spuiter bij z'n armpje. Zo leid ik hem naar een zetel waar ie kan zitten. Heel vriendelijk, maar ook heel kordaat. Ik lach hem toe, hij is braaf, hij blijft mooi zitten voor de rest van de rit. Idem dito met een meisje dat stoer wil doen en wil blijven staan zonder zich vast te houden. Ook zij laat zich dwingen door m'n vreemde ogen. De moeders praten lekker luid in hun taaltje, maar lachen me goedkeurend toe met het bedwingen van hun kroost.
Een oude man roept me om me te vertellen dat hij eerder deze week op een bus stond te wachten en de chauffeur niet stopte, nee, hem zomaar voorbij reed. Hij vertelt me dat hij dan naar De Lijn heeft getelefoneerd en ondertussen een brief heeft ontvangen in antwoord. Hij vertelt het me met veel meer woorden. Ik luister... Ik zeg hem dat hij goed gereageerd heeft.
Er is weer een moeder opgestapt met een klein meisje én een buggy met baby. Ze parkeert de buggy en gaat wat verderdoor zitten. Het kleine meisje is bezorgd en maakt mama duidelijk dat ze bang is dat de buggy zal omvallen. Schattig om de bezorgdheid van het zusje voor de baby gade te slaan. Wat een lief kind. Mama verzekert haar dat er niks zal gebeuren.
Twee mannen met vuile werkkledij hebben onderling pret me te zien over en weer lopen op de bus om het zowat iedereen naar z'n zin te maken en de boel vlot te laten verlopen. Ik zeg hen niks, maar ik merk het wel op en glimlach hen toe. Ahaaa... zij denken toch niet dat zij de enigen zijn die werken hé...
Een mevrouw heeft niet gebeld en wilde afstappen. Er stond niemand te wachten aan de halte, de chauffeur is dus doorgereden uiteraard. We staan voor het rood, en hier wil de vrouw er dan maar uit. Ik leg haar uit dat dit enkel mogelijk is aan de volgende halte op voorwaarde dat er wordt gebeld. Dat doe ik al maar, om haar niet de indruk te geven dat ik haar tegenwerk. Ze is boos, maar houdt zich in. Toch, de lichaamstaal is duidelijk genoeg. Negeren dus maar...
Een jong koppel trekt de aandacht. Ze hebben een meningsverschil. Er wordt gekibbeld. De toon wordt wat heviger dan nodig is. Ik hou hen wat in't oog. Je weet maar nooit. Gelukkig blijft het hierbij en herstellen ze zich. Handgemeen is niet mijn ding. Als dàt moest gebeuren, wil ik direct ingrijpen. Maar het is niet nodig, goed zo!
Een jongen met sportzak is opgestapt. Hij is 11 jaar. Hij heeft gewonnen met zijn ploeg bij het voetbal. Hij heeft wel niet gescoord, maar wel een goede assist gegeven. Knap man! Moedig ik de jonge kerel aan.
Er zitten nog een zusje en broertje samen op een zetel. Ze hebben een zak met nieuwe speelgoedjes. Het meisje is heel volmondig en legt haar broertje uit hoe wat moet en wat hoe moet. Ze leest een tekstje voor waar in staat hoe je een speeltje moet in mekaar steken. De jongen is zeer geïnteresseerd in wat z'n zusje hem vertelt. Lieve broer en zus, mama kijkt toe. Ze bevindt zich een beetje verder, postgevat bij haar buggy met baby.
Een jongedame heeft haar MP3-speler veel te luid staan. Ik maan haar vriendelijk aan, het volume zachter te zetten. Het is gewoonweg te lawaaierig. Ze is welwillend en doet wat ik vraag.
Een kerel staat met z'n volle gewicht tegen een deur geleund. Ik moet ingrijpen want dat mag niet. Da's ten eerste gevaarlijk en ten tweede ook niet goed voor de deur. Ook hij is voor rede vatbaar en neemt een andere leun- en steunhouding aan, wanneer ik het hem vraag.
Weer een moeder met 4 kinderen is opgestapt. Alleen het jongste kind heeft geen boodschappen vast. Zij en de andere drie wel. Volgeladen zijn ze dus. Wanneer ze willen afstappen valt een bokaal ...iets, uit een plastiek zak. Gelukkig valt ie niet op de grond, dat zou zeer vervelend geweest zijn. Hij valt op een zetel. Daardoor verliezen ze kostbare afstaptijd en sluit de deur al weer, en ontstaat er even een lichte vorm van paniek. Maar we merken het wel en de deur wordt voor hen terug geopend, zodat ze allemaal van de bus kunnen.
Een man die zegt dat ie 7 pintjes heeft gedronken. Hmmmm.... tja, ik ruik het hoor... Vindt dat ie niet dronken is maar legt me met hand en tand uit dat ie het toch beter acht, de bus te nemen. Daar ga ik mee akkoord. Hij geeft me nog op een typisch dronkenmannenmaniertje een compliment, waar ik niet op reageer. Hij vertelt me honderduit dat ie niet gewend is met de bus te rijden. Ik moest hem immers helpen met het ontwaarden van z'n ticket, want het lukt hem niet.
