Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
18-02-2008
haantjesgedrag
Het gevecht tussen jongeren en volwassenen (of toch zij die ervoor moeten doorgaan) zal -denk ik- duren zolang er levende wezens zijn. Bij dieren gaat het over overleven, de horde of wat dan ook, in stand te houden door een verworven hiërarchie. Bij mensen gaat het over grenzen aftasten, leren volwassen zijn/worden...
Jongeren die niet te ver gaan in zoeken naar grenzen, zijn een rariteit. Een volwassene moet regelmatig getest worden om te weten of die de jongere nog wel aan kan. Een puber moet willens, nillens weten of voelen of hij meer macht kan krijgen, om er zoveel mogelijk voordeel uit te halen.
Dit leert men door ondervinding. Die ondervinding gebruik ik zoveel mogelijk. Op plaatsen waar groepjes jongeren kunnen vertoeven, krijg je zowiezo te maken met situaties waar grenzen worden afgetast. Da's dus ook zo in de bus of tram.
Vunzigheden roepen, zogezegd door de gsm, spotten met anderen, haantjesgedrag en aandachttrekkerij, 't hoort er allemaal bij. Andere passagiers voelen zich al snel ongemakkelijk. Lichaamstaal is dikwijls heel duidelijk! Ogentaal, zich eventjes ongemakkelijk verzetten, de houding van het hoofd of een grimas die alles verklapt. Het spreekt voor zich, ik moet optreden tegen deze snotneusonruststokertjes. Nou, ik schat hen rond de 17 à 18 jaar. Jongens, waarvan ik bijna overtuigd ben, dat hun ouders denken dat ze brave gasten zijn, eventjes samen met hun vrienden onderweg.
Eigenlijk zouden ouders af en toe hun voelsprieten eens moeten uitsteken. Zodat ze nadien niet moeten schrikken als er klacht wordt neergelegd over zoonlief. Wanneer niet ik, maar een echte controle toevallig op het voertuig stapt, wanneer deze jongeren zich amuseren, kunnen ze flinke boetes oplopen. En dàn zijn de poppen aan't dansen, want, hun zoon is zo niet, doet zo niet... Nee hoor, het zijn altijd de zonen van een ander.
Ik ben ook jong geweest... Ik weet wel dat ik ook een 'normale' puber was, als je begrijpt wat ik bedoel. En ik herinner me nog heel goed, de momenten wanneer ik dacht: 'Oei, als ze daar thuis maar niet achter komen...'
Met deze gedachte in m'n achterhoofd benader ik hen...
Tijdens de ochtendspits rijden regelmatig blinden mee met deze bepaalde lijn. Da's normaal, zij begeven zich naar een centrum waar hen allerhande wordt aangeleerd, of waar ze informatie kunnen krijgen over al wat hen in het leven maar van pas kan komen. Vooral mensen die in een later stadium in hun leven blind of zeer slecht ziend zijn geworden, hebben daar nood aan.
Ze kennen hun weg. Velen onder hen, vragen niet aan de chauffeur om hen te verwittigen. Zij herkennen bulten en bochten in de weg. Ondertussen zitten ze onderling te praten. 'k Zou het ook wel eens moeten proberen, maar ik vrees dat ik er niet veel van zou terechtbrengen. Geblinddoekt de stad doorkruisen.
Een man onder hen, komt van Limburg. Hij heeft er dus ook al een treinreis opzitten. Hij is in het gezelschap van 2 vrouwen, waarvan ééntje nog niet lang naar het centrum gaat en de weg, noch de manier van werken kent.
Hij vertelt haar in z'n zangerig toontje al grappend: 'Ik ben Glimburger!' en vertelt honderduit over het centrum. Over waarvoor je naar welk bureau of lokaal moet gaan, en wie wat doet. Hij roert z'n mondje op een fantastische manier. De andere vrouw merkt op, dat je niet alles moet geloven wat hij zegt hoor. Waarop hij: 'Ik zie geen kat, maar maak ze alles wijs!'
Ze stapt op. Niks ongewoons. Ze heeft haar vervoersbewijs gereed in de hand, klaar om te ontwaarden. Da's ook de normaalste zaak, of wordt verondersteld normaal te zijn, als je met het openbaar vervoer reist. Nogal wat mensen gaan beginnen zoeken naar hun kaart, eens ze zijn opgestapt. Zij houden dan alle reizigers tegen, want blijven liefst op een plaats staan zoeken, waar niemand door kan, wanneer zij daar halt houden. Lekker in de weg, kan je dat ook noemen.
