Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
01-02-2008
ukkenbus
Mooi hoor!
Vier kinderwagens staan naast mekaar, netjes uit de weg, geparkeerd, in de bus. Iedereen kan nog passeren. Het mag dus, hé.
Vier glunderende jonge mama's die mekaar niet kennen. Ze hebben enkele dingen gemeen. Ze zijn jong, ze zijn mama. Het zou een 'klik' meten even, maar, spijtig, dat doet het niet. Misschien zijn ze alle vier voor zich, zo overvol van hun geluk, dat ze geen behoefte hebben aan het gemeenschapsgevoel, het gedeelde geluk.
Eventjes tevoren had ik met een jonge mama -die ondertussen al is afgestapt- een onderhoud. Ze straalde, ze was zo fier als wat. Ze moest het en kon het kwijt bij de begrijpende begeleider. Het was een leuke babbel, die ik af en toe onderbrak om iemand te helpen op- of afstappen of, terecht te wijzen voor één of ander euvel(tje).
Maar deze vier dames praten niet met mekaar. Wanneer ik oogcontact krijg met hen, lachen ze me vriendelijk toe. Ik merk op dat we stilaan op een crèche-bus beginnen te lijken. Nou ja, ik probeer wel, maar grappen maken is niet echt mijn ding. 'k Heb al meermaals gemerkt dat mijn humor verre van de populaire humor is. Maar toch, wie niet waagt... en de vier mama's lachen wel hoor. De andere passagiers niet. Misschien zijn ze wel ukkepukkenhaters...?
Ukkepukkenhaterij en norsheid is een virus. Je geeft het snel door en voor je't weet heb je'n bus vol ukkennorserij...
Het lachen sterft al snel uit en daarmee is alles gezegd...
Een groepje van zes jongens stapt de bus op. Mét sporttas. Dàt zie ik altijd graag, jeugd die iets doet. Het is me om het even wat, sport allerhande... kunst allerhande, als ze maar een doel hebben...
Deze jongens komen van de voetbaltraining. Ze zitten wat te grappen. Eentje roept me toe; Mevrouw... speelt u voetbal? Ik glimlach, en denk; Hier gaan we... ze willen me zoeken, plagen... Maar ik smaak het wel hoor, het is nu veel makkelijker voor mij om ze in de hand te houden.
Ik voeg me bij hen en geef al lachend en mee zwanzend antwoord. Ze spelen het spelletje mee. Ze zoeken een vrouw om hun ploeg wat kleur bij te brengen... enz. enz.
Uiteindelijk stellen ze vragen. Vragen over, het waarom het steeds maar gekap op hen, omdat ze van vreemde origine zijn, omdat ze jeugd zijn, omdat... ach ja, waarom eigenlijk...?
Een jonge man die wat verder in de bus zit, komt zich mee roeren in het gesprek, maar op een aangename manier. Hij is ook van bloede geen Belg. Hij vertelt me hoe frustrerend het is om steeds maar te horen te krijgen dat je anders bent, dat je niet van 'ons' bent, en dus, dat er wel iets moet zijn dat niet deugt...
Ik beeld het me in. Ik ken, herken situaties door eerdere gesprekken met collega's van andere origine. 'k Geef ze gelijk, het deugt helemaal niet.
Als ze van de bus stappen, heb ik jeugd gezien, gesproken, die in vele ogen 'maar' allochtonen zijn. Zij... zijn net als elk ander, ze hebben een hart, gevoelens en kunnen net als een ander verliefd of gefrustreerd raken. Veel hangt af van de wijze waarop ze benaderd worden.
Quote: Poolse jongen ontspoort trams met tv-afstandsbediening 14-01-2008 Door: Bright.nl
Grap van veertienjarige loopt uit de hand.
Je hebt vast wel het filmpje gezien over Thunder Exploit, de hackerssoftware waarmee enkele jongens verkeersborden boven de snelweg konden hacken. Een briljante 'prank' video, realistisch uitgevoerd door acteurs. Een 14-jarige Poolse jongen heeft echter zo'n 'grap' in het echt uitgevoerd, met grote gevolgen. Hij hackte een tv-afstandsbediening waarmee hij de wissels van het tramsysteem in Lodz kon manipuleren. Dit had vier ontspoorde trams en twaalf gewonden tot gevolg.