Een dame met lumbago is een cadeau gaan kopen voor haar dochter die 40 wordt. Ze vertelt me over de pijn in haar rug en durft niet te gaan zitten omdat ze dan niet meer recht kan waarschijnlijk. Ook haar verhaal onderga ik zorgvuldig luisterend en beamend. Zij is een zeer vriendelijke dame, maar een woordenwaterval. Gelukkig zijn er al wat mensen afgestapt en is het niet meer zo heel druk.
't Is niet alles. Maar in grote lijnen een groot deel van mijn dienst vandaag. Continent Afrika met de nodige afwisselende nationaliteiten. Turken, Arabische types, Joden, Polen, Russen, Romazigeuners, Roemenen Indiërs, Spanjaarden en Zuidamerikanen, Nederlanders en uiteraard Belgen. Amerikaans en Frans hoor ik ook nog praten.
Ze stapten op in een groep van een 15-tal personen. Nee, geen toeristen... Onze eigenste Antwerpse studenten. Nou, Antwerpse... eerder 'in Antwerpen logerenden... kottenden'.
Ze waren op stap geweest en gingen ofwel naar hun kot, ofwel nog verder door. Het was laat, het liep tegen 24u. Ze hadden dus wel wat op, maar waren niet zichtbaar dronken. Wat ze wél waren, was luidruchtig. De decibels in het voertuig stegen onmiddellijk met een hoog getal.
Het ging over politiek. Het gebral was niet zo verstaanbaar, daar ze persé met z'n allen door mekaar moesten debatteren. Enkelen van de jongens hadden het duidelijk over politiek. De meisjes hadden het over speelsere onderwerpen. Het uigaan op zich, hun vriend, hun broer, of een beetje gieberig doen tegen enkele van de geïnteresseerde jongens uit de groep. Ook twintigjarigen vertonen nog bakvissengedrag, nou, gisteravond toch, op dat voertuig.
Het lawaai liep meer en meer op. Vooral de politieke discusie werd met kracht geuit. Het woordje 'fuck' moest elk argument nog eens deftig benadrukken. De mensen vooraan keken onzeker om. Ik zag het, dus begaf ik me naar onze studentengroep om hen wat in te tomen in hun enthousiasme. Geen probleem hoor, want enkele braverds onder hen probeerden met ge-ssssshhhhhht de decibels te overtreffen. Wat toch wel aardig lukte... voor effe dan. Als herinnering aan mijn opdracht naar hen toe, nam ik dan maar plaats bij de groep. Waar sommigen van Leuven afkomstig bleken te zijn, en niet wisten hoe ze een sms-ticket moesten bestellen.
Ik legde het hen uit en zei hen, dat in de toekomst te doen alvorens op te stappen, om narigheden ivm zwartrijboetes te voorkomen. Toen brak de andere discusie los. 'Leuven ligt in Limburg, daar rijden ze gratis...' Ik dacht dat het een grap was, maar nee... ze meenden het. Waarop de andere zei; 'Gij zijt gek joh, Leuven ligt in Oost-Vlaanderen'. Ik moeide me niet, besluitende dat het toch maar grappen waren.
Toen ik afstapte, stapten enkelen van hen mee af. Ze vroegen het me.... voor alle zekerheid. Leuven ligt toch in Oost-Vlaanderen, niet?
Aardrijkskunde is blijkbaar niet hun sterkste vak...
Het valt heel regelmatig voor. De chauffeur van tram of bus, is tegenwoordig zeer snel door de voorraad 20cent stukjes. Sommige collega's gaan zelfs regelmatig naar de bank om een voorraad in te slaan. Ik moet eerlijk zijn, ik zou het er niet voor over hebben. 't Is gelijk hoe je het draait of keert, die 20cent stukjes zijn altijd binnen de kortste keren op.
Dan is het zo ver hé... De mensen betalen met 2, 5, 10, wat op zich bedragen zijn waarop een chauffeur onder normale omstandigheden zou moeten kunnen weergeven, maar nu dus niet meer. Wanneer die dat dan zegt, gaat de klant gewoon zitten. Hopelijk denken diezelfde passagiers dan niet dat ze in orde zijn. Het is namelijk niet, omdat de chauffeur niet kan weergeven dat je gratis mag rijden.
Niet betaald en dus geen vervoersbewijs op zak, staat gelijk aan zwartrijden en wordt ook zo beboet bij een controle. Daar kan de chauffeur niets aan doen, echt niet. Het is zeer vervelend, zowel voor de passagier als voor de chauffeur. Toen men de prijs heeft aangepast, kortelings geleden dus, heeft men op papier (in theorie dus) de boel in orde gevonden, maar in de praktijk doen zich altijd problemen voor, die men niet heeft voorzien in theorie.
Hopelijk wordt hieraan snel verholpen. Hopelijk worden zo noch chauffeur, noch passagier over de kop gezien.
Mevrouw Lieten... leest u dit toevallig? Het is wel degelijk heel regelmatig een voorkomend probleem hoor!
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Wat een mooie weertje vandaag. De zon laat zich van haar mooie kant zien. Wanneer iedereen in korte mouwen kan buitenlopen, wordt het in bus of tram al gauw warmer dan in de buitenlucht. Zeker wanneer er veel mensen op zitten. De bussen daarenboven, hebben geen ramen meer die je open schuift. Drie dakluiken, die je kan omhoog zetten en de kous is af. Airco is nog schaars. Met warme dagen en een volle bus, dreigt men wel eens zonder lucht te vallen. ...of althans, dat gevoel te hebben op zo'n voertuig.
