1 mei 2015... afspraak om te gaan fietsen, allemaal samen. We keken er al een tijdje naar uit: met beide gezinnen erop uit trekken. 

Maar zoals zo vaak, toen al, maakten we de avond voordien een vreselijke ruzie op chat. Toén al... nog lang voor de zomer. Waarover, dat weet ik zelfs niet meer. Ik herinner me echter toen al de angst dat je gewoon zou annuleren, een excuus zou vinden om niet te moeten komen.

Toen jullie dan eindelijk aankwamen op de plaats van afspraak... ik zie je gezicht nog voor me. Verbeten trek rond je mond. Kilte en hardheid in je blauwe ogen. Je zei al de juiste dingen tegen mijn ventje, tegen de kids. Naar mij keek je met die blik, die ik nog zo goed heb leren kennen achteraf.

De blik die ik voor het eerst zag, een week eerder, op mijn verjaardag, aan het station. En sindsdien nog zo vaak... De blik die me angst inboezemde.

Die hele dag fietste ik hoofdzakelijk naast Haar. Zij vertelde honderduit. We reden voorbij het caravanpark waar jij nog een tijdje woonde, toen je Haar leerde kennen. Ik moest luisteren naar de verhalen over de romantiek en spanning van het begin van jullie relatie. Al die tijd speelde ik het spel, stelde de juiste vragen. Ik liet niets merken... maar vanbinnen stierf ik. Met elk woord van Haar stierf mijn hoop. Want die romantische man die Zij me beschreef... die heb ik amper gekend. 

Heel die dag probeerde ik het contact met jou te herstellen. Korte momenten dat ik naast jou kon fietsen, dat we even konden praten. Pas op het einde van de dag ontdooide je. Blijkbaar had ik genoeg moeite gedaan, had ik genoeg gekropen, me verontschuldigd.

Daarna kwamen de verwijten. "je raakt me al heel de dag niet aan" En dom als ik was, ik nam je hand... we fietsten achter alle anderen aan, en ik nam, al fietsend, je hand. Stel je voor dat er toen iemand had omgekeken?

Stel je voor dat dit ooit was uitgekomen? Stel je voor dat jij wél de moed had gehad om Haar te verlaten voor mij? Zou ik dan gelukkig geworden zijn? Vijftien maanden lang heb ik gedacht dat ik dat wilde, dat dàt het enige was dat mij volmaakt gelukkig zou maken. Vijftien maanden lang heb ik het lot vervloekt dat ons steeds weer elkaar nét liet mislopen. Vandaag bedacht ik dat ik het lot moet bedanken dat ik jou niet ontmoette toen alles nog open lag, toen alles nog mogelijk was.

Kismet. Al ruim 25 jaar het enige waarin ik geloof. Door jou begon ik te twijfelen, maar het klopt nog steeds. Jou ontmoeten was een vergissing van het lot, en niet mijn lotsbestemming. Of lag er een les in te leren? Dàt is het enige dat ik nu mis, moet ik toegeven. Want al met al heb je me wél doen nadenken over mezelf, over hoe ik in het leven sta, wat ik van het leven wil. 

Misschien was de vergissing niet om jou te ontmoeten. Misschien is de échte vergissing wel die eerste zoen geweest...

Het gevoel is volledig weg. Wie had dat ooit kunnen denken? Heeft deze nieuwe man dit écht kunnen bewerkstelligen? Of was hij enkel "the right guy on the right moment"? 

Maar sinds de 2 weken dat ik hem ken, besef ik meer en meer hoe jij mij behandelde. Hoe jij jouw onzekerheid op mijn projecteerde, me onzeker maakte zodat jij zelf er sterker uit kon komen. Hij moet het er mee doen... hij moet leren rekening houden met mijn angsten.

En dat doet hij... op een manier dat jij dat nooit deed. Door me gewoon gerust te stellen, zonder dubbelzinnigheid. Geen onderliggende dreiging van me te verlaten.

Zijn angst is dat ik me zal hechten. Want hechten houdt afscheid nemen in. Immers, hier zijn geen dromen over "ooit". We genieten zolang het kan. Zolang het ons uitkomt. Tot het uitkomt. Hij is duidelijk: als zijn echtgenote hier ooit achter komt, is het gedaan. Tja, als dàt me niet motiveert om niets te laten merken...

Maar wat moet ik dan? Me nooit meer hechten, om alle pijn te vermijden? Zo ben ik niet. Ik verkies de pijn, na het plezier. Het leven bestaat nu eenmaal uit hoogtes en laagtes. Zelfs bij jou... 

Had ik je liever niet gekend? De waarheid is dat ik nooit spijt zal hebben dat ik je kende. Je maakte iets in mij wakker. Jij deed me dingen beseffen over mijn leven, over mijn relatie, over mijn persoontje. Maar ik heb spijt van de afgelopen 8 maanden. Ik had in juli, toen je je belofte niet nakwam, de knoop moeten doorhakken. Daarom dat het, in mijn hoofd, eigenlijk gedaan is sinds afgelopen zomer. Trouwens, sinds afgelopen zomer hebben we nooit meer écht gevreeën. Vluggertjes, ja. Op de bank bij jou thuis. Zelfs op kamer... ik hield je tegen, wilde geen sex meer zoals voordien. Omdat ik het niet meer voelde.

Dus ja, het is een lang afscheid geweest... ik heb hier lang over gedaan. Maar ik ben er geraakt. Die nieuwe man heeft geholpen, dat kan ik niet ontkennen. Maar hij is géén rebound guy. Dit is het soort man dat ik zocht. Sexueel kan hij me op termijn hetzelfde bieden als jou, dat is nu al wel duidelijk. Echter: bij hem géén dubbelzinnigheid, géén woordspelletjes. Geen dreiging om me te verlaten wanneer ik eens iets verkeerds zeg of doe.

Raar, want de regels tussen ons zijn gelijkaardig als ze tussen jou en mij waren. Eerlijkheid, trouw, duurzaamheid. En al voel ik wel aan wààr het verschil zit, ik kan het nog niet onder woorden brengen. Dat komt nog wel... 

Ik vraag me af: besef je wel dat het écht voorbij is? Of leef jij in de veronderstelling dat ik wel weer zal terugkrabbelen, zoals alle vorige keren? Dat ik je niet zal kunnen weerstaan? Dan vergis je je toch. Deze man verdient mijn trouw, absoluut. Hij is goed voor mij. Zorgt voor me (en bij hem zijn dat geen loze woorden, merkte ik afgelopen week). 

Hij is een heerlijke combi tussen oosters macho en gevoelige man. Achteraf gezien: wat hield me bij jou? Vind ik mezelf dan écht niet meer waard dan dat?

Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar. 

Ik kan het nu écht zeggen: het is voorbij. 

Je liep weer weg van de confrontatie. 's Morgens startte het met "ik zal vermoedelijk niet op tijd van school zijn vanavond wegens activiteit". Alsof je dàt om 8.30h 's morgens vernam, dat je tot na 20h mee moet op uitstap?

Maar ik had hier thuis al een 'vergadering' aangekondigd, en nog eens afblazen last minute ging écht niet. Dus besloot ik om dan maar bij de Ander een bestelling op te pikken (moest toch nog gebeuren), En bedacht ik dat ik Haar best wel even met een bezoekje kon vereren... ik had nog wat kleren liggen voor haar. En als jij er dan toch niet zou zijn... zien wat het me doet, Haar terug te zien.

Voor alle veiligheid stuurde ik, bij aankomst voor jullie huis, om 19.30h, toch een sms om te horen of je misschien al thuis was. En ja hoor, je was al thuis, maar "Zij gaat niet zingen vanavond dus ik kan niet weg". Het enige dat ik je nog zei was "zorg maar dat Zij de deur opent". En ik stapte uit mijn auto...

