Op het eerste zicht lijkt deze uitspraak verkeerd. Waarom zou je in een relatie die geen voldoening schenkt, blijven hangen? Waarom zou je jezelf steeds weer blootstellen aan teleurstelling, aan de confrontatie met onvervulde dromen?

Toch klopt het... Want juist omdàt de relatie geen voldoening schenkt, wil je blijven. Omdat je, op een gegeven moment, de keuze maakte voor iemand. En je wil die keuze niét verkeerd vinden. Het is, voor je eigen zelfbeeld, belangrijk dat je jezelf bewijst dat je de juiste keuze maakte, dat je van de juiste persoon houdt.

Niemand geeft graag toe dat hij een verkeerde keuze maakte. Dus klampen we ons vast. We klampen ons vast aan onze keuze. We klampen ons vast, ondanks het overvloedige bewijs van het tegendeel.

Er zijn intussen 4 volledige dagen gepasseerd zonder enige vorm van contact. precies 99 uur geleden dat ik je voor het laatst zag en hoorde. Mijn laatste woorden aan jou zinderen nog na. "besef nu eindelijk eens dat "wij" enkel nog in jouw hoofd, in jouw beeld van jouw wereldje bestaat". 

Er zijn moeilijke momenten. Gisterenavond stond ik op het punt te breken, je iets te sturen. Wat dan ook. Iets. Een woord, een quote, een link naar een lied.... Iets dat de communicatie op gang zou brengen, opnieuw. 

Ik ging op zoek naar een hulplijn. Een garde fou. Ik stuurde de Player een berichtje "need a walk, need to talk". Al gaf ik hem intussen op als optie, hij is en blijft een vriend. Een vriend waarop ik kan vertrouwen. De wandeling lukte niet wegens familiale verplichtingen. Maar ik kreeg wél meteen een opbeurend telefoontje "to make you at least smile for a moment". Het volstond. Het moment was voorbij, ik kon weer verder.

Mijn relatie ten opzichte van de Player is iets vreemds. Op zovele berichtjes de afgelopen twee weken kreeg ik niets van reactie (of de berichtjes nu plagend, uitdagend of onschuldig waren). Dat zijn "donker kantje" maar heel lichtgrijs is, dààr ben ik al lang achter. Dus ik heb het spelletje "truth or dare" opgegeven. We zijn vrienden, maar -zo bleek gisteren dan maar weer- met toch nét dat beetje meer. Want die éne keer dat ik hem écht nodig had, voelde hij het, en belde hij me meteen. En dàt koester ik... dié connectie.

Met elk uur dat er verstrijkt, drijf ik verder van je weg. Je bent me kwijt, definitief. En ik ben na vandaag zo ver dat ik durf toe te geven: ik maakte de verkeerde keuze. Ik klampte me te lang vast aan de verkeerde keuze.

Ik stuurde het je al vanop mijn vakantie... al besefte ik toen nog niet hoé waar het was, of waarom ik dat stuurde.