Mijn woorden "ik zal je zelf niet contacteren deze week" maakten dat jij mij ook niet contacteerde. En ik weet nu al wat ik morgen zal horen, als ik opmerk dat je zelf geen contact zocht "je vraagt niet eens naar de reden daarvoor". Ik zal er niet om vragen, omdat er geen enkele reden behalve je eigen overlijden is om niet gewoon de groetjes te doen, te vragen hoe het gaat, Iets. Zelfs zeggen "er is dit of dat gaande, ik kan even moeilijk contact opnemen"... 

Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met jou. Het is voorbij, definitief. 

Morgen beslis ik of ik er een vriendschap aan waag. Niet alles was slecht, enkel alles wat met onze liefde te maken had. Ergens houd ik nog van je, en dat gaat niet over. Je kan niet zo veel gevoelens voor iemand hebben, en die gewoon laten verdwijnen. Maar ik heb een keuze... de keuze om op dat gevoel in te gaan of niet. En die keuze is héél duidelijk geworden... al had ik ze gewoon afgelopen zomer al moeten maken.

Wanneer ik het hoofdstuk "ons" volledig en definitief afsluit, vraag ik me af of ik deze blog nog ga nodig hebben. Ik heb hier zo veel aan gehad, om de zaken even op een rijtje te kunnen zetten. Het dwong me om naar mezelf te kijken, mezelf te lezen. Mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn afhankelijkheid. Allemaal eigenschappen die ik normaal gezien niet bezit. 

Je bent me kwijt, daar ben ik deze keer zeker van. Er is geen winnaar in dit spel... of misschien toch. Misschien win ik , after all, omdat ik niet denk dat ik mét jou gelukkiger zou zijn geworden dan zonder jou.