Op zo'n manier loopt de bewuste bus of tram natuurlijk vertraging op... en dàt ligt meestal aan de chauffeur, bij nogal wat mensen. Maar och, als ik het merk, ben ik de eerste om dat euvel recht te zetten. Want, of je't wil of niet, de chauffeur is mijn beste vriend!
Deze dame doet helemaal niet moeilijk of dwars. Ze ontwaart haar kaart, die ze reeds eenmaal gebruikt heeft. Maar de ontwaarding lukt niet. Het apparaat geeft aan dat het ticket verlopen is. Ze gaat dus naar de chauffeur. Hij kijkt de boel na en zegt, dat ze een nieuw ticket moet kopen.
Ze kan helemaal niet volgen, want ze kocht niet een ticket, maar wél een kaart in voorverkoop in de krantenwinkel. Ze heeft 8 betaald, wat toch wel wat overdreven zou zijn voor een ticket dat maar één uurke geldig is, vindt ze.
Het bewuste ticket wordt nog eens goed onder de loepe genomen en blijkt een simpel ticket te zijn, zoals je koopt aan de automaten of bij de chauffeur, maar zeker geen 10-rittenkaart. Leg dàt maar eens uit... Is er een vergissing gebeurt in die winkel? Is het bedrog? In elk geval, de vrouw kan daar niet mee lachen, ook niet naar de chauffeur. Je weet wel, de brenger van het slechte nieuws... enz... enz...
Kijk dus uit als je een kaart in voorverkoop koopt. Kijk het na. Het staat er op. De prijs en de benaming van wat je koopt, staat op de achterkant, de kant met de zwarte strip dus, vermeld. OP dit voorbeeld staat niks, da's een ticket dat je koopt bij de chauffeur...
Zo voorkom je narigheid voor jezelf, alsook voor de chauffeur, die de boter maar al te dikwijls heeft gefret.
Het is terug koud geworden, na enkele dagen te heerlijk lenteweer. Maar tja, aan alle goei dingen komt eens een eind. Wat mij niet zal doen denken dat herhaling niet voor niks herhaling is...
Het is dus koud. Mensen stappen al handenblazend op de bus. Ze rillen. Eigenlijk doet het me wat denken aan een vierpotige die nat is en z'n pels uitschudt. Hier ga ik weer met m'n vergelijkingen... 't Is een zwak van me, maar ik vind het een heerlijk zwak. Door die vergelijkingen heb ik al meermaals glimlachend op die bus gestaan...
Ik kan het gewoonweg niet laten en zeg zeer luid, want ik wil dat iedereen het hoort. En, geloof me vrij, als ik luid praat, hoort iedereen het! Ik zeg dus: 'Ak nà ni beiter wist, zouk zegge dà gulle allemol kout èt...'
De mij aankijkende blikken, doen me glunderen. Niemand replikeert, 'k heb dus pech. In een flits schiet de gedachte me door het hoofd... 'Hmmm... ze verstaan me toch wel zeker?' Er zijn vijf blanken opgestapt, maar dat wil nog niet zeggen dat ze Antwerpenaren zijn hé... Tot ik wat dichter kom en hen uitleg dat ze allemaal al rillend de bus zijn opgestapt. Een oude man, gaat er op in... Toch leuk dus!
Maar al te dikwijls spreek ik iemand aan en dan blijkt die van Polen of Rusland te komen en geen woord Nederlands te verstaan. Dan sta ik daar met mijn grap. Voor lul...
Geert Hoste... gij pakt dat beter aan hé... gij laat de zalen vollopen met mensen die op voorhand weten wat voor taal gesproken wordt.
Alhoewel... de bus, is toch ook een theater...
- Hallo... Weet u een straat hier ergens? - Een straat? Herhaal ik. Mezelf afvragend of ik deze vraag wel goed heb gehoord. - Ja, een straat... Zegt de man. Hij is met de vrachtwagen en moet ergens wezen. - Kunt u me de straatnaam geven dan, van die bewuste straat waar u moet zijn? - Nee, die ken ik niet. - Euhhh... u... kent die niet? Herhaal ik verwonderd, niet begrijpend. Dit is toch geen flauw grap zeker? Ik kijk snel eventjes rond op zoek naar een verborgen camera. Maar ik kom er niet achter, daar een verborgen camera immers... juist, ja... verborgen is. Hij, de camionneur blijft er alleszins doodernstig bij en zegt me nog een keer dat ie niet weet waar hij moet zijn. - Moet u ergens wat gaan leveren of afhalen? - Nee... - Aaahhh... nee, dus... Enfin, maar als u ergens moet zijn, moet u toch ook een adres hebben. Probeer ik nog eens. Denkend dat ge toch niet naar een date rijdt met een truck. - Nee, ik moet in een straat zijn en er staat 'iets' met een schuin afdak. Ik bijt me haast een stuk van m'n tong om niet te zeggen wat ik zou willen uitspuwen. Het vraagt een enorme zelfbeheersing om serieus te blijven, want allerhande conclusies passeren in m'n hoofd de revue. - Of hebt u dan geen telefoonnummer ofzo, waar u die mensen kan bereiken? Onderneem ik als laatste poging, want nee... als hij het nog niet weet, hoe moet ik het dan weten...? - Ik heb getelefonneerd, maar ze nemen niet af...