En ik kàn het. Ik kàn jullie onder ogen komen, zonder meer. Ik voelde... niets. Ik keek naar jou, en zag een oude man. Een man die kinderlijk blij leek met mijn bezoekje. Die me meteen alle nieuwtjes begon te vertellen, foto's toonde. Voor wie er geen vuiltje aan de lucht leek. Ik was immers dààr, in jullie huis, in jouw coconnetje met je twee vrouwen.

Ik bedank ervoor. 

Na een kwartiertje ben ik terug vertrokken. Niet écht praktisch, want ik moest dus wél enkele uren zoek maken. Maar da's een detail. Het belangrijkste was: je deed me niets meer. Het is over.

Bij het afscheid hadden we het nog even over mijn ingreep morgen en volgende week. Jij beloofde me, enkele weken geleden, dat je me, wat er ook gebeurde, op donderdag zou komen ophalen aan de polikliniek, en me de woensdagen (jouw vrije ochtend) naar de controles zou rijden. Maar nu klonk het plots "sorry dat ik niet kan helpen, maar het is ook zo druk deze komende weken". Wat als ik op jou gerekend had? Dan had ik daar nu mooi gestaan... Gelukkig heb ik al alles geregeld. 

Had je me écht willen spreken gisteren, dan had je dat kunnen doen. Je had aan Haar kunnen zeggen dat wij afspraak hadden om onze onenigheid uit te praten. Zij vraagt niets liever, dan maakten alle berichtjes die ze me stuurde wel duidelijk. Maar zoals altijd ga jij de confrontatie uit de weg. Oude bange man... 

Wat ik met mijn blog ga doen, weet ik nog niet. Ik wilde een spoor van ons, van wat ons zo speciaal maakte. Maar was wat we hadden eigenlijk wel speciaal? Of was het gewoon een spel van kat en muis, van jager en prooi. Ben ik er zo in gelopen?

Domme ik. Bange jij. 

Mijn woorden "ik zal je zelf niet contacteren deze week" maakten dat jij mij ook niet contacteerde. En ik weet nu al wat ik morgen zal horen, als ik opmerk dat je zelf geen contact zocht "je vraagt niet eens naar de reden daarvoor". Ik zal er niet om vragen, omdat er geen enkele reden behalve je eigen overlijden is om niet gewoon de groetjes te doen, te vragen hoe het gaat, Iets. Zelfs zeggen "er is dit of dat gaande, ik kan even moeilijk contact opnemen"... 

Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met jou. Het is voorbij, definitief. 

Morgen beslis ik of ik er een vriendschap aan waag. Niet alles was slecht, enkel alles wat met onze liefde te maken had. Ergens houd ik nog van je, en dat gaat niet over. Je kan niet zo veel gevoelens voor iemand hebben, en die gewoon laten verdwijnen. Maar ik heb een keuze... de keuze om op dat gevoel in te gaan of niet. En die keuze is héél duidelijk geworden... al had ik ze gewoon afgelopen zomer al moeten maken.

Wanneer ik het hoofdstuk "ons" volledig en definitief afsluit, vraag ik me af of ik deze blog nog ga nodig hebben. Ik heb hier zo veel aan gehad, om de zaken even op een rijtje te kunnen zetten. Het dwong me om naar mezelf te kijken, mezelf te lezen. Mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn afhankelijkheid. Allemaal eigenschappen die ik normaal gezien niet bezit. 

Je bent me kwijt, daar ben ik deze keer zeker van. Er is geen winnaar in dit spel... of misschien toch. Misschien win ik , after all, omdat ik niet denk dat ik mét jou gelukkiger zou zijn geworden dan zonder jou.

Op het eerste zicht lijkt deze uitspraak verkeerd. Waarom zou je in een relatie die geen voldoening schenkt, blijven hangen? Waarom zou je jezelf steeds weer blootstellen aan teleurstelling, aan de confrontatie met onvervulde dromen?

Toch klopt het... Want juist omdàt de relatie geen voldoening schenkt, wil je blijven. Omdat je, op een gegeven moment, de keuze maakte voor iemand. En je wil die keuze niét verkeerd vinden. Het is, voor je eigen zelfbeeld, belangrijk dat je jezelf bewijst dat je de juiste keuze maakte, dat je van de juiste persoon houdt.

Niemand geeft graag toe dat hij een verkeerde keuze maakte. Dus klampen we ons vast. We klampen ons vast aan onze keuze. We klampen ons vast, ondanks het overvloedige bewijs van het tegendeel.

Er zijn intussen 4 volledige dagen gepasseerd zonder enige vorm van contact. precies 99 uur geleden dat ik je voor het laatst zag en hoorde. Mijn laatste woorden aan jou zinderen nog na. "besef nu eindelijk eens dat "wij" enkel nog in jouw hoofd, in jouw beeld van jouw wereldje bestaat". 

Er zijn moeilijke momenten. Gisterenavond stond ik op het punt te breken, je iets te sturen. Wat dan ook. Iets. Een woord, een quote, een link naar een lied.... Iets dat de communicatie op gang zou brengen, opnieuw. 

Ik ging op zoek naar een hulplijn. Een garde fou. Ik stuurde de Player een berichtje "need a walk, need to talk". Al gaf ik hem intussen op als optie, hij is en blijft een vriend. Een vriend waarop ik kan vertrouwen. De wandeling lukte niet wegens familiale verplichtingen. Maar ik kreeg wél meteen een opbeurend telefoontje "to make you at least smile for a moment". Het volstond. Het moment was voorbij, ik kon weer verder.

Mijn relatie ten opzichte van de Player is iets vreemds. Op zovele berichtjes de afgelopen twee weken kreeg ik niets van reactie (of de berichtjes nu plagend, uitdagend of onschuldig waren). Dat zijn "donker kantje" maar heel lichtgrijs is, dààr ben ik al lang achter. Dus ik heb het spelletje "truth or dare" opgegeven. We zijn vrienden, maar -zo bleek gisteren dan maar weer- met toch nét dat beetje meer. Want die éne keer dat ik hem écht nodig had, voelde hij het, en belde hij me meteen. En dàt koester ik... dié connectie.

Met elk uur dat er verstrijkt, drijf ik verder van je weg. Je bent me kwijt, definitief. En ik ben na vandaag zo ver dat ik durf toe te geven: ik maakte de verkeerde keuze. Ik klampte me te lang vast aan de verkeerde keuze.

Ik stuurde het je al vanop mijn vakantie... al besefte ik toen nog niet hoé waar het was, of waarom ik dat stuurde.

Het is hard, maar ik wéét dat ik moet volhouden. Door de knieën gaan is jou carte blanche geven om eender wat tegen mij te zeggen, jou toestaan mij verder te slaan (figuurlijk dan, laten we wel wezen!). Maar het is moeilijk... zo moeilijk. Nog altijd wil ik maar één ding: even je stem horen, of je woorden lezen.

Ik had geluk de afgelopen 2 dagen: gisteren werkte ik tot ruim 23u (dus pas tegen middernacht thuis), vanavond werkte ik en ging ik vandaaruit rechtstreeks naar een toneelvoorstelling.

Een voorstelling over hechten en afscheid nemen. Is hechting gevaarlijk, omdat je aan iemand of iets hechten immers àltijd gevolgd wordt door afscheid? Is het dan niet beter om de pijn van het afscheid te vermijden, door je aan niets of niemand te hechten?

Had ik, van in het absolute begin, meer afstand moeten houden? Had ik het gevaar moeten erkennen, en moeten kiezen voor de veiligste weg? Eén ding is zeker: ik zou nu niet zoveel pijn hebben van jouw afwezigheid. Maar ik zou ook die momenten waarop je me vleugels gaf, gemist hebben. Is de constante middelmaat te verkiezen boven de extremen, met alle pijn vandien?

Mijn gedachten keren terug naar een quote uit "The others". Virginia Woolf legt uit aan Leonard, haar goedbedoelende echtgenoot, dat ze weg wil uit het rustige Richmond, terug wil naar het bruisende Londen, ondanks het zeer reële risico dat ze in de grootstad opnieuw ziek zal worden, en weer zal vervallen in psychose en zelfmoordplannen.