Mijn mening; Een goei lap rond z'n oren, den dommerik verdient datte. Hij mag mee de gewonden verzorgen in het hospitaal. Hij mag ook mee opdraaien voor de materiële schade. Niet enkel z'n ouders moeten de dupe zijn voor zo'n onbezonnenheid. Zij moeten wel hun verantwoordelijkheid dragen en ter verantwoording geroepen worden, want ze moeten hun bengels in't oog houden en kunnen ze dat niet, moet daarvoor hulp gezocht worden. 'k Weet het, dàt loopt niet altijd zoals het hoort, ook hier niet, heb ik gisteren nog gemerkt op 't nieuws. In dat geval, kan je de ouders zeker niet blameren. Maar om terug te komen bij de jonge knoppekesdraaier... Hij kan gaan werken om de boel af te betalen en zou zeker Lodz niet mogen verlaten tot de boel geklaard is.
Te streng? 'k Denk het niet... Wat men misdoet, door op die manier te frutselen aan dingen waar pootjes niet moeten zitten, moet ook terug rechtgezet worden!
'k Was goed tijdig aan de halte... tien minuten op voorhand, want, je weet maar nooit hé... De bus moest zo eens echt veel te vroeg zijn. Maar de bus komt niet opdagen. Na een half uur twijfel ik... is er wat gebeurd misschien? Ik blijf ter plaatse... afwachten. Ondertussen zijn er al een stuk of vier, vijf, trammen nr 10 voorbij gereden. Maar goed dat het niet regent, want ik heb geen schuilplaats.
Ik zag al wel een bus in de andere richting rijden. Het was niet de bus die ik moest nemen, maar ik heb de chauffeur gevraagd of hij eventueel de bus met het volgnummer dat ik moet hebben, heeft gezien, vanuit de richting die hij komt? Hij heeft er geen erg in gehad, maar dacht het niet...
Oké dus... wachten nog maar... Ondertussen wordt ik door voetgangers bekeken, beknikt, be-aangeklampt met vragen en bekogeld met vaststellingen dat er in die stad geen Belgen meer rondlopen. 'Nou' antwoord ik; 'We zijn hier natuurlijk in een stad hé... da's normaal dat hier ook vreemde mensen rondlopen'. De kerel is daarmee niet tevreden en begint me te verzekeren dat hier nog bommen gaan ontploffen. Da's volgens mij een man die in een gevaarlijk wereldje leeft, niet alleen van bommen, maar ook van alcohol... Ik ga niet verder in op z'n betoog en na een tijdje -oeffff- druipt hij af.
Na bijna een uur komt die bus er wel degelijk door, maar vanuit de andere richting. Ik loop en haal ze nog aan de halte waar ik haar zag stoppen. Aan de chauffeur gevraagd dus, hoe ik deze bus heb kunnen mislopen. Hij moet me normaal gezien voorbij gereden zijn, dus, moest ik hem toch kunnen zien hebben?
Hij vertelt dat hij last had met moeilijke passagiers. Hij had zich in reactie daarop aan de kant gezet. Hij zag het niet meer zitten. Stress doet rare dingen met je. Tevoren heb ik ook op deze bus gezeten, gestaan... Niemand deed moeilijk, maar net toen ik was afgestapt -ik moest toch ook gaan eten, niet waar- waren de problemen begonnen, zegt de chauffeur. Nou... troost ik hem, nu blijf ik hier weer een tijdje. Hij lacht het weg, hij voelt zich weer beter!
Een rustige rit verder, geen moeilijke mensen, geen flauwe kul, geen problemen. Hadden we maar voor alle bussen een begeleider hé...
Soms draait 'het' vierkant... Dat merken we met de regeringsvorming, maar dat geldt ook voor andere belangrijke instituten. 'k besef het wel, kritiek geven is altijd zo makkelijk. Zodus ga ik me onthouden van verdere kritiek... Ik ga enkel schrijven wat vastgesteld wordt.
Enkele dagen geleden schreef ik dat de biljetten zullen opslaan met 10 cent. Een biljet gekocht op het voertuig in de stadszone zal dus 1.60 kosten. Wij, personeel van De Lijn, waren daarvan op de hoogte gebracht met de duidlijke uitleg dat, abonnementen of andere vervoersbewijzen niet zouden opslaan.
Vandaag vernam ik echter, dat vanaf 1 fabruari 2008 -binnen heel kort dus- ook abonnementen zullen verhogen in prijs. Niemand van de chauffeurs is daarvan op de hoogte. Nergens wordt daarvan verder iemand op de hoogte gebracht, laat staan, de dupe, de klant dus, die zal moeten dokken.
Hoe het zit met de lijnkaarten, de 10-rittenkaarten, weet ik dus helemaal niet. Jullie, reizigers, zullen het op de dag zelf ondervinden, vrees ik...
Het is druk... Ach, normaal op deze tijd. Iedereen gaat stillekes aan naar huis of... gaat uit eten of op weg naar amusement. De bus is vol. Er moet worden verzocht om wat door te schuiven.