Ik kan hem (spijtig genoeg?) uiteraard niet helpen. Straten genoeg, daar niet van... Deze situatie krijg ik niet onder controle hoor. Hij staat er zo onbeholpen bij, maar ik kan z'n polleke toch niet gaan vasthouden hé... trouwens, ik moet direct mee met de bus die zal aankomen.
Ik hou het opkomende gevoel van cynisme en m'n (misplaatste) binnenpretjes toch maar voor mezelf . Aan hem geef ik niks. Geen straat, geen bedenkingen, geen oplossing.
Mijn bus komt er aan. Ik verontschuldig me en stap op.
Ge hebt dat zo met sinaasappels. Ze zijn rond. Het had anders gekund, maar het is nu eenmaal zo. Rond dus, geen hoeken, geen kantjes, gewoon glad, rond.
En wat doet iets dat rond is? ...Juist!! ...Rollen!!!
Twee dames hebben inkopen gedaan. Geladen met veel zakskes nemen ze redelijk moeizaam plaats in de bus. Het heeft wel wat. eerst moeten ze besluiten welke vrije plaats ze zullen innemen. Daarop kan de chauffeur natuurlijk niet blijven wachten. Hij vertrekt dus. Bij het vertrek verliezen ze bijna hun evenwicht, want vasthouden gaat niet met die handen vol inkopen.
Het loop nog goed af. Gelukkig vallen ze niet. Alle zakskes moeten een plaatske krijgen, geschikt op de grond, alvorens ze zelf gaan zitten. Het heeft nogal wat aarde aan de dijk, maar ik kijk en geniet. Het is haast een ceremonie, zo grondig en traag gaat het. Na de hele onderneming raken ze allebei eindelijk gezeten.
Eentje toont me spontaan haar abonnement. Ik bedank haar en lach haar toe. Ze beginnen onderling een gesprek.
De chauffeur neemt een bocht in de binnenstad. Dat wil zeggen, een hoek van 90° en smalle straten. Een zak valt om, hij was gevuld met appeltjes van oranje. Tot bijna achteraan in de bus rollen ze. De dames merken het niet. Ik wel. Ik wijs er hen op en moet hen duidelijk maken dat die appelsienen echt van hun aankopen komen. Dan pas merken ze het lege gekantelde zakje.
Ik help hen met de oranjeballenjacht. Wegens geen zin om tijdens het rijden, gebukt door de bus te crossen, rol ik ze naar het toe. Niet brutaal natuurlijk. Ze knikken me toe. Ze gaan akkoord.
Toeschouwers... gelach en licht gejuich op de bus. Niemand helpt. O, ja, eentje, die een sinaasappel die tot tussen zijn voeten is gerold ook wel eens wil terugkegelen.
Ik ben m'n publiek dankbaar voor het enthousiasme. Sfeer is er nu wel!
Weer is hij van de partij. De arme neuzenwrijver. Weer doet hij wat hij altijd doet... neusje wrijven. Zonder dat ie het beseft. Maar dwangmatig herhalend, neus wrijven.
De mensen rondom, ze zijn maar weinig in aantal, maar ze zijn er. Ze kijken. Daarna kijken ze weg. Ze kijken weer. Ze fronsen hun wenkbrauwen en blijven wat langer staren. Zie ik ongeloof? Een dame wordt wat ongemakkelijk. Ze zit ook redelijk dicht bij de neuswrijver en kan niet anders dan naar hem kijken. Tenzij ze zich wat zou verzetten om naar buiten en enkel naar buiten te kijken. Maar... dat doet ze niet.
Ze wisselt een blik met een andere man, die ook stilletjes reageert. Hij lacht... ongegeneerd lacht hij. Hij begint de neuswrijver zelfs te immiteren. De dame reageert daar niet echt op, maar blijft wat ongemakkelijk rond kijken, zoeken met de ogen.
De neuswrijver, de enige echte, merkt van dit alles niks. Hij doet z'n ding. Identiek als voorheen, zonder ook maar iets te merken van het muisstille tumult rondom hem, zo lijkt het. Zou hij het echt niet door hebben? Echt niet? Dat mensen rondom hem, enfin, enkelen onder hen toch, de spot lichtjes drijven met zijn ... tick... mag ik het een handicap noemen? In zekere zin vergelijk ik het ermee.