"This is my right; it is the right of every human being. I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital, that is my choice. The meanest patient, yes, even the very lowest is allowed some say in the matter of her own prescription. Thereby she defines her humanity. I wish, for your sake Leonard, that I could be happy in this quietness..... But if it is a choice between Richmond and death, I choose death."

Jij bent mijn Londen, hier thuis is mijn Richmond. Ben ik bereid, wetende dat een leven met jou allesbehalve gemakkelijk en misschien zelfs rechtuit gevaarlijk voor mij zou zijn, om mijn rust, luxe, stabiliteit op te geven? Beter kort en krachtig, dan lang en slopend?

Ik heb jou de vraag gesteld eergisteren, na ons afscheid. Ik had nog één vraag, waarvan ik de kans niet meer kreeg om ze te stellen. Of misschien kristalliseerde ze zich pas helder na ons afscheid. 

Komt jouw onmogelijkheid om mij als actieve positieve keuze te nemen als partner voort uit angst, of uit het onvermogen je je leven zonder Haar voor te stellen? Ik hoorde eergisteren zo vaak "dààr moet ik over nadenken", dat ik je deze vraag toevoegde. Het moge duidelijk zijn dat, als het antwoord op die vraag de tweede verklaring is, àlles definitief verloren is. 

Jouw ideaalbeeld, dat je me voorspiegelde eergisteren: elkaar zien, samen dingen doen (wandelen, naar musea gaan), jouw arm om mijn schouder of hand in hand... het is onzin als jij niet voor mij kiest omdat jij Haar niet kwijt wil. Met angst voor verandering zou ik kunnen leven, zou ik in staat zijn geduld te oefenen. Maar in het tweede geval zijn e uitgepraat. En in dat geval zie ik niet in waarom ik mijzelf steeds opnieuw zou moeten kwetsen en blootstellen aan mijn onvervulde dromen, om jouw mentale plaatje te vervolledigen? Hoog tijd dat ik mezelf op de eerste plaats zet.

Vanavond spraken we af. Ik beloofde je mijn avond vrij te houden voor jou, en dat deed ik. Maar heel de dag laat je niets horen... tot 19h: "waar en wanneer?" Mijn eerste reflex is boos te worden... hoe durf je me die vraag te stellen, als ik duidelijk stelde afgelopen vrijdag dat ik enkel mijn avond voor je vrij hield. De rest was aan jou.

Zoals altijd blijk je niets gepland te hebben... Maar wat heb je pech: ik kan steeds langer mijn adem inhouden. Het was niet gemakkelijk voor me, meerdere keren stond ik op het punt je iets te sturen. Maar ik hield vol...

We eindigen in een café'tje, het enige dat open is. Want openingsuren checkte je niet... natuurlijk niet.

Wat je van me verwacht nu, weet ik nog altijd niet. Daar "moet je over nadenken". Wat je wél weet, is dat je me wil blijven zien. Wat het nut daarvan is, in de huidige omstandigheden, weet ik niet. Maar ik ben niet de moeilijke... je krijgt wat je vraagt. Als jij nu plots wél kan verklaren waar je een hele dag naartoe gaat, of het nu met of zonder mij is, des te beter. Maar ik maak me geen illusies: je woorden voelen aan als de spreekwoordelijke wortel: verleidelijk om erin te geloven maar voor eeuwig en altijd onbereikbaar.

Op geen enkel moment kàn jij erkennen dat ik in elk scenario van "ooit" tweede keuze zal zijn. In één en dezelfde zin zeg jij "ik zal Haar nooit verlaten" en "er bestaan scenario's waarin ik actief voor jou kan kiezen". Maar welk scenario dat dan wel kan zijn, daar moet je "over nadenken". Het is een wortel... jij kàn gewoon niet erkennen dat jouw beide uitspraken incompatibel zijn. Want dàt erkennen is ook de laatste band met mij verliezen, mijn laatste hoop vernietigen. Wat jij maar niet in lijkt te kunnen of willen zien, is dat die laatste hoop al lang geleden verdwenen is.

Want ik ben wél bewust van het feit dat beide uitspraken incompatibel zijn. En dus trek ik mijn conclusies: 'ooit' bestaat niet. En dus zal ik nooit een actieve, positieve keuze zijn in jouw leven. Jij leeft in een droomwereld... en te vaak heb ik me erin laten meesleuren. 

We namen afscheid vanavond, vrij bruusk (onverwacht bezoek van de schoonzoon, die toevallig in de buurt was, 100 km van zijn woonplaats). Een laatste keer herhaal ik dat jouw uitspraken incompatibel zijn, dat ik het beu ben dat je me wortels voorhoudt.

Weer vraag je wanneer je me weer kan zien. Ik kan je enkel de optie van volgende week dinsdag geven, 's avonds. Aan jou de plaats te bepalen... ik stel niets meer voor. 

Ik zie wel. Jij beloofde me hulp voor mijn operaties volgende week (ik heb een hoop ritten te doen waarbij ik zelf niet kan rijden, en jij kon er verschillende opvangen). Maar plots klonk het van "ik ga heel drukke weken tegemoet, ik ga weinig tijd hebben om af te spreken". Weer een belofte die je me deed "ik zal er voor je zijn, ik breng en haal je naar de dokters die dagen"... lege woorden.  Ik regel me wel op een andere manier. Laat je er zelf achter komen dat je je beloftes niet hield.

Jij wil me zien. Met me gaan wandelen, hand in hand. Met me naar een museum gaan, in Amsterdam, in Parijs. Ik heb het allemaal al gehoord... en niéts hiervan heeft zich  gerealiseerd. Mij trek je niet meer mee in je dromen... ik ben er moe van.

Ik wil enkel begrijpen wat jij nu écht denkt, wat jij nu écht wil. Of jij écht denkt dat je op de goede weg bent. 

Maar dit is geen relatie meer, al heel lang niet meer. Was het ooit een relatie eigenlijk? In elk geval geen relatie met kans op slagen. Die droom ben ik kwijt... 

Ik noemde jou in dit verhaal de verliezer. Omdat je mij kwijt bent. Jij hoort dit als "ik ben de verliezer, dus ben jij de winnaar". Maar ik verlies ook alles, mijn lief. Ik verlies niet enkel jou, maar ik verlies ook de dromen die ik droomde met jou. 

"ajourd'hui on se manque

chacun de notre coté

mais on arrête pas de s'aimer"

Ons laatste contact dateert van vrijdagavond... het moment waarop je me wéér liet staan. Ondanks je vraag, verzoek, belofte... om me te zien vrijdag, bij thuiskomst van mijn reis, "ging het niet". Meer uitleg kreeg ik niet, en had ik ook niet meer nodig. Want wàt de reden ook was, het zegt genoeg dat jij me dat niet liet weten. Me in het ongewisse liet, me hier thuis liet liegen dat ik mijn aankomstuur nog niet kende. Alles om de kans dat jij me zou komen ophalen aan het station niet te missen.

En pas als ik de vraag stel, en meerdere keer aandring, krijg ik uiteindelijk te horen "het ging niet". Zonder meer uitleg... "je vraagt er ook niet achter". Ik maak me niet meer moe, om je uit te leggen dat je ook spontaan iets kan vertellen. Weer: twee maten, twee gewichten. Van mij verwacht je dat ik spontaan verslag uitbreng, maar bij jou moet ik er achter vragen.

Dus sloot ik af... weer een stapje verder: jouw gsm-nummer is verwijderd uit mijn gsm. Nu kan ik je niet meer bellen (toch niet op gsm) of sms-en. Je thuisnummer ken ik natuurlijk van buiten, maar daar zal ik niet meer naar bellen... ik weet immers nooit wanneer Zij thuis is.

Dus schiet er enkel nog messenger over (jou blokkeren is een groots gebaar, maar ik kan die natuurlijk ook zelf opheffen hé, dus is geen oplossing). 