Verschillenden hebben al gevraagd of deze bus naar het Sportpaleis rijdt. En ja hoor, dat doet ze... kom er gerust bij! Nogmaals moet er gevraagd worden om door te schuiven. Ik vraag me luidop af, wanneer men niet naar achteren komt in die bus, wat er toch zo plezant is vooraan, heerlijk dicht bij de chauffeur. Dus wring ik me tussen passagiers naar voren, aangestaard door enkele onder hen, die zich duidelijk afvragen wat ik daar toch allemaal lig te rommelen...
Ik vraag nogmaals aan deze vijftigers, enkele Afrikanen en Belgen, -opgetut, want ze gaan duidelijk feesten- om zich naar achteren te begeven. Een afrikaanse man zegt me, dat euhhh... ze.... euhhh... moeten, willen.... euhhhhh... Ik leg hem dan uit, dat ze maar beter eventjes naar achteren kunnen gaan, zodat aan de volgende halte andere mensen op z'n minst zouden kunnen opstappen.
De man antwoordt kordaat: "Ja chef!!!"
Ik : Ahaaa... wij verstaan mekaar tenminste.
Hij: Jajaaa... chef, dat ben jij duidelijk hé
ik al lachend: Zeker datte, iemand moet het doen hé.
Hij lacht me toe en begint te praten over volle bussen en afstappen en moeilijk ofzo...
Terwijl ze verder schuifelen, vraag ik hen of er een probleem is? Weten ze niet juist waar af te stappen misschien? Want de chef wil hen best wel helpen hoor.
Jaa, zeggen ze, ze moeten aan't Sportpaleis zijn. Ze gaan naar Frans. "haaa... Fraaanske... zeg ik.. en er wordt wat gelachen. Waarop één van de vrouwen zegt: Met Jean Marie... 't is zo goe!!!... Iemand anders in de bus antwoordt daar op: Jean Marie De Decker? Luidop gelach natuurlijk. 'k Sugerreer dat het niet zo'n slecht idee is... Gezongen politiek... We zouden de wet es effe uitzingen met z'n allen se... Een vol Sportpaleis...
Leute op de bus...
Tot... we aan't Sportpaleis komen...
Alleen blijven we achter, rijden we verder
De chauffeur en ik...
Het is nog geen 21.30u. De jonge kerel -ik schat hem niet ouder dan 15 jaar- heeft snel plaats genomen helemaal achteraan in de bus. Hij plooit zich bijna dubbel en begint over te geven. Ik sta halverwege het voertuig, maar merk wel dat de substantie heel erg waterachtig is. Dichter kom ik beslist niet... jakkesssss.
Ziek ben je natuurlijk niet voor je plezier, maar ik betwijfel dat hij ziek is. Toch geef ik hem de kans van de twijfel... Ik verwittig direct de chauffeur die de bus opzij zet, een tube met zand neemt en de boel bestrooit met zand. M'n collega was ondertussen al naar de jongeman om zijn gegevens te noteren. De kerel was heel gewillig, verontschuldigde zich meermaals. We hebben hem laten afstappen. Want, in zo'n toestand neem je geen bus.
Een vrouw die ook opstapte aan diezelfde halte vertelde ons dat ze niet had gezien dat de jonge kerel ook was opgestapt. En dàt is best mogelijk, want ik zag hem langs de achterdeur binnenwippen, terwijl zij, zoals het hoort, via de voordeur binnen kwam. Ze zei dat de kerel aan de bewuste halte ook al verscheidene malen had staan overgeven tegen gevels van huizen enz...
Het rook ...bweikesssss... enorm naar sterke drank. ...om 21.30u... Is dàt het begin van het bij de jongeren zo populaire comazuipen?
We kregen het bericht een weekje geleden. Vele nietsvermoedende passagiers zullen schrikken van het weer duurdere biljet. Daarom zet ik het hier reeds. Vandaag las ik het in de krant, maar er stond dat dit geldt voor Brussel. Dàt ga ik zeker niet tegenspreken. Maar er had beter gestaan, dat dit geldt voor heel Vlaanderen...
Een biljet dat men koopt vanaf 1 februari 2008 op het voertuig, bus of tram, zal 1.60 kosten, in de stadszone. Het wordt dus 10 cent duurder. Een kaart blijft dezelfde prijs behouden. Wanneer men dus een beetje wijs is, koopt men een kaart in voorverkoop. In krantenwinkels en grootwarenhuizen alsook in de voorverkoopwinkels van De Lijn, kan men deze aanschaffen. Zo betaal je de helft van de nieuwe prijs voor een rit.