Ik vraag me af. Als deze man op de bus zou zitten, wanneer de school net uit is, zou hij wel eens een aardig mikpunt kunnen zijn. Als ik merk hoe sommige volwassenen reageren...
Wanneer hij afstapt, durft de man na-aper het wagen een opmerking te maken. Niemand reageert... Gelukkig maar! De dame, zij ontspant zich weer wat. Ze krijgt terug diezelfde glazige 'ik-kijk-nergens-naar' blik.
Hij heeft plaats genomen.
Hij heeft moeten lopen om er tijdig te zijn. Maar het is hem gelukt.
Nu zit hij te bekomen van de korte maar hevige inspanning.
Waarschijnlijk is hij een roker. Misschien heeft hij longproblemen. Of... wie weet, misschien heeft hij simpelweg geen, of een slechte conditie...? Het doet er niet toe, tenzij ik het hem zou vragen, kom ik er toch niet achter.
Eens hij tot rust is gekomen, begint het.
Zijn tick nerveux. In eerste instantie denk ik dat hij jeuk heeft. Dat z'n neus jeukt van tussen z'n ogen tot aan het puntje. Die gedachte verandert al snel. Steeds op dezelfde manier wrijft hij in een korte beweging met z'n wijsvinger over z'n neus.
Het begint me zelfs te ergeren in lichte mate. Dus, denk ik dat het beter is, om m'n aandacht ergens anders op te vestigen. Ik probeer, maar het lukt me niet echt goed. M'n ogen willen kijken, vaststellen wat ze ondertussen al tientalle malen hebben gezien. Hij blijft doen. Hij beseft het helemaal niet, maar de beweging gaat maar door als een malende, wrijvende, herhalingsmethodiek, die enkel door zwaar geschut kan gestopt worden.
M'n geest daarentegen, komt in opspraak. Maar 'ogen' wint het. Telkens en telkens weer legt 'ogen' vast.
Stilaan krijg ik zin om zelf over m'n neus te beginnen wrijven. Gelukkig kan ik m'n spieren meester blijven en dwing ik m'n hand niet te bewegen.
Na een eeuwigheid, stapt de neuzenwrijver af...
Eventjes, heel eventjes maar... voel ik snel of mijn neus nog goed zit...
Zodra het schemert zie je hem staan.
Eenzaam... alleen, valt het niet op, op het eerste moment.
Hij staat in de kou, geen kou te hebben, zo lijkt het. Op het dakterras. In één van de schoontste buurten van A'pen. De sjieke Berchemse Cogels Osylei...
Een buurt waar de Jugendstil duidelijk aanwezig is, gemengd met een allegaartje architectorische ontspruitingen ofte experimenten. Een straat waar ik telkens weer geniet, wanneer ik er passeer. Haast dagelijks genot van wat m'n ogen toch mogen strelen...
Maar hij staat daar, op het dakterras van één van de mooie levensgrote kunstwerken. Hoog... je kan het niet goed zien, wat hij daar doet. Rookt hij een sigaretje? Staat hij af te koelen na een echtelijke ruzie? Staat hij te mijmeren? Tja... misschien is hij één of andere dichter, in die buurt wonen nogal wat mensen met euhhh... eigenschappen, niet gegeven aan de gewone euhhhh...
Nou, ja, je weet wel, schrijvers, regisseurs, mensen die je kent van de media...
Misschien... nee toch, misschien... is het iemand met zelfmoordneigingen? Dat kan toch ook... Hij staat er al sinds het ochtendgloren... Ze heeft het met haar eigen ogen gezien. Ze rijdt hier met tram 11 zowat elk uur voorbij. Haar derde rit doet ze, en hij staat daar nog steeds...
Die man heeft problemen. Dat kan toch niet anders. Misschien geraakt hij niet meer binnen om één of andere reden? Maar nee, dan zou hij daar zo toch niet blijven staan? Is hij stoned? Hij wil toch echt niet...? Ohhh... nee, toch.... over die ballustrade, die mooie ballustrade... naar beneden...?
Zou ze de dispatching...? de politie...? Het zweet breekt haar uit, want, ze voelt zich verantwoordelijk voor wat ze denkt dat hij kan ondernemen. Ze wil daaraan geen schuld, oohhhh neeeee...!
...Maar... is ze nu niet aan't overreageren? Als hij daadwerkelijk naar beneden zou springen, gaat hij daar toch geen drie uren over staan nadenken? Dan had hij zeker toch al lang gedaan wat hij had willen doen...? Niet?
