shove me

I don't call that love me

I call that over

you say talk it out

I say it's all one big mistake

cut so deep, it's hard

and it's the chance I have to take

I don't need to follow

I wanna face love on my own

motion no emotion

from now on that's how love goes

Een laatste gesprek... op jouw vraag. Je "probeert" komende zaterdagavond. 

Wat wil jij uitpraten? Jij wil jezelf verklaren, zeg je. Besef je nu nog niet dat ik je doorheb? Hoe vaak hadden we dit "laatste" gesprek al? Ik ken je truukjes... een aantal negeer ik al een hele tijd. Je lippen met je tong bevochtigen... ja, ik ben dol geweest op jouw tong. Gek kon je me maken... jou zoenen zette me steeds weer in vuur en vlam. 

Ik kan het toegeven, nog steeds: een betere minnaar als jou kende ik nooit, en zal ik ongetwijfeld nooit meer kennen. Niet dat jij zo speciaal bent..ik ook niet trouwens. Maar in bed klikken we. Tenminste, àls ik me overgeef. En laat dààr nu net het schoentje wringen... Ik kan me niet meer overgeven aan jou. Ik vertrouw je niet meer...

Een ander truukje: het slachtoffer uithangen. Alle fout op jou nemen. Maar je woorden klinken on-echt. Je woorden zijn een middel om mij terug aan te trekken. Ik werd verliefd op jou voor ik je ontmoette... ik hield van jou, zuiver door jouw woorden. En eens je me had, vielen die woorden weg. 

Tenslotte zal je de grote redder uithangen. "ik zal er altijd voor je zijn". "als je me belt, kom ik". 

Dit alles zal onderbroken worden door verwijten "ben je dan al vergeten dat ik je kwam opzoeken in het ziekenhuis?" "ben je vergeten dat ik je naar de dokter reed?" "ben je vergeten dat....?". Ben jij je verbroken beloftes vergeten? "ik zorg ervoor dat we een nacht samen hebben in juli" "ik zorg dat ik deze zomer een taalkamp doe als monitor, en dan zorg ik dat er nog iemand nodig is, dan kom jij ook" "we gaan samen op reis, ik verzin wel een studiereis". 

Ja, ik mis je. Ik voel me alleen, verloren. 

Nooit eerder geloofde ik dat het écht gedaan was... ergens besefte ik dat elke poging tot afscheid tot mislukken gedoemd was. Ik wist goed genoeg dat één van ons steeds weer die eerste stap zou zetten... Een "per ongeluk bellen" op messenger (wat duurde het lang voor ik doorhad dat je, om mij 'per ongeluk' op messenger te bellen, wel éérst mijn profiel moest openen... dus 'per ongeluk'???). Dàt was jouw truukje... en ik liep er in het begin in: "probeerde je me te bellen?" Toen ik er niet meer op reageerde, stapte je over op zelf reageren "sorry, per ongeluk". Elke manier was goed om de communicatie te herstellen. Naar het einde toe was het zelfs gewoon, na een hevige ruzie 's avonds, de volgende ochtend gewoon "gdm" sturen . Alsof er niets gebeurd was...

Door Haar en je dochter hier ook in te betrekken, heb ik mijn beslissing minder omkeerbaar gemaakt. Toch liet ik een deur op een kier staan... Zij vroeg uitleg, die ik niet gaf. Enkel dat het alleen jou en mij aanbelangt, dat er harde woorden vielen waarvan de inhoud er niet toe doet. Ik nam de schuld op mij, heb geschreven dat het om mijn gevoelige punten ging. Maar ik schreef ook dat ik afstand moet nemen van jou, en dat ik dat enkel kan als ik ook afstand neem van Haar. Maar dat ik niet uitsluit dat er ooit weer contact zal zijn. Wie weet...

Dacht ik alles begin april al teruggegeven te hebben... ben je er toch nog in geslaagd om een link te installeren. Ik was het helemaal vergeten, maar er zit nog een boek van jou in mijn tas. Sowieso, Zij moet haar verjaardagscadeau nog krijgen van mij... iets op bestelling gemaakt, en dat heeft langer geduurd als voorzien (omdat de materialen moeilijk te krijgen waren). Dus dat cadeau heeft Ze nog te goed van mij... het cadeau waarvan jij vroeg "het heeft toch dezelfde waarde als mijn horloge?". Ongerust dat ik Haar minder zou geven als jou... 

Onder elke leugen heb jij je uitgewurmd. Maar vandaag besefte ik dat er een flagrante leugen is geweest... Mijn verjaardagscadeau van vorig jaar... een heel jaar liet je me er op wachten. Maar zoals altijd kon het kleine jongetje in jou het niet laten om de verrassing te verklappen. Dat had je beter niet gedaan, dan had ik je misschien nog geloofd (of in elk geval niet kunnen betrappen). Maar ik herinner me perfect dat je me, in mijn bureau, vertelde wat je voor me kocht (of liever: bestelde): een gepersonaliseerde pennenzak, met mijn naam op, omdat je het "zo vreselijk vond dat al mijn pennen rondslingeren op mijn bureau". Je zei er nog bij dat je er nog een vulpen bij ging kopen. Je bezwoor me dat die pennenzak besteld was, zelfs betaald was, maar nog niet afgehaald "geen tijd".

Dit jaar kwam je, apetrots, af met mijn cadeau... van vorig jaar én dit jaar. Inderdaad: pennen, met mijn naam op. Een vulpen "van vorig jaar" en een gewone pen "voor dit jaar". De vulpen is van jou alleen, de gewone pen van jullie beiden. Maar de bestelde en betaalde pennenzak? Hoe vaak heb je me bezworen dat die klaar was, dat je enkel "geen tijd vond om die af te halen"?

Het lijkt een detail, en dat is het ook. Ik geef niet om "dingen", om cadeaus. Ik ben een slechte "krijger". Mij gaat het om het gebaar. En ik vond het een lief gebaar: een pennenzak met mijn naam op. Ik heb je zo vaak gezegd dat ik niet wilde dat je geld aan mij uitgaf, dus een pennenzak vond ik ruim voldoende. Maar... je loog. Duidelijk.

Dus: wat verwacht ik van zaterdag? Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik moet standhouden. Afstoten en aantrekken. Push me shove me. Als ik hier in blijf zitten, gaat het verkeerd met mij. De zelfmoordgedachten zijn dan wel verdwenen (of toch niet terug). Maar ik vertoon vluchtgedrag. Ik vlucht weg... steeds vaker in drank. Om niet te moeten nadenken, om niet te moeten voelen. Ik besef het, en moet er een halt aan toeroepen. Ik vond zonet een chat die ik gisterenavond naar de Player stuurde, hem smekend om hulp.  Een chat waar ik geen enkele herinnering aan had... Dit kàn niet meer. 

Ooit gaf jij me vleugels. Maar ik voel me Icarus.. en jij bent mijn zon.