Dan... ja dàn... kom je over de brug: "wanneer kan ik je zien volgende week?" En je begint met al meteen 2 momenten te noemen die jou uitkomen, maar waarop ik moet werken. Mijn werkmomenten zijn al jaren dezelfde, en ik zou denken dat je na 15 maanden mijn uurrooster wel zou kennen? Terwijl je het meest evidente moment, dinsdagavond, gewoon negeert. Nu ja, ik zeg overal 'neen' op, omdat ik ook effectief élke dag werk en élke avond bezig ben.... behalve dinsdagavond. Het is zo'n gewoonte geworden, om die avond zo veel mogelijk vrij te houden...

Mijn boodschap kon niet duidelijker zijn: ik houd dinsdagavond vrij, heb hier thuis een vergadering aangekondigd. Jij laat me maar weten wat en waar... maar ik weiger bij jou thuis te komen, en ik wil niét op kamer. Je vraagt me hoe je me kan bereiken. Ik begrijp de moeilijkheid niet: jij hebt mijn GSM-nummer nog, je hebt mijn mailadressen (waarvan er twee beschermd zijn), je kan me via messenger contacteren. De achterliggende vraag is eigenlijk hoe ik jou zal contacteren... Dat je het nu nog niet doorhebt: NIET. 

Ik houd van jou, nog altijd. Maar het is niet genoeg, zo veel is wel gebleken. Dus ben je me kwijt. Ik geloof best dat je me zal missen... Maar je zal me missen omdat ik je avonden vulde, omdat ik met je naar bed ging op een manier die uniek was (dàt ga ik nooit kunnen ontkennen), omdat je altijd weer bij mij terecht kon met je klachten (over alles en nog wat, maar vaak over Haar). 

Ik mis jouw liefde. Ik mis jouw aandacht. Ik mis jouw woorden. Maar die dingen mis ik al 10 maanden... een mens zou denken dat het gemis minder zou geworden zijn intussen. Het feit dat dat nog steeds niet het geval is, doet me vrezen voor de toekomst. 

Maar ik moét mijn leven weer in eigen handen nemen. Gedaan met alcohol zodra ik de kans zie. Sinds ik thuis kwam 4 dagen geleden, dronk ik enkel zaterdagavond iets (etentje uit met mijn beste vriendinnen). Nu zit ik hier, alleen in de woonkamer. Kids in bed, ventje weg... Ik zou hier hebben zitten drinken, maar ik mag niet meer van mezelf. Ik moét mezelf bewijzen dat ik zonder alcohol kan. 

Dus kruip ik zo dadelijk in bed... want ik verwacht vandaag geen nieuws ivm morgen. Ik weet zelfs niet of ik me aan nieuws mag verwachten. In het uiterste geval vertrek ik hier, met een boek, en ga in een café'tje zitten morgenavond. Ik kan niet nog eens een vergadering last-minute annuleren... 

Ik mis je. Maar het verandert niets meer...

Ergens onderweg werd het een verhaal over mijn leven. Maar ik heb altijd meerdere levens geleid, besef ik intussen. Er zijn al vaak andere mannen geweest... ik werd er indertijd niet gelukkiger van, en nu weer niet. Vraag is: was ik dan gelukkiger in die 10 jaar ertussen?

De vraag of ik gelukkig ben, stel ik me zelden. Want dan word je al snel teruggeworpen op de vraag: wat is geluk? 

Ik heb enkele mogelijke antwoorden:

- geluk is de afwezigheid van ongeluk

- geluk is de mogelijkheden hebben te voldoen aan de behoeften van jou en je gezin

- geluk is de kans hebben en grijpen te leven zoals je zelf wil leven

- geluk is voldoening halen uit je manier van leven en de inhoud die je eraan geeft

Zo op een rijtje gezet, ben ik gelukkig. Op papier ben ik gelukkig. En voor ik jou ontmoette, zou ik mezelf als de gelukkigste vrouw op aarde omschreven hebben. Ik heb altijd beseft dat geluk niéts te maken heeft met 'geen tegenslagen' tegenkomen. Tegenslag hoort bij het leven. En je kan ongetwijfeld de mooie momenten enkel appreciëren als je ook af en toe een tegenslag, een frustratie, een mislukking ontmoet op je weg.

Mijn leven liep niet over rozen. Net zoals elk ander mens was ik regelmatig gefrustreerd, omdat iets niet liep zoals ik het wilde. Moest ik verwachtingen bijstellen omdat mijn dromen te hoog gegrepen waren, of omdat er nieuwe gegevens bij kwamen. 

Maar toch... ik was gelukkig. Omdat ik, tussen alle tegenslagen door, tevreden was met wat ik had.

Dààr ligt misschien mijn beste definitie van geluk:

- geluk is tevreden zijn met wat je hebt

Sinds ik jou ontmoette, ben ik niet meer tevreden met mijn leven. Omdat jij er niet het deel van uitmaakt dat ik wil dat je ervan uit maakt. Lang ben ik blijven dromen...dromen over dat "ooit". Dromen die jij samen met mij opbouwde, en daarna nog lang onderhield. Dromen die jij nog steeds weigert te erkennen als niet-realiseerbaar. Zelfs tijdens de moeilijkste gesprekken ben jij in de onmogelijkheid om te zeggen "je hebt gelijk, dit zal zich nooit realiseren". 

Misschien is dàt wel het pijnlijkste van het afscheid van jou: niet het feit dat jij nooit het deel van mijn leven zal uitmaken dat ik droomde, maar het afscheid  nemen, loslaten van mijn droom. 

Want mijn droom over jou, over ons, over ooit kan ik niet gewoon bijstellen, herformuleren. Ik heb het lang geprobeerd, het zijspoor zijn. De minnares, om het met jouw woorden te zeggen. Tevreden zijn met wat je me wél gaf.

De waarheid is en blijft: ik wil alles van jou. En als ik niet alles kan hebben, wil ik niets. Omdat ik nooit tevreden zal zijn met slechts een stukje van jou... 

mijn beslissing is genomen... maar de verhoopte afleiding tijdens mijn vakantie laat jammer genoeg te wensen over. Maar okee, ook dààr kom ik wel weer overheen. 

Het doet me beseffen: als het erop aan komt, staat elke mens alleen. Jij leerde me vertrouwen op een ander, en het is mijn fout om nu die basis bij een ander te zoeken. Ik moet me terug op mezelf baseren, en op niemand anders leunen.

Jij beloofde me die steun. Als jij die me zelfs niet kon bieden, waarom zou iemand anders me die dan wél kunnen bieden? Blijkbaar ben ik zo ingewikkeld, zo verstoord, zo in de war, dat zelfs mijn vriend me niet meer kan helpen... hij gaf het op, begrijpt me niet, leest me verkeerd.

Terug naar mezelf... terug op mezelf geworpen. Ik kon het altijd, ik zal het weer kunnen. Hij noemde me "toute-puissante", "dieu dans ton coin". Misschien ben ik dat... of dénk ik toch dat ik dat ben... 

Stop medicatie... stop alcohol... stop medicaties. Enkel ik en mijn gedachten... en mijn werk niet te vergeten! Als het me daarmee niet lukt, heb ik professionele hulp nodig? Volgens mijn vriend wel. 

We spraken af (uiteindelijk toch weer op mijn initiatief, want jij liet niets horen, en ik moést mijn avond kunnen plannen naar thuis toe). Op kamers. Op mijn voorstel... het alternatief, ergens iets gaan drinken, zag ik zelf niet zitten. Jij zou constant over je schouder hebben zitten kijken, of niemand je herkende.

Ik was er ruim voor jou... en viel in slaap. Je kuste me wakker... op mijn wang. En toen... toen praatten we.

Er werd zo veel gezegd. Maar de conclusie is en blijft: jij hebt sinds het begin gezegd dat je Haar nooit zou verlaten. Hoe jij die woorden kan rijmen met jouw beloftes naar mij toe, dat je "vast geloofde in een ooit waarin wij samen zouden zijn", daarop kan je geen antwoord geven. Als ik aandring, zeg je "daar moet ik over kunnen nadenken".