Ze rijdt weer voorbij... Hij staat er nog. Nu is het duidelijk. Het is dagdag. Met het volle daglicht... ziet ze het...
De dag is pril, fris, open en lijkt mooi te worden. Alles en iedereen doet wat moet, en de boel draait zoals het hoort in de stad. Voorlopig...
De buschauffeur verwittigt me, tijdens de eerste rit, dat hij dra probleempjes verwacht, vanwege een omleiding. Ik, 'k vraag me luidop af, welke omleiding, daar ik van niks weet. Tjiens, normaal gezien worden wij daarvan toch op de hoogte gebracht. Hij laat me het bericht dat in de kaft op het voertuig zit, lezen. 'Bon' besluit ik, een verwittigd mens is er twee waard. Dus, wij tellen samen voor vier, het zal dan wel lukken hé, giebel ik nog.
Ondertussen hebben we oponthoud vanwege een vrachtwagen die maar heel moeilijk kan manoevreren in de vreselijk smalle straten. Ook nog wat stilstand geboden voor een personenwagen die een sliert automobilisten hun geduld flink op de proef stelt. Het parkeren wil maar niet lukken. Tot ie het opgeeft en het verkeer 'vrij' laat...
Weer wat later, wordt het vuilnis opgehaald. De chauffeur van 't Stad, kan niet uit de weg, de straat is veel te smal, maar lekker lang... Yep, ge raadt het, we rijden nog net niet achteruit.
Heel stillekes in mezelf, begin ik te tellen. Meestal, als een dag zo begint, voorspelt het niet veel goeds. Dat belooft dus. Nog eventjes en we zullen aankomen bij de gemeende omleiding die we zullen moeten nemen. We zijn al flink laat en nu gaat dàt er nog bij komen. Maar 'eureka!!!' de omleiding is geen omleiding... We kunnen gewoon verder. Binnensmonds gejuich, niemand hoort het, behalve ik.
Enkele straten verder, staat een bus in panne. Daarachter staan enkele trams die niet verder kunnen, want de bus staat op de trambaan. Controleurs zijn ter plaatse om andere trams tijdig te laten omrijden, daar waar het kan. Pendeldiensten nemen de gestrande (moet eigenlijk gekasseide zijn...) passagiers verder naar hun bestemming te brengen. Maar voor ons, bus in dienst, is er gelukkig geen probleem, buiten nog een klein beetje extra vertraging.
't Is krokusverlof... Karnavalverlof... noem het hoe je maar wil, maar een week vakantie hebben ze, de schoolgaande jeugd. Tot hiertoe had het weer erger gekund, alhoewel niet veraf enkelen ongelukkigen me zullen tegenspreken, vanwege windhozen die zware vernieling hebben gezaaid aan huizen en omgeving.
De jeugd kan buiten, want het regent geen pijpenstelen. Ze kunnen hun overtollige energie kwijt en da's goed! Zij die niet gaan sjotten of atletieken, trekken naar binnensporten. Velen gaan ijsschaatsen, binnendeurs natuurlijk, want gezien de zachte temperaturen kan men niet bepaald spreken over de 11-stedentocht die zal gereden worden...
Zij gaan dan met het openbaar vervoer. Ze hebben hun tassen bij, nou, de meesten toch. Ze zijn wat opgewonden voor de verwachte, komende pret. Ze praten dus wat sneller, wat harder en zijn een ietsje meer geneigd een 'streekje' uit te halen. Maar, ik heb chanse... Vorige week had ik op dezelfde lijnbus jongeren die van school kwamen en 'streekjes' uit probeerden te halen. Maar 'k had me bij hen geplaatst, zodat het helemaal niet uit de hand liep. Nu herkennen enkelen me, en ze spreken me aan. De 'streekjes' blijven nu dus ook beperkt, daar ik lekker dicht blijf hangen. Het wordt meer een vraag-antwoord gesprek in de zin van: Wat ga je doen? Haaa... ijsschaatsen... Kan je dat al goed? Val je niet dikwijls? Al iets gebroken? De vragen zijn voor hen persoonlijk genoeg. Ze staan midden in de belangstelling. Ze vertellen honderduit. En als ze niet opletten, zouden ze zelfs nog hun halte voorbij rijden.
Ze zijn allert genoeg. Ze stappen tijdig af. Even... heel eventjes, is het weer rustig.
Niet dat het niet goed gaat hoor, maar... er ontbreekt iets...
Ondertussen kreeg ik een idee, over wat ik daaraan zou kunnen doen, maar dan rijst er wéér een probleem, en dàt kan ik niet maken.