Dit is natuurlijk een manier om de ticketverkoop op de voertuigen te verminderen, zodat er minder tijdverlies is. Er zijn immers momenten waar men vele reizigers na mekaar een ticket moet verkopen. Wanneer deze mensen geen gepast geld bij hebben, gebeurt het regelmatig dat het voertuig tot 10 minuten stil staat enkel voor de tikcketverkoop.
Je hebt ze in alle maten en gewichten, die bussen... net als de trams trouwens...
Kies maar.... er is keuze genoeg hé... met of zonder reclame, hoe mooi, gecultiveerd, of lelijk het ook moge zijn. De voertuigen brengen je naar plaats van bestemming.
Oud, ouder, heel oud... nieuw, luxueus, ruim... yep... alle maten en gewichten...
...Net als wij, chauffeurs, controleurs, verkopers, begeleiders, bedienden... alle maten en gewichten dus...
En dan gaat het nog maar over wat we zien... vanbinnen is het verschil nog opmerkelijker.
Zowel bij de voertuigen als bij de mensen... En, m'n beste... daar kunnen we enkel maar naar raden. Daarom staan we soms zo versteld van mekaar... We krijgen een onverwachte panne met de bus, foutmelding met de tram. We rijden groen, met diesel, op electriciteit of gas... De mensen zijn kalm, zenuwachtig, gehaast, rustig, slordig, keurig, bitsig, spitsvondig of zeer correct...
Een warboel van een allegaartje rondom ons brengt ons letterlijk en figuurlijk in vervoering...
Nog niet zo lang geleden was er een antropologe die zich bezig hield met het onderzoeken (euhhhh... het noteren van) de houding van passagiers op tram en bus. Haar kan ik geen ongelijk geven, want het is heel leerzaam mensen te observeren op plaatsen waar 'we' samen komen. Het openbaar vervoer is geen verzamelplaats, maar het is één van die stekken waar we willens nillens met mekaar moeten vertoeven, zij het voor een korte tijd.
Het aangename aan mijn nieuwe job is, dat ik nu mag meelullen... In de mate van het mogelijke natuurlijk, want het is in de eerste plaats de bedoeling dat ik een oogje in het zeil hou en daar waar nodig, tijdig optreed.
Ik mag De Lijn verdedigen wanneer iemand ontevreden is over de rijtijden van de bus. Ik mag de chauffeur verdedigen wanneer men vindt dat hij wat bruusk stopte. Ik mag uitleggen waarom men nu persé dat verdomde abonnement moet bijhebben, waarom het zo sneu is, wanneer je het thuis laat liggen... enz.
Maar ik mag ook, wanneer een conversatie onverwachte wendingen aanneemt, meepraten over kunst, over literatuur, over reizen, over cultuur, over politiek... Zeker op kalme momenten is dat zalig. De conversatie begint meestal met een vraagje ter informatie, maar wanneer er bijna geen volk op de bus zit, deit het al snel en makkelijk uit naar voornoemde items en dan vergeten mensen soms af te stappen.
Dàt is natuurlijk helemaal niet de bedoeling, maar dat wil maar zeggen hoe leuk het kan zijn met mensen in contact te komen.
Ze stappen op... gaan direct helemaal achteraan zitten, want die zetel zit echt veel beter dan de andere. Ik blijf het me nog steeds afvragen... die laatste bank in de cinema, die laatste bank in de klas, die laatste bank in de bus... die hebben toch wat gemeen...
Aan het comfort ligt het niet, dat staat vast. Té verschillend...
Ach, het is natuurlijk duidelijk dat het hier gaat om de geografie en niet het comfort. Alhoewel... de plaats is net het comfortabele voor deze jongeren. Ze veronderstellen dat achteraan een lossere sfeer heerst. Verder van de verantwoordelijke kijkende ogen van de chauffeur. Verder van de bron van de pottenkijkers dus.
Ze dagen een beetje uit, naar m'n collega en mij. Ze doen maar aan, denken wij. We (collega en ik) gaven mekaar al snel een blik van verstandhouding. Volwassenen en wijzen onder mekaar, hebben geen problemen met pubers die wat uitdagen.
Uiteraard, moet het wel binnen de perken blijven. En... dat doet het niet echt. Niet dat er iets gebeurt dat echt niet kan, maar als we duidelijk laten voelen dat er niet hoeft te worden overdreven, zijn we onnodige situaties voor... wie weet...
'k Zet me dus bij hen. Ik trek hun aandacht, simpelweg door m'n aanwezigheid in hun nabijheid. Collega blijft waar ie is. Zo blijft het overzicht in de bus gegarandeerd. Ze beginnen me vragen te stellen, en grappen wat. Op een manier zoals het best wel mag. Ik doe op een rustige manier mee, zodat de grappen ver binnen het wenselijke blijven.
