Het is hard, maar ik wéét dat ik moet volhouden. Door de knieën gaan is jou carte blanche geven om eender wat tegen mij te zeggen, jou toestaan mij verder te slaan (figuurlijk dan, laten we wel wezen!). Maar het is moeilijk... zo moeilijk. Nog altijd wil ik maar één ding: even je stem horen, of je woorden lezen.

Ik had geluk de afgelopen 2 dagen: gisteren werkte ik tot ruim 23u (dus pas tegen middernacht thuis), vanavond werkte ik en ging ik vandaaruit rechtstreeks naar een toneelvoorstelling.

Een voorstelling over hechten en afscheid nemen. Is hechting gevaarlijk, omdat je aan iemand of iets hechten immers àltijd gevolgd wordt door afscheid? Is het dan niet beter om de pijn van het afscheid te vermijden, door je aan niets of niemand te hechten?

Had ik, van in het absolute begin, meer afstand moeten houden? Had ik het gevaar moeten erkennen, en moeten kiezen voor de veiligste weg? Eén ding is zeker: ik zou nu niet zoveel pijn hebben van jouw afwezigheid. Maar ik zou ook die momenten waarop je me vleugels gaf, gemist hebben. Is de constante middelmaat te verkiezen boven de extremen, met alle pijn vandien?

Mijn gedachten keren terug naar een quote uit "The others". Virginia Woolf legt uit aan Leonard, haar goedbedoelende echtgenoot, dat ze weg wil uit het rustige Richmond, terug wil naar het bruisende Londen, ondanks het zeer reële risico dat ze in de grootstad opnieuw ziek zal worden, en weer zal vervallen in psychose en zelfmoordplannen.

"This is my right; it is the right of every human being. I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital, that is my choice. The meanest patient, yes, even the very lowest is allowed some say in the matter of her own prescription. Thereby she defines her humanity. I wish, for your sake Leonard, that I could be happy in this quietness..... But if it is a choice between Richmond and death, I choose death."

Jij bent mijn Londen, hier thuis is mijn Richmond. Ben ik bereid, wetende dat een leven met jou allesbehalve gemakkelijk en misschien zelfs rechtuit gevaarlijk voor mij zou zijn, om mijn rust, luxe, stabiliteit op te geven? Beter kort en krachtig, dan lang en slopend?

Ik heb jou de vraag gesteld eergisteren, na ons afscheid. Ik had nog één vraag, waarvan ik de kans niet meer kreeg om ze te stellen. Of misschien kristalliseerde ze zich pas helder na ons afscheid. 

Komt jouw onmogelijkheid om mij als actieve positieve keuze te nemen als partner voort uit angst, of uit het onvermogen je je leven zonder Haar voor te stellen? Ik hoorde eergisteren zo vaak "dààr moet ik over nadenken", dat ik je deze vraag toevoegde. Het moge duidelijk zijn dat, als het antwoord op die vraag de tweede verklaring is, àlles definitief verloren is. 

Jouw ideaalbeeld, dat je me voorspiegelde eergisteren: elkaar zien, samen dingen doen (wandelen, naar musea gaan), jouw arm om mijn schouder of hand in hand... het is onzin als jij niet voor mij kiest omdat jij Haar niet kwijt wil. Met angst voor verandering zou ik kunnen leven, zou ik in staat zijn geduld te oefenen. Maar in het tweede geval zijn e uitgepraat. En in dat geval zie ik niet in waarom ik mijzelf steeds opnieuw zou moeten kwetsen en blootstellen aan mijn onvervulde dromen, om jouw mentale plaatje te vervolledigen? Hoog tijd dat ik mezelf op de eerste plaats zet.