Gaandeweg nuanceer je je woorden. Je zal Haar nooit verlaten, tenzij.... "tenzij zij je buitenzet". "tenzij jullie relatie zo onleefbaar wordt dat jullie uit elkaar gaan". "tenzij Zij een ongeneeslijke ziekte krijgt". Wat jij zélf niet inziet, is dat ik, in al die mogelijkheden tot een "ooit", altijd de tweede keuze blijf. In geen enkel scenario ben ik een positieve keuze voor jou.

Tegelijkertijd beweer je dat ik ongelijk heb, dat ik me jouw "nummer 2" noem. Dat het niet zo eenvoudig is voor jou, om mij te kiezen. Je komt terug op het financiële argument, dat je mij niét het idee wil geven dat je uit financiële gemakzucht voor mij zou kiezen. Tegelijkertijd blijf je zeggen dat je Haar nooit zal verlaten, dat je achter die woorden blijft staan. In dezelfde zin zeg je dat je, los van het financiële aspect, Haar nooit zal verlaten. 

Ik noem je "bang". Jij blijft maar zeggen dat je het niet kan maken, Haar verlaten. Denk je dat ik niét bang ben? Als ik mijn thuissituatie opblaas, moet ik iédereen het hoofd bieden: mijn ouders, mijn broers, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega's. En niémand, absoluut niémand, zou begrijpen waarom ik mijn ventje verlaat. Want hij is een geweldige kerel. Hij heeft me kansen geboden die weinig mannen me zouden hebben geboden. De vrijheid om mijn carrière uit te bouwen. Het vertrouwen om een sociaal en professioneel netwerk uit te bouwen, zonder enige achterdocht. De ruimte om mijn passies uit te bouwen, en zelfs te verdiepen het afgelopen jaar. Tijdens al mijn uithuizigheid vangt hij nu al 12 jaar de kids op, zorgt voor een verse warme maaltijd elke avond, begeleidt hun huiswerk, gaat naar hun toonmomenten op de academie... dat alles terwijl ik werk.

Wie zou ooit begrijpen dat ik zo'n man verlaat? Dat ik hem dan nog verlaat voor jou? Een 10 jaar oudere man, 3 keer gescheiden, in schuldbemiddeling, roker (jij bent de énige roker in mijn omgeving!!! iedereen weet hoezeer ik anti-tabak ben), diabeticus, nierlijder, 2 grote honden (ik, die nog nooit een huisdier duldde), huismus. Dus ik ben doodsbang, als ik ooit zou moeten uitleggen aan iedereen dat ik die geweldige papa, best knappe kerel (die bovendien jonger is dan mij), sociale vent, goed georganiseerde man (wat past hij goed bij mij, dwangmatige planner), verlaat voor jou... 

Maar ik was ertoe bereid. Ondanks mijn angst.... Enkel en alleen omdat ik van jou houd op een manier waarop ik nooit van hem hield.

Jij zegt dat je van me houdt. Dat je me verschrikkelijk zal missen als ik uit je leven stap. Dat je me zo graag ziet... Mijn antwoord is cru: "niet graag genoeg om je angst te overwinnen".

En daarmee is alles gezegd... 

anyone can start from now and make a brand new ending.

zo voelt het inderdaad aan... Opnieuw starten met jou, met die eerste ontmoeting, is onmogelijk. Trouwens, wat zou ik veranderd hebben? Mijn gevoelens waren een tsunami, jouw liefde en aandacht een pletwals. Hoe had ik daar ooit aan kunnen weerstaan?

Afgelopen zomer, toén had ik moeten volhouden. Toen had ik je moeten laten gaan... Beter laat dan nooit, zal ik maar denken?

Maar ik kan wel de rest van mijn leven terug in handen nemen. Het verleden is onherroepelijk voorbij. Maar morgen kan ik veranderen. Die macht heb ik...

Het doet me nog altijd vreselijk pijn om die "morgen" te zien zonder jou. Ik heb zoveel gevoel in jou geïnvesteerd. Maar ik voel me compleet leeggezogen, opgebruikt. Mijn gevoel is dat ik gaf en niets terugkreeg. Maar ik weet dat jij net hetzelfde gevoel hebt... tja, de waarheid zal zoals altijd wel in het midden liggen zeker?

Wat ik wél zeker weet, is dat mijn gezondheid onder de situatie heeft geleden. Lijdt. De afgelopen weken ging ik zo vaak dronken slapen... vond 's morgens dan stukken chat terug die ik me niet meer herinnerde. Maar een volledige chat niet meer herinneren, zoals eergisteren, dàt was schrikken. Er zijn echter andere tekens dat het niet goed gaat: controleverlies (overtuigd zijn dat ik maar één glaasje zal drinken, en niet kunnen stoppen), uitkijken naar dat eerste glas... Dus dit weekend wordt er geen druppel gedronken.

Volgende week in A'dam sluit ik het niet uit , maar het is vakantie. Zodra ik thuis kom, zal er weer een rem op gaan...niet meer tot de zomer. Jij bent me mijn gezondheid niet waard, verdorie!

Welk spelletje spelen jullie eigenlijk? Jou hoor ik niet. Maar van Haar kreeg ik vandaag zowel een nieuw vriendschapsverzoek op fb (was ik niet duidelijk genoeg, dat ik afstand wil?), als een pb om me een fijne dag te wensen. Mét xxx (iets wat Zij en ik normaal niet naar elkaar sturen). Wat heb jij haar verteld, dat Zij denkt dat Ze dat kan doen???

Ik hoor het morgen wel. Misschien. Je liet nog niets weten... en ik vertik het om te vragen wat het wordt. Mijn gok is dat het je niet lukt om thuis weg te geraken (tenzij je zegt dat je met mij afspreekt om het uit te praten, en dàt wil ik dus niet!!!). Nu ja, ik ben toch in de buurt... dan breng ik enkel jouw boek nog terug binnen. Aan de voordeur. Zonder commentaar. Zonder uitleg. Afleveren, da's alles.

Dit is de enige manier... 

shove me

I don't call that love me

I call that over

you say talk it out

I say it's all one big mistake

cut so deep, it's hard

and it's the chance I have to take

I don't need to follow

I wanna face love on my own

motion no emotion

from now on that's how love goes

Een laatste gesprek... op jouw vraag. Je "probeert" komende zaterdagavond. 

Wat wil jij uitpraten? Jij wil jezelf verklaren, zeg je. Besef je nu nog niet dat ik je doorheb? Hoe vaak hadden we dit "laatste" gesprek al? Ik ken je truukjes... een aantal negeer ik al een hele tijd. Je lippen met je tong bevochtigen... ja, ik ben dol geweest op jouw tong. Gek kon je me maken... jou zoenen zette me steeds weer in vuur en vlam. 

Ik kan het toegeven, nog steeds: een betere minnaar als jou kende ik nooit, en zal ik ongetwijfeld nooit meer kennen. Niet dat jij zo speciaal bent..ik ook niet trouwens. Maar in bed klikken we. Tenminste, àls ik me overgeef. En laat dààr nu net het schoentje wringen... Ik kan me niet meer overgeven aan jou. Ik vertrouw je niet meer...

Een ander truukje: het slachtoffer uithangen. Alle fout op jou nemen. Maar je woorden klinken on-echt. Je woorden zijn een middel om mij terug aan te trekken. Ik werd verliefd op jou voor ik je ontmoette... ik hield van jou, zuiver door jouw woorden. En eens je me had, vielen die woorden weg. 

Tenslotte zal je de grote redder uithangen. "ik zal er altijd voor je zijn". "als je me belt, kom ik". 

Dit alles zal onderbroken worden door verwijten "ben je dan al vergeten dat ik je kwam opzoeken in het ziekenhuis?" "ben je vergeten dat ik je naar de dokter reed?" "ben je vergeten dat....?". Ben jij je verbroken beloftes vergeten? "ik zorg ervoor dat we een nacht samen hebben in juli" "ik zorg dat ik deze zomer een taalkamp doe als monitor, en dan zorg ik dat er nog iemand nodig is, dan kom jij ook" "we gaan samen op reis, ik verzin wel een studiereis". 