Wanneer ze afstappen, krijg ik een handzwaai en een prettige avond toegewenst...
Er zijn zo van die dagen...
Het lijkt wel of het afgesproken werk is... dat de bus, of tram, moeten worden gereserveerd voor mensen met kinderwagens. Of zou er een heuse babyboom aan de gang zijn in Antwerpen?
Eén, twee, drie, vier kinderwagens... op de bus. Maar tja... de mogelijkheden zijn en blijven beperkt natuurlijk. En opvouwen is een alternatief waar lui Vlaanderen niet graag aan meewerkt, is me al opgevallen. Storen doet het me niet hoor, wanneer mensen wel degelijk hun kinderwagen gebruiken om hun lieve kleine pagadders er in te laten zitten. Toch gebeurt het maar al te dikwijls dat er, ofwel geen kleine kinderen aan te pas komen, ofwel -en dat komt wel erg dikwijls voor- de kindjes er naast lopen en de buggy geladen is met boodschappen. Geladen, wil niet zeggen dat er een plastiek zakje in die buggy staat. Nee, daarmee wil ik zeggen dat verpakkingen van 6 tot 12 flessen cola, 6 brikken melk en een zak aardappelen de kinderplaats innemen.
Het is een goed ding, wanneer mensen wat meelevend zijn met mekaar en wanneer er een tekort van plaats is voor kinderwagens, men z'n buggie 'tje opvouwt om plaats te maken voor iemand die er anders niet bij zou kunnen. Maar dat is er voor sommigen net over. In zo'n geval, moeten soms mensen blijven wachten tot de volgende bus arriveert.
Hij is alleen. Hij stapt op. Er is niks speciaals aan hem. Hij is een veertiger. Hij is de modale, normale, medemens, zoals jij en ik, die voor een keertje de bus neemt naar z'n bestemming...
Er zitten op dat ogenblik welgeteld, twee dames op de bus. M'n collega en ik staan recht. De man blijft staan in de gang vooraan het voertuig. Hij kijkt aandachtig rond. Nogmaals. Nogmaals. Hij kijkt ons eventjes aan, wij hem... Ik heb alvast een vraagteken in m'n ogen, maar dàt wordt niet altijd begrepen, wat ook maar normaal is natuurlijk. Maw vraag ik me af, of er wat aan de hand is, maar ik wacht nog eventjes af.
De man zet nog enkele passen. Hij kijkt weer zeer aandachtig rond. Hij draait zelfs even rond z'n as, maar lijkt nog steeds besluitloos. Dan, lijkt het of hij gaat zitten. Als z'n achterste bijna de zetel raakt, recht hij zich terug en besluit om ergens anders plaats te nemen. Weer begint hij rond te kijken, een pas naar links, een pas naar achter...
Ik zeg niks tegen m'n kompaan, maar heb een enorme binnenpret. M'n collega waarschijnlijk ook... bedenk ik me. Toch, durf ik hem niet aan te kijken, want dan zou ik in de lach schieten. Dàt, mevrouwtje, zou niet passen... Dus, doe ik dat zeker niet!
De man herhaalt deze actie nog een keertje. Effectief had hij besloten op een andere zetel plaats te nemen, maar is weer recht gekomen om zich aarzelend ergens anders -ik hoop, voldaan- neer te planten.
Toen hij eindelijk zat, heb ik puur uit amusement de lege zetels geteld. Het waren er 26... eigenlijk was het spektakel veel te snel afgelopen. Van mij had de brave man dit evenveel keren mogen herhalen!
Nog niet lang geleden zag ik op het regionaal nieuws op t.v. een verslag over een aanrijding met een tram. Een voetganger was de trambaan opgestapt, had niet gereageerd op het gongen van de chauffeur die onmogelijk tijdig kon stoppen.
Zeer erg dat zulke dingen gebeuren. Chauffeurs zijn daar zelf kapot van. Uiteraard de familie van de overledene ook. Zo zijn er onlangs meerdere ongevallen gebeurd.
Verder in de reportage laat men allerhande mensen aan het woord die beamen hoe gevaarlijk die tramchauffeurs wel rijden. Ze rijden veel te snel, ze stoppen niet en zijn roekeloos, enz. enz. Een tramchauffeur werd niet aan het woord gelaten... Wél een woordvoerdster van De Lijn, waarvan ik me afvroeg of deze dame al wel ooit met een tram heeft gereden. Ze argumenteerde wel zwakjes dat met slecht weer (ze insinueerde het vroeg donker worden... dohhhhh) als één van de slechte omstandigheden waar tramchauffeurs mee te kampen hebben.