Het is gezellig... ahummmm... niet altijd, maar dikwijls toch wel. Soms lukt het om ze te creëren, die gezelligheid. Maar ik kan niet toveren hé... dus denk nu niet dat ik de aap uithang ofzo. Wanneer ik het aanvoel als 'kunnen' lukt het. Anders... nougatbollen. Mijn ingebouwde meter, volg ik zowiezo, da's een zeer fijngevoelig instrument dat 200% van m'n vertrouwen geniet.
Blablabla... over mensen hun omgeving, over hun kinderen, over hun afkomst, over talen... alles wat met hen, zonder té intiem te worden kan, wordt besproken. Zij stellen ook vragen, we vergelijken dàt, wat ik wil lossen over mezelf, met dàt wat zij vertellen over hun leven. Een plaats waar verschillende mensen samenkomen, ook al is het maar voor eventjes, gelijk waar, is dé kans om meer te leren over en van mekaar. 'k Hou van Nederlands, maar eens een andere taal spreken, is best leuk. Trouwens, vele mensen appreciëren het enorm wanneer ze merken dat je wat moeite doet. Het is soms zo makkelijk een gesprek aan te knopen... Je bent in gesprek en voor je 't weet, mengen zich anderen en is het duidelijk dat iedereen geniet. Achteraf, blijkt, ook de chauffeur glimlachend vast te stellen dat er zus of zo is gezegd, of je die of gene taal hebt gesproken. Waarderend laat ie me verstaan dat het best gezellig is zo.
Zo gaat het er dikwijls aan toe op de bus. De chauffeur zit met hoofd en ogen in het verkeer. Ik zit met passagiers en woorden in het voertuig. Maar... dat kopje koffie of thee tijdens die gesprekken, kan en mag ik niet aanbieden. 'k Zou het met plezier doen. Tijdens de rit een gezellige babbel mét kopje. Dàt zou nog eens marketing zijn hé...
Maar... ik moet net iedereen aan z'n verstand brengen dat eten of drinken in de bus niet mag. Een dilemma dus. Alhoewel... Zonder een natje lukt dat goedgevoeltripje ook wel. Voorlopig doe ik dus maar rustig verder zoals ik bezig ben...
Februari 2008... Het is winter, maar we weten het niet. Iets in mij zegt dat het herfst is... maar de natuur vertelt me dat het gaat 'lente-nen'
Als je rond kijkt, merk je dat er al bomen in bloei staan. Mooi genoeg, maar toch wat vroeg op het jaar. Wanneer ik 's morgens vroeg naar 't werk vertrek, hoor ik waarempel de mereltjes en mussen matinéeconcerten geven, vaarvan je stil wordt. De natuur voelt de lente hangen.
Het regent, en regent, en blijft regenen. Het waait ellendig. Parapluu vasthouden is onbegonnen werk. Mijn uniformjas heeft geen kap. Kraag omhoog dus, sjaal wat hoger opgetrokken en zoveel mogelijk schuilen. Het is dus niet wat lijkt en helemaal niet wat het wordt... om het maar in raadselstijl neer te zetten.
Eén ding weet ik zeker wel! Wanneer je in het schuilhokje wacht op de bus, die langer lijkt weg te blijven dan realiteit is, krijg je zowiezo te maken met de plassenpetserij van vele automobilisten. Zij willen persé niet wachten in de rij voor het rode licht. De uiterst rechtse strook is om naar rechts af te draaien, maar nee hoor. Zij gaan rechtdoor, maar willen niet moeten wachten, en gaan in volle vaart door de plassen voor het bushokje.
Een dagje zonder openbaar vervoer... Soms doet het echt goed, geen tram of bus te zien.
Ik hou genoeg van m'n landje, van m'n stad. Maar als ik niet moet werken en thuis blijf, word ik wanneer ik buiten ga, keer op keer geconfronteerd met mijn werk. Soms let ik er gewoon niet op, lukt het me, geen notitie te nemen van... Maar dikwijls, meestal zelfs, ligt het anders... Daarom ga ik liefst op reis, weg van hier. O, ja, op een ander is er ook openbaar vervoer... maar da's het onze niet hé...
Toffe collega's heb ik. D'r zijn zelfs bazen die ik tof vind (hihihihi...) Maar wanneer ik 'vrij' ben, zie ik ze toch eens een keertje liever niet. Dus, ga ik liefst ook daarvoor naar den vreemde... Toch, op gewone vrije dagen, mag ik ze gemakkelijkheidshalve toch maar weekends noemen..., kom ik daarom soms gewoonweg niet buiten.
Vandaag is, was zo'n dag. Ik moest lekker niet werken. Snel eventjes naar de bakker vanmorgen en verder, ook al was het mooi weer, toch maar niet buiten gekomen. 'k Zag geen tram, 'k hoorde geen getingel, 'k zag geen bus, of hoorde geen bussenleed, 'k zag zelfs eens geen controlewagen van De Lijn.