Ja, ik mis je. Ik voel me alleen, verloren. 

Nooit eerder geloofde ik dat het écht gedaan was... ergens besefte ik dat elke poging tot afscheid tot mislukken gedoemd was. Ik wist goed genoeg dat één van ons steeds weer die eerste stap zou zetten... Een "per ongeluk bellen" op messenger (wat duurde het lang voor ik doorhad dat je, om mij 'per ongeluk' op messenger te bellen, wel éérst mijn profiel moest openen... dus 'per ongeluk'???). Dàt was jouw truukje... en ik liep er in het begin in: "probeerde je me te bellen?" Toen ik er niet meer op reageerde, stapte je over op zelf reageren "sorry, per ongeluk". Elke manier was goed om de communicatie te herstellen. Naar het einde toe was het zelfs gewoon, na een hevige ruzie 's avonds, de volgende ochtend gewoon "gdm" sturen . Alsof er niets gebeurd was...

Door Haar en je dochter hier ook in te betrekken, heb ik mijn beslissing minder omkeerbaar gemaakt. Toch liet ik een deur op een kier staan... Zij vroeg uitleg, die ik niet gaf. Enkel dat het alleen jou en mij aanbelangt, dat er harde woorden vielen waarvan de inhoud er niet toe doet. Ik nam de schuld op mij, heb geschreven dat het om mijn gevoelige punten ging. Maar ik schreef ook dat ik afstand moet nemen van jou, en dat ik dat enkel kan als ik ook afstand neem van Haar. Maar dat ik niet uitsluit dat er ooit weer contact zal zijn. Wie weet...

Dacht ik alles begin april al teruggegeven te hebben... ben je er toch nog in geslaagd om een link te installeren. Ik was het helemaal vergeten, maar er zit nog een boek van jou in mijn tas. Sowieso, Zij moet haar verjaardagscadeau nog krijgen van mij... iets op bestelling gemaakt, en dat heeft langer geduurd als voorzien (omdat de materialen moeilijk te krijgen waren). Dus dat cadeau heeft Ze nog te goed van mij... het cadeau waarvan jij vroeg "het heeft toch dezelfde waarde als mijn horloge?". Ongerust dat ik Haar minder zou geven als jou... 

Onder elke leugen heb jij je uitgewurmd. Maar vandaag besefte ik dat er een flagrante leugen is geweest... Mijn verjaardagscadeau van vorig jaar... een heel jaar liet je me er op wachten. Maar zoals altijd kon het kleine jongetje in jou het niet laten om de verrassing te verklappen. Dat had je beter niet gedaan, dan had ik je misschien nog geloofd (of in elk geval niet kunnen betrappen). Maar ik herinner me perfect dat je me, in mijn bureau, vertelde wat je voor me kocht (of liever: bestelde): een gepersonaliseerde pennenzak, met mijn naam op, omdat je het "zo vreselijk vond dat al mijn pennen rondslingeren op mijn bureau". Je zei er nog bij dat je er nog een vulpen bij ging kopen. Je bezwoor me dat die pennenzak besteld was, zelfs betaald was, maar nog niet afgehaald "geen tijd".

Dit jaar kwam je, apetrots, af met mijn cadeau... van vorig jaar én dit jaar. Inderdaad: pennen, met mijn naam op. Een vulpen "van vorig jaar" en een gewone pen "voor dit jaar". De vulpen is van jou alleen, de gewone pen van jullie beiden. Maar de bestelde en betaalde pennenzak? Hoe vaak heb je me bezworen dat die klaar was, dat je enkel "geen tijd vond om die af te halen"?

Het lijkt een detail, en dat is het ook. Ik geef niet om "dingen", om cadeaus. Ik ben een slechte "krijger". Mij gaat het om het gebaar. En ik vond het een lief gebaar: een pennenzak met mijn naam op. Ik heb je zo vaak gezegd dat ik niet wilde dat je geld aan mij uitgaf, dus een pennenzak vond ik ruim voldoende. Maar... je loog. Duidelijk.

Dus: wat verwacht ik van zaterdag? Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik moet standhouden. Afstoten en aantrekken. Push me shove me. Als ik hier in blijf zitten, gaat het verkeerd met mij. De zelfmoordgedachten zijn dan wel verdwenen (of toch niet terug). Maar ik vertoon vluchtgedrag. Ik vlucht weg... steeds vaker in drank. Om niet te moeten nadenken, om niet te moeten voelen. Ik besef het, en moet er een halt aan toeroepen. Ik vond zonet een chat die ik gisterenavond naar de Player stuurde, hem smekend om hulp.  Een chat waar ik geen enkele herinnering aan had... Dit kàn niet meer. 

Ooit gaf jij me vleugels. Maar ik voel me Icarus.. en jij bent mijn zon. 

En plots zag ik het, helder als nooit eerder: jij hebt àltijd een dubbel discours gehad. Me altijd beloven dat "ooit" er zou komen, een ooit waarin wij altijd samen zouden zijn. We droomden er samen over, en jij voedde die dromen. Maar tegelijkertijd steeds weer jouw uitspraken van "ik zal Haar nooit verlaten, we kunnen financieel niet zonder elkaar". 

Wanneer ik je dan confronteerde aan die uitspraak, klonk het steeds weer "ik kan haar niet verlaten, maar de situatie kan veranderen. Zij kan mij buitengooien bijvoorbeeld". Ik zei het je al: ik ben géén tweede keuze, geen second best, geen vangnet. Hoe rijm jij beide uitspraken: "ik geloof in een ooit waarin wij samen zijn" versus "ik zal Haar nooit verlaten"??? 

Maar ook daarnaast: jouw eerste bekommernis is altijd weer, iedere keer opnieuw ZIJ. Zelfs nu, nu ik beslist heb om een clean cut te doen, is jouw eerste opmerking: "hoe moet ik dat aan Haar uitleggen?" . Niet "hoe voel jij je?" (die vraag kreeg ik nog geen enkele keer). Niet "ik wil je niet kwijt." Enkel "ik ga Haar moeten troosten, want Ze huilt, Ze begrijpt het niet". 

De grote redder... en Zij laat het je toe, Haar redder te zijn. Ben ik te zelfstandig voor jou? Te autonoom, te zelfredzaam? Alvast te confronterend, en dàt verdraag jij niet. 

Die eeuwige achterdocht van jou... die susceptibiliteit. Slachtoffergedrag. 

Jij wil een laatste gesprek. Om jouw standpunt uiteen te zetten. Ik heb er geen probleem mee. Want ik heb mijn beslissing genomen, en ik kom er niet op terug. Gisterenavond laat verwijderde ik jullie alledrie als vriend van mijn FB. Het vreemde is: Zij was de eerste die het door had... Begrijpelijk dat Ze er niets van begrjipt. Ze wil van jou horen waarom ik deze beslissing genomen heb, wat er gebeurde tussen ons. Ik laat het jou uitleggen... ik heb Haar enkel gevraagd om geen vragen te stellen, noch aan jou noch aan mij. 

Maar ach, zo lekker lief fusioneel als jullie zijn... Zij zal het niet laten rusten, en jij zal de behoefte voelen om te klagen. Er zijn genoeg "veilige' twistpunten tussen ons: je relatie met je dochter, je houding naar Haar, je gezeur, je omgaan met geld, je steeds weer ziek melden, ... kies maar iets.

Ik ben vrij. Voor het eerst in 15 maanden ben ik vrij.

Waarom huil ik dan???

Het vreemde is: ik ken je. Of ik denk toch je te kennen. Ik stel me voor hoe jij facebook nauwlettend in de gaten houdt. Controleert of ik online kom. Mijn tijdlijn in de gaten houdt. Bij wie reageer ik? Wie reageert bij mij? Wie zijn die mogelijke minnaars waar ik op alludeerde?