Ik voelde me onder m'n duiven geschoten. Want... in sommige gevallen plegen mensen zelfmoord op deze manier, wat blijkbaar niet mag worden gezegd. In het bovenvermelde geval, hadden al tramchauffeurs opgeroepen met de vraag maatregelen te treffen, daar een dame duidelijk probeerde voor de tram te springen. Deze chauffeurs hebben wel degelijk tijdig kunnen stoppen. Maar die vrouw heeft het meermaals geprobeerd tot het eindelijk is gelukt!!!
En toch nog eventjes rechtzetten dat een tramstel een enorme remafstand nodig heeft met lichte regenval, of wanneer er bladeren of gras op de sporen liggen. Van oktober tot maart zijn de weersomstandigheden bar slecht voor zo'n tram. Zelfs in de zomer, bij lichte regenval. Onderschat dit niet, daarvoor hoef je echt niet snel te rijden hoor. Voetgangers hebben geen voorrang om over te steken. Wanneer een tram in het zicht is, moeten zij wachten. Waarom worden zulke dingen niet gezegd in zo'n reportage???
Komt daar nog bij, dat de chauffeurs betrokken bij enkele ongevallen, duidelijk in beeld kwamen. Sorry, maar moest ik één van hen zijn, had ik wel heel boos geweest. Namen van misdadigers mogen niet voluit genoemd worden, want bescherming hier en daar en overal... maar deze mensen mogen dan wel herkenbaar in beeld gebracht worden...? Nou, nee, da's waar... zij hebben geen recht op privacy, want zijn al veroordeeld door ATV!?!?
Ik denk dat ik toch maar eens een heuse verkeersregelsblog zou moeten schrijven en herhalen, en herhalen tot vervelens toe...
Maar bij ATV zouden ze me echt wel een plezier doen, de dingen in hun juiste context naar voren te brengen... Want iemand doodrijden... draag je je hele leven mee!!!
De meisjes met hoofddoek stappen op. Ze hebben allebei een stuk brood in hun handen. Het ruikt heerlijk, het beleg is rijk... Ze praten Spaans. Ik hoor hen praten en merk op dat moment maar één van hen met het eten in de handen. Ze wil net een overheerlijke beet nemen van het lekkere stuk. Ik spreek haar aan in het Spaans, zonder nadenken. Een gewoonte van me die ik maar niet af leer. Maar blijkbaar wordt het wel in dank aangenomen. Trouwens, zo heb ik de troef in handen van de versteldheid bij de ander.
Ik leg haar vriendelijk in het Spaans uit dat eten op de bus uiteraard niet kan. Ze kijkt me versteld aan, knikt bemoedigend terwijl ze plaats neemt en begint papier uit te halen om het brood weg te steken. Ondertussen geeft ze een opmerking aan haar reisgezel, waarschijnlijk over die vrouw in uniform die ook Spaans spreekt... Dan pas merk ik op dat het tweede meisje ook zo'n lekker stuk brood in haar hand heeft. Daar ik haar niks heb gezegd, heeft zij het nog steeds in haar hand. Dus tegen haar, zeg ik dan ook maar in het Spaans dat dit natuurlijk ook voor haar geldt. Ze knikt me glimlachend toe en steekt het weg.
Wanneer ze afstappen komen ze me nog een Spaanse groet brengen... Zeer vriendelijk!!!
Waarom zou ik enige vorm van stress hebben met deze job???
De man is opgestapt met zo'n boodschappenkarreke weet je wel, een caddy... in het perfect Nederlands...!? Makkelijk zijn die wagentjes wel. Zeker voor mensen met rugklachten of mensen met wat ouderdom. Wat niet wil zeggen dat jonge mensen die niet gebruiken hé. Ze laden ze overvol met 'gewichtige' zaken, zoals drank, drank en drank. Niet onderschatten hoor, men versleurt euhhhh... verrolt massa's kilo's op die manier. Alleen denkt men er niet altijd aan dat de bus of tram wel degelijk een opstaptreeke heeft.
Dan horen wij, de sympahtieke begeleiders in actie te schieten, verwacht men. Je kent ons natuurlijk nog niet, tenzij je al met betrokken bussen hebt meegereden... En ik geef toe dat enkelen van ons een heuse vlees en/of euhhh... vetmassa bezitten, waardoor men zou kunnen denken dat 40 kg oplichten een makkie is. Dat geldt echter niet voor enkele anderen onder ons, waaronder ook ik. Voorlopig, ik doe het nog maar net, heb ik nog geen caddies aangeboden gekregen... als ik het op deze manier mag stellen.