Een dagje zonder doet wel eens deugd...
Maar op het nieuws... weer een dode, dood door eigen stomme schuld, maar daarom niet minder erg... met een tram
Een bus kan haar traject niet verder zetten. Een dronken chaufffeur heeft met z'n wagen de boel zodanig geblokkeerd dat niemand verder kan. Niks, nada, niente, rien du tout... Materiële schade, gelukkig maar, vooral aan 'zijn' wagen. Dàt zijn de consequenties die 'hij' erbij zal moeten nemen. Takelen is noodzaak.
Het wordt voor deze ondoordachte waaghals een duur nachtje uit. Misschien ontnuchtert het 'hem' wat. Blazen moet, om officieel vast te stellen. Doch, blazen hoeft niet om met zekerheid te weten... Een gesprek is haast onmogelijk. Iets zinnigs kan de man niet uitbrengen.
Passagiers zitten vast. Ook al is het zaterdag. Zij komen van hun nachtdienst of, willen hun ochtenddienst gaan aanvangen. Zij morren, want hebben kou... komen te laat... ze zullen te laat intikken...
'Hij' hoort het niet, beseft het niet. 'Hij' heeft z'n vriend bij zich, in zich... z'n vriend 'Alcohol'.
Vier kinderwagens staan naast mekaar, netjes uit de weg, geparkeerd, in de bus. Iedereen kan nog passeren. Het mag dus, hé.
Vier glunderende jonge mama's die mekaar niet kennen. Ze hebben enkele dingen gemeen. Ze zijn jong, ze zijn mama. Het zou een 'klik' meten even, maar, spijtig, dat doet het niet. Misschien zijn ze alle vier voor zich, zo overvol van hun geluk, dat ze geen behoefte hebben aan het gemeenschapsgevoel, het gedeelde geluk.
Eventjes tevoren had ik met een jonge mama -die ondertussen al is afgestapt- een onderhoud. Ze straalde, ze was zo fier als wat. Ze moest het en kon het kwijt bij de begrijpende begeleider. Het was een leuke babbel, die ik af en toe onderbrak om iemand te helpen op- of afstappen of, terecht te wijzen voor één of ander euvel(tje).
Maar deze vier dames praten niet met mekaar. Wanneer ik oogcontact krijg met hen, lachen ze me vriendelijk toe. Ik merk op dat we stilaan op een crèche-bus beginnen te lijken. Nou ja, ik probeer wel, maar grappen maken is niet echt mijn ding. 'k Heb al meermaals gemerkt dat mijn humor verre van de populaire humor is. Maar toch, wie niet waagt... en de vier mama's lachen wel hoor. De andere passagiers niet. Misschien zijn ze wel ukkepukkenhaters...?
Ukkepukkenhaterij en norsheid is een virus. Je geeft het snel door en voor je't weet heb je'n bus vol ukkennorserij...
Het lachen sterft al snel uit en daarmee is alles gezegd...
Een groepje van zes jongens stapt de bus op. Mét sporttas. Dàt zie ik altijd graag, jeugd die iets doet. Het is me om het even wat, sport allerhande... kunst allerhande, als ze maar een doel hebben...
Deze jongens komen van de voetbaltraining. Ze zitten wat te grappen. Eentje roept me toe; Mevrouw... speelt u voetbal? Ik glimlach, en denk; Hier gaan we... ze willen me zoeken, plagen... Maar ik smaak het wel hoor, het is nu veel makkelijker voor mij om ze in de hand te houden.
Ik voeg me bij hen en geef al lachend en mee zwanzend antwoord. Ze spelen het spelletje mee. Ze zoeken een vrouw om hun ploeg wat kleur bij te brengen... enz. enz.
Uiteindelijk stellen ze vragen. Vragen over, het waarom het steeds maar gekap op hen, omdat ze van vreemde origine zijn, omdat ze jeugd zijn, omdat... ach ja, waarom eigenlijk...?
Een jonge man die wat verder in de bus zit, komt zich mee roeren in het gesprek, maar op een aangename manier. Hij is ook van bloede geen Belg. Hij vertelt me hoe frustrerend het is om steeds maar te horen te krijgen dat je anders bent, dat je niet van 'ons' bent, en dus, dat er wel iets moet zijn dat niet deugt...
Ik beeld het me in. Ik ken, herken situaties door eerdere gesprekken met collega's van andere origine. 'k Geef ze gelijk, het deugt helemaal niet.