Ik ken je. Dit zijn de woorden waar je al een jaar voor vreest. De woorden waar je al een jaar op insinueert. Ik vind het tragisch. Tragisch voor jou... Op zo ongeveer élk vlak stopte ik niet met je gerust te stellen, mijn antwoord was nooit lang geldig, moest steeds weer herhaald en bevestigd worden. Ja, je bent de beste minnaar die ik ooit had. Ja, ik geniet van vrijen met jou. Ja, je ejaculaat is omvangrijk (dàt is nu eens een obsessie waar ik nooit een jota van begrepen heb... who cares???). Ja, ik houd van jou. Ja, je bent beter dan mijn eigen partner. 

Steeds opnieuw moest ik het herhalen. Steeds opnieuw kreeg ik dezelfde vragen. Alsof mijn antwoord een beperkte houdbaarheidsdatum had. Steeds weer twijfelde je...

En nu ik je voor de voeten gooi "ja, ik slaap met anderen. Ja, ik heb minnaars" stel je mijn uitspraken niét in vraag. Omdat het je diepste angst bevestigt, heb je geen bevestiging nodig. Je neemt mijn provocerende woorden meteen voor waarheid aan, geen twijfel, geen aarzeling. 

Wat ben je toch voorspelbaar voor mij. Maar ik maak me zelfs niet meer moe om je te confronteren met mijn inzichten. Het is zinloos...

Het doet er niet meer toe... of jouw gedrag nu voortkomt uit een borderline persoonlijkheid of eerder een autistisch functioneren... ik kàn, wil, en zal er geen energie meer in steken. Zij mag je hebben... 

Ik schreef het je: doe je huwelijksaanzoek maar aan Haar. Haar diepste wens. Ik speel het spel, kom dansen op je huwelijk. Zoals je zei: "ik zeg 'ja' met een traan in mijn ogen". Mijn droom, nu een jaar geleden. Ga je gang...  Zie ik mezelf met jou huwen? Ik had het gewenst, wilde het, zou er alles voor opgegeven hebben. En eens erin, zou ik volgehouden hebben. Jij was te bang, schoof beslissingen voor je uit... steeds verder. Want je kon Haar "niet verlaten zolang ze financieel jou nodig had". Tja, jullie gingen krediet na krediet aan sinds ik jullie ken... waardoor Zij steeds langer jou nodig zal hebben, jullie zijn financieel gebonden.

Misschien vind ik ooit iemand die beter bij me past? Die het plaatje compleet maakt, me hetzelfde kan bieden als mijn partner met nét dat beetje meer dat jij mij bood. En anders.. blijf ik ongetwijfeld. Toch zolang de kids klein zijn, me nodig hebben. Waarom vertrekken en de zaken gecompliceerd maken, als het is om alleen te zitten? Jij zal Haar niet verlaten, los van of ik single ben of niet. Dààr was je duidelijk in, meerdere keren. 

Ik hoor het je nog zo zeggen: "ik geloof in een ooit... misschien gooit Zij mij ooit buiten, dan ben ik vrij". 

Choose me or lose me. I'm nobody's backup.

Off in the distance 

a cool wind is blowing

I'm not who I was

and I'm not where I'm going

I'm so tired of knowing

that there is no way of knowing

You left me stranded 

between two worlds

You turned me into a mixed up girl

You left me stranded between two worlds

Two worlds

Is it nicer where you are?

Do you ever think of me?

Is it easier now

that you don't have to love me?

Like a fool I allowed you

to coddle and drug me

And then you left me stranded

between two worlds

You turned me into a mixed up girl

You left me stranded between two worlds

Two worlds

A weak shadow of deaht

Across a bowl of bitter milk

I borrowed symbols

on my funeral silk

Reflections of you

in each fall's drooling rain

And still you stay with me 

like a knife in my brain

Vannacht weer ruzie... insinuaties van jou over "eventuele anderen". Steeds weer.. steeds opnieuw. Ik had iets gedronken, en op een gegeven moment was ik het beu. Ik las "succes met de anderen". Beu die soort opmerkingen steeds weer opnieuw te krijgen, ze ik je: "ik geef je wat je wil lezen... waar je al een jaar op aanstuurt. Er zijn anderen. ik heb minnaars. Wil je namen?" Aan jou om te bedenken of ik het meende of niet... ik ben het zo moe om jou steeds weer gerust te moeten stellen. Op alle vlakken. 

Ik ben moe van jou.

Ja, ik kan oprecht zeggen dat ik genoten heb. En jij had daar nu eens niéts mee te maken! Moest je dit lezen...ik ken jou. Jij zou meteen insinueren dat ik met mijn ventje gevreeën heb. Maar dat doet er niet meer toe. Want meer en meer bekruipt me het gevoel dat die laatste keer op kamers, enkele weken geleden, de laatste keer was.

Onze échte laatste keer... ik moet bijna 11 maanden terugkeren. De laatste keer dat ik er nog in geloofde. De laatste keer dat ik me nog, zonder enige voorbehoud, aan je gaf. Me volledig liet gaan. Waarom klamp ik me zo vast aan jou? Wat geef jij mij dat ik niet hier thuis of elders kan vinden?

Ik heb geen antwoord op die vraag. Want let's face it... mijn ventje is dan misschien niet perfect, maar close to. Welke andere man zou mij de kansen laten nemen die ik kan nemen. Welke andere man zou mij de vrijheid laten die ik hier thuis krijg? En dan heb ik het niet over vrijheid om vreemd te gaan, maar vrijheid om dingen te ondernemen, cursussen te volgen, me te ontwikkelen... in alle vertrouwen. 

Bij jou zou ik dat niet meer kunnen doen, dat besef ik. Daar ben jij te achterdochtig voor, te controlerend, te bang. Bang om te verliezen. Bang voor nieuwe ontmoetingen. Bang dat ik iemand tegenkom die interessanter, beter, aangenamer is dan jij. Mijn ventje heeft zelfvertrouwen. Hij wéét wat hij waard is, en twijfelt niet aan zichzelf. Hij twijfelt ook niet aan mij.

Het mooiste bewijs is dat ik volgende week 5 volle dagen alleen weg ga. Ik trek naar mijn favoriete bestemming, mijn favoriete stad. De afgelopen vier dagen heb ik weer veel nagedacht. Afstand helpt me, zoals altijd. En al kwam ik dinsdag langs, de afstand tussen ons beiden kon niet groter zijn. Je liet me binnen, maar de tijd dat ik de voordeur binnenstapte, stond jij al aan de deur van de woonkamer. Tegen dat ik aan de woonkamerdeur stond, en mijn jas uitdeed, zat jij al in de zetel. Meer afstand kon je niet creëren... en dus liet ik het erbij. Ik zat naast je, luisterde naar je verhalen. Altijd dezelfde: er wordt jou onrecht aangedaan... je collega is onuitstaanbaar...jij bent altijd het slachtoffer. 

Ergens in de afgelopen dagen begon ik me af te vragen: hoe ga ik met die 5 dagen weg omgaan? Ga ik elke avond op fb zitten, met jou zitten discussiëren? Jouw insinuaties ondergaan? Of zeg ik gewoon: geen facebook? Ik ken mezelf: dàt kan ik niet... ik zou mijn vriendinnen missen, mijn avondlijke chats met hen.

Toch heb ik een bescherming ingebouwd. Wat jij (en eigenlijk niemand) weet: er komt een buitenlandse collega langs, me opzoeken, gedurende een deel van die dagen. Het is lang geleden dat we elkaar zagen, en we zijn altijd in contact gebleven. Ooit, een eeuwigheid geleden, waren we minnaars, maar we zijn daarna gewoon goede vrienden gebleven. Een perfect scenario. Hij wilde me graag komen opzoeken, en ik zei geen neen. Bij hem durf ik te zeggen "ik wil slapen". Mijn kamer is een éénkamerhotelletje... een torentje op een plein, slechts één kamer, volledig autonoom. En hij laat me vrij...