Mijn kompaan die me vergezelt wel. Hij doet z'n job echt wel goed hoor. Ook wat die caddies betreft, helpt hij, daar waar mensen hulp nodig hebben in de mate van het mogelijke. Hij is ook maar een mens met aftakeling van het lichaam gekenmerkt, bij het -beetje bij beetje- verouderingsproces. Hij neemt een caddy die erg zwaar is, onderaan vast. Er is zo'n metalen stangetje aan bevestigt onderaan, zodat je hem kan zetten. Daaraan neemt ie dat spul dus vast. Hij licht het een beetje op, terwijl de eigenaar het handvat omhoog trekt. De stang breekt af en daar gaat caddy met petflessen water en limonade. Allemaal plastiek, wat in dit geval een voordeel is, sorry voor het milieu...
De bedoeling is ook om met de bussen of trams minder oponthoud te hebben. Het tegendeel is echter waar in dit geval. Maar... het belangrijkste is, dat mijn collega geen diepe snee in z'n hand heeft door het afbreken van die stang. Het is gelukkig maar een zwellende ergerlijke, rode striem...
Hotsend en knotsend door bochten zwiepend en zwalpend, shaken we langs wegen, schokkend stoppen aan verkeerslichten rood en haltes, voor op- en afstappers, enkele uurtjes aan een stuk...
De job is subliem. Aanwezig zijn op de bus. Informatie verschaffend aan hen die vragen hebben of nood aan de juiste info over wat wél en niet kan op het openbaar vervoer. Liefst staande op die bus, maar wanneer het rustig is, kunnen we het ons wel permitteren om ons zodanig te zetten dat we een goed overzicht hebben. Eventjes, niet te lang, net genoeg om rug, hielen en knieën wat te ontlasten van ons lichaamsgewicht tijdens het schrap zetten van de hiervoor genoemde bewegingsmogelijkheden tijdens het rijden.
M'n collega heeft last van 'tenniselleboog' en vooral 'spoor', dat is dus aan z'n hiel. Wat hem met momenten eventjes een wrang gezicht doet trekken op een kwaad pijnlijk momentje. De buschauffeur heeft natuurlijk geen besef. Normaal gezien staat ook niemand zo lang op de bus of tram als wij.
Het moet eerlijk gezegd dat de meeste chauffeurs echt wel rustig genoeg rijden. Dan voelen we het nog wel, maar dan is het te doen. Er zijn wel de nodige 'shumachers' tussen, gelukkig in heuse minderheid, die het zwaar maken. Gaan klagen, denkt u??? Nee hoor, dat doen we niet. Wij strijken liever onze collega's niet tegen de haren. Want zij die zo rijden, zijn net de tiepjes, die het zich niet zullen aantrekken en/of negatief kunnen reageren op het 'moeien' van een collega.
Nee... dapper volhouden voorlopig. De reizigers zijn volmondig genoeg om commentaar te geven. Dat merken we duidelijk. De chauffeur in kwestie ook.
En op een goeie dag, zal hij het hopelijk beseffen... Hé chauffeurke...?
Een goede zaak... De 65+ pas is veranderd. Een heel goede zaak is dat. Ten voordele van vele senioren die met het benenwerk op tram of bus sukkelen.
De nieuwe kaarten zijn nog niet allemaal op hun bestemming, maar wel onderweg, mogen we de mensen informeren, en hoop ik ook van harte. Deze kaarten moet en kan men niet meer ontwaarden in de automaten. Wat men moet doen? Niks... enkel en alleen deze kaarten bij hebben alsook de identiteitskaart.
Zeg nu zelf... Als dat geen vooruitgang is... Geen wankele ouden van dagen meer, die hun evenwicht verliezen tijdens het ontwaardingsproces van hun gratis vervoersbewijs. Met de ene hand houden de dames hun tas, handtas of zakske vast. Je kan het hen niet kwalijk nemen, want durven ze het te lossen is er een reële kans dat ze het kwijtspelen. We moeten durven toegeven dat onze hedendaagse maatschappij iets té erg gesteld is op de privacy van een ander. Of we moeten nog iets eerlijker zijn, en toegeven dat met een té grote regelmaat dingen worden gestolen, ook op het openbaar vervoer. Niet lossen dus, die tas!!!
Met de andere hand moesten de 65 plussers die kaart dan ontwaarden, maar dat geval wilde niet altijd direct in dat rotding glijden. Je moet daar de 'Magic Touch' voor hebben, en die is bij de onvaste aan ontkalking of reumalijdende seniorenhand niet altijd aanwezig. Ondertussen moet de chauffeur zijn reisweg verder zetten, want 'Time Is Money'. De tijdslimiet moet worden gehaald of gelieve verantwoording af te leggen, of toch zo ongeveer...