Als ze van de bus stappen, heb ik jeugd gezien, gesproken, die in vele ogen 'maar' allochtonen zijn. Zij... zijn net als elk ander, ze hebben een hart, gevoelens en kunnen net als een ander verliefd of gefrustreerd raken. Veel hangt af van de wijze waarop ze benaderd worden.
Quote: Poolse jongen ontspoort trams met tv-afstandsbediening 14-01-2008 Door: Bright.nl
Grap van veertienjarige loopt uit de hand.
Je hebt vast wel het filmpje gezien over Thunder Exploit, de hackerssoftware waarmee enkele jongens verkeersborden boven de snelweg konden hacken. Een briljante 'prank' video, realistisch uitgevoerd door acteurs. Een 14-jarige Poolse jongen heeft echter zo'n 'grap' in het echt uitgevoerd, met grote gevolgen. Hij hackte een tv-afstandsbediening waarmee hij de wissels van het tramsysteem in Lodz kon manipuleren. Dit had vier ontspoorde trams en twaalf gewonden tot gevolg.
Mijn mening; Een goei lap rond z'n oren, den dommerik verdient datte. Hij mag mee de gewonden verzorgen in het hospitaal. Hij mag ook mee opdraaien voor de materiële schade. Niet enkel z'n ouders moeten de dupe zijn voor zo'n onbezonnenheid. Zij moeten wel hun verantwoordelijkheid dragen en ter verantwoording geroepen worden, want ze moeten hun bengels in't oog houden en kunnen ze dat niet, moet daarvoor hulp gezocht worden. 'k Weet het, dàt loopt niet altijd zoals het hoort, ook hier niet, heb ik gisteren nog gemerkt op 't nieuws. In dat geval, kan je de ouders zeker niet blameren. Maar om terug te komen bij de jonge knoppekesdraaier... Hij kan gaan werken om de boel af te betalen en zou zeker Lodz niet mogen verlaten tot de boel geklaard is.
Te streng? 'k Denk het niet... Wat men misdoet, door op die manier te frutselen aan dingen waar pootjes niet moeten zitten, moet ook terug rechtgezet worden!
'k Was goed tijdig aan de halte... tien minuten op voorhand, want, je weet maar nooit hé... De bus moest zo eens echt veel te vroeg zijn. Maar de bus komt niet opdagen. Na een half uur twijfel ik... is er wat gebeurd misschien? Ik blijf ter plaatse... afwachten. Ondertussen zijn er al een stuk of vier, vijf, trammen nr 10 voorbij gereden. Maar goed dat het niet regent, want ik heb geen schuilplaats.
Ik zag al wel een bus in de andere richting rijden. Het was niet de bus die ik moest nemen, maar ik heb de chauffeur gevraagd of hij eventueel de bus met het volgnummer dat ik moet hebben, heeft gezien, vanuit de richting die hij komt? Hij heeft er geen erg in gehad, maar dacht het niet...
Oké dus... wachten nog maar... Ondertussen wordt ik door voetgangers bekeken, beknikt, be-aangeklampt met vragen en bekogeld met vaststellingen dat er in die stad geen Belgen meer rondlopen. 'Nou' antwoord ik; 'We zijn hier natuurlijk in een stad hé... da's normaal dat hier ook vreemde mensen rondlopen'. De kerel is daarmee niet tevreden en begint me te verzekeren dat hier nog bommen gaan ontploffen. Da's volgens mij een man die in een gevaarlijk wereldje leeft, niet alleen van bommen, maar ook van alcohol... Ik ga niet verder in op z'n betoog en na een tijdje -oeffff- druipt hij af.
Na bijna een uur komt die bus er wel degelijk door, maar vanuit de andere richting. Ik loop en haal ze nog aan de halte waar ik haar zag stoppen. Aan de chauffeur gevraagd dus, hoe ik deze bus heb kunnen mislopen. Hij moet me normaal gezien voorbij gereden zijn, dus, moest ik hem toch kunnen zien hebben?
Hij vertelt dat hij last had met moeilijke passagiers. Hij had zich in reactie daarop aan de kant gezet. Hij zag het niet meer zitten. Stress doet rare dingen met je. Tevoren heb ik ook op deze bus gezeten, gestaan... Niemand deed moeilijk, maar net toen ik was afgestapt -ik moest toch ook gaan eten, niet waar- waren de problemen begonnen, zegt de chauffeur. Nou... troost ik hem, nu blijf ik hier weer een tijdje. Hij lacht het weg, hij voelt zich weer beter!
Een rustige rit verder, geen moeilijke mensen, geen flauwe kul, geen problemen. Hadden we maar voor alle bussen een begeleider hé...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Februari 2008... Het is winter, maar we weten het niet. Iets in mij zegt dat het herfst is... maar de natuur vertelt me dat het gaat 'lente-nen'