Zelfs de afspraak die ik ginder maakte met een collega-expert bij wie ik al vroeg om stage te mogen lopen (maar dat ging niet door, jammer genoeg), botste op wantrouwen van jou. Waarom ga ik die man ontmoeten? Jouw obsessie: uit gaan eten met een persoon van het andere geslacht, een tête à tête, is altijd verdacht... jij zou dat nooit doen. Alsof ik met élke man het bed in duik!!! Ik wil die man overtuigen me aan te nemen om me een stage toe te staan in zijn centrum, en dan insinueer jij dat ik die ga verleiden?! Misschien moet ik het als een compliment beginnen te zien, dat je me in staat acht om elke man die ik wil te krijgen? Ik kan er enkel nog mee lachen, besef ik meer en meer... zo pathetisch is het.

Maar ik heb beslist ginder mijn chat uit te zetten voor jou, Haar en je dochter. Zo kan ik het doen uitschijnen dat ik inderdaad géén internet heb ginder. Het grootste deel van mijn posts speelt zich sowieso af in mijn geheime groep, die zie jij nooit. En het belet dat ik hele avonden met jou ruzie zit te maken, terwijl mijn vriend erbij zit... 

Ik ga proberen om ginder afscheid te nemen van jou. Een week jou niet horen... een unicum sinds ik je ontmoette. Het langste dat we zonder contact bleven was ongeveer 48 uur. Nu zou het gaan om 100 uren... ruim het dubbele. Ik kan mijn vriend vertrouwen. Ik weet dat ik zal mogen huilen in zijn armen, zelfs als hij er niets van begrijpt. Ik ken hem, hij neemt me zoals ik ben. We kennen elkaar te goed.

Het blijft dubbel, zijn bezoek. Want 4 volle dagen alleen zijn, dàt was de bedoeling. Ik wilde alleen zijn met mijn gedachten. Maar hij is mijn bescherming, mijn "garde fou". Hij zal ervoor zorgen dat ik niét hele avonden met jou kan chatten. Gelukkig weet hij niet dat hij een functie vervult, en dat moet hij ook niet weten. Wij gaan samen musea bezoeken, wandelen, iets koken, iets drinken, artikels bespreken, de afgelopen jaren bijpraten. En meer moet dat niet zijn.. of misschien wel? We zien wel...

Maar één ding is duidelijk: jij hebt me leeggezogen. Je nam enkel energie, maar gaf niets. Of lieg ik nu weer? Onder jouw impuls realiseerde ik dromen. We schreven ons boekje (intussen bezig aan een tweede druk), ik schreef me in voor mijn cursus (onze droom samen, die ik in mijn eentje realiseerde), ik ga alleen een week naar mijn favoriete stad (nog zo'n droom van ons beiden, die ik alleen tot uitvoering breng). Jij gaf me vleugels... alleen werd jij bang, en liet je me alleen vliegen. Dan is het maar zo... en ben jij mij kwijt geraakt. Door jouw angst...

Spijt dat ik je leerde kennen, kàn ik dus niet hebben. Je hebt me gestimuleerd om een betere ik te worden. Maar ons verhaal zal nooit samen eindigen... daar ben jij te bang, te oud, te behoudsgezind voor. Ik wil verder, ik wil ontdekken, ik wil leven!!!

Vandaag ga jij een dagje erop uit... en dus hoor ik, na een korte "gdm" niets meer. En als ik dan eens hoor in de vroege namiddag hoe het gaat, krijg ik dat ik de stilte zélf in de hand heb, want jij "bent bezig". 

Twee maten, twee gewichten... als ik overdag bezig ben, wil je me "niet storen" want ik "ben bezig". Maar als jij overdag bezig bent, is het aan mij om iets te sturen, want jij kan niet weten wanneer ik vrij ben thuis. 

Ik besta op sommige momenten enkel in je hoofd... in je "plaatje" van de wereld. 

Vandaag wens ik je een fijne dag, en ik meen het. Je bent bezig met je gezinnetje, en ik houd mezelf ook wel bezig. Dus ik zeg het je ook vlakaf: jij hebt jouw bezigheden en ik de mijne. Je antwoord is bitter "ik weet waar ik sta". Altijd weer die eeuwige discussie... gisteren zei ik het je vlakaf, toen je op dit soort uitspraken aanstuurde "ik heb geen behoefte aan je abandonisme, aan je nood aan bevestiging". En ik meende het. 

Ik ben het moe, om jou steeds weer te bevestigen. Vragen zoals "maakt het een verschil voor jou of ik er ben of niet?"... ik geef er geen antwoord meer op, ik weiger het. Want het is nooit genoeg, het is een bodemloos vat. Ik heb 15 maanden lang geprobeerd om die leegte in jou te vullen, maar ik kan het niet. Al mijn liefde, en nog was het niet genoeg...

Ik weet hoe veel ik gaf... als dàt nog niet genoeg was, zal het nooit genoeg zijn voor jou. Dan zal niemand jou ooit duurzaam gelukkig kunnen maken. Omdat jij zelf niet gelukkig kan of wil zijn. Zo sta ik niet in het leven, en zo wil ik niet leven. Ik wil vooruit, genieten, opitmisch zijn en blijven, zelfs als ik 100 keer met mijn neus tegen de deur loop. 

Dus nam ik deze namiddag een beslissing. Vandaag nam ik, voor het eerst sinds mijn start, mijn antidepressivum niet in. Ik kan wél gelukkig zijn. En dat wil ik mezelf weer bewijzen. Mijn gedachten aan zelfmoord liggen een eind achter me, en ik hoop dat ik nu wat sterker sta. Ik wil weer zélf gelukkig zijn!

We praten... en net zoals anders hoor ik je incoherenties. Je tegenstrijdigheden. Inconsistente uitspraken. Je verwijt me steeds tot op het bot te willen gaan, de dingen te willen ontleden. Zo ben ik nu eenmaal... de aard van dit beestje.

Zolang ik dat ontleden, analyseren gebruikte om mijn liefde voor jou te exploreren, vond je het geweldig. Maar zodra ik ben gestart met je te confronteren met je eeuwige "twee maten, twee gewichten", is het een verwijt geworden.

Maar toch... ook vandaag weer. Vanochtend stuur ik, voor het eerst in mnstens een week, niét als eerste een "gdm". Om 10h ga je door de knieën, stuur je iets in de trant van "een gdm is je zelfs te veel... ik laat me niet kennen, en wens je dus een  gdm". Mijn reactie is dan ook inderdaad confronterend: ik stuurde de vorige 6 dagen elke dag als eerste een "gdm". Eén keertje doe ik het niet, en krijg ik het op mijn brood. Maar als ik zoiets schrijf, noem je me "aanvallend".

Hoe ben jij zo geworden? Zo bitter? Zo slachtofferig? Jou overkomen enkel slechte dingen... ruim een half uur vertelde je vanavond over al het onrecht dat jou wordt en werd aangedaan. Arme kleine jongen... onterechte facturen die vertienvoudigen omdat ze tot bij deurwaarders gaan. Onterechte boetes omdat anderen een verkeersbord verplaatsten.  Mensen die je teleurstellen. 

Maar ook "ik" overkwam je. Je had me... je had me kunnen hebben. En ik zou alles opgegeven hebben, een jaar geleden. Voor jou. Ik zou alles voor jou geregeld hebben. Schulden, administratie. Ik zou mezelf erin uitgeput hebben. Ik ken mezelf. Zelfs nu stel ik je voor dat je me dat vonnis van die onterechte factuur stuurt. Ik kan en wil niet geloven dat daar nergens staat waar het over gaat, zoals jij beweert. Ik ken mijn weg daar een beetje in, helder het wel op. 

Ik overkwam je. En op het risico van verwaand te klinken: ik denk niét dat ik iets slechts was dat je overkwam. Maar je maakte alles stuk, met je ... durf ik het leugens te noemen? Inconsistenties klinkt nog altijd beter... en ik geloof dat je je verhalen écht gelooft. 

Er zijn zelfs momenten dat ik durf te denken dat ik het beste was dat jou kon overkomen. Maar je kon of durfde het niet te aanvaarden... jouw verlies.