Zo is al menig oudere reiziger door een vervoersmiddel gezwalpt met de nodige breuken en kneuzingen als gevolg.
Niemand voelt er zich lekker bij... Heel wat chauffeurs hebben op deze kaarten ter ontwaarding uitspraken gevloekt. Nu zijn de vloekgebeden verhoort...
Hij stapt op. Hij kijkt me eventjes aan, dus knik ik hem een goeie middag toe. Hij zegt me wat, maar ik versta hem niet. Beleefd als ik ben, vraag ik hem: 'Pardon?' Hij herhaalt -mag ik veronderstellen- zijn eerdere zin. Tot mijn spijt echter, versta ik hem nog steeds niet. Weer vraag ik hem: 'Pardon, meneer?' Het kàn tenslotte iets belangrijks zijn, dat ie me wil zeggen. Maar het hoeft voor hem blijkbaar niet meer. Waarschijnlijk speelt mijn onintelligente uitstraling een rol in zijn opgeven... Het kan... Zijn lichaamstaal laat me duidelijk begrijpen dat hij het niet meer zal herhalen, nooit meer in zijn leven...!
Hij schuifelt rustig met kleine pasjes een klein beetje verder om plaats te nemen. Hij zegt me weer wat en ik heb waarempel een straatnaam begrepen. Ik bedenk me dat als de oude man daar wilde zijn, hij nu reeds zou moeten afstappen en zeg hem dat dus, voor het te laat is. Maar nee, weer heb ik het mis. Hij moet daar niet zijn, want hij is daar net geweest. Plots spreekt hij duidelijk. Waarschijnlijk wanneer hij zich wat opboeit, gaat het articuleren beter. Enfin, hij vertelt me dat hij bij de elektrieker is geweest om ditjes en datjes en zusjes en zootjes te kopen, want hij moest van alles herstellen. Hij heeft namelijk geen zittend gat, zegt hij. Hij is graag bezig...
Knap hoor, een bejaard mens moet niet zomaar gaan stilzitten, dat vind ik ook... Ik probeer dus te beamen, maar het lukt niet zo goed. Ik krijg een krevel in mijn keel en moet geïrriteerd hoesten. Het houdt niet op. Ik geraak er haast niet uit. Wanneer ik inadem is m'n luchtpijp danig geïrriteerd om dàt woord nog maar es te gebruiken.
Het komt omdat de man zich niet verzorgt en een heel vervelende lichaamsgeur verspreidt. Ik durf haast niet meer ademen, want die lucht rondom hem, lijkt me sterk vervuilt door zijn aura. Hoe vriendelijk hij ook mag zijn, het lukt me niet er goed uit te raken...
Seconden duren... minuten wegen... wachten duurt lang... totdat ie afstapt, niet veel verder...
Hij houdt blijkbaar van muziek, net als vele anderen die je met mp3-speler door de stad ziet lopen. Storen doet het niet, wat zou het... Hij heeft de oortjes in z'n oren en is afgesloten van de wereld.
Hij hoort enkel wat hij wil horen. Hij heeft het beste excuus om niet te weten wat wel en niet mag of kan, want hij heeft niks gehoord...
Hij begeeft zich naar de deur van de bus om af te stappen, wanneer de bus vertrekt naar de volgende halte. Wij, m'n collega en ik, merken dat hij een drankblikje geopend in de hand heeft. Hij neemt een teug. Collega maant hem vriendelijk: 'Meneer...' Maar geen reactie. Collega zegt nogmaals: 'Meneer...' Weer geen reactie.
Ik merk op tegen m'n collega, dat 'Meneer' geen oor heeft voor realiteit... gezien de mp3 omstandigheden. Collega tikt eens vriendelijk op 'Meneer' zijn schouder. Waarop meneer nu toch z'n aandacht getrokken wordt. Hij kijkt dus om en haalt een oortje uit z'n oor (leuk om te schrijven...)
Collega zegt tegen meneer dat op de bus niet mag gedronken worden. Antwoord: 'En sinds wanneer dà?' Hij draait z'n rug naar ons toe en neemt uitdagend nog een flinke teug. Nou wacht ik niet meer op m'n collega. Nou wil ik... ik wil... Ik tik dus ook vriendelijk op 'Meneer' z'n schouder. Hij draait zich terug naar ons met een gezicht dat duidelijk aangeeft dat we 'Meneer' vervelen. Ik heb een folder genomen waarop de reglementen alsook de boetes voor overtredingen in staan. Met de raad dit foldertje eens te lezen, geef ik het hem ostentatief.
Ondertussen is de bus aan de halte gearriveerd en gestopt. Hij stapt af met het foldertje in de hand en ik ben content.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
