Vandaag ga jij een dagje erop uit... en dus hoor ik, na een korte "gdm" niets meer. En als ik dan eens hoor in de vroege namiddag hoe het gaat, krijg ik dat ik de stilte zélf in de hand heb, want jij "bent bezig". 

Twee maten, twee gewichten... als ik overdag bezig ben, wil je me "niet storen" want ik "ben bezig". Maar als jij overdag bezig bent, is het aan mij om iets te sturen, want jij kan niet weten wanneer ik vrij ben thuis. 

Ik besta op sommige momenten enkel in je hoofd... in je "plaatje" van de wereld. 

Vandaag wens ik je een fijne dag, en ik meen het. Je bent bezig met je gezinnetje, en ik houd mezelf ook wel bezig. Dus ik zeg het je ook vlakaf: jij hebt jouw bezigheden en ik de mijne. Je antwoord is bitter "ik weet waar ik sta". Altijd weer die eeuwige discussie... gisteren zei ik het je vlakaf, toen je op dit soort uitspraken aanstuurde "ik heb geen behoefte aan je abandonisme, aan je nood aan bevestiging". En ik meende het. 

Ik ben het moe, om jou steeds weer te bevestigen. Vragen zoals "maakt het een verschil voor jou of ik er ben of niet?"... ik geef er geen antwoord meer op, ik weiger het. Want het is nooit genoeg, het is een bodemloos vat. Ik heb 15 maanden lang geprobeerd om die leegte in jou te vullen, maar ik kan het niet. Al mijn liefde, en nog was het niet genoeg...

Ik weet hoe veel ik gaf... als dàt nog niet genoeg was, zal het nooit genoeg zijn voor jou. Dan zal niemand jou ooit duurzaam gelukkig kunnen maken. Omdat jij zelf niet gelukkig kan of wil zijn. Zo sta ik niet in het leven, en zo wil ik niet leven. Ik wil vooruit, genieten, opitmisch zijn en blijven, zelfs als ik 100 keer met mijn neus tegen de deur loop. 

Dus nam ik deze namiddag een beslissing. Vandaag nam ik, voor het eerst sinds mijn start, mijn antidepressivum niet in. Ik kan wél gelukkig zijn. En dat wil ik mezelf weer bewijzen. Mijn gedachten aan zelfmoord liggen een eind achter me, en ik hoop dat ik nu wat sterker sta. Ik wil weer zélf gelukkig